49
29
59
'Dan wil je wel eens overbemesten'
Gedenkwaardig
concert
Dewey Redman
Toneelhuwelijk Lutz - Hasekamp voortgezet in 'Een Pompstation'
Maagd vanWognum in DeWaag
Paul van Vliet kan
geen kwaad doen
MAANDAG 8 SEPTEMBER 1986
KUNST
PAGINA 1'
ZEEUWS MEISJE
ZAANSEROEM
ZAANSEROEM
MARGARINE
MARGARINE
HALVARINE
250gram 65
250gram 33
SOOgram .72
GRONINGEN Het echtpaar
Ton Lutz en Ann Hasekamp
deelt een theaterverleden van
ruim dertig jaar. Een periode
waarin ze minstens dertig
maal hebben samengewerkt:
belden als acteurs in één stuk
of in een stuk dat hij regis
seerde en waarin zij speelde.
Zo'n laatste samenwerkings
vorm valt het komende sei
zoen ook weer te noteren. De
onvermoeibare toneelman
Lutz (67) regisseert voor Het
Pubiiekstheater de zwarte ko-
Brant maakt werk voor Rotterdam de Franse auteur!Gildas Bour-
ROTTERDAM (ANP) - De Ameri- concert van oude
kaanse componist Henry Brant werken,
maakt deze maand een nieuw mu- In Zaal De Unie in Rotterdam
ziekstuk in de Willem Pijper-zaal vertolkt hij op 10 september samen
i het conservatorium iri'Rotter-
dam. Hij doet het van 8 tot 12 sep
tember samen met alle nieuwe stu
denten. Intussen heeft zijn zoon,
de beeldhouwer Linus Carraggio,
aan de Westersingel tegenover Ca
fé De Unie
roest
met de Amerikaanse bariton Mi
chael Ingham liederen van Charles
Ives.
Brant kreeg in ons land ook bij
niet ingewijden bekendheid door
i Rotterdam uit oud de Brant-week die het Holland
kunstwerk Nieuw Festival in 1984 hield. Daarin
Schroot gemaakt. Honderd muzi- den dertig composities van hem
kanten voeren 12 september om
vijf uur de nieuwe compositie uit.
Regent het, dan heeft de uitvoering van vier uur dat in Amsterdam
De Doelen plaats
Onder leiding van Brant wordt
op 13 september in muziekcen
trum Vredenburg in Utrecht ,A11 carillons.
Souls' Carnival' uitgevoerd, een jazzband.
werd uitgevoerd door honderd
fluiten, vier drummers, drie har-
e-orkesten, drie koren, drie
det, waarin zijn echtgenote
een hoofdrol vertolkt. Ann
Hasekamp acteert komend
seizoen ook in de Publiek-
stheater-produkties 'Een stil
te' van Lars Noren en 'Het wij
de land' van Arthur Schnitz-
ler.
Als acteur is Lutz straks te
zien in de vrije produktie
'Mijn Mekka' van Athol Fu-
gard, een stuk met verder Jo
sephine van Gasteren en Hen-
riëtte Tol dat hij tevens regis
seert. Ann Hasekamp en Ton
Lutz vertelden in hun Amster
damse grachtenpand over
voor- en nadelen van een thea
terhuwelijk.
Zij: „Wanneer Ton een stuk regis
seert, dan ben ik dubbel nerveus
op de première. Vreselijke zenu
wen voor Ton en voor mezelf, daar
ben ik nooit vanaf gekomen. Ik
weet dat het niet nodig is, maar ik
kan het gewoon niet laten".
Hij: „Ik ben wel eens ongeduldi
ger als zij onder miin regie staat".
dóór
Peter Blom
Zij: „Als ik iets vraag kan hy
gauw tegen mij zeggen: 'Ja, ja'."
Tegenover een vreemde zou hij
wat beleefder zijn. Dat is wel eens
heel moeilijk geweest. Dat je je na
de repetitie tekort gedaan voelt.
Datje denkt van: hé, ik word afge
scheept.
