Madonna: femme fatale van videoclip
Magnifieke Peter Gabriel
topper Torhout/Werchter
Deutekom-
concours
Seks als wapen ook tijdens nieuwe stadiontournee
RADIO-TV-KUNST
MAANDAG 6 JULI 1987
TORHOUT (GPD) - Lange tenta
kels met computergestuurde thea
terspots (die in een miniem onder
deel van een seconde van kleur
kunnen verschieten en onderling
onafhankelijk van elkaar kunnen
worden gestuurd) reiken over het
podium. Ze kruipen tot vlak op de
huid van Peter Gabriel, deinzen te
rug of fingeren een schijngevecht.
Close encounters of the third kind.
Dit staaltje superieure hi-tech is
kenmerkend voor het werk van Pe
ter Gabriel. Het vormt het onbe
twistbare en magnifieke hoogte
punt van het grootste Europese
openluchtfestival, dat zich in Tor
hout (zaterdag) en Werchter (zon
dag) voor de elfde keer heeft vol
trokken. Zo'n 115.000 bezoekers,
onder wie zo'n 40 procent Neder
landers, zijn er getuige geweest
van Gabriels superieure concept,
dat een prachtig afsluiting vormt
van van twee zonovergoten festi-
valdagen.
Peter Gabriel is sinds het ver
schijnen van zijn vijfde soloplaat
So definitief een superster. Die sta
tus genoot hij als leadzanger van
Genesis in het begin van de jaren
zeventig natuurlijk al, maar nu
heeft hij op eigen kracht bereikt
dat hij als een magiër van de massa
wordt gezien. Om die reden fun
geert Gabriel op dit dubbelfestival
als de grote attractie, maar in feite
opereert hij in een technisch op
zicht op een zo geavanceerd terrein
dat het een wonder is dat hij het
grote publiek heeft weten te berei
ken.
Al zijn toetsenborden en elektro
nische hulpmiddelen program
meert Gabriel zelf, net zoals zijn
evenknie, de Amerikaanse multi-
media-ster Laurie Anderson ge
wend is te doen. Het gevolg is dat
Gabriel's songs de vorm aannemen
van delicate produkties, waarin de
synthesizers de stemmen van on
zichtbare zangers, een zuid wester
storm of een hele brassband kun
nen voortbrengen. Alleen gebeurt
dat bij Gabriel in een gemuteerde
Belgisch dubbelfestival baadt in zon en sterren
vorm, zodat volstrekt nieuwe
sounds ontstaan.
Voeg bij dat palet van nieuwe
klankkleuren een ingewikkeld ge
bruik van afrikaanse ritmen, en bo
vendien ongebruikelijke songtek
sten (over de Zuidafrikaanse ver
zetsstrijder Steve Biko, over een
gefixeerde killer of over dierproe
ven) - en het is een gotspe dat zo
iemand populair kan zijn.
Dan rest me nog de hamvraag:
waarom is Gabriel een belangrijke
art-rocker? Het antwoord op die
vraag is hetzelfde antwoord als op
de vraag: waarom bereikt hij met
zo'n moeilijk concept een groot pu
bliek? Peter blijft ondanks alle
schitterende hulpmiddelen een
warm menselijke boodshap bren
gen - de computer blijft middel,
niet een doel in zich. En dat is op
zich al een prestatie als je met zul
ke fabuleuze musici werkt als Da
vid Sancious, Tony Levin en David
Rhodes.
Tijdens de finale van zijn show,
die dit najaar in Nederland te zien
zal zijn, haalt Gabriel de Senegale
se wonderzanger Youssou N'Dour
en enkele slagwerkers van Super
Etoile de Dakar op het podium - en
is fiij bereid anderen alle ruimte te
gunnen.
Schaars
Dat soort intense momenten zijn
het afgelopen weekeinde schaars
geweest op Torhout/Werchter,
niettegenstaande het feit dat er al
leen maar ijzersterke namen op de
affiche prijken: Naast Gabriel, The
Eurythmics, The Pretenders, Echo
The Bunnymen, Iggy Pop, The
Housemartins, The Triffids en Ju
lian Cope. Echt avontuur belooft
die staalkaart niet, maar wel span
ning. Vrijwel iedereen onder de op
tredende artiesten maakt een cru
ciaal moment in zijn loopbaan
door, en die wetenschap mist zijn
uitwerking niet op de podiumpres
taties.
