'Publiek zal het einde bepalen'
Alice Cooper maakt zich op
voor z n volgende terugkeer
Televisieweek vol variatie
TV-rubriek
J
■TJ
KJj
door
Nico Scheepmaker
The Blue Diamonds hebben er na 25 jaar geen genoeg van
'Bewust niet
op de disco-
toer gegaan'
Twee tv-
uitzendingen
rondom de
Platen-
tiendaagse
ZATERDAG 4 OKTOBER 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Niemand kan in gemoede volhou
den dat er de afgelopn week niets
te beleven viel op de Nederlandse
televisie. Dat begon al op zater
dag, met de befaamde scène in de
film 'Women in love'. waarin
twee Engelse topacteurs, Alan
Bates en Oliver Reedeen minuut
of vijf lang met elkaar worstelen.
Spiernaakt! Voor het open
haardvuur! Dat was. in 1969. een
uiterst gedurfde en omstreden
scène, en dat zal het daarom nog
wel steeds zijn geweest op de tele
visie, want op het gebied van wat
mag en niet mag, wat kan en niet
kan, loopt de televisie als 'open
medium' (iedereen kan kijken
door de knop in te drukken) ruw
geschat vijftien jaar achter op
het 'gesloten circuit' van de bio
scoop. De film in de bioscoop kies
je zelf. je moet er voor je huis uit.
je moet ervoor in de rij staan, je
moet er voor betalen, en je kijkt
er naar in een besloten gezel
schap. Als je dan op iets stuit dat
je niet bevalt is het je eigen
schuld, terwijl de 'schuldvraag'
bij de televisie veel problemati
scher is.
Nu wond die naakte worstel
partij tussen Oliver Reed en Alan
Bates mij persoonlijk niet zo erg
op, als man zijnde, maar wat
heeft ze tot in de uithoeken van de
provincie teweeg gebracht bij de
toekijkende vrouwen? Alan Ba
tes en Oliver Reed zijn tenslotte
'stukken', als ik het zo even mag
zeggen. Ik zou mijn karos en mijn
vierspan paarden bijvoorbeeld
graag willen verpanden als ik
daarvoor Meryl Streep en Cathe
rine Deneuve een vijftal minuten
naakt bij het knapperend haard
vuur kon zien worstelen. Maar
misschien ligt dat voor mannen
toch anders dan voor vrouwen,
want toen ik mijn vrouw vroeg of
het haar 'iets gedaan' had, die
scène tussen Alan Bates en Oliver
Reed, zei ze: „Nee, niets, ik hou
niet van worstelen."
We gaan door naar de zondag
Die ging ook niet onopgemerkt
voorbij, want Ronald Reagan
werd die avond vermoord, in de
persoon van Ton van Duinhoven.
Of dat deze 'comedy-reeks' leuker
maakte, waag ik eerlijk gezegd te
betwijfelen. Eerst al satire be
drijven met kanker, daarna met
de afkeurenswaardige gewoonte
om Amerikaanse presidenten te
vermoorden, alles mag natuur
lijk. zeker als het satire betreft,
maar het moet dan wel heel leuk
en hilarisch zijn, wil je vergeten
waar je eigenlijk naar zit te kij
ken: kanker en moord. Maar
Reaganlet's finish the job' was
eerder curieus (door Ton van
Duinhoven, door het gemixte
praten in het Nederlands en het
Amerikaans) dan satirisch, en
een comedy was het zeker niet,-
anders had ik het wel gemerkt
Een ander fenomeen was die
zondagavond Jules Deelder. Een
'performance-dichter', die heel
leuk schijnt gevonden te worden
door mensen die niet tot mijn
kennissenkring behoren, dus ik
heb nooit goed kunnen navragen
waarom. Ik geef toe: hij heeft wel
iets, maar wat hij heeft kan mij
niet amuseren, dus om de waa r-
heid te zeggen heb ik hem na een
minuut of twintig uitgezet, om
dat mijn wapenspreuk ('Je leeft
voor je plezier') zich moeilijk liet
rijmen met Deelders performün-
Inmiddels zijn we bij de maan
dagavond beland, waarop Sonja
een gesprek had met een onge
huwde, feministische BOM, een
bewust ongehuwde moeder dus.
