'We trouwen
weer in stijl'
Navigatiescherm op dashboard
wijst weg, ook in buitenland
Beeldoverdracht in het telefoonnet
EXTRA op maandag
René van Borselen kleedt modebewuste bruidjes
CURVER OP DE BABYTOER
1 ELEKTRONICA
MAANDAG 23 MAART 1987
PAGINA 11
De meest romantische jurk die René van Borselen in huis heeft, (foto's gpd>
Sinds de Britse monnik Roger
Bacon 700 jaar geleden beschreej
hoe hij met behulp van twee bolle
lenzen las, heeft de bril een hele
verandering ondergaan. Van
hulpmiddel is het een modearti
kel geworden. Couturiers en au
tomerken schamen zich er niet
voor hun naam aan een bril te
verbinden en nu begint ook de
confectie brood te zien in het
montuur. Benetton waagt zich op
het terrein van de zonnebrillen
en Mondi komt met enkele montu
renhelemaal ontworpen bij de
kleding. Was een bril vroeger een
ramp, nu heeft iedereen wel een
bril in huis. Is het niet om beter te
kunnen zien, dan toch wel om de
ogen te schermen tegen het zon
licht.
Voor dit seizoen, zo bleek bij de
presentatie van de nieuwste bril
len uit de collectie van 'Oog
merk'-opticiens, hebben de jaren
vijftig model gestaan. Voor wie
het meegemaakt heeft zo op het
eerste gezicht het toppunt van
tuttigheid maar dat is beslist niet
waar. De ontwerpers van nu be
schikken over veel meer mogelijk
heden qua kleur en materiaal.
Dat simpele jaren vijftig bril
letje, uitgevoerd in bijvoorbeeld
zwart/blauw (zie foto), doet het
heel erg goed. Ook het uit die tijd
bekende vlindermodel is weer te
rug, uitgevoerd in hele lichte
montuurtjes van metaal of kunst
stof heeft het toch een leeftijdsloze
elegance. Natuurlijk draagt ook
in de brilmode 'Out of Africa' een
steentje bij. Bijvoorbeeld in het
zwarte zonnebrilmontuur met ze
brastreepjes aan de zijkanten
maar ook in monturen in fraaie
kleuren als kaki, groen en grijs.
Een niet te duur modegrapje is
de bril van Argenta, waarvan de
schijven het deel waarin de gla
zen zitten) verwisselbaar zijn.
Een complete bril kost rond de
150 gulden. Ook heel handig,
maar niet nieuwe, is de make-up-
bril. De schijven kunnen omhoog
worden geklapt, zodat je altijd
door één glas uitzicht hebt op het
schilderwerk.
„Trouwen mag weer. Nou ja,
het heeft natuurlijk altijd wel
gemogen, anders was ik al
lang brodeloos geweest. Maar
mensen willen het nu ook
weer echt laten zien. Er is de
laatste tijd veel meer
aandacht voor het uiterlijk.
Het is weer veel meer een
feest. Er wordt weer toilet
gemaakt".
René van Borselen kan het
weten. Zo'n zestien jaar
geleden solliciteerde ze
'zonder speciale interesse' bij
een Haarlemse zaak die
bruidskleding verkocht. Ze
begon zich te specialiseren en
zo ontstond een paar jaar
later haar huidige bedrijf op
de Amsterdamse Leliegracht,
waar ze als ontwerpster van
bruidskleding een heel eigen
stijl ontwikkelde, een stijl die
ze per klant geheel naar diens
smaak aanpast.
En als het even kan denkt ze
ook nog mee over het
vormgeven aan het uiterlijk
van al wie en wat er op zo'n
dag bij hoort. Ook allerlei
'kleine versiersels' kan ze
verzorgen en zelfs de vaak
moeilijk te krijgen
bruidssuikers. Alleen een
bijpassende bruidegom levert
René er niet bij.
René van Borselen: "Mijn stijl
is simpel en uniek".
door Conny Heida
In haar eerste jaar als
zelfstandig ontwerpster was er
voor die eigen stijl weinig
ruimte. Veel klanten kwamen
uit de aangrenzende Jordaan.
Liefhebbers van wat René
vermijdt: franje en
parasolletjes. Ze gunt ieder zijn
smaak, maar „er zijn al genoeg
winkels vol tule en suikerzoete
faldara".
