T ango is een lelij ke vrouw,
die ik mooi wil aankleden'
fëUUUS PLQM
Astor Piazzolla doet tijdens tournee ook Leiden aan
'Pesetsky': subtiel
ZATERDAG 18 APRIL 1987
KUNST
PAGINA 39
AMSTERDAM-LEIDEN - In Eu
ropa en Noord-Amerika is de naam
Astor Piazzolla (66) zowat syno
niem voor tango. Hij heeft de hart
stocht van de tango voor verkilling
behoed, blaast de muziek van Ar
gentinië nieuw leven in. Hij schrijft
kamermuziek, maar bespeelt ook
nog steeds de bandoneon in zijn ei
gen kwintet. Hij concerteert in een
festival voor kamermuziek in de
Verenigde Staten, maakte onlangs
plaatopnamen met de jazzmuzi
kant Gary Burton en werkt aan een
Broadway-musical, gebaseerd op
drie verhalen van zijn onlangs
overleden landgenoot Jorge Luis
Borges. Zangeres Grace Jones had
een wereldwijde disco-hit met
'Strange, I've seen that face befo
re', dat een bewerking is van een
compositie van Piazzolla.
Europa gaat door de knieën voor
zijn grillige reanimatie van de tan
go, waarbij de traditie injecteert
met invloeden van Stravinsky,
Bartók en anderen. In Argentinië
wordt daar heel anders tegenaan
gekeken. Astor Piazzolla be
schouwt de traditionele tango als
een fossiele vorm van muziek. Een
attractie voor toeristen, die al lang
niet meer in deze tijd past. En pre
cies dat is de reden dat veel Argen
tijnen niet op hem en zijn muziek
gesteld zijn. In hun ogen tast Piaz
zolla de Argentijnse cultuur aan, in
plaats van deze te verrijken.
Stipt op tijd meldt Piazzolla zich
voor het vraaggesprek in de hal
van een Amsterdams hotel. Hij is
daags daarvoor aangekomen uit
Italië waar hij met zangeres Milva
heeft gerepeteerd en zal met zijn
kwintet een korte tournee door ons
land maken. Hij is alleen, zonder
de hofhouding van impresario's en
persagenten die bij kunstenaars
van zijn formaat gebruikelijk zijn.
Een kleine, levendige man in leger-
jack. Op zijn T-shirt staat de afbeel
ding van een grote zeilboot. Naar
later zal blijken niet helemaal toe
vallig.
Tijdens het interview klinkt een
tango-bewerking a la James Last
door de hotelhal, alsof de duivel er
mee speelt. Piazzolla steekt zijn
vinger op. "Dit is het idee wat ik
heb van jullie opvattingen over
tango. Het stemt me droevig. Er
was ook zo'n Hollander, z'n naam
ben ik vergeten. Eh, Malando ja,
'Olé Guapa'. Die verkocht meer
dan vijf miljoen platen met tango-
muziek in Japan en dergelijke lan
den. Ik ben hem jaren geleden eens
gaan opzoeken".
Gewelddadig
Gevraagd naar de oorzaak voor
zijn grote populariteit in Neder
land, begint hij meteen over het
ballet 'Vijf Tango's', dat Hans van
Manen op zijn muziek maakte.
Piazzolla zag het ballet nooit op de
planken, maar wel op video. En hij
sprak Van Manen in zijn apparte
ment in Parijs. "Van Manen kwam
naar me toe, danste een beetje voor
me, toonde me hoe de bewegingen
zouden zijn. Hij maakte een prach
tig ballet. Het publiek dat mijn mu
ziek het best begrijpt is het Hol
landse. En dat zeg ik niet omdat jij
hier nu zit. In Argentinië vinden de
meesten dat ik niets met tango te
maken heb. Ze haten me of houden
van me, beide even intensief. Luis
ter naar de'radio's in Buenos Aires,
die laten alleen de tango horen zo
als die veertig jaar geleden klonk".