die met grote openhartigheid ver
telde hoe zij via een advertentie
en ruim honderd reflectanten en
de nodige bedscenes aan de uit
eindelijke donor-vader van haar
inmiddels tweejarige kind was
gekomen. Het uiteindelijke doel
van de advertentie ('Penis ge
zocht voor bevruchting BOM-
moeder in spé; ik geef even mijn
vertaling) was natuurlijk nobe
ler dan het gros van de contac
tadvertenties die je wekelijks bij
honderden in de dag- en week
bladen kunt tegenkomen, want
niet gericht op platvloers genot
maar op zoiets moois als het ter
wereld brengen van een kind dat
later misschien aartsbisschop.
concertpianist of kinderarts
wordt, dus in wezen was er geen
enkele reden om anders dan met
gepaste sympathie en aandacht
naar deze jonge moeder te luiste
ren, maar dan blijf je toch nog
zitten met de vraag waarom ze
het na een en ander volvoerd te
hebben) ook nog een keer voor
gans het volk en haar bakker en
slager heeft willen vertellen.
Dat kon je je woensdagavond
ook afvragen bij Jan Lenferink.
die Wanda van de sekstelefoon in
zijn programma had. Je kunt na
tuurlijk redeneren dat zij een
soort hoorspelkemactrice is, die
bii elk telefoontje een act opvoert
waarbij, de toehoorder niet tot la
chen of huiveren maar alleen
maar tot klaarkomen hoeft te
worden gebracht, en dat er daar
om geen reden is waarom zij niet
in alle openhartigheid over haar
werk zou praten zoals ook de ad-
vokaat Baruch Moszkowïcz en de
filmregisseur Harry Kumel dat
deden., maar het eigenaardige
was juist dat Wanda er de na
druk op legde dat zij haar tele
foon-act ook 'in zich had', dat ze
helemaal zichzelf was aan de te
lefoon, dus dat Luthers befaamde
uitspraak in feite ook de hare
was: 'Hier lig ik! ik kan niet an
ders, God helpe mij! Amen.'
The Blue Diamonds
scoorden een kwart eeuw
geleden met Ramona een
wereldhit. Nu hebben zij al
wat grijze haren, maar ze
zijn nooit weggeweest.
Ruud en Riem de Wolf: "Al
leen zijn we één toon ge
zakt". (fotocel»
De gitaren zijn terzijde ge
legd. De stemmen zijn de
zelfde? Nou ja, een noot la- Nadagen
ger van zetting. De koppen
bevatten in zilvergrijs ge
plaveide draden tussen het
gerenommeerde zwart. The
Blue Diamonds dus. Terug?
Ben je gek. „Nooit weg ge
weest. We hebben altijd ge
werkt...".
Aangespoeld op de nostal-
gie-golf. Twee zingende he- fjje
ren op een podium. Met
montere gebaren en wat
geintjes tussendoor om de
moed er in te houden. Het
repertoire is net zo bekend
als de fraaie optreedpak-
ken, uitgevoerd in wit en
zwart, doorbroken door een
cyclaam-kleurige ceintuur.
Verzorgd tot en met. Anno
1986 is het 25 jaar geleden
dat de gebroeders Ruud (45)
en Riem (43) de Wolf met
hg dat we ons beiden in dit vakge
bied blijven bewegen"
dat je broers bent. Het acceptatie
vermogen is een stuk groter dan bij
vreemden".
Maar één ding is zeker: „Op een
dag houdt het op. Er komt onher
roepelijk een einde aan. Ik ben nu
45 en ik kan me bezwaarlijk voor
stellen dat ik op mijn 50-ste nog de
Blue Diamond sta te spelen. Ik wil
niet spreken over onze toekomst.