„Mijn stijl is simpel en uniek. Ik
hou van strakke lijnen en natuur
lijk materiaal. Niets is synthetisch.
Ik werk alleen met zuivere zijde en
sinds China 'open' is hebben we de
beschikking over werkelijk fantas
tische stoffen. Op zich is dat al een
luxe en dan kun je daar gerust hele
simpele dingen in maken. Simpel
en toch comfortabel. Ik weiger te
werken met stoffen van drie gul
den de meter. Bovendien ontwerp
ik zo dat een jurk later ook bij an
dere gelegenheden kan worden ge
dragen. Na de bruiloft worden ze
hier wel geverfd, of vaak is een ge
kleurde ceintuur al voldoende om
te voorkomen dat je zegt: O jee, ik
loop in mijn trouwjurk".
Een van de opvallendste exem
plaren uit de collectie is de baby
doll-jurk: mini en strapless. René:
„Iedereen loopt er op af en roept
'wat schattig'. Maar het is echt
showwerk, want zoiets verkoop je
niet. Het zou ook veel te duur zijn.
Ik weet niet eens wat hij moet kos
ten. Niet alleen de stof, maar vooral
het werk. Ja, misschien dat arties
ten die iets heel bijzonders willen,
zoiets kopen. Maar als de grote
couturiers mini-jurkjes ontwerpen
voor de gewone mode, waarom zou
ik dat dan niet doen voor bruids
jurken? Het is een grote investe
ring, dat wel. Zoiets doe ik als hob
by en extra-vagant wordt nu een
maal van je verwacht. Maar het zou
moeten kunnen, je ziet Madonna
toch ook in dergelijke modellen
zingen. Dat spreekt aan, dus waar
om dit dan niet, zou je zeggen.
Maar ze vinden het niet iets om in
te trouwen: te bloot, te koud".
„Ik werk voortdurend grensver
leggend. Zo hebben we de voet vrij
gemaakt. Dat wil zeggen dat je nu
onder een bruidsjurk de voeten
mag zien. Niemand begreep daar
iets van. Maar de bruid kan nu ge
woon lopen en bovendien is de
schoenenmode zo veranderd dat
het voetenwerk ook echt gezien
mag worden".
Lastige klanten
„Mijn interesse in het ontwerpen
van 'iets anders' is gegroeid. En
omdat mensen die dat zoeken el
ders moelijk kunnen slagen, ko
men ze bij mij. Oh, ik heb de lastig
ste klanten die er zijn, maar dat
mag. Het gaat er juist om dat ze me
vertellen wat ze willen en meestal
weten die dametjes dat ook wel. Ze
weten dat ze van mij geen kantjes
en strikjes hoeven te verwachten.
Alles wordt op maat gemaakt, echt
voor de bruiden van deze tijd".
„De aanstaande bruidjes lopen
meestal binnen met hun moeder
en dan gaan we praten. Ik wil we
ten hoe de trouwdag verloopt, of ze
ook nog naar de kerk gaan, of er
een receptie is of een feest na af
loop, of er een jasje uit moet kun
nen, of ze iets met losse mouwen
willen of handschoenen. Want ik
hou er echt rekening mee als ze in
plaats van een receptie ergens een
borrel hebben. Als ik dat allemaal
weet, lopen we de collectie door en
kiezen we een model om ze een in
druk te geven. Dat is dan de basis
voor het uiteindelijke ontwerp".
„Mochten ze niet weten wat het
moet worden, dan vraag ik wat ze
in elk geval niet willen. Oh, er zijn
er ook wel die met een kant en
klaar ontwerp binnen komen.
Meestal is dat dan gemaakt door
een zusje dat op een mode-acade
mie zit en het zelf te eng vindt om
uit te voeren. Want een bruidsjurk
maken is iets wat je moet durven.
Als je dat niet gewend bent is dat
echt heel moeilijk, omdat het mate
riaal zo ongewoon is. Vooral stra
pless is niet zo eenvoudig omdat
het zo goed moet aansluiten".
„Zodra ik een beeld heb van wat
het moet worden, ga ik schetsen en
laat ik staalkaarten zien. Zo'n jurk
begint dan te groeien. De bruidjes
komen regelmatig passen. Het leu
ke is dat die jurk steeds iets krap
per moet, omdat die meisjes voor
de trouwdag willen afvallen. Ik
vind dat ook helemaal niet erg,
want die jurken staan dan al gauw
wat beter. En moeilijke maten, ach
die komen haast nooit meer voor.
