'Rusland is
veranderd'
Leidenaar haalt Stas Namin naar Nederland
Timdelerclub met stichtelijke thriller
Spannender Nieuwe Dansgroep met Dikker
Unieke prestatie Toonkunstkoor Leiden
Een knappe
verzameling
Mooi zijn is
ook niet alles
POP Bijdrage: Herman Joustra
Ariejan Korteweg
Wim Koevoet
Eeuwige belofte
kabbelt voort
Correctie op
Beastie Boys
KUNST
PAGINA 37
Op weg naar de Leidse
Breestraat waar hij op de
foto moet, is de Russische
popmuzikant Stas Namin
(34) nog lang al zijn verba
zing over Veronica's
Countdown niet kwijt.
Hij vraagt of de presenta
tor van dat programma,
Adam Curry, nu werkelijk
zo'n rare snuiter is of dat
hij een rol speelt. "Denkt
hij echt dat in Rusland al
les en iedereen achter
loopt of doet hij gewoon
mee aan die shit-anti-
USSR-propaganda?".
Een paar uur eerder
heeft Namin in Curry's
schijnwerpers gestaan.
Daarna keerde hij terug
naar zijn voorlopige ver
blijfplaats Nieuw Miner
va voor onder meer bij
gaand vraaggesprek, het
hotel Nieuw Minerva is
zijn uitvalbasis voor pro
motionele activiteiten en
de concerten en die hij en
zijn zevenmansgroep de
komende dagen in ons
land geeft. Leiden blijft
buiten schot. Wat doet hij
dan eigenlijk in de sleu
telstad? "Omdat mijn ma
nager in Nederland, ook
in Leiden woont", is de
simpele verklaring van de
Moskoviet. Het Leidse im
presariaat Paradox dat
Namin en de zijnen naar
Nederland heeft gehaald
laat de Rus zijn gang
gaan. Terecht, Namin
staat zijn mannetje en kan
zich in uitstekend Engels
verstaanbaar maken. Pa
radox zelf blijft beschei
den onder de prestatie
van formaat, want zo kan
het naar hier halen van
Namin gerust worden ge
noemd.
Tijd voor een kennisma
king in telegramstijl,
vindt ook Namin. Daarna
krijgt hij alle kans om zijn
wonderlijke avonturen
met de Westerse pers uit
de doeken te doen.
De groep is naar Stas
Namin zelf vernoemd en
is de eerste groep uit Rus
land die ons land bezoekt.
Aan deze kant van de
aardbol kennen we hem
nog nauwelijks al lijkt
daar vooral in Amerika
veel verandering in te ko
men. De band speelde
tienduizenden yanks plat
en eiste talloze kolommen
in net zo veel kranten en
tijdschriften op. De mu
ziek die de Russen maken
laat zich nauwelijks om
schrijven. In de ketel van
Namin gaan de Beatles,
Rolling Stones, Genesis,
Police, Jimi Hendrix enz.
en het brouwsel dat eruit
komt, schijnt bijzonder
goed te smaken. In eigen
land zijn er van de groep
meer dan 30 miljoen el
pees verkocht. De debuut
single uit 1972 ging 7 mil
joen keer over de toon
bank. Stas Namin is de be
langrijkste band uit de
USSR, heet het. Op de gol
ven van de glasnost, de
nieuwe Gorbatsjov-tijd,
drijft de groep het westen
binnen. "Mijn land is in
twee jaar geheel veran
derd. Er zijn nog mensen
die dat betwijfelen, merk
ik. Ik zou zeggen: kom dan
zelf eens kijken".
Een Rus in Leiden: "Een
mooie stad. Traditionele
architectuur, erg mooi. Ik
houd van alles wat an
ders, origineel is. En dit is
voor mij echt Holland.
Nee, Amsterdam vind ik
geen fijne stad. Het we
melt daar van de plekken
en mensen die je in vrij
wel elke grote stad, waar
ook ter wereld, tegen
komt".
Popmuzikant Sias Namin in de Breestraat: 'Journalisten benaderen me alsof ik uit de bush-bush van Afrika kom'.