We nemen het zoals het op ons af
komt... Maar hoe je het ook wendt
of keert, normaal gesproken zitten
we in de nadagen van onze carrière
1958 is begonnen. Dat accep
teer ik ten volle. We genieten van
alles wat zich nu in positieve zin
ontwikkelt. Dat proberen we te
consolideren, maar er komt een
moment dat we moeten zeggen:
Mensen bedankt, het was een fijne °™ff*°udn"
door
Jacques J. d'Ancona
Ruud wenst niet te klagen. „In al
die jaren hebben we nooit iets an
ders gedaan dan dit werk. Je kunt
rustig stellen dat we in die 25 jaar
een goede boterham hebben ge
had. In de toptijd kregen Riem en
ik 250 gulden voor een optreden.
We reden in een tweedehands Mer
cedes en als je terugrekent naar
1962 is 1000 gulden in de week veel
geld. Daar kwamen de royalties
voor de platen bovenop. Over de
grens pakten we 800 Mark op een
avond en we hebben trouwe fans
de optredens in
Duitsland, Oostenrijk en Zwitser
land. Toen de schnabbels wat te
rugliepen hebben we vaak een al-
Ruud staat bekend als de om
streden figuur van het duo. „De
blaadjes maken wel eens misbruik
van de situatie. Toch zeg ik dat we
Ramona een wereldhit lan- op goede voet staan met de pers, al
ceerden op het toen nog zij
ig kabbelende Hollandse
zeetje. Een tijd die minder
heavy en snel was dan de ja
ren tachtig. Maar toch...
Hun jubileum-elpee haalde de
dertigduizend. Een dankbaar
stemmend verkoopcijfer, vinden
ze. „Met zoveel fut hoeven we nog
niet in de vut...". Het is boven ver
wachting gegaan. Ze stellen het on-
omwonden vast. me. een blik op Eb£ hS
klinkt dat blasé. Ik zal nooit uit
gen beweging bellen. Ik bedenk
geen shitverhaal om in de publici
teit te komen. Een journalist van
een weekblad verweet me een keer
dat ik twee jaar geleden van mijn
scheiding geen gebruik heb ge
maakt om in de publiciteit te ko
men. Ik vind dat geen item! Men
heeft me ook vragen gesteld over
de alcohol van vroeger... Ik zeg nu
tegen iedereen: Jezus, begin nooit
aan de drank, het is zo moeilijk om
af te komen. Ik ben gestopt met
single,
een Cliff Richard-succes, 'Summer
Holiday'. De nieuwe populariteit
heeft Tïie Blue Diamonds in aanra
king gebracht met mensen die hen
niet kenden.
Riem, een tikje cynisch: „Wat
moet je zeggen? Het is nog steeds
leuk om te doen. We hebben songs
opgenomen die al een keer waren
uitgebracht. Het grootste deel heb
ben we opnieuw ingezongen en in
derdaad, we zijn één toon gezakt.
Maar dat valt niet zo op, want vroe
ger zongen we er immers een halve
toon tegenaan".
Zwarte humor is hen niet
vreemd. Voor de honderdduizend
ste keer Ramona kondigen ze aan
als 'Ram Oma'. Het gedwee luiste
rende publiekje kan er nauwelijks
om lachen.
Wat The Diamonds missen zijn
de theater-optredens uit de jaren
1970 tot '74, toen ze vier volle sei
zoenen draaiden in twee cabaret
programma's van Seth Gaaikema.
Wat ze nu doen speelt zich af in
feestzalen, op personeelsavonden,
tijdens modeshows, in rustige dis
cotheken voor een wat gezapig pu
bliek en dikwijls in de openlucht.
Dat vraagt iets van de stembanden.
Als Ruud enige last aan zijn strot
gaat niemand-iets aan hoe mijn
badkamer er uitziet en wat de
kleur is van mijn lakens".
„Ik geef toe dat ik van ons bei
den het meest in de knoei heb ge
zeten. Dat heb ik zelf een beetje op
gezocht. Ik heb het voor 99 procent
aan mezelf te wijten. Ook in de ver
houding met Riem was ik degene
die de problemen veroorzaakte.
