'Tapdance is te interessant
om roemloze dood te sterven'
Tobben met porno op televisie
TV-RUBRIEK
Mercedes Ellington met groep 'Balletap' op tournee
Evenwichtige Blaszczok en Kulakowska
Sfeervol concert 'Con Vin ore
Dichters boos
over boek
ZATERDAG 11 OKTOBER 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Recital door Aureli Blaszczok, viool
en Maria Szwajger Kulakowska,
piano. Brahms: sonate in d klein op.
108; Szymanowski: lyiythen op. 30;
Wieniawski: polonaise in A groot op.
21, Fantasie over "Faust" van Gou
nod op. 20, en Scherzo-Tarantella op.
16. Gehoord in de kapelzaal van
K&O op 10 oktober.
LEIDEN - Verrassend doorzich
tig klonk het eerste onderdeel
van het programma van het
Poolse duo Aureli Blaszczok en
Maria Szwajger Kulakowska: de
sonate in d van Brahms. Omdat
Brahms in zijn kamermuziek ste
vige pianopartijen componeerde,
kunnen uitvoeringen gauw wat
massief worden. Zo niet bij deze
musici. Blaszczok beschikt over
een opvallend soepele stokvoe-
ring, waardoor hij zonder force
ren alle nuances kan maken. Zijn
toon is daardoor rond en mild,
zowel in de hoge ligging als op de
lage snaren. Dit laatste kwam bij
voorbeeld in het begin van het
adagio naar voren, waarin de me
lodie op de lage G-snaar met zo'n
volle toon werd gespeeld dat een
cellist er jaloers op zou worden.
De pianiste Maria Szwajger
Kulakowska gaf stabiel tegen
spel. Haar manier van spelen
leek ronder en vloeiender dan
bijvoorbeeld die van Herman
Uhlhorn, die pas op dezelfde
vleugel had gespeeld. Het resul
taat was een evenwichtige uit
voering, waarin toch ook het
meer dramatische presto agitato
tot zijn recht kwam.
De rest van het programma be
vatte alleen werken van Poolse
componisten, overigens met veel
afwisseling. Szymanowski com
poneerde in zijn impressionisti
sche stijl drie muzikale gedich
ten over Griekse mythologische
figuren. Veel klankkleuren wer
den te voorschijn getoverd in de
piano- en de vioolpartij. Zo was
bijvoorbeeld de fluitspelende
godheid Pan te horen in allerlei
natuurflageoletten (boventonen
van losse snaren van de viool),
die subtiel werden gespeeld.
De werken van Henryk Wie
niawski gelden als 19e eeuwse
virtuozenmuziek. Toch liet Aure
li Blaszczok horen dat er wel de
gelijk lyriek zit in de bekende po
lonaise in A en de eveneens be
roemde Tarantella op. 16. Verma
kelijk was de Faust-fantasie van
Wieniawski: een collage van ope
rathema's met als slot een Ween-
se wals in de piano, omlijst met
wilde omspelingen in de viool.
De pianiste kwam trouwens ook
pittig naar voren in deze niet zo
dankbare pianopartij. Humor
was er ook in de toegift: de Hu-
moresque van Szczedrin, een
knipoog naar de amusements
muziek van de twintiger jaren.
FRANK DEN HERDER
"Hymns Anthems", concert van de
Chr. Oratoriumver. "Con Amore" o.l.v.
Piet Kiel, m.m.v. Ton van der Meer, or
gel. Gehoord 10 oktober in de Hater-
brugkerk te Leiden.
LEIDEN - Een bijzonder een
aangenaam concert van "Con
Amore", o.l.v. P. Kiel was gister
avond te beluisteren in de Harte-
brugkerk; Bijzonder om zijn
keuze én om zijn kwaliteit.