Marco Bakker met
jong talent naar
Knokke-festival
KNOKKE (GPD) - Zanger Marco
Bakker stelt tijdens het Knokke-
festival in juli nieuw Nederlands
talent voor aan de Belgische kij
kers. Wie hij meeneemt naar het in
ternationale evenement wordt pas
volgende week bekendgemaakt.
De opzet van het Knokke/Heist-
festival is dit jaar helemaal gewij
zigd. In tegenstelling tot voorgaan
de jaren zullen omroepen uit ver
schillende landen geen eigen
teams inzenden. Een woordvoerd-
ster van de VARA zegt hèt jammer
te vinden dat haar omroep nu bui
ten de boot valt.
Een woordvoerder van de BRT
stelt dat gekozen is voor een goed
kopere en makkelijker vorm van
organisatie. „Uit vijf landen komen
nationale vedettes die eigen ont
dekkingen meenemen en deze
mensen ook begeleiden. In vijf
avonden stellen de sterren de nieu
we talenten voor. Na de pauze zin
gen de sterren zelf'.
Uit Engeland komt Petula Clark,
uit Duitsland Roberto Blanco, uit
Frankrijk Sacha Distel, en voor
België treden Maurice Dean en An-
nieAnderson op. Een internationa
le vakjury waarin voor Nederland
waarschijnlijk Willeke van Ammel-
rooy zitting heeft beoordeelt de
prestaties van het nieuwe talent.
"Tango is geen muziek; tango is vulgair en goedkoop. Wil
je er muziek van maken, dan moetje de harmonieën en de
melodie drastisch veranderen. Tango is als een lelijke
vrouw, die je een prachtige jurk kunt aantrekken. De oude
tango's missen die aankleding. Onder de oppervlakte van
mijn muziek gaat tango schuil, een donkere, woelige
onderstroom. Al het slijk waaruit de tango is
voortgekomen, tref je in mijn muziek nog aan. Maar
daaroverheen is iets anders gekomen: geëvolueerde,
nieuwe muziek".
Daar heb ik meer geleerd over dé
tango en het leven dan op alle con
servatoria bij elkaar".
De bloeitijd van de traditionele
tango is volgens Piazzolla al lang
voorbij. "In New York had je zo
veel plaatsen om naar muziek te
luisten. Birdland, Greenwich Villa-
ge. Waarom hadden we dat niet in
Buenos Aires. In de jaren zestig
zijn die plaatsen er gekomen. In
die tijd ben ik ook met mijn kwin
tet begonnen. Nu zitten er in die
plaatsen geen modernen meer,
maar de traditionelen. Ze brengen
er 150 Japanners heen, die er zich
vergapen. Het is toeristenindustrie
geworden, een karikatuur".
"De tango-mensen gedragen zich
als een sekte. Ze worden geboren,
leven en sterven alleen voor de tan
go. Ze luisteren niet naar Stravins
ky, niet naar Hector Villa-Lobos of
Béla Bartók, ze gaan niet naar Pi-
cassso kijken of naar een film van
Bergman. Juist daardoor is de we
reld van de tango nog steeds ver
rot. Het verschil tusen hen en mij is
dat ik er tussenuit ben geknepen.
Ik ben naar Parijs gegaan en ben
een serieuze studie van muziek be
gonnen. Ik hou van muziek, niet
van tango. Watje moet beseffen, is
dat muziek geen competitie is.
Componisten proberen elkaar de
loef af te steken, dat is hun fout. Ik
hou zo veel van Ravel, Bartók,
Stravinsky. Maar ik zal nooit zoals
zij componeren. Ik heb mijn eigen
stijl".
door
Ariejan Korteweg
"Traditionele tango hoort bij de
jaren dertig, veertig, misschien
vijftig, maar heeft niets van doen
met deze tijd, met ontwikkelingen
in de muziek en in de wereld. Dat
zeg ik al jaren. De tango-mensen
zijn heel nostalgisch, denken graag
terug aan de tango van vroeger tij
den. Het is een heel sensuele mu
ziek. Het is een manier van de lief
de bedrijven. Het dansen, het spe
len ervan, de spanning in het ritme.
