Gary Grant: de grote verleider
Casa doordachte reis-illusie
Titteris' schiet raak
Trefzeker
vioolspel
Saskia
Viersen
Stralende
uitvoering
Collegium
Musieum
Marsyas-ensemble met
afwisselend programma
MAANDAG 1 DECEMBER 1986
KUNST
PAGINA 23
Gary Grant met Sophia Loren in de film "The Pride and the Passion'
Op 82-jarige leeftijd overleden
DAVENPORT (ANP/GPD/Rtr.) -
Gary Grant, de charmante Ameri
kaanse acteur met het kuiltje in
zijn kin en de onberispelijke schei
ding in zijn haar, is zondag op 82-
jarige leeftijd overleden. Tijdens
de voorbereidingen voor een show
waarin hij over zijn carrière zou
vertellen, werd hij zaterdag onwel
en moest met spoed worden opge-
Grant, die op 18 januari 1904
werd geboren in de Engelse plaats
Bristol speelde in 72 films, waaron
der klassiekers als The Philadel
phia Story, Bringing up Baby,
North by Northwest en To Cath a
Thief. Zijn laatste film Walk, Don't
Run, maakte hij in 1966. In de
meeste rollen speelde hij de man
van de wereld, knap, teder en met
gevoel voor humor. Hij speelde
professors, uitgevers en playboys,
die er vaak niet in slaagden de
vrouwen van het lijf te houden.
Zijn succes begon in 1932 en was
grotendeels te danken aan het ima
go van meegaande charmeur en
oprechte verbazing, vaak over de
kuren van vrouwen. Grants
werkelijke naam luidde Archibald
Leach. Zijn moeder, de dochter
van een scheepstimmerman, was
dol op haar enig kind en droomde
van rijkdom en roem voor haar
zoon. Zij leerde hem zingen en
dansen.
De onderkoelde charmeur was in
zijn lange loopbaan de tegenspeler
van grote onvergetelijke vrouwelij
ke sterren, waaronder Mae West,
Katherine Hepburn, Joan Fontai
ne, Grace kelly, Mariene Dietrich
en Audrey Hepburn. Hij was ook
een perfectionist. Grant bracht re
gisseurs en medespelers vaak tot
wanhoop omdat hij bepaalde scè
nes steeds wilde laten overspelen
om de timing goed te krijgen. Want
die timing, het vinden van het juis
te moment voor een handeling en
het uitspreken van de tekst, was
heel belangrijk als men de gunst
van het publiek wilde winnen, zo
had hij ontdekt. En die gunst kreeg
en behield hij ondanks een storm
achtig privéleven dat bepaald niet
vrij was van schandalen.
Grant, die in 1943 de Amerikaan
se nationaliteit kreeg, gaf in de
Tweede Wereldoorlog grote schen
kingen aan Britse hulporganisa
ties. Hij investeerde zijn geld met
zorg en vergaarde een fortuin dat
wel op 40 miljoen dollar wordt ge
schat.
Grant is vijfmaal getrouwd ge
weest. Over zijn leven zij hjj ooit
eens: "Ik deed alsof ik iemand was
dié ik wilde zijn, en uiteindelijk
werd ik die persoon. Of hij werd
mij. Of we ontmoetten elkaar er
gens".
Zijn eerste vrouw was de actrice
Virginia Cherrill. Dit huwelijk
duurde nog geen jaar. In 1942
trouwde hij met de Woolworth-erf-
gename Barbara Hutton. Drie jaar
gingen zij uit elkaar. Het huwelijk
dat het langste standhield ('49-'60)
was dat met de actrice Betsy Dra
ke. Waarschijnlijk is zij de vrouw
geweest die het meeste invloed op
hem heeft gehad. Zij bracht hem in
aanraking met yoga en hypnose,
waardoor hij het roken en drinken
kon laten. Zijn vierde vrouw was
de 31 jaar jongere Dyan Cannon,
eveneens actrice. Zij kregen een
dochter, Jennifer. Een jaar nadien
gingen ook zij uit elkaar. In 1981
trouwde de miljonair Grant op
nieuw. Nu met de 47 jaar jongere
Barbara Harris, manager voor pu
blic relations van een Londens ho
tel. Op haar leunde hij toen hij za
terdagavond onwel het podium
moest verlaten.
Hoewel 'de grote verleider van
het witte doek' diverse malen voor
een Oscar is voorgedragen heeft hij
deze onderscheiding nooit voor
een rol gekregen, maar pas in 1970
als eerbetoon voor zijn hele werk.
