Toneelspel van
absolute klasse
'Poëzie meer waard
dan politiek'
Wilde-tweeluik uit Hamburg
'Nieuwe' Ivy Green
in razende vaart
Fonkelende Mozart-uitvoering
David Bowie
Pinkpop met
30.000
bezoekers
geen succes
[DINSDAG 9 JUNI 1987
KUNST
PAGINA 27
Russische dichteres
staatsburgerschap ontnomen
ROTTERDAM (GPD) - De
feestelijke slotavond van Poetry
International, zaterdag, werd over
schaduwd door het bericht dat de
dichteres Irina Ratushinskaja en
haar man, de fysicus en mensen
rechtenactivist Igor Gareschenko
met onmiddellijke ingang het Sow-
jet-russische burgerschap was ont-
„Het is interessant te zien dat de
Opperste Sovjet kennelijk ge
meend heeft deze daad te moeten
stellen, niet toen wij een onder
houd met Thatcher hadden en ook
niet toen wij het Amerikaanse Con
gres toespraken, maar nu wij hier
op dit poëziefestival zijn. Eens te
meer blijkt dat poëzie belangrijker
is dan politiek, want de straf is zo
veel wreder", aldus de dichteres in
een kort commentaar.
De Ierse dichter Paul Durcan
droeg daarop geëmotioneerd zijn
bekendste gedicht op aan Ratus-
hinskqja en haar man, aan haar
moed en aan de tederheid en hu
mor in haar poëzie.
Op deze manier kwam een turbu
lent einde aan een zeer afwisselen
de poëzieweek, die door velen be
zocht is. Op de woensdag vulden
meer dan 800 toeschouwers de
foyer van De Doelen en er waren
op geen enkele van de andere
avonden minder dan 400 belang
stellenden. Remco Campert, die
onder regie van Willem van Tooren
samen met Henk Bernlef de pre
sentatie van het festival voor zijn
rekening nam, dankte in zijn slot
woord het overwegend jonge pu
bliek dan ook voor de 'voorbeeldi-
'Glorie van het dansen'
DEN HAAG - De tentoonstelling
'De glorie van het dansen' is vanaf
6 juni in het Haags Gemeentemu
seum te bezichtigen. De expositie,
die vooral uit boeken, prenten en
muziek bestaat, moet een beeld ge
ven van de gezelschapsdans en
theaterdans tussen 1500 en 1800.
- De expositie begint met een hof
bal uit 150Ö en eindigt met 'The
correct method of waltzing' (1816).
In de tussen liggende eeuwen
wordt de gezelschapsdans ontwik
keld tot een populair festijn in
openbare danszalen. De dansmees
ter, verschillende vormen van
dansnotatie, de etiquette in de
danszaal en de instrumentale bege
leiding komen aan de orde. Daar
naast vullen muziekinstrumenten
en kostuum-accessoires de exposi
tie aan.
Het boek 'De glorie van het dan
sen' bevat 25 foto's met toelichten
de teksten en verschijnt ook op de
tentoonstelling.
ge aandacht', die ook door de dich
ters op hoge prijs werd gesteld.
De actrice en voordrachtskun
stenares Ineke Holzhausm, die alle
vertalingen voorlas in deze week
en zich daardoor als 'de stem van
Poetry' kan beschouwen, wilde in
een kort commentaar wel kwijt dat
met de nog steeds stijgende waar
de van het festival zelf blijkbaar
ook de kwaliteit van het publiek
omhoog bleef gaan.
De veerkracht en energie van
Poetry International worden het
best geïllustreerd met de manier
waarop tegenvallers worden opge
vangen. Zo moesten de Rus Andrei
Voznesensky (geen visum), Shu
Ting uit China (geen visum), de
Hongaar Sandor Weores (ziekte) en
de Roemeense Hongaar Sandor
Kanyadi (algemene tegenwerking
van de Roemeense overheid) op
het laatste moment afzeggen.
Hoogwaardige invallers werden
echter gevonden in onder andere
de personen van de (opnieuw zin
gende) Spaanse dichteres Clara Ja
mes en de legendarische Japanner
Makoto Ooka, oude bekenden, die
toevallig aanwezig waren bij het
vertaalsymposium dat onder lei
ding van Jaap Oversteegen steeds
imposantere
Met een zeldzame combinatie
van routine en enthousiasme werd
de 18e aflevering van het Rotter
damse poëziefestival, de laatste
voor de definitieve verzelfstandi
ging van Poetry, toch tot een groot
succes. De landenavond op vrij
dag, ditmaal gewijd aan de Hon
gaarse poëzie was, zeer geani
meerd en paste wonderwel in het
totaal van de culturele manifestatie
'Hongarije in Nederland', die deze
maand spéélt.
