PL0¥@R
Perfect opera-concert
C oncertgebouworkest
RFO zoekt nieuwe dirigent
RO-Theater
maakt opera
voor opening
schouwburg
Documenta
KUNST
PAGINA 33
DEN HAAG (GPD)-Al
het Italiaanse
temperament dat hij van
zijn vader heeft
meegekregen gooit hij in
de strijd. „Dit kan toch
niet, dat is toch te
krankzinnig. Het lijkt wel
een schande om plezier te
beleven aan gewone
muziek". Zijn basstem
gromt door het theatertje.
Er is geen twijfel aan dat
de akoestiek uitstekend is.
Zonder een cen t subsidie van wel
ke overheid dan ook, heeft Anton
van der Made (43) eigenhandig een
mini-theater voor opera in elkaar
getimmerd. De voormalige behui
zing van een bank en later van de
Rijksdienst Toezicht Schooltan-
dartsen aan de Haagse Anna Pau-
lownastraat 89 heeft hij omge
toverd in een sfeervol operahuistje)
in Weense stijl; voorzien van 100
plaatsen, een foyer(tje), een koffie
bar, grimeruimten en alle techni
sche theaterfaciliteiten. Daar richt
te hij twee jaar geleden de Stich
ting Holland Opera voor op. Eer-
gosteren werd de opening gevierd
met een drie kwartier durend con-
certtje) met solisten die destijds
aan audities van Holland Opera
hebben meegedaan.
door Peter Huysman
Van der Made is blij, maar woe
dend tegelijk. Want uit woede is
zijn mini-theater geboren. Al voe
terend en gesticulerend doet hij
denken aan een acteur die bezig is
met de apotheose van een Shakes-
peare-vertolking. Hij heeft ook een
beetje het uiterlijk van Otello. Dat
komt goed uit, want de voormalige
vertegenwoordiger in kopieerma
chines is zelf een bezeten opera
zanger (artiestennaam: Anton
Rueck). Wat hem dwars zit, heeft
echter niets met acteren te maken.
Hij geeft een beschrijving van de
realiteit die erger is dan de meest
triest-dramatische opera.
Zingend sterven, misschien is
het niet zó verschrikkelijk. Maar de
problemen in de vaderlandse ope
rawereld hebben er naar het oor
deel van Van der Made wel veel
mee te maken. Sterven van talent
dan, bedoelt hij. „Gerenommeerde
krachten krijgen hier niet de kans
die zij zouden moeten krijgen. De
opleidingen laten de afgestudeerde
vocalisten aan hun lot over. De
operatop in dit land is het best ver
gelijkbaar met een elitaire kliek die
slechts geïnteresseerd is in experi
menten en produkties die vooral
geen belangstelling mogen trek
ken van een groot, eenvoudig ope
ra-graag publiek", aldus theater-ei
genaar.
Gal
Van der Made is niet meer te
stuiten. Struikelend over zijn
woorden komt de gal naar boven.
Namen vallen. „'Die' Van Vlijmen.
'Die' conservatoriumdirecties.
'Die' diploma's. 'Die' buitenlan
ders die niet alleen als solisten
worden aangetrokken maar zelfs
de keren in meerderheid bevolken.
De Nederlandse Opera. Wat wil die
eigenlijk? Alleen maar supermo
dern materiaal, alleen maar atonale
avantgarde? Kunnen wij zelf soms
niet zingen? Is er in ons land alleen
nog maar opera waar geen 'norma
le' muziek-enthousiast voqr in ver
voering raakt?"
Van der Made: „De opera in Ne
derland is zó hoogstaand dat er bij
na geen Nederlander meer naar toe
gaat. Wat de mensen willen, is
recht-voor-zijn-raap opera, Tosca,
La Traviata, eenvoudige opera's
die volle zalen zouden trekken.
