'The Beat Farmers
leven eigenlijk
met het moment'
Wie naar Gabriel luistert kent ook Youssou
Werfpop met Santing, De Div en Reininger
Country Dick Montana:
Ster Senegalese muziek staat voor doorbraak in het westen
Ramblers na
60 jaar nog
niet stuk
WOENSDAG 13 AUGUSTUS 1986
KUNST
PAGINA 19
LEIDEN - Op zaterdag 30
augustus wordt weer het
jaarlijkse Werfpopfestival
gehouden in het Van der
Werfpark in Leiden. Violist
Blaine Reininger met zijn
groep moet de trekpleister
van het festival worden.
Reininger maakte lange tijd deel
uit van de vernieuwende Ameri
kaanse groep Tuxedomoon en ves
tigde zich enkele jaren geleden in
België. Sindsdien is hij ook vaak in
ons land te horen. Zijn optreden
begint om 22.00 uur.
Uit traditie wordt Werfpop om
14.00 uur geopend door een Leidse
groep. Dit maal is dat Cadillac
Walk, met rock roll van eigen fa
brikaat. Anderhalf uur later komen
The Slumbers, een Belgische
groep die gemakshalve tot de gara
gerockers wordt gerekend en win
naar was van de Belgische talen
tenjacht Rock Ralley. Om 18.00
treedt het Mathilde Santing En
semble op, met beschaafde en
sfeervolle muziek op het raakvlak
van pop, jazz en swing. Santing
wordt door velen als één van onze
beste zangeressen beschouwd. In
het Ensemble spelen leden van de
half-legendarische groep The Ta
pes. Van Santing en Ensemble ver
schijnt binnenkort een nieuwe LP.
Dat geldt ook voor De Div, die
naar verwachting om 20.00 uur aan
hun optreden beginnen. Zij het dat
plaat van De Div voor
een belangrijk deel gevuld is met
Engelstalige versies van hun een
half jaar geleden uitgebrachte LP
'In Front', waarop Art Zaaijer in
zijn moerstaal zingt. De Div brengt
stevige, hoekige rock, die op een
wat eigenaardige manier swingt.
De impressionistische teksten zijn
vaak de moeite van het beluisteren
waard.
Werfpop, georganiseerd door het
Leids Vrijetijds Centrum en de ge
meente, is zoals altijd gratis te be
zoeken.
Mathilde Santing.
AMSTERDAM (GPD) - „In Amerika leeft iedereen in de
zaal zo mee dat ze 'jahoeü' roepen en uiteindelijk in een
angstaanjagende staat van vervoering raken. Hier in Euro
pa zie je hoofdzakelijk mensen voor het podium met ogen
zo groot als schoteltjes". Country Dick Montana, drum
mer, zanger, duvelstoejager van de veelbelovende Ameri
kaanse band The Beat Farmers produceert een lach die
nog het meest lijkt op naderend onweer. Uit zijn keel komt
een laag en rommelend geluid. Het hoofdstedelijke hotel
Americain lijkt op zijn grondvesten te schudden.
door
John Oomkes
The Beat Farmers behoren tot het
gestaag groeiende aantal Ameri
kaanse bands dat de malaise in de
popmuziek heeft helpen overwin
nen. Het Californische kwartet, dat
onlangs bij het Torhout/Werchter-
festival furore maakte, vindt zijn
inspiratie in de mythevorming die
nog steeds bestaat rond het Wilde
Westen. In muzikaal opzicht com
bineren The Beat Farmers ruige
country met wilde rhythm blues,
of een cover van Neil Young's
Powderfmger met een cover van
Lovin Spoonful's Never going
back. Amerikaanser kan het bijna
niet.
In het Americain drinkt Country
Dick Montana - geschoeid met
stetson-hoed en rijsporen - zich
snel door de biervoorraad van drie
koelkastjes heen. Het type van de
ruwe bolster-blanke pit, dat over
concerten praat alsof het om ro
deo's gaat. „Bij optredens bezeer ik
mezelf voortdurend. Ik ben net een
kind; ik zie het gevaar niet. Ik heb
net vijf hechtingen op mijn voor
hoofd gekregen om de boel een
beetje bij elkaar te houden. Laatst
spatte er weer een stukje been van
mijn rechterarm af toen ik onder
uit ging. Ik zit onder de blauwe
plekken, mijn polsen zijn voortdu
rend gekneusd".