Ga maar na: Gabriel omdat hij
het hoge niveau van zijn album So
moest evenaren. The Eurythmics
omdat zangeres Annie Lennox
moest tonen hersteld te zijn van de
poliepen op haar stembanden. The
Pretenders en Echo maken een
nieuwe start na diepgravende per
soonlijke problemen. Iggy Pop, de
veteraan, wil aantonen dat hij een
groot publiek aankan. Etcetera.
Lennox' ongetrainde coloratuur-
stem is nog steeds niet in goede
doen. Een fraaie garderobe (een
rood bovenstukje) en enorme
sluiers van tule kunnen niet ver
hullen dat ze nog steeds krampach
tig probeert haar reputatie te
rechtvaardigen. De meeste songs
die ze nu live brengt omspannen
vrijwel de gehele discografie van
Thge Eurythmics en dus is goed te
volgen hoe ze nogal wat materiaal
een halve of hele toon te laag zingt.
Een tweede zangeres met een zelf
de stemtype en zingend in dezelfde
toonsoort vult de meeste falsetge
deelten in, zoals in Baby's coming
back en There must be an Angel.
The Pretenders zijn ook nog
steeds niet in goede doen. Get Clo
se, hun meest recente elpee, luidt
een fase in waarin de fraai sensueel
zingende Chrissie Hynde, steeds
meer afstand neemt van het gitaris-
tische karakter dat de band ooit be
zat. Ze maakt móöie sier met een
ballad als Hymn to her, maar The
Pretenders missen een beetje het
oude venijn.
Bij Echo The Bunnymen - nog
spannend bij de come-back op
Pinkpop - kun je maar beter je
ogen dichtdoen. Zowel het nieuwe
(the Game) als oude repertoire zal
de tand des tijds wel weerstaan,
maar zanger Ian McCullough en
zijn bleek ogende band hebben
nauwelijks profiel. Killing Time en
vooral The Doors-cover Soul Kit
chen klinken gee"motioneerd,
maar in het daglicht lijkt elke po
ging tot emotie wel overbelicht.
Terug naar de zaal!
Peetvader
Iggy Pop - eveneens op Pinkpop
in vorm - overtreft zichzelf met elk
nieuw optreden. In Torhout zet de
vier kruisjes tellende peetvader
van de punk nog geen drie passen
op het podium of hij ligt al onder
uit, maar in elk ander opzicht blijft
hij op de been. Met oude glans
nummers van The Stooges als 5
Foot 1 en No Fun heeft hij geen
centje moeite en wiekt als een fitte
trimmer alle zomerse lamlendig
heid weg met TV Eye en Real Wild
Child.
Dan zijn er nog de kleine jon
gens, helemaal aan het begin van
de dag. Julian Cope, een stadsge
noot van Echo The Bunnymen,
is klaar voor het grote werk. The
Triffids uit Australië" behoren tot
de meest sfeervolle en kwetsbare
bands van de jaren tachtig en ver
dienen meer respect dan een festi
valoptreden.
The Housemartins tenslotte, zijn
goed voor een kernachtige klare
lach. Ze zijn de FC Sunderland van
de Britse pop sinds hun prachtige
elpee Londen 0-Hull 4. freewhee
lend tussen jaren zestig-charme
la Hedgehoppers Anonymus en
barbershop-singing (met de veils
gezongen, maar prachtige Isley-
Jasper-Isley-cover Caravan of Lo
ve) zien ze kans Stevie Wonder (A
Place in the Sun) en James Taylor
(You've got a Friend) te coveren.
Zoals in alles wat dit kortgebroek-
te viertal biedt, klinken ook deze
songs als doorgestoken kaart. Tij
dens het optreden wordt de tijd
melding niet vergeten, maar of The
Housemartins volgend jaar nog zo
fleurig opereren staat nog maar te
bezien. JOHN OOMKES
ENSCHEDE (ANP) - Opera Forum
heeft het initiatief genomen voor
een concours dat tot doel heeft
opera-talent te begeleiden. Aan de
stichting is de naam van Christina
Deutekom verbonden. Zij zit zelf
in het bestuur van de stichting.
Hans de Roo, voormalig intendant
van de Nederlandse Operastich
ting, is de voorzitter. Dit heeft Fo
rum zaterdagavond bekend ge
maakt bij de première van de ope
rette „Die Lustige Witwe".
