IKON geeft geen voorgekookte
antwoorden
De ethiek van A. Moonen en R. Brunswijk
'Ik droom van het volmaakte gesprek'
TV-RUBRIEK
Directeur Wim Koole over pastorale rol van veertigjarige omroep
Homogeen Ex Animo
'Where What' valt tegen
ZATERDAG 1 NOVEMBER 1986
RUR heb ik door persoonlijke
omstandigheden (namelijk dom
weg vergeten) niet gezien, en dat
speet me, toen ik achteraf hoorde
dat de schrijver A. Moonen bij
Jan Lenferink was geweest. Mijn
zegsvrouwe sprak er schande
van, ze nam het zichzelf een
beetje kwalijk dat ze toch was
blijven kijken, als haar man thuis
was geweest had die het zeker af
gezet. Later las ik dat Jan Lenfe
rink er zelf ook een beetje mee
verlegen was geweest en Moo
nen nog wat had proberen af te
remmen in zijn ongeremde be
schrijvingen van zijn sexuele
voorkeuren, dus toen had ik nog
meer spijt dat ik het niet gezien
had. Want Jan Lenferink in de
rol van de tovenaarsleerling (zie
Walt Disney's heruitgebrachte
film 'Fantasia'), die de door hem
zelf opgeroepen krachten niet
meer kan bedwingen, moet een
mooi gezicht zijn geweest...
A. Moonen, ook bekend als A
(punt) Moonen, is, hoe zal ik dat
zeggen, een vaststaand gegeven
in de hedendaagse Nederlandse
literatuur. Zijn boeken worden
uitgegeven, hij treedt op tijdens
literaire voorleesavonden (waar
bij hij zich pontificaal verkleedt
en een hele act opvoert), hij staat
op boekenmarkten. Kortom: hij
rouleert mee met de rest van de
Nederlandse literatuur, dus
waarom zou je zo'n man niet
voor de camera brengen als er
een nieuw boek van hem op de
markt verschijnt? Het grappige
is natuurlijk, dat geen televisie
zendgemachtigde erover zou
peinzen zijn verhalen hardop
voor te lezen voor de camera,
want dat zou weer al te provoce
rend zijn. Helaas is A. Moonen
als persoon even onverbloemd
als zijn proza, dus dat is kenne
lijk hard aangekomen!...
Maar nu iets heel anders. Als
aanvulling op de reportage die
Pieter Varekamp de week daar
voor van 'het Suriname van Desi
Bouterse' had gemaakt (met nog
al wat zwijgzame inwoners, die
op oostblokkiaanse wijze er lie
ver het zwijgen toe deden dan
hun hart voor de camera te luch
ten), kwam AVRO's Televizier
nu met een reportage over 'het
Suriname van Ronnie Bruns
wijk', echter niet van eigen ma
kelij, maar van een Franse came
raploeg. Bij Ronnie Brunswijk
moet ik tegenwoordig altijd even
aan Frank Rijkaard denken,
sinds een toeschouwer bij een
thuiswedstrijd van Ajax toen Rij
kaard de bal opdreef en in de
aanval ging luidkeels RON-NIE
BRUNS-WIJK! scandeerde.
Voetbalhumor. Het hele vak
schoot in de lach. We moeten het
politieke bewustzijn van de voet
balliefhebbers niet onderschat
ten, dat blijkt wel... ïn die Franse
tv-reportage zagen we de echte
Ronnie Brunswijk, en ik wist
niet wie ik meer moest bewonde
ren: Brunswijk die voldoende
Engels sprak om zich verstaan
baar te maken, of de Franse re
porter die voldoende Engels
sprak om zich verstaanbaar te
maken. Hij was vrijheidsstrijder,
zei Ronnie Brunswijk, en had de
beschikking (zo bleek) over 200
man die hij kon bewapenen, en 3
Britse huurlingen, die in Afrika,
Sri Lanka en Noord-Ierland hun
oefenterrein hadden gehad, en
ook een Nederlander. Dat ex-
Bouterse-militairen probleem
loos in zijn strijdmachtje konden
worden opgenomen werd bewe
zen door sgt.-majoor Henk van
Randwijk (bekende naam!), die
na een confrontatie met het leger
van Bouterse gevangen was ge
nomen en nu eenzelfde functie
uitoefende bij Brunswijk. We za
gen de Nederlandse verpleegster
Emmy Bolland die aarzelde of ze
zou blijven of weggaan, we zagen
een neergeschoten helikopter
van Bouterse en we hoorden met
hoeveel bravoure en opgetogen
heid Brunswijks manschappen
beschreven hoe zij de bestuurder
van een van Bouterses Cascavel-
Jongens waren ze, maar aardi
ge jongens,- althans die indruk
schenen we te moeten krijgen.
