'Ik zal altijd bezig blijven in de muziek' 'Een dichter legt zijn gedichten niet uit' 'Hongarije' pover in beeld TV-RUBRIEK Ex-Pussycat Tony Willé begint solocarrière Prijs voor Poppenkeet ZATERDAG 25 OKTOBER 1986 RADIO-TV-KUNST PAGINA 33 Het is donderdag 23 mei 1956. De Nederlandse televisie, die ik liefheb als mijn eigen vlees een bloed, zendt op Nederland-1 onder auspiciën van de EO 'De familie Robinson' uit. gevolgd door 'De snelste van het wes ten' (over een garnaal uit de omgeving van Hawaii), 'Japan, tussen werkweek en weekend' (over 'het menselijke gezicht van Japan'). 'De bergrede' (een bijbelstudie), 'Nederlandse or gelpracht'. de actualiteitenru briek 'Tijdsein' en 'De open cir kel', een reeks over gezin en ge loof. Op Nederland-2 begon de KRO dezelfde avond van de 23ste oktober met 'Vertellingen van een eenhoorn', gevolgd door de lottotrekking, de Mup- petshow en de eerste aflevering van de tweedelige serie 'Het plan om de paus te vermoor den'. Met 'Er is meer tussen he mel en aarde' (een reeks pro gramma's over kerk en samen leving) werd de avond beslo ten. Ik wil niet de indruk wekken dat ik die avond, verwoed van Nederland-1 naar Nederiand-2 en weer terug schakelend, ademloos heb zitten kijken. Ik zat tezelfdertijd bij de bron van dat laatste KRO-programma ('Er is meer tussen hemel en aarde'), te weten bij 'Hamlet' van Shakespeare in de Stads schouwburg in Amsterdam. De donderdagavond is de laatste tijd een heel geschikte avond om naar de schouwburg (of de bioscoop, of naar bed) te gaan. maar dit terzijde. Waar ik vooral op wil wijzen is dat er niet alleen meer is tus sen hemel en aarde (in de verta ling van Gerrit Komrij: „Er is meer tussen aarde en hemel. Horatio, dan waar je in je we reldbeeld van droomt"), maar ook meer tussen Japan en de paus, dan waar de EO en de KRO in hun wereldbeeld van droomden. Donderdag was het immers dertig jaar geleden dat de Hongaarse opstand begon, een historische datum waaraan in de meeste dag- en weekbla den uitvoerig aandacht is be steed. Weliswaar beperkte de EO- aktualiteitenrubriek Tijdsein' zich 's avonds tot de affaire- Brokx, een Nederlandse vin ding voor de oplossing van het wereldvoedselprobleem, het misbruik van geld voor ontwik kelingslanden en een probleem met bouwvakkers in Zuid-Lim burg, maar in Tijdsein-Buiten land op het onooglijke tijdstip van 17.46-18.00 uur was wel de gelijk aandacht aan de Hon gaarse opstand besteed, met beelden van de BBC en het ZDF, die later, op 6 november, gebruikt zullen worden voor een uitvoeriger uitzending ter herdenking van het neerslaan op 4 november 1956 van de op stand. Daarmee is de EO min of meer gedisculpeerd, maar ik blijf het toch een schrale oogst vinden, vergeleken met wat de schrijvende pers met dit onder werp heeft gedaan. Terwijl die Hongaarse opstand toch een onderwerp is dat op verschil lende manieren uitstekend in beeld te brengen is. Wie daar de geschikte leeftijd voor heeft, zal zich bepaalde journaalbeel den nog haarscherp herinne ren. Bovendien onderscheidt Hongarije zich in zoverre gun stig van de overige Oostblok landen (Polen in zeker opzicht uitgezonderd), dat het regime de teugels in de loop der jaren enigszins heeft laten vieren, waardoor met name de filmma kers een aantal uitstekende, en ook hoogst opmerkelijke films hebben kunnen maken waarin die Hongaarse opstand een be langrijke rol speelt. Duitsland-2 zond donderdag avond een van die films uit: 'Megall az ido', wat, zoals wij al len weten, 'De tijd hield stil' be tekent. Dat hoop ik tenminste. Gemaakt in 1981. „Als in okto ber 1956 