Maar ja, wat wil je? „Heil! Dat is
nu eenmaal rock 'n' roll, en daarom
zitten we nu eenmaal in dit rare
vak", brult Country Dick. „Je wilt
gewoon weten hoe het aanvoelt om
voortdurend op het randje te leven.
Nou ja, dan val je er wel eens af.
Dat is het bedrijfsrisico. Je leeft ei
genlijk met het moment. Je weet
niet echt wat er straks gaat gebeu
ren. Dat is kortzichtig, maar het
geeft wel een kick. Je maakt voort
durend memorabele momenten
Zo circuleert er een biografie van
The Beat Farmers die door Monta
na werd geschreven en door de pla
tenmaatschappij ongekuist werd
vermenigvuldigd. De levensbe
schrijving is één aaneenschakeling
van het model dertien-banen-en-
twaalf-ongelukken. Als je Montana
moet geloven dan bracht hij zijn
jeugd door in een circus en was
zijn ouwe heer goed voor een paar
fikse veroordelingen - eens deelde
hij de cel met Johnny Cash. „Nee,
dat heeft niets met mythevorming
te maken. Ik heb alleen wat feitjes
neergeschreven en ik verwachtte
ook niet dat die zouden worden
verspreid. Holy shit! Maar het is al
lemaal écht gebeurd".
The Beat Farmers ontstonden uit
een van Montana's eerdere pogin
gen om een hecht bandje op te zet
ten, The Penetrators. Al in die
groep joeg Country Dick het pu
bliek de stuipen op het lijf door
vanachter het drumstel te springen
en één van zijn ballads over platte
lands-deernen te berde te brengen.
Ook toen tuimelde hij vanaf het po
dium en brak het been van één van
de bezoekers. Het voorval leidde
tot een schadeclaim en enkele we
ken cel. „Hier in Europa bestaat
het idee dat de VS een keurig geor
dend land zijn. Het is zo afwisse
lend en gevarieerd als wat", zegt
Montana, „Je hebt hele streken
waar het recht van de sterkste nog
telt, en de mensen er eigenlijk even
ruw op los leven als in de dagen dat
het westen werd opengebroken".
Twee jaar geleden haalde Coun
try Dick een aantal gelijkgezinde
veteranen uit het Californische
clubcircuit bijeen om The Beat
Farmers vorm te geven: Jerry Ra-
ney (gitaar, zang), Rolle Dexter
(basgitaar) en Buddy Joe (gitaar,
zang). Het trainingskamp werd op
geslagen in El Centro. Ook een my
the? Dick: „Was het maar waar! El
Centro is een woestijnstadje in de
Californische woestijn. Het stelt
niks voor; drie houten keten en een
hondehok. Het is er te heet om
adem te halen. Maar het is de idea
le omgeving om de juiste mentali
teit te kweken voor het band-leven.
Je doet er karakter op. We wisten
dat het de eerstvolgende jaren
zwaar genoeg zou worden".
