'Een clown verbaast zich over alles
Jango Edwards op pad met 'Classics II'
Pasedena
Dream
Party
'Kleur is alles': helemaal niets
Techniek scoort in 'Oü est la béte?'
POP
ZATERDAG 7 MAART 1987
wmtrmMiw
PAGINA 33
Classics II heet het pro
gramma waarmee de muzi
kale clown Jango Edwards
zijn vijftienjarige verblijf
in Nederland viert. Elke
voorstelling van zijn tour
nee - Jango Edwards staat
vanavond op de planken
van de Leidse Schouwburg
- doet hij weer een andere
greep uit zijn inmiddels ui
terst omvangrijke reper
toire van vierhonderd
sketches en zeshonderd
popsongs. „Zelfs mijn band
weet nooit wat er gaat ge
beuren", zegt de clown met
de lange haren, die één gro
te verandering in zijn le
ven meer dan voldoende
vindt. „Ik groei alleen nog
maar in mijn kunst".
door
Eric v.d. Velden
AMSTELVEEN (GPD) - „Ik moet
poepen". Natuurlijk, dat antwoord
viel van Jango Edwards (38) te ver
wachten op de vraag of hij
beetje Nederlands heeft leren spre
ken. Nee, dus. Logisch ook, vol
gens deze in Amerika geboren en
getogen clown, want meer dan
driekwart van de optredens geeft
hij buiten de Nederlandse grenzen:
„Amsterdam beschouw ik als een
uitvalbasis".
Een kleine correctie is misschien
op zijn plaats: Amstelveen om pre
cies te zijn, en om nog exacter te
zijn: een eenvoudig ingericht rij
tjeswoning in een nieuwbouwwijk.
Van boven komen de geluiden van
een baby, en beneden liggen op de
vloer de spelletjes van zijn al wat
oudere zoon keurig opgestapeld.
Zijn eveneens zeer Amerikaanse
vrouw krijgt een fikse pakkerd
voordat zij boodschappen gaat
doen. „Kinderen kunnen hier ple
zierig opgroeien", vertelt Jango
Edwards later, „Daar heb je reke
ning mee te houden. Je moet aan
hun scholing denken".
De zorgzame huisvader achter de waarmee hij populair is geworden
zorgloze clown. Het blijft bij die één grappende wervelwind van
ene glimp, want verder valt Ed- woorden en beweging, één brok
Jango Edwards: 'Ik heb mijn weg gevonden'.
wards geen moment uit de rol positieve levensvreugd. De vele
(voornamelijk: financiële) tegen
slagen uit zijn loopbaan dient hij daad: je moet er nog om lachen
als goede grappen op, en inder- ook. „Wil je nog meer problemen
horen", zegt hij met pretoogjes, na
dat al de inmiddels welbekende
subsidieperikelen van 'zijn' Festi
val of Fools ('Er komt hoe dan ook
een nieuwe aflevering'), de vele ru
zies met platenmaatschappijen en
impresario's, het verlies van een
uit eigen zak gefinancierde en
nooit uitgebrachte film, en de dief
stal van zijn splinternieuwe BMW
de revue hadden gepasseerd.
(foto GPD)
LEIDEN - Pasadena Dream Party.
Zo heet het muzikale festijn dat op
vrijdagavond 13 maart de Leidse
Stadsgehoorzaal op haar grondves
ten moet doen. trillen. Een party tij
dens welke de Pasadena Dream
Band een nieuwe single hoopt te
presenteren en Leidse modezaken
hun nieuwe collecties zullen tonen.
Voor de single 'In your eyes'
schreef Leidenaar Lou Gulde-
mond zowel de tekst als de muziek.