Dat maakt het zo vitaal, zo geweld
dadig soms. De wereld is vol ge
weld, en jonge mensen zoeken dat
ook in de muziek. Die moet opwin
dend zijn, sexy, sensueel, levendig,
romantisch, dramatisch, religieus.
Dat alles is in tango te ontdekken.
Maar je moet het wel naar boven
halen. De jeugd, die van Tina Tur
ner, Lionel Richie en Chick Corea
houdt, houdt ook van mijn mu
ziek".
"Tango is niet Argentinië, tango
is Buenos Aires. Zoals jazz New
Orleans is. Het is dezelfde relatie.
Om te weten wat tango werkelijk is
moet je in Buenos Aires geboren
zijn. Er zijn veel uitstekende jazz
muzikanten in Argentinië, maar
die zouden nooit in Buenos Aires
tango kunnen spelen. Zij wijden
hun leven aan de jazz, niet aan de
tango".
Nachtclubs
"Maar ook dat wordt minder. Tot
1955 was Buenos Aires de stad van
de tango. Nu is het net als Amster
dam: de stad van de rock roll,
van de elektriciteit, van het lawaai,
van het geweld. De oorsprong van
de tango ligt in een vergelijkbare
tijd als die waarin zij haar einde zal
vinden. Het ontstond in een rotte
wereld van prostitutie, mafia, paar
denraces, gokken, drugs. De tango
heeft alles met de haven te maken.
Daarom wordt het ook havenmu-
ziek genoemd: musica portena.
Waar een haven is, daar is prostitu
tie. Kijk maar naar Amsterdam,
Antwerpen, New Orleans, Buenos
Aires, Rio de Janeiro. In de haven
van Buenos Aires zijn uit alle
windstreken stukjes tango aange
waaid. De Italiaanse immigranten
uit Napels, uit Genua en van de
Adriatische kust hebben er een
groot aandeel in. Maar er is ook het
ritme van de flamenco, er zijn ele
menten uit Cuba en Brazilië".
"Tango is geen folklore, het is
niet in Argentinië geboren. Wat je
hier in Amsterdam hebt, dat is
evengoed tango: de Chinese wijk,
de rosse buurt, de nachtclubs, de
cabarets, de meisjes. Vijfentwintig
jaar heb ik in een cabaret gewerkt.
Keerpunt
Met graagte vertelt hij nog eens
over de ontmoeting met Nadia
Boulanger, die hij als een keerpunt
in zijn leven beschouwt. Het was in
1954, Piazolla had net de tango de
rug toegekeerd en was vastbeslo
ten zich te gaan bekwamen in he
componeren van klassieke muziek.
Hij ging naar Parijs om - zoals zo
veel groten uit de muziek - bij haar
compositielessen te volgen. Hij
moest voorspelen. De composities
die hij haar liet horen bevielen haar
maar matig; ze leken op iedereen
behalve op de maker. Ze zei hem:
je komt uit Argentinië. Speel eens
een tango op de piano. Na enkele
seconden greep ze zijn handen en
zei: dat is jouw muziek. "Elke dag
dat ik leef is een bewijs van haar
gelijk", zegt Piazzolla.
Maar ook nadat Boulanger hem
opnieuw tot de tango had bekeerd,
is de loopbaan van Piazzolla wis
selvallig geweest. In de jaren zestig
schreef hij prachtige muziek. Daar
na had hij een terugval. "In de tijd
rond 1970 leefde ik in Buenos Aires
en was bang. Dat kun je horen aan
de muziek uit die tijd. Het is mu
ziek waarin niet de vrijheid door
klinkt die ik vandaag de dag heb.