De Stichting Christina Deute
kom Concours gaat na een voorse
lectie tien talenten een half jaar
lang intensief volgen. Drie deelne
mers aan het concours mogen op
treden tijdens een gala-avond,
waarvan de eerste op 13 februari
1988 wordt gehouden. De drie fina
listen van het concours krijgen een
stageplaats bij een bekend Euro
pees operagezelschap.
Met de KRO heeft Forum een
meerjarig contract gesloten voor
radio- en tv-uitzendingen. In het
komende seizoen bestaat de tv-re-
portage nog uit opnamen; met in
gang van het seizoen 88-89 gaat de
KRO- tv premières van Opera Fo
rum rechtstreeks uitzenden. De
^2F? Hoe druk het zaterdag in Torhout was en hoe warm. Het concert werd door r
mm produkües bezocht, onder wie tienduizenden Nederlanders.
door
John Oomkes
Sign of the Times, een teken des tijds? In grote letters
staat er SAFE SEX geprojekteerd over de hele breedte
van het podium. De Orange Bowl, een hoefijzervormig
stadion in het hartje van Miami, juicht als één man -
excuseer als één vrouw, want meisjes en jonge vrouwen
zijn in de meerderheid onder Madonna's publiek.
Deze maand is één van de grootst opgezette
stadiontournees van de jaren tachtig begonnen in
Florida. Een serie van 18 optredens zal het definitieve
oordeel vellen over de carrière van een vrouw die zich in
amper vier jaar tijd wist te ontpoppen tot een
Baby-Dietrich, de femme fatale van de videoclip en de
populairste zangeres van haar dagen: Madonna Louise
Ciccone Penn.
MIAMI (GPD) - Zo'n twee jaar
geleden was Madonna al eens eer
der op tournee - op een beduidend
kleinere schaal overigens. De Vir-
gin-tour heette die onderneming,
vernoemd naar de spraakmakende
single, Like a Virgin. Toen be
schreef Madonna haar sensualiteit
nog alsof ze die ervoer als een
maagd. De concertbezoeker zag
echter een volslagen, vrijgevoch
ten jonge vrouw, die de navel ont
blootte, genoot van haar eigen li
chaam, en jonge meisjes wees op
haar box - haar vagina.
Seks als wapen. Ooit was dat het
alleenrecht van het mannelijke po
diumbeest - als een vrouw zich al
even ranzig gedroeg als de met zijn
pelvis draaiende Presley dan was
het alleen onder regie van een
man: Tina Turner in de revue van
haar man Ike bijvoorbeeld, naar
wiens pijpen ze letterlijk danste.
Met de komst van Madonna is het
met dat alleenrecht in elk geval af
gelopen.
Rollenspel
Hoewel... Tijdens één
laatste concerten van d<
tour haalde ze in de toegift haar
der Tony Ciccone op het podium in
Detroit. Tussen beiden ontwikkel
de zich een rollenspel waarbij me
nige psycholoog zich de vingers
zou hebben afgelikt. Madonna
weer terug in de rol van het tiener
meisje dat haar preutse, katholie
ke, Italiaanse, kleinburgerlijke mi
lieu van zich probeerde af te
schudden; haar vader die opnieuw
geen krimp gaf en haar publieke
lijk de pan uitveegde.
Tijdens de nieuwe show is er op
nieuw die confrontatie met het
verleden. In Papa don't preach -
glijdt de fries van een kathedraal
pontificaal over het projektie-
scherm, terwijl Madonna voor één
van de schaarse momenten in haar
bruisende podiumact even terzijde
is gekropen en haar vader reken
schap geeft. Ze acteert op dat mo
ment de rol van de zwangere jonge,
ongetrouwde vrouw, maar het con
servatieve deel van Amerika hui
vert.
In Nederland levert een dergelijk
spel met abortus als inzet hoog
stens een leuk videofilmpje op - in
de Verenigde Staten is élke exploi
tatie van het maagdenvlies en elke
verwijzing naar de verantwoorde
lijkheid over het eigen lichaam
voor velen discutabel. Zelfs als een
i de grond conventionele
boord van hetzelfde toestel te ko
men, volgt haar, maar botst tegen
een 'assistent' (Madonna heeft
geen lijfwachten) op. Dezelfde dag
nog verschijnt er een mededeling
aan de pers dat Sean Penn - Ma
donna's echtgenoot - niét betrok
ken is bij het handgemeen.