Muziek maken en beluisteren, dat
is geen elitaire bezigheid, .dat is ge
woon volksvermaak, zoals 't dat
vroeger was. Don Giovanni van
Mozart, prachtig, zeker, maar ei-
werden destijds in Wenen persifla
ges op gemaakt. De komische ope
ra, die is ontstaan uit de .Passiespe
len. Het werd opgevoerd in de pau
ze, als entre-act. Later kwam het
publiek vooral voor die entre-
acts".
Wat wij in Nederland niet kun
nen, vindt Van der Made, is eigen
talent naar waarde schatten. Kun
stenaars van enige betekenis heten
al gauw 'kapsoneslijders'. Mede
daardoor bestaat de situatie dat
Nederlandse vocalisten in het bui
tenland vereerd en geprezen wor
den, terwijl ze hier niets in de melk
te brokkenlen hebben. Van der
Made noemt weer namen: „Robert
Hol, in het buitenland een gewel
dig Passion-vertolker; in Neder
land geen schijn van kans. Bernard
Kruysen, specialist in Franse liede
ren, in ons land niet aan de bak. In
plaats van Pieter van der Berg (een
machtige bas) staat een buitenlan
der die drie zinnen in Die Meister-
singer ophoest. De Limburger
John Bröchler, autoriteit over de
grens, hoofdrollen zingend in de
Scala van Milaan maar naar hem is
geen binnenlandse vraag. Maja Ba-
zuky, dramatische sopraan die in
Duitsland successen oogstend,
maar in Nederland nauwelijks
reactie. Jeanette van Dijck en Ma
rijke van der Lugt, solide sopra
nen, die in belangrijke produkties
schitterden. Bij de 'serieuze' opera
in Nederland zijn zij weinig of hele
maal niet te horen. La Deutekom
moest eerst elders bekend worden,
voordat ze in ons land werd aan
vaard".
Zo getergd is Van der Made, dat
hij roekeloos van het een naar het
ander overspringt. „'Die' Van Vlij
men, intendant van de Nederland
se Opera. Met alle respect, pen
vooraanstaand componist van mo
derne muziek. Maar weet u dat hij
ooit heeft gezegd dat hij een hekel
aan opera en in het algemeen aan
vocale muziek heeft? Wat moet je
dan van zo'n man verwachten? Het
is dan toch ook niet verwonderlijk
dat van hem de uitspraak komt:
liever één opera per jaar, als 'ie
maar uitzonderlijk is. Dat noem ik
nou pretentieus. Waar moet het pu
bliek heen?"
Blote handen
Accommodaties, zoals die bij
voorbeeld in Den Haag bestonden
- Gebouw voor Kunsten en Weten
schappen, Kurhaus, de Scala, de
kleine schouwburg aan het Bin
nenhof, de Dierentuin, Seinpost,
Centrum - zijn er niet meer. Waar
kunnen we nog naar toe om klein
schalige opera's te zien? Van der
Made kijkt trots om zich heen.
'Hiernaar toe dus', hoopt hij. En
dat geldt ook voor de talrijke zan
gers en zangeressen die al of niet
gediplomeerd hun kunsten willen
vertonen. Hij heeft er zelf het tapijt
voor gelegd, de belichting voor
aangebracht, de stoelen op een vei
ling van hotelmeubilair voor weg
gesleept. Met blote handen, alles
loüter uit bezieling en hartstocht
voor de goede zaak: de 'gewone'
opera voor het publiek dat daar zo
naar snakt, dat zo zielsgelukkig
zou zijn met een warmbloedig
voorgedragen La Bohme.
De kosten van zijn theatertje be
dragen een fractie yan alleen al de
miljoenen verslindende decors die
de Opera met een grote O door
gaans laat bouwen. Maar voor An
ton van der Made betekenen ze een
afschuwelijke aderlating die hem
voorjaren diep in de schuld steekt.
