De lange aanloop van
Erik van der Maas
Alphians na elf jaar
uit jasje gegroeid
De BBC brengt cricket tot leven
Scorpions: 'We hebben
bestaansrecht bewezen'
SPORT EXTRA
DONDERDAG 2 APRIL 1987
PAGINA 27
Ondervinding kan een ontnuch
terende leermeester zijn, de tele
visie kan dus écht een dwangbuis
zijn. Persoonlijk heb ik mezelf ja
renlang beschouwd als een selec
tieve kijker die met een zeker dé
dain het beklagenswaardig lege
bestaan placht te analyseren van
al die buisver slaaf den, die hun
kijkkast de godganse avond lie
ten stralen als een schemerlamp.
Maar zie: wat ikzelf nooit voor
mogelijk had gehouden is me
overkomen. Sinds enige tijd heeft
de BBC me niet eens aan een
touwtje, de BBC heeft me aan een
kabel. En de hersenspoeling heeft
blijkbaar zo diep op me ingegre
pen dat ik nu zélfs mijn vrije tijd
verdoe met het kijken naar cric
ket.
Hoe kort is het nog maar gele
den dat ik die sport net zo
boeiend vond als theedrinken bij
tante Klazien op een regenachti
ge zondagmiddag? Nu wordt er
tijdens cricketwedstrijden ook
heel wat thee gedronken, maar
die bezigheid is niet de voor
naamste reden dat 22 kerels een
wit pak aantrekken onder het
strenge toezicht van twee lieden
die verdacht veel weghebben van
dokters of slagers. Met dank aan
Ritchie Benaud, de inmiddels
van z'n pensioen genietende Pete
West, Bob Willis en al die andere
cricketdeskundigen van de BBC
ben ik er achtergekomen dat cric
keters hun sport geenszins als een
hinderlijke onderbreking van de
lunch of het theekransje zien.
Sterker nog: 'de Engelsman' heeft
mij ervan overtuigd dat het cric
ket niet is uitgevonden voor beza
digde heren die tijdelijk het huis
willen ontvluchten om hun zalige
nietsdoen op het veld te camoufle
ren met een hoogst interessant
uitziende puntentelling.
Hogere wiskunde
Nög zie ik de kranteverslagen
voor me, waarin werd verhaald
van een zekere Wally van Weelde
die als bowler toch maar kans
had gezien een „keurige" 3 voor
35 op het scorebord te brengen.
Hogere wiskunde was het voor
een eenvoudige van geest zoals
ondergetekende, die niet eens in
staat is de simpelste algebraïsche
vergelijking op te lossen. Nor
maal gesproken zal ik het niet in
m'n hoofd halen te koketteren met
pas verworven kennis. Maar dat
ik thans in staat ben de diepere
betekenis van de getallenreeksen
3 voor 35 en 235 voor 9 ie door
gronden, reken maar dat me dat
nog elke dag het gevoel van een
zelfoverwinning bezorgt.
Het zou te ver gaan te stellen
dat het spel zelf er eigenlijk niets
meer toe doet. Maar dat ik nu
weet dat een bowler met een re
sultaat van 3 voor 35 op zijn con
to drie slagmensen ('batsmen')
van de tegenpartij met afhan
gende schouders de gang naar
het paviljoen heeft laten maken
voor het verlies van 35 runs, het
geeft me het (waanjidee dat geen
wiskundige formule nog een ge
heim herbergt.
Cricket, voor mij was het een
spel voor belegen referendaris
sen, voor eeuwige studenten en
voor aristocraten in de herfst van
hun leven. Dat vooroordeel rijpte
ooit op het Haagse Houtrust,
waar ik bij toeval twee lagere elf
tallen van HBS en HCC aan het
werk zag. Nou ja, aan het werk..
Met stijgende verbazing heb ik
staan kijken naar twee gesoig
neerde veertigers die bij toer
beurt zes balletjes mochten stuite
ren in de richting van twee dik
zakken die zich, gewapend met
een vervaarlijk eind hout, aan
weerszijden van een kokosmat
prominent hadden geposteerd
voor drie paaltjes. Af en toe gaj
één van die met een knuppel toe
geruste kwezels een beschaafd
tikje tegen de bal, een daad die
op mij amper indruk vermocht te
maken, maar die zowaar een
loom applaus ontlokte aan de in
ligstoelen hangende zonnebaders
rondom het terrein.