Een nummer, dat volgens Jan Kie-
wiet de Jonge, oprichter en spil
van de Leidse groep, niet te verge
lijken valt met 'Zandvoort', de zo
merhit van vorig jaar. Het is in ei-
gen beheer op single gezet door de
nu vijfjaar bestaande formatie, die
zich voor wat het komende droom- Aan het welslagen van de party line Tensen zal ook van de partij
feest betreft verzekerd weet van de hopen o.a. mee te werken de popu- zijn, evenals Adam Curry. Het pro-
(financiële) steun van enkele be- laire meidengroep Centerfold en gramma vermeldt voorts video-dis-
drijven. Zo zal een bekende siga- de Leidse jazzpianist Karei Boeh- co met clip. De Pasadena Dream
rettenfabrikant voor een lichtshow lee met de HumpHrey-Campbell- Party duurt van acht uur's avonds
zorgen. band. Veronica-presentatrice Caro- tot drie uur 's nachts.
Moeilijkheden
50.000 gulden van de Griekse rege
ring. TVee jaar geleden was Athe
ne culturele hoofdstad van Europa.
Ik ben toen gevraagd om artiesten
voor een straattheater-festival te
engageren. Deels ging het om een
bijdrage van de Nederlandse rege
ring. De andere helft van het bud
get van één ton zou van Grieken
land moeten komen. Een leuk be
drag dus. Artiesten die ik al jaren
van het Festival of Fools ken, en
die normaliter het zout nog niet in
de pap verdienen, mocht ik opbel
len met de vraag of ze misschien
zin in een reisje Griekenland had
den. Open tickets lagen klaar, en ze
moesten maar zeggen hoeveel ze
voor een optreden wilden krijgen.
Tweeduizend gulden?', herhaalde
ik. 'Prima. Nee. weet je wat: we
maken er het dubbele van'. Heer
lijk. ik speel graag voor Sin
terklaas. Maar dat geld van Grie
kenland kwam dus nooit. Moeilijk
heden in het parlement, of zo. Je
kunt je zeker wel voorstellen in
wat voor een positie ik terecht
kwam".
„Ik ben een erg gelukkig mens",
stelt Jango Edwards op een toon
die geen tegenspraak duldt, „An
ders zou ik dit vak ook niet meer
kunnen uitoefenen. In Kopenha
gen heb ik de grote Russische
clown Popov zien optreden. Wat er
precies aan de hand was, wist ik
niet, maar je voelde die avond dat
hij niet gelukkig was. Voor mij was
hij toen clown af. Heel triest om
dat te zien. Niets is pathetischer als
een clown, die geen levensvreugde
meer kent".
Edwards ziet de problematische
kant van zijn bestaan als een kwes
tie van 'yin en yang'. „Als je een
sterke positieve uitstraling aan de
ene kant hebt, krijg je aan de ander
kant de nodige rottigheid voor je
kiezen. De natuur zoekt dat even
wicht".
Jango (werkelijke naam: Stanley
Ted) Edwards groeide op in een
doorsnee Amerikaans gezin. Hij
begon al aardig carrière als zaken
man te maken, toen hij onder de
indruk raakte van het boek 'The
fourth way' van Peter D. Ouspeife-
ki. „Wees niet bang, durf te kiezen
voor watje werkelijk wilt en je zult
je doel bereiken". Deze, hier wat
simpel weergegeven boodschap
nam Jango Edwards zich ter harte,
en hij besloot om voor het beroep
van clown te gaan leren. Amster
dam werd zijn thuisbasis. „Ner
gens was de atmosfeer zo goed als
in Amsterdam. Het was de enige
plek waar ik kon beginnen, en zal
vermoedelijk ook wel de enige
plek zijn waar ik kan eindigen".
„Clowns helpen mensen. Ik ben
ervan overtuigd dat elke voorstel
ling tenminste één bezoeker daad
werkelijk de moed geeft om een
belangrijke beslissing in zijn leven
te nemen. Uit de lach putje kracht.
Mensen kunnen niet zonder de
lach; de lach helpt ze over barrières
heen. Als mensen geen humor
meer nodig hebben, dan gaan de
dingen goed, en zitten wij zonder
werk. Dat zou fantastisch zijn.