Omzet
De media verkopen Madonna en
'Madonna' bezorgt de media om
zet. Het lijkt wel alsof het over aids
gaat - misschien is het fenomeen
nog groter, wie zal het in deze deca
dente jaren tachtig zeggen? Het
gaat bij Sean en Madonna in elk ge
val om een showbusinessrelatie
die de pennen sinds hun huwelijk
op 16 augustus 1986 net zo in bewe
ging zet als die van Liz Taylor en
Richard Burton in de jaren zestig
bewerkstelligde. Het lijkt er op als
of de geschiedenis zich herhaalt:
ook bij deze persoonlijke relatie is
de op precies dezelfde wijze hun bei
de Virgin- der artistieke ontplooiing in het ge
ding.
Zelfs na goed ontvangen rollen
in films als The Falcon and The
Snowman en At Close Range moet
nog maar blijken of Penn over een
kwart van het acteertalent van
Burton beschikt. Maar bij Penn
stroomt Iers bloed door de aderen
en hij toont zich precies zo'n drift
kop als Burton. Zo mepte Penn
een paar maanden geleden één of
meer paparazzi het ziekenhuis in.
Op 7 juli wordt hij zestig dagen op
geborgen in de strafinrichting van
de staat Californië en kan hij zijn
vrouw tijdens de cruciale maanden
in haar loopbaan niet terzijde
staan. Ook dat zal wel weer voedsel
geven aan de onophoudelijke
stroom geruchten over een huwe
lijkscrisis.
Voorproefje
Miami vormt het beginpunt van
Madonna's eerste wereldtournee
en de pressie waaraan zij bloot
staat is van dien aard dat een gewo-
sterveling er onder zou bezwij
ken. Vijf try-outs, medio juni in
leuk videofilmpje op - in Osaka en Tokio, hebben in Japan
al een chaos veroorzaakt, die een
voorproeve belooft te zijn van de
Madonna-mania die de komende
maanden ook in West-Europa zal
losbreken. Zo laten videobeelden
zien hoe haar witte Rolls Royce
als Madonna zingt: „I've made up vanaf het vliegveld van Osake door
my mind. I'm keeping my baby."
Handgemeen
helicopterploegen van concurre
rende tv-stations wordt opgejaagd.
Dag en nacht hangen er minstens
In Miami wordt Madonna op het 500 600 fans rond bij haar hotel i
podium gestoken door muskieten,
maar het hele zuiden
enigde Staten wordt i
tijde geplaagd door noodweer: tor-
de hoop een glimp van het feno-
de Ver- meen op te vangen. Telexberichten
dit jaarge- spreken van een belangstelling die
recent bezoek van
nados en thunderstorms zwiepen prinses Diana en dat van The Beat-
voortdurend over de weerkaart
heen. Mijn vliegtuig circelt ander-
halfuur voor het concert nutteloos
rond boven Miami Airport totdat
de asgrauwe hemel even open
breekt. Beneden treffen we niet
het subtropisch paradijs aan dat
we kennen van Miami Vice, maar
i akelig preciese kopie van een
les in 1966 in de schaduw stellen,
Hamvraag
Who's that Girl? Wat stelt die Ma
donna voor? Het is een thema dat
hard zou moeten aankomen bij de
media, juist omdat iemand als Ma
donna zelf die hamvraag stelt.
a»CU6 Kl5v.w Naast het motto van de nu lopende
Hollandse sauna: nat, vochtig, wereldtournee is het ook de titel
drukkend.
Een dag eerder circelt het vlieg
tuig waarin Madonna koers zet
naar Zuid-Florida óók boven Mia
mi rond. Ze verveelt zich en gaat
nog een keer naar het toilet. Een
sensatiegerichte fotograaf uit En
geland, die erin geslaagd is aan
van een dit najaar uit te brengen e
door James Foley te regisseren
speelfilm, waarin ze het opneemt
tegen acteurs als Griffin Dunne en
Coati Mundi (bekend als partner
van Kid Creole). Het thema getuigt
in elk geval van lef, misschien wel
Madonna's voornaamste karakter-
wordt schaamteloos geïmiteerd
door miljoenen. De Amerikaanse
textielindustrie meldt dat er onder
invloed van Madonna in 1985/1986
40 procent meer lingerie is omge
zet. De feministen aarzelen. Hoe te
kiezen tussen het verbranden van
de bh zoals dat aan het begin van
de jaren zeventig opgeld deed en
het trots verpakken van het eigen
lichaam in korsetjes en bustiers?