Natuurliefhebber
De andere figuren op het veld,
die 'ik om reden van hun geringe
activiteiten voor randfiguren of
tewel veldvullers hield, kwamen
warempel in beweging toen één
van die bierbuiken een forse mep
uitdeelde. Zoals trouwens ook de
zwaargewichten met het slag
hout, door een toeschouwer die
zich blijkbaar als insider be
schouwde aangeduid als de kop
van de 'battingside'. Waar ze te
voren geenszins van plan sche
nen hun post te verlaten, daar
waggelden ze zowaar naar het
andere eind van de kokosmat
('pitch'). Naar de paaltjes aan de
overkant, de wickets. Dat deden
ze volgens diezelfde kenner om
runs te scoren. Eén zo'n sukkel
drafje leverde een run op, zo
werd mij voorgehouden.
De bal was intussen in de rich
ting van een individu gerold dat
uitsluitend was opgevallen van
wege het feit dat hij twee uur
lang wijdbeens had gestaan op
de plaats waar het veld overging
in een grindpad. Het vermoeden
dat hij als natuurliefhebber bij
toeval hier was verzeild geraakt,
werd bevestigd. Hij liet de bal
door de benen rollen, voor mij re
den genoeg om het cricket van
eeuwigheid tot amen het cricket
te laten.
Onder bepaalde omstandighe
den zijn mensen evenwel in staat
de starste principes zonder gewe
tensbezwaren los te laten. Tot
mijn eigen verbijstering bleek ik
over die flexibiliteit van geest te
beschikken op die gedenkwaar
dige atv-dag, waarvan de vroe
ge uren werden beheerst door het
rauwe huisklimaat van ochtend
humeur. De huisgenote was niet
aanspreekbaar, zelfs de goudvis
keurde mij geen blik waardig.
En wat doe je dan, als ook nog
alle boeken zijn stukgelezen?
Juist, balorig zet je de tv dan
maar aan. Desnoods ten volle be
reid te kijken naar een documen
taire over het groeiproces van de
dennescheerder.
Maar het ochtendprogramma
van de BBC -op dat moment het
enige station dat geen ruis uit
straalde- voorzag in een integra
le uitzending van een testmatch
tussen de cricketteams van Enge
land en Nieuw-Zeéland. Aan
vankelijk liet ik het schouwspel
aan me voorbijgaan met het
brein op de automatische piloot.
Gaandeweg verdrong de nieuws
gierigheid de geestelijke apathie.
Behept met het vooroordeel dat
was gegrond op mijn Houtrust-
ervaring vroeg ik me allereerst af
wat die duizenden mensen beziel
den om te kijken naar niets.
Gelukkig leverden Ritchie Be
naud en Pete West mij onge
vraagd het antwoord. Ze wezen
op de bowlercapaciteiten van
Nieuwzeelander Richard Hadlee
die met grote regelmaat wickets
omkegelde, zich niets aantrek
kend van de Engelse batters die
hij met een satanische grijns
richting kleedkamer verwees. Ze
wezen me ook op het taktische
vernuft van captain Jeremy Co
ney, die zijn spelers telkens op die
posities wist te posteren waar
met goed fatsoen de bal kon wor
den verwacht. En wat mij in
weerwil van mijn leek-zijn zelf
al was opgevallen: in het veld
heerste beduidend meer activiteit
dan destijds op Houtrust waar
de fielders (net als de bowler be
horend tot de aanvallende par
tij!) de vergelijking met wassen
beelden met glans konden door
staan. Op Lord's (het Engelse
cricketmekka) zag ik spelers
spectaculaire zweefduiken ma
ken met het oogmerk de vijande
lijke batsman als verdediger van
het wicket uit te vangen, ik zag
'de Nieuwzeelanders zelfs achter
de bal aanrennen.
Botham
De enige die tegen het geweld
van Hadlee bestand bleek was
ene Ian Botham, een buikig noor
manstype dat toch al tot mijn
verbeelding sprak vanwege het
feit dat hij zichzelf enkele maan
den eerder in Engeland tot mid
delpunt van 'wereldnieuws' had
verklaard. Ten eerste omdat hij
tijdens een diner, na afloop van
de testmatch tegen West-Indië, de
bejaarde samenstellers van het
Engelse elftal uitschold voor „gin
swilling dodderers" wat zoveel
betekent als „seniele jeneverzui
pers". Ten tweede vanwege zijn
bekentenis tegenover een roddel
journalist van 'The Sun' ooit hasj
te hebben gerookt. Voor de statige
bestuurders van de MCC (de Ma-
rylbone Cricket Club, zeg maar
de Engelse cricketbond) reden ge
noeg om de zich in hun ogen wel
erg volks gedragende Botham
twee maanden te verbannen uit
het topcricket.