„Tot aan mijn nek zit ik in de prut:
één golfje en ik ben weg. Ik moet
de hypotheek aflossen en de in
richting heeft 100.000 gulden ge
kost. Ik eet bij vrienden en kleding
leen ik. Maar ik durf het risico te
nemen, want ik heb een ideaal:
opera als cultuurvorm weer popu
lair maken. Jan-en-Alleman moe
ten weer kunnen genieten. Opera
moet weer toegankelijk en betaal
baar worden".
Te klagen over zijn eigen carrière
die hij pas op 35-jarige leeftijd be
gon heeft hij niet. Bij tal van ope
rette- en operagezelschappen is hij
als betaalde amateur een veelge
vraagde ster. Zijn start is in zekere
zin een voorbeeld van hoe het naar
Van der Made's smaak eigenlijk
zou moeten: via de 'natuurlijke'
weg. Door zijn buitengewoon lage
stemgeluid werd hij gevraagd om
de rol van Jan Zaremba in de ope
rette 'Polenbloed' te zingen, hoe
wel hij nimmer een noot had uitge
bracht. „Met de grote Caruso is het
ook zo gegaan. Men hoorde hem
als meelsjouwer toevallig eens zin
gen. Daarna lag de wereld voor
hem open".
En opnieuw moeten de vader
landse operabazen het ontgelden.
„Altijd die papieren! Tegenwoordi-
ger moet je wel doctorandus in de
muziek zijn, wil je op een Bühne
durven klimmen. Maar het mooiste
is: als je dat ongeveer bent kun je
geen werk vinden. In Duitsland
vraagt niemand naar je opleiding;
je moet gewoon je bek opendoen,
en als dat bevalt krijg je een kans.
Hetzelfde geldt voor afgestudeer
den. Die kunnen in ieder geval een
jaar lang terecht bij een operahuis,
en in Duitsland zijn er nogal wat".
Alles bij het zingen lijkt volgens
de minitheaterdirecteur slechts te
draaien om de technische perfec
tie. Maar muziek moet van binne-,
nuit komen. „Je bent voordrachts
kunstenaar. Een paar foute noten
doen er dan niet toe. Met de formi
dabele Benj amino Gigli wordt in
sommige kringen nota bene de
vloer aangeveegd. Omdat hij een
snik in zijn stem had. Hoe is het
mogelijk! Het enige wat je als zan
ger nodig hebt, is training. En die
kan nu hier worden opgedaan. Niet
tegen een achtergrond van reus
achtige decors en met begeleiding
van een groot orkest. Maar gecou
peerd. Wel met kostuums en een
piano en veel mooie, bekende me
lodieën waar de mensen zo dol op
zijn".
De toekomst van het mini-opera
theater? Van der Made is veel van
plan. Voor het najaar staat een ka
meruitvoering van 'Don Pasquale'
op het programma.
Rossini: fragmenten uit "li barbiere
di Siviglia", "L 'Itaiiana in Algeri"
en "Guglielmo Teil". Lucia Aiiberti
(sopraan), William Matteuzzi (tenor),
Jan-Hendrik Rootering (bas), Het
Concertgebouworkest o.l.v. Riccar-
do Chailly. Gehoord in de RAI, 12 ju-
AMSTERDAM - Met de Tcomst
van Riccardo Chailly naar Am
sterdam is het niet verwonderlijk
dat het traditionele RAI-concert
dit jaar geheel in het teken van
de Italiaanse opera stond. Dat
feit op zich is niet eens zo verras
send: opera en operette hebben
op dit jaarlijks terugkerende eve
nement wel vaker centraal ge
staan. Een klein wonder gebeurt
er echter als dat in Mahler en
Bruckner gespecialiseerde en
semble opeens Rossini speelt
met de tinteling, het élan en de
veerkracht van een geroutineerd
Italiaans opera-orkest.
