Dammen
Bridge
POP
Rock roll met
slagtandjes
Fans krijgen
waar voor geld
In de beste
traditie
Muzikaal essay
over evergreens
Geen schot
in de roos
KRUISWOORD
OPLOSSING
ZATERDAG 18 OKTOBER 1986
EXTRA
PAGINA 31
Bijdragen:
Bart Jungmann
Wim Koevoet
Ariejan Korteweg
Jaap Visser
Psychobilly
Diversen: '2nd Psycho Attack
over Europe!' (Rockhouse Re
cords)
P.O.X.: 'Voodoo Power (Rock-
house Records)
Voor wie altijd al wilde weten
wat psychobilly is, maar het
nooit durfde vragen uit angst
voor dom te worden versleten, is
er nu het tweede deel van Psy
chobilly over Europe. Het onver
moeibare Rockhouse Records
uit Nieuwkoop heeft weer uit al
le hoeken en gaten van Europa
bandjes opgetrommeld, die in
één of twee nummers laten ho
ren wat hun opvattingen van
rock roll zijn. Want psychobil
ly is r r met een door dokter
Frankenstein toegediende hor-
ror-injectie. De drums zijn stevi
ger, de gitaren zijn vaak wat ver
vormd, de zang is doorspekt met
gegil en hol gelach en in de tek
sten gaat het vaak over monsters.
Rock roll met slagtandjes.
Deze tweede psycho attack
laat alle schakeringen van het
genre horen. The Meteors, aarts
vaders van de psychobilly, staan
erop, de Finse Stringbeans han
teren de ouderwetse staande bas,
The Pharaohs uit Engeland bren
gen een viool in en de Duitse
Sunny Domestozs hanteren dè
piano. Nederland wordt verte
genwoordigd door Batmobile en
Archie, van wie vooral het num
mer over Mike Hammer op het
krijgspad heel aardig is. Een pri
ma cursus voor beginners, al
bouwen de meeste bands mij iets
te veel tempowisselingen in.
De Duitse groep P.O.X. is met
een van twinkelende gitaartjes
voorzien 'Nighttime Syndicate'
nadrukkelijk aanwezig op Psy
cho Attack. Die gitaren zijn ook
te horen op hun onlangs bij
Rockhouse verschenen EP
'Voodoo Power' met zes num
mers, al krijgen ze daar een heel
wat steviger bedding. De slaggi
taar neigt vaak naar de hardrock.
P.O.X. is er voor de doordou-
AK
Iron Maiden
Saxon
Iron Maiden - 'Somewhere in Ti
me' (EMI)
Saxon - 'Rock the nations'
(EMI)
De twee EMI-troeven in de cate
gorie Zware Jongens komen on
geveer tegelijk met nieuw plaat
werk op de proppen. Beide
bands bestaan ongeveer even
lang, sinds het begin van dit de
cennium. Gebleven zijn al die ja
ren de afzichtelijke hoezen, de
tot de getatoeëerde armen rei
kende haren en de enorme werk
lust (elk jaar een plaat en maan
denlange wereldtournees). Nog
een overeenkomst: beide bands
hebben het leeuwedeel van de
opnamen in de Hilversumse Wis
seloord studio's verricht.
Vooral Iron Maiden heeft veel
werk gemaakt van 'Somewhere
in Time'. Met gepaste trots meldt
de groep op haar plaat ruim 50
minuten muziek te hebben gezet.
Zware jongens hebben so wie so
al de prettige eigenschap de fans
waar voor hun geld te bieden.
Een vergelijking: de o zo intege
re en niet-commerciële Joe Jack
son meende voor zijn 60 minuten
durende 'Big World' drie plaat
kanten nodig te hebben. De prijs
van die plaat was navenant.
Het geluid van de nieuwe Iron
Maiden-plaat is ronduit fantas
tisch. In het EMI-biootje dat bij
recensie-exemplaren is gestoken
wordt kond gedaan van de
nieuwste studio-technieken van
Iron Maiden. Hoewel bij tijd en
wijle iedereen dwars door elkaar
speelt, is er nergens sprake van
brijvorming. Zelfs het basspel
van Steve Harris is luid en duide
lijk te horen. Mooiste stuk vind
ik 'Wasted Years', het slechtste
'Deja-Vu'.