Die Botham, wiens replica in
Londen valt te bezichtigen in het
wassenbeeldenmuseum van Ma
dame Tussaud, vierde een onna
volgbare rentree door de ene na
de andere bal het veld uit te
slaan. Een door hem weggeslagen
bal die over de grond de bounda
ry (de grenslijn) van het veld uit
Botham en Botham. Madame Tussand mag hem dan in was hebben
vereeuwigd, de in Engeland wereldberoemde cricketer levert bij her
haling het bewijs dat cricket geen sport voor wassenbeelden is.
rolde bleek goed voor vier Bo-
tham-runs. Maar bij tijd en wijle
zag de Engelse veelverdiener
(zijn inkomsten inclusief recla
me-opbrengsten worden geschat
op 200.000 pond per jaar) kans
de bal uit het veld te timmeren
zonder dat die het gras raakte
met het gevolg dat Botham én En
geland er meteen zes runs bijkre-
gen.
Het deed me allemaal wat den
ken aan honkbal. Maar die verr
gelijking mocht ik nooit meer
maken, was de strekking van de
vermanende toespraak van de
administratrice van de Konink
lijke Nederlandse Cricket Bond.
„Alle respect voor die sport,
maar cricket heeft meer". Pas na
dat zij die woorden had gebezigd
kreeg ik het spelregelboekje in
m'n handen gedrukt, waarvoor
t ik de reis naar de Haagse Willem
de Zwijgerlaan had onderno-
Na lezing ervan kan ik datgene
volgen wat voor mij recentelijk
absoluut niet te volgen was. Het
woord 'over' (een reeks van zes
door de bowler geworpen ballen)
neem ik thans net zo makkelijk in
de mond als de term Ibw (leg be
fore wicket). Indien het been van
de batsman zich precies in de lijn
van bal en wicket bevindt, gega
randeerd dat de bowler richting
scheidsrechter roept „How's
that?" En als de umpire hetzelfde
heeft gezien als de bowler, is het
voor de batsman inrukken gebla-
Zo heb ik er inmiddels al velen
zien komen en zien gaan, ik sla
geen wedstrijd meer over. Voor
mij staan de letters BBC thans
voor Bevorder het Betere Cricket.
Nu maar hopen dat er niet nog
ooit zo'n atv-dag met sjagerijn-
matinee aanbreekt. Uit ervaring
weet ik nu immers dat onder ver
velende omstandigheden ook een
fervent belijder gemakkelijk van
een geloof kan vallen. Zelfs als de
bekering tot het geloof in cricket
nog maar net heeft plaatsgehad.
GERARD VAN PUITEN
Terwijl de meeste sportverenigingen zich vandaag aan de dag
grote inspanningen moeten getroosten om het ledenbestand op
peil te houden, moet men bij de honk- en softbalclub ICL/A1-
phians de aanwas afremmen. In het elfde levensjaar telt de
bloeiende Alpheuse verenging 340 spelende (en 40 niet-spelen-
de) leden "en meer mensen kunnen we op het ogenblik niet
kwijt", stelt voorzitter Evert Blaas onomwonden vast. Sinds
enige tijd hanteert de op het sportpark De Bijlen domicilie
houdende club, die inmiddels tot de tien grootste van Neder
land gerekend mag worden, dan ook een 'wachtlijst'.
"Ik prefereer dat woord boven dat
van ledenstop. Heel beperkt kun
nen we mensen nog aannemen. In
de recreatieteams is bijvoorbeeld
nog plaats. En mensen die van el
ders komen en daar altijd hebben
gespeeld, proberen we met voor
rang te plaatsen. Maar dat kan echt
maar mondjesmaat. We komen
ruimte tekort. Zo simpel ligt dat",
maakt Blaas duidelijk.
door
Wim vari Wanrooy
Hoewel Alphians pas drie jaar
geleden van accommodatie veran
derde - het 'knollenveld' aan de
Nieuwe Sloot werd verruild voor
een plek op De Bijlen - is de club
nu al weer uit haar jasje gegroeid.