Maar zelfs het gerenommeerde
Scala-orkest zal slechts zelden in
afwerking en discipline het ni
veau ten toon spreiden dat gis
teravond in de met bijna vijfdui
zend mensen gevulde Deltahal
van de RAI geconstateerd kon
worden. Zoiets gebeurt niet van
zelf. Natuurlijk moeten de kwali
tatieve voorwaarden bij voorbaat
aanwezig zijn, maar waar het op
aankomt, is de wisselwerking
tussen dirigent en orkest, en die
heeft ook nu weer menig opmer
kelijk moment opgeleverd. Dat
daaraan intensieve repetities
vooraf moeten zijn, bleek uit de
manier waarop Chailly balans en
frasering had afgestemd op de
akoestische omstandigheden in
de RAI. Terecht koos hij voor
een bredere orkestklank dan
Rossini zelf voor ogen moet heb
ben gestaan, maar bovendien
was de hele stijl van musiceren
perfect afgestemd op de nagalm
van de RAI, die hem er soms toe
verleidde om bijvoorbeeld het
wegsterven van akkoorden ster
ker uit te buiten dan hij onge
twijfeld in het theater zou doen.
Dat een dergelijk populair opera-
concert enthousiast werd ont
vangen, spreekt voor zich, maar
de bijval groeide aan tot storm
achtige ovaties na de beide aria's
van de sopraan Lucia Aiiberti,
een zangeres met een Callas-ach-
tig timbre bleek, en een onmis
kenbaar gevoel voor theater.
De bas Jan-Hendrik Rootering
maakte vooral indruk door zijn
stemkwaliteiten, maar leek niet
helemaal het type voor het echte
komische werk, terwijl de tenor
William Matteuzzi op gespannen
voet stond met de door Rossini
geëitste virtuositeit. (Voor wie
het thuis rustig wil beluisteren
nam de KRO het concert op voor
de televisie en de NOS voor een
radio-uitzending achteraf).
PAUL KORENHOF.
De sopraan Lucia Alberti: Cal-
las-achtig timbre. (foto pd.
HILVERSUM (ANP) - Het Radio
Filharmonisch Orkest in Hilver
sum kijkt uit naar een andere chef
dirigent die langer dan twaalf we
ken per jaar beschikbaar is. In ver
band hiermee trekt Sergiu Comis-
siona (58) zich na acht jaar terug als
chef-dirigent. Hij blijft nog in func
tie tot juni 1989.
Dit hebben de NOS, waaronder
het orkest resorteert, en impresa
riaat Interartists vrijdag meege
deeld. Comissiona is Roemeen van
geboorte, speelde op zeer jeugdige
leeftijd viool, debuteerde als 17-ja-
rige als dirigent en was op zijn 22s-
te artistiek leider, van het Roe
meens Staatsensemble in Boeka-
rest.Hij werd in '69 artistiek leider
van het Baltimore Symfony Or-
chester in de Verenigde Staten. Hij
werd in 1976 Amerikaans staats
burger, leidde er ook het Houston
Symfony Orchester en is per 1 ja
nuari van dit jaar benoemd tot mu
zikaal directeur van de City Opera
in New York.
ROTTERDAM (ANP) - Het Rotter
damse toneelgezelschap RO-Thea-
ter werkt aan de produktie van een
opera geïnspireerd op de „anar
chistische schelmenromans" van
de Rotterdamse schrijver Willem
van Iependaal voor de opening van
de nieuwe Rotterdamse schouw
burg volgend jaar april. POL, zoals
de opera gaat heten, is zoals schrij
ver en regisseur Jos Thie dat om
schreef, „de tragedie van een Rot
terdamse jongen die zich uit de
sloppen omhoog weet te werken
en een succesvolle carrière als za
kenman opbouwt. Om dan te ont
dekken dat er meer is in het leven.
Altijd meer."
De muziek voor de produktie,
waarin geen enkel woord normaal
gesproken wordt, wordt geschre
ven door Herman van Veen en Erik
van der Wurff. Volgens Van Veen
zullen er wat betreft de muziek
twee niveaus zijn: het volkse ni
veau, waarin een soort volksmu
ziek de overhand heeft, en de hoge
re sociale lagen, waarin klassieke
motieven verwerkt zullen worden.