De acht stukken zijn zonder
uitzondering pompeus, in de op
vallend nette teksten wordt reli
gie allerminst vermeden. De
groep aanbidt, zo blijkt uit het
laatste lange nummer, Alexan
der de Grote en is als de dood
voor de (te vroege) dood. De twee
gitaristen vallen me een beetje
tegen. Hun spel is lomp en zeker
in vergelijking met dat van de
'nieuwe' lichting Vai, Malmsteen
enz., heel gewoontjes.
Saxon staat veel meer dan Iron
Maiden met de beide benen op
de grond. Let maar op de inten
tieverklaring-song 'We came he
re to rock'. De voorzichtig met
make-up werkende Saxon-leden
zingen hier dat ze de duivel nooit
hebben aanbeden, niet uit zijn op
goud maar op lol. Dat lukt dan
ook in alle nummers. Voor het
overige handelen de van een
voud ontwapenende teksten
over 'van-dattem'. Het gitaar-
werk bij Saxon is beter dan dat
bij Iron Maiden. Op twee num
mers doet Elton John mee. Hij
heeft daar hoorbaar veel plezier
in gehad. Het geluid is goed maar
dat van Iron Maiden toch revolu
tionairder.
WK
Elvis Costello
De koning van Amerika heet te
genwoordig Napoleon Dyna
miet. Sinds Declan MacManus
niet meer als Elvis Costello door
het leven gaat, begint de verwar
ring historische vormen aan te
nemen. En de inspiratie toe te
'King of America' - zijn vorige,
Amerikaans georiënteerde plaat
- is nauwelijks afgekoeld of er is
al weer een nieuwe uit: 'Blood
and Chocolate'. Ditmaal niet om
ringd door uiteenlopende bege
leiders, maar zijn drie vertrouw
de Attractions, companen van
het eerste uur.
De hoedanigheid van Napo
leon Dynamite is dan ook slechts
een grapje voor bij de hoesfoto.
'Blood and Chocolate' is weer
een typische Costello-plaat. De
instrumentale bezetting is tot de
meest elementaire popmuziek
beperkt en in een jachtig tempo
spuit Costello zijn woordvond
sten. Het klinkt als vanouds, zo
zeer zelfs dat ik er 'This Years
Model' - zijn tweede lp - nog
even voor heb opgezet. Het num
mer 'I hope you're happy now'
lijkt namelijk een herhalingsoe
fening te zijn van die plaat, maar
bleek toch niet exact in één num
mer te achterhalen.
Het maakt er 'Blood and Cho
colate' ook niet minder om. Het
is een plaat in de beste Costello-
tradities, waarop een paar schit
terende composities. De produk-
tie van Nick Lowe blinkt uit in
helderheid en Costello's vriendin
Cait O'Riordan (van The Pogues)
levert enkele vocale bijdragen.
Alleen: na het veelomvattende
en imponerende 'King of Ameri
ca' kon het nauwelijks anders
dan minder zijn. Die vergelijking
doorstaat 'Blood and Chocolate'
dan ook niet.
BJ
The Residents.
The Residents
'Stars Hank Forever, The
American Composer's Series
Volume II' (Ralph Records/Bou-
disque)
Wie er schuil gaat achter de
groep The Residents is met het
recept van Coca Cola één van de
best bewaarde geheimen van de
VS. Tijdens optredens dragen ze
onveranderlijk grote oogballen
over hun hoofd. Nu al zo'n vijf
tien jaar hebben ze een soort jo
king relationship met de popu
laire muziek. Hun eigen bijdrage
eraan is gebaseerd op een glimla
chende beschouwing vanaf de
zijlijn. Platen maken ze aan de lo
pende band. En altijd is het mu
ziek over muziek. Of het nu The
Commercial Album was, met
veertig nummers van elk één mi
nuut, of The Mole Trilogie, hun
eigen variant op thema-platen.
De serie die het mysterieuze
groepje nu heeft opgezet laat hun
benadering optimaal tot zijn
recht komen. Ze interpreteren dc
muziek van twintig populaire
componisten uit de Amerikaanse
geschiedenis, een project dat ze
in het jaar 2000 willen afronden.
Het eerste deel bevatte muziek
van James Brown en George
Gershwin. Deel twee voert een
even ongebruikelijke combinatie
ten tonele: de countryzanger
Hank Williams en 'march king'
John Philip Sousa.
De muziek van beide compo
nisten is tot op de harde kern af
gekloven. Maar juist die pit laten
The Residents zitten. Williams
zou verbaasd opkeken als hij de
ze versies van 'Hey good lookin',
what you got cookin', van 'Jam-
balaya' of 'Rambin' Man' zou ho
ren, met die lijzige, verbaasde
zang en kale instrumentatie.