Als broers nemen we enorm af
stand van elkaar in het privéleven.
aan. Men vindt ook dat je een ar
tiest best lastig kunt vallen. De re-
- Maak eens een vergelijking lus- denatie is: die man is bekend, we
sen het publiek toen en nu. kunnen hem rustig storen in een
restaurant. Dat hoort bij zijn vak.
„Het ligt aan de omstandighe- denken ze...",
den. Het publiek van tegenwoor-
dig manifesteert zich met zoiets Doe maar
van: wij zitten hier, vermaak ons
maar. Als het even niet lukt, wor- Alles gaat haastiger, constateren
den ze ongeïnteresseerd. We reali- The Blue Diamonds. „Een plaat
seren ons dat het publiek betaalt staat tegenwoordig geen half jaar
om binnen te komen. Vroeger was meer in de hitparade. De commotie
een artiest een artiest. Nu laat men AJie ontstond bij het ophouden van
je merken: wij hebben ervoor ge- Doe Maar was na een maand volko-
zorgd dat jullie hier staan. Toen ik
als jongetje op de Expo in Rotter
dam ging luisteren naar Max van
Praag, de Skymasters en The Ram
blers, waren het goden voor me. Ik
waagde het niet een vin te verröe-
Men kijkt nu anders en met
In de werksfeer scheelt het echter minder respect tegen een artiest
verdwenen. Dat zit hem i
snelheid van de tijd. Het aanbod
van potentieel talent is enorm
groot, maar ze krijgen veel minder
kans dan vroeger. De overlevings
kansen waren vroeger echter gro
ter. Deze tijd is harder. Televisie
optredens zijn daarentegen heel
normaal. Men regelt nu 'even' Ne
derland Muziekland, Op Volle Toe
ren, Top Pop of Count Down.
Vroeger leefde je een jaar naar zo'n
invitatie toe. Met drie minuten tv
bereiken we net zoveel als vroeger
met 150 optredens, maar het is wel
zo dat ze pas in een zaal' kunnen
zien wat je werkelijk kunt".
-Ik mag constateren dat num
mers als Down by the Riverside,
Red Sails in the Sunset en All of Me
het uitstekend doen. Men klapt en
zingt luidkeels mee.
Ruud en Riem de Wolf hebben
daarover een theorie. „We staan
niet voor kids te werken. Bij een
jonger publiek waren we totaal on
bekend, maar ze brullen mee en ac
cepteren ons als artiesten anno
1986. Je voelt dat het enthousiasme
gemeend is. Eigenlijk verwondert
het ons in hoge mate dat we brie
ven krijgen van 14- en 15-jarigen
die foto's vragen en ons feliciteren
met het jubileum. De reacties zijn
dermate ingrijpend dat we voor
een lastige keus staan: hoe nu ver
der? Het publiek bepaalt wanneer
het einde daar is. Dat ga je merken
aan de boekingen. We gaan terug
naar oude toestanden. Het bete
kent niet dat men alle nostalgie ac
cepteert. Onze vroegere aanhang
heeft ons nooit uit het oog verlo
ren. Voor de leeftijdsgroep van de
veertigers en ouder is er lange tijd
niets geweest. Men is doodgegooid
met videoclips en herkent zich
weer in ons optreden. We willen
niet terugkijken, maar het mag
toch gezegd worden dat wij aan de
wieg hebben gestaan van het hele
Nederpopgebeuren".
AMERSFOORT/HILVERSUM
(GPD) - Twee amusementspro
gramma's met klinkende namen
uit zowel de internationale*als de
vaderlandse showbusiness. Dat is
de bijdrage die de TROS-televisie
op 10 en 16 oktober levert aan de
'Platentiendaagse'. Deze jaarlijks
terugkerende campagne is erop ge
richt het bezoek aan de platenzaak
te stimuleren.
Vijf jaar lang ging de Stichting
Platentiendaagse voor het omroep-
gedeelte in zee met de AVRO. Tij
dens de presentatie van de plan
nen, dinsdag in Amersfoort, zei
stichtingsvoorzitter Jan Gaaster-
land erg ingenomen te zijn met het
nieuwe samenwerkingsverband.