Hij was toen al directeur van een
Frans Parfumhuis en een Ameri
kaanse luchtvaarmaatschappij.
Die late bekroning kwam voor
hem als een volkomen verrassing.
"Ik heb het voorrecht gehad deel
uit te maken van het mooiste tijd
perk van Hollywood", zei hij bij die
gelegenheid diep geroerd.
Gary Grant op de vooravond van
zijn 80ste verjaardag. (foto ap
OVERLEDEN - Mary Hemingway,
de vierde en laatste vrouw van de
Amerikaanse schrijver Ernest He
mingway, is op 78-jarige leeftijd in
New York overleden.
Mary Hemingway was journalis
te en werkte voor het Time- en Li
fe-concern als oorlogscorrespon
dente toen zij de auteur in 1944 in
Parijs ontmoette.
Jiibileumproduktie Gruppo Trutto Dramatico
CASA, jubileumproduktie van thea
tergroep Gruppo Trutto Dramatico.
Gezien op 29 november in de Kaas-
marktschool, Koppenhinksteeg. Al
daar nog op 6,12.13,19 en 20 decem
ber en op 2,3.9 en 10 januari te zien.
LEIDEN - Voor het theaterpro
ject Casa worden geen normale
toegangskaarten verstrekt. Casa
staat ook niet voor zo maar een
toneelstuk. Casa is een repu
bliek, die het publiek in de rol
van toerist enkele uren mag be
zoeken. Bij binnenkomst, dat wil
zeggen aan de grens, worden wij
niet door vriendelijke suppodS-
ten ontvangen. Door middel van
een officieel formulier dienen we
bij twee grimmige soldaten een
visum aan te vragen. "U komt
voor het Leidsch Dagblad? -
perskaart alstublieft!" bureau
cratisch landje, dit ministaatje
ter grootte van de Leidse Kaas-
marktschool: wee degene, die
zijn visum niet zichtbaar draagt:
die wordt direct door de orde
dienst aangehouden.
Gelukkig lopen we al snel in de
armen van een charmante hos
tess, die ons allervriendelijkst
aanraadt om bij de Nationale
Bank voldoende geld in te wissë-
len. In Casa kun je namelijk al
leen betalen met de Trutto, de
nationale munteenheid. Voor vijf
guldens levert een Quasimodo-
achtige figuur tien Trutto. Mocht
je geld te kort komen, valt er op
de zwarte markt nog wel wat te
ritselen - dat fluisterde althans
de souvenirverkoopster mij in de
In de Nebula-bar mogen we
even bijkomen van de eerste in
drukken. Er speelt een orkestje
en op de televisie is omroep Casa
te zien. Voor twee Trutto is er de
troost van een kop koffie, want
zoveel is al duidelijk: Casa is
geen ideaal vakantieland. Het is
een strafgeleide politiestaat,
waar de Transcasa-hostessen Li-
ta, Nita en Rita van staatswege
de schone schijn moeten ophou
den. Er klopt duidelijk iets niet
in dit land; de bewoners, die we
onderweg naar de bar tegenkwa
men, zagen er grauw en ziek uit
en keken ons met holle ogen aan.
Na enige tijd worden wc uitge
nodigd om een toneelstuk van
GTD (fictie binnen het fictieve
kader!) bij te wonen. We mogen
gelukkig weer even in de ver
trouwde rol van toeschouwer.
Alleen is nu de zaal net zo zeer
theatergebied als het toneelpo
dium. Tijdens het spel - een vage
confrontatie tussen een vrouw/
standbeeld en twee mannen, van
wie de een door de ander wordt
opgehangen - horen we op de
gangen gestommel, militaristi
sche commando's en het Slaven
koor. Het is één van de vele ma
nieren. waarop (soms subtiel,
soms te nadrukkelijk) wordt aan
gegeven, dat er in Casa heel wat
achter de schone schijn schuil
gaat. Zo wordt bijvoorbeeld de
officiële voorlichtingsbijeen
komst door actievoerders mei
andere berichtgeving verstoord.
Op het reisprogramma staan
verder nog een rondleiding door
het Staatsmuseum (mede door
het prachtige optreden van de
gidse één van de hoogtepunten
van de avond) met bezichtiging
van Nationaal Monument en de
Met 'Een Blije Gebeurtenis'
'Een Blije Gebeurtenis' door Litteris
Sacrum. Tekst: Slawomir Mrozek.
regie: Hein Sneiders. Gezien op 29
november in de Leidse Schouwburg.