LEIDEN - Stas Namin haalt
opgelucht adem als hem de
eerste vraag bereikt: hoe
kijkt hij aan tegen de hou
ding van de Westerse 'ont
vangstcomités', bestaande
uit journalisten, radio- èn
televisiepresentoren en alle
anderen uit de popbusi-
ness? Er zit de op Bruce
Springsteen uit de 'Born to
Run'-tijd gelijkende Arme
niër blijkbaar veel hoog. Hij
wil daarover dan ook alles
kwijt.
Hij lacht eerst en zegt dan: "Inte
ressante vraag. Het is erg vreemd
voor mij. Journalisten benaderen
me alsof ik uit de bush-bush, van
Afrika kom! Ken je de Beatles?
Ken je de Rolling Stones, vragen
ze. Ik zit notabene twintig jaar in
de popmuziek".
"Bij Countdown ging het al niet
anders. Ik moest de Nederlandse
top-10 voorlezen en maakte een
grapje toen ik bij de plaat van Ma
donna aanbelandde. Wie is Madon
na, vroeg ik, is dat een man of een
vrouw? Een heel stomme grap, ei
genlijk. Maar ze dachten écht dat
ik het niet wist. Ha, ha, die Russen
toch. En alsof het absoluut onmo
gelijk is dat iemand Madonna niet
kent. Allemaal slachtoffers van
propaganda, zijn het. Of ik er boos
over raak? Nee, het is juist grap
pig"-
"De suggestie ook, die in elke
vraag doorklinkt, als zou ik me hier
in een hemel moeten wanen van
vrijheid, als zou ik nu dan eindelijk
net als iedere Westerse popmuzi
kant kunnen doen en laten wat ik
wil, terwijl in mijn eigen land ge
vangenisstraf staat op het maken
van muziek. Ik ben de afgelopen
maanden in de States geweest, in
Japan, bij Yoko Ono, bij Peter Ga
briel, Howard Jones en uit al die
contacten ben ik te weten geko
men dat het bijltje waarmee hier
wordt gehakt ook flink bot kan
zijn".
Namin doelt op de verregaande
bemoeienissen van platenmaat
schappijen met het artistieke pro-
dukt en bij voorbeeld de boycot
door de BBC van David Bowie's
nieuwste clip. Wel geeft hij uit ei
gen beweging toe dat vóór Gor-
batsjov partijleider was, zijn leven
er heel anders uitzag en dat hij in
die tijd ook andere, aangepaste, on
schuldige muziek maakte. Nu is al
les anders. "Het zal ook wel moei
lijk zijn om jou daarvan te overtui
gen. Maar ga er maar heen en be
kijk het zelf. Rusland is absoluut
een ander land geworden. Drie,
vier jaar geleden mocht er in Rus
land tijdens rockconcerten niet ge
schreeuwd worden, niet gedanst.
Nu is er geen verschil meer met
wat het publiek in het westen alle
maal doet tijdens een concert. Dat
is heel belangrijk. Rockmuziek is
namelijk de activiteit bij uitstek
om de Koude Oorlog te bestrij
den".
UB 40 klaagde na de Sowjet-toer
over op fans inslaande veiligheids
beambten, dat is nog geen jaar ge
leden.
"In Rusland werd niet gedanst
voor UB40, omdat het publiek die
muziek niet goed vond. UB40 is
ook lang niet zo interessant voor
Rusland als wel is beweerd. Verge
ten wordt dat we zelf ook tal van
bands in uiteenlopende stijlen heb-
door
Wim Koevoet
ben. Heavy metal, new wave, roc
kabilly, soft en ook punk, heel an
ders dan de Sex Pistols maar wel
hard. Veel van die bands zouden in
Europa, Engeland even uitgezon
derd, tot de beste behoren. De reg
gae van UB40 was voor ons niet
bijzonder, snap je. Ja, er is echt
sprake van Russische rock and
roll. Geen kopie van de Engelse of
Amerikaanse, maar rock and roll
met origineel Russische elemen
ten. Roots, ja, dat woord zocht ik".