Volgens Gaasterland staat de kij
kers een muzikale show te wach
ten, die de legendarische Grand
Gala du Disque-sfeer weer in de
huiskamer zal terugbrengen. Tij
dens de twee uitzendingen maakt
een groot aantal bekende artiesten
zijn opwachting. Gecontracteerd
zijn: Astrud Gilberto, The Commo
dores, Rob de Nijs, Laurens van
Rooyen, The Dame, René Shuman.
Spandau Ballet, Roger Whittaker.
Tina Turner, Chris Rea, Juliane
Werding, Paul Young, Jaap van
Zweden, Nadieh en het grote or
kest van James Last. In beide pro
gramma's treedt Ron Brandsteder
als 'ceremoniemeester' op.
De eerste show op 10 oktober
wordt rechtstreeks vanuit de Am
sterdamse RAI uitgezonden, het
tweede gedeelte zal diezelfde
avond worden geregistreerd en zes
dagen later te zien zijn.
Tijdens de presentatie van de
Platentiendaagse-campagne werd
melding gemaakt van een verder
herstel binnen de grammofoonpla-
tenhandel. De opgaande lijn die in
deze lange tijd hevig geteisterde
branche vanaf 1984 merkbaar is.
zette zich vorig jaar sterk door. De
omzet steeg ten opzichte van '84
met ruim 11 procent. Het feno
meen 'compact disc' speelt een
niet geringe rol in deze ontwikke
ling.
Tijdens de Platentiendaagse, die
van 8 tot en met 18 oktober loopt,
ontvangt iedere bezoekers van een
platenzaak, die voor minimaal
27,50 gulden besteedt, 'Warm Aan
bevolen 1986', in LP-vorm of musi-
cassette gratis. Tijdens de campag
ne van vorig jaar gingen ruim
400.000 premieplaten over de toon
bank. De organisatoren verwach
ten dit jaar een aantal van om en
nabij 450.000.
Extra aandacht krijgt de koper
van de compact disc. Gebleken is
dat er grote behoefte bestaat aan
informatie over leverbaar repertoi
re. Bij de aankoop van een com
pact disc wordt gratis een catalo
gus verstrekt, waarin meer dan
5000 titels van populair werk staan
vermeld. Voor de klassieke sector
is een soortgelijk boekwerkje met
ruim 6000 titels eveneens gratis
voorhanden.
De jaarlijkse campagne ter sti
mulering van de verkoop van klas
siek repertoire loopt dit jaar van 20
oktober tot en met 15 november.
Er wordt een premieplaat/musicas-
sete uitgebracht voor slechts 6,95
gulden waarop werken van Mozart
staan.
'Mozart in Concert' zal worden
gepresenteerd tijdens de tweede
TROS-uitzending op 16 oktober.
Het optreden varp Jaap van Zwe
den hangt hiermee samen.
AMSTERDAM (GPD) - Vincent
Furnier is net als zijn vader, die
ooit in Detroit het eerbiedwaardige
ambt van dominee bekleedde, in
constateert, krijgt hij het broeder- stemmig zwart gekleed. Voor het
lijke advies c
zingen.
Ze hebben geleerd
te passen. Riem de Wolf: „We zijn tor rond de nek op de kansel ver-
bewust^ niet op de discotoer ge- schijnen, al springend babypop-
accepteren dat pen kapot trappen, verpleegsters
verkrachten, zichzelf laten electro-
duceren of ophangen en rijkelijk
met dollarbiljetten strooien.
De domineeszoon houdt er niet-
alledaagse gewoonten op na. Ook
ditmaal. Tien jaar nadat hij Am
sterdam voor het laatst bezocht,
geeft hij er de voorkeur aan z'n 24-
uurs verblijf louter binnen de mu
ren van de hotelkamer door te
brengen. Zijn reputatie als televi
sie-verslaafde nog eens bevesti
gend, laat de Amerikaan onmidde-
lijk bij het inchecken een video
recorder aanrukken, met het ver
zoek aan zijn platenmaatschappij
WEA voor minimaal zes horror
gaan. De
niet van ons. Eén keer hebben
een disconummer opgenomen.