In 1974 ben ik naar Frankrijk ge
gaan, waar ik in vrijheid kon adem-
Zij kent een geldprijs van f 25.000
toe.
Het Knokke-festival wordt ge
houden in het casino en wordt ge
durende vijf avonden rechtstreeks
uitgezonden tussen 21 en 23 uur op
de BRT. De eerste uitzending is op
7 juli. Marco Bakker en de zijnen
treden op 10 juli op. De grote finale
wordt op 11 juli uitgezonden.
'Pesetsky'. Compositie en spel: Amy
Gale en Arnold Goores; bewerking
tekst en adviezen: Moniek Merkx;
toneelbeeld: Albert Verkade. Gezien
op 17 april in het LAK, Leiden. Al
daar ook vanavond. Voorts op 28 en
29 april in het Korzo theater, Den
Haag.
LEIDEN - Amy Gale en Arnold
Goores, Rotterdam en Amster
dam, een dansende actrice en
een acterende danser, een hy
peractieve Amerikaanse en een
aarzelende flegmaticus. Als Gale
Goores samen op het podium
staan, zijn er tegenstellingen ge
noeg. 'Pesetsky' is gemaakt naar
aanleiding van de bundel 'Verha
len tot op zekere hoogte' van de
Amerikaanse schrijfster Bette
Pesetsky. Maar in feite is het ook
een stuk over twee karakters die
in veel opzichten van elkaar ver
schillen: de neurotisch voortjak
kerende Amy Gale, die zich zel
den of nooit een seconde rust
gunt. En de aan haar zijde naar
adem happende Arnold Goores,
die alvorens in beweging te ko
men steeds een lichte tegenzin
lijkt te moeten overwinnen.
In het stuk vormen ze een echt
paar en is het dus voor hen zaak
een modus vivendi te vinden. De
eerste woorden van Gale laten
daarover geen twijfel bestaan:
'Stel je voor, de vloer verbeeldt
de grafiek van het leven; het hu
welijk is daarop een diagonaal'.
Het verdere verloop van de voor
stelling staat in het teken van die
woorden. Op de ene as kun je je
de gevoelens denken, op de an
dere de tijd. Spiralen en recht
hoeken worden beschreven, lus
sen worden gelegd, knopen wor
den aangetrokken. Nog tal van
andere figuren, die in de wiskun
de nooit een naam zullen krijgen,
krijgen visueel gestalte.
Sommige momenten worden
tot in de details uitgespeeld; de
géne als een onbekend iemand
ongevraagd zijn ziel blootlegt, de
ruzies waarbij de twee elkaar
over en weer met amateurpsy-
chologische analyses bestoken.
Een prachtig fragment met licht
morbide ondertoon is de scène
over zelfmoord: 'Stel je voor: je
wilt zelfmoord plegen en weet
niet aan wie je je afscheidsbrief
moet richten...'.
'Pesetsky' vertelt over zoiets
alledaags als samen het leven de
len en doet dat op een schetsma
tige manier, aan de hand van flar
den tekst en dans, die elkaar
gaandeweg steeds beter aanvul
len. De teksten zijn vingerwijzi
gingen, de dans vertelt wat niet
gezegd kan worden. Het decor -
een in perspectief getekende
planken vloer en een achterdoek
met twee als door een kinder
hand getekende hoofden - ver
sterkt nog de indruk van een be
wegend stripverhaal. Maar dan
een strip die een haarscherp oog
voor detail verraadt en wordt ge
dragen door twee spelers die het
tragi-komische gegeven handen,
voeten en een stem weten te ge
ven. Van Amy Gale was dat be-
kend, dat de als een hedendaagse
Buster Keaton met zijn ogen rol
lende Arnold Goores zijn rol zo
subtiel zou kunnen invullen was
een openbaring.