Een clown kiest volgens Ed
wards nooit partij. ..Wat verkeerd
is komt op zijn weg. en wat op zijn
weg komt is verkeerd. Een clown
verbaast zich over alles, zonder
daar conclusies aan te verbinden
dit is fout, en dat is goed. Daarin
verschilt hij met een komiek, die
immers satire bedrijft, en dus wel
stelling neemt. Een clown koestert
de onschuld. Nee, naief vind ik die
opstelling niet. Clowns weten wel
degelijk wat er in de wereld te
koop is; ze kiezen vanuit een vorm
van wijsheid voor de onschuld. Ik
heb in Amerika heel bewust de an-
ti-Vietnam beweging meegemaakt.
Met een vriend heb ik nog protest
liederen gezongen. Op een gegeven
moment ontdek je dat het onder
scheid tussen rechts en links niet
zo simpel valt te maken. Als er
werkelijk zo iéts bestaat, als een
'rechtse levenshouding', nou, dan
is iedereen, maar dan ook
werkelijk iedereen daar door aan
gestoken".
Over clowns gesproken: zou hij
zijn Nederlandse collega Freek de
Jonge als een clown of als een ko
miek willen karakteriseren. „Daar
zeg ik liever niets over", reageert
hij onverwachts, „Ik probeer posi
tief te zijn. Het Nederlandse arties
tenwereldje is zeer klein. Ik heb
wel eens de indruk dat veel arties
ten hier gefrustreerd raken, omdat
ze er niet uit kunnen. Ze zitten aan
dit landje vast".
Ander onderwerp dus. Tijden
veranderen. Jango Edwards kwam
op het hoogtepunt van de hippy-
cultuur, en zit nu in de yuppie-cul
tuur. In hoeverre veranderde hij
zelf met de maatschappij mee?
„Van zakenman naar clown: één
grote verandering in mijn leven
vind ik genoeg. Ik verander niet
meer, ik heb mijn weg gevonden.
Ik groei alleen nog maar in mijn
kunst. Sinds vier jaar durf ik me
zelf pas clown te noemen, daarvoor
beschouwde ik mezelf als een leer
ling. En nog steeds ben ik niet uit
geleerd. In Moskou maakte ik twee
jaar geleden op eigen kosten een
clownsfestival mee. En watje daar
zag... Ik bedoel, ik vind mezelf be
hoorlijk goed, maar wat die Russi
sche clowns doen: geweldig".
De Pasedena Dream Band
Hupkes)
'Kleur is alles' door Jan Decorte en
Het Trojaans Paard. Gezien op 6
maart in de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - "Waar ben ik godver
domme nu weer beland", vraagt
één van de acteurs in het begin
van de voorstelling 'Kleur is al
les'.
Hij weet het niet. Ik weet
wel waar ik me bevind. Onder
mijn stoel. Waar ik al vrij snel
van pure gêne en plaatsvervan
gende schaamte onder ben ge
kropen. Het was mij te grensver
leggend wat zich voor me op het
toneelpodium afspeelde. Geluk
kig heb ik voor de voorstelling
M&M's gekocht (smelt in je
mond, niet in je hand) die enige
troost geven in mijn benarde po
sitie. Bovendien heb ik onder
mijn stoel ruim de tijd het pro
gramma eens op mijn gemak te
mijn gedachten te
het gebodene van
bestuderen e
ordenen ove
hedenavond
Het programma bestaat uit
twee blaadjes, één daarvan is be
krast met namen in een onlees
baar handschrift. Terwijl ik de
naam Jan Decorte meen te ont
cijferen, hoor ik een acteur zeg
gen: "Kent u de grap van de man
die 100 keer fout zei? Fout, foüt,
fout, fout, fout, etc". Goh, geven
die Zuiderburen die vastgeroeste
toneelwereld eens van Jetje.
Snel schrijf ik in mijn notitie
blok: Jan Decorte rekent af met
het toneel!!! Terwijl ik overweeg
nu maar naar huis te gaan word
ik in mijn gepeins gestoord door
een acteur die opmerkt: "Kroe
poek, kroepoek, welk dier doet
kroepoek"? En vervolgt met:
"Bent u een personage" Ik zoek
een personage om te dialogise-
Nu word ik boos en kruip on
der mijn stoel vandaan. Daar heb
je ze weer, de toneeltheoretische
van de koude grond. Die slechts
geeuw- en gaap-stukken kunnen
afleveren die bestaan uit het on
dergraven van toneelconventies.