Het gekke is dat wij thuis niet zo
veel praten over een stuk waarmee
wij samen bezig zijn. Nee, hij heeft
zijn eigen werk met zijn regie en ik
moet leren, leren, leren. En als dat
is gebeurd, ga ik werken aan zo'n
rol en dan wil ik pas op de repetitie
van hem horen hoe en wat".
Hij: „We praten wel over een rol
als zij onder een andere regisseur
werkt. Als zij er niet uitkomt. En
als zij komt kijken wanneer ik
speel, praten we er ook wel eens
over. Zo van: 'Wat sta je toch alle
maal te doen, doe toch eenvoudig.'
Want ik ben net een octopus als ik
repeteer, met duizend vangar-
Zij: „We laten elkaar nooit een
première ingaan, zonder dat we
een paar repetities hebben gezien".
LEIDEN - Het Luiaardsgild bracht zaterdag tijdens het Twaalfde Leidse Folksfestival de ballade over de HÜ: »Dat wil ook graag".
maagd van Wognum aanschouwelijk ten tonele. Naast hen waren daar ook Iain Mackintosh, Kóldka en folk- Zij: „Ik ook. Dat wil ik dolgraag.
artiesten uit de eigen regio te horen. De publieke belangstelling voor het festival in De Waag was aan de magere En daarna wordt er dan wel ge
kant. (foto Fred Rohde» praat en zelfs opgeschreven. Hele
'notes.' Ton is een meester in het
vinden van een sleutel voor je rol.
Waar vanuitje moet spelen. Het wil
wel eens moeilijk zijn om dat te
vinden".
Bloedprocessie
Zij: „Ton is met zijn uitdrukkin
gen op de repetities altijd kostelijk
bezig. Mensen die vaak met hem
hebben gewerkt die herkennen dat
ook. Uitdrukkingen zoals 'wat loop
je daar nou, het is net de Bloedpro
cessie te Brugge.' En nog een ande
re, dan roept hij: 'Wat doe je nou
toch eng, Spooky takes a holiday.'
Dan doe je het té dramatisch. Te
grote spanning".
Hij: „En ik gebruik graag mu
ziektermen. Taal is muziek voor
mij. Toen ik 'Cyrano' had geregis
seerd in 1962 met Guus Hermus en
zij als Roxane, kreeg ik van de
hoofdinspeciFent een lange doos
cadeau met een prachtige bloem
erop en daar zat een dirigentenstok
Zij: „Hoe vind jij het eigenlijk
om mij te regisseren?"
Hij: „O, ik vind je een heel aardig
actrice en ik wil je graag regisse
ren.
Ze werkt associatief, ze verza
melt en in de eerste weken moetje
eigenlijk maar niet aan haar ko
men. Dat kan ik dan soms niet la
ten en daar wordt ze dan wel eens
driftig van. En dan blijkt later dat
de uitkomst van dat verzamelde
materiaal van haar meer laat zien
waar ik het over gehad heb, intel
lectueel gesproken, zonder dat zij
daar ooit op heeft gereageerd met
woord of daad. Ze staat in een
hoekje, kijkt niet eens en dan denk
ik: 'ja, die hoort niet wat ik zeg.'
Blijkt dan achteraf heel duidelijk
wel het geval te zijn geweest. Ze is
in uiterste instantie een buitenge
woon coöperatieve trooper, maar
in het begin van de repetitie een
alone-goer".
Zij: „Het binnenwerk moet alle
maal op zijn plaats zitten, wil ik
iets echt laten zien".
Hij: "Maar ik ben een grote prak-
ticus en zie de datum van die pre
mière naderen. Als het via het na
tuurlijk proces niet lukt, dan ge
bruik ik wel eens kunstmest en
dan wil je wel eens overbemesten".
Zij: „Ik geloof wel dat als je als
toneelspeelster met een regisseur
getrouwd bent, je anders staat te
genover een regisseur op een repe
titie. Ik weet de moeilijkheden die
een regisseur kan hébben, de sla
peloze nachten als ie een acteur
niet ergens'krijgt waar ie hem heb
ben wil".
Hij: „Het heeft met ons onder
meer bijzonder geklikt in een paar
Tsjechovs".
Zij: „Zeker, want ik weet nog
van die 'Kersentuin,' waar ik Waija
in speelde, dat jij zei op een genera
le: 'Je hebt doorgeborduurd op de
regie.' Dat ik bepaalde dingen nog
extra deed".
