'Natuurlijk is het vooral zakendoen'
Rond middernacht mag meer dan één borst bloot
Nederland kan
gaan meeleven
met EastEnders
TV-RUBRIEK
Lee Towers zingt zes keer voor een bomvolle Aboy
Ook Target II mist doel
ZATERDAG 6 DECEMBER 1986
PAGINA 33
Het lijkt alweer lang geleden, die
Nachtshow van de VARA van
vrijdagavond 28 november laat
tot in de kleine uurtjes van zater
dagochtend 29 november, maar
omdat ik deze tv-column altijd
op vrijdagochtend moet schrij
ven, is dit toch de eerste gelegen
heid dat ik deze Nachtshow van
een kritische noot kan voorzien.
Niet dat ik daar behoefte aan
heb. Ik vond het namelijk nogal
goed, nogal leuk en nogal pikant.
NOGAL GOED: Het was om te
beginnen nogal opzienbarend,
dat de VARA erin geslaagd was
vrijwel de hele nieuwe generatie
van opmerkelijk cabaret-talent
voor deze twee uur durende
show te engageren. Voorop na
tuurlijk Adelheid Roosen van de
groep 'Purper' (inclusief de pia
nist van 'Purper' wiens naam ik
even kwijt ben; de man van de
grote bestelling), met in haar
kielzog de twee 'Frisse Jongens'
(die kennelijk op persoonlijke ti
tel als obers optraden), en in de
rolstoel Jack Spijkerman. Voeg
daar het huisorkest De Giganfjes
aan toe, en de losse optredens
van Brigitte Kaandorp en Joke
Bruys in haar nieuwe cabaretge
daante, dan heb je toch wel zo'n
beetje de crème de la crème van
het huidige jonge cabaret bij el
kaar. Op Youp van 't Hek, Karin
Bloemen (maar die heeft al een
eigen TV-programma) en Hans
Liberg na, heb je ze dan wel alle
maal gehad.
Onder 'nogal goed' wil ik ook
de afzonderlijke podiumnum
mers scharen. Voorop natuurlijk
de Engelsman Steve Star, die
een ongekend nummer had met
rook en munten die hy in een of
ander geheimzinnig comparti
ment van mond of maag kon op
slaan en op elk gewenst moment
(na intussen hele verhalen te
hebben gehouden) weer tevoor
schijn kon toveren. Dat was echt
'toveren' iets doen dat je niet
alleen bewondert, maar ook niet
begrijpt. Verder was er dus Bri
gitte Kaandorp, good old Sjef
van Oekel, The Stranglers waren
natuurlijk opmerkelijk, en er wa
ren wat tussendoortjes: een clo-
se-harmony-groep The Flying
Pickets, en een can-can-dans-
groep Penthouse Dance Explo-
S1NOGAL LEUK. Om te begin
nen vond ik het begin, een tocht
door donker Amsterdam met
wat sick jokes over het imago
van de Zeedijk en omgeving
technisch knap gedaan, terwijl
de grappen er mochten wezen.
Niet dat ik dijenkletsend over de
grond rolde van opgetogenheid,
maar er was reden genoeg voor
grinnik-grinnik. Om de dij
enkletsers van Bennie Hill, And-
ré van Duin en de Mounties heb
ik altijd alleen maar kunnen
somberen, daarom grinnik ik lie
ver om de ober die tegen de on
wetende nieuwe nachtclubeige
nares uit Emmen zegt dat een
keuken in Amsterdam een foyer
wordt genoemd, waarna Adel
heid verrukt uitroept dat zij dan
thuis ook een foyer heeft! Dat
vind ik leuk. Er was, ondanks het
invalidenwagentje (moderne hu
mor. waaraan we dankzij Freek
de Jonge nu gewend moeten
zijn) en bijkomende hardhandige
grappen door de tekstschrijvers
niet met grof geschut gewerkt,
maar met een fijnkorrelig jacht
geweer; laat ik het zo zeggen.