Voor de belangrijkste rollen
heeft het RO-Theater verscheidene
artiesten aangetrokken die tot nu
toe hoofdzakelijk in vrije, commer
ciële produkties hebben meege
daan. De titelrol zal worden ge
speeld door Huub van der Lubbe.
de leadzanger van de popgroep De
Dijk. Andere bekende meespelen
den zijn: Maijol Flore (pleegmoe
der), Ramses Shaffy (rechter) en
Lex Goudsmit (officier van justi
tie).
KASSEL (DPA) - De achtste
kunsttentoonstelling 'Documenta'
is gisteren in Kassei officieel ge
opend met het planten van een eik.
Het was de 7.000ste boom die werd
neergezet in het kader van het pro
ject 'stadsbebossing' van Joseph
Beuys. De eik staat voor het mu
seum Fridericianum, naast een
soortgenoot die de later overleden
Beuys zelf voor 'Documenta 7'
plantte.
Op de tot 20 september geopen
de tentoonstelling, die een forum
van internationale hedendaagse
kunst wil zijn, zijn 145 kunstenaars
met hun werk vertegenwoordigd.
Nieuw is de versterkte deelneming
van architecten en ontwerpers. In
een audiotheek zal recente akoesti
sche kunst te horen zijn.
Camper van Beethoven
Halverwege
ernst en luim
'Camper van Beethoven II en
III' (Rough Trade)
Camper van Beethoven hinkt op
twee gedachten. Aan de ene kant
willen de jongens graag de leuk
ste zijn, maar tegélijk willen ze
mooie muziek maken. Vandaar
dat deze langspeelplaat de merk
waardige titel Camper van Beet
hoven II en III heeft en dat de
beide plaatkanten Side B en Side
2 heten. Een plaat met louter
achterkanten, lijkt het wel. Maar
dat zou een al te gemakkelijke
conclusie zijn. Want tussen alle
ongein door maakt Camper van
Beethoven soms behoorlijk leu
ke muziek. Dan doel ik op de in
strumentale stukken, en dan
vooral die waarin een psychede
lische viool de boventoon voert.
De band flirt met folk en akoesti
sche instrumenten, maar schuwt
het niet om soms ook stevig uit
te pakken.
Zodoende is van de achttien
nummers op deze plaat iets min
der dan de helft best genietbaar.
Van de rest belooft de titel
meestal meer dan in de muziek
wordt waargemaakt: 'ZZ Top
goes to Egypt' of 'No more Kru-
gerrands for David'.
Overigens is Camper van Beet
hoven in minstens één opzicht
uniek. Het is bij mijn weten de
enige angelsaksische band die
bij vlagen als nederpop klinkt.
AK
Neville Brothers
Onder indruk
van het élan
'Treacherous' (Rhino) en 'Up
town' (EMI)
Vrijwel tegelijkertijd zijn er twee
langspeelplaten van The Neville
Brothers verschenen: 'Uptown'
bevat nieuw materiaal, 'Treache
rous' is een weerslag van dertig
jaar Neville Brothers. Zo lang
zijn de vier broers uit New Or
leans dus al actief als muzikan
ten.
Twee Nevilles speelden aan
vankelijk in The Meters, de be
faamde begeleidingsband van
Allen Toussaint, en favoriet van
veel collega's. Eenmaal op eigen
benen heeft de groep nog een
paar maal in het voorprografnma
van The Rolling Stones gestaan.
Als dank draagt Keith Richards
nu een steentje bij op 'Uptown'.