Iedereen is tegenwoordig zo met
z'n lichaam bezig".
„Als het moet, kleed ik de familie
ook. Vaak kunnen moeders moei
lijk slagen. Die zien bij hun doch
ter die jurk zo groeien en willen
daarom zelf ook iets heel moois. Ik
zorg er dan wel voor dat het iets
wordt waarbij hun dochter toch
het middelpunt blijft. En het ligt er
uiteraard ook aan wat die moeder
later nog met haar jurk wil doen.
Maar ik creëer geen totaalbeeld
voor de hele familie, al is het hier in
Nederland vaak een beetje romme
lig. Bij de mannen zie je vaak de
een met een blazer, de ander in een
trui. In Engeland is dat toch wel
anders".
René geeft ook adviezen: „Zo
krijg ik de pakken te zien waar de
bruidegom een keuze uit gaat ma
ken, of staaljes van de stof. Want
soms zie je dat wat de bruidegom
draagt echt bij de jurk past. En dan
heb je natuurlijk de beroemde
combinaties: een jasje met een ab
soluut verkeerde broek. Een bruin
pak kan helema'a'l niet. Je hebt
mensen die dat chique vinden,
maar ik vind het zo maffia-achtig.
Maar.... het jacquet is weer terug.
Ook over het bruidsboeket zeg ik
wel eens wat. Het staat vaak zo
griezelig, zo'n struik op je borst ge
prikt. Ik krijg altijd foto's van de
bruiloft en als je dan soms ziet wat
voor boeket ze erbij hebben...!".
Prijzen
De meeste klanten van René zijn
studentes, stewardessen, meestal
tussen de drieëntwintig en dertig
jaar. Over het algemeen wonen ze
al een tijdje samen, want er wordt
weinig meer direct uit huis ge
trouwd. Vaste klanten? Ha, ha.
Nou ja, ze zeggen wel eens: 'van
een huwelijk komt een huwelijk',
maar ik geloof echt dat het waar is.
Na elke klant komen er later nog
wel zo'n stuk of zes. Ze vertellen
het aan elkaar door en komen soms
van heinde en ver zelfs uit Delfzijl
en ik heb er wel uit Duitsland en
België. Waarom? Blijkbaar omdat
ze daar niet kunnen slagen, hoewel
ik vind dat ze daar toch ook schit
terende winkels hebben".
„Tja, wat de prijzen betreft. Ik
heb wel advertenties gezien van
jurken tot zesduizend gulden. Bij
mij valt dat, denk ik, reuze mee.
Het begint bij zevenhonderd gul
den en eindigt bij drieduizend, dat
is echt de grens. Maar voorop staat
dat wat ik maak uniek is. Een
trouwdag is nu eenmaal een unie
ke dag en dan moet je er uniek uit
Bij een bezoek aan de Frankfurter
Messe, Europa's toonaangevende
beurs op het gebied van huishoud-
waren enz., zagen we een presenta
tie van nieuwe produkten van onze
eigen Nederlandse kunststoffen-
producent Curver die een reeks
van baby-verzorgingsprodukten
lanceerde, vijftien in getal.
Het kinderzitje met po heeft een
vervolg gekregen in de kindertoi
letzitting, plaatsbaar op de toilet
pot. Een warmwaterbord houdt
voor traag etende kleintjes de hap
lang genoeg warm, een drinkbeker
met grote oren maakt morsvrij
melk of limonade lebberen makke
lijk, voor uitstapjes is er een handi
ge babyreiskoffer, kortom, een
complete set die het sanitaire ge
beuren voor mensjes van nul tot
pakweg vijf jaar begeleidt.
CARIN, auto-informatie systeem van de toekomst
Een schets van het dashboard in de toekomst-auto. Compact-discspeler en autoradio hebben een belangrijke
rol. Verder de boordcomputer die ook doormiddel van een afstandsbediening door de passagier kan worden
bediend. Op een beeldbuis verschijnt een detailkaart van de omgeving. (foto gpd>
door
Hugo van der Heem
Het heeft lang geduurd voordat de
elektronica doordrong in de auto.