Het scholierenprogramma op
maandagmiddag werd met opmer
kelijke interesse gevolgd door en
kele honderden vwo-leerlingen,
die op een speelse manier kennis
maakten met de dichtkunst. En,
misschien wel het belangrijkst, 'er
zijn weer talloze internationale
contacten gelegd, waaruit ideeën
en Initiatieven voor vertalingen en
co-produkties tot stand zijn geko-
Het Poetry Ereveld, de leedver-
zachtende prijs voor een dichte
res) die om zijn/haar werk waar
ook ter wereld gevangen zit, ging
ditmaal naar de Turkse dichter
Nezvat Celik, die al meer dan ze
ven jaar gevangen zit en in zorg
wekkende toestand verkeert.Als
(late) afsluiting van Poetry is vol
gende week, op 14 juni, van 11.30
uur tot 19.00 uur nog Poetry Park,
een multi-cultureel spektakel met
veel poezie en muziek, in het park
bij de Euromast.
'Schuld und Süline'
Eenakters van Von Zemlinsky
'Eine Florentinische Tragodie' en
^)er Geburtstag der Infantin', twee
eenakters van Alexander von Zem
linsky, opgevoerd in het kader van
het Holland Festival door de Ham-
burgische Staatsoper. Dirigent:
Gerd Albrecht. Regie: Adolf Dresen.
Decors en kostuums: Margit Bardy.
Gezien in de Stadsschouwburg, Am
sterdam op 7 juni. Herhaling: 9 juni
(aanvang 19.30 uur).
AMSTERDAM - In de heront
dekking van Alexander von
Zemlinsky (1872-1942) als opera
componist heeft de Hamburgse
Staatsopera een sleutelpositie
vervuld. In dat theater werd in
1983 opnieuw aandacht gevraagd
voor 'Der Kreidekreis' (in dezelf
de produktie die tijdens het afge
lopen seizoen ook in het Amster
damse Muziektheater te zien is
geweest) en al twee jaar eerder
kon men er kennismaken met
een combinatie van twee eenak
ters in een door Adolf Dresen ge
regisseerde voorstelling die in
middels een bijna legendarische
status heeft gekregen.
In Nederland is 'Eine Florenti-
sche Tragödie' in 1984 te horen
geweest in een concertuitvoering
in het kader van de VARA-mati-
nees, terwijl De Nederlandsche
Operastichting een jaar later on
der de titel 'Der Zwerg' een ande
re versie van de 'Geburtstag'
heeft uitgevoerd dan in Ham
burg op het repertoire stond. Ge
zien de herlevende belangstel
ling voor Zemlinsky als een van
de boeiendste en interessantste
tijdgenoten van de Weense
School moeten de door het Hol
land Festival georganiseerde
gastvoorstellingen derhalve be
groet worden als een muziekdra
matisch evenement van een
soort dat in de Holland Festivals
van de afgelopen jaren dikwijls
pijnlijk ontbroken heeft. Aan de
andere kant maakt de leeftijd
van deze produkties een beoor
deling van het toneelgebeuren
bijzonder moeilijk. Sinds de pre
mière in 1981 heeft de tijd niet
stilgestaan, terwijl alles wat in de
loop der jaren over deze voorstel
ling geschreven is alsmede de te
levisie-uitzending van de 'Ge
burtstag' een onbevangen bena
dering in de weg staan.
In elk geval leek de overplaat
sing van 'Eine Florentinische
Tragödie' van de Italiaanse re
naissance naar de periode van de
expressionistische (stomme)
film een 20ste-eeuws realisme in
de voorstelling te brengen dat
niet helemaal in overeenstem
ming was met de decadente trek
jes in het oorspronkelijke ver
haal van Oscar Wilde. De meer
tijdloze, in alle eenvoud bijne
sjofele enscenering van de 'Ge
burtstag', eveneens naar een ver
haal van Wilde, werkte duidelij
ker maar dat komt misschien
ook door het duidelijk herkenba
re menselijke aspect in de voor
stelling. Enerzijds was dat te
danken aan de bewerking van
Dresen, die het gezwollen en on
logische libretto van Klaren (oor
spronkelijke titel 'Der Zwerg')
had omgewerkt tot een tekst die
in details en daardoor ook in
sfeer dichter bij het verhaal van
Wilde lag.