'Kleur is alles' is zo'n stuk. Alle
moderne theatertrucs van horen
zeggen zijn hersenloos, gemengd
met wat Kamagurka en Van Oe-
kel, achter elkaar gezet. Het is
van een gruwelijke gedateerd
heid; misschien dat het nog eni
ge beroering kan wekken in een
klein Belgisch gehucht, verstopt
in het polderland van Vlaande
ren, waar de tijd zeg zo'n 30 jaar
heeft stilgestaan.
'Kleur is alles' bestaat uit vijf
kwartier pedante lulligheid.
Maar het meest ergerniswek
kend is niet dat je naar eèn thea
termaker kijkt die zichzelf bela
chelijk maakt en naar spelers die
je blijkbaar als apen kunt africh
ten maar dat je de hele voorstel
ling blijft uitzitten. Dat is de ka
ter waarmee je naar huis gaat.
RADBOUD ENGBERSEN.
Oü est la béte? van en door het Wis
seltheater. Met: Neil Cadger, Craig
Weston en Pierre Callens. Regie:
Leah Hausman. Gezien op 6 maart in
het LAKtheater. Aldaar nog van
avond te zien.
LEIDEN - Tot de in Nederland
populaire groep van vernieuwen
de Vlaamse theatermakers wordt
sinds kort ook het Wisseltheater
uit Gent gerekend. Dat wil zeg
gen, in bepaalde toonaangeven
de circuits geldt grote waarde
ring voor deze groep, die uit oud-
leerlingen van de mimeschool
van Jacques Lecoq in Parijs be
staat. De publieke belangstelling
laat het nog afweten, althans gis
teravond in het LAK was met
zo'n vijftig bezoekers de zaalbe
zetting vrij mager.
De kwaliteit van het puur vak
technisch kunnen van deze
groep staat buiten- kijf. De Vla
ming Pierre Callens, de Cana
dees Neil Cadger en de Ameri
kaan Craig Weston kunnen pri
ma uit de voeten met tekst- en
fysiek toneel. Daarnaast zijn ze
erg muzikaal; ze zingen een
prachtig nummer en produceren
daarbij muzikale geluidseffecten
op door hen zelf ontworpen'mu-
ziekinstrumenten. Kortom, op
het podium staan drie ware thea
terpersoonlijkheden, zodat de
avond geen moment echt verve
lend kan worden en soms zelfs
heel onderhoudend is.
'Ou est la béte?' heet een mo
derne versie te zijn van de klas
sieke Procrustes-mythe. De reus
Procrustes ontving zijn gasten
allervriendelijkst en liet hen in
een groot of een klein bed over
nachten. De lengte van de gasten
paste hij hardhandig aan de leng
te van het bed aan. Wie te klein
was, werd opgerekt. Was de gast
echter te groot, werden uitste
kende ledematen afgehakt: met
als gevolg, dat de gasten stier-
Hier is Procrustes een 'hotel
killer', die al jaren door een de
tective en zijn assistent wordt
achtervolgd. Als ze hem einde
lijk vinden komt de assistent in
de ban van de killer en waant
zich een vogel; een oergeestige
act. De detective gaat de strijd
aan, die beiden verliezen. Binnen
dit gegeven wordt er Frans en
Engels door elkaar gesproken.
De in het Vlaams gespeelde scè
nes suggereren nog een tweede
laag in het stuk die onduidelijk
blijft. Dat is het zwakke punt. De
kwaliteit van afzonderlijke scè
nes varieert van redelijk tot zeer
goed; een onverzichtelijke sa
menhang in de beoogde verhaal
lijn mist men node.
