'Going to the dogs',
een geslaagde grap
Pinters deftige saaiheid
Buddy Tate en Saini Swoi
de muzikale hoogtepunten
Kobus komt met gehoor schade in LVC
'Schrijvers
aller landen'
verenigd in
Rotterdam
MAANDAG 22 SEPTEMBER 198fi
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 23
'Going to the dogs', toneelstuk in
vier bedrijven van Wim T. Schip
pers. Met: Boris Vrolijk, Herta van
Wageningen, Bella de Vries, Victor
Cronjé, Ilja van Vinkeloord en Hele-
nus Rol. Gezien op 20 september in
de Stadsschouwburg, Amsterdam.
'Gefeliciteerd Knelpunt', eenakter
van Wim T. Schippers. Met: Lia Bol-
te, Tineke Rosing, Huub Stapel, Si
mon de Beer en Sjoerd Pleijsier. Re
gie: H. van der Berg. Gezien op 20
september in Bellevue, Amsterdam.
Aldaar nog elke vr., za. (23.00 uur) en
zo (17.00 uur) t/m 12 oktober.
AMSTERDAM - Wim T. Schip
pers heeft het weer voor elkaar.
Al een kwart eeuw slaagt hij er in
van tijd tot tijd het ganse land
versteld te doen staan. Dan ruk
ken hele cameraploegen uit om
verslag te doen van zijn ontrege
lende ideeën. Hij is één van oze
weinige echte volkskunstenaars,
die niet alleen de incrowd, maar
brede lagen van de bevolking
weet te bereiken. Door een klei
ne vertekening van het perspec
tief geeft hij soms onze hele kijk
op de werkelijkheid een zetje.
Dit keer bereikt hij niet alleen
de toneelliefhebber, maar ook de
hondenbezitter, en dus zowat ie
dereen. 'Going to the dogs' is een
practical joke, die tot in de fines
ses is uitgedacht. Zes herders
honden op de planken van de
eerbiedwaardige Stadsschouw
burg. Ze spelen zogenaamd een
toneelstuk over een echtpaar,
waarvan de vrouw een heimelij
ke verhouding met een derde
heeft en dat zich zorgen maakt
over de nieuwe vriend van hun
dochter. Een in het bos ver
dwaalde Engelse toeriste brengt
het hoofd van Hector op hol.
Het leuke is dat je je door dat
verhaaltje en de realistische de
cors toch heel lang zand in de
ogen laat strooien. Daarbij maakt
Schippers handig gebruik van
het feit dat wij toch al de ge
woonte hebben om aan honden
allerlei menselijke eigenschap
pen en gevoelens toe te kennen.
Een hond kan volgens ons ver
drietig en gelukkig zyn, we den
ken dat hij uit wraak aan het
bankstel knaagt, maar toch veel
van zijn baasje houdt. Een hond
die tv kykt of zijn vrouw be
driegt is dan nog maar een klein
stapje verder.
Na een half uur blijkt datje zit
tend op een bandje in een wille
keurig plantsoen een vergelijk
baar schouwspel zou kunnen
zien. Want wat komt er van zo'n
mooi Dallas-achtig verhaaltje te
recht als het door drie herders en
drie herderinnen op de planken
wordt gebracht? Helemaal niets.
De stomme beesten bedelden bij
de ramen van het decor om hap
jes, poepten en piesten in het
rond, besnuffelden elkaar onder
de staart en vlogen elkaar naar
de keel. Kortom: ze deden alles
wat des honds is. Het enige op
merkelijke kunstje dat ze ver-
WD tegen hondentoneel
UTRECHT (ANP) - Als minister
Brinkman zestig miljoen tekort
komt en moet snijden in zaken
als de Pas 65 voor bejaarden,
weet WD-fractievoorzitter Voor
hoeve wel andere posten die kun
nen worden aangepakt, zoals bij
voorbeeld hondentoneel. Tijdens
de partijraadvergadering zater
dag deed Voorhoeve de suggestie
dat toneelvoorstellingen als
Going to the Dogs van Wim T.
Schippers dan maar niet gesub
sidieerd moeten worden.
Voorhoeve tot de partijraad:
„Gisteravond was er zelfs hon
dentoneel in de Amsterdamse
schouwburg, Going to the dogs,
gesubsidieerd door de overheid.