De anthem is uit het motet
voortgekomen: zij betekent voor
de Anglicaanse liturgie hetzelfde
als het motet voor de katholieke
en de kerkcantate voor de Lu
therse eredienst. Een der eersten
die aan de a capella-werken een
orgelpartij toevoegde was Wil
liam Byrd (1543-1623). De "full
anthems", koor en orkest (in dit
geval orgel) die gisteren uitge
voerd werden, waren echter van
latere componisten namelijk Sa
muel Wesley (1766-1837), Charles
Villiers Stanford (1852-1924) en
anderen.
Hoewel de klankkleur van dit
koor niet typisch Engels is, iets
ongeremder, minder introvert en
sereen, staat daar helderheid en
soberheid tegenover. Homogeni
teit en een in het gareel gehou
den uitbundigheid, die een vera
deming kan zijn na té veel "typi
cal English" gezang. De uitbun
digheid werd hoor- en voelbaar
in de strofen "our trust is in
Thee" uit de anthem "Te Deum
laudamus" van J. Stanley (1713-
1786) en "make his praise to be
gloriuous" uit een hymne van
Wesley (de hymne is een plechti
ge lofzang die reeds dateet uit de
4e eeuw).
De heldere en sobere manier
van zingen kwam tot zijn recht
bij het zittend vertolkte "O for a
closer walk with God" waarin de
sopranen 'prachtig soleerden.
Tenslotte de homogeniteit. Een
enkele keer ging deze teloor door
kleine haperingen en onzekere
inzetten, jammer genoeg juist in
de laatste hymne "praise to God
in the highest". Maar de anthem
hiervóór gezongen met de mach
tige regels "all glory to the father
be all glory to the son", heel mooi
gecomponeerd door Ch. v. Stan
ford, bleef zelfs na afloop onver
woestbaar hangen.
De organist Ton van der Meer
stelde zich opvallend dienstbaar
op tijdens de koorzang. Dat hij
ook fors en royaal kan uitpak
ken, liet hij horen in de heerlijk
voorspelbare muziek "air en ga
votte" van Wesley en heel spe
ciaal in Processional" van Wil
liam Mathias. Alsof een lange op
tocht aan het publiek voorbij
ging, te horen aan zijn bijna stac
cato gespeelde tweeklanken in
de linkerhand, opgevrolijkt door
een melodie voor de rechterhand
die als een guirlande de stoet ver
sierde. Voorwaar een sfeervolle
avond die zonder Carols naar
Christmas geurde.
LIDY VAN DER SPEK
HAARLEM (GPD) - Op zijn minst
vijftien dichters hebben kwaad ge
reageerd op de verschijning van
het boek Dichter bij de mens,
waarin brieven van dichters staan
die - als grap - waren uitgenodigd
mee te werken aan een bundel
voor het fictieve instituut Domini-
cus Vitus. De al even imaginaire
schrijvers Pennings en Langeveld
blijken redacteuren van Propria
Cures te zijn, Bob Polak en Lucas
Ligtenberg. De vijftien dichters
vinden het geheel een zeer onge
paste grap. Zij eisen vernietiging
van de oplage en terugzending van
de brieven.
Per advocaat is uitgever Jeroen
Koolbergen de wacht aangezegd
door de NVL, de Vereniging van
Letterkundigen, die de zaak voor
de dichters behartigt. Hij moet
voor het weekeinde meedelen of
hij de oplage zal terughalen uit de
boekhandel en vervolgens vernie
tigen.
De protesterende dichters zijn
Louis Ferron, Lizzy Sara May, Ton
van Deel, Robert Anker, Fetze Pijl
man, Hans Tentije, Hanny Michae-
lis, Rutger Kopland, Martin Reints,
Elisabeth Eybers, Eddy van Vliet,
Ad Zuiderent, Ed Leeflang, Sjoerd
Kuyper en Joop Goudsblom.