NOGAL PIKANT. Dat betrof
een moderale stripteaseuse, die
lang zo ver niet ging als de mees
te STER-reclames over badzeep.
en een hoogst opmerkelijke
maar ook wel wat bedenkelijke,
gestroomlijnde sado-maso (SM)-
act, die meer in de sfeer van de
nachtclub dan van de VARA lag.
maar in geval de verdienste had
'grensverleggend' te zijn voor het
tv-amusement. Ik vind al sinds
ik over televisie schrijf (dat is
dus sinds 1960) dat alles wat be
staat ook op tv zichtbaar ge
maakt moet kunnen worden, zij
het op de daarvoor geschikte
tijdstippen in de geschikte con
text, en wat dat betreft hoefde
deze SM-act (in een nachtshow,
om 1 uur 's nachts) dus geen op
schudding te verwekken. Al
thans niet meer opschudding,
dan de Nightclub Specials om 11
of 1 uur 's avonds van Filmnet.
Ik vind dat de zendgemachtig
den, althans een aantal daarvan
(de EO en de NCRV zullen zich
op dat terrein voorlopig nog wel
even gedeisd houden), uit de
Nightclub-activiteiten van Film-
net maar ook uit de klaarblijke
lijke behoefte van honderddui
zenden mensen om via de video
theek de categorieën 'pikant',
'soft porno' en 'hard porno' in
huis te halen, terecht de conclu
sie trekken dat er laat op de
avond of vroeg in de nacht wel
eens wat verder kan worden ge
gaan dan een blote borst in 'De
Fabriek' of 'functioneel naakt' in
'De Stille Kracht'. De bioscoop
films schrikken daar tegenwoor
dig immers ook niet voor terug,
en die komen vandaag of morgen
toch ook op het tv-scherm (laatst
bijvoorbeeld 'The Postman Al
ways. Rings Twice').
Van de week zag ik zelfs op een
redelijk christelijk uur (22.35
uur), bovendien op zondag
een aantal acteurs onder hartelij
ke by val van het publiek niet al
leen staan plassen en poepen te
gen een fauteuil in de huiskamer
aan, maar ook nog staan blaffen
tegen het publiek. Publikumsbe-
schimpfung! Dan maar liever
een gezellige mop van René van
der Gyp bij Tineke!
Lee Towers: "Onmogelijk
HILVERSUM (GPD) - De re
petities voor de grote concer
tenreeks van de bekende zan
ger Lee Towers zijn op dit mo
ment in volle gang in een van
de studio's van de VARA. De
zanger, die een aantal jaren ge
leden als een van de eersten
zijn nek uitstak door met een
groots aangepakte eigen zang
programma de bühne op te
gaan, zal dat ook dit jaar weer
doen. Vandaag tot volgende
donderdag treedt hij op in de
Ahoyhal in Rotterdam.
door
Margriet Hunfeld
Samen met het Metropole Orkest
van Rogier van Otterloo wordt er
gewerkt aan de begeleiding; de ar
rangementen worden doorgeno
men, het achtergrondkoor geïn
strueerd en de tempi verhoogd,
dan wel verlaagd.
Lee Towers, voor het orkest
staande naast de dirigent, luistert,
knikt, zingt, schrijft en ziet alles. Af
en toe overlegt hij met Rogier van
Otterloo: iets minder galm, of: kan
de blazerssectie wat langzamer.
Niet alleen voor Lee Towers,
maar ook voor Van Otterloo zijn de
aanstaande concerten- een zware
klus. Te vergelijken met de top
prestatie van een sportman. Er zal
per avond drieëneenhalf uur wor
den opgetreden en iedere muzi
kant zal topfit .moeten zijn om het
uiterste te kunnen geven.
Van Otterloo heeft er dan al drie
zware repetitiedagen met het or
kest, de zanger en het achtergrond-
koor opzitten. Vanaf zijn centrale
plek (de dirigeerstoel) werkt hij
meeswingend, glimlachend, zwaai
end met zijn hoofd, zijn haren en
zijn hele lijf, waarbij iedere muzi
kant en elke noot in de gaten wordt
gehouden. Tot er tijd is voor een
koffiepauze.
Zijn mening over het Lee To-
wers-gebeuren: „Van het begin tot
het eind een uitdaging. Vooral om
de arrangementen smeuig uit te
werken. De moeilijkste factoren bij
de voorbereidingen van deze con
certen zijn de onduidelijkheden.
De enorme hoeveelheid extra din
gen die er elke keer weer naar vo
ren komen en die onthouden moe
ten worden. Het is dan zaak om die
op een rijtje te krijgen".
Ook Lee Towers sprak erover.
Terwijl de muzikanten naar de
kantine vertrokken voor hun pau-
ze-koffie maakte hij tijd vrij om
wat meer te vertellen over zichzelf,
zijn werk als zanger en zijn ideeën.