duidelijk wordt dat de Hongaarse opstand is mislukt, voegt een m^n zich bij de vluchtelingen, terwijl zijn vrouw en twee zonen achter blijven. Daarmee zet hij een stempel op zijn gezin. Zo wordt zijn zoon Gabor om hem niet toegelaten tot de medicijnen studie en bepaalt zijn afwezig heid de sfeer in huis. Aldus de omschrijving in de programmabladen. Was dat nu zo'n moeite, om op een dag als deze een dergelijke Hongaarse film (of een van de vele films van andere nationaliteit over hetzelfde onderwerp) uit te zen den in plaats van een documen taire over Japan of een film over de aanslag op de paus? Toegegeven, de NOS heeft op woensdagavond een speciale uitzending van Nederland C aan Hongarije gewijd, maar dat was een 20 minuten durende impressie van een bezoek dat Nederlandse kunstenaars on langs in het kielzog van Hare Majesteit op een hoogst onge lukkig tijdstip (want aan de vooravond van de herdenking van de opstand) aan het Honga rije van Kadar brachten. Maar dat is nu juist niet het Honga rije waar we in oktober 1986 aan willen denken. Wij willen terugdenken aan het Hongarije van Imre Nagy en Pal Maleter! HILVERSUM (GPD) - Als ze binnenkomt, in de hal van het studiocomplex 'Wisseloord', is haar eerste reactie "hè hè, 't leek wel of iedereen die een schep had. buiten aan de snelweg stond te spitten. We hebben weer eens stapvoets de weg naar Hilversum afgelegd. Ik woon al zo ver weg. dan moeten ze niet ook nog 's al die wegen opbreken, want dan kom je nergens meer"^ Ze is 33. Van beroep zangeres. Ver der: huisvrouw en moeder. Haai zoontje van vijf heet Nicky. door Margriet Hunfeld) Tony Willé, onder haar eigen naam treedt ze tegenwoordig op en maakt ze platen. Deze keer wordt het een solo-elpee, die ze onder de hoede van Ton Scherpenzeel heeft opgenomen en gearrangeerd. Sinds Pussycat stopte, ongeveer vijfjaar geleden, is ze alleen verder gegaan. Met vallen en opstaan, want de professionele belangstel ling voor haar is weliswaar groot gebleven, maar het publiek heeft het enigszins aflaten weten. Het gi gantische succes van 'Mississippi' (ooit nummer 1 in Engeland) is nooit meer geëvenaard en de enke le hit die Pussycat nog scoorde is nu ook verleden tijd. Het is dan ook niet verwonder lijk dat Tony Willé wel de meest miskende zangeres van Nederland wordt genoemd. Ze lacht er verle gen om. Kan haar vreugde niet op wanneer manager'Hans Dekker op dat moment begint te roepen dat het nieuwe stuk voor de elpee waar ze nu aan werkt 'prachtig is gezon gen'. Tony: "Eerlijk gezegd ben ik altijd nogal nuchter gebleven. Ik wist toen ik in dit vak begon als zangeres dat je na drie jaar uitge rangeerd kon zijn. Dat heeft ieder een me altijd goed duidelijk ge- maakt.Vooral omdat ik met mijn zusjes, Marianne en Betty, zomaar 'uit het niets' indertijd kwam aan zetten. Met 'Mississippi' scoorden we in een keer de grootste hit uit onze carrière; natuurlijk hoopje er op daarna zo'n succes te evenaren. Maar dat is dus nooit meer ge beurd. Jammer. Maar we waren er op voorbereid". Tony, glimlachend: "Ik heb in de tien jaar dat Pussycat bestond kei hard moeten werken. Te hard. Daarom zijn we dus gestopt. We gingen kapot aan het vele reizen, de (te) lange avondvullende acts die we hadden en de onafzienbare reeks promotie-activiteiten, waar we altijd weer aan moesten". "Vooral Marianne had er geen zin meer in. Die was toch al niet AMSTERDAM - Het van oor sprong Leidse gezelschap De Pop penkeet heeft de Beeldenstorm- prijs gekregen voor de voorstelling 'Het Duin'. De Poppenkeet begon tien jaar met min of meer traditio neel poppentheater, maar