"Amerikanen zien tapdance als
een plezierige dansvorm die wei
nig techniek Vergt - hetgeen niet
zo is - en beschouwen het vreemd
genoeg ook niet zozeer als een
Amerikaanse dansvorm. Terwijl je
in tapdance elementen kunt vin
den van zowel Europese (Ierse,
Spaanse, Slavische) als Afrikaanse
origine, hierheen gebracht door
immigranten en pas hier samenge
voegd. Ik zie het zelf dan ook voor
al als een specifieke Amerikaanse
kunstvorm. Op het ogenblik is het
zelfs zo dat veel dansers in mijn
groep blank zijn. Zelf wijt ik het
gebrek aan belangstelling van
zwarten voor tapdance aan associa
ties met het verleden. Zwarte tap-
dancers werden steevast geportret
teerd in onderdanige posities. Tap-
dancers waren op het witte doek
portiers of kelners".
Na de uitvoeringen van Balletap
in Carre (12 en 13 oktober) is dit
gezelschap te zien in Rotterdam
(15) en Den Haag (22).
Hoera, de porno rukt op in de
Nederlandse televisie, al is het
voorlopig met mondjesmaat.
Woensdagavond kwam Filmnet
om 11 uur 's avonds in de sectie
Nightclub met de eerste 'Night
club Special' voor zijn abonnees,
die in tegenstelling tot de films
in de 'Morning Club' (van 07.00
uur tot 15.00 uur) en de 'Royal
Club' (van 15.00 uur tot 23.00
uur), niet met name in de Film
netgids vermeld werd.
Just Nightclub Special.
Leuk, vindt u niet, al die ver
schillende clubs waar je als Film-
netabonnee lid van kunt worden.
Het is net alsof je bij de vrijmet
selaars zit, waarbij in een samen
stel van ceremoniële handelin
gen, symbolen worden voorge
houden die de gezamenlijke
band en de persoonlijke bezin
ning stimuleren en wereld en le
ven doen zien als een te voltooi
en bouwwerk.
Ik citeerde zojuist de Grote
winkler Prins over de vrijmetse
larij, niet over Filmnet.
Hoewel we uitgerekend op die
woensdagavond niet over bio
scoopfilms op tv te klagen had
den, ben ik, omdat het tenslotte
mijn vak is, de nieuwste ontwik
kelingen in de Nederlandse tele
visie te signaleren, klaarwakker
gebleven om met mijn eigen
ogen (en de rest van mijn li
chaam) deze eerste proeve van
porno op de Nederlandse televi
sie te kunnen meebeleven.
Eerste proeve?
Porno?
Over beide kwalificaties valt te
twisten.
Ten eerste: wat is porno? De
videotheken onderscheiden soft
porno (genre Tiroler slipjes) en
hard porno (genre alles wordt on-
verdoezeld in beeld gebracht).
Mijn verwachting was dat Film
net rustig zou beginnen, met het
soort softe porno dat in de prak
tijk nu ook weer niet zo soft is
datje moet raden wat er allemaal
in het opstuivende hooi gebeurt,
maar dat de kijker tussen de ge
slachtsdaden door wel geduren
de lange perioden rust gunt door
guitige blikjes in het boerenle
ven. Wie er niet van gediend is
hoeft zich weliswaar niet te
abonneren op de sectie Night
club, Filmnet kan het doorgee
fluikje dan per abonnee uitscha
kelen, wat ik, na de afstandsbe
diening, wel het grootste wonder
vind van het totale TV-pakket,
maar enige terughoudendheid
leek voor de hand te liggen, hoe
wel nog geen 50 abonnees vorige
maand de kaart invulden om te
melden dat zij van frivole spe
cials verschoond wensten te blij
ven. Sterker nog, veel meer men
sen hadden de kaart opgestuurd
met de mededeling dat zij die
specials per se wel wilden ont
vangen, hoewel dat helemaal
niet hoefde!