Aaron, de zingende broer, heeft
het in de jaren zestig ook nog een
tijdje alleen geprobeerd. In muzi
kale zin heeft de familie zich pas
in 1977 verenigd. Uit een verge
lijking tussen beide produkties
zou je kunnen concluderen dat
het samenwerkingsverband aan
slijtage onderhevig i
Van 'Uptown' krij„
wijle kramp in de i
zoet is het soms. Op 'Treache
rous' gaan de Nevilles ook wel
eens dusdanig over de schreef
('Amazing Grace'), maar bij een
dubbelelpee valt dat minder op
en bovendien is deze verzame
ling boven alles aanstekelijk te
noemen.
Een maand geleden zag ik The
Neville Brothers toevallig in
New York optreden en was on
der de indruk van het élan. De
middelbare leeftijd was het
kwartet niet aan te zien of te ho
ren. Het materiaal van 'Uptown'
dat werd gespeeld, klonk een
stuk energieker dan op de plaat.
Geen moment het woord slijtage
in mijn hoofd gehad.
Als een eerste kennismaking
(en dat zal het toch voor veel
mensen zijn) met The Neville
Brothers is 'Treacherous' in elk
geval veruit te verkiezen. De
plaat is een mooi bewijs van Aar
ons imponerende zangkwalitei
ten, bevat behalve wat bekender
New Orleans-materiaal ook num
mers die voor het eerst zijn opge
nomen en op kant drie staat het
vrolijke 'Washable Ink' van John
Hiatt. Hij was zo onder de indruk
van de Neville-versie dat hij zijn
eigen origineel er voor terzijde
schoof. En dat is weer een mooi
bewijs van het hoge niveau waar
op de broers zich voortbewegen.
The Cure
Grote kracht
ligt in eenvoud
'Kiss me, kiss me, kiss me' - (Fic
tion records)
De nieuwe dubbelelpee van The
Cure is gestoken in een zeer ero
tische hoes (heeft Robert Smith's
bestifte lip ónder de microscoop
gelegen?) en is voorzien van een
heetgebakerde titel. Maar pas op,
je wordt vreselijk om de tuin ge
leid. De plaat heeft met seks niet
van doen. Net zo min als The Cu-
res 'Pornography' iets met porno
van doen had.
Geneesheer-directeur Smith
kan het niet laten zijn gehoor op
het verkeerde been te zetten.
Van de suicidale depressieveling
werd hij op 'The Top' (1984) in
eens een jongen van jolijt. Daar
na volgde een fraai album waar
de band een zeker evenwicht tus
sen die twee uitersten leek te
hebben gevonden en op deze
dubbelelpee zijn die twee extre
men ineens weer bij elkaar ge
bracht.
En zo kan het gebeuren dat
Smith op het eerste beste num
mer een geliefde dood wenst om
dat de tong waarmee hij wordt
gekust gif blijkt te bevatten (het
nummer zal wel over verraad
gaan) om twee stukken verderop
een staaltje van de ultieme ado
ratie weg te geven, onder het
motto 'Why can't I be you?'. Hoe
ontzettend sterk Smith tekstueel
is, blijkt uit 'How beautiful you
are' waarin Smith met een matte
stem in zeven coupletten uitlegt
waarom hij 'haar' haat.
Achttien stukken telt de plaat
en er is er niet één mislukt. Veel
nieuws heeft The Cure weliswaar
niet te melden maar waarom zou
je ook als je grote kracht nog
lang niet is uitgeput. De grote
kracht van The Cure is gelegen
in de eenvoud. De arrangemen
ten liggen eigenlijk vreselijk
voor de hand en toch klinkt de
groep dan weer bijna psychede
lisch, dan weer disco, dan weer
Arabisch en in twee fraaie balla
des zelfs symfonisch.
