'Ik zal altijd bezig
blijven in de muziek'
'Een dichter legt zijn gedichten niet uit'
'Hongarije' pover in beeld
TV-RUBRIEK
Ex-Pussycat Tony Willé begint solocarrière
Prijs voor
Poppenkeet
ZATERDAG 25 OKTOBER 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Het is donderdag 23 mei 1956.
De Nederlandse televisie, die ik
liefheb als mijn eigen vlees een
bloed, zendt op Nederland-1
onder auspiciën van de EO 'De
familie Robinson' uit. gevolgd
door 'De snelste van het wes
ten' (over een garnaal uit de
omgeving van Hawaii), 'Japan,
tussen werkweek en weekend'
(over 'het menselijke gezicht
van Japan'). 'De bergrede' (een
bijbelstudie), 'Nederlandse or
gelpracht'. de actualiteitenru
briek 'Tijdsein' en 'De open cir
kel', een reeks over gezin en ge
loof.
Op Nederland-2 begon de
KRO dezelfde avond van de
23ste oktober met 'Vertellingen
van een eenhoorn', gevolgd
door de lottotrekking, de Mup-
petshow en de eerste aflevering
van de tweedelige serie 'Het
plan om de paus te vermoor
den'. Met 'Er is meer tussen he
mel en aarde' (een reeks pro
gramma's over kerk en samen
leving) werd de avond beslo
ten.
Ik wil niet de indruk wekken
dat ik die avond, verwoed van
Nederland-1 naar Nederiand-2
en weer terug schakelend,
ademloos heb zitten kijken. Ik
zat tezelfdertijd bij de bron van
dat laatste KRO-programma
('Er is meer tussen hemel en
aarde'), te weten bij 'Hamlet'
van Shakespeare in de Stads
schouwburg in Amsterdam. De
donderdagavond is de laatste
tijd een heel geschikte avond
om naar de schouwburg (of de
bioscoop, of naar bed) te gaan.
maar dit terzijde.
Waar ik vooral op wil wijzen
is dat er niet alleen meer is tus
sen hemel en aarde (in de verta
ling van Gerrit Komrij: „Er is
meer tussen aarde en hemel.
Horatio, dan waar je in je we
reldbeeld van droomt"), maar
ook meer tussen Japan en de
paus, dan waar de EO en de
KRO in hun wereldbeeld van
droomden. Donderdag was het
immers dertig jaar geleden dat
de Hongaarse opstand begon,
een historische datum waaraan
in de meeste dag- en weekbla
den uitvoerig aandacht is be
steed.
Weliswaar beperkte de EO-
aktualiteitenrubriek Tijdsein'
zich 's avonds tot de affaire-
Brokx, een Nederlandse vin
ding voor de oplossing van het
wereldvoedselprobleem, het
misbruik van geld voor ontwik
kelingslanden en een probleem
met bouwvakkers in Zuid-Lim
burg, maar in Tijdsein-Buiten
land op het onooglijke tijdstip
van 17.46-18.00 uur was wel de
gelijk aandacht aan de Hon
gaarse opstand besteed, met
beelden van de BBC en het
ZDF, die later, op 6 november,
gebruikt zullen worden voor
een uitvoeriger uitzending ter
herdenking van het neerslaan
op 4 november 1956 van de op
stand.
Daarmee is de EO min of
meer gedisculpeerd, maar ik
blijf het toch een schrale oogst
vinden, vergeleken met wat de
schrijvende pers met dit onder
werp heeft gedaan. Terwijl die
Hongaarse opstand toch een
onderwerp is dat op verschil
lende manieren uitstekend in
beeld te brengen is. Wie daar de
geschikte leeftijd voor heeft,
zal zich bepaalde journaalbeel
den nog haarscherp herinne
ren. Bovendien onderscheidt
Hongarije zich in zoverre gun
stig van de overige Oostblok
landen (Polen in zeker opzicht
uitgezonderd), dat het regime
de teugels in de loop der jaren
enigszins heeft laten vieren,
waardoor met name de filmma
kers een aantal uitstekende, en
ook hoogst opmerkelijke films
hebben kunnen maken waarin
die Hongaarse opstand een be
langrijke rol speelt.
Duitsland-2 zond donderdag
avond een van die films uit:
'Megall az ido', wat, zoals wij al
len weten, 'De tijd hield stil' be
tekent. Dat hoop ik tenminste.