Minder aardig was intussen de
laatste scène, waarin twee gevan
gen genomen mannen die van
spionage voor Bouterse werden
verdacht, werden verhoord.
„En dan gaat het er niet be
paald zachtzinnig aan toe," luid
de het eufemistische commen
taar.
De twee werden op de grond
gegooid, hun handen werden
vastgehouden, en ze werden met
de nodige animo met een knup
pel bewerkt. „Nu is het genoeg,
laat hem met rust, ga weg, ga
weg!" hoorde je Ronnie Bruns
wijk zeggen, en de commentaar
stem zei sonoor:
„Brunswijk maakt persoonlijk
een einde aan het afranselen en
geeft opdracht de twee man vast
te binden."
Dat is mooi van Ronnie, dacht
ik, maar hij stond er wel met zijn
snufferd bovenop toen er geran
seld werd terwijl de camera snor
de, dus ik zou graag eens weten
hoe het er aan toe gaat als de ca
mera niet in de buurt is. Boven
dien hield de reportage toen op.
Wat gebeurde er met de twee
vastgebonden mannen? Een van
hen heette Rudi de Zijl,- leeft hij
nog? En de allerbelangrijkste
vraag op het gebied van de tele-
visie-ethiek: wat is nu eigenlijk
omsmakelijker: A. Moonen bij
Jan Lenferink, of die beelden
van weerloze gevangenen die
worden afgeranseld bij Ronnie
Brunswijk?
Derde net begint
toch later
HILVERSUM (GPD) - Nederland
3 begint toch niet per 1 oktober
volgend jaar, maar op zijn vroegst
met ingang van 1 januari 1988. On
langs maakte minister Brinkman
van WVC in een brief aan de raad
van beheer van de NOS bekend dat
wat hem betreft het derde Neder
landse televisienet op 1 oktober
kon beginnen. Inmiddels is duide
lijk geworden, dat de bewuste brief
'per abuis' door het miniserie is
verstuurd.
Het getouwtrek om de datum
van invoering van Nederland 3 is al
enige tijd gaande. Breekpunt
vormt steeds de onmogelijkheid
om alle benodigde extra zenders
op tijd geinstalleerd te krijgen.
Brinkman is van mening dat het
derde televisienet pas kan begin
nen iedereen in Nederland de zen
der kan ontvangen. Het NOS-be-
stuur staat op het standpunt dat 1
oktober de meest natuurlijke in
gangsdatum is, omdat dan traditio
neel het winterseizoen begint.
De Nozema, die de zenders
plaatst, heeft berekend dat op 1 ok
tober zeker 80 procent van de kij
kers Nederland 3 kan ontvangen.
Per 1 januari 1988 kan echter pas
een volledige dekking worden ge
garandeerd.
De Interkerkelijke Omroep Nederland (IKON) herdenkt vol
gende maand het 40-jarig bestaan. Hoewel deze kleine zendge
machtigde zonder leden slechts twee uur televisiezendtijd per
week vult, hebben veel uitzendingen flink wat stof doen op
waaien, door het taboe-doorbrekende karakter ervan.
Programma's als de Geloof, Hoop en Liefde Show, de Geld- en
Geluksshow, Kenmerk en vele jeugdprogramma's gaven de
IKON het etiket 'links'.
IKON-televisiedirecteur ds. Wim Koole beaamt direct dat
zijn omroep dat imago heeft, „maar ik zou het verkeerd vinden
als we koste wat kost daaraan willen beantwoorden. Als we
bang zouden worden of we nog wel links genoeg zijn. Dat zou ik
onzin vinden".
Een gesprek met Koole niet alleen over het linkse imago,
maar ook over het gezin als hoeksteen van de samenleving en
de televisie als afleidingsmanoeuvre voor een goed gesprek.
Sonja Barend over de (in)spanningen van haar werk
Sonja Barend is weer aan een nieuw seizoen begonnen. In deze
voor de VARA zo turbulente tijden lijkt haar praatprogramma
zo'n beetje het enige waarover intern geen enkele twijfel bestaat.