Voor Jerry Raney pakte de gok
goed uit. De voormalige gitaarheld
1(1) Holiday Rap MC Miker
G DJ Sven
2(3) Ti Santo Matia Bazar
3 (5) Sing our own song - UB
40
4(2) Papa don't preach - Ma
donna
5(8) Nasty - Janet Jackson
6 (4) The edge of heaven -
Wham
7 (10) Who's Johnny - El Debar-
ge
8 7) Lessons in love - Level 42
9 (6) My favourite waste of ti
me - Owen Paul
10 (15) Sweet freedom - Michael
McDonald
11 9) Disco samba - Two man
sound
12 (18) Let's go all the way - Sly
Fox
13 (13) Close to perfection - Mi
guel Brown
14 (11) 1 can't wait - Nu Shooz
15 (14) Dancing on the ceiling -
Lionel Richie
16 (16) Fight for ourselves -
Spandau Ballet
17 (19) Hunting high and low -
Aha
18 (22) What have I done for you
- King MC
19 (31) Love closer - Marilyn
Martin
20 (12) Atlantis is calling - Mo
dern talking
21 (37) The lady in red-Chris de
Burgh
22 (23) Happy hour Housemar-
tins
23 (17) Venus - Bananarama
24 (25) Higher love - Steve Win-
wood
25 (26) Too good to be forgotten -
Amazulu
26 (30) Big mouth strikes again
- The Smiths
y beat oj
Stewart
28 (20) Holly rock - Sheila
29 (39) Falling in love - Miami
Sound Machine
30 Borrowed love - SOS
Band
31 Paranoimia-Art of Noi
se
32 (21) Say it say it - E G Dail-
38
39 (28)
40 (29)
w beach - Chris Rea
You've got me keyed up -
Anita
When tomorrow comes -
Eurythmics
Dreamtime - Daryl Hall
The final countdown -
Europe
Zandvoort - Pasadena
Dream Band
On my own - Iieti La belle
M McDonald
Midnight lady - Chris
Norman
(Stichting Ned. Top 40)
uit The Shanes (in Californië stee
vast de begeleidingsband voor Bo
Diddley en Chuck Berry) kon zijn
ei in The Beat Farmers kwijt. Bud
dy Blue haakte uiteindelijk af en
werd vervangen door Joey Harris;
een wissel waardoor de muzikale
identiteit van de band nog geva
rieerder werd: een vleugje Byrds
hier, een scheutje George Jones
daar. In de groep houden de per
soonlijkheden elkaar nu keurig in
evenwicht.
De gladde Amerikaanse muziek
industrie lijkt geen rekening te wil
len houden met muzikale ontwik
kelingen aan de basis. Toch groeit
de waardering voor bands als The
Beat Farmers tegen de klippen op.
Montana, die zelf jarenlang een
grammofoonplatenzaak runde,
heeft daar wel een verklaring voor.
„De mensen willen niet langer ge
prefabriceerde emoties horen.
Vandaar dat er zo'n hang is naar de
muziek uit de jaren veertig, vijftig
en zestig. Neem nou de manier
waarop de country tot een cliché'
van zichzelf is geworden. De Coun
try van nu kan niet in de schaduw
staan van de muziek van Ray Pri
ce, Marty Robbins, Hank Williams,
de oude Johnny Cash. Er is hetzelf
de mee gebeurd als met de rock 'n'
roll. Op een gegeven moment pro
beerden zakenlieden de aard van
de muziek te analyseren om ver
volgens die muziek met behulp
van marketing te verkopen. Uitein
delijk werkt dat averechts".
Discografie Beat Farmers: Ta-
les of the New West (Demon Re
cords); Glad 'n' greasy (mini-al
bum; Demon Records); Van go
(Curb Records/Phonogram).
Country Dick Montana: drummer-zanger van The Beat Farmers
AMSTERDAM (GPD) -
„Tsja. Hij is mijn vriend, en
dan praat je over veel din
gen". Youssou N'Dour, 26
jaar oud, grijns wat en voelt
zich betrapt. Hij is wat lan
ger in Engeland blijven
hangen dan zijn 13-koppige
Senegalese band, Le Super
Etoile de Dakar. Peter Ga
briel, op wiens succesvolle
elpee So Youssou slechts
een paar maten zingt, wilde
N'Dour nog even polsen
over een gezamenlijke tour
nee naar de VS.
„Zover is het nog niet, maar er
moeten gekke dingen gebeuren als
die tour niet doorgaat", zegt Yous
sou, die in West-Afrika de status
van een superster geniet. „Maar ik
wil liever nog even wachten met
het nemen van een definitieve be
slissing. Ik zing op één stuk, In
Your Eyes, op Gabriels plaat, maar
hij houdt verschrikkelijk veel van
mijn stem; en ik vind het formida
bel wat hij maakt. Ik was opgeto
gen toen hij me vroeg mee te
werken aan die elpee. Iedereen die
naar Gabriel luistert, kent nu ook
Youssou N'Dour".