Met 28 teams kunnen de wedstrij
den nog (net) wel op een aanvaard
bare wijze worden afgewerkt, maar
de trainingsmogelijkheden zijn be
perkt en vormen een groot knel
punt. Blaas: "Het trainingsschema
loopt vast. We slagen er nog wel in
om de standaard- en selectieteams
twee keer per week te laten trai
nen. De rest kan één keer per week
terecht. Maar dan is het echt per
sen en schuiven. Alle hoekjes en
gaatjes moeten daarvoor worden
benut".
Daardoor gaat Alphians eigenlijk
al over de schreef. "Omdat er te
veel ploegen op één veld moeten
trainen, komt de veiligheid in het
geding. Er zijn onvoldoende hek
ken en daardoor kunnen gevaarlij
ke situaties ontstaan", geeft Blaas
toe. Met zijn bestuur kon hij er dan
ook niet omheen om een rem op de
ledengroei te zetten. "Als we wel
de mogelijkheden zouden hebben
om nieuwe leden op te vangen,
zouden we zo tot de grootste honk
en softbalclub van Nederland kun
nen uitgroeien. Daar ben ik van
overtuigd".
Om uit de impasse te komen
klopten de club al aan bij het ge
meentebestuur met het verzoek
om uitbreiding van het complex.
"Dat zit er niet in. Als we echt ge
holpen willen worden, zullen we
waarschijnlijk moeten verhuizen.
Bij de gemeente en sportstichting
Alphians-voorzitter Evert Blaas.
begrijpen ze onze nood wel, maar
de financiën om er iets aan te doen
ontbreken. Het blijkt trouwens dat
er over de ontwikkeling van het
honk- en softbal in Alphen nog niet
goed is nagedacht".
De nood is ontstaan omdat Al
phians de laatste jaren een specta
culaire groei heeft doorgemaakt.
Volgens Blaas is dat een gevolg
van een uitgebalanceerd beleid.
"Die groei is grotendeels tot stand
gekomen door de promotie van het
jeugdgebeuren. Dat dateert al van
zes, zeven jaar geleden. We hebben
de jeugd het een en ander te bie
den. We hebben ook ieder jaar ten
minste drie 'peanut'teams. Per jaar
stroomt daar zeker een team van
door. Dat is de basisgroei binnen
onze club".
Daarnaast wijst de bestuurder op
de aandacht die er altijd voor de
vereniging in zijn totaliteit is ge
weest. "Het is echt niet zo dat we
alle aandacht aan de topteams
schenken. Vorig jaar zijn we be
gonnen met recreatiesoftbal voor
vrouwen. Dat is ook uitgebouwd
voor de mannen. Dat betekent
weer dat je mensen ook op oudere
leeftijd aan je vereniging blijft bin
den. Verder is er weinig verloop en
bieden we ook in de winterperiode
extra faciliteiten".
Met dat laatste bedoelt Blaas het
gebruik van het .clubgebouw als
extra trainingsaccommodatie.
"Ook in de winter hebben we wat
te bieden. Alle teams beginnen in
januari al met de training. In het
clubhuis hangt bijvoorbeeld een
slagkooi en staat een werpmachi-
ne, zodat daar op slagtechniek ge
traind kan worden. De afstand is
wat kort, maar voor oefening is het
perfect. Ook de krachttraining
heeft daar plaats. Met de jeugd trai\
nen we bovendien in sportzalen".
Selectie
Omdat Alphians over een 'breed
opgebouwd jeugdbestand' be
schikt, kan er in een vroeg stadium
en consequent aan de 'selecties' (A-
lijn) gewerkt worden. De prestaties
van de jeugd zijn daardoor jaarlijks
opmerkelijk goed. Nationale titels
zijn Alphians niet vreemd. Uitein
delijk bereikt het goed opgeleidde
jeugdlid de senioren en daar plukt
de club de vruchten van. Een mooi
voorbeeld was vorig jaar de promo
tie van het honkbalteam (eigen
kweek) naar de landelijke tweede
klasse. De softbalsters - minder in
getal - doen bij Alphians qua pres
tatie nauwelijks onder voor de
Het gaat Alphians dus duidelijk
voor de wind. Zij het dat er door de
'wachtlijst' even pas op de plaats
gemaakt moet worden. "In kwanti
tatief opzicht zijn we de komende
jaren dus beperkt. Maar we hopen
de vereniging in kwalitatief op
zicht op te kunnen vijzelen. Ons
doel is het kader op een hoger plan
te krijgen. En dan worden de pres
taties ook steeds beter. Dat gaat
vaak hand in hand. Onze pr-activi-
teiten zijn is dat opzicht erg be
langrijk".