-Er zijn nogal wat sponsors die
de concertenreeks financieren. Be
tekent dit dat het zingen meer weg
krijgt van zakendoen?
Lee, glimlachend: „Natuurlijk is
het vooral zakendoen. Als je die
combinatie met zingen en business
niet zou leggen doe je iets fout. Je
kunt absoluut geen concerten ge
ven zonder sponsors".
„Ja, nu we weten dat alle kaarten
weg zijn, kunnen we wat rustiger
ademhalen. Maar voordat je eraan
begint moet je rekening houden
met een risicofactor".
„Ik hou altijd rekening met de ri
sico's. Nu alles is uitverkocht
klinkt dat misschien naief, maar ik
ben iemand die voortdurend dénkt
aan de ergste dingen. We hebben
elf dagen Ahoy nodig, want ze zijn
nu al aan het opbouwen. Het or
kest moet tien dagen beschikbaar
zijn. Dan heb ik het nog niet over
de decors, die peperduur zijn. Dat
zijn dus enorme, gigantische facto
ren waarover je praat. Dankzij de
sponsors kan ik de goedkope kaar
ten voor mijn concerten goedkoop
houden".
- Bent u selectief in het kiezen
van sponsors?
„Hoezo? Wat bedoel je?"
- Nou, een sigarettenmerk niet
bijvoorbeeld, een geluidsfabrikant
wel.
„Ter geruststelling kan ik je zeg
gen dat ik geen sigarettenmerk heb
als sponsor, maar eerlijk gezegd
heb ik er nooit zo over nagedacht.
Ja, indertijd, toen Cruyff openlijk
een sigarettenmerk ging aanprij
zen, had ik wel zoiets van: dat valt
toch niet met elkaar te rijmen,
sport en sigaretten, dus dan rea
geer je daar automatisch negatief
op".
„Maar juist omdat ik alles op za
kelijk gebied zelf doe kan ik me
permitteren om in dergelijke aan
gelegenheden mijn eigen beslissin
gen te nemen, dus zal ik ook altijd
direct kunnen ingrijpen als er iets
niet naar mijn zin gebeurt.
„En wat de zakelijke kanten be
treft, ja ik héb dat altijd gehad, het
bezigzijn met geldzaken. Maar de
omstandigheden waren indertijd
van dien aard dat ik dat gevoel niet
kon uitdragen, omdat ik met een
baas had te maken. Natuurlijk, ik
kluste er toen ook bij en ik deed
van alles om af en toe eens wat ex
tra's thuis te brengen, maar die za
kelijke kant heeft zich vooral ont
wikkeld, toen mijn zangcarrière
begon. Je probeert dan eens iets en
als dat lukt dan is dat een grote sti
mulans om de volgende uitdaging
EastEnders, Engelands meest populaire dramaserie, komt naar
Nederland. De VARA heeft de eerste 26 afleveringen aangekocht
en gaat die vanaf volgende week uitzenden. Maar liefst 20 miljoen
Britten kijken elke dinsdag en donderdag naar EastEnders. En
dat niet alleen: er zijn ook lp's, videocassettes, posters en kalen
ders te koop van de serie. Onze verslaggeefster bezocht de Lon-
dense Elstree-studio's van de BBC, waar EastEnders wordt ge
produceerd.
LONDEN - EastEnders speelt zich
in de wat armoedige wijk East End
in Londen af en volgt tweemaal per
week de gebeurtenissen in het le
ven van de bewoners van Albert
Square, een fictief Victoriaans
plein met een bonte verzameling
krappe huur- en koophuizen. Een
vergelijking met Coronation
Street, een serie die in Engeland
nog steeds loopt maar in Neder
land in de herkansing (ook VARA)
al snel flopte, dringt zich onmid
dellijk op. Maar Julia Smith, BBC-
producer van EastEnders en de
grote vrouw achter de serie, vindt
door
Renate van Iperen
die vergelijking beslist niet op
gaan. „Coronation Street, waarin
heel goed wordt geacteerd en dat
goed is geschreven, is ontstaan in
de jaren '60. Maar wy zijn geboren
in de jaren '80. Een wereld van ver
schil! Het gaat over gewone men
sen en de problemen, waarmee ze
dagelijks te maken hebben: ziekte,
school, werkloosheid, relatiepro
blemen en dood. Bovendien stop
pen wij in onze verhalen veel hu
mor. Het is docu-drama".