Hij: „Heb ik dat gezegd?"
Zij: Dat heb jij gezegd, en ik weet
precies welke dingen dat waren
ook en daar was ik ontzettend ge
lukkig mee. Heerlijk.
Weet wel dat er bij ons hier in
huis meer harde woorden vallen
over bepaalde rollen van elkaar
dan dat we elkaar prijzen. We vrij
en elkaar nooit op wat het vak be
treft. Dat is levensgevaarlijk".
DISCJOCKEY - Discjockey Kas
van Iersel verlaat de AVRO. Hij
gaat wég, omdat hij zich niet kan
vinden in de nieuwe koers van de
AVRO op het gebied van popmu
ziek wil gaan volgen.
Over die nieuwe koers wilde een
AVRO-woordvoerder vanochtend
niets zeggen. Rick van Velthuysen
(afkomstig van de KRO) neemt het
radioprogramma van Van Iersel
over, op televisie zal Bas Wester
weel Toppop gaan presenteren.
Westerweel werkt al enige jaren
voor de AVRO.
ADVERTENTIE
EN TOEN WERD ALLES ANDERS...
Als je trouwt of gaat samenwonen, dan heeft dat nogal wat consequenties.
Ook fiscale. Komt u daar niet uit? Dan even de BelastingTelefoon bellen. Daar
staan ze het hele jaar doorvoor iedereen klaar. Elke werkdag van 8 tot 5 uur.
En nog gratis ook!
BEL GEWOON DE BELASTINGTELEFOON.
06-0543.
Drieluik opent seizoen schouwburg
Nederlands drieluik met Liesbeth
List, Jenny Arean en Paul van Vliet.
Gezien op 6 september in de Leidse
schouwburg.
LEIDEN - Eigenlijk is het een
merkwaardige gewoonte, maar
je doet het onwillekeurig: presta
ties vergelijken. De schouwburg
opent het nieuwe seizoen met
een Nederlands drieluik van drie
klinkende namen. In plaats van
elk 'luikje' op zichzelf te bekij
ken, ga je al gauw in competitie
termen van winnaars en verlie
zers denken. Zouden er prijzen
te verdelen zijn geweest, dan zou
Paul van Vliet ongetwijfeld tot
winnaar uitgeroepen zijn, Lies
beth List een eervolle tweede
plaats hebben gekregen en Jen
ny Arean een troostprijs.
Waarom dat laatste? Jenny
Arean zit volop in de voorberei
dingen van haar nieuwe solopro
gramma 'En voort gaat ie weer...',
dat een vervolg is op het buiten
gewoon succesvolle 'Gescheiden
vrouw op oorlogspad'. Het één is
nog niet voor opvoering ge
schikt, het andere heeft zij in
middels voor zich zelf afgesloten.
Zo'n situatie brengt onzekerheid
teweeg, en dat bleek ook wel.
Jenny Arean had weer een tekst
boek nodig, terwijl haar repertoi
re van zaterdag vrijwel in zijn ge
heel neerkwam op een reprise
van het eerste soloprogramma,
dat zij toch zo ontzettend vaak
heeft gespeeld. Haar terecht
veelgeroemde solistisch optre
den boette daardoor zaterdag on
miskenbaar aan glans in. Teleur
stellend voor het publiek en de
artieste zelf.
Liesbeth List kwam sterk voor
de dag met een evenwichtig sa
mengesteld programma, dat uit
ingetogen chansons, uitbundiger
werk en een enkel humoristisch
liedje (zoals 'Ik ben zo chique')
bestond. Haar repertoire van za
terdag bevatte vrij veel werk van
Brei, zoals 'De Oudjes', 'Rosa',
'De Radelozen', 'Laat me niet al
leen' en 'Amsterdam'. Zij werd
daarbij zoals gewoonlijk bege
leid door het Trio Louis van
Dijk; een vertrouwde combina
tie, die voor kwaliteit garant
staat.