ARIEJAN KORTEWEG.
halen, maar verteerd werd door
heimwee".
Melancholiek
Sinds twee jaar is hij terug in Ar
gentinië. "Nu we daar vrijheid en
democratie hebben, moet iedereen
meehelpen het land de goede kant
op te duwen". De veranderde
stemming in het land is volgens
Piazzolla van invloed op zijn mu
ziek. Naar eigen zeggen heeft hij
zojuist zijn mooiste plaat gemaakt,
samen met jazzmuzikant Gary
Burton op het festival van Mon-
treux. "Ik voel me nooit gelukkig
als ik schrijf; mijn muziek is dra
matisch en melancholiek. Met Bur
ton klinkt mijn muziek voor het
eerst opgewekt en bevrijd. Dit is
honderd procent kamermuziek".
"Ik schrijf nu meer kamermu
ziek. Voor gitaar-duo's, gitaar en
fluit, cello en piano, fluit-solo. Het
is een meer intellectueel compone
ren. Tegelijk werk ik met mijn
kwintet, omdat ik er veel van houd
op te treden. Ik wil voelen wat ik
schrijf. Mijn kamermuziek is te
vergelijken met wat Villa-Lobos
deed met Braziliaanse muziek, Bé-
la Bartók met Hongaarse muziek,
Gershwin met Amerikaanse mu
ziek. De enige manier om interna
tionaal te zijn is door nationaal te
zijn. Als een tv-programma in Ar
gentinië straatbeelden van Buenos
Aires bevat, is mijn muziek het eer
ste wat ze gebruiken. En dat terwijl
de meeste mensen in Argentinië
niet in mijn muziek geloven".
"Ik ben uiteindelijk bij de tango
teruggekeerd. Een tango-danser
ben ik nooit geweest. Ik dans ver
schrikkelijk, had door al het musi
ceren geen tijd om het te leren.
Mijn gitarist Malvicino, dat is een
fantastische danser. Een Argen
tijnse dichter zei: tango is een
nostalgische stemming waarop je
kunt dansen. Voor mij is het een
nostalgische stemming waarnaar
je kunt luisteren.
Op zijn korte tournee door Ne
derland wordt Piazzolla begeleid
door zijn eigen kwintet, dat naast
hemzelf op bandoleon bestaat uit
Pablo Ziegler (piano), Fernando
Suarez Paz (viool), Horacio Malvi
cino (gitaar) en Hector Console
(contrabas). Optredens worden ge
geven in Rotterdam (18), Leeuwar
den (19) en Leidse Schouwburg (20
april). In Carré in Amsterdam vol
gen op 24 en 25 april twee voor ons
land unieke concerten. Daar treedt
het kwintet van Piazzolla samen
met de Italiaanse zangeres Milva
op. Astor Piazzolla: 'In de haven van Buenos Aires zijn uit alle windstreken stukjes tango aangewaaid(foto gpd>
Colin James Hay
Lef en muziek van stavast
'Looking for Jack' (CBS)
Bittere ruzies zijn er uitgevochten maar het mocht allemaal niet ba
ten: de Australische formatie Men at Work, waarvan de debuutelpee
wekenlang de toppositie in de Amerikaanse top 100 bezet hield, ligt
op zijn gat. De erfenis bestaat uit een aardig rijtje hits ('Down Under'.
'Overkill')) en drie elpees waarvan de eerste twee heel goed zijn en de
derde te wisselvallig. Ten tijde van die laatste plaat was het al hom
meles. Leider Colin Hay. van oorsprong een Schot, gaat alleen verder.
Om het onderscheid tussen toen en nu te vergroten maakt hij weer
gebruik van zijn tussennaam James.
De eerste twee nummers (op single te verwachten) van zijn solop
laat, waarop hij wordt bijgestaan door Zappa-drummer Chad Wac-
kerman en de Australische bassist Jeremy Alsop, liggen echter in het
verlengde van het werk van de arbeidende mannen van 'down un
der'. Niks bijzonders: frisse liedjes met fraaie tot in de hoogste regis
ters reikende zang van Hay.