U betaalt er aan mee ondanks het
feit dat u er niet bent geweest".
toonden was het aanschakelen
van de tv, waarop het honden-
nieuws te zien was. Het opnemen
van de telefoon ging hen echter
al boven de pet.
Die projectie van
lijk drama op herdershonden
was voor het publiek niet onein
dig vol te houden. Het hondse
gedoe werd na verloop van tijd
heel saai. Toen bleek, dat ook het
tweede deel van de grap van
Schippers werkte. Want het pu
bliek reageerde precies alsof het
naar een echt toneelstuk zat te
kijken. Men werd rumoerig, men
joelde en klapte ongeduldig,
men begon te fluiten, te janken
en te blaffen, waarop anderen
weer 'ssstt' bliezen. Sommigen
verlieten zelfs voortijdig de zaal;
die hadden er waarschijnlijk op
gerekend dat Hector een mono
loog van Heiner Müller uit de
kop had geleerd en dat Nimrod
'waar werd oprechter trouw dan
tussen man en vrouw op aarde
ooit gevonden' zou blaffen.
Zo zijn we er met z'n allen
heerlijk ingestonken en hebben
kunnen zien hoe zes honden
zichzelf waren. De schouwburg
was driemaal uitverkocht, de te
levisie was aanwezig en in het
prachtige programmaboekje
wordt vol trots gemeld dat de
overheid 'Going to the dogs' met
70.000 gulden heeft gesubsi
dieerd.
'Going to the dogs' is niet meer
in de schouwburg te zien, maar
wordt in de loop van het winter
seizoen wel door de VPRO op tv
uitgezonden.
Wel kunt u nog naar 'Gefelici
teerd Knelpunt', een eenakter
van Schippers die zaterdag in
Bellevue in première ging. In dit
amusante stuk zijn weer wat
Haagse Comedie speelt 'Vroeger'
'Vroeger' van Harold Pinter door de
Haagse Comedie. Met: Guido de
Moor (Deeley), Rick Nicolet (Kate)
en Marjon Brandsma (Anna). Regie:
Vonne van der Meer. Decor en kos
tuums: Judith Lansink. Gezien op 20
september in Diligentia, Den Haag.
Op 28 november in de Leidse
Schouwburg te zien.
DEN HAAG - Niet voor het eerst
stuurt Pinter zijn toeschouwer
met meer vraagtekens naar huis
dan waarmee zij waren geko
men. In zijn vierde avondvullen
de stuk uit het begin van de jaren
zeventig vertellen de drie perso
nages elkaar hun herinneringen
aan 'vroeger*. Aanleiding daartoe
is de komst van Anna, die het
echtpaar Kate en Deeley be
zoekt. Anna is de vroegere vrien
din en huisgenoot van Kate; bei
den hebben twintig jaar geleden
in Londen samengewoond. Ka
te's echtgenoot Deeley lijkt Anna
toentertijd ook gekend of ten
minste wel eens ontmoet te heb
ben. Hier moet de toeschouwer
al gaan speculeren, want de con
versatie vol wederzijdse herinne
ringen levert weinig betrouwba
re informatie op. Het gesprek
ontaardt in een machtsspelletje,
waarin de deelnemers elementen
uit eikaars herinneringen over
nemen. Deeley en Anna blijven
als het ware tegen elkaar opbie
den in hun vroegere relatie tot
Kate, die steeds meer de zwijgen
de derde wordt. De herinnerin
gen zijn manipulatie-technieken,
die functioneren als wapens in
een bij voorbaat tot mislukken
gedoemde communicatie. De
diepere betekenis van deze con
frontatie, die nauwelijks een ont
wikkeling vertoont, blijft verbor
gen. Naar aanleiding van zijn to
neelstuk 'De Thuiskomst' heeft
Pinter eens gezegd: "Ik had ge
noeg moeilijkheden bij het
schrijven van het stuk. Ik heb
geen tijd om over de betekenis
ervan na te denken".
Van enige handeling op het to
neel is bijna geen sprake. De spe
lers zitten vrijwel voortdurend
op een soort modieuze ligban
ken. Vanuit de niet optimale
zaalsituatie in het Haagse Dili
gentia betekent dat, dat een be
langrijk deel van de voorstelling
slecht te zien is. Zo gaat bijvoor
beeld van het verstilde spel van
Rick Nicolet veel verloren.