Mijn verwachting en vrees dat
die eerste special wel niks zou
voorstellen kwam inderdaad op
de meest schrikbarende wijze
uit. Als eerste proeve kregen we
'Wat zien ik?' te zien, van welis
waar een beroemde regisseur
(Paul Verhoeven), maar van aard
behorend tot wat ik de supersoft
schier non-porno zou willen noe
men. Blote borsten van Ronnie
Bierman, en een vermoeden van
blote billen van Henk Molen
berg, daar bleef het zo'n beetje
bij.
Eerder op de avond hadden de
kijkers een verdergaande eroti
sche scène kunnen zien 'De
Dream' en een nog verder gaan
de in 'The Postman always rings
twice', zonder dat je daar extra
voor hoefde te betalen. Boven
dien tussen Jack Nicholson en
Jessica Lange, wat, met alle res
pect, toch nog andere koek is
dan Albert Mol en Sylvia de
Leur...
Paul Verhoeven kwam op het
erotische vlak veel krachtiger uit
de bus in 'Turks Fruit' en 'Spet
ters', allebei films die al in het ge
wone circuit op de Nederlandse
televisie zijn geweest, evenals
een nogal expliciete homofilm
bij de VPRO waarvan ik de titel
vergeten ben, en een schitteren
de Hongaardse film, 'Mephisto',
waarvan ik me een erotische scè
ne herinner die al dat gedoe met
In de hedendaagse cinemato
grafie wordt dit fenomeen van de
intermenselijke relatie (laat ik
het zo maar even noemen) im
mers niet uit de weg gegaan, ook
niet in films die als 'waardevol'
worden aangemerkt,- denk aan
'Night Porter', 'Last Tango in Pa
ris', 'Women in Love', 'Mephisto'.
Het is net als met fluor in het
leidingwater: je krijgt het onge
merkt naar binnen, en het voor
komt tandbederf. Dat laatste kan
ik niet met zekerheid bewijzen,
maar dat gevoel heb ik wel. In
tussen leerde informatie mij, dat
Filmnet van plan blijft de 'night
special' niet met naam en toe
naam in zijn gids te vermelden,
omdat het moeilijk is kwaliteit in
dat genre te verwerven en men
daarom graag nog bijtijds een
film terugtrekt, en ook omdat in
de andere uitzendlanden (België
en Denemarken, Zweden, Fin
land en Noorwegen) zelfs 'Ema-
nuelle', waar wij, vrijgevochten
Nederlanders, warm noch koud
van worden, onder geen beding
op het scherm zou kunnen ko
men. Het blijft dus nog wel even
tobben met porno op tv, maar u
ziet: er wordt hard aan gewerkt!
NICO SCHEEPMAKER
NEW YORK (GPD) Mercedes Ellington, de kleindoch
ter van Duke Ellington, de in 1974 overleden wereldbe
roemde jazzcomponist, is maar wat trots op haar achter
grond. Als kind besefte ze nauwelijks wie haar grootvader
was. Dat hij muziek maakte, ja, dat wist ze, maar zelf luis
terde ze liever naar klassieke- en soulmuziek. Pas later
hoorde ze dat haar grootvader „we noemden hem uncle
Edward" zo'n belangrijke bijdrage aan de jazzmuziek
had geleverd. „Hij heeft prachtige muziek gemaakt", zegt
ze oprecht. „Mijn vader Mercer heeft het heel moeilijk ge
had met de druk die de Duke, zoals hij werd genoemd, op
hem uitoefende. Hij was ook musicus en componist. Toch
stond zijn hele leven in het teken van zijn vader. Lange tijd
speelde hij in het Duke Ellington Orchestra. Sinds zijn
dood leidt hij het orkest".
„Het was altijd kerstmis als ze thuiskwamen", glundert ze,
„zelfs midden in de zomer. Meestal waren ze weg, on the
road. Dus als ze eens thuiskwamen, brachten ze veel ca
deautjes mee. Als kind leefde ik van die gelegenheden.