Maar het blijven onmiskenbaar
zijn songs. Voor de marsen van
Sousa geldt hetzelfde. 'The Stars
and Stripes Forever', 'The Was
hington Post' en 'The Liberty
Bell' klinken heel anders dan je
ze op 3 oktober hoort, meer alsof
ze worden gespeeld door de ma
rinierskapel van Mars.
Mooi of lelijk is hier niet zo van
toepassing. 'Stars and Hank' is
belangwekkend. Een muzikaal
essay over wat een compositie
tot een evergreen maakt.
AK
I've got the Bullets
'I've got the Bullets' (CBS)
rique Spig'
roos. De Rotterdamse negen-
mans/vrouws-formatie verplicht
ten tienduizenden aan zich met
aanstekelijke rhythm blues
van uitzonderlijke kwaliteit.
Voor Nederlandse begrippen een
'levende' sensatie.
De 'life-reputatie' die I've got
the Bullets in een mum van tijd
heeft weten op te bouwen, blijkt
evenwel geen garantie te zijn
voor een opwindend platende-
buut. Integendeel, de sfeer die de
groep op het toneel weet te
scheppen, blijft op vinyl achter
wege. De creaties van het com
ponistenduo Spigt/Peter van Ga
meren (gitarist) "zijn niet onaar
dig, maar ook niet aardig genoeg
om aan de hooggespannen ver
wachtingen te voldoen. Het aar
digste nummer, 'It should have
been me', is dan ook een cover en
met de nagenoeg geflopte single
'In the middle of the night' zo'n
beetje de enige vermeldenswaar
dige bijdrage aan de eerste Bul-
lets-elpee.
Voor de voormalige studiomu-
zikante Fréderique (Fré voor in
timi en vandaag te bezichtigen
op Music Box) is het te hopen dat
een componist van groot kaliber
bereid is haar een steuntje in de
rug te geven. In dat geval zou de
Nederlandse Janis Joplin ook
wel eens in de platenwereld raak
kunnen gaan schieten.
JV
Horizontaal:
1. vrijstaand dak op palen,
6. byb. figuur, 9. gewicht, 10.
open plek i.e. bos, 11. bijzon
der groot, 13. af, 15. uitroep,
16. gevangenis, 17. klein
paard, 18. overeenkomstig de
logica, 20. haremdienares, 22.
onenigheid, 24. geheel v. oor
logstuig, 26. werkelijk, we
zenlijk, 30. herstellen, 33. on
gerief, 36. gat, bres, 40. op
schudding, 41. beet, 42. ke
ver, 43. inw. van Australië, 44.
smaad, schande, 45. vr. dier,
46. nieuw (in samenst.), 47.
bep. houtsoort, 48. strafwerk
tuig.
Verticaal:
1. zilverpopulier, 2. niet nat,
3. lachwekkend, 4. plat stuk
drijfijs, 5. oorspecialist, 6.
roofdier, 7. Indische boom, 8.
gespannen, 12. koordans, 14.
gestold vleesnat, 19. lofdicht,
21. stuiver (Fr.), 23. hals
kraag, 25. compagnie (afk.),
27. gekuipt houten vat, 28.
bep. feestverlichting, 29.
dwaasheid, 30. ontsloten, 31.
vitziek mens, 32. lidwoord,.
33. onenigheid, 34. niet klein,
35. roem, 37. religieuse, 38.
godin v.d. vrede, 39. keurben
de.
üUtlAMvlEkkHllKlKlllNlcl
BEaaaEJHUHBHKSEB
nHHHQCuBaSlDnSffllDQ
aKHïïeieïïaaHaEaaa
aBHaauBKiaBBRaao
De prijs van 25,- werd toege
kend aan R.G. Hamer-van der
Hum, Essenburg 7, 2402 KR Al
phen a/d Rijn.
De prijs wordt de winnaar toe
gezonden.
Oplossingen met vermelding
van 'Puzzel' voor donderdag op
briefkaart of in enveloppe zen
den aan Redactie Leidsch Dag
blad, Postbus 54, 2300 AB Lei
den.
Niet geheel gebruikelijk,
dit geval wel op zijn plaats, kom
ik allereerst kort terug op de ru
briek van twee weken geleden.
Voormalig Leids kampioen Wim
Heemskerk wees mij er namelijk
op, dat de variant van de Nimzo-
Indische verdediging die in mijn
vorige rubriek ter sprake kwam,
er één met historie is. Spasski en
Fischer brachten namelijk in
hun roemruchte WK-match van
1972 te Reijkjavik dezelfde va
riant op het bord.