Driewerf kusjes van
WK
Little Steven
Protestzanger
nieuwe stijl
Little Steven. Zoals hij op de pla
tenhoes staat afgebeeld, zou je
nog geen bak koffie niet hem
durven drinken. Overal aan z'n
lichaam bungelen glimmende
sieraden. Z'n tors is half ontbloot
en zwaar behaard. Daarbovenop
een woeste zeeroverskop die
nors in de camera kijkt. Maar de
schijn bedriegt. Steven heeft z'n
hart beslist op de goede plaats
zitten. En dat kun je van veel
popsterren niet zeggen. Die ko
men alleen opdraven wanneer er
'ineens' honger is in Afrika, of als
er een veerboot gezonken is. Ge
blèr tot meerdere glorie van zich
zelf. Maar meneer is dus recht
door zee.
Toen Little Steven een aantal
jaren geleden uit de E-street
band van Bruce 'Oeteldonk'
Springsteen stapte om een solo
carrière te beginnen nam bijna
niemand hem serieus. Het was
de zoveelste zanger die om popu-
lariteitsredenen zijn maatschap
pijvisie uitdroeg meenden veel
critici. Maar Steven zette door.
Het laatste jaar, sinds het 'Sun-
city'-project, lijkt hij eindelijk
waardering te oogsten. Alle kans
dan ook dat hij met deze LP op
nieuw scoort.
Je zou Little Steven 'protest
zanger nieuwe stijl' kunnen noe
men. Want anders dan zijn voor-
Bijdragen: Bart Jungmann
Herman Joustra
Wim Koevoet
Ariejan Korteweg
gangers verpakt hij z'n ongezou
ten maatschappijkritiek in een
swingend geheel. Slechts de
zeurderige manier van zingen
doet aan Bob Dylan denken.
Maar Dylan schijnt inmiddels 'in
de Heere' te zijn, dus daar heb
ben we niets meer aan. Van Litt
le Steven zouden we wellicht
meer plezier kunnen hebben.
Laat hem maar eens een keer in
West-Berlijn optreden. Wie weet
breken ze aan de andere kant de
muur dan af.
HJ
Cock Robin
Dramatisch
fladderkaartje
'After here through Midland' -
CBS
Als klein kind smaakte ik ooit
het genoegen, om kennis te ma
ken met een toen al erg oud Ne
derlands kinderliedje over een
roodborstje, een alleraardigst
zangvogeltje. De volgende hart
verscheurende regels zijn mij tot
op de dag van vandaag bijgeble
ven: "Zacht tikt het roodborstje
tegen het raam" en "Laat mij er
in, laat mij erin". Helaas is mij
ontschoten waarom het beestje
naar binnen wilde. Misschien
vond-ie het wel te koud.
Ongeveer een jaar geleden
moest ik weer aan dat versje den
ken. Tpen bestormde de Ameri
kaanse kweler Cock Robin En
gels voor Lui Roodborstje) me
nige hitlijst in Europa met een
aanstekelijk wijsje, 'The promise
you made', getrokken van z'n
eerste langspeelplaat die hij ge
makshalve maar naar zichzelf ge
noemd had. Voor je het wist,
floot je het mee. Natuurlijk zou
ik onze Cock naar binnen laten,
als hij dat zou willen.
Geen wonder dat hij van z'n
platenmaatschappij een nieuwe
schijf mocht maken. 'After here
through Midland' noemde hij 'm
deze keer. Maar was dat schrik
ken bij het beluisteren van z'n
nieuwe ei! De liedjes lagen welis
waar gemakkelijk in het gehoor,
maar het geheel klonk overdre
ven dramatisch. Alsof hy elk mo
ment in huilen bon uitbarsten.
Misschien had het fladderaartje
wel te veel vlieguren gemaakt,
had hij steeds tegenwind gehad,
of had hij bedorven zangzaad ge
geten. Maar van te veel drama
hou ik niet.
Als Cockie nu bij mij op het
raam zou tikken, zou ik gewoon
blijven zitten. Al was het nog
zulk rotweer. Want ik hou heus
wel van dieren, maar op valse
honden, hongerige piranha's en
zeikerige roodborstjes heb ik het
niet zo begrepen.
HJ