Anderzijds bleek de uitvoering
echter van doorslaggevende in-
voed dank zij de prestaties van
de tenor Kenneth Riegel, die een
aangrijpende vertolking gaf van
de mismaakte dwerg en diens
confrontatie met zijn eigen wan
staltige uiterlijk. Niet minder be
wondering verdient de bariton
Victor Braun die, nog lang niet
hersteld van een zware ziekte,
met een enorme krachtsinspan
ning deze twee gastvoorstellin
gen redde en daarbij op het to
neel zowel vocaal als dramatisch
zelfs de spil van de 'Florentini
sche Tragödie' werd. De derde
coryfee was ontegenzeggelijk di
rigent Gerd Albrecht, reeds vele
jaren lang de voorvechter van zo
menige ondergewaardeerde ope
ra, die dit Zemlinsky-tweeluik
op de eerste plaats tot een onver
getelijk muzikaal gebeuren
maakte.
De voorsteling van zondag
leek me niet helemaal uitver
kocht, hopelijk is die van heden
avond dat wel.
PAUL KORENHOF
'Schuld und Sühne' naar F. Dosto-
jewski door de Schaubühne am Leh-
niner Platz. Regie en bewerking
Andrzej Wajda. Met Jutta Lampe,
Udo Samel, Stephan Bissmeier. Ge
zien op 6 juni in het Appeltheater in
Den Haag.
DEN HAAG - Het theater is dit
jaar, met slechts vijf voorstellin
gen, karig bedeeld in het Holland
Festival en uiteraard zal geld
daar de reden voor zijn. Geluk
kig compenseert de hoge kwali
teit van de voorstellingen het een
en ander.
De Schaubühne am Lehniner
Platz uit Berlijn is met twee
voorstellingen vertegenwoor
digd: de nu reeds legendarische
voorstelling 'Triumph der Liebe'
uit 1985 en de uit eind '86 stam
mende bewerking van Dosto-
jewski's roman 'Schuld und Süh
ne'. Bewerking en regie van
laatstgenoemde voorstelling wa
ren in handen van de bekende
Poolse filmregisseur Andrzej
Wajda. W^jda is in zijn bewer
king het origineel opvallend
trouw gebleven, maar heeft het
verhaal teruggebracht tot de re
laties tussen hoofdfiguur Raskol-
nikow (de onderzoekscommissa-
ris Profiri) en zijn geliefde Sonja.
Raskolnikow is de intellectueel
die een moord heeft gepleegd,
Profiri de vertegenwoordiger
van het recht die de moord dient
op te lossen en Sonja een simpe
le, godvrezende hoer.
De voorstelling is even simpel
als direct. Simpel omdat decor,
belichting en kostuums niet
meer dan acteurondersteunende
functies vervullen en nergens de
aandacht op zichzelf vestigen.
(Dit in tegenstelling tot 'Triumph
der Liebe' waarin de vormgeving
van een adembenemende groots
heid was). Direct, omdat vanaf
de eerste scène alle aandacht ge
vestigd wordt op Raskolnikows
daad en de daaruitvoortvloeien-
de vragen. Drie uur lang praten
de acteurs met elkaar daarover;
niet hun handelingen domine
ren, niet de 'psychologie' van de
personages, maar wat ze met el
kaar bespreken. Het gesproken
woord als hoofdpersoon.
Als je het zo voorstelt, lijkt de
voorstelling wellicht een zware
aanslag op het geduld en uithou
dingsvermogen van het publiek
gepleegd te hebben. Met enige
huivering denk ik terug aan
vroegere Holland Festival voor
stellingen waarin het gesproken
woord domineerde: 'De Fantas
ten' van Musil en vorig jaar 'Spi
noza'. Verveeld en sufgepraat
kwam ik toen veel te laat uit het
theater. Maar daarvan was hier
geen sprake: ik ging zingend
naar huis.
Daar zijn twee redenen voor.
Allereerst de ongelooflijke kwa
liteit van de acteurs; ik durf het
haast geen acteren te noemen.
Zelden heb ik acteurs dermate
helder en beheerst met dit soort
lastige teksten om zien gaan.
Volledig begrip en controle.