Op 13 december te zien in de Muzen-
hof, Leiderdorp.
LEIDEN - Litteris Sacrum heeft
met de keuze van 'Een Blije Ge
beurtenis' van de Pool Slawomir
Mrozek raak geschoken. Het is
een zeer originele toneeltekst die
Litteris met veel gevoel voor de
humor er van op de planken
heeft gezet. Af en toe schoot de
balans net teveel door naar het
oubollige maar daar is, bij dit
genre teksten, moeilijk aan te
ontkomen. De absurditeiten, die
in Polen pikant zijn, omdat ze re
fereren aan de onderdrukkende
status quo hangen hier een
beetje in de lucht (hetzelfde is
eerder gesignaleerd voor de to
neelstukken van de Tsjech en Er-
asmusprijswinnaar Vaclav Ha-
vel).
'Een Blije Gebeurtenis' is als
een soort allegorie te beschou
wen. Een echtpaar wil een kind
terwijl grootvader dat hardnek-
Verrukkelijke koormuziek
Lingua Musica en Arnold Schónberg
Kamerkoor m.m.v. sopraan Jeroen
de Vaal, Rien Voskuilen, orgel en
Dirkjan Post, cello. Met werken van:
G. Allegri, A. Gabrieli, J.C. Bach, H.
Schütz, Ant. Lotti, G.P. Palestrina, J.
Brahms en B. Britten. Dirigent
Maarten Michelsen. Gehoord op 29
november in de Oude Vest Kerk in
Leiden.
LEIDEN - Lingua Musica en het
Arnold Schönberg Kamerkoor
presenteerde zaterdagavond in
de Oude Vestkerk op unieke wij
ze een programma van vrijwel
vergeten werken voor twee of
meer koren. Een verrukkelijke
uitvoering waarbij beide koren
o.l.v. Maarten Michielsen alle
troeven en mogelijkheden leken
uit te spelen in een uiterst
boeiend- en origineel repertoire.
Alle gelukkige voorwaarden
waren daarvoor dan ook ruim
schoots aanwezig: beide zang
groepen beschikken over een
uitgelezen arsenaal geoefend en
jong zangtalent, waarvan de
meesten met solistische kwalitei
ten waar deze avond dan ook in
allerlei samenstellingen en varia
ties dankbaar gebruik gemaakt
werd. Zoals het effectvolle ge
bruik van een vijfstemmig
hoofdkoor tegenover een vier
stemmig echokoor in de grego
riaans getinte 'Miserre' van Geo-
gorio Allegri, waarin de jongens
sopraan van Jeroen van de Waal
een zeldzaam schone hoofdrol
vervulde en het niet minder ver
rassende 'Quem vidistis Pasto
res?' van A. Gabrieli in een le
vendige dialoog met een man-
nenkwintet.
Groot pluspunt van deze uit
voering was vooral het feit dat
voor elk werk uit een keur van
stemmenmateriaal steeds op
nieuw een speciale selectie
plaatshad, waardoor een optima
le balans werd gecreëerd zowel
in de homofone verklanking van
J. Christ. Bach 'Ich lasse dich
nicht, du segnest mich denn', de
dubbelkorige versie van het 'Sta-
bat Mater' van G.P. Palestrina,
alswel de sublieme a capella ver
sie van Brahms derde mottet.
Op zijn Engels besloten Lin
gua Musia en Arnold Schönberg
Kamerkoor dit originele concert
met 'A hymn to the Virgin' van
B. Britten, Engels in die zin, dat
het klinkt alsof de melodie nooit
gecomponeerd is.
ANNEKE VAN VLIET
Scène uit 'Een Blije Gebeurtenis
kig belemmert. Een gast wordt
ingehuurd om grootvader af te
leiden. Grootvader staat voor het
feodale regime dat gelooft in zijn
eigen onsterfelijkheid en geen
nageslacht wenst. Het kind staat
voor de nieuwe omstandigheden
("Nieuwe voorzieningen, hygië
ne, de intocht der beschaving!!
etc."). De vader van het kind
gloeit bij het ideaal van de "par
lementaire democratie" en de
gast ziet zichzelf als 'anarchist'.
Het kind wordt uiteindelijk ver
wekt en ontpopt zich alras als
een monstertje. De boodschap:
elke omverwerping van een ti
rannie draagt de kiem van een
ieuwe tirannie in zich. Die nieu
we tirannie in Polen weten we is
het Sowjet-communisme.