Het subtiele raffinement van
de conversatie heeft regisseuse
Vonne van der Meer waarschijn
lijk mede door een zacht stemge
bruik willen aangeven, hetgeen
Jazznight met nadruk op oudere jazz
Jazznight Alphen 1986. Met: Sami
Swoi Sweet Substitute, Original
Evergreen Jazzband, Jazzlips Cyn
thia Sayer, Leidsch Studenten Jazz
Gezelschap, Dutch Swing College
Band, Ellen H Band. Losekes Blues
Gang, Waso, Buddy Tate, Benny Bai
ley, Glenn Ferris Torsten Zwin
genberger Band, Jole Blond, Trio
Dolf de Vries met Marjorie Barnes
Ruud Brink, Rudy Smith - Thijmen
Hoolwerf Quintet met Fred Lee-
flang, Toon Roos Band en Jaap Dek
ker Boogie Set met Hein v.d. Gaag
Boris v.d. Lek. Gehoord op 20 sep
tember.
ALPHEN AAN DEN RIJN - De
vijfde .Alphense Jazznight is uit
gegroeid tot een soort mini
Northsea Festival. Ditmaal werd
zelfs in zes zalen tegelijk gemusi
ceerd. De nadruk blijft liggen op
commerciële oudere, en vaak he
laas oubollige jazz. Uitzonderin
gen waren wat dit betreft twee
Nederlandse groepen, de Ellen H
Band en de groep van Toon
Roos. Het eerste kwartet bezit
een ijzersterkte troef in de per
soon van Robert Jan Vermeulen,
pianist in de stijl van de akoesti
sche Herbie Hancock. In zyn
goed opgebouwde, lyrische soli
wist hij de thema's tot een ander
melodisch niveau te tillen. Leid
ster Ellen Helmus op fluit kon
daar ondanks haar fraaie toon-
vorming niet aan tippen.
Minder onverwacht maar min
stens even goed van kwaliteit
waren de optredens - elke band
speelde twee sets - van de Ameri
kaanse blazers Buddy Tate (te
norsax), Benny Bailey (trompet)
en Glenn Ferris (trombone). Ze
waren uiteraard geafficheerd als
de sterren van de jazznacht, en
zeker Bailey en Tate, op het ge
bruikelijk niveau spelend, stel
den niet teleur. Wel moet gezegd
worden dat er alleen gebruik
werd gemaakt van overbekend
materiaal en vooral blues-sche
ma's, geconditioneerd door de
wat houterige begeleidingsband
van Zwingenberger uit Duits
land. Tussen al die Europeanen
die hun jazz alleen uit de tweede
of derde hand kennen, was het
bijzonder aangenaam om af en
toe van de messcherpe timing en
het agressieve geluid van die
Amerikanen te kunnen genieten.
Muzikale dieptepunten waren
er helaas ook te beleven. Wat te
zeggen van de fantasieloze dixie
land van de Original Evergreen
Jazzband die zelfs op èen brade
rie zou misstaan? Of de onbehol
pen presentatie van de Ham-
burgse Jazzlips, die het presteer
den in nauwelijks swingende
twee- en vierkwarten regelmatig
de beat om te draaien? Even wei
nig inspirerend speelde de
Dutch Swing College Band, toch
een orkest van enige reputatie.
In het programma van slappe re
vival- en anonieme swing-stuk
ken liet alleen de baas van het
stel, Peter Schilperoort, af ten
toe horen waarom de DSC een
internationale naam heeft hoog
te houden.
Beduidend leuker was het re
pertoire van Sami Swoi uit Po
len, dat bestond uit goed gear
rangeerde swing- en dansjazz-
stukken, zoals die vooral in de ja
ren dertig en veertig werden ge
speeld. Ook solistisch was ér wat
te beleven, vooral rietblazer And-
rej Sienicki viel op door zijn in-
strumentbeheersing en oor
spronkelijke improvisaties. Een
deel van de beide sets moest Sa
mi Swoi optreden als begelei
dingsorkest voor de Britsw vocal
group Sweet Substitute, die even
vakkundig als mierzoet samen-
zong a la Andrew Sisters. Met
jazz had het toen al weinig uit-
Buddy Tate (links) en Benny Bailey op de Alphense Jazznight.