"Dat nummer gaat niet over Sta
lin maar over een fenomeen als
Stalin. Ik vind het niet interessant
om songs over concrete personen
of gebeurtenissen te maken. Het
nummer waarop je doelt geldt voor
iedereen. Het is waar ook ter we
reld dom om één man, vijf of tien
jaar voor een heel land te laten den-'
ken. Door fenomenen te bezingen
houd je je songs belangrijk tot in
de verre toekomst. Of dit nummer
ook over Ronald Reagan zou kun
nen handelen? Of course".
"Ik wil nu heel graag dit even
vertellen. Dit past mooi in je ver
haal. In 1981 ontmoette ik in Polen
een Nederlandse zangeres. (Namin
noemt tot drie maal toe de naam,
maar die is en blijft onverstaan
baar/onherkenbaar, WK). Een
mooi meisje, haar zang getuigde
van goede smaak. We werden
vrienden. Het was voor ons allebei
voor het eerst dat we echt in het
buitenland waren. En ik vertelde
haar over mijn groep; dat ik het ge
voel had dat we een grote, interna
tionale groep zouden worden. Zij
zei: hoe kan dat nou. Een groep uit
Rusland, zonder wat voor rock and
roll-traditie dan ook, dat is onmo
gelijk. We zijn nu zes jaar verder,
we zijn ook nog niet zo groot, maar
wel een heel stuk op weg. Dit had
ik zelf zes jaar geleden ook nog niet
voor mogelijk gehouden. Ik heb
een afspraak geregeld met dat
meisje. Ik zie haar volgende week
in Arnhem. Ik verheug me nu al op
die conversatie".
Je grote favoriet is Sting. Zijn
song 'Russians' deugt echter niet in
jouw ogen. Waarom niet?
"Het gaat om het zinnetje 'I hope
the Russians love their children
too'. Met de nadruk op het woordje
"hope". Alsof hij twijfelt aan de
liefde van de Russen voor hun kin
deren. In de States hebben ze me
echter verteld dat Sting dat num
mer op single heeft veranderd. 'I
hope' werd 'I know'. Nee, die ver
andering heeft niets te maken met
mijn kritiek erop. Ik heb Sting - he
laas - nog nooit ontmoet. Maar ik
was heel blij toen ik het hoorde".
Stas Namin geeft na enig aan
dringen toe dat hij de Westerse be
nadering van het fenomeen Russi
sche popmuzikant eigenlijk juist
helemaal niet "fur.ny" vindt. "On
plezierig", verbetert hij zichzelf.
"Maar ik maak onderscheid tussen
kritiek op mijn land en op de Rus
sische rock and roll en propagan
da. Kritiek is vaak waar. Propagan
da is stom en vies. Zoals Rambo.
Wij doen in onze muziek en in onze
pers nooit zoiets over Amerika. Wij
brengen voortdurend onderscheid
aan tussen regering en de mensen.
In het westen worden die twee din
gen voortdurend op één hoop ge
gooid. In de States kennen ze al
leen het woord 'Russians'. Zodoen
de moet ik boeten voor alles wat in
westerse ogen niet goed is aan de
Russische autoriteiten".
"In de States vroegen ze mij om
mijn houding tegenover de States.
Dat was heel raar. Ik wilde eerst
hen wat vragen. Ik vroeg ze: waar
om zijn jullie zo vriendelijk tegen
mij en mijn band? Ik zag gisteren
Rambo nog en ik weet dat iedere
Amerikaan Rambo kent. Jullie
zouden ons moeten haten, anders
was zo'n film toch nooit gemaakt.
Dit voorval herhaalde zich keer op
keer. Niemand wist dan wat terug
te zeggen. Er was maar één radio
presentator van de westkust die
reageerde. Die zei recht voor zijn
raap: wij geloven de Rambo-propa-
ganda niet".
'Bonaventura', toneelspel van Char
lotte Hastings door de Chr. toneel
groep De Timdelerclub. Regie: Riet
Krispijn- de Wolf. Gezien op 15 mei
in de Leidse schouwburg.