Aanbeden en verguisd als geen ander, is zij nog altijd niet van het
scherm weg te branden. Sonja Barend, wekelijks bekeken door
drie tot vijf miljoen mensen, is de onbetwiste ster van de show.
Een gesprek met de veelbesproken presentatrice.
HILVERSUM (GPD) - „Het is on
der links-intellectuelen een taboe
om iets goeds te zeggen van televi
sie. Daar verzet ik me tegen. Na
tuurlijk weet ik ook wel dat televi
sie gebruikt wordt als afleidings
manoeuvre, maar er zijn veel meer
mogelijkheden en in dat opzicht
wordt tv erg onderschat".
"Neem soap-opera's als Dallas,
Dynasty. Die series gaan op een
verborgen manier en met zeer gro
te selectiviteit toch óók over ang
sten en onzekerheden van deze
tijd. Als je door al die weelde heen
kijkt, zijn het spiegels van heel veel
menselijke ellende. Daarbij komt
dat het allemaal familieverhalen
zijn. En juist daarom zijn ze zo po
pulair. Uit onderzoek is gebleken
dat de mensen thuis zich herken
nen of juist afzetten tegen bepaal
de figuren en daarover ooi*praten.
Deze series prikkelen de verbeel
dingskracht van mensen om de
dingen, die hen dwars zitten aan de
orde te stellen".
„Om het met een kerkelijk
woord te zeggen: ik hóóp dat deze
Oratorium 'Die Schöpfung" van Jo
seph Haydn, uitgevoerd door de
Christelijke Oratoriumvereniging
Ex Animo o.l.v. Wim de Ru, m.m.v.
het Randstedelijk Begeleidingsor
kest, Lisette Emmink sopraan, Chris
van Woerkom tenor, Joep Brocheier
bas, Tijn van Eijck ciavecimbel. Ge
hoord 31 oktober in de Stadsgehoor
zaal Leiden.
LEIDEN - In tegenstelling tot
honderden oratoria van andere
componisten die aan de Schöp
fung voorafgegaan zijn, heeft
Haydn in dit werk (première in
1798 in Wenen) een nieuw ele
ment toegevoegd: namelijk in
muziek overgezette natuurbeel
den. Dat wordt al aangekondigd
in het fantasiebeeld dat de orke
strale inleiding tot het stuk
vormt: de chaos vóór het begin
van de schepping van de aarde.
Het Randstedelijk Orkest or
dende gisteravond deze chaos op
sublieme wijze, afwisselend met
zeer zuivere, lyrisch spelende
violen, klarinet, fluit, hobo en vol
orkest, waarbij de chromatiek
vanaf maat 16 prachtig naar vo
ren kwam. Het begin van een
fantastische muziekavond o.l.v.
de inspirerend dirigerende Wim
de Ru.
Al in het openingskoor "Und
der Geist Gottes schwebte auf
der Flache der Wasser" getuige
Ex Animo van hechte eenheid.
'Where What' van de 'LAK-Produc-
tiekern'. Regie: Ton Pompert, dra
maturgie: Ingrid van Frankenhuy-
zen, spelers: Caroiein Huygen, Co-
rinne Egas, Jaap Metzlar, Jan-Dirk
v.d. Hoorn, Michel Buijs. Gezien op
31 oktober in het LAK, Leiden. Al
daar nog te zien op 1 november.
LEIDEN - De absurdistische to
neelschrijvers van het eerste uur,
Beckett, Ionesco en Pinter, lij
ken hun avant-garde positie te
hebben verloren. Hun teksten
schokken niet meer maar amuse
ren. Toneelmakers maken van
het ooit als zeer confronterend
ervaren absurdistische persona
ge steeds vaker een mal man
netje. In 'Where What', een com
pilatie van teksten van Beckett,
is ook het accent op de humor
gelegd lazen we in de LAK-agen-
da. Winst of verlies vroegen we
ons voor de voorstelling af. We
hadden onze verwachtingen wat
opgeschroefd omdat 'Where
What' de eerste voorstelling van
de LAK-productiekern is die on
danks amateurs kiest voor kwali
teit. Daarom ook was de profes
sional Pompert voor de regie in
gehuurd.