(foto Nanno Bloupot)
staande, nu evenzo. Even stijl
vast in zijn arrangementen was"
het in de collectieven uitstekend
klinkende Leidsch Studenten
Jazz Gezelschap, waarvan som
mige leden misschien wel twin-
tigstejaars waren, als men op het
uiterlijk afging. Deze tienmans
band baseert zich wat stijl betreft
op Amerikaanse big bands rond
193Q. Solistisch gezien hapert het
hier en daar nog.
Van de overige groepen mag
vooral Waso niet onvermeld blij
ven, dat als buitenbeentje zigeu
nerjazz bracht, een puur Europe
se vorm van swing, vooral be
kend door de inspanningen in
het verleden van Stéphane Grap-
pelli en Django Reinhardt. Deze
Belgische groep wist het publiek
voor zich te winnen door de en
thousiaste en toch onstspannen
wijze waarop saxofonist/fluitist
Bill Greenow en de oprichter
Keon de Cauter op gitaar, soleer
den.
Rond elf uur 's avonds was er
inmiddels zoveel publiek toege
stroomd, dat het bijna onmoge
lijk was zich van de ene zaal naar
de andere te begeven. Een com
mercieel succes voor de organi
satie, de Jazz Club Alphen, die
naar mijn smaak iets teveel heeft
gelet op de 'gezelligheid' en
drankomzet, en te weinig op mu
zikale kwaliteit.
KEN VOS
staaltjes van zijn taalvaardigheid
te bewonderen. Een stelletje vlijt
zich neder op een 'fijn plekje' in
het bos. Ze krijgen onenigheid
over wat nu precies een fijn plek
je is, met alle dubbelzinnigheden
vandien. Een tweede stelletje zet
zich pal daarnaast aan een pick
nick. Het einde van het liedje is
dat de dames zich tot de dames,
en de heren zich tot de heren be
kennen. Gevieren barst men los
in het zingen van 'In 't groene
dal, in 't stille dal, waar duizend
bloempjes bloeien'. Het verhaal
tje heeft verdacht veel weg van
dat van 'Going to the dogs', waar
in homoseksualiteit ook een rol
leek te spelen.
Schippers is uniek als hande
laar in illusies. We mogen met z'n
allen blij zijn dat hij zich niet met
de verkoop van tweedehands au
to's bezighoudt.
ARIEJAN KORTEWEG
aan een elementaire eis als ver
staanbaarheid, althans in Dili
gentia, afbreuk deed.
Toch ligt het grootste pro
bleem nog ergens anders. Pinter
toont een constant mislukkende
communicatiesituatie met tal
van pijnlijke stiltes. Voor de re
gisseur is het probleem, hoe je
dat naar het toneel kunt vertalen
zonder dat het spel saai en traag
wordt. Dat probleem heeft Von
ne van der Meer in haar eerte re
gie by de Haagse Comedie niet
opgelost. De voorstelling sleept
zich in een deftig soort saaiheid
voort. De spelers zoeken vaak
een houvast in toneelmatige po
ses; een sigaret en een drankje
willen daarbij nog wel eens uit
komst bieden.
In deze confrontatie zijn de
drie pesonages voortdurend on
ontkoombaar op elkaar aange
wezen. Het schitterende decor,
een bolvormige ruimte met ge
streepte wanden, onderstreept
dat op niet mis te verstane wijze:
elk zicht op een buitenwereld is
afwezig. Dat in aanzet indringen
de beeld dringt echter niet door
de vierde wand heen tot het pu
bliek door.
WIJNAND ZEILSTRA
Guido de Moor, Rick Nicolet
'Vroeger'.
Speed-metal
in Scum: eerder
hard dan snel
Destruction, Rage en Kreator. Ge
hoord op 20 september in hard-rock
centrum Scum, Katwijk.
KATWIJK- In Scum is het de
laatste tijd één en al speed-metal
wat de klok slaat. Illustratief
voor dit feit mag heten dat sinds
kort een eigen blad wordt uitge
geven met de naam 'Speed-Zo
ne'. En het podium in Katwijk
wordt nagenoeg alleen nog maar
beklommen door snelle bands.