Bovenstaande vertelling werd
in een fraai ogend en ingenieus
Jeugdkamerorkest Leiden o.l.v.
Henk Briër m.m.v. Saskia Viersen
viool en het Strijkersensemble van
de Streekmuziekschool, leiding Hen-
f Ravestein. Gehoord op 30 n
MetJKL
n het Museum
LEIDEN - Muziek maken is
gaaf, samen muziek maken is
nog gaver, om in het hedendaags
jargon te blijven. Dat gold zeker
voor de jonge musici van het
Strijkersensemble van de mu
ziekschool en het Jeugdkamer-
orkest, die met elkaar en met ple
zier een koffieconcert verzorg
den in de geheel gevulde Taffeh-
zaal. Men zou kunnen zeggen dat
het strijkersensemble fungeert
als voorportaal voor het JKL, zo
als het JKL op zijn beurt weer
voor een aantal van zijn leden in
verleden het heden als voorpor
taal voor het professionele or
kestwerk heeft- gediend.
Het strijkersensemble dat in
zijn huidige vorm nog niet zo
lang bestaat, voerde twee Neder
landse werken uit die in de afge
lopen herfstvakentie op een uit-
wisselingsconcert met de mu
ziekschool in het Duitse Frei
burg aldaar gespeeld werden.
Onder leiding van Henny Rave
stein is heel hard gewerkt om de
eerste kneepjes van het orkest-
spel onder de knie te krijgen. De
Sinfonia in G van de 18e eeuwse
componist Chr.E. Graaf en de
Fancy for strings van Jan van
Dijk lieten dit duidelijk horen.
Met vaste hand loodste 'gastdiri-
gent' Henk Briër de groep, voor
wie dit na Freiburg het openbare
optreden was, door de moeilijk-
Catacomben, en een bezoek aan
het Bordeel van Casa. Enkele
toerist/bezoekers worden zelfs
door de dames en heren van ple
zier meegelokt, wat hen bij een
tussentijdse controle met ultra
moderne informatiesystemen
duur kan komen te staan. Er
wordt dan ook wel eens iemand
van ons even afgevoerd.
Volop publieksparticipatie dus
bij Casa, de jubileumproduktie
ter gelegenheid van het tienjarig
bestaan van de Leidse (semi-)
professionele theatergroep
Gruppo Trutto Dramatico. Ook
wie in principe voor dit 'moeten-
meespelen' uiterst huiverig is,
kan Casa nog nèt aanvaarbaar
vinden. De rol van toerist volgt
namelijk min of meer vanzelf
sprekend uit de opzet véfn het
project, dat met grote conse
quentie is uitgewerkt. Casa
houdt het midden tussen een
kermisattractie a la het spook
huis en een simulatiespel, waarin
men (zoals in het leger gebruike
lijk) een crisissituatie van binne
nuit kan leren kennen.
De informatie over de aard van
de problemen in deze republiek
komt niet goed genoeg over. Pro
blemen rond de verwerking van
radioactief besmet afval, een
dientengevolge hoog sterftecijfer
en een gemiddelde leeftijd van
slechts veertig jaar dringt "tij
dens de voorstelling" nauwelijks
tot je door. Alleen bij het tussen
de regels lezen van de officiële
staatscourant 'Hodi Nova' besef
je iets meer van het waarom van
dit repressieve staatsbestel en
daarmee van de diepere achter
gronden van dit theaterproject.
Het geheel moet nog meer vaart
krijgen: de toeristen mogen nu te
vaak en te lang in de Nebula-bar
verblijven. Waarschijnlijk komt
dat vanzelf wel goed, als men de
produktie wat vaker gespeeld
heeft.
Na afloop mag de republiek
fictie opgeheven worden. Een
overzicht met de namen van de
talrijke medewerkers zou dan
alsnog uitgereikt kunnen wor
den. Ze verdienen naamsvermel
ding in een rolverdeling. Per slot
van rekening hebben velen, met
de nodige tegenslag door de
stormschade van eind oktober,
heel veel tijd en energie hieraan
besteed.
Toekomstige bezoekers van
Casa dienen overigens met kou
de gangen en veel trappenlopen
rekening te houden. Geboden
wordt een weinig alledaagse
theater/reis.