Geen 'gevecht' met moeilijke
teksten, geen ratelende woor
denstromen, maar een voortdu
rend gesprek met de tekst. En
dat gesprek bevatte geen ironie,
geen gerelativeer en vooral geen
ijdeltuiterij. Moet Jutta Lampe
een eenvoudige vrouw spelen?
Dan doet ze dat. Zonder ons ijdel
te laten zien dat zij - Jutta Lam
pe - wel beter weet en die Sonja
eigenlijk maar een beperkt wicht
vindt. Zij geeft zich volledig aan
die rol, en dat Jutta Lampe ook
anders kan, weten wij onder an
dere van haar sublieme rol in
'Triumph der Liebe'. Compro
misloos, serieus spel van acteurs
in topvorm. Dat tussen het ge
weld van Udo Samel als Profiri
kon uitblinken, begrijp ik nog
steeds niet.
De tweede reden van mijn niet
aflatende interesse in al die
woorden, was de inhoud ervan.
Raskolnikows daad is aanleiding
tot een serie fundamentele be
schouwingen over het begrip
misdaad; in lange scènes worden
soorten misdaad, misdadigers en
straf besproken. Raskolnikow
heeft die moord vanuit een intel
lectuele behoefte gepleegd. Hij
heeft iets willen bewijzen; dat hij
leeft, dat hij iets teweeg kan
brengen. Het is zijn vorm van
verzet tegen een zinloos en pijn
vol bestaan. Vervolgens wordt
hij geconfronteerd met de sa
menleving in de persoon van
Profiri, met religie in de vorm
van Sonja, en met zichzelf. En hij
faalt ten opzichte van alle drie.
Wajdas nationaliteit maakt de
ze voorstelling van een morele
verhandeling tevens tot een poli
tieke; als Pool weet hij wat lijden
en onderdrukking is, en tevens
dat elke poging tot vernieuwing
van het leven per definitie een
doorbreking van het bestaande
inhoudt en daarmee al snel tot
'misdaad' wordt.
PAUL DEVILEE
Gezien op zaterdag 6 juni in het
LVC: Ivy Green. Bezetting: Tim Mul
lens, zang en gitaar; Arthur van
Dijk, drums; Simon Franken, bas.
Bart de Boer, gitaar; Ernst Jan
LEIDEN - Ivy Green (klimop)
doet haar naam alle eer aan. In de
ruim tien jaar van hun bestaan
hebben de garagerockers uit
Zoeterwoude zich opgewerkt
van een in dorpskringen geliefd
groepje tot een graag geziene
gast op de landelijke podia. En
wie ooit eens een optreden van
dit illustere gezelschap heeft on
dergaan weet waarom. Eenmaal
op de planken leggen de heren
een ongebreideld enthousiasme
aan de dag. Maar ook muzikaal
gezien is er sprake van vooruit
gang, zoals blijkt met het uit
brengen van de nieuwe lp 'Moon
Raised'. De afgelopen maanden
werd er in de Arnhemse Stable-
studio's flink gesleuteld aan deze
schijf. Twaalf nummers staan er
op, alle geschreven door opper-
monteur Tim Mullens.
Zaterdag kon het Leidse pu
bliek voor het eerst kennis ma
ken met dit nieuwe produkt, zij
het in de live-versie. Maar voor
het zover was, ontsnapten er
eerst nog wat oudjes uit 'het huis
van bejaring', zoals 'I'm sure we
're gonna make it allright', dat al
sinds jaar en dag het openings
nummer van de band is, 'On the
beat' en 'Rainy day'. Daarna was
echter het verse materiaal aan de
beurt. Het verschil met eerder
werk school vooral in de meer
prominente rol van de blazers
sectie. De nummers bleken bo
vendien, zonder dat er overigens
van hitgevoelige stampers ge
sproken kon worden, wat toe
gankelijker. Het titelnummer
van de plaat, 'Moon Raised'was
daarvan het beste voorbeeld.
Een slepend, log ritme, althans
naar naar Ivy Green maatstaven,
met een lekkere gitaarlick.
Het was wel bij deze wat lang
zamere nummers dat zich het
grote manco van de band open
baarde. Hoewel het geheel be
slist hechter klonk dan vroeger,
vielen er zo nu en dan behoorlij
ke tempowisselingen te beluiste
ren. Iets wat bij de up-tempo
songs minder het geval was. Bo
vendien zou wat meer afwisse
ling, de meeste nummers werden
in hetzelfde snelle tempo uitge
voerd, geen kwaad kunnen. Voor
Tim Mullens tijdens het optre
den van Ivy Green in het LVC.