WIJNAND ZEILSTRA.
bijdragen: Wim Koevoet
Ariejan Korleweg
Jaap Visser
Stanley Jordan
Als je lastige
visite kwijt wilt
'Standards - volume 1'
Stanley Jordans eerste plaat
werd in jazzkringen bejubeld. Is
De 27-jarige Jordan nu een jazz-
gitarist. En zo ja, wat doet hij dan
in deze rubriek?
'Standards -volume 1' bestaat
uit tien gitaristische 'covers' en
één eigen compositie. Jordan
coverde op deze plaat stukken
van Paul Simon, The Beatles,
Bread, Stevie Wonder en Burt
Bacharach. Volgens de gitarist
zelf slaat hij zo een brug tussen
jazz- en popliefhebbers. Volgens
mij niet. De stukken die hij uit
koos, verdragen Jordans tech
nisch gezien fabelachtige gitaar
spel namelijk niet. Stevie Won
der-, Simon-, en Beatles-fans
worden helemaal kierewiet van
al dat gemanoeuvreer op elke
vierkante millimeter van de
snaar. Jordan, die de hele plaat
in zijn eentje met een Travis
Bean Gitaar op schoot opnam,
swingt niet, onroert niet en
maakt ook zijn keuzes voor die
negen stukken niet duidelijk:
een gitaaracademicus moest
weer zo nodig populair doen,
dacht ik toen ik weer tevergeefs
probeerde de plaat in één keer
uit te zitten.
Alles wat hij doet is razendk-
nap, dat wel. Er zijn geen over-
dubs maar af en toe lijkt het wel
alsof er drie Jordans tegen elkaar
op zitten te bieden. Na drie stuk
ken ben je bekaf. En ga je vinden
dat het vierde op het derde lijkt,
en zo verder. 'Standards - Volu
me 1' moetje opzetten als je lasti-'
ge visite kwijt wilt.
WK
The Smiths
16, onhandig
en verlegen
'The world won't listen' (Rough
Trade/Megadisc)
The Smiths doen het weer. Na
'Hatful of Hollow' is 'The world
won't listen' hun tweede plaat
met diversen allerlei: tussen ja
nuari 1985 en september 1986 op
genomen singles en b-kantjes.
Van de 16 nummers zijn er
slechts vier eerder op LP ver
schenen, dus LP-kopers kunnen
er zich geen buil aan vallen.
Maar wat meer is: aan deze
plaat kan niemand zich een buil
vallen. Zelfs de zijkanten van de
platen van The Smiths zijn heel
wat beter dan het meeste wat op
de markt wordt gebracht. De
plaat laat horen dat er nog steeds
een duidelijke ontwikkeling in
The Smiths zit. Het siert Morris-
sey dat hij steeds minder lar
moyant wordt en steeds meer vi
triool in zijn melancholie stopt.
De teksten zijn van een intelli
gentie en zeggingskracht die in
de popmuziek zeldzaam zijn.
'Because if it's not Love then it's
the Bomb that will bring us toge
ther' zingt hij in 'Ask', een van de
allermooiste nummers. En in
'Half a person' komt hij tot een
aardige zelftypering: 'Sixteen,
clumsy and shy, that's the story
of my life'.
Er zijn weinig popartiesten die
zo tot citeren uitnodigen als Mor-
rissey. Maar ook in muzikaal op
zicht winnen The Smiths nog
steeds aan kracht. Johnny Marr
is niet alleen een heel subtiel gi
tarist, maar weet ook voor alle
songs van Morrissey een puntga
ve melodie te schrijven. The
Smiths doen tegelijk een beroep
op lichaam en geest, en dat is
zeldzaam.
AK
Til Tuesday
Miss Mann zorgt
voor composities
'Welcome home' (CBS)
De toekomst van Til Tuesday
zit boordevol muziek. De verant
woordelijke vrouw daarvoor is
Aimee Mann. De hoogblonde
zangeres en bassiste heeft een
muzikale koers uitgestippeld
waar de Amerikaanse revelatie
van het prille popjaar '87 voorlo
pig op kan blindvaren.