Relatief laat ging de industrie de
elektronische ontsteking toepas
sen en ook vrij laat zag men de
voordelen van het elektronische
display. Verder zijn er de LED's:
licht uitstralende diodes, die in ve
le kleuren te krijgen zijn, geen
gloeidraad hebben en dus vrijwel
niet stuk kunnen gaan. Tegen
woordig zijn de auto-dashboards
en achterlichten geen kabelwirwar
meer, maar afgeleid van het prin
ted circuit, de 'gedrukte bedra
ding'. Sommige auto's hebben
zelfs een 'boordcomputer', zoals
men dat trots noemt, maar als het
aan Philips ligt, is dat allemaal nog
niet genoeg. De nationale elektro
nica industrie laat in het projecten
centrum Geldrop (van het Natuur
kundig Laboratorium) uitzoeken
hoe auto's voorzien kunnen wor
den van een elektronisch naviga-
tie-systeem. CARIN noemt men
dat en het was onlangs op de Auto-
Rai te zien.
CARIN staat voor Car Informa
tion en Navigation System. Het is
een buitengewoon ingewikkeld ap
paraat, dat pas in de jaren negentig
op de markt zal komen. Het sys
teem voorziet in een 'elektronische
co-piloot' die op elk moment de po
sitie van de auto weet, beschikt
over de bijzonderheden van de om
geving en aanwijzingen over de te
rijden route kan geven.
Het ligt voor de hand dat in de
toekomst ook 'boordcomputer'
functies zullen worden geïnte
greerd in het systeem. Er kunnen
waarschuwende woorden gespro
ken worden als er benzine moet
worden getankt, olie bijgevuld,
wanneer de temperatuur te hoog
oploopt of de accu leeg raakt.
Inbreng
Dat dit zeer geavanceerde sys
teem niet in Silicon Valley of Ja
pan maar juist in Nederland wordt
ontwikkeld, is geen toe.val. Neder
land heeft twee troeven op dit ge
bied. De grootste daarvan vindt
men bij Philips. Het bedrijf ont
wikkelde, grotendeels op eigen
kracht, de compact-disc en recent
het computer-zusje van de 12 cm
grote plaat. De Compact Disc Read
Only Memory heet in de wandeling
CD-ROM. In feite een gigantische
opslagplaats van computer-gege-
vens op een heel handzaam plaatje.
Verder is Philips betrokken bij het
Radio Data Systeem (RDS) dat in
de toekomst wel eens heel belang
rijk zal kunnen worden.
Een ander Nederlands bedrijf,
dat een belangrijke rol bij CARIN
kunnen spelen is Tele-atlas in Den
Bosch. Dit bedrijf, brengt op een
zeer vooruitstrevende manier Eu
ropa in kaart via de computer. Het
bedrijf heeft daarvoor steun ver
worven vanuit het Europese tech
nologische samenwerkingsver
band ESPRIT. Om alle kaartgege
vens handzaam kwijt te kunnen
bracht men de 'vectoren', waaruit
die kaart is opgebouwd, onder op
het CD-ROM.
Wat moet CARIN allemaal gaan
doen? Allereerst moet op elk mo
ment bekend zijn waar de auto is.
Daar zijn verschillende technische
oplossingen voor. Op korte termijn
zal vermoedelijk het elektronisch
kompas de rijrichting van de
(vracht)auto bepalen. Vanuit een
vast vertrekpunt kan men lengte
en breedtegraden invoeren en aan
de hand van de afgelegde kilome
ters de positie bepalen. Dat doet de
boordcomputer.
Omdat zich onderweg nogal eens
storingen in het aardse magneet
veld voordoen zoals viadukten, ij
zermassa's en passerende vracht
wagens (met containers bijv.) is de
ze methode niet bijzonder nauw
keurig. Met behulp van de compu
ter vallen de tijdelijke fouten wel te
compenseren.
Satelliet-navigatie
Op wat langere termijn verwacht
Philips gebruik te kunnen maken
Er zijn elektronicabedrijven die al
le disciplines binnen de muren
hebben. En bij de ontwikkeling
van de techniek blijkt de noodzaak
dat verschillende afdelingen, die
eigenlijk een heel ander produkt
maken, gaan samenwerken.
Een voorbeeld van zo'n ontwik
keling vinden we in de telefoon
techniek. De voorheen afzonderlij
ke tak van dienst voor spraakover-
dracht heet nu Integrated Service
Digital Network (ISDN). Deze tak
is daarmee de sleutel tot
kantoorautomatisering aan het
worden. Siemens is een van die be
drijven die is overgestapt op zo'n
geintegreerde aanpak.