M'n vader en m'n opa zien en dan nog al die cadeaus, stel je
voor".
Zondag twaalf oktober opent Mer
cedes Ellington met haar groep
Balletap in het Amsterdamse thea
ter Carré het door het Nederlands
Impresariaat opgezette project
Dancing America. In dit kader pre
senteren zich de komende maan
den zes verschillende dansgroepen
uit de Verenigde Staten op de Ne
derlandse podia. Na Balletap vol
gen het Bucket Dance Theatre (no
vember), Pilobolus (december),
Momix (februari 1987), Bill T. Jo-
nes/Arnie Zane Co. (maart) en
Rosalind Newman en dancers
(april-mei).
door
Kees Polling
Mercedes Ellington, 47 jaar oud
maar beduidend jonger ogend, tij
dens een tapdance-workshop in dé
Steps-dansstudio op Broadway,
nabij het Central Park, in New
York. Een paar weken scheiden
haar van de Nederlandse tournee.
Energiek gaat ze er tegenaan. Geen
seconde gaat verloren. Telkens
verbetert ze haar leerlingen, zet de
band opnieuw op en oefent de niet
makkelijke passen. Het geklikklak
van de met ijzertjes verstevigde
schoenen - de basis van tapdance -
is tot op de gang te horen.
"Hoe vond je het?", vraagt ze.
"Zag je die jongen? Die deed tot
voor kort alleen aan breakdance.
Tot hij van tapdance hoorde. En
dat doet hij nu ook heel goed. Pre
cies met het juiste gevoel". In de
taxi naar haar - voor Newyorkse
normen - nabij gelegen apparte
ment rijden, vertelt ze dat de mees
te leden van haar gezelschap gere-
cruteerd zijn uit haar workshops,
die tot haar eigen verbazing verras
send goed bezocht worden. "Er is
een jongen van een jaar of acht,
met een geboren talent er voor. We
hebben overwogen om hem naar
Holland te brengen, maar dat kon
alleen onder begeleiding van zijn
moeder. En dat kostte te veel".
Mercedes vertelt dat ze al heel
jong met dansen is begonnen. "In
eerste instantie moest ik op ballet,
op advies van mijn dokter, die
vond dat beweging de bloedsom
loop zou bevorderen. Maar dat was
slechts een aanleiding, ik was er
dol op". Haar eerste optreden was
in de Notenkraker. Als puber "wil
de ik stewardess worden of kunst
schaatster", maar dans bleef num
mer één. De extra balletlessen die
ze op lagere school-leeftijd volgde,
zorgden ervoor dat ze een beurs
kreeg om haar high school te vol
gen op de Metropolitan Opera
School of Ballet. Daarna wilde ze
werken. Haar vader Mercer stak
daar een stokje voor. Hij wilde dat
ze verder zou gaan studeren. Het
compromis was de ook in ons land
veelgeprezen Juilliard School of
Music.
"Daar kun je niet alleen op colle
ge-niveau studeren, sinds 1952 is er
ook een gerenommeerde dansafde-
ling, waarop dansvernieuwers als
Martha Graham, Jose Limon, An
thony Tudor en Alfredo Corvino
lesgaven. Achteraf gezien weet ik
dat ik enorm heb geboft, maar in
die tijd", herinnert Mercedes zich,
"haatte ik het. Het was slopend. De
lessen begonnen tussen acht en ne
gen uur 's ochtends en duurden tot
acht, negen uur 's avonds. In die
tijd kregen we niet alleen dans,
maar ook geschiedenis, enz. Dat
was verschrikkelijk. Bezweet zat je
dan in de banken. Ken je het televi
sieprogramma Fame? Dat speelde
zich af op een high school. Ons ni
veau was dat van een college".