Met het wat zwaarmoedige de
buut 'Voices carry' leek het
kwartet zichzelf te ontwikkelen
als een cultbandje dat slechts be
perkt gehoor zou kunnen vin
den. Maar Mann heeft de muziek
van Til Tuesday toegankelijk ge
maakt voor een uitermate breed
publiek. Vreemd genoeg is dat
eigenlijk nooit haar bedoeling
geweest, "want componeren heb
ik tot voor kort louter en alleen
voor mijn eigen plezier gedaan".
Maar toen de nieuwe diva van
de Amerikaanse popmuziek in
een openhartige bui haar penne-
vruchten 'in de groep gooide',
reageerde haar collega's zo en
thousiast dat unaniem werd be
sloten het tweede TT-album,
'Welcome home', te vullen met
nagenoeg louter Mann-creaties.
De superieure 'middle of the
road-muziek' van de zangeres,
wier stem het midden houdt tus
sen die van Pretenders Chrissie
Hynde en van Suzan Vega, heeft
TT midden op de weg gebracht
die welhaast naar internationale
roem moét leiden.
Dat het materiaal waarvan
'Welcome home' is vervaardigd
niet alleen makkelijk in het ge
hoor ligt, maar ook van zeer de
gelijke kwaliteit is, blijkt wel uit
de originele manier waarop nie
mand minder Elvis Costello on
langs de Mann-sound heeft ge
waarmerkt. Tijdens een van zijn
recente optredens ontbood de
maestro de 'roergangster' van Til
Tuesday op het podium. Tijdens
het duet dat volgde, werd geen
Costello-klassieker ten gehore
gebracht, maar een compositie
van Miss Mann. Een veelzeggend
gebaar.
Zerra One
Bombastisch en
vol effectbejag
"Alsjeblieft, red me. Ik heb de
hand van een geliefde nodig, nu
meteen. Om me te bevrijden, tel
kens opnieuw. Ik kan mezelf
zien. Ik probeer terug te rennen,
zodat ik mezelf kan redden".
(Fragment, vrij vertaald uit 'Res-
de
tweede elpee van Zerra One.
Zerra One staat voor een Brits
drietal dat U2-achtige muziek
maakt met teksten die kunnen
worden opgetekend uit de mond
van een gefrustreerde puber die
al het leed der wereld op zijn
schouders voelt rusten. Een en
ander wordt gelardeerd met tri
viale semi-religieuze pietpraat.
Kan ik voor zo'n puber veel sym
pathie opbrengen, voor het ver
wende drietal dat voor zijn vori
ge plaat mocht profiteren van de
producers-diensten van niemand
minder dan Todd Rundgren, kan
ik dat helemaal niet. Integriteit is
ver te zoeken op deze bombasti
sche plaat vol effectbejag. Er is
niet zozeer muziek gemaakt als
wel aan allerlei knopjes ge
draaid. Honderden echootjes en
andere galmeffecten moeten een
drastisch gebrek aan echte emo
tie verhullen. De groep had zich
de boodschap die zij op de bin
nenhoes verkondigt zelf nog het
hardst moeten aantrekken: so
metimes a whisper is louder than
De hoogblonde zangeres
kale koers uitgestippeld.
Til Tuesday heeft e
Toch gaat er in Zerra One-
voorman Paul Bell (zang en toet
sen) een redelijke componist
schuil. De negen nummers zijn
stuk voor stuk samengesteld uit
'catchy' melodietjes. De arrange
menten maken er zo'n pompeuze
geluidsbrij van. Misschien dat
een nuchtere producer - Bell
heeft het nu zelf gedaan - wonde
ren kan verrichten bü Zerra One.
Bell is voorts begenadigd met
een mooie stem die hy helaas al
leen meent te moeten gebruiken
om zqn grote verdriet kenbaar te
maken. Elk zinnetje geeft hy zo'n
akelig na-jankje mee. De hond
van de buren is er overstuur van
geraakt. Kun je nagaan wat er
met de luisteraar gebeurt als hij
tekstfragmenten zoals in de inlei
ding moet verwerken. The Domi
no Effect, inderdaad.
WK