Gemaakt in 1981. „Als in okto
ber 1956 duidelijk wordt dat de
Hongaarse opstand is mislukt,
voegt een m^n zich bij de
vluchtelingen, terwijl zijn
vrouw en twee zonen achter
blijven. Daarmee zet hij een
stempel op zijn gezin. Zo wordt
zijn zoon Gabor om hem niet
toegelaten tot de medicijnen
studie en bepaalt zijn afwezig
heid de sfeer in huis.
Aldus de omschrijving in de
programmabladen. Was dat nu
zo'n moeite, om op een dag als
deze een dergelijke Hongaarse
film (of een van de vele films
van andere nationaliteit over
hetzelfde onderwerp) uit te zen
den in plaats van een documen
taire over Japan of een film
over de aanslag op de paus?
Toegegeven, de NOS heeft op
woensdagavond een speciale
uitzending van Nederland C
aan Hongarije gewijd, maar dat
was een 20 minuten durende
impressie van een bezoek dat
Nederlandse kunstenaars on
langs in het kielzog van Hare
Majesteit op een hoogst onge
lukkig tijdstip (want aan de
vooravond van de herdenking
van de opstand) aan het Honga
rije van Kadar brachten. Maar
dat is nu juist niet het Honga
rije waar we in oktober 1986
aan willen denken. Wij willen
terugdenken aan het Hongarije
van Imre Nagy en Pal Maleter!
HILVERSUM (GPD) - Als
ze binnenkomt, in de hal
van het studiocomplex
'Wisseloord', is haar eerste
reactie "hè hè, 't leek wel of
iedereen die een schep had.
buiten aan de snelweg
stond te spitten. We hebben
weer eens stapvoets de weg
naar Hilversum afgelegd. Ik
woon al zo ver weg. dan
moeten ze niet ook nog 's al
die wegen opbreken, want
dan kom je nergens meer"^
Ze is 33. Van beroep zangeres. Ver
der: huisvrouw en moeder. Haai
zoontje van vijf heet Nicky.
door
Margriet Hunfeld)
Tony Willé, onder haar eigen
naam treedt ze tegenwoordig op en
maakt ze platen. Deze keer wordt
het een solo-elpee, die ze onder de
hoede van Ton Scherpenzeel heeft
opgenomen en gearrangeerd.
Sinds Pussycat stopte, ongeveer
vijfjaar geleden, is ze alleen verder
gegaan. Met vallen en opstaan,
want de professionele belangstel
ling voor haar is weliswaar groot
gebleven, maar het publiek heeft
het enigszins aflaten weten. Het gi
gantische succes van 'Mississippi'
(ooit nummer 1 in Engeland) is
nooit meer geëvenaard en de enke
le hit die Pussycat nog scoorde is
nu ook verleden tijd.
Het is dan ook niet verwonder
lijk dat Tony Willé wel de meest
miskende zangeres van Nederland
wordt genoemd. Ze lacht er verle
gen om. Kan haar vreugde niet op
wanneer manager'Hans Dekker op
dat moment begint te roepen dat
het nieuwe stuk voor de elpee waar
ze nu aan werkt 'prachtig is gezon
gen'. Tony: "Eerlijk gezegd ben ik
altijd nogal nuchter gebleven. Ik
wist toen ik in dit vak begon als
zangeres dat je na drie jaar uitge
rangeerd kon zijn. Dat heeft ieder
een me altijd goed duidelijk ge-
maakt.Vooral omdat ik met mijn
zusjes, Marianne en Betty, zomaar
'uit het niets' indertijd kwam aan
zetten. Met 'Mississippi' scoorden
we in een keer de grootste hit uit
onze carrière; natuurlijk hoopje er
op daarna zo'n succes te evenaren.
Maar dat is dus nooit meer ge
beurd. Jammer. Maar we waren er
op voorbereid".
Tony, glimlachend: "Ik heb in de
tien jaar dat Pussycat bestond kei
hard moeten werken. Te hard.
Daarom zijn we dus gestopt. We
gingen kapot aan het vele reizen,
de (te) lange avondvullende acts
die we hadden en de onafzienbare
reeks promotie-activiteiten, waar
we altijd weer aan moesten".