Door mij werd, als zijnde beter
dan het door wit op de 14de zet
gespeelde f4-f5, de zet 14. f4xe5
voorgedragen. Spasski bleek tij
dens de vijfde matchpartij de
zelfde mening toegedaan, want
hij bracht deze zet daadwerkelijk
op het bord. Ten onrechte naar
later in de partij bleek, want de
toenmalige titelverdediger
kwam met wit al snel in de pro
blemen en verloor uiteindelijk.
Mogelijk biedt 14. h2-h3 wit nog
de beste kansen, maar waar
schijnlijk moet de gehele variant
met 11 f2-f4 toch als enigszins
verdacht worden beschouwd. De
dreiging die uitgaat van het grap
je Il....e5xf4,12. Lel-f4; g7-g5:13.
e4-e5! maakt de variant welis
waar speelbaar, maar het ant
woord ll...Pe7-g6 geeft zwart
sterke troeven in handen.
Nieuwe versterkingen voor wit
zijn natuurlijk nooit uitgesloten
en wellicht alweer gevonden,
daartoe raadplege men de meest
Onlangs kreeg ik van de persver
eniging het partijenboekje van
het zevende Heijtings damtoer-
nooi binnen. Dit toernooi wordt
om de twee jaar gespeeld in de
"damstad" Huissen en kent ver
schillende gerenommeerde win
naars zoals Harm Wiersma, Rob
Clerc, Jos Stokkel etc. Dit jaar is
er een minder bekende speler
eerste geworden nl. Wieger Wes-
selink en voor de nummer twee:
Marcel Janssen, geldt dat nog
veel meer. Terwijl het toernooi
toch sterk bezet was, zo deden
o.a. mee: W.K. deelnemer Van
der Borst, Stokkel, Bronstring.
Bij het naspelen van de partijen
was het voor mij zeer verrassend
dat ondanks het hoge remiseper
centage (78,5%) ze toch heel inte
ressant waren. Uit de ruime keus
hieronder een tweetal willekeuri
ge partijen.
Van der Zee-Krayenbrink.
1.32-28 16-21 2.31-26 11-16 3.37-
31 7-11 4.41-37 19-23 5.28x19 14-
x23 6.35-30 20-25 7.40-35 10-14
8.44-40 5-10 9.38-32 23-2810.32x23
18x38 11.43x32 12-18 12.31-27 14-
19 13.39-33 10-14 14.42-38 14-20
15.47-42 9-14 16.49-43 2-7 17.46-41
7-12 18.50-44 1-7 19.43-39 20-24
'Frankrijk' kan wel drie teams
formeren die stuk voor stuk ster
ker zijn dan het beste Nederland
se team'. Aldus de uitspraak van
een bekend Nederlands expert
en hij heeft waarschijnlijk gelijk.
-De Franse top bestaat uitslui
tend uit professionals die zo wat
dag en nacht met bridge bezig
zijn en daaraan danken ze een
niet geringe voorsprong. Michel
Perron is één van die toppers en
misschien is hij op dit moment
wel de allersterkste Franse spe
ler. In Miami gaf hij een aardig
staaltje van zijn kunnen in on
derstaand spel (diagram I):
87
C? 95
O B 10 6 5 4 2
AH6
O
AH864
0643
O A 9
V32
7 N ♦10 2
dB 10 82 w r, d H V 9 5
yVTT C fl 1* \J Anflin
VB953
9A7
OH B 10 8
*AB
A 9 6
9AH874 wq
N JB3
9B62
O 8 3 'V O V 9 7
«f» B 4 2 Z V 10 9 7 5 3
H V 10 5 4 2
O V 10 3
O AH V
8
Zuid gever, allen kwetsbaar;
Perron zat west. Zuid opende 1
Sch, noord 1 SA, zuid 3 Sch en
noord 4 Sch. West startte met Ha
A en kreeg van partner een afsig-
naal (driekaart). Hij vervolgde
niettemin met Ha H en ziet u nu
TWAALF JAAR in successie
hebben de Duitse.en Westber-
lijnse Wohlfartsmarken in het te
ken gestaan van de flora. In 1974
werd deze reeks ingezet met af
beeldingen van bloemen uit de
siertuin. In 1975 volgden alpen-
bloemen en verder in 1976, boe
ketjes tuinbloemen; 1977, weide-
bloemen; 1978, bloemen uit het
bos; 1979, bladeren, bloemen en
vruchten uit het bos; 1980, in het
wild groeiende kruiden; 1981,
moeras- en waterplanten; 1982,
rozen; 1983, bedreigde alpen-
bloemen; 1984, bedreigde orchi
deeën en het vorige jaar borduur
werkjes met bloemen en bessen,
aangevuld met vogels en insec
ten, ontleend aan een midde
leeuws gebedsboek.