De serie, die sinds februari vorig
jaar op het Britse scherm ver
schijnt, wordt geheel opgenomen
in de Elstree-studio's van de BBC
in Londen. In de buitenlucht zijn
daar met originele bakstenen de
huizen gebouwd waarin de Eas
tEnders wonen. Het plein oogt wat
triest, met zijn huizen waar de verf
van afbladdert en de grauwe, krap
bemeten vitrages voor de ruiten.
Het is allemaal zo realistisch, datje
verwacht dat elk moment iemand
zijn huis uitstapt of een dubbel
dekker toeterend de hoek om
komt. Binnen in de studio's staan
permanent de vele decors voor
EastEnders opgesteld.
- Waarom wordt de serie niet in
East End zelf opgenomen?
„We wilden niet op locatie
filmen. Stel dat je een geschikt
plein zou vinden, dan zouden de
bewoners de eerste keren vast heel
enthousiast zijn. Maar na korte tijd
gaan ze mopperen en twee maan
den later vliegen de bakstenen bij
ons door de ramen. Daar komt nog
bij dat we de bewoners zouden
moeten verbieden hun huizen te
schilderen. Hun gordijnen te ver
nieuwen. Ik vind het wel heel be
langrijk om in de buitenlucht te
filmen: de wind door iemands haar
te zien gaan, de vogeltjes te horen.
Het weer speelt nu eenmaal een be
langrijke rol in ons leven", legt Ju
lia Smith uit.
De volledige cast van de tv-serie EastEnders, poserend in de buurtpub The Queen V
haar rol in de komedieserie 'Are
you being served?', waren alle ac
teurs onbekend. Ze hebben echter
één ding gemeen: ze zijn stuk voor
stuk geboren en getogen in East
End.' Sommigen wonen er zelfs
nog steeds. De BBC stond in eerste
aanleg huiverig tegenover het
voornemen om de serie in Londen
te situeren.
Julia Smith: „De BBC was bang
dat het scherpe gevoel voor humor
en de felheid van de Londeners
niet zouden aanslaan bij het grote
publiek. Maar, wat het ook zou
moeten worden, ik wist dat het
zich in het hart van Londen zou
moeten afspelen, met zijn tradities,
woningnood, humor, werkloos
heid en dynamiek. Mijn opdracht
luidde: maak een serie die een jaar
loopt, want daar vraagt het kijker
spubliek om. Maar ja, het is enigs
zins uit de hand gelopen..."
Juist omdat EastEnders zo gi
gantisch aanslaat, proberen allerlei
actiegroepen en instellingen hun
probleem in de serie besproken te
krijgen.
„Iedereen stuurt post", Julia
Smith,,„of het nu om AIDS gaat,-
zelfdoding of kanker. Wanneer we
besluiten een bepaald onderwerp
te behandelen, winnen we eerst
uitgebreid advies in bij de betref
fende instanties. Alles is naar mijn
mening in principe geschikt om
aan bod te komen. Ik ben er heilig
van overtuigd dat je via drama in
formatie kunt doorgeven".
EastEnders wordt geschreven
door een team van negentien
schrijvers. Zij krijgen in grove lij
nen te horen in welke richting het
verhaal zich moet ontwikkelen. Na
een half jaar treedt weer een nieu
we groep schryvers aan. De ac
teurs zelf werken onder hoge druk:
zij moeten het hele jaar door elke
week één uur televisie produceren.
In de praktijk betekent dat een vol
le werkweek van zes dagen. De ac
teurs zijn zulke regelmatig geziene
gasten in de huiskamers gewor
den, dat velen zich met hen gaan
identificeren. „Ze leven mee, la
chen met ze. Het leven kan ver
schrikkelijk zijn, maar de EastEn-
te pakken. Op die manier. Daar
komt dan wel bij dat ik altijd ie
mand ben geweest die redelijk fa
talistisch is".
„Waarmee ik bedoel dat je wéét
dat je risico's neemt, maar je daar
niet door laat afschrikken. En dat
is gestoeld op het geloof in jezelf.
Op het geloof dat het goed komt.
Positief denken dus".
Vertelt dan met plezier over zijn
eigen bedrijf: de horeca-onderne-
ming op Scheveningen die bestaat
uit een restaurant, bar, nachtclub,
terras en bistro. Trots: „Ik heb er
dertig man personeel rondlopen".