"Vooral Marianne had er geen
zin meer in. Die was toch al niet
AMSTERDAM - Het van oor
sprong Leidse gezelschap De Pop
penkeet heeft de Beeldenstorm-
prijs gekregen voor de voorstelling
'Het Duin'. De Poppenkeet begon
tien jaar met min of meer traditio
neel poppentheater, maar is gaan
deweg steeds verder uit de kast ge
kropen. De groep is inmiddels ge
vestigd in Amsterdam. De Beel-
denstormprijs wordt toegekend
'vanwege de aanzienlijke bijdrage
van Theater Poppenkeet aan de
ontwikkeling van het poppenthea
ter in Nederland gedurende de af
gelopen tien jaar'.
De STOA-prijs 1986 is toegekend
aan Barbara Duyfles en Lisa Mar
cus voor hun voorstelling 'WetFea-
tures'. Beide prijzen worden vrij
dag 31 oktober uitgereikt in het
Shaffy Theater in Amsterdam.
zo'n glamorous type. dus ze heeft
het altijd nogal moeilijk gehad met
het werk. Alleen de platensessies
vond ze leuk. de rest. daar had ze
een hekel aan. Tegenwoordig heeft
ze een café en met optreden is ze
helemaal gestopt".
"Betty, het andere zusje, zit sa
men met mij in een country wes
tern groep, waarin ook Lou, mijn
man. actief is. The Cepband. zo
heet onze groep en zo heet het café
in Brunssum, waar we elke week
optreden".
Geen ramp
- Toch moest Pussycat ook stop
pen. omdat hel succes uitbleef. Op
een gegeven moment flopten de pla
ten en liep de belangstelling terug.
Tony: "Ja, ook dat heeft een rol
gespeeld. Als je succes hebt, gaat
alles nu eenmaal makkelijker. Ik
had het leuk gevonden als ik aan
de top was gebleven. Maar dat is
dus niet gelukt en ach,"zo'n ramp is
dat dan ook niet, omdat ik in elk
geval nu, na tien jaar, weet waar ik
wel en niet toe in staat ben. Ik kan
dingen zingen die ik toen ik twin
tig was niet had kunnen zingen. Ik
denk dat een zangeres pas goed
wordt, als ze ouder is. Niet alleen
omdat een vrouwenstem pas vol
groeid is bij 28 jaar. maar ook om
dat ik geloof dat je evenwichtiger
wordt. Je krijgt meer levenswijs
heid; ik was. toen ik een jaar of 18
was, verschrikkelijk onzeker. En
was dat nog steeds op mijn 23ste.
Zat vol met twijfels, was vreselijk
beïnvloedbaar. Nu besef ik die din
gen beter. Bovendien ben ik ande
re zaken belangrijker gaan vinden,
vooral toen ik zelf een kind kreeg".
"Dat neemt niet weg, dat ik altijd
bezig zal blijven in de muziek.
Vroeger, voordat ik met Pussycat
beroemd werd, werkte ik als typis
te/telefoniste bij DSM. Wel leuk
hoor. maar ik zou dat niet meer wil
len. Ik wist niet wat me overkwam,
toen we opeens succes kregen in
de muziek. Dat had ik altijd gewild
en dat gebeurde toen zomaar. Ik
heb nooit durven dromen dat ik
nog eens zelf een huis en een auto
bijmekaar zou verdienen. Toch
niet gek. natuurlijk, als zoiets
lukt".
"Ja. in het begin is er nogal wat
weerstand geweest tegen ons. We
werden beschouwd als provin-
ciaaltjes, er bleef echt maar heel
weinig van ons over als de media
uit het centrum van het land over
ons begonnen. We zagen er niet uit,
we waren niet te verstaan, we kwa
men uit een mijnwerkersmilieu,
ons repertoire leek nergens op en
ga zo maar door. Pas toen we num
mer 1 stonden in Engeland werden
we plotseling, bijna van de ene op
de andere dag, met een zeker res
pect behandeld. Nu pluk ik daar
nog steeds de vruchten van, want
de programmamakers in Hilver
sum willen me nog steeds graag op
televisie hebben. De laatste keer
dat er een single van me uitkwam,
bleek dat in een ongunstige tijd te
zijn. Tijdens de zomervakantie,
toen iedereen weg was en er op te
levisie alleen maar Engelse series
werden vertoond. Ik hoop nu meer
geluk te hebben".