De borduurwerkjes van vorig
jaar blijken nu de reeks "welda
digheidsseries" met flora-motie-
ven te hebben afgerond, want de-
door
Ruud Dobbelaar
recente theorieboeken. Die
werken laten zich tegenwoordig
echter wel als sneeuw voor de
zon achterhalen. Populaire va
rianten komen namelijk al snel
in een stroomversnelling terecht
en dreigen zelfs vroegtijdig te
worden uitgekauwd. Evenemen
ten als het vorige week in
Utrecht verspeelde Cap-Gemini
thematoernooi kunnen die ten
dens alleen nog maar versterken.
Immers, populaire openings
posities werden tijdens dit jubi-
leumtoernooi door de spelers
middels een verplichte uitgangs
stelling op een originele wijze
onder de loep genomen. Een
aanpak, die tot een fikse bijdrage
aan de actuele openingstheorie
zou kunnen leiden. Het bleef in
Utrecht overigens niet bij dit ene
idee. Vanuit de per ronde ver
plicht opgelegde stelling kregen
namelijk de beste Utrecht-spe
lers de gelegenheid om het in ge
mengde zeskampen op te nemen
tegen gerenommeerde groot
meesters. Uiteraard trokken de
cracks meestal aan het langste
eind, maar incidentele successen
van de Utrechtse underdogs ble
ven toch niet uit.
Een van de uit te werken stel
lingen was onderstaande. Deze
ontstaat na de volgende zeteft in
de Grunfeld-Indische verdedi
ging: 1. d2-d4; Pg8-f6, 2. c2-c4;
g7-g6, 3. Pbl-c3; d7-d5, 4. c4xd5;
Pf6xd5, 5. e2-e4; Pd5xc3, 6. b2x-
c3; Lf8-g7, 7. Lfl-c4; 0-0, 8. Pgl-
e2; c7-c5, 9. 0-0; Pb8-c6, 10. Lcl-
e3; Lc8-g4. Een hoogstactuele va
riant, waarmee zwart de ver
zwakking f3 uitlokt en de open
liggende diagonaal g7-al opti
maal tracht uit te buiten. 11. f2-
f3; c5xd4, 12. c3xd4; Pc6-a5, 13.
Lc4-d3; Lg4-e6, 14. d4-d5. De zo
genaamde Sokolski aanval. Wit
offert een kwaliteit ten behoeve
van sterke offensieve mogelijk
heden. 14...Lg7xTal, 15. Ddlx-
Lal; f7-f6, 16. Tfl-bl. Zie dia
gram. Bestudeert u de stelling al
vast, in de volgende rubriek laat
ik u zien wat van hieruit allemaal
mogelijk was en tijdens het toer
nooi ook mogelijk bleek.
door
Hans Vermin
20.48-43 3-9 21.36-31 4-10 22.41-36
15-20 23.33-28 18-23 24.38-3312-18
25.33-29 24x22 26.30-24 20x29
27.32-28 21x41 28.36x47 22x33
29.39x28 23x32 30.34x1 32-27
31.26-21, en waarschijnlijk met
het oog op de tijd (wit 1.49, zwart
1.54) besloten beide spelers na
deze heksenketelvariant tot re
mise. Een naar mijn mening m.n.
voor zwart onverstandige keus
want na 32x50 21x3 50-22 komt
zwart een vierde schijf voor (1-
29-15 is verboden door 19-23 en
13-18 waarna beide witte dam
men van het bord verdwijnen
terwijl 3-17-22 wat aan de dure
kant lijkt) en dat lijkt me een
beetje veel, al weetje het met zo-
veePdammen maar nooit.
Van der Borst-Van Aalten.