(Foto Theor Verplancke)
het overige schenen ze hun be
perkingen te kennen.
En die lagen niet op het vlak
van de conditie. In razende vaart
werd het repertoire er doorheen
gejast. Na ruim een uur, inclusief
toegift, was het uit met de pret.
In de komende maanden kan de
rest van Nederland kennis ma
ken met het 'nieuwe' Ivy Green,
want de nodige optredens zijn al
weer geboekt. En wat de plaat
betreft, die is vanaf vandaag in
de winkels verkrijgbaar.
HERMAN JOUSTRA
Jubileumconcert door het Amster
dams Kamer Orkest en het Bach-
koor Holland. Medewerking ver
leenden Ute Frühaber en Marianne
Koopman, sopraan, Peter Bartels,
tenor en Pieter van den Berg, bas.
Het geheel stond onder leiding van
Charles de Wolff. Gehoord op 6 juni
in de Stadsgehoorzaal.
LEIDEN - Hoe kunnen een diri
gent en een orkest, die beiden
een jubileum vieren, dit beter
doen dan met een Mozart-pro-
gramma? Mozart van wiens
werken men toch eigenlijk nooit
genoeg kan krijgen; muziek die
pas tot haar recht komt en gaat
stralen en klinken als de uitvoe
renden al hun dagelijkse beslom
meringen achter zich hebben ge
laten.
Al vanaf de allereerste inzet
van het Divertimento in D KV
136 bleek de samenwerking van
Charles de Wolff en het orkest
van grote kwaliteit te zijn. De
muziek - geschreven in de stijl
van de Italiaanse Sinfonia - be
gon te fonkelen en te stralen als
de glans van de zon in dauw
druppels, betoverend door een
voud.
In de symfonie in C - bijge
naamd de Jupiter - openbaarden
zich andere kwaliteiten van
Charles de Wolff als dirigent.
Moeiteloos wist hij een perfect
evenwicht te verkrijgen tussen
de verschillende delen. Het
voortvarende eerste en het wat
lyrischer tweede thema (ingre
diënten van de klassieke hoofd-
of sonatevorm) uit het eerste deel
versmolten uiteindelijk tot een
afgerond geheel. De finale - een
meesterstuk van contrapuntiek -
was tevens een voorbeeld van ge
dreven en meesterlijk orkest-
spel; het beginmotief van het
eerste thema bleef voortdurend
opklinken in het toch dicht ge
weven web van de overige the
ma's. Toch waren er ook enkele
momenten van terugval, waarop
de interpretatie misschien wel zó
klassiek en evenwichtig was, dat
er een wat te grote afstand werd
geschapen tussen het podium en
de zaal. Dat waren de momenten
dat rqijn aandacht wat afdwaal
de.
De Grote Mis in c kl.t. - schitte
rend uitgevoerd - bood volop ge
legenheid te genieten van de af
wisselende stijlen die Mozart
hierin heeft toegepast; van de
plechtige, strenge koorgedeelten
tot de opera-achtige, solistische
delen, waarbij de sopraan Ma
rianne Koopman zich ook duide
lijk meer theatraal tot het pu
bliek richtte in tegenstelling tot
de ingehoudener voordracht van
haar collega-solisten.
Te zeggen dat de belangstel
ling voor dit concert overweldi
gend was (hetgeen ik wel had
verwacht) is wat overdreven uit
gedrukt. Bovendien was het af
en toe rommelig in de zaal, alsof
een gedeelte van het publiek
aanwezig was méér ter gelegen
heid van het jubileum dan voor
Mozarts muziek. Ook het staande
applaus kon men niet echt ova
tioneel noemen.
MONICA SCHIKS
In het Leidsch Dagblad van 1 juni J
jl. werd erg negatief geschreven
over de concerten van David Bo
wie in de Rotterdamse Kuip.
Ik ben naar het concert van 31
mei jl. geweest en kan deze reactie
niet begrijpen.
Bowie zou zich richten op een
snel en goedkoop kassucces en hij
zou zich in een diepe artistieke im-
passie bevinden. Als voorbeeld
hiervan werden de elpees Let's
Dance, Tonight en Never let me
down gegeven.