Tegen de achtergrond i
n door hemzelf opgebouwd décor stuift Erik van der Maas het beeld binnen.
(foto Leo Vogelzang)
De lokatie, het jaargetijde en
dientengevolge de
gesteldheid van het weer
staan in contrast met het
onderwerp van gesprek. Op
het moment dat het ijs nog
maar net uit de sloten is
verdwenen een één van de
vele maartse buien het
Zuidhollandse landschap
teistert, kijkt Erik van der
Maas vanuit het riante
ouderlijk huis in de Leide
Merenwijk enigszins
mistroostig uit over De Zijl.
Waterskiën is zo ongeveer syno-
niem aan zon, vrijheid en blijheid.
Maar de Nederlandse kampioen
heeft op dat moment wel andere
dingen aan zijn hoofd. De Leidse
VWO-scholier zit op het afgespro
ken tijdstip midden in de school
onderzoeken. De tentamens slok
ken alle aandacht op van de 18-jari-
ge en bijna twee meter lange wa
terskiër, die vorig seizoen tot Neer-
lands beste waterskiër werd ge
kroond.
De wetenschap dat hij louter vol
doendes heeft gehaald en derhalve
een goede kans heeft om in mei het
diploma overhandigd te krijgen,
moet hem op de been houden. Niet
alleen dót vooruitzicht, meer nog
de periode die daarna volgt inspi
reert hem om zich tijdelijk in de
huid van een boekenwurm te krui
pen.
Direct nadat Van der Maas het
felbegeerde papiertje op zak heeft
gestoken, vertrekt hij immers naar
de Spaanse Costa Brava om zich
gedurende drie weken optimaal
voor te bereiden op het nieuwe sei
zoen, dat hij voor de eerste keer als
senior binnenstapt. Tijdens de
door het Leo van der Kar Fonds ge
financierde stage op de skischool
van de vroegere vedette Xavi Mill,
hoopt Van der Maas de basis de
leggen voor een succesvol seizoen.
Doelstelling
Gevraagd naar zo'n ambitie,
noemt hij "het verdedigen van de
Nederlandse titel en goed preste
ren op het Europees Kampioen
schap" als voornaamste doelstel
ling. Als eerstejaars senior heeft hij
een goede kans om zijn nationale
titel bij de senioren te prolongeren.
Vorig seizoen, als junior nog, ver
raste hij met records op de drie dis
ciplines (slalom, figuren en schans
springen) en behaalde hij uiteinde
lijk de eindoverwinning op het
NK. Een goede klassering op het
EK in het Franse Marignane (er
van uitgaande dat hij de limiet-ei
sen haalt) ligt minder voor de
hand.
door
Fred Segaar
"Want daar moet ik het opnemen
tegen professionals, jongens die al
lemaal een eigen skischool heb
ben. Misschien valt de concurren
tie in Frankrijk nog wel mee, om
dat op hetzelfde moment in de Ver
enigde Staten een profcircuit
wordt afgewerkt. Daar doen alle
kanjers aan mee".
Dat het doen van voorspellingen
desondanks geen zin heeft, onder
vond hij vorig jaar op pijnlijke wij
ze tijdens de Europese jeugdkam
pioenschappen in Palermo op Sici
lië. "Ik wist dat ik op het onderdeel
slalom een kans had om de finale
te halen en misschien zelfs om een
medaille te pakken. Maar toen de
negende skiër aan de beurt was,
stak er plotseling een enorme wind
op. Bijna iedereen die daarna nog
het water op moest viel. Ik ook".
"Daar heb ik nog steeds flink de
balen van, juist omdat ik alle hoop
had gevestigd op de slalom, mijn
sterkste onderdeel. Ik heb daar
nooit een echte kans gehad. Het is
veel minder erg door eigen falen te
verliezen".