LEIDEN - Na de ludieke pro-
duktie in november van het vori
ge jaar heeft de Timdelerclub
binnen het thrillerachtige genre
wederom een verrassende keuze
gedaan. 'Bonaventura' gaat alles
behalve op de amusementstoer,
maar is nogal stichtelijk van
toonzetting - eigenlijk een beetje
te braaf.
Het thriller-element is van on
dergeschikt belang. Zuster Mary
Bonaventura ontmaskert dan
wel uiteindelijk de ware moorde
naar (en redt daarmee de ten on
rechte veroordeelde Sarat Carn
van de doodstraf); die ontdek
king is niet zozeer het resultaat
van intensief speerwerk, maar
meer de van meet af aan te ver
wachten bevestiging van een
rotsvast, goddelijk geïnspireerd
vertrouwen in een medemens in
nood. Zelfs tot in de kleding aan
toe laat men geen twijfels be
staan over zuster Mary's goeder
tierenheid - als enige draagt ze
een vlekkeloos wit habijt.
Van Magda de Frel is het een
knappe spelprestatie, dat zuster
Mary geloofwaardig blijft. Er
hoeft bij de vertolking van een
dergelijk personage maar iets
fout te gaan, en de gedemon
streerde vroomheid roept slechts
irritatie op. Dat geldt eigenlijk
voor de gehele produktie. Over
de keuze van het (enigszins geda
teerd aandoend) stuk kun je van
mening verschillen - dat de Tim
delerclub er met overtuiging aan
gewerkt heeft, staat buiten kijf.
De liefdevolle sfeer, waarin on
der anderen de politiemensen en
de ter dood veroordeelde worden
ontvangen, is door hecht samen
spel raak getroffen. Jeanette
Steiner als Sarat Cam, die op die
benadering verschillend moet
reageren en voor verleidelijke
sentimentaliteit moet waken,
doet dat over het algemeen be
kwaam.
Een begripvolle moeder-over
ste, die voornamelijk op de ach
tergrond blijft, voert een mild be
leid. Althans wordt de rol zo ge
speeld door Agnes Ouwerkerk-
v.d. Blij. Na afloop van het stuk
viel haar een huldiging ten deel
in verband met haar veertigjarig
lidmaatschap van de vereniging.
Uit handen van Nico van Leeu
wen, die ook al jarenlang tot de
vaste kern van de vereniging be
hoort, ontving zij het gouden in
signe van het Nederlands Cen
trum voor Amateurtoneel.
WIJNAND ZEILSTRA
De Nieuwe Dansgroep met 'Figures
in Movement*. Choreografie: Jacque
line Knoops; muziek: Loek Dikker;
toneelbeeld: Peter Vermeulen. Ge
zien op 15 mei in het LAK-theater,
Leiden. Aldaar ook vanavond.
Voorts van 18 fm 22 mei in Bellevue,
Amsterdam.
LEIDEN - De Nieuwe Dans
groep kreeg twee jaar geleden
groeistuipen door de samenwer
king met de Amerikaanse Nina
Wiener, maakte met haar dans
'Wind Devil' een opzienbarende
voorstelling, maar zag daarna
twee van de beste dansers naar
Reflex vertrekken. 'Figures in
Movement' is daardoor een cru
ciale produktie. Want zou de
groep het verlies van twee dan
sers kunnen opvangen? En heeft
Jacqueline Knoops als choreo
grafe genoeg in huis om een ei
gen gezelschap staande te hou
den?.
Het antwoord op de eerste
vraag is een volmondig 'ja'. Wei
nig moderne dansgroepen in ons
land kunnen aan het vijftal van
Knoops tippen. Haar choreogra
fie doet een flinke aanslag op
hun technische vermogens, maar
die doorstaan ze moeiteloos. Uit
blinkster is Diane Elshout, die
met veel precisie danst en dat er
heel vanzelfsprekend uit laat
De drie delen van 'Figures in
Movement' zijn op vele manieren
met elkaar verbonden. Door het
decor van beweegbare golfplaten
die als gordijnen langs de zijkan
ten staan, door de muziek van
Loek Dikker, door de kostuums.