Van het derde tot het tiende stuk is de plaat echter een regelrechte
verrassing en toont Hay zich een veelzijdig songwriter en prima gita
rist. Op de titelsong 'Looking for Jack' gaat hij jazzy te werk. Veel
dank is hij hier verschuldigd aan special 'guest' Herbie Hancock voor
dat prachtige springerige pianootje. De andere stukken hebben ge
meen dat ze zeker voor Hay's doen zeer krachtig zijn, vooral een
gevolg van zijn producerskeuze, Robin Millar, die wel weg weet met
de explosies van drummer Wackerman en aanstormende gitaren.
De overeenkomsten met Big Country, ook al door Millar geprodu
ceerd, zijn dan ook legio. Bovendien komt Big Country ook uit Schot
land, Op nog geen enkele plaat legt Hay zijn 'roots' zo duidelijk bloot
als op deze. En dat getuigt van lef van deze man, momenteel
woonachtig in het hem volslagen vreemde New York. De skippy-
rock van weleer die veel geld in het laatje bracht, heeft hij van zich
afgeschud. Gekomen is de Schotse koppigheid, muziek van stavast.
WK
Julian Cope:
Mensen in de maling nemen
'Saint Julian' (Ariola)
'World shut your mouth' bete
kende de solistische doorbraak
van Julian Cope en de titel van
deze hitsingle zegt veel,' zoniet al
les over de maatschappij-kriti
sche inborst van de voormalige
zanger van The Teardrops Ex
plodes. Cope heeft namelijk, op
z'n Hollands uitgedrukt, schijt
aan de hele wereld. Hij trekt zich
van niets en iemand iets aan, be
halve van zichzelf.
Althans op zekere hoogte.
'Saint Julian', zoals Cope zich
zelf schertsend op zijn derde so
lo-album noemt, neemt zo vaak
en zo veel mogelijk mensen in de
maling, zichzelf incluis. In de pe
riode dat hij met zijn cultgroepje
The Teardrops Explodes een se
rie hitjes scoorde, zette hij zich
vreselijk af tegen het 'hitparade-
publiek' dat hij opeens aantrok.
Maar achteraf gaf hij toe daar
mee zichzelf in de maling te heb-
V
ben genomen, want nadat hij z'n
kakelverse fans meerdere malen
dringend had verzocht "op te
donderen" was het succes van
The teardrops Explodes snel
Hoewel hij van het woord con
cessie waarschijnlijk nog nooit
heeft gehoord, streeft Cope in
zijn solocarrière nadrukkelijk
het succes na. Dat zou hem met
'Saint Julian' wel eens kunnen
lukken, want zijn derde, best aar
dige, solo-album bevat verschil
lende handreikingen naar de mu
zikale 'trendvolgers'. Daarvan
zijn de gematigde 'wave-rockers'
'World shut your mouth' en
diens opvolger 'Trampolene' de
beste bewijzen.
Toch doen de door hun idool
weggehoonde ex-fans er verstan
dig aan niet al te gretig naar de
uitgestoken hand van Cope te
graaien, want de 'leatherboy' uit
Liverpool zou 'de vijf wel eens
op het laatste moment kunnen
terugtrekken.
Voor een deel dan, want wie
eenmaal van het succes heeft ge
proefd, moet wel een ongelofelij
ke masochist zijn, wil hij zijn
weldoeners ten tweede male vol
ledig van zich vervreemden.
JV
The Mekons
Muziek voor in
de open haard
The Mekons honky tonkin' -
(Sin)
The Mekons veranderen nogal
eens van samenstelling. In de
tien jaren van haar bestaan heeft
de band nogal veel weg van een
duiventil. Op het moment be
staat het gezelschap uit acht he
ren, waarvan gitarist Dick Taylor
(ex-Pretty Things) en bassist Lu
Knee (ex-Damned) wel de be
kendste zijn. Je zou dus wel het
een en ander mogen verwachten
van de nieuwe LP. Maar dat valt
vies tegen.