Het schansspringen ging daarna
evenmin naar wens, maar de disci
pline die hem van oudsher het
minst ligt, figuren, bracht hem zo
waar een elfde plaats. Daarmee
kwam hij net niet in de finale. De
lange aanloopperiode, inclusief de
stage in Spanje, moet er voor zorg-
Honkbal- en softbalclub voorziet in behoefte
Het gaat goed met de Leiderdorpse Scorpions. De honkbal
annex softbalvereniging mag zich verheugen in een groeiend
aantal leden. Vooral de aanwas van jeugdleden is groot. "We
hebben dan ook bewezen bestaansrecht te hebben", zegt een
tevreden secretaris Ton Elderhorst.
De 70 leden tellende vereniging wil
echter niet al te hard groeien, om
dat een explosieve groei proble
men oplevert. Zo zijn er bijvoor
beeld te weinig trainers om een
grote groep nieuwelingen op te
vangen. Een ander probleem
schuilt in de planning van het aan
tal wedstrijden dat per seizoen
wordt gespeeld. Al in januari
wordt het aantal wedstrijden voor
het zomerseizoen vastgelegd. Als
er in één keer veel leden bijkomen,
wordt de spoeling dun: meer men
sen zullen dan minder wedstrijden
moeten spelen. Dat willen ze bij de
Scorpions vermijden door niet ie
dere enthousiasteling direct te
door
Dorith Ligtvoet
dragen dat de scherpe kantjes wor
den bijgeschaafd, al kunnen exter
ne factoren natuurlijk nooit wor
den uitgebannen.
Behelpen
"Maar het is in elk geval een heel
goede zaak dat ik straks zoveel tijd
heb om te trainen. Dat is namelijk
noodzaak om ver te komen. Hier in
Nederland is het toch een beetje
behelpen. Van m'n vader en m'n
broer heb ik veel geleerd en ook de
trainster van de bond heeft me veel
bijgebracht. Maar zij is parttime in
dienst en ik zie haar dus maar wei
nig. In Spanje sta ik straks dagelijk
op het water. Daar kan ik alleen
maar beter van worden, al zal ik me
waarschijnlijk nooit met de echte
toppers kunnen meten. Daarvoor
moet je het hele jaar door kunnen
trainen. Dat is voor mij niet wegge
legd, want ik geef de voorkeur aan
m'n school".
"Als ik slaag, ga ik bedrijfskunde
studeren. Word ik daar voor uitge
loot, dan kies ik voor economie",
zegt de skiër van WSTC De Bra
sem. "Maar ik houd genoeg tijd
over om in de weekeinden te trai
nen. Want ik wil hoe dan ook blij
ven skiën. Het is immers een
prachtige sport".
Drie maanden geleden zag het er
naar uit dat de voorbereiding op
dit seizoen spaak zou lopen. In Bir
mingham scheurde hij tijdens een
basketbaltoernooi met BV Leider
dorp beide enkelbanden van de
linkervoet. In Engeland verkeer
den de doktoren in de veronder
stelling dat het ging om een verrek
king en dus kreeg Van der Maas
direct loopgips. Eenmaal terug in
Leiden bleek bij diagnose in het
ziekenhuis dat de banden geheel
afgescheurd waren en dus moest
Van der Maas toch onder het mes.
Inmiddels is 'de schade' hersteld
en kan hij zich voor honderd pro
cent op zijn hobby toelgeggen.
"Het gaat nu goed. Als die enkel
het houdt, dan kan ik lekker lang
trainen voordat de grote toernooi
en beginnen. In Spanje kunnen we
aan de details gaan werken. Dat is
ideaal. Ik kan er alleen maar beter
van worden".
Het speelveld van de Scorpions
biedt op dit moment nog wel ruim
te om een zekere groei op te van
gen. Dat gebeurt onder meer door
het veld, dat gedeeld wordt met
voetbalvereniging RCL, intensief
te benutten. Met de voetbalclub
zijn strikte afspraken gemaakt
over de trainingstijden. De beide
clubs hebben op het veld welis
waar ieder aparte speelruimte,
maar kunnen toch niet tegelijker
tijd spelen. "Over en weer kan de
bal heel makkelijk op het andere
speelveld belanden. Dat levert de
nodige irritaties op", legt Elder
horst uit.
Belangstelling
Het honkbal heeft de laatste ja
ren in ons land een grote vlucht ge
nomen. Volgens cijfers van de Ne
derlandse soft- en honkbalbond
zijn er in ons land 135 verenigingen
met ruim 2900 leden. Vergeleken
met drie jaar geleden een toename
van 3000 spelers. Dit ledental
groeit nog steeds.