Maar vooral door de zeer herken
bare stijl van Jacqueline
Knoops, waarbij alle delen van
het lichaam meedoen.
De constructies die ze maakt
monden vaak uit in harmonieuze
totaalbeelden. De dans bevat zo
doende tal van fraaie momenten,
met dansers die als dolfijnen
over en om elkaar heen dartelen
of met brede armzwaaien de
ruimte doorklieven; bij Knoops
wordt er echt gedanst. Haar
zwakte is dat ze die momenten
niet tot een samenhangend ge
heel weet te smeden. Een groeps-
dans volgt een solo op, dansers
maken eerst reuzenpassen en
draaien daarna om elkaar heen.
Maar waarom? Het gaat maar
door, zonder dat er sprake is van
een ontwikkeling, of zelfs maar
van sterke contrasten in tempo
of dynamiek.
Loek Dikker maakte zijn com
posities pas nadat de dans ge
reed was en heeft hoorbaar zijn
best gedaan de dans spannender
te maken. Zijn elektronische ge
luiden plaatsen accenten die in
de bewegingen ontbreken.
De combinatie van Knoops en
Dikker is een gelukkige. Dikker
doet wat mogelijk is om de con
stellaties van Knoops vaste
grond onder de voeten te geven.
Desondanks is een trilogie iets te
hoog gegrepen.
ARIEJAN KORTEWEG
Toonkunstkoor Leiden en Omstre
ken gesteund door: leden van het
William Byrd Vocaal Ensemble en
het Amsterdams Begeleidings Or
kest, Ton Stauttener en Mieke Wal-
ta-van Driel, piano en Jos Laus, or
gel. Solisten: Ellen Looyestijn, so
praan, Fiekojan Hoolboom, alt, Ber
nard Loonen, tenor en Franhs
Huijts, bas. Algehele leiding: Hans
van der Toorn. Werken: Requiem D-
moll van Anton Bruckner en St Ni
colas Cantate van Benjamin Britten.
Gehoord op vrijdag 15 mei in de Pie
terskerk in Leiden.
LEIDEN - Toonkunstkoor Lei
den kreeg gisteravond in de Pie
terskerk een ovationeel applaus
voor de schitterende uitvoering
van een tweetal originele werken
van Anton Bruckner (Requiem
in D-moll) met daarnaast de met
nog meer toeters en bellen ver
sierde 'A Saint Nicolas Cantate'
opus 42 van Benjamin Britten.
Die ovatie was verdiend en zeker
niet alleen vanwege de verras
sende repertoire keuze, maar
vooral voor de zorg waarmede de
mammoetuitvoering op de plan
ken is gezet.
zoals al direct opviel in de per
fect uitgebalanceerde vertolking
van Bruckners 'Requiem' voor
vier solisten, koor en orkest. Een
jeugdwerk van de componist dat
misschien nog wat aan diepgang
miste maar door z'n eenvoud en
zuiverheid duidelijk aan charme
Hoogtepunt van deze avond
was toch de spectaculaire uitvoe
ring van het schitterend getoon
zette 'A Saint Nicolas Cantata'.
Door Britten getoondicht in de
zeer omvangrijke bezetting van
klein-, groot-, en zéér groot koor
(het publiek), waarbij in de parti
tuur op enkele plaatsen staat
voorgeschreven dat de dirigent
zich omdraait om 'the Congrega
tion te dirigeren bij het commu
nity singing!
Een bijzonder veeleisend werk
waarin Britten als een muzikale
toverkol in een ongelooflijk
fraaie en verrassende orchestra-
tie de vreemdsoortigste effecten
uit de mouw lijkt te toveren.
Schitterende klankkleuren waar
mee de spanning werd opgewekt
in het dramatische 'My parents
died' of het galijenkoor het hui
len van de wind weergeven. En
niet te vergeten de suggestieve
pauken in de hongeroptocht
rond het drama van de geslachte
jongetjes met daarna het subliem
vertolkte 'See! three boys spring
back tot life'. Allemaal hoogte
punten die op weergaloze wijze
door dirigent Hans van den
Toorn werden geleid.