Toert ontdekten we dat men het
niet wil. Sterker nog. Men herken
de onze stemmen niet eens!".
Zes jaren (van 1979 tot 1985) heb
ben ze op een hoge frequentie tele
visie gedaan bij de NCRV en Eddy
Becker in Kwistig met Muziek en
Op naar de top. Het is een ervaring
waar Ruud met genoegen op terug
ziet. „Ik wil het later in de techniek
zoeken. Dat kijkje in de keuken
van de televisie heeft me mateloos
gefascineerd. Ik weet wat het is om
voor en achter de camera te staan.
Ik kan in de huid kruipen van een
zanger en heb veel geleerd. Ik inte- banden te zorgen.
bleef domme „Ik weet van mezelf dat ik totaal.
vragen stellen en loerde i
giekamer. Ik denk dat ik met die
kennis in de produktiesector
straks uit de voeten kan, al weet ik
dat het moeilijk is om in die wereld
door te dringen. Riem heeft vooral
capaciteiten in de muzikale sfeer.
schizofreen ben", bekent de 38-ja-
rige, die op last van zijn manager
niet gefotografeerd mag worden.
Spontane kiekjes dragen immers
niet bij tot de 'image-building' en
dus deelt Cooper's baas kwistig
persfoto's uit. waarop de griezel
Hij doet met een compagnon iets middels een dikke laag make-up
in een produktiemaatschappij die
reclamefilms maakt. Ik geloof stel
de huid van Alice Cooper kruip
vervolgt Furnier, „ben ik een totaal
ander mens. Zelf ben ik van huis-
uit een verlegen jongetje, Alice
daarentegen is een monster, een
samensmelting van alle gekken,
geestesgestoorden en paranoide fi
guren, die er op aarde rondlopen.
Toch mag ik die creatie wel. Alice
straalt energie uit, bedondert en
verkracht het publiek, smeekt niet
om hun gunsten, maar sleept hen
mee in een fantasiewereld".
door
Dolf Ruesink
Oproerkraaier Alice Cooper,
wiens succes in de eerste helft van
de jaren zeventig even grote als
groteske vormen aannam, leek van
de aardbodem verdwenen te zijn.
„Klopt, in Europa heb ik de laatste
tien jaar nauwelijks opgetreden.
'Nightmare' was de laatste show
die we hier brachten. Bovendien
moest ik een paar jaar met de mu
ziek stoppen om weer een beetje
op adem te komen. Vier jaar gele
den heb ik me laten opnemen in
een kliniek, de alcoholverslaving
werd me echt iets te gortig. Twee
flessen whisky per dag was ge
woon en dat is natuurlijk niet meer
normaal te noemen".
„Dat was de tijd, waarin ik niet
meer loskwam van mijn creatie
Alice Cooper. Ik dronk afschuwe
lijk en het was bijna zover, dat ik in
het rijtje Jimi Hendrix, Janis Jop-
lin en Jim Morrison zou belanden,
allemaal popartiesten die een leven
gingen leiden naar hun beeltenis.
Dat kon niet, want hun image was
sterker dan hun persoonlijkheid.
Alice Cooper is ook iemand, die je
op het podium moet houden en
niet in de maatschappij kunt losla
ten. Hij zou dan in de bak belan
den, in een gekkenhuis of in de
grafkist. Voor alle drie voel ik mo
menteel weinig".
'Alice is back', dat kun je wel
zeggen, meent de hoofdpersoon in
alle bescheidenheid. Verwijzend
naar het nummer 'He's back' van
de nieuwe elpee 'Constrictor' komt
Alice's tong goed los: „Die song
vormde eigenlijk de titeltrack voor
de zesde versie van de gruwelfilm
'Friday the Thirteenth'. Het gaat in
die film eigenlijk om de terugkeer
van de moordenaar Jason, maar je
kunt wel vatten dat ik er in feite
mijn eigen come-back mee bedoel.
Ik kom met een splinternieuwe
show, die weliswaar voortborduurt
op de goede oude Alice Cooper
tijd, doch die nog schokkender zal
zijn. Ik geloof in horror".