Paul van Vliet spande echter
de kroon, hij werd'al bij het klin
ken van de imposante openings-
accoorden van zijn begeleiders
Ben van der Linden en John Es-
kes met enthousiast applaus be
groet. 'In de optocht door de
tijd', 'Vrienden', 'Er hangt een
huilbui als een onweer in elk van
ons' en 'Boven op de boulevard':
stuk voor stuk zijn dit nummers
uit de show 'Over Leven', de vo
rig seizoen in première gegane
one-man-show, waarmee Van
Vliet ook het komend seizoen
door het land trekt. Het mate
riaal van het liedjesprogramma
van zaterdag is hem dus zeer ver
trouwd, en Van Vliet schept
schijnbaar moeiteloos een feeste
lijke sfeer en kan bij het publiek
geen kwaad meer doen. Na zater
dagavond hoeft het niemand te
verbazen, als Paul van Vliet in de
toekomst een meer tour de
chant-achtig programma zou
gaan brengen. Ook in dat opzicht
is zijn oeuvre omvangrijk ge
noeg, het liedjesprogramma
bleek trouwens goed aan te
slaan, en het zou niet voor het
eerst zijn, als de Leidse schouw
burg een belangrijke rol in zijn
carrière speelt.
Overigens komen zowel Paul
van Vliet, Liesbeth List als Jen
ny Arean met hun eigen pro
gramma's het nieuwe seizoen te
rug in de Leidse schouwburg. De
zaterdagavond had dus ook een
beetje een reclamefunctie. Direc
teur Frans Boelen, die voor de
gelegenheid als presentator op
trad, stak dat niet onder stoelen
of banken. Tegenover een over
volle schouwburg verklaarde hij
in het komende seizoen naar een
nieuw recordaantal van zestig
duizend bezoekers te willen stre-
WIJNAND ZEILSTRA
Weinig publiek in Pesthuis
Jazzfestival in het Pesthuis. Met: het
Rein de GraaffDick Vennik Sextet,
het Gerard Ammerlaan Octet, Njed-
jez, het Dewey Redman Quartet en
Mike Montenegro y Conjunto a su
Gusto. Gehoord op 6 september.
LEIDEN - Het eerste en laatste
jazzfestival in het Pesthuis afge
lopen zaterdag leek programma
tisch wel het een en ander te bie
den, maar om uiteenlopende re
denen was de publieke belang
stelling miniem. De musici leken
soms meer voor hun eigen ple
zier te spelen dan voor het bijna
afwezige publiek.
'Jazz in het Pesthuis' was op
gezet om de overigens zeer ge
slaagde Zuidhollandse Kunst
beurs wat op te fleuren en een
feestelijke tintje te geven. De
binnenplaats van het nog bouw
vallige complex was aangewezen
voor het eendaagse festival, aan
gezien het makkelijk plaats bood
aan meer dan duizend bezoekers.
Toen het eerste concert moest
beginnen, was slechts een hand
jevol fanatiekelingen op komen
dagen. Ook de weergoden waren
kennelijk de organisatie niet bij
zonder gunstig gestemd en het
was tamelijk frisjes. Dit deerde
echter het professioneel ingestel
de Rein de Graaff/Dick Vennik
Sextet allerminst. Het was te
vens de première van deze groep,
opgebouwd rond het overbeken
de gelijknamige kwartet. Het re
pertoire, bestaande uit originals
van de beide leiders, werd solide
en met veel verve gebracht. De
beide nieuwe aanwinsten, trom
pettist Jarmo Hoogendijk en
trombonist Bart van Lier voel
den zich als een vis in het water
in de op modale reeksen geba
seerde bop-stukken. Alleen
drummer Erik Ineke had zijn
dag niet en sloeg er soms wat on
genuanceerd op los. Intussen
was het zo koud geworden, dat
men besloot de volgende concer
ten in een van de zalen te hou
den. Het werd daarop wel gezelli
ger, maar de onbeklede muren,
afgezien van wat kunstwerken,
leenden zich niet voor een even
wichtige akoestiek.
Het Gerard Ammerlaan Octet
uit Groningen trad met bijna de
zelfde bezetting aan als toen het
op het NOS-festival verscheen,
maar synthesizer-speler Cees
Post nam de plaats van zangeres
Jannie Pranger in. Dit bleek een
zeer gelukkige keuze, want Post,
anders dan de meeste van zijn
collega's, maakte beheerst ge
bruik van de vele klankmogelijk
heden van zijn instrument en
paste naadloos in het concept
van Ammerlaan.