De hoopvolle verwachtingen
werden door de voorstelling niet
ingelost. Het viel een beetje te
gen. Het was niet echt confronte
rend en niet echt geestig, het ac
cent lag meer op een soort hu
mor voor de fijnproevers. Al met
programma's een pastorale rol ver
vullen, dat ze stimulerend werken
ten opzichte van de aandacht van
de mensen voor elkaar. En ik weet
wel dat je kunt zeggen dat er veel
rotzooi wordt uitgezonden. Maar
neem het sprekende paard van
twintig jaar geleden en vergelijk
dat nou eens met de Cosby-show.
Dan zie ik toch een waanzinnige
opvallende homogeniteit en har
monie. Dit alles ondanks het
chronisch tekort aan tenoren en
bassen, waardoor de uitbeelding
van gevoelens en stemmingen,
vooral in de romantische over
gang van mineur naar majeur en
van piano naar dubbelforte b.v.
in de woorden van "Und Gotte
sprach: es werde Licht und es
ward Licht" in zijn geniale een
voud zeer overtuigend gezongen
werd. Die homogeniteit en har
monie waren ook duidelijk hoor-
en voelbaar in de strofe "eine
neue Welt entspringt auf Gottes
Wort".
Van opvallende spiritualiteit
en expressiviteit was de stem
van de sopraan Lisette Emming.
Niet aflatend zong zij haar zware
partijen, met als een der hoogte
punten uit de aria van Gabriel
"und Liebe girrt das zarte Tau-
benpaar", waar modulaties, tril
lers en versieringen moeiteloos
en vederlicht over haar lippen
kwamen.
Een kleine dissonant helaas in
het slotkoor, waar de alten wat al
te schril "des Herren Ruhm" ver
kondigden, maar snel vergeten
door de magistraal verklankte
laatste woorden "Er bleibt in
Ewigkeit! Amen".
LIDY VAN DER SPEK.
al moesten we het doen met een
handvol mooie toneelbeelden en
een handvol mooie acteerpresta
ties. Prachtig waren de neerd
warrelende herfstbladeren en
Jaap Mezlar en Carolien Huygen
verdienen een compliment voor
hun spel. Vooral Carolien Huy
gen maakte indruk. Zij vooral
was het die kracht, lading en sug
gestie aan haar woorden meegaf,
iets dat moet bij de cryptische
teksten van Beckett die andere
volkomen wezenloos blijven. De
gekozen korte toneelstukken
van Beckett zaten weer vol met
gemurmel, onbegrijpelijke te
kens, onduidbare opdachten en
instructies. "Er valt niets meer te
vertellen" is een terugkerende
regel in het eerste fragment, een
mooi voorgelezen (door Carolien
Huygen) droevig verhaal.
Toch, het kwam allemaal niet
over. Het merendeel van de spe
lers leek stijf te staan van de
'over-regie' waardoor ze als ge
dresseerde apen oogden. Pom
pert wilde een Buster Keaton-
achtig (absurdistisch) personage
op het toneel zetten, dat kwam er
door het verkrampte spel niet he
lemaal uit. Maar waarom dan ook
niet gelijk ons aanspreken? Want
dat absurdistische personage
zijn wij zelf in toenemende mate.
En dat verdiend meer tegengas
dan een melancholieke knipoog.
RADBOUD ENGBERSEN.
vooruitgang? Een politieserie als
Der Alte heeft toch heel sterk men
selijke trekken. Hill Street Blues.
St. Elsewhere...".
„Ik constateer een heel sterke
humanisering, ook in het amuse
ment. Want wandaad en misdaad
hebben sterk te maken met per
soonlijke conflicten".
Een van de elementen die in de
IKON-programmering steeds
doorklinkt, is het grote verant
woordelijkheidsgevoel voor wat er
in de maatschappij aan de hand is.
Of het nu gaat over homofielen of
de verdrukking in Latijns-Ameri-
ka. De IKON streeft er bewust naar
niet het doorgeefluik van het ver
trouwde te zijn. „Je zit als kerkelij
ke omroep altijd een beetje in het
spanningsveld tussen geloof en on
geloof, tussen twijfel en zekerheid.
Die spanning is ook essentieel voor
communicatie".
door
Renate van Iperen
„Het ergste is als je aan een ver
wachtingspatroon gaat voldoen:
oh, dat is de IKON, nou dat weet ik
het wel. Dat hoef ik niet meer te
zien. De manier waarop we dat
doorbroken hebben, is vaak uitda
gend geweest, taboe-doorbrekend.