"Mensen die me kennen zeggen
dat ik ambitieus ben, maar zelf heb
ik dat nooit zo gevonden. Ik loop
nu eenmaal niet zo hard, het liefst
ben ik thuis, of bij mijn moeder. Ja.
ik ga er elke dag naar toe. mijn zus
jes ook trouwens. Ik heb ontzet
tend weinig behoefte aan vrienden
en kennissen uit de amusements
wereld, op de een of andere manier
heb ik daar nooit mijn best voor
willen doen. Vroeger kreeg ik
voortdurend uitnodigingen voor
promotiefeestjes en platenrecep-
ties van alle mogelijke artiesten
"Slechts één keer ben ik daar
naar toe gegaan. Dat was in Maas
tricht en Kojak zou er bij zijn. Toen
ik binnenkwam werd ik direkt
meegesleurd naar die meneer Ko
jak en moest ik. zittend op zijn
schoot, poseren voor een stel foto
grafen. Daar heb ik toen zo ver
schrikkelijk van gebaald, dat ik
heb gezworen om die dingen nooit
meer te doen. Misschien is dat niet
de manier om er te komen, maar ik
heb er anderzijds evenmin zin in
om mijn huis, mijn familie en mijn
vrienden uit de buurt op te offeren
aan een carrière. Dus zal ik niet
verhuizen, wat me vaak is aangera
den en zal ik evenmin aantreden
op al die feestjes".
"Ik streef naar een 'normaal' le
ven, dat wil zeggen dat ik alles met
mate wil kunnen doen. Dus o»k
het werk. Ik heb ervaren wat het is
om voortdurend in een bus rond te
reizen, van het ene optreden naar
het andere; om ergens doodmoe
aan te komen en dan nog een liedje
te moeten zingen of om dag en
nacht vast te zitten aan je zusjes.
Dat is psychisch 'n enorme belas
ting geweest en dat wil ik dus niet
meer op die manier. Maar ook dat
zo snel mogelijk zo veel mogelijk
geld verdienen hoeft voor mij niet
meer, het maakt je leven volstrekt
abnormaal. Natuurlijk is een goed
inkomen belangrijk, en natuurlijk
zal ik succes altijd leuk blijven vin
den, maar het staat niet meer num
mer 1".
Gewone dingen
Hoewel Tony Willé weinig kan
loslaten over de elpee die binnen
kort gaat uitkomen (zelfs een titel
is nog niet bekend), prijst ze zich
zelf wel gelukkig met de teksten
van Irene Linders, de vrouw van
Ton Scherpenzeel: "Ik kan me he
lemaal vinden in haar Woody Al-
len-achtige verhaaltjes, over dood
gewone dingen eigenlijk, maar zo
perfect verwoord, dat ik het een
compliment vind dat ik zulke tek
sten mag zingen".
- Tony Willé'Hét liefst ben ik thuis
"Nee", vervolgt ze "ik heb nooit
de behoefte gehad om zelf teksten
te schrijven of om me te verdiepen
in bepaalde onderwerpen. Ik sta
niet op de barricaden en ik zal
nooit voorop lopen met de span
doeken. Het enige dat roe al vroeg
heeft geraakt is de onrechtvaardig
heid van een mijnwerkersbestaan.
Mijn vader was altijd stil, moe en
afgewerkt. Nooit schoon, eigenlijk,
al ging hij vijf maal per dag in bad.
het gruis bleef in zijn poriën zitten.
Op zijn vijftigste kreeg hij een hart
aanval en werd toen blijvend ar
beidsongeschikt. Dat heeft zijn le
ven er toen een stuk leuker op ge
maakt. Ook collega's van hem hiel
den stoflongen en andere akelige
kwalen over aan hun werk. Het
heeft me nooit opstandig gemaakt,
wel nadenkend. Ik lees daar dan
boeken over, bijvoorbeeld van Ca
therine Cooks; niet alleen omdat ik
er bepaalde aspecten in herken,
maar ook om er bij stil te kunnen
staan".
ten, zodat we in elk geval iets kon
den. Maar daar hield het dan hele
maal op. Nu vind ik mezelf niet zo
slim dat ik door had kunnen leren,
maar mijn zusje Marianne had dat
graag gedaan, was daar ook toe in
staat. Financieel echter was dat
een onhaalbare zaak. En dan zijn
wij nog luxueus opgegroeid, verge
leken met de meisjes die een jaar
tje huishoudschool deden en daar
na vooral moesten zien te trouwen.
Toen Marianne, Betty en ik ons
daar bovenuit hadden gewerkt, ja.
toen
s dat heel wat".
Zilveren Harp voor debuterende Nadieh
Nadieh'Mijn teksten zijn vaak vrij cryptisch.