1.33-28 18-22 2.38-33 12-18 3.31-
26 7-12 4.37-31 19-23 5.28x19 14-
x23 6.32-27 23-28 7.34-29 1-7 8.40-
34 10-14 9.44-40 20-25 10.29-24 5-
10 11.50-44 13-19 12.24x13 8x19
13.42-38 3-8 14.38-32 28x37 15.41-
x32 9-13 16.34-29 19-23 17.47-42
23x34 18.39x30 25x34 19.40x29
14-20 20.43-38 13-19 21.46-4110-14
22.41-37 20-25 23.48-43 14-20
24.44-40 19-23 25.49-44 23x34
26.40x29 4-10 27.43-39? zie dia-
- gram. Hier had wit beter zijn bie
zen kunnen pakken met 44-39 10-
14 27-21 16x27 32x21 al is dat
geen vetpot, maar in ieder geval
stukken beter dan in de partij:
17-2128.26x28 18-22 en wit gaf de
pijp aan Maarten. U begrijpt wel
door
Ton Schipperheyn
hoe Perron 4 Sch down r
vreerde? U mag het, met open
kaarten, eerst zelf proberen; de
oplossing vindt u aan het eind
van dit artikel. U mag ook probe
ren Perrons prestatie te evena
ren; hij had er nog geen 10 secon
den voor nodig.
De Amerikanen wonnen alle
belangrijke titels en het meest
aansprekende resultaat was dat
van Jacqui Mitchell en Amalya
Kearse, die de wereldtitel bij de
vrouwen voor zich opeisten. Het
was de eerste keer dat een nege
rin (Amalya Kearse) die titel
won. Eén van hun successen was
het volgende spel (diagram 2).
Zuid, OW kwetsbaar, Zuid, Mi-
chell, opende 1 Sch, noord 3 Sch
(wordt in Amerika als forcing ge
speeld); zuid 4 KI (controle),
noord 4 Ru (idem), zuid 4 Ha
(idem), noord 4 Sch, zuid 6 Sch.
West startte met Ha B, voor
zuids aas en gevolgd door twee
ronden troef. Bij het spelen van
de tweede troef stelde west een
(domme) vraag: 'Als jullie een 5-
kaart klaveren én een 5-kaart
schoppen hebben, wat open je
dan"? Zuid antwoordde 1 KI,
waarop west een klaveren af
gooide. Dat zette zuid aan het
denken. West had een singleton
schoppen en kennelijk een 5-
kaart klaveren. Ha B, in combi
natie met het niet afgooien van
een harten, leek op een 4-kaart.
Ergo, west had drie ruiten. Zuid
speelde nu Ru B en liet die uitlo
pen. Ru A, troef naar de hand en
Ru H en Ru 10 volgden; van tafel
werden twee harten afgegooid.
De klaversnit lukte ook nog en
dat betekende 13 slagen.
In het eerste spel speelde Per
ron een derde harten en nadat hij
Sch h had genomen met Sch A,
ook een vierde harten. Oost
troefde die vierde harten met
Sch B. Zuid moest overtroeven
en Perron scoorde vervolgens
met Sch 9 de downslag.
door
Hero Wit
ze week, 16 oktober, zqn de
Wohlfartsmarken 1986 versche
nen en beide series tonen afbeel
dingen van glaswerk uit Duitse
verzamelingen. Of dit het begin
is van een nieuwe reeks, die is
opgehangen aan voorwerpen uit
allerlei verzamelingen, vermeldt
de geschiedenis niet.
Op de Duitse zegels zien we
achtereenvolgens: 50 25 pf.,
sierfles met (draad)decor uit ca.
300; 60 30 pf., vleugelglas, ca.
1650; 70 35 pf., een grote beker
met de rijksadelaar, 1662 en 80
40 pf., bokaal met geslepen de
cor, ca. 1720. De Westberlijnse
zegels tonen: 50 25 pf., vaasje
met twee oren, 1 na Chr.; 60 30
pf., beker met slangenmotief, ca.
200; 70 35 pf., kannetje met op
gelegd motief, 3 na Chr. en 80
40 pf., beker uit 4 na Christus. De
verkoop van beide series eindigt
volgend jaar 31 maart.
Op 16 oktober verschenen ook
nog twee bijzondere 80 pf.-ze-
gels. Met één zegel wordt het 600-
jarig bestaan van de Ruprecht-
Karls-Universiteit '(1386) van
Heidelberg herdacht, de oudste
universiteit van Duitsland en een
van de oudste van Europa. Op de
zegel het oude universiteitsge
bouw met op de achtergrond het
silhouet van het slot van Heidel-
berg met de Heilige-Geestkerk.
De andere zegel staat in het te
ken van "50 jaar Duitse Dag van
de Postzegel". Het idee om ieder
jaar een dag aan de postzegel te
wijden komt van de Duitse filate
list Hans von Rudolphi.
I've got the Bullets.