ANNEKE VAN VLIET
On/Off
'Medecine' (EMI)
Er was eens een tijd dat de
popmuziek heel anders in elkaar
stak dan tegenwoordig. Een jon
gerencultuur was er toen nog
amper, laat staan clips. Gel was
er slechts voor rockers en aanste
kers gingen alleen de lucht in als
een concert echt bijzonder goed
Popmuziek had ook toen al
met zakendoen te maken, maar
men had het daar liever nog niet
over. Liedjes duurden meestal
niet langer dan drie minuten,
maar in die korte tijd gebeurde
er heel wat; je kreeg een melodie,
een refrein om mee te zingen,
meestal ook een korte solo en
vaak een variatie over de melo
die. O ja, en synthesizers en syn-
drums bestonden nog niet.
Dat is heel lang geleden. Maar
Onn/Off, ofwel de Nederlandse
muzikant Joep Bruijnjé, heeft in
die traditie een plaat gemaakt.
Tien liedjes staan er op, alle tien
zo helder als glas. Je zou er een
prachtig songfestival mee kun
nen samenstellen. Bruijnjé zingt
een beetje bedeesd, wat juist wel
charmant klinkt. Het instrumen
tarium dat hij gebruikt is iets in
gewikkelder dan dat van de jaren
zestig, maar niet veel. De back
beat die soms klinkt bestond nog
niet in de tijd van 'Little Things'
van Dave Berre (de enige cover).
Maar verder geen klagen. 'Mede
cine' is een knappe, verzameling
liedjes, met veel smaak op de
plaat gezet.
A.K.
Richenel
'A year has many days' (CBS)
Sterren rijzen sneller dan ooit.
Een jaar geleden bestond Riche
nel nog niet, nu is hij naar Neder
landse begrippen de megaster
van de eerste helft van 1987. Zijn
roem reikt tot over de grenzen, ja
zelft tot op de andere oever van
de Noordzee. Richenel wordt
thans allemachtig prachtig ge
vonden. Hij is het androgyne ty-
Joep Bruijnjé van OnnlOff: tien
liedjes zo helder als glas. (foto pn
pe, met perzikhuid, slanke vin
gers, amandelvormige ogen en
zwarte lokken. Knappe jongen
(of meisje) die hem in de ogen
kan kijken zonder in katzwijm te
vallen. Verteerd door jaloezie tik
ik verder, een steenpuist raakt
bekneld tussen de toetsen, een
oorlel blijft haken achter het
potje typlex.
Sterren vallen sneller dan ooit.
Het zou me niets verbazen als Ri
chenel over een paar maanden
blij zou zijn als hij mijn baantje
kon overnemen. Terwijl het toch
geen lolletje is om een plaat als
A year has many days' te moeten
bespreken. De blik zoekt ver
geefs houvast bij de vrouwelijke
mannelijkheid van Richenel.
Gelukkig kan er ook worden
geluisterd. En de muziek klinkt
zeer vertrouwd. Gewone, platte
discostampers, te lijzig om echt
te swingen. Dreinerige teksten,
volgestopt met rijmelarij die je
vaak hoort als wij Hollanders ons
niet bij onze moerstaal houden.
Producers Van Tijn en Fluitsma
doen met Mai Tai beter werk.
En dan de stem van Richenel.
Die is even kleurloos als zijn
voorkomen opvallend is. De
cover 'Higher Ground' van Ste-
vie Wonder is veruit het beste
nummer van de plaat, maar
wordt door hem tot diep in het
moeras meegesleurd. Dan heeft
Ruud Gullit nog meer soul.
A.K.
Wire Train
'Ten women' (CBS)
Volgens zanger Kevin Hunter
van Wire Train is het eenvoudig
om Amerikaans te klinken. Dat
kun je bijvoorbeeld bereiken
door een paar banjo's en ricken-
backers uit de kast te pakken.