„Begrijp me goed, mijn persoon
tje wil geweld en bloed niet vere
ren. Nee, ik kick gewoon op 'splat
ter-movies'. Mijn show gaat dit
maal over een soort jeugdige Fran
kenstein. Maanden voorbereiding
gaat er in zo'n programma zitten.
De muziek, de theateropbouw,
complete kostuumrepetites en dan
natuurlijk nog de 'special effects'.
Ik kan wel een tipje van de sluier
oplichten. Er zit een guillotine in,
met een veertig pond zwaar mes,
waarvan het publiek ook werkelijk
het idee heeft, dat het mijn kop af
hakt. Op een gegeven moment zal
het hoofd van Alice Cooper bloe
dend over het podium rollen. Nee,
nogmaals, ik stel geweld niet op de
voorgrond".
Was het symbolisch omvertrap-
pen van schoolmuren ('School s
Out') in 1972 al goed voor weinig
instemmende reacties bij opvoe
ders en gezagsdragers, de jongste
hersenspinsels van de op het ver
keerde pad geraakte dominees
zoon zullen de PMRC vermoede
lijk nog meer opwinden. De Ameri
kaanse beweging van ouders tegen
kwalijke popmuziek, heeft Cooper
al geruime tijd hoog op de zwarte
lijst staan.
„Ik hou totaal niet van censuur
en boycot", glimlacht de boosdoe
ner, „maar die bezorgdheid van ou
ders doet me geweldig goed. Het
heeft de rock roll na jaren van
gezapigheid eindelijk weer het
'outlaw image' gegeven, waar het
recht op heeft. Trouwens, die vrou
wen van onze vooraanstaande se
natoren. de werkelijke aanstichters
van deze ouderacties, hebben zelf
doorgaans boeken van Jackie Col
lins en Harold Robbins op de plan
ken staan, met teksten die veel
smeriger en vunziger zijn dan ik
ooit zou kunnen verzinnen. Frank
Zappa protesteert echt tegen die -
voorgenomen censuur, ik niet, ik
ben a-politiek, ik draag geerf enke
le boodschap uit, 'My message is
my show".
Dat de teksten tegenwoordig
keurig op de achterzijde van de
hoes worden vermeld, als mogelij
ke waarschuwing, deert de zanger
nauwelijks „Heb ik direct in toe
gestemd. Het is geen straf, want ik
wil graag voor mijn teksten uitko
men. Wat mij betreft mag het nog
wel verder gaan. Een verbod voor
kinderen beneden de zestien om
mijn LP's te kopen, zou vermoede
lijk een enorme omzetverhoging
van mijn platen betekenen. Men
sen zijn nu eenmaal benieuwd naar
iets dat niet mag".
Uitlokken van geweld? Nee, daar
gelooft de al vanaf 1978 met come
backs bezig zijnde held niet in.
„Wij toveren het publiek in een
Alice Cooper:
"Begrijp me goed,
mijn persoontje
wil geweld en
bloed niet vere
ren". (foto GPDl
paar uur zoveel banaliteiten en
bruut geweld voor. dat ze er tot de
nek toe mee vol zitten. Rust is het
enige datje als artiest en toeschou
wer na zo'n optreden verlangt".
Trots als een klein kind op z'n
nieuwste speelgoedauto, haalt Fur
nier een stapeltje kleurenfoto's te
voorschijn. „Kijk, mijn nieuwe gi
tarist Cane Roberts". Een spierbal
lenkolos van het formaat Rambo
met een tot een gitaar omgebouwd
machinegeweer. Alice Franken
stein glundert: „Dat spreekt me
aan. Weet je waarom Als jochie
was ik een bangebroek. Als ik in
Detroit drie jongens op de hoek
van een straat zag praten, dacht ik
al dat ze me in elkaar zouden trim
men en liep ik een blokje om. Zo'n
David die Goliath verslaat, dat
heeft mij altijd geboeid. Uit mijn
angst van vroeger is het machts
vertoon van nu gegroeid. 'Don't let
the bullies push you around', dat is
mijn parool geworden".