Geduldig
Na uiterst geduldig te hebben ge
poseerd zit Youssou N'Dour een
van de grootste talenten uit de
SUPERSTAR - Het Koninklijk
Ballet van Vlaanderen gaat op 26
en 27 augustus in Carré in Amster
dam extra voorstellingen geven
van „Jesus Christ Superstar". De
Nederlandse première had eerder
dit jaar in Den Haag plaats. Het ge
zelschap telt zeventig medewer
kers.
Afrikaanse muziek op zijn Am
sterdamse hotelbed. N'Dour heeft
zojuist opgetreden op het Britse
WOMAD-festival (World of Music,
Arts and Dance) oorspronkelijk
een initiatief van Gabriel, die op
één festival verschillende culturele
uitingen uit alle windstreken wilde
samenbrengen. De M'Balanx-funk
van N'Dour sloeg in Engeland in
als een bom, evenals tijdens het
vergelijkbare Sfinks-festival nabij
Antwerpen in de laatste week van
juli. Begin september zal N'Dour
zijn opwindende groep opnieuw
naar Amsterdam brengen voor een
optreden tijdens het Africa Roots-
festival.
door
John Oomkes
Wie een beetje moeite doet kan
in Nederland twee elpees uit
N'Dour's discografie bemachtigen,
het vorig jaar verschenen album
Nelson Mandela (op Magnetic Re
cords) en Immigre's. Op beide pla
ten imponeert de hoge, lichtelijk
hese en opvallend lenige stem van
N'Dour onmiddellijk temidden
van de opzwepende talking-drums,
die de voortdurende maat- en rit
mewisselingen dicteren. Het is de
zelfde vocale lenigheid die op Ga
briel's elpee maar een paar maten
nodig heeft om de luisteraar té
frapperen.
Zachtaardig
Het blijkt dat Gabriel en ik over
hetzelfde karakter beschikken", zo
zegt Youssou, terwijl hij een peuk
je uitdrukt in een asbak. „Ik heb
veel artiesten leren kennen, maar
dezelfde feeling voor muziek ben
ik maar weinig tegengekomen. Hij
is buitengewoon zachtaardig; het
is een natuurlijk mens. Ik houd
van het naturel in mensen". Yous
sou vertelt dat hij Gabriel al twee
jaar kent. Peter kwam hem na af
loop van N'Dour's concertdebuut
in Londen opzoeken, ze wisselden
telefoonnummers uit, en Gabriel
bracht een bezoek aan Dakar.
Het contact tussen beiden deed
de bekendheid van Youssou
N'Dour nog toenemen. Op uitnodi
ging van de Verenigde Naties zong
hij in mei van dit jaar in New York.
N'Dour was er zo verrukt over dat
hij van het podium gerukt moest
worden omdat hij niet wilde op
houden.
„Dat verhaal klopt", lacht hy
geamuseerd. „Maar de ambiance
was uitstekend, ik was in vorm, en
dat alles droeg er toe bij dat het wat
uit de hand liep. Het was voor een
publiek met veel genodigden en le
den van het corps diplomatique.
Het doet goed aan om juist in dat
milieu eens wat anders te laten ho
ren dan de gebruikelijke politieke
spelletjes en trucs. Het gaat erom
ook die mensen te bewegen".
Wolof
De taal waarin N'Dour zingt
het Wolof wordt in Senegal en
Gambia gesproken en is ingebed in
de Westafrikaanse Mandingo-tradi
tie; een cultuur die zijn wortels
heeft in een groot 18e- en 19e-
eeuws rijk. „In Afrika weten de
mensen waarover ik zing. dat is
een andere communicatie. Maar
ook in Europa en in de VS kun je
mensen raken, en niet alleen om
dat ze gevoelig zijn voor de Afri
kaanse ritmes. Via je platen kan je
laten zien dat je wat te vertellen
hebt".