We zijn altijd opgekomen voor za
ken, die op dat moment nog aller
minst geaccepteerd waren. Bij
voorbeeld ds. Klamer met zijn plei
dooi voor het accepteren van ho
mofilie en kinderen van oud-
NSB'ers. Die onderwerpen moeten
we aansnijden, dat hoort tot onze
verantwoordelijkheid".
De IKON wordt vaak links ge
noemd, juist omdat deze zendge
machtigde in de loop van haar be
staan heel wat taboes heeft aange
pakt. „Ja, dan krijg je dat imago.
De keuze van onze onderwerpen
geeft daar ook wel aanleiding toe.
Maar ik vind het een vluchtige ma
nier van karakteriseren. We voeren
het pleit voor minderheden, ko
men voor mensen op die in de
maatschappij weinig te vertellen
hebben. We voelen ons verbonden
met de strijd tegen de dictatuur in
Latijns-Amerika, maar niet alleen
rebellie bestaat tegen de gevestig
de politieke macht, ook tegen de
gevestigde kerkelijke macht. Nou,
dat alles bij elkaar kun je links noe
men. Over een aantal thema's wil
len we niets te raden laten".
Volgens Wim Koole komt echter
niet alleen het progressieve volks
deel aan het woord in zijn pro
gramma's. Hij vindt dat ook
rechtse mensen voor iets kunnen
opkomen, dat van belang is te on
dersteunen. „Bijvoorbeeld de
vraag beantwoorden hoe het is ge
gaan met vrouwen - en mannen -,
die tot een abortus besloten heb
ben. Dat is een taboe-vraag voor
links. Doordat rechts zo in het
schootsveld van de media heeft ge
legen, is een aantal linkse taboes
verwaarloosd".
„Een ander 'rechts' thema is de
zorg om het individu. By links
draait alles om de verandering van
de maatschappij-structuur. Neem
de ombudsman, die altijd zegt: ver
telt u het maar, mensen, dan zal IK
naar de minister gaan en het voor u
in orde maken. Ik denk ook aan
een programma van een aantal ja
ren geleden, waarin een ober werd
geinterviewd over zijn leven. Hij
beklaagde zich, want hij kwam uit
een buurt waar je werd uitgeschol
den als je naar de hbs ging. Daar
was hij dus nooit terechtgekomen.
Zijn grootste droom was altijd ge
weest zanger te worden. De maat
schappij had de drempels opge
worpen. Maar... de vraag of hij wel
zingen kon, niet onbelangrijk voor
iemand die zanger wil worden,
werd in het hele programma niet
gesteld!".
Wim Koole ziet als een belangrij
ke taak van de IKON om mensen
te helpen bij het zich oriënteren in
de gigantische hoeveelheid infor
matie, die op hen wordt losgelaten.
„Een serie als 'Een spannend Be
staan', die de IKON op het ogen
blik uitzendt over problemen in
een Nederlands gezin, probeert
heel herkenbaar te zijn, wil geen
voorgekookte antwoorden geven.
We willen aanknopen bij wat men
sen in hun persoonlijke leven be
zighoudt. Het gezin als hoeksteen
van de samenleving? Nee, 'Een
spannend Bestaan' is zeker geen
pleidooi voor het oplossen van pro
blemen in het gezin".
„Ik hou nu wel een verhaal over
hoe mooi het is als mensen na de
uitzending van 'Een spannend Be
staan' met elkaar gaan praten,
maar het programma houdt wel op
om half twaalf 's avonds. Dan gaan
de meesten naar bed. Daarom ver
wacht ik heel veel van Nederland
3, dat eind volgend jaar van start
gaat.
„Nu zitten we midden in een al
gemene ontspanningsavond. Op
het derde net komen we tussen
educatieve, vormende program
ma's. We moeten dus naar manie
ren zoeken om als IKON een dui
delijk profiel te houden. We zitten
niet meer na TROS, Veronica,
AVRO, maar samen met NOS-cul-
tuur, Feduco, Minderheden".
„Die spanning voor elke uitzen
ding blijft. Hoewel ik dit werk al
weer aardig wat jaartjes doe, is het
voor mij toch steeds weer een exa
men. Ik leef er ook elke keer weer
op dezelfde manier naartoe".
„Als ik in die laatste ogenblikken
vóór de uitzending achter die deur
sta te wachten, word ik bevangen
door een mengeling van gevoelens.
Aan de ene kant ben ik bevreesd
voor wat komen gaat, maar er is
ook iets wat mij opgewonden
maakt: het gevoel van weer mogen.