WIJNAND ZEILSTRA
geconstrueerd decor gespeeld:
een negentiende-eeuws 'fin-de-
siècle'-achtige kamerwand waar
in een enorm opklapbed was ver
werkt. Op dat bed, het enige in
het huis, terroriseert de altijd
klaarwakkere operette-generaal
en grootvader de familie.
Er werd uitstekend geacteerd.
Vooral de vader van het kind
speelde een glansrol. In een soort
lakei-achtige kleding lijkt hij zo
wel wat uiterlijk betreft als qua
spel op Joop Doderer. Ook de
gast verdient een compliment
voor zijn ingehouden spel.
Aardig was ook de inbreng van
de souffleur die duidelijk hoor
baar twee keer moest ingrijpen,
ook hij droeg zo zijn steentje bij
tot het succes van de voorstel
ling.
RADBOÜD ENGBERSEN
Concert door het Marsyas blazersen
semble onder leiding van Hans
Stoop met werken van Hummel,
Tschemberdischi, Gouvy. Kocsar en
Gounod. Gehoord op zondagmiddag
heden heen met een heel bevre
digend resultaat wat streektech-
niek en samenspel betreft. De
Sinfonia no 75 in D van Josef
Haydn stelt al aanmerkelijk ho
gere technische en samenspel-ei
sen. Deze hindernissen werd
door het JKL met meer en soms
minder gemak, maar altijd met
grote inzet, het hoofd geboden.
Soliste was de 15-jarige Saskia
Viersen, één van de opvallende
jonge viooltalenten van het ogen
blik, en douchter van twee cellis
ten voor wie het JKL indertijd
het voorportaal voor de beroeps
studie en het huwelijk beteken
de. De Romance Op. 48 in C van
Saint Saëns speelde zij met grote
trefzekerheid en met een opval
lend glanzende toon. Met de vir
tuoze aspecten van de snelle de
len van De Winter uit Vivaldi's
Vier Jaargetijden had zij geen
enkele moeite, evenmin als met
het langzame middendeel, dat
door de prille eenvoud waarmee
zij dit speelde des te ontroeren
der werd. Haar muzikale talent
verdient alle aandacht en de bes
te zorg om zich in rust te kunnen
ontplooien en te rijpen.
MIES ALBARDA.
LEIDEN - In een ongedwongen
sfeer konden de bezoekers van
het Museum van Oudheden gis
termiddag genieten van een ge
varieerd programma door blaas
instrumenten. Hans Stoop, klari
netleraar aan de Leidse muziek
school, dirigeert het blazersen
semble dat bestaat uit leerlingen
van die muziekschool in een wis
selende bezetting van houtbla
zers en twee hoorns. Dit Mar-
syas-ensemble gaf de indruk een
goede muzikale eenheid te vor
men. Het samenspel was, afge
zien van een enkele ongelijkheid
in het begin, goed verzorgd en
ook aan de zuiverheid was de no
dige aandacht besteed.
Het octet van Hummel vormde
de frisse start van het geheel. De
fluiten ontbreken hierin, terwijl
de eerste hobo en de eerste klari
net de belangrijkste partijen heb
ben. Deze werden pittig vertolkt
door resp. Anja de Noojj en Wyb-
ren Jan Buma. De hoorns had
den in Hummels tijd (rond 1800)
nog geen ventielen, waardoor de
speelmogelijkheden beperkt wa
ren. Dit komt tot uitdrukking in
de twee hoorn- en ook wel in de
twee fagotstemmen, die een be-
Concert door bet Leids Studenten
Koor en Orkest "Collegium Musi
eum". Medewerking verleenden het
kinderkoor van Marius Borstlap, de
bariton Frans Huyts en organist
Charles de WolfT. Uitgevoerd wer
den werken van César Franck, Ar
thur Honegger, Jan Pietersz. Swee-
linck, Daan Manneke en Roel van
Oosten. Het geheel stond onder lei
ding van Jules van Hessen en Jos
Vermunt. Gehoord op 29 november
in de Stadsgehoorzaal.
scheiden functie hebben. Veel
zelfstandiger zijn deze instru
menten in latere muziek zoals de
'Petite suite Gauloise' van Th.
Gouvy. Zijn suite heeft af en toe
al een symfonisch karakter.
Zijn Franse tijdgenoot Gounod
liet blijken ook voor blazers goed
te kunnen componeren in zijn
'Petite Symfonie'. Ondanks het
romantische tijdperk ademt deze
muziek nog gedeeltelijk de licht
voetige atmosfeer van de Weense
klassieken. Opvallend waren de
breed uitgesponnen fluitsolo's in
het langzame deel.