En glimlachend over zijn wan
gen wrijvend: „Dat doe ik er ook
nog effe tussendoor, weetjewei".
Zegt dan, nadenkend: „Ik ben ie
mand die onder extreme omstan
digheden het best functioneert.
Dat is de aard van het beestje, dat
zit erin gebakken. Het ene heb je
nog niet achter de rug, of je bent
alweer met het volgende bezig. Re
geren is vooruitzien, zeggen ze al
tijd".
Lee: „Daar gaan de meeste men
sen in eerste instantie wel van uit,
ja. Maar ik heb daar heel bewust
een duidelijke visie op. Ik ben er
eigenlijk nooit, en als ik er ben dan
is het leuk. Maar niet van: 'dan is-ie
er, dus nu moeten we er naar toe'.
Natuurlijk zijn er in het begin veel
mensen komen kijken, maar na
verloop van tijd moet dat zijn eigen
leven kunnen leiden. Als het af
hankelijk wordt van het gegeven
dat ik er moet zijn, kan het nooit
bestaan. Ik ga meer het land in.
Vooral in de weekëinden. Als at
tractie voor de meest uiteenlopen
de dingen".
- U hebt twee visitiekaartjes. Het
eerste is: uw eeuwige smoking.
„Nou, kijk, laat ik het zo zeggen:
mijn principe is dat je altijd netjes
gekleed bent. Ik voel me daar pret
tig in. Vanuit de visie van de uitoe
fening van je beroep vind ik ook
dat het erbij hoort. Ik maak inmid
dels al 25 jaar muziek en vanaf het
begin heb ik altijd het standpunt
ingenomen dat netjes binnenko
men de helft is. Als mensen feeste
lijk aangekleed naar een feestje
gaan moet niet het orkest in spij
kerbroek staan. Dat werkt niet".
„Bovendien ben ik van huis uit
redelijk conservatief. Dat hoef je
dan ook weer niet te overdrijven,
maar het is toch de aard van het
beestje. Thuis loop ik altijd in mijn
trainingspak. Lekker makkelijk".
- Een ander stempel dat u heeft
gekregen heeft te maken met de
slechte uitspraak van uw Engels.
Lee, volkomen verbaasd: „Wie
zegt dat. Dat is iets nieuws voor
me. Ja, dat is héél nieuw voor me".
En dan, eerst boos, later verdedi
gend: „Laat ik het zo zeggen. Ik
zing geen Engels, ik zing Ameri
kaans. Maar de betweters vinden
blijkbaar dat dat niet kan. Als je
een Groninger hoort praten, of een
Limburger, zeg je toch ook niet:
die man spreekt geen goed Neder
lands. Nou, zo heb je in het Engels-
ook heel veel verschillende accen
ten".
En dan relativerend: „Ik heb ei
genlijk niet de pretentie dat ik het»
allemaal zo perfect doe, ik heb al
leen de pretentie dat ik dingen doe*
die een ander nog niet heeft ge-'
daan. Ik zou volkomen voor gek
staan als ik myn songs in het En
gels ging staan zingen. En wanneer
iemand dat niet snapt dan moet hij
op een andere manier naar me luis
teren. Het is trouwens altijd leuk,
wanneer Amerikanen naar mij ko
men luisteren. Die denken dan:
kan niet dat dat een Hollander is".
Dan, met moeite afstappend van
het onderwerp: „Ik ben op mijn
manier bezig met muziek en dat
betekent dat ik de liedjes zing die.
héél veel mensen mooi vinden. De
covers, dus. Ik ben een echte
blockbuster", vindt hij „eerlijk,
recht-voor-zijn-raap, gewoon. Voor
de gewone man en de gewone
vrouw. Daar ligt mijn kracht. En
iets anders heb ik dus nooit nage
streefd. Nog steeds niet."
'Dutch Heights'
DEN HAAG (ANP) - Als opvolger-
van het dertien jaar geleden opge
heven tijdschrift .Delta' over Ne-*
derlandse cultuur en gevolg ge
vend aan de wens van de Tweede
Kamer geeft het ministerie van
WVC met ingang van deze winter
Dutch Heights' uit: informatie in.
het Engels over de culturele ont
wikkelingen in ons land. De vijf
duizend exemplaren vinden hun
weg via de diplomatieke vertegen
woordigingen in het buitenland.
Het ministerie van buitenlandse -
zaken draagt in de kosten bij.