is gaan deweg steeds verder uit de kast ge kropen. De groep is inmiddels ge vestigd in Amsterdam. De Beel- denstormprijs wordt toegekend 'vanwege de aanzienlijke bijdrage van Theater Poppenkeet aan de ontwikkeling van het poppenthea ter in Nederland gedurende de af gelopen tien jaar'. De STOA-prijs 1986 is toegekend aan Barbara Duyfles en Lisa Mar cus voor hun voorstelling 'WetFea- tures'. Beide prijzen worden vrij dag 31 oktober uitgereikt in het Shaffy Theater in Amsterdam. zo'n glamorous type. dus ze heeft het altijd nogal moeilijk gehad met het werk. Alleen de platensessies vond ze leuk. de rest. daar had ze een hekel aan. Tegenwoordig heeft ze een café en met optreden is ze helemaal gestopt". "Betty, het andere zusje, zit sa men met mij in een country wes tern groep, waarin ook Lou, mijn man. actief is. The Cepband. zo heet onze groep en zo heet het café in Brunssum, waar we elke week optreden". Geen ramp - Toch moest Pussycat ook stop pen. omdat hel succes uitbleef. Op een gegeven moment flopten de pla ten en liep de belangstelling terug. Tony: "Ja, ook dat heeft een rol gespeeld. Als je succes hebt, gaat alles nu eenmaal makkelijker. Ik had het leuk gevonden als ik aan de top was gebleven. Maar dat is dus niet gelukt en ach,"zo'n ramp is dat dan ook niet, omdat ik in elk geval nu, na tien jaar, weet waar ik wel en niet toe in staat ben. Ik kan dingen zingen die ik toen ik twin tig was niet had kunnen zingen. Ik denk dat een zangeres pas goed wordt, als ze ouder is. Niet alleen omdat een vrouwenstem pas vol groeid is bij 28 jaar. maar ook om dat ik geloof dat je evenwichtiger wordt. Je krijgt meer levenswijs heid; ik was. toen ik een jaar of 18 was, verschrikkelijk onzeker. En was dat nog steeds op mijn 23ste. Zat vol met twijfels, was vreselijk beïnvloedbaar. Nu besef ik die din gen beter. Bovendien ben ik ande re zaken belangrijker gaan vinden, vooral toen ik zelf een kind kreeg". "Dat neemt niet weg, dat ik altijd bezig zal blijven in de muziek. Vroeger, voordat ik met Pussycat beroemd werd, werkte ik als typis te/telefoniste bij DSM. Wel leuk hoor. maar ik zou dat niet meer wil len. Ik wist niet wat me overkwam, toen we opeens succes kregen in de muziek. Dat had ik altijd gewild en dat gebeurde toen zomaar. Ik heb nooit durven dromen dat ik nog eens zelf een huis en een auto bijmekaar zou verdienen. Toch niet gek. natuurlijk, als zoiets lukt". "Ja. in het begin is er nogal wat weerstand geweest tegen ons. We werden beschouwd als provin- ciaaltjes, er bleef echt maar heel weinig van ons over als de media uit het centrum van het land over ons begonnen. We zagen er niet uit, we waren niet te verstaan, we kwa men uit een mijnwerkersmilieu, ons repertoire leek nergens op en ga zo maar door. Pas toen we num mer 1 stonden in Engeland werden we plotseling, bijna van de ene op de andere dag, met een zeker res pect behandeld. Nu pluk ik daar nog steeds de vruchten van, want de programmamakers in Hilver sum willen me nog steeds graag op televisie hebben. De laatste keer dat er een single van me uitkwam, bleek dat in een ongunstige tijd te zijn. Tijdens de zomervakantie, toen iedereen weg was en er op te levisie alleen maar Engelse series werden vertoond. Ik hoop nu meer geluk te hebben". "Mensen die me kennen zeggen dat ik ambitieus ben, maar zelf heb ik dat nooit zo gevonden. Ik loop nu eenmaal niet zo hard, het liefst ben ik thuis, of bij mijn moeder. Ja. ik ga er elke dag naar toe. mijn zus jes ook trouwens. Ik heb ontzet tend weinig behoefte aan vrienden en kennissen uit de amusements wereld, op