"Eén van de mensen die ze op
Juilliard ontmoette was Pina
Bausch, de inmiddels beruchte en
befaamde Duitse choreografe, die
toen een uitwisselingsbeurs voor
Amerika had gekregen. Ze zaten in
hetzelfde jaar. Met haar volgde ze
lessen. "We waren hele goede
vriendinnen. Ze was zo mager - dat
is ze nog - dat ze van sommige oe
feningen blauwe plekken op haar
armen en benen kreeg. Ze had ab
soluut geen beschermend laagje
vet tussen huid en bot. Ze haatte
dikke mensen. Haar vader was sla
ger geweest en thuis kregen ze al
tijd grote lappen vlees te eten. Dat
is haar zo tegen gaan staan dat ze
van de ene op de andere dag heel
matig is gaan eten".
Om wat geld bij te verdieneh,
werkten ze alle twee in hun schaar
se vrije tijd in een cafetaria. „Soms
tegelijk, vaker alleen. Het kwam
voor dat we helemaal geen geld
meer hadden om eten te kopen.
Dan zorgde degene achter de balie
er voor dat de ander voor niets kon
eten. Dan liep je langs de kassa, be
taalde een kop koffie en reikte zij
mij daarna het volle blad aan. Pina
was dol op wat ik altijd een heel
vreemd dessert heb gevonden:
aardbeienijs met een lading suiker
O
J3
Z
O
O
cn
0
1
m
m
T>
m
J3
kippeveren en huishoudschor-
tjes in 'Wat zien ik?' in het niet
deed verzinken. Want dat is het
misleidende van die opdeling in
porno en niet-porno, dat je als
zendgemachtigde de uitbeelding
van de geslachtsdaad (laat ik het
zo maar even noemen) niet auto-
matisch uitsluit door geen soft of
hard porno-films uit te zenden.
niet. "Als de klassieke dans mij
geen kans wil geven", redeneerde
ze, "dan vind ik wel een andere
plaats waar ik van het dansen kan
leven".
En dat was een combinatie van
ballet en jazz. Vandaar dat ze, zo
dra ze op eigen voeten stond, audi
tie deed voor West Side Story. Een
rol in de film kreeg ze niet, wel in
de Broadwayshow. Kort daarop
reisde ze met het gezelschap af
naar Australië voor een tournee
van zeven maanden. „Dat was niet
alleen de eerste keer dat ik in het
buitenland was, het was ook de
eerste keer dat ik op eigen benen
stond. Al die jaren had ik gewoon
thuis bij mijn ouders gewoond".
Vier maanden danste ze in Mel
bourne en nog eens drie maanden
in Sidney. Goede herinneringen er
aan heeft ze niet. "Men dacht dat
we ook buiten het theater dezelfde
karakters waren als die we op het
podium uitbeelden".
Met tapdance kwam Mercedes
Ellington in contact bij de dans
groep van June Taylor, verbonden
aan de 'Jackie Gleason Show'. Ze
ven seizoenen werkte ze aan dat te
levisieprogramma mee. "Die perio
de", lacht Mercedes, "was finan
cieel gezien misschien wel de
meest stabiele in mijn leven. Het
seizoen duurde 32 weken, maar ik
kreeg langer betaald, omdat er ook
gerepeteerd moest worden. Maar 's
avonds verdienden we dan wat bij
in nachtclubshows".
Op Broadway danste ze twee jaar
in 'No No Nanette' en - kortgele
den - twee jaar in Sofisticated La-
dies. Kortere tijd werkte ze mee
aan produkties als 'Black Broad
way', 'The Night That Made Ameri
ca Famous', 'The Grand Tour' en
'Happy New Year'. "Er is weinig
dat ik niet heb gedaan", zegt ze. "Ik
heb meegewerkt aan televisie
shows, reclamefilmpjes, industrië
le presentaties, enz. Ik heb choreo
grafieën gemaakt voor nachtclu-
bacts, dansgroepen, benefietgele
genheden, scholen on- en off-
Broadwayshows en nu voor mijn
eigen groep".