Elderhorst verklaart de belang
stelling voor deze tot voor kort in
ons land nog vrij onbekende sport
vooral aan de buitenlandse televi
siezenders. Honkbal wordt in de
Verenigde Staten, Japan en Cuba
door miljoenen mensen beoefend.
Een veel bekeken zender als Sky
Channel besteedt dan ook regel
matig aandacht aan wedstrijden.
Daarnaast heeft ook het- wereld
kampioenschap, dat vorig jaar in
ons land werd gehouden, de sport
onder de aandacht gebracht.
Eigenlijk bestaat de club nog
maar net. Een enthousiaste base-
ball-coach nam drie jaar geleden
het initiatief om de vereniging op
te richten. Van de gemeente Lei
den kreeg hij de tip dat in Leider
dorp een veld beschikbaar was.
Zonder subsidie werd in sportpark
de Bloemerd begonnen. In de tus
senliggende jaren heeft Leider
dorp enkele voorzieningen aange
bracht zoals een werpplaats en een
hek rondom het veld.
Maar de vereniging wil nog meer
veranderingen doorgevoerd zien.
Daartoe voert het bestuur overleg
met de gemeente. Maar voordat ze
verdere voorzieningen aanbrengt,
kijkt de gemeente de kat uit de
boom, althans dat is de indruk van
de secretaris. "Maar dat kan ik me
ook wel voorstellen, we bestaan
immers nog niet zo lang", haast hij
zich te zeggen en voegt eraan toe:
"Het overleg is goed en open".
Een van de wensen die tijdens
het overleg op tafel komt is het be
zit van een eigen veld. Hierdoor
zou het ledental kunnen blijven
groeien en kan de club ook op za
terdag wedstrijden spelen. Op dit
moment voetbalt RCL op deze dag,
zodat de honkballers voor hun
thuiswedstrijden moeten uitwij
ken naar de zondag.
Een andere, hoog op de verlang
lijst staande wens, is het bezit van
een eigen onderkomen. Daar kan
worden vergaderd, er kunnen ma
terialen worden opgeslagen; om
over de sociale binding van een
clubhuis nog maar niet te spreken.
Maar of deze wens binnenkort ver
wezenlijkt wordt durft Elderhorst
niet te zeggen. "De gemeente zegt
nu geen geld te hebben. We wach
ten dus maar af', aldus de secreta-
Alphense Eagles
willen nog hoger
het luchtruim in
"We worden kampioen en spelen
volgend jaar eredivisie", is de stel
lige overtuiging van Hans Willems,
voorzitter van de American foot-
ballclub Alphen Eagles. Na een
woelig proefjaar, waarin de Al
phense debutant heen en weer
werd geslingerd tussen de nationa
le top en alles wat daar onder
komt, krijgen de Eagles het ko
mende seizoen een betere kans in
de eerste divisie. Aan de voor
avond van het tweede jaar lijkt de
club van Willems dan ook in rusti
ger vaarwater terecht gekomen te
zijn.
Allereerst is er een eigen veld
('een hele verbetering') op Zeger-
sloot gevonden voor de thuisduels.
Als buurman van Rijnstreek
(handbal) en ARC (voetbal) kan A1-:
phen Eagles zich nu voor het eerst
aan eigen publiek presenteren.
Verder heeft men door het vinden
van sponsors (Infomotion en DHL)
twee Amerikaanse coaches, gele
gerd in Soesterberg, kunnen aan
trekken. Dat zijn Robert Poindex-
ter (offensive-coach) en Jojo White
(defensive-coach). Willems: "Vanaf
1 februari zijn we in training ge
gaan. Ik heb mijn hart vastgehou
den want de jongens werden bij
zonder hard aangepakt. Hoewel ze
bij wijze van spreken stonden te
janken in het veld, blijkt het goed
te werken. De teamgeest is enorm.
Een vooruitgang met vorig jaar,
toen de coach halverwege weg
liep".
Alphen Eagles kende in de voor
bije periode ook een ledenaanwas
en telt nu 38 spelers. "De Ameri
kaanse coaches kunnen zelf ook
spelen, maar dat laten we voorlo
pig principieel niet toe. Gezien de
ervaringen van vorig jaar moeten
de jongens het op eigen kracht
kunnen redden. Ze gaan dan ook
als favoriet van start", aldus Wil
lems.