de een of andere manier heb ik daar nooit mijn best voor willen doen. Vroeger kreeg ik voortdurend uitnodigingen voor promotiefeestjes en platenrecep- ties van alle mogelijke artiesten "Slechts één keer ben ik daar naar toe gegaan. Dat was in Maas tricht en Kojak zou er bij zijn. Toen ik binnenkwam werd ik direkt meegesleurd naar die meneer Ko jak en moest ik. zittend op zijn schoot, poseren voor een stel foto grafen. Daar heb ik toen zo ver schrikkelijk van gebaald, dat ik heb gezworen om die dingen nooit meer te doen. Misschien is dat niet de manier om er te komen, maar ik heb er anderzijds evenmin zin in om mijn huis, mijn familie en mijn vrienden uit de buurt op te offeren aan een carrière. Dus zal ik niet verhuizen, wat me vaak is aangera den en zal ik evenmin aantreden op al die feestjes". "Ik streef naar een 'normaal' le ven, dat wil zeggen dat ik alles met mate wil kunnen doen. Dus o»k het werk. Ik heb ervaren wat het is om voortdurend in een bus rond te reizen, van het ene optreden naar het andere; om ergens doodmoe aan te komen en dan nog een liedje te moeten zingen of om dag en nacht vast te zitten aan je zusjes. Dat is psychisch 'n enorme belas ting geweest en dat wil ik dus niet meer op die manier. Maar ook dat zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld verdienen hoeft voor mij niet meer, het maakt je leven volstrekt abnormaal. Natuurlijk is een goed inkomen belangrijk, en natuurlijk zal ik succes altijd leuk blijven vin den, maar het staat niet meer num mer 1". Gewone dingen Hoewel Tony Willé weinig kan loslaten over de elpee die binnen kort gaat uitkomen (zelfs een titel is nog niet bekend), prijst ze zich zelf wel gelukkig met de teksten van Irene Linders, de vrouw van Ton Scherpenzeel: "Ik kan me he lemaal vinden in haar Woody Al- len-achtige verhaaltjes, over dood gewone dingen eigenlijk, maar zo perfect verwoord, dat ik het een compliment vind dat ik zulke tek sten mag zingen". - Tony Willé'Hét liefst ben ik thuis "Nee", vervolgt ze "ik heb nooit de behoefte gehad om zelf teksten te schrijven of om me te verdiepen in bepaalde onderwerpen. Ik sta niet op de barricaden en ik zal nooit voorop lopen met de span doeken. Het enige dat roe al vroeg heeft geraakt is de onrechtvaardig heid van een mijnwerkersbestaan. Mijn vader was altijd stil, moe en afgewerkt. Nooit schoon, eigenlijk, al ging hij vijf maal per dag in bad. het gruis bleef in zijn poriën zitten. Op zijn vijftigste kreeg hij een hart aanval en werd toen blijvend ar beidsongeschikt. Dat heeft zijn le ven er toen een stuk leuker op ge maakt. Ook collega's van hem hiel den stoflongen en andere akelige kwalen over aan hun werk. Het heeft me nooit opstandig gemaakt, wel nadenkend. Ik lees daar dan boeken over, bijvoorbeeld van Ca therine Cooks; niet alleen omdat ik er bepaalde aspecten in herken, maar ook om er bij stil te kunnen staan". ten, zodat we in elk geval iets kon den. Maar daar hield het dan hele maal op. Nu vind ik mezelf niet zo slim dat ik door had kunnen leren, maar mijn zusje Marianne had dat graag gedaan, was daar ook toe in staat. Financieel echter was dat een onhaalbare zaak. En dan zijn wij nog luxueus opgegroeid, verge leken met de meisjes die een jaar tje huishoudschool deden en daar na vooral moesten zien te trouwen. Toen Marianne, Betty en ik ons daar bovenuit hadden gewerkt, ja. toen s dat heel wat". Zilveren Harp voor debuterende Nadieh Nadieh'Mijn teksten zijn vaak vrij cryptisch. HILVERSUM (GPD) - Die ene Zilveren Harp van dit jaar had vermoedelijk geen betere bestemming kunnen vinden dan de 