Van huis uit levert de firma veel
materiaal aan de PTT. Telefoons,
telexen, telefooncentrales, facsimi-
le-apparatuur, viewdata en compu
ters. Al die disciplines met uiteen
lopende technieken, moeterf nu zo
wel letterlijk als figuurlijk met el
kaar kunnen communiceren. De
telefoonlijnen, nu nog apart van
het telexnet, krijgen in het nieuwe
concept tal van andere functies.
Over diezelfde verbindingen moe
ten computers met elkaar kunnen
van het wereldwijde Amerikaanse
Global Positioning System (GPS)
NAVSTAR. Met het niet militaire
deel van NAVSTAR zal men tot op
ongeveer tien meter nauwkeurig
kunnen bepalen waar men is, op
elk moment van de dag. Dat komt
door de veelheid van satellieten,
die op zo'n 20.000 km hoogte in zes
verschillende banen regelmatig
rond de aarde draaien. Op dit mo
ment zijn al negen testsatellieten in
hun baan gebracht en eind 1991
zouden dat er mogelijk al twaalf
kunnen zijn, wanneer het ruimte
vaart programma van de Amerika
nen niet meer achterstand oploopt.
Verkeersveiligheid
Bij het ontwerpen van CARIN
heeft de verkeersveiligheid cen
traal gestaan. De rij-adviezen
(links, rechts, rechtdoor enz.) wor
den kenbaar gemaakt doormiddel
van gesproken woord. De spraak
synthese-chip maakt dat mogelijk,
zonder de automobilist te veel af te
leiden. Een andere voorziening is
een beeldkaart, die kan worden ge
raadpleegd wanneer men stil staat.
De informatie komt allemaal van
het CD'tje, dat men tevoren in de
speler heeft gestopt.
Vervolgens kan men de speler
praten en zal men kleurenplaatjes
moeten kunnen zien op een beeld/
videotex terminal.
Vroeger dacht men dat naast de
telex een nieuwe norm, rond het
teletex-apparaat, zou ontstaan. Te-
letex werd keurig gestandaardi
seerd.
De teletex toestellen zouden de
vervanger worden van de telex. Te
letex schijnt het echter niet te ha
len, al is de standaardisering niet
tevergeefs. De internationale ISO-
standaards en CCITT-aanbevelin-
gen kunnen ook in andere appara
tuur worden verwerkt. Met name
in de bureaucomputer, die met een
goed tekstverwerkings- en com
municatieprogramma en super-te-
letex toestel is.
Het mechanische telex-apparaat
zelf is trouwens duur. Helemaal de
soort telexen die in feite tekstver
werkers is. Daarom ligt veel meer
voor de hand om de goedkope kan
toorcomputer ook als telex te ge
bruiken. Als ie toch een comDUter
gebruiken voor het afspelen van
muziek, onderbroken eventueel
door de stem die aanwijzingen
over de rijrichting geeft. Uiteraard
moet eerst de bestemming worden
ingetoetst: plaats, straatnaam,
eventueel nummer, voordat het
systeem aan de slag kan. Vervol
gens bepaalt de computer de beste
route. Voor vrachtverkeer kan dat
een behoórlijke besparing beteke
nen, zeker op lange afstanden.
Hoe de ontwikkeling verder zal
gaan valt vermoedelijk af te lezen
uit de luchtvaart. In de nieuwste
vliegtuigen worden geen afzonder
lijke metertjes meer ingebouwd,
maar beeldschermen. Die tonen de
belangrijkste gegevens van het
moment automatisch. Gecombi
neerd met CARIN kan men in de
auto denken aan een beeldbuis
'snelheidsmeter' in het dashboard,
die afwisselend een detailkaart van
het gebied waar men rijdt toont of
wel motorgegevens.
Toekomstdroom
Misschien komt zelfs een tijd dat
men het head-up-display uit de mi
litaire straaljagers in de auto zal
toepassen. Men kijkt dan gewoon
op de weg. In de ruit ziet men de
gegevens als snelheid, km-stand.
hebt voor de boekhouding, tekst
verwerking waarom dan ook niet
een die zich als telex gedraagt?
Vaak is een schakelkastje tussen
de computer en het telexnet vol
doende.