Op zijn laatste elpee Nelson
Mandela doet N'Dour en krach
tige poging om de publieke opinie
te laten inzien hoe slecht het met
de mensenrechten in Zuid-Afrika
gesteld is. Het tijdschrift Afrika liet
de Wolof-tekst vertalen en ontdek
te zo dat dat N'Dour de gebeurte
nissen in Soweto inschatte als bij
na net zo verschrikkelijk als de
Dinsdag van N'Deer.
N'Deer is de hoofdstad van het
19e-eeuwse Westafrikaanse ko
ninkrijk Waalo, dat op bedriegelij-
ke wijze werd overvallen door het
naburige rijk Trarza (het huidige
Mauretanië). Bij die gelegenheid
werden de vrouwen van N'Deer ge
dood omdat ze een slavenbestaan
weigerden.
Vrolijk
Slechts dankzij vertaling kunnen
we zien dat N'Dours vrolijke mu
ziek die in het Westen vooral een
dansreactie losslaat bij het concert
publiek veel engagement bevat
ten. In verscheidene songteksten
waarschuwt N'Dour tegen de pro
blemen die met migratie van Afri
kanen gepaard gaan. In Dakaro
zingt hij over de trek naar de grote
stad Dakar; in Bitim Rew over de
Senegalezen die op zoek naar geld
in het buitenland hun eigen cul
tuur en zelfrespect dreigen te ver
liezen.
„Het moderne leven trekt, maar
je moet altijd jezelf blijven", zegt
Youssou over dit centrale pro
bleem in de ontwikkeling van elke
Afrikaanse staat. „Elke Senegalees
die bijvoorbeeld rijk wil worden in
Frankrijk dient na verloop van tijd
terug te keren. Zelfs als hij over
lijdt dient hij terug te keren. In Se
negal heeft hij zijn roots, zijn wor
tels".
„Datzelfde probleem doet zich
ook voor in de Afrikaanse muziek.
Die is rijk aan ritmiek, maar heeft
problemen op harmonisch gebied.
Je wilt je ontwikkelen goed.
Maar je moet jezelf blijven. Dat is
het moeilijkste van alles; in deze
tijd van technologische vooruit
gang een Afrikaanse sound te ont
wikkelen".
(GPD) Op 1 september is het
60 jaar geleden dat het fameuze
Nederlandse dansorkest The
Ramblers werd opgericht. Op
29 januari 1979 hield het offi
cieel op te bestaan. Toen waren
de orkestleden met hun Last
Farewell Blues bijeen in een af-
scheidsuitzending op de televi
sie. Maar echt weg zijn ze nooit
geweest en in 1979 kregen ze
zelfs nog een Gouden Harp van
de stichting Conamus. Namen
als Jacky Buiterman, Ferry Ba-
rendse, Marcel Thielemans (di
rigent sinds 1979 en al bandlid
sedert 1933...), Kees Bruyn en
Bert Paige blijven een begrip.
(Na byna 40 jaar leiderschap
stierf Theo Uden Masman in
1965.)
The Ramblers zijn er nog
steeds in een verjongde bezet
ting. Onlangs maakte Jan Kok
bij de TROS-radio vier pro
gramma's rond de band en de
reacties waren overstelpend.
De fanclub maakt er ook werk
van. Rond het 60-jarig bestaan
organiseert deze een expositie
in Middelburg van 20 augustus
tot en met 20 september. Op 6
september zit het orkest in een
rechtstreekse televisie-uitzen
ding vanaf de Firato in de RAI
te Amsterdam.
Youssou N'Dour: Zelfde karakter als Peter Gabriel'
CONCERTSERIE - Philip Glass
geeft met zijn uit acht muzikanten
bestaande ensemble in september
vijf concerten in ons land. De tour
nee leidt langs De Doelen in Rot
terdam (20 september), De Ver-
eeniging in Nijmegen (21 septem
ber), Muziekcentrum Vredenburg
in Utrecht (22 september), De Oos
terpoort in Groningen (23 septem
ber) en het Concertgebouw in Am
sterdam (24 september). Het Glass
Ensemble speelt naast ouder werk
ook delen uit de Civil WarS, A des
cent into the maelstrom en uit een
nieuw werk voor de dansgroep van
Twyla Tharp.