Tegen Spin, een Amerikaans
muziekblad met een verregaande
interesse in tijdsverschijnselen,
zegt Madonna in april van dit jaar
terugblikkend: „Ik zou geen suc
ces kunnen hebben zonder óók een
sekssymbool te zijn. Ik ben sexy.
De mensen associëren een succes
volle vrouw echter met een leeg
hoofd. Ik denk dat de meeste men
sen me graag zouden willen zien-
als een hoertje dat platen verkoopt
alleen maar omdat ik er leuk uitzie
en dat platenmaatschappijen over
mijn rug en dankzij mijn imago
snel een hoop geld kunnen ma
ken."
Peepshow
Madonna staat in 1987 op een
kruispunt van wegen. Haar muziek
is vaak plat genoemd, het resultaat
van een eindeloze reeks plagiaten -
maar iemand wordt geen wereld
ster met alleen maar een tomeloze
drijfveer om zich te manifesteren.
De elf top-vijf-singles en drie el
pees (Madonna, Like A Virgin en
True Blue) die ze in vier jaar tijd
het licht heeft laten zien, zijn staal
tjes van een perfect poptalent. Zo
perfect dat de Newyorkse noise-
formatie Sonic Youth het niet kan
nalaten om op haar beurt Into the
Groove te plagiëren.
Het overgrote deel van het reper
toire schrijft Madonna zelf of in sa
menwerking met Steve Bray - in
vloeden van eerdere partners (zo
als die van Patrick Hernandez met
wie ze rond 1980 in de Parijse dis-
coscene werkte, producer Jelly
bean Benitez en Dan en Ed Gilroy
van The Breakfast Club) 'zijn ver
werkt. De produktie heeft ze aan
zich getrokken - de visie waarmee
ze werkt krijgt bepaald niet het res
pect wat ze op grond van haar pres
taties wel verdient. Pas over enige
jaren zal de disco-mix van Madon
na anders worden gekarakteri
seerd als 'een handige formule'.
Met Madonna noem je de naam
van een vrouw die als geen ander
de mogelijkheden van de multi
media ontplooit. Dat doet ze in
haar nieuwe, op Broadway-leest
geschoeide show waarin elke song
een minifilmpje lijkt met een ra
zendsnel in elkaar grijpend samen
spel van aktie, dans, belichting,
projektie en een gedisciplineerd
spelende band. Dat fenomeen be
werkstelligt ze ook in haar video's
- die zijn gedurfd en gelikt tegelijk.
De peepshow waarin ze gehuld in
een knalhard korset met stalen te
pels Open Your Heart zingt, is in
visueel opzicht baanbrekend, maar
in emotioneel opzicht aangrijpend.
Kwetsbaar
Met een schok ervaar je dat on
der het knalharde uiterlijk van de
carrièrevrouw ook een kwetsbare
vrouw schuilgaat. Eén van de
hoogtepunten van haar huidige
show vormt Live to tell, dat ze met
haar, naar Marilyn Monroe gekapte
koppie op een bewogen manier
zingt tegen een achtergrond van
synthetische strijkers. „A man can
tell a thousand lies/hope I learnt
my lesson well."
Helemaal aan het slot van dat
nummer bevriest Madonna op het
podium en is de Orange Bowl in
Miami doodstil. Heel langzaam
richt ze zich daarna omhoog. Aar
zelend, met een stem die ze even
niet onder controle heeft. Madonna
heeft haar les geleerd: 1987 wordt
een belangrijk jaar. Vergeten is de
tijd waarin ze zich in Andy Warhols
blad Interview etaleerde als dé ster
van het escapisme: „Ik wil de men
sen hun problemen laten vergeten
en ze opbeuren."
Natuurlijk staat Madonna voor
entertainment, maar er is inmid
dels méér aan de hand.
Madonna: in
lingerie-uitrus
ting op het po
dium. (foto ANP)
trek. Want wie is meer beschreven
dan zij? Wie levert er in de showbu
siness op het ogenblik meer stof
tot gesprek op? En toch is juist zij
nauwelijks trefzeker getypeerd.