Na afloop van 'Sofisticated La-
dies' richtte ze samen met Maurice
Hines, de artistiek leider van 'So
fisticated Ladies', haar eigen groep
op: Balletap. "We vonden dat er ei
genlijk wel plaats was voor een
dansgroep die zich op dit materiaal
specialiseerde. Sterker nog, het
was een noodzaak. Tapdance, zoals
die de afgelopen decennia is ont
wikkeld, loopt gevaar een roemlo
ze dood te sterven. En dat zou bela
chelijk zijn. Daar is tapdance te in
teressant voor. In Balletap heeft
tapdance - zowel oude, nostalgi
sche als nieuwe vormen - een
plaats gekregen. Hoewel de na
druk in ons werk er niet op ligt,
blijft het er een essentieel onder
deel van".
"Balletap", zegt Mercedes se
rieus, "is een combinatie van een
klassiek balletgezelschap en een
groep die zich meer theatrale pre
sentaties richt. Wat ik graag zou
willen zien is dat de theatrale as
pecten in Balletap, zoals effecten,
belichting, decors en kostuums,
die van Broadway-shows evena
ren, terwijl de dans onmiskenbaar
die van een moderne balletgroep
is. De muziek die we gebruiken is
van deze tijd - Al Jarreau, Aretha
Franklin, Stevie Wonder - zodat
we met ons werk ook een jong pu
bliek bereiken. Zo komen ze ook in
aanraking met tapdance, zoals die
destijds werd gebracht".
Kritiek
Mercedes reageert nogal fel op
het her en der gehoorde verwijt dat
Balletap een commerciële groep
zou zijn. "Dat is onzin!", zegt ze
boos. "Dat is echt nonsens. We krij
gen die kritiek van mensen die zich
bezighouden met, wat zij noemen,
het echte werk, de waarachtige
kunst. Het is hetzelfde met musici
en dansers. Klassieke muziek is
het enige dat geldt; en klassiek bal
let en experimentele moderne
dans. Pop en jazz is rotzooi, even
als musicals en tapdance. Wat kan
ik daarop zeggen? Dat ze blind
zijn? Dat ze zich wat al te verheven
voelen boven volkskunst? Zodra je
iets verzint dat een publiek kan
plezieren en waarmee je in staat
bent geld te verdienen, heet het
commercieel, dus slecht. Het enige
dat ik kan doen is dergelijke onge
fundeerde, zo duideijk van onwe
tendheid getuigende opmerkingen
volslagen te negeren. En dat doe ik
dan ook".
Ze voegt eraan toe dat de situatie
in haar land nogal verscliilt van die
in bijvoorbeeld Europa of Japan.
Ze stelt dat in Amerika jazzmuziek
nog altfjd niet gezien wordt als een
belangrijke zwarte kunstvorm.
Terwijl daar elders beslist anders
over wordt gedacht. "Hetzelfde is
het geval met tapdance. Wordt die
hier eerder als een curiosum ge
zien, in Japan wordt die serieus on
derwezen". Ze verhaalt over de
tournee eerder dit jaar door het
Verre Oosten. In Japan gaf ze een
workshop voor veertig mensen,
"die allemaal al konden tapdan
sen". Via hen kwam ze terecht bij
"een Japanse vrouw die al ruim
twintig jaar les in tapdance gaf en
v er notabene een indrukwekkende
verhandeling over heeft geschre
ven".
en vers uitgeperst citroensap. Als
er iets slecht voor je is", lacht Mer
cedes guitig, "dan is het dat wel!"
"Eigenlijk", zegt ze opeens, "heb
ik altijd ballerina willen worden.
Dat kon niet, omdat er in die tijd in
de Verenigde Staten geen plek was
voor een zwarte ballerina". Reden
om het dansen op te geven, was dat
Mercedes Ellington: 'Eigenlijk heb ik altijd ballerina willen worden'.