Voor het communiceren (brief
schrijven) en het uitwisselen van
programmatuur en (reken)gege-
vens tussen computers onderling
zijn ook al telefoon- en data-net
werken gemaakt. Het gaat om
'elektronische post'. Speciale de
len van het telefoonnetwerk heb
ben zo'n elektronische brievenbus-
functie gekregen. Memocom van
PTT is er een voorbeeld van, maar
er zijn ook particuliere maatschap
pijen die zich ermee bezighouden,
zoals General Electric en andere
Amerikaanse maatschappijen.
Nog steeds is het de vraag of Vi
ditel (de Nederlandse toepassing
van Viewdata) zich staande zal
kunnen houden. Niet specifiek de
Nederlandse toepassing daarvan,
maar viewdata of - videotext zoals
oliedruk en de detailkaart van de
omgeving: ingespiegeld! Prachtig
zou het zijn als ook het Radio Data
System (RDS) zou gekoppeld wor
den aan de boordcomputer. Dit
systeem voorziet onder meer in het
onhoorbaar meezenden van ver
keersinformatie via de radio-zen
ders. Afhankelijk van het gebied
waar men rijdt is de informatie
aangepast, omdat steeds een ande
re (FM-)zender wordt gebruikt.
Daarmee zouden automatisch fi
les, wegopbrekingen en zelfs glad
de wegen gemeld kunnen worden.
De boordcomputer zou dan uit een
aantal alternatieven kunnen kiezen
(eventueel geadviseerd door RDS)
en men zou nooit meer onverwacht
voor een wegopbreking komen te
staan.
heeft in het laboratorium proeven
gedaan om via het ISDN (Integra
ted Services Digital Network - de
communicatie net van de toe
komst) ook beelden over te bren
gen. Dit is het kader van de 'beeld
telefoon'. Beeldóverdracht echter
eist ongelofelijk meer 'informatie
ruimte' dan spraak. Het beeld is
dus niet over te brengen via een ge
woon twee-aderig telefoondraadje.
Daarom gebruikt men voor video
camera's of beeldverbindingen
normaal altijd de aanzienlijk duur
dere coaxiaal (TV-)kabel.
De proeven van AEG houden
juist met deze samenhang ver
band. Men deed uitvoerige beelda
nalyses. Via een systeem - met de
naam 'Codec' - slaagde men erin
het beeld als het ware 'samen te
drukken' wat de informatie aan
gaat. Ook wordt het veel trager
overgebracht als een tv-beeld. De
aardigste vondst was een beeld op
te bouwen em vervolgens alleen
die zaken over te seinen die veran
deren. Dat 'spaart' enorm veel in
formatie.
men soms zegt - in het algemeen.
De groei van Viditel is sterk achter
gebleven bij de verwachting. Er
zijn nu zo'n 20.000 abonnees, maar
het merendeel is computerbezit-
ters, die hun computer zo program
meren dat hij zich als Viditel- of
viewdata-apparaat gedraagt. In de
tussentijd heeft de groei van recht
streekse computercommunicatie
wel een gigantische vlucht geno
men. Zo zelfs dat sommige tele
foonnetten op spitsuren dichtzit-
ten door de extra belasting.
Een buitenbeentje in de
kantoorautomatisering is en blijft
de facsimile apparatuur. Zeker met
Japanse en Arabisch zakenleven
verloopt de communicatie over
zulke apparaten. Ook bankbedrij
ven hebben er graag een bij de
hand. Fax-en is gelijk aan fotoco-
pieeren op afstand: met briefhoof
den en handtekeningen. En met
Arabische, Japanse of Chinese ka
rakters. Het lijkt dat de computer
deze toepassing niet makkelijk zal
vervangen.
Netwerkarchitectuur en gede
tailleerde (technische) afspraken
zijn vooral nodig waar computers
niet meer via een traditioneel mo
dem (modulator-demodulator: het
apparaat dat de digitale signalen
omzet in toontjes die via de tele
foonlijn kunnen worden overge
dragen) met elkaar 'praten'. Dan
gaat het om de overdracht van ge
weldige stromen gegevens en ken
nis, die op zeer hoge snelheid wor
den overgedragen. Een razend in
gewikkelde techniek waarbij men
zoveel gegevens moet overbrengen
dat het onmogelijk op een tele
foonlijn kan. Men kiest dan voor
'gestapelde' telefoonlijnen, coaxia
le kabel (zoals van het tv-kabelnet)
of zelfs voor glasvezel-verbindin
gen.
Beeldoverdracht
Een andere Duitse firma. AEG.