Na de avondpauze was het de
beurt aan de Nijmeegse formatie
Njedjez. De groep bestaat voor
het grootste deel uit musici, die
een relativerende kijk op de jazz
als apart idioom hebben. Dit
komt tot uiting in de naamge
ving, een samenstelling van het
Russisch voor 'niet', r\je, en de
Nederlandse uitspraak van jazz.
In de praktijk bleek dit neer te
komen op een soort art-rock,
meer dan anti-jazz. De donkere
akkoorden, het basgitaarwerk en
het zwaar aangezette slagwerk
deden denken aan avant-garde
popgroepen uit vooral Frankrijk
en België. Middelpunt van de
show was het theatrale en bij vla
gen komische optreden van lei-
Saxofonist Dewey Redman, geflankeerd door Leon Dorsey en Ak Laffin het Pesthuis. (foto Fred Rohde»
der en pianist Jeroen Scheifes,
die ook de zang op zich nam. He
laas was de uitvoering wat min
der dan de idee achter de groep,
wat benadrukt werd door enkele
zwakke soli van de vier blazers.
Dewey Redman
Hierna was het wachten op het
hoogtepunt van de avond, een
lange set van het Dewey Redman
Quartet. Saxofonist Redman had
een drietal zeer getalenteerde
musici meegenomen, Rod Wil
liams op piano, de jonge Leon
Dorsey op bas en Pheeroan Ak
Laff op het drumstel. Redman,
naast tenorsax en Chinese mu
sette tegenwoordig ook op altsax
spelend, kwam wat moeilijk op
gang, gehinderd door de matige
akoestiek van de ruimte en door
de inmiddels vals geworden pia
no. Na het eerste nummer, een
wat vrije interpretatie van een
bekend Charlie Parker-thema,
kwam men pas goed los. Het
werd een voor Leiden en omge
ving gedenkwaardig concert;
Rod Williams leek alles te kun
nen spelen, van klassieke citaten
tot en met nauwkeurig geplaat
ste avant-garde clusters. Dorsey
speelde strijkend net zo trefzeker
als plukkend, en dat alles met
een even fraaie intonatie. Nadat
Redman iets van zijn emotionele
speelwijze met dat onmiskenba
re, brede tenorgeluid had laten
horen, leek het wel of er twee
honderd in plaats van vijftig man
in de zaal zaten.
Ak Laff, in de loop van het op
treden wat meer gewend aan het
gehuurde drumstel, totdat hij er
als vanzelfsprekend een grote
verscheidenheid aan geluiden
uit kon toveren, speelde met die
typisch Amerikaanse timing in
de twee laatste stukken. Er
moest uiteraard een toegift ko
men, een rhytm blues-num
mer, waarin even duidelijk werd
gemaakt waar de jazz oorspron
kelijk vandaan komt.
Na deze belevenis was de slot
act bijna een formaliteit.
Mike Montenegro y Conjunto a
su Gusto, een internationale
groep uit Amsterdam, bracht een
aanstekelijke combinatie van
salsa en merengue, nummers uit
Cuba, Puerto Rico en de Domini
caanse groep. De muziek was be
wust meer gericht op de benen
dan op het hoofd, maar na Red
man hoefde dat eigenlijk ook
niet meer. In een oogwenk was
de kille gang in een kleine dans
zaal omgetoverd. Er werd welis
waar commercieel, maar vak
kundig gespeeld door de muzi
kanten uit Panama, Uruguay, Ar
gentinië, Puerto Rico en zelfs
Marokko.
De geringe publieke belang
stelling kan niet gelegen hebben
aan de muziek, misschien wel
aan de onbekendheid met het
Pesthuis als eventueel podium.
De organisatie van de Culturele
Raad Zuid-Holland was in ieder
geval zo geslaagd, dat het zin
heeft om te denken aan een ver
gelijkbaar klein festival op een
andere locatie. Redman moet ze
ker nog eens komen.
KEN VOS