Al valt het met die snelheid ei
genlijk nog wel mee. Het ltfkt als
of bas en gitaar met een nood
gang noten braken. Dit door het
opzwepende drum-ritme dat nog
het meest weg heeft van een Rus
sische dans. Echt snelle gitaris
ten vindt men nagenoeg niet in
speed-metal bands, maar in
hard-rock en heavy-metal krin
gen, waar iemand als Yngwie
Malmsteen in goede doen zo'n 20
aanslagen per seconde haalt.
Hoe dan ook: met het binnen
halen van speed-metal slaat
Scum wel een goede slag. De
fans komen, in groten getale,
overal vandaan. Bijvoorbeeld uit
Makkum in Friesland. Het kleine
Friese meisje vertrouwt mij toe:
"Ik heb acht uur lang gelift. Mijn
ouders denken dat ik bij een
vriendinnetje slaap. Waar ik van
nacht echt slaap weet ik nog niet.
Maar ja, dat heb ik er wel voor
over: Destruction is onwijs". On
wijs was het zeker afgelopen za
terdag in Scum. Al is het maar
net welke interpretatie je d'r aan
geeft. Onwijs in de zin van getikt,
of in de zin van goed.
Genoemde hoofdact Destruc
tion had in het kader van de 'Heil
comes to your town tour' de
bands Rage en Kreator in het
voorprogramma neergezet. Nor
maliter dient een voorprogram
ma ter opwarming van het pu
bliek, maar in dit geval bleek dat
geheel niet nodig. Nog voordat er
één noot gespeeld was zat de
stemming er al behoorlijk in. Dat
de bandleden van Rage en Krea
tor ieder een soort privé-race
hielden op hun instrumenten,
waardoor het geheel nogal ram
melde, maakte de head-bangers
niet zoveel uit. Hard was het in
elk geval. En snel leek het.
Dan Destruction. De volumek
noppen werden zo mogelijk nog
verder opengedraaid. Elke hoge
toon kwam nu aan als een kaak
slag, elke bas-toon als een stoot
onder de gordel. Dit tot groot
plezier van de stage-divers die,
met de wind uit de speakerbo
xen in de rug, het luchtruim van
Scum doorkliefden. En dat alle
maal onder de meest verschrik
kelijke teksten. Song-titels als
'Curse the Gods' en 'United in
hatred' zeggen wat dat betreft al
genoeg. In technisch opzicht wa
ren de heren uit het land van
Krupp-staal in elk geval bedui
dend beter dan hun collega's van
Rage en Kreator. Strakker ook.
En dat laatste is uitermate be
langrijk in speed-metal.
Helaas was de geluidskwaliteit
niet al te best. Te veel bas en te
zachte zang. Het meisje uit Mak
kum vond het in elk geval prach
tig. "Onwijs hè? En ik heb ook
een slaapplaats". Als ze de wek
ker nog maar kan horen.
HERMAN JOUSTRA
LEIDEN - Friese wave wordt ge
makshalve alle uit Friesland af
komstige popmuziek gedoopt.
Op die wijze worden pakweg het
voortreffelijke Weekend at Wai-
kiki en het zaterdag het LVC on
veilig makende 'Kobus gaat naar
Appelscha' (KgnA) op één hoop
gegooid.
Kobus gaat naar Appelscha
scoort louter en alleen maar op
de inderdaad uitstekend geko
zen naam. De poeha en bla-bla
rondom de (geslaagde) Britse hy-
peband Frankie goes to Holly
wood lijkt met die vier Neder
landse woordjes waarvan er min
stens twee ontzettend knullig de
mond uitkomen tot de juiste pro
porties te worden terug gerelati
veerd, oftewijl: what's in a na
me?
En toch ga je op zo'n naam af.
Vriendin ook mee, lekker lachen
om die maffe Friezen. Wimpie
gaat naar LVC. ha, ha.
Na één blik op zanger-maniak
(bedankt, Oor) Menno Bakker te
hebben geworpen, was al duide
lijk dat we goed fout zaten.
Snoeiharde aan punk verwante
muziek en wat mij betreft nu
toch echt achterhaalde rotherrie
zonder ritme, melodie of harmo
nie en een steeds gespannener
sfeertje in de zaal. De heren heb
ben de gulpen van hun broeken,
of wat daar voor doorgaat, wa
genwijd open laten staan en Bak
ker kwijlt aan de lopende band
bier. Zijn motoriek is als die van
iemand die voortdurend een op-
tater van het stopcontact krijgt.