In het begin maakte de band,
niet gehinderd door enige tech
nische bagage, louter punkmu-
ziek. Nu is daar niets meer van te
merken. Met de techniek zit het
wel snor, zonder dat men overi
gens van hoogbegaafde muzi
kanten kan spreken. En het
punkgeluid van toen is vervan
gen door een mengeling van
rock, folk en country. De aanwe
zigheid van instrumenten als ac
cordeon, melodeon en viool
naast de gebruikelijke drums,
bas en gitaar) spreekt wat dat be
treft boekdelen. De nummers op
de plaat zijn af en toe best aardig.
Soms weerklinken typisch En
gelse drankliederen. Geschikte
muziek voor bij de open haard
zou je dus zeggen. Met een lek
ker wijntje lekker lui liggen luis
teren.
Vergeet het maar. Het is meer
muziek voor In de open haard.
En de wijn kun je tijdens het be
luisteren beter gebruiken om je
te bezatten. Want de plaat heeft
nog een typisch Engels trekje: de
abominabele zang, afwisselend
verzorgd door Der Cougar, Bos
ton Tar Baby en Skelly. Het is de
manier van zingen van groepen
als de Blow Monkeys en de
Smiths, zij het dat deze totaal an
dere muziek spelen. Zeurderige
Bijdragen: Herman Joustra
Wim Koevoet
Jaap Visser
zang, met overslaande stem en
breekbare uithalen. Dikwijls te
gen de toon aan. En dat maakt de
LP onverteerbaar. Tenzij je van
'Engelse' zang houdt.
HJ
Buy of the bar
Fout op fout,
en toch lachen
It's up to Billy (Ediesta)
De hoes doet het ergste vermoe
den: vier foto's van heren gesi
tueerd in een lullig getekend
duinlandschap. De eerste wordt
in z'n been gebeten door een ko
nijn, de tweede houdt een bal
letje hoog, de derde vliegt op een
bezemsteel en de vierde steekt
z'n hoofd uit een hol terwijl een
aantal verbaasde langoren naar
hem kijkt.
En inderdaad: de plaat is als de
hoes. Slecht en rommelig. Welis
waar wordt de kwaliteit van een
muzikaal produkt niet alleen be
paald door de technische presta
tie, maar er zijn grenzen. En die
zijn in dit geval duidelijk over
schreden. Kennelijk is de schijf
onder het motto 'There's no bud
get like low budget' gemaakt,
want kosten en moeiten zijn ge
spaard om er iets goeds van te
maken. Al zou het met muzikan
ten van een dergelijk kaliber bij
zonder moeilijk zijn geweest wel
wat fraais in mekaar te draaien.
Want de heren stapelen fout op
fout. Zo klinkt de zang allerbe
roerdst en heeft de drummer ge
tuige de vele onbedoelde tempo
wisselingen tijdens de plaatop
names waarschijnlijk in een
schommelstoel gezeten. Het
stemmen van de instrumenten
blijkt ook al een onmogelijke op
gave.
Toch zou iedereen deze plaat
eens een keer moeten beluiste
ren. Want het is namelijk zo'n af
schuwelijk slechte schijf, dat hij
daardoor weer leuk wordt. „Fatal
Flowers, Claw Boys Claw. They
're really boring, we declare
them the war", zingen de stunte
laars in het nummer 'Guitar Maf
fia'. Ze hebben in zoverre gelijk,
dat je je bij Buy of the bar geen
moment hoeft te vervelen. Bij
elk nummer valt er wel wat te la
chen. Omdat het zo slecht is. Mis
schien iets voor de 'Pats-boem
show' van Veronica