HILVERSUM (GPD) -
Die ene Zilveren Harp van
dit jaar had vermoedelijk
geen betere bestemming
kunnen vinden dan de 28-
jarige zangeres Nadieh.
Zelden zal een debuut
plaat van Nederlandse bo
dem zo vol originele mu
ziek en teksten hebben ge
staan als de vorige maand
verschenen elpee 'Land of
Ta'. De stichting Conamus
heeft dat beseft en kende
haar maandag deze aan
moedigingsprijs toe, die
komende dinsdag wordt
uitgereikt.
door
Fred Hoogendoorn
'Land of Ta' ontstijgt de voor Ne
derlandse produkten vaak ken
merkende kneuterigheid en kan
zich meten met internationaal
vergelijkbare produkten. De
meerwaarde van de prijs („voor
jong muzikaal "talent op het ge
bied van de lichte muziek") is ze
ker in dit geval dat de harp Na-
di.eh (artiestennaam) kan behoe
den voor de gevreesde anonimi
teit. Want hoe mooi 'Land of Ta'
ook is, de muziek is alles behalve
hapklaar en heeft een steuntje in
de rug nodig om het publiek te
bereiken.
an Nadieh,
woonachtig in Den Bosch, is de
afgelopen weken in een stroom
versnelling terechtgekomen. Als
enige debuutartiest is zij te horen
op de platen-tiendaagse elpee
.Warm Aanbevolen' en ver
scheen ze op het bijbehorend
platengala.
Nadieh is niet uit het niets te
voorschijn gekomen. Aan haar
succes ligt een lange weg van
muzikale probeersels ten grond
slag. Ze werd in 1958 in Den
Haag geboren uit een Indische
vader en een Nederlandse moe
der. Vanaf het moment dat ze
muziek hoorde beheerste die
haar leven. „Het komt er op neer
dat ik al vroeg merkte dat ik kon
zingen, en dat heb ik gewoon ge
daan".
Vanaf haar vijftiende was Na
dieh actief bezig met muziek. Ze
schreef vooral liedjes in de stijl
en de taal van andere landen.
Een deuntje in een shoarma-zaak
ging bij haar een geheel eigen le
ven leiden en zo ontstond een
schoenendoos vol kladjes, die bij
elkaar een muzikale reis rond de
wereld vormden. Met dat pro
gramma zong Nadieh in bistro's
en bars, zichzelf op gitaar bege
leidend.
Die .ontdekkingsreis' werd ge
volgd door een periode waarin
Nadieh deel uitmaakte van aller
lei bandjes. „Mijn bedoeling was
zoveel ervaring op te doen, dat
die zou resulteren in een nieuwe
lading songs en een nieuwe visie
op wat ik deed. Daarna begon ik
weer te schrijven. Onder andere
r deze plaat
('Windforce 11'). Daarvan was ik
danig ondersteboven en ik ging
met dat nummer naar mensen
die er iets mee zouden kunnen
doen. Dat was het begin van een
hele lange weg. Ik wist wat ik
wilde, maar anderen moesten er
iets in zien. Uiteindelijk kwam ik
terecht bij de Hilversumse Wis
seloord-studio, waar een aantal
nummers werd opgenomen. Het
resultaat gijig naar een platen
maatschappij. Zo is de elpee tot
stand gekomen".
De plaat is de rijpe vrucht van
de weg daarvoor. Europese rock/
pop is op een vrij zinnige manier
verweven met traditionele mu
ziek. zoals Ierse folk, Arabische
klanken en zelfs middeleeuws
getinte muziek. Het talent van
Nadieh, die zelf haar teksten en
muziek schrijft, is vergelijkbaar
met dat van Mathilde Santink of
Fay Lovsky. „Ik moet eerlijk zeg
gen, als ik een idee heb, als ik
muziek in myn hoofd hoor, zijn
tekst en muziek er in vijf minu
ten. Het komt uit de lucht vallen
zeggen ze wel eens, maar zo voel
ik het ook".
„Mijn teksten zijn inderdaad
vaak vrij cryptisch. Dat komt
omdat ik mezelf eigenlijk een
beetje een dichter voel. Een dich
ter die dingen weergeeft vanuit
zichzelf. Andere mensen kunnen
dat opvangen zoals ze dat zelf
willen. En ik heb heel sterk het
gevoel dat, als ik ga uitleggen
wat ik heb bedoeld met een
tekst, dat ik daarmee de magie
verstoor van wat ik heb gedaan.
Een dichter legt zijn gedichten
niet uit".