Zijn collega, de bassist, laat zelfs
een mij onbekende frisdrank of
likeur uit de mond lopen.
Tijdens een nummer over
cornflakes wordt dat gelijknami
ge ochtendhonger stillende
goedje met bakken tegelijk de
zaal ingegooid. Wauw, die Frie
zen toch! Van de muziek hoor ik
dan al niets meer, arme oortjes.
Horen hoeft ook niet. dit moetje
voelen, man! De maatschappij is
zo verrot, vooral de Friese en dat
gaan we even vieren.
Veel oh en ah als de leden van
de band hun shirt uitdoen. Gaan
ze nu vechten?
Even daarvoor is 'Non non rien
na changé' een wereldhit van de
lieftallige Franse Poppies ^aan
flarden gespeeld. Dat nummer is
tevens voor wat punkers het be-
ginsein geweest voor hun woeste
dansen. Het omringende publiek
fungeert hierbij gewild of onge
wild als kegel. Als voor de derde
keer een teen mijnerzijds het
moet afleggen tegen een enorme
soldatenschoen en ik mijn bleek
weggetrokken vriendin heb te
ruggevonden, is het tijd om op te
stappen. Het is dan een uur later.
Wimpie gaat weer naar huis.
WIM KOEVOET
ROTTERDAM (ANP) - Van 5 tot
en met 9 oktober worden in De
Doelen in Rotterdam literaire
avonden gehouden onder de ti
tel 'Schrijvers aller landen'. On
geveer veertig schrijvers uit 25
landen lezen uit eigen werk. Te
vens worden gespreks- en dis
cussieavonden gehouden over
literatuur uit Afrika, Azië, La-
tijns-Amerika, Europa en de
Angelsaksische landen. Moge
lijk wordt nog met auteurs ge
sproken over gebeurtenissen in
deze eeuw, die bepalend zijn ge
weest voor hun leven en werk.
Het festival is georganiseerd
door de Rotterdamse Kunst
stichting naar aanleiding van
de Berlijnse Ontmoeting in
1981. Daarbij spraken Duitse
schrijvers uit Oost en West over
de bijzondere plaats van DDR
en BRD in de wereld. Deze bij
eenkomst werd voortgezet in
Den Haag, Keulen, Sofia en
West-Berlijn. Daarbij ging en
gaat het om de verantwoorde
lijkheid van de schrijver in
kwesties als oorlog en vrede.
Bij 'Schrijvers aller landen'.
Het gaat om de plaats en de be-
tekenis van de schrijver in zijn
samenleving en in zijn taal. De
ontmoeting in Rotterdam is
voorbereid door de Nederlandse
schrijvers Jan Eijkelboom.
Louis Ferron, Oek de Jong, Ma
nuel Kneepkens, Willem G. van
Maanen en Bob den Uyl. Ze
werkten samen met de Kunst
stichting, die voor de organisa
tie op haar beurt samenwerkt
met het Studium Generale van
de Erasmusuniversiteit en an
dere instellingen en organisa
ties.
In het aller-landen-schrijvers-
café in De Doelen kunnen de fes
tivalgangers met de auteurs
kennismaken. De eerste avond
van het festival in De Doelen is
aan Afrika gewijd. Dan vertel
len Kofi Awoonor uit Ghana,
Francis Bebey uit Kameroen,
Breyten Breytenbach (Zuid-
Afrika), Tahar Ben Jelloun (Ma
rokko), Mazisi Kunene (Zuid-
Afrika) en Tchicaya u Tam'Si
(Congo) over plaats en beteke
nis van literatuur in hun deel
van het continent. Ze zijn zo ge
kozen dat er aandacht is voor de
verschillen tussen landen en
voor die in de culturele en poli
tieke verhoudingen. Onder lei
ding van George-Marie Lory
van 'Jeune Afrique' proberen zij
overeenkomsten en verschillen
te bepalen.
Elders in De Doelen wordt de
eerste avond voorgelezen door
Walter van den Broeck (België).
Fazil Husnü Daglarca (Turkije).
Francesca Duranti (Italië), Ho
Hsiang-lin (China), Pavel Ko-
hout (Tsjechoslowakije) en S.H.
Vatsyayan (India).
De volgende avonden zijn de
gespreksavonden achtereenvol
gens gewijd aan Azië., Latijns-
Amerika, Europa en de twintig
ste eeuw.