Let's Dance was inderdaad al
leen een kassucces zonder dat de
echte Bowie hierin te herkennen
was, alleen het nummer China Girl
van deze elpee was echt Bowie's
werk.
De elpee Tonight die hierop j
volgde werd ondanks het duet met
Tina Turner een flop, maar met Ne
ver let me down, de laatste elpee
van Bowie maakte hij een schitte
rende come-back. Hij laat op deze
elpee stevig rockende nummers
horen zoals: Day in - Day out. Beat
of your drum, Zeroes, New York's
in love en Bang Bang.
Het concert in de Kuip was alles
behalve een saaie en vlakke show.
Bowie zong perfect, de sfeer was
prima en de show uitstekend.
De nieuwe nummers van Bowie
missen geen inhoud zoals u be-1
weerde, als je de lyrics goed door
leest kom je heel wat hedendaagse
problemen tegen.
Hierbij wijs ik op de nummers:
Dancing with the big boys wat gaat
over de absolute macht in Rusland
wat erg goed te zien was in del
show.
New York's in love gaat over de
problemen in de grote stad wat
schitterend uitgebeeld werd door
de aanwezige dansers. Day in - Day
out gaat over de problemen in de
grote stad maar vooral over de wo
ningnood daar. Dit zijn maar enke
le nummers met een goede inhoud
en ik kan er nog veel meer noemen.
Bowie is zeker niet oppervlakkig
en hij heeft niets van zijn oude glo
rie verloren. De journalist die dat
denkt of schrijft is vast een 'Abso
lute Beginner'. R.P. Koelewijn
Aquamarijnstraat 27
Leiden.
HOLLANDSE MEESTERS - Vijf
tig schilderijen van Hollandse
meesters uit de zeventiende eeuw
uit het Museum voor Schone Kun
sten in Boedapest zijn even terug
in ons land. Ze zijn van 13 juni tot
19 augustus in het Centraal Mu
seum in Utrecht te zien. Voor de
expositie in Utrecht is gekozen uit
de 700 schilderijen en duizenden
tekeningen en prenten in Hon
gaars bezit. Daaronder neemt de
Hollandse kunst uit de zeventien
de eeuw een prominente plaats in.
Ook de Italiaanse scholen vormen
een belangrijk onderdeel van de
collectie.
BAARLO (ANP) - Circa 30.000 jon
geren hebben gisteren een bezoek
gebracht aan het 18de Pinkpopfes
tival, dat dit jaar voor het eerst in
sportpark De Berckt in het Lim
burgse Baarlo werd gehouden. De
afgelopen zeventien jaar was Ge
leen de lokatie van het festival.
„Financiëel komen we er hier
mee niet uit, zeker gezien de extra
kosten die het slechte weer voor
ons met zich mee brengt", aldus or
ganisator Jan Smeets. De vrijwél
constante regenvaj zorgde voor
een zee van paraplu's en plastic op
het festivalterrein. De voorberei
dingen in de ochtenduren werden
ernstig bemoeilijkt door de harde
wind en een regenhoos.
Een andere tegenvaller voor het
festival was de staking in Engeland
van het douanepersoneel. Zo
moest een van de topacts, Iggypop,
op een andere installatie spelen,
omdat de apparatuur in Engeland
was blijven steken. Een andere
groep, de Communards, kon nog
net op tijd met een charter via
Duitsland het festival bereiken.
ADVERTENTIE
Met de Internationale Reis- en
Kredietbrief (IRK) gaat u met een
gerust hart op reis. Want mocht er
onverhoopt iets misgaan, dan kunt
u alti|d rekenen op |uridische hulp.
autohulp. medische hulp en nog
meer hulp. De IRK geeft u direct
al bij de sian een belangnjke
zekerheid mee: mocht u onderweg
in het buitenland in de problemen
raken, dan staat u er met de IRK
nooit alleen voor. Met 7 steun
punten in het buitenland (met
Nederlands sprekend personeel)
zorgt de ANWB-Alarmcentrale
voor hulp als dat nodig mocht zgn.
dag en nacht, het hele iaat door!
Haal uw IRK bi) de ANWB. de
Rabobank of de Grenswissel
kantoren ol bel 070-141420
AN
Het regende tijdens het Pinkpopfestival. Het regende op een. gegeven
ogenblik zelfs zo hard dat sommige concertbezoekers de gezelligheid onder
het plastic moesten zoeken. (foto anp»