28- jarige zangeres Nadieh. Zelden zal een debuut plaat van Nederlandse bo dem zo vol originele mu ziek en teksten hebben ge staan als de vorige maand verschenen elpee 'Land of Ta'. De stichting Conamus heeft dat beseft en kende haar maandag deze aan moedigingsprijs toe, die komende dinsdag wordt uitgereikt. door Fred Hoogendoorn 'Land of Ta' ontstijgt de voor Ne derlandse produkten vaak ken merkende kneuterigheid en kan zich meten met internationaal vergelijkbare produkten. De meerwaarde van de prijs („voor jong muzikaal "talent op het ge bied van de lichte muziek") is ze ker in dit geval dat de harp Na- di.eh (artiestennaam) kan behoe den voor de gevreesde anonimi teit. Want hoe mooi 'Land of Ta' ook is, de muziek is alles behalve hapklaar en heeft een steuntje in de rug nodig om het publiek te bereiken. an Nadieh, woonachtig in Den Bosch, is de afgelopen weken in een stroom versnelling terechtgekomen. Als enige debuutartiest is zij te horen op de platen-tiendaagse elpee .Warm Aanbevolen' en ver scheen ze op het bijbehorend platengala. Nadieh is niet uit het niets te voorschijn gekomen. Aan haar succes ligt een lange weg van muzikale probeersels ten grond slag. Ze werd in 1958 in Den Haag geboren uit een Indische vader en een Nederlandse moe der. Vanaf het moment dat ze muziek hoorde beheerste die haar leven. „Het komt er op neer dat ik al vroeg merkte dat ik kon zingen, en dat heb ik gewoon ge daan". Vanaf haar vijftiende was Na dieh actief bezig met muziek. Ze schreef vooral liedjes in de stijl en de taal van andere landen. Een deuntje in een shoarma-zaak ging bij haar een geheel eigen le ven leiden en zo ontstond een schoenendoos vol kladjes, die bij elkaar een muzikale reis rond de wereld vormden. Met dat pro gramma zong Nadieh in bistro's en bars, zichzelf op gitaar bege leidend. Die .ontdekkingsreis' werd ge volgd door een periode waarin Nadieh deel uitmaakte van aller lei bandjes. „Mijn bedoeling was zoveel ervaring op te doen, dat die zou resulteren in een nieuwe lading songs en een nieuwe visie op wat ik deed. Daarna begon ik weer te schrijven. Onder andere r deze plaat ('Windforce 11'). Daarvan was ik danig ondersteboven en ik ging met dat nummer naar mensen die er iets mee zouden kunnen doen. Dat was het begin van een hele lange weg. Ik wist wat ik wilde, maar anderen moesten er iets in zien. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de Hilversumse Wis seloord-studio, waar een aantal nummers werd opgenomen. Het resultaat gijig naar een platen maatschappij. Zo is de elpee tot stand gekomen". De plaat is de rijpe vrucht van de weg daarvoor. Europese rock/ pop is op een vrij zinnige manier verweven met traditionele mu ziek. zoals Ierse folk, Arabische klanken en zelfs middeleeuws getinte muziek. Het talent van Nadieh, die zelf haar teksten en muziek schrijft, is vergelijkbaar met dat van Mathilde Santink of Fay Lovsky. „Ik moet eerlijk zeg gen, als ik een idee heb, als ik muziek in myn hoofd hoor, zijn tekst en muziek er in vijf minu ten. Het komt uit de lucht vallen zeggen ze wel eens, maar zo voel ik het ook". „Mijn teksten zijn inderdaad vaak vrij cryptisch. Dat komt omdat ik mezelf eigenlijk een beetje een dichter voel. Een dich ter die dingen weergeeft vanuit zichzelf. Andere mensen kunnen dat opvangen zoals ze dat zelf willen. En ik heb heel sterk het gevoel dat, als ik ga uitleggen wat ik heb bedoeld met een tekst, dat ik daarmee de magie verstoor van wat ik heb gedaan. Een dichter legt zijn gedichten niet uit".

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1986 | | pagina 33