Het blad zal drie keer per jaar
verschijnen. Het is, naar hoofdre
dacteur en coördinator Louis Smit
meedeelt, gericht op culturele be
leidsmakers en beslissers in het
buitenland en dient de internatio
nale culturele betrekkingen te on-r
dersteunen en te stimuleren.
- Is ze er niet bang voor dat Eas
tEnders na het stormachtige succes
door oververzadiging ook weer snel
uit de gratie zal raken bij de kij
kers?
„Nee, er zijn nog zoveel verhalen
te bedenken! De serie speelt zich
immers af in een grote stad, waar
mensen komen en vertrekken. Ik
hoop wel dat de BBC zo moedig zal
zijn ermee te stoppen als de be
langstelling vermindert. Maar ik
ben ervan overtuigd dat wy het zelf
ook wel zullen merken. Dat zal een
instinct zijn. Net zoals het ook een
instinct was om ermee te begin
nen".
De VARA zendt EastEnders de
komende maandagmiddagen uit.
Het is nog maar de vraag of de Eas
tEnders net zo bij ons leven gaan
behoren als in Engeland. Het tijd
stip en de frequentie van uitzen
ding maakt die kans echter wel erg
klein...
(Maandag, Nederland 1, 15.20
uur).
'Target II' door bewegingstheater
Bart Stuyf. Artistiek leider: Bart
Stuyf; musicus/componist: Kurt
Dahlke; danseressen: Ingeborg Bos,
Truusje Graste. Gezien op 5 decem
ber in het LAK, Leiden. Aldaar ook
vanavond.
LEIDEN - Vorig jaar bracht bewe
gingstheater Bart Stuyf 'Target'
uit. Een voorstelling waarin een
vijf meter lange, scharnierende ro
botarm centraal stond. De techniek
moest die arm in staat stellen te
reageren op de bewegingen van de
twee danseressen. Twee aan de
arm bevestigde camera's zouden
zelfstandig de danseressen moeten
volgen om zo beelden van hen op
het achterdoek te projecteren.
Razend interessant, zo'n pas de
trois tussen twee vrouwen en een
tamelijk slimme machine. Wat
bleek echter: de machine was nog
lang niet slim genoeg en raakte ge
regeld het spoor vollèdig bijster.
Bart Stuyf vond het zonde het in de
apparatuur geïnvesteerde onder
zoek en geld overboord te gooien
en besloot Target II te gaan maken:
met een beter werkende arm en
met muziek van de jonge Duitse
componist Kurt Dahlke, waarvan
de aard tijdens de voorstelling
deels rechtstreeks door de arm
wordt beïnvloed. Gisteravond
werd een try-out gegeven in het
LAK
Er zijn een aantal opvallende ver
beteringen: de videobeelden zijn
van aanzienlijk betere kwaliteit en
kunnen veel beter worden ge
stuurd en de arm raakt niet meer
van de kook door snelle wisselin
gen. Zodoende zijn er een aantal
werkelijk fraaie momenten, met
name als één van de danseressen in
heel trage bewegingen van nabij
door de arm wordt gevolgd. Ook
het slot is aardig, als een danseres
zich door de arm laat optillen, en
alle robotstoppen lijken door te
slaan.
Maar ook deze Target II mist zijn
doel door een gebrek aan beheer
sing. De machine is nog steeds een
beetje simpele ziel, die vanwege
het weinige dat hij wel kan als een
soort kermisattractie op het dorps
plein mag dansen, en daar hinder
lijk aanwezig is. Dat wordt ver
sterkt door de muziek, die vaak be
staat uit een elektronische hersen
spoeling van akoestische instru
menten en stemmen. Hoe heden
daags de wijze ook mag zijn waar
op die klanken worden opgewekt,
ze doen hopeloos bombastisch en
verouderd aan en vergroten de
wanorde. Ik stel me voor dat een
strijkkwartet of pianoconcert bij
wijze van contrast veel spannender
zou kunnen werken. De dans is ze
ker niet expressief genoeg om de
voorstelling te redden.
Het is op zich goed dat Stuyf zich.
zo in zijn arm heeft vastgebeten en
hem een herkansing geeft. Maar
kennelijk heeft hij zich toch nog op
de huizenhoge technische proble
men verkeken. Op naar Target III
dus, en dan graag met de techniek
op de plaats waar die in het theater
thuishoort: als hulpmiddel en niet
als op zichzelf staand doel.
ARIEJAN KORTEWEG