De drie genoemde composities
werden intussen afgewisseld
met twee 20ste eeuwse werken.
De Russische componist N.
tschemberdschi (1903-1948)
moest zich onder het beruchte
bewind van Stalin in het gareel
voegen als 'proletarisch' compo
nist, maar bezat toch genoeg per-
soonlykheid om evenals bijvoor
beeld Sjostakowitsj onafhanke
lijk te blijven schrijven. Dit
bleek in zijn concertino, waarin
de dirigent sommige solopartijen
verdubbeld had om een vollere
klank te krijgen. Stukken vol
maatwisselingen werden afge
wisseld door lyrische gedeelten.
Ook in het blaaskwintet van de
mij onbekende componist
Miklós Kocsar werden de meeste
partijen verdubbeld. Het werk is
gematigd modern, onderhou
dend maar niet diepgravend.
Geholpen door de voor blazers
gunstige akoestiek in de Taffeh-
zaal bewees het Marsyas-ensem
ble dat het muziekleven op de
Leidse Muziekschool op een be-
hoorlyk peil staat.
FRANK DEN HERDER
LEIDEN - Het loopt niet altijd
zoals je het gewild hebt. Jam-
mergenoeg was Rudy Kous
broek zaterdagavond verhinderd
om als kenner een woord van
toelichting te spreken bij de
'Trois Chansons Parisiennes' op
tekst van Raymond Queneau.
Drie gedichten van deze Franse
schrijver waren op muziek gezet
door Roel van Oosten voor het
koor, kamerkoor en orkest van
'Collegium Musieum'. Door een
programmawijziging werd de
(wereld)première van deze liede
ren bewaard tot het laatst en ge
lukkig maar, want de frisse, le
vendige indruk die deze compo
sitie gemaakt heeft, werd zo
doende niet door nog versere in
drukken naar de achtergrond
verdrongen.
De alledaagse onderwerpen
van de gedichten kregen op ori
ginele wijze hun muzikale gestal
te en werden door koor en orkest
met groot enthousiasme uitge
voerd. In een lied over de Parijse
metro die met pech in een don
kere tunnel tot stilstand is geko
men, stijgen nevelige, onder
aardse klanken op, wanneer de
affiches tot leven komen. Door
koor en orkest huivert muzikaal
een akelige, koude luchtstroom.
En dan hoe vaak krijg je als
koor de kans om achtergrond-
teksten te fluisteren en om in een
snel decrescendo de bus voorbij
te laten "glij-ij-ij-den" in een lied
over een bushalte, waar een
groepje suffende mensen vergeet
de bus aan te houden. De ontre
geling van het leven door het op
breken van het asfalt levert een
vrolijke warboel op, doorspekt
met Franse volksliedachtige
wijsjes, totdat alles met een dro
ge tik in de celli afsluit. Roel van
Oosten kwam onder gejuich van
het ensemble het podium op en
werd omhelsd door Jules van
Hessen die het geheel in goede
banen had geleid.
De rest van het programma
mocht er trouwens ook zijn; in
Francks symfonie in d min. pre
senteerde zich het orkest, waar
bij de zichtbare toewijding van
alle orkestgroepen en de doortas
tende leiding van Jules van Hes
sen resulteerden in een lang niet
ondoorzichtige versie van dit
toch echt niet makkelijke werk.
Van de psalmenuitvoering van
Sweelinck en Manneke, a capella
gezongen door het kamerkoor,
had Jos Vermunt een moment
van verstilling en concentratie
gemaakt. De prachtige 'Cantate
de Noël' van Honegger was even
tevoren geëindigd in een jube
lende lofzang, waarin naast een
impressie van klokgebeier aller
lei kerstliederen doorklonken.
Indrukwekkend in dit werk voor
koor, orkest, kinderkoor, bariton
en orgel waren de duistere, diepe
orgelklanken aan het begin, van-
waaruit langzamerhand de hoop
oprees in koor en orkest, ver
woord door de bariton, de hoop
op de komst van de verlosser.
Ontroerend helder en sereen als
engeltjes zong het kinderkoor
zijn partij vanaf het balkon van
de zaal.
De ware liefhebber had zich
zelfs niet door de dichte mist er
van laten weerhouden om het
concert te bezoeken en werd
hiervoor beloond met een stra
lende uitvoering.
MONICA SCHIKS