De ene keer overheerst die vrees,
de andere keer de opwinding".
Sonja Barend nipt aan een glas
rode wijn. Haar vierde show van
dit seizoen is zojuist beëindigd. De
gasten zijn vertrokken en in het
restaurant van De Brakke Grond is
er voor het eerst die dag tijd voor
een praatje. Ze zit er volkomen ont
spannen bij, ook voor het eerst die
dag.
Onherroepelijk
Sonja: „Die spanning laat mij
niet los. Ik heb het nodig om tot
een behoorlijke prestatie te ko
men. Ik ben er echt steeds op uit
om het er zo goed mogelijk van af
te brengen. Zo'n rechtstreekse uit
zending is ook zo onherroepelijk.
Als je een verhaal voor de krant
maakt kun je eindeloos schaven,
net zolang tot het naar je zin is".
door
Dick Versteeg
„Wij kunnen alleen maar door
een goede voorbereiding proberen
het risico van mislukken zo klein
mogelijk te houden. We houden
vast aan de stelregel dat ik van te
voren nooit met de gasten spreek.
Ik heb een ontzettende hekel aan
die programma's waaruit zo duide
lijk blijkt dat er vooraf iets is afge
sproken. Het haalt de spontaniteit
volkomen weg. Ik vind het heel
vervelend om te horen: zeg, vertelt
u nog eens dat en dat verhaal. Veel
gesprekken op de televisie gaan
daar volledig aan ten onder. De
verbazing is weg en de kijkers heb
ben dat ook in de gaten, denk ik.
De methode zoals ik die toepas is
ook beter voor de gasten. Ze moe
ten het gevoel hebben dat ze hun
verhaal echt voor het eerst aan mij
vertellen. Dat maakt het voor de
kijkers ook veel aannemelijker".
„In het programma met mensen
praten die ik goed ken, vind ik al
tijd heel moeilijk. Dan heb ik de
neiging zo iemand tegen zichzelf in
bescherming te nemen. Je bent op
de hoogte van bepaalde dingen en
je weet dat-ie dat liever voor zich
zelf wil houden. Dan vraag je er
ook niet naar, terwijl je dat bij an
deren wel zou hebben gedaan".
'De Week' hebben we voorgoed
geschrapt uit het programma. Ik
weet dat veel kijkers dat vervelend
vinden, maar het kostte ons uitein
delijk te veel voorbereidingstijd.
Die mensen waren weliswaar
steeds heel kort aan het woord,
maar we hadden er vooraf steeds
evenveel werk aan als de langere
onderwerpen".
„Een nieuwe lijn is ook het voor
leggen van dilemma's. Tot nu toe
werkt het heel aardig. Door ie
mand een keuzemogelijkheid voor
te houden proberen we op een heel
snelle manier iets meer van die
persoon te weten te komen. Je
dwingt iemand daardoor iets van
zijn karakter bloot te leggen".
„Ik ben er mee gestopt mezelf te
laten interviewen, omdat ik daar
aan zulke slechte ervaringen heb
overgehouden. Ik wil best over
mijn werk praten, maar veel jour
nalisten zijn toch op een ander ver
haal uit. Ik heb mensen over de
vloer gehad die heel aardig leken,
maar uit hun verhaal bleek later
het tegenovergestelde. En dan heb
ik het nog niet eens over de blaad
jes, want wat daarin wordt ge
schreven, daar lusten de honden
natuurlijk al helemaal geen brood
„Ik ben vaak ook zo teleurge
steld in de wijze waarop veel tv-re-
censenten over mij schrijven. Ik
ken mijn eigen tekortkomingen,
maar kritiek moet wel ergens op
zijn gebaseerd. Je kunt mij maar
met één ding echt treffen, en dat is
met dédain over mijn werk pra
ten". Er wordt door ons heel se
rieus en met veel inzet aan dit pro
gramma gewerkt. En dat is ook
vaak te zien, vind ik. Natuurlijk
gaat er veel mis, maar de intentie is
altijd het zo behoorlijk mogelijk te
doen".
„Ik weet van mezelf dat ik door
de ervaring bepaalde situaties be
ter de baas ben dan in het begin,
maar toch heb ik altijd het gevoel
dat het beter kan. Na afloop van
een uitzending ben ik vaak niet
echt tevreden over hoe ik het er af
heb gebracht".
„Ik droom nog steeds van het
volmaakte gesprek. Dat blijft het
ideaal".