Maar om de (rock-)muziek zélf
simpel te houden is pas echt
Amerikaans, zo beweert hij. Een
redenering die niet helemaal
hout snijdt, want de gladgepolij-
ste muziek van bands als Toto en
Mister Mister is nu niet bepaald
simpel te noemen. Maar ook dat
is rock die eigenlijk alleen maar
in de States wordt gemaakt.
Het zal wel met Hunters' eigen
voorkeur te maken hebben, want
op de nieuwste lp 'Ten women'
houdt Wire Train het zelf in elk
geval behoorlijk eenvoudig. Dat
geldt niet alleen voor de struc
tuur van de nummers, maar ook
voor de arrangementen. Gewoon
gitaar (elektrisch en acoustisch)
bas, drums en zang. Géén extra
toetsen of blazers. Géén ingewik
kelde solo's. En in die stijl ma
ken ze nu al zeven jaar muziek.
In '84 was hun debuutschijf'In a
chamber' zelfs de favoriete plaat
van zanger U2. Niet geheel onbe
grijpelijk want U2 heeft het ook
altijd eenvoudig gehouden.
Tot een doorbraak is het echter
nog niet gekomen. En wie 'Ten
women' beluistert, begrijpt met
een waarom. Want in de eenvoud
ligt tegelijkertijd ook de zwakte
van de plaat: het is allemaal net
niet bijzonder genoeg. De schijf
bevat geen enkele uitschieter en
kabbelt eigenlijk maar door.
Kortom, het vonkt niet echt. En
op rock hoor je toch te swingen.
Maar slecht is het nou allemaal
ook weer niet. De nummers lig
gen stuk voor stuk prettig in het
gehoor en klinken na een paar
maal draaien al behoorlijk ver
trouwd. Met iets meer pit zou de
band dan ook een stuk verder
kunnen komen. Anders zou de
benaming 'eeuwige belofte' wel
weer eens van toepassing kun
nen zijn.
H.J.
Public Enemy
Yo! Bum rush the show (CBS)
Er wordt al zo veel geouwe
hoerd in deze wereld en nu
dringt het betoog, de monoloog,
het debat en de conversatie ook
nog eens door in de muziek. Rap
dus. Collega Jaap Visser veegde
enkele weken geleden terecht de
vloer aan met de vervelende
Beastie Boys die momenteel heel
de wereld in de greep van de rap
proberen te krijgen met onvoor
stelbaar puberale teksten en een
imago dat in feite niet langer dan
een dag in stand zou moeten
kunnen worden gehóuden.
Als tegenhanger van de blanke
Beastie Boys lanceert het Def
Jam Label nu Public Enemy.
Zes zwarte rappers uit New York
die er op de hoes niet geheel on
gevaarlijk uitzien.
Wat my betreft is Public Ene
my geen tegenhanger van maar
een correctie op de Beastie Boys.
De teksten, want daar gaat het
voor 70 procent om, zijn mes
scherp al ligt de "maatschappe
lijke relevantie" er soms wel dui-
mendik bovenop. De voordracht
is uitermate verbitterd en de be
geleidende muziek maakt van
deze plaat een onwerkelijk en
daardoor boeiend geheel. Mis
schien is dit wel de eerste rap die
juist niet in disco's thuishoort.
Niet de geijkte luid-kloppende
ritmebox bepaalt het geluid
maar nauwelijks te omschrijven
elektronische geluiden waarvan
een groot deel wordt opgewekt
met een manier van 'scratchen'
die ik nog nooit eerder heb ge
hoord. Ik zou niet graag pickup-
arm of grammofoonplaat zijn en
in handen vallen van deze pu
blieke vijand, want je wordt ge
mold. Van een ondoordringbare
baal herrie is ondanks de veel
heid aan geluiden geen sprake.
Producer Rick Rubin heeft uw
speakers in bescherming geno
men en de stemmen heel ver
naar voren gemixed, terwijl de
begeleidende, eh, klanken als het
ware eerst vijf filters penetreren
voordat ze de huiskamer berei
ken.
WK