De reacties op de première in
Miami zijn in de meeste Ameri
kaanse media gunstig tot juichend,
geweest, maar één punt van (mil
de) kritiek keert telkens weer te
rug: ze is zö geforceerd, zó kramp
achtig bezig haar plaatsje in het
hiernamaals te veroveren dat haar
gretigheid om tot legendarische
status te geraken zelfs in Amerika
opvalt. Maar in tegenstelling tot
twee jaar geleden kan Madonna
zich niet presenteren als een belof
tevolle nieuwkomer - haar status
staat nu op het spel.
Beeldvorming
Die beeldvorming heeft alles van
doen met Madonna's persoon. Zo
als elk natuurkundig element zich
in vaste, vloeibare en gasvormige
aggregatietoestand presenteert, zo
lopen feiten, meningen en mythen
rond Madonna ook dwars door el
kaar heen.
Eerst de feiten. Het afgelopen
jaar, 1986, is in menig opzicht, en
zeker vanuit het perspectief van
een carrièreopbouw, een rampzalig
jaar geweest. De relatie tussen -
wat de Engelse pers inmiddels aan
duidt als - The Poison Penns heeft
onder zware druk gestaan. Ze spe
len naast elkaar de hoofdrol in
Shanghai Sunrise, een in China en
Hongkong geschoten produktie
waarvoor George Harrison het geld
voorschiet. Madonna speelt de rol
van een jonge Amerikaanse missie
zuster, Sean Penn die van een ver
tegenwoordiger in stropdassen die
van God los is.
De film is onder grote pressie tot
stand gekomen - niet in de laatste
plaats omdat de Zuidchinese mafia
tijdens de produktie van de film
hele stadswijken hermetisch af
sluit en 'tolgelden' heft. Shanghai
Sunrise* is nauwelijks in roulatie
geweest, maar de kritieken zijn ge
nadeloos. Zo positief als Madon
na's eigenlijke filmdebuut in Su
san Seideltag's Desperately See
king Susan (ze was in nog twee
films te zien: A Certain Sacrifice en
Visionquest) anderhalf jaar eerder
werd beoordeeld, zo negatief
wordt nu haar acteertalent beoor
deeld. Een volgend échec in de
filmindustrie kan ze zich niet per
mitteren. In de film Who's that Girl
keert ze dan ook terug naar de haar'
op het lijf geschreven rol van een
lichtelijk rebelse straatmeid.
Terugklap
Rond het huwelijk in het alge
meen en op deze film in het bijzon
der richt de gehele pers zich. Als
Harrison en Madonna op 6 maart
1986 proberen de relatie met de
Britse pers te herstellen, is alle
goodwill als sneeuw voor de zon
verdwenen.
Journalist: „Waarom zijn de vei
ligheidsmaatregelen rond je be
zoek zo streng?"
Harrison, sprekend uit monde
van Madonna: „Omdat een deel
van de pers zich als beesten heeft
gedragen."
Journalist: „Nu we het toch óver
beesten hebben, waarom is Sean
hier niet aanwezig?"
Dat soort voorvallen zou je tot de
vloeibare aggregatietoestand van
het fenomeen kunnen rekenen.
Madonna krijgt de terugklap van
haar zelf gecreëerde publieke ver
schijning. Twee, driejaar lang is ze
het oogappeltje geweest van de ge
hele internationale pers die uit
haar hand heeft gegeten: van een
coverstory in Time tot moderepor
tages over haar volgzame fans, de
zogeheten wanna-be's, in de Euro
pese bladen - en nu slaat vooral de
roddelpers terug.
Haar ambities worden in 1986 be
lachelijk gemaakt, haar artistieke
vrijheid en internationale uitstra
ling worden betwist. Het startsein
voor die afbraak wordt feitelijk ge
geven in september 1985, als zowel
Playboy als Penthouse jaren gele
den vervaardigde naaktopnamen
van Madonna afdrukken. Het is
sexploitatie van een op en top sen
sueel fenomeen.
Onderbewust
Ook al verkoopt ze seks zelf niet
rechtstreeks in haar shows, haar
kleding en haar films - het verte
genwoordigt wèl een typisch vrou
welijke kracht. Dié aggregatietoe
stand is het moeilijkst grijpbaar,
want die is 'gasvormig' en ook - ui
teraard - 'vluchtig'. Maar juist dat
aspekt wordt door haar groeiende
aanhang opgepikt - misschien niet
bewust, maar dan in elk geval on
derbewust.
Madonna's uitbundige mode
