'Het gaat
niet
vanzelf
meer'
Mensen kijken als nobele bezigheid
TV-rubriek
'De kids komen vanzelfbij ons uit
door
Nico Scheepmaker
Maywood moet er hard aan trekken, want.
ZATERDAG 9 AUGUSTUS 1986
KUNST
PAGINA 27
In zijn laatst film, 'Ginger en
Fred' met Giuiietta Masina en
Marcello Mastroianni in de
hoofdrollen, neemt Federico Fel-
lini een loopje met de televisie.
En dat is dan wel bijzonder zwak
en eufemistisch uitgedrukt, want
Fellini hoont met groot sarcasme
de behoefte, om niet te zeggen de
geilheid van de televisie om
mensen als een fruitcocktail voor
de gretige kijkers te kijk te zet
ten, en dan met name in het soort
programma's waarin een presen
tator de ene na de andere zonder
ling over het scherm jaagt, afge
wisseld door show en muziek.
U denkt nu natuurlijk aan Wil
lem Ruis, want dat doe ik ook.
Elke dag zo'n beetje, en niet al
leen in verband met zijn show-
programma's. Fellini steekt de
draak met het soort tv-program-
ma's zoals die bij ons door Wil
lem Ruis en Ron Brandsteder
werden/worden gemaakt, maar
dan wel op Italiaanse en Fellinis-
tische wijze op de spits gedre
ven. Je denkt bij het kijken naar
'Ginger en Fred' wel aan die luid
ruchtige showprogramma's zoals
Willem Ruis die maakte, maar te
gelijkertijd besef je dat zijn Hol
landse aanpak toch kleinschali
ger was en met veel minder ver
achting voor 'de gewone man'
die de brandstof voor zo'n pro
gramma levert werd samenge
steld, dan Fellini het in zijn film
voorstelt Maar ja, ook vergele
ken met die grootscheepse Ita
liaanse showprogramma's zal
Fellini's filmversie, hem kennen
de, ongetwijfeld de werkelijk
heid tot in het wanstaltige heb
ben overtrokken. Maar vermake
lijk is de film wel. Eén van de
merkwaardige types die door
Fellini voor de camera werd ge
haald was een vrouw die tegen
betaling haar televisietoestel een
maand lang had laten afsluiten,
om te zien of dat menselijk ge
sproken verdraaglijk was. Zij
kwam vertellen dat het ver
schrikkelijk en onmenselijk was
geweest, dat je zoiets geen mens
mocht aandoen, zeker niet als er
ook nog kinderen en ouden van
dagen in huis zijn. Italiaans dra
ma! Niet origineel overigens, het
is een paar jaar geleden al eens
met Amerikaanse 'vrywilligers'
geprobeerd, en als ik mij goed
herinner kwamen ook die tot de
conclusie dat zo'n televisieloze
maand weliswaar niet dodelijk
was geweest, maar ook verre van
aangenaam.
Ikzelf heb mij, met mijn gezin,
ook een maand lang aan zo'n be
proeving onderworpen, want tij
dens drie weken vakantie in een
huisje in Italië, en daarna nog
een week in een hotel in Frank
rijk, heb ik geen snipper televisie
gezien, terwijl ik toch al 25 jaar
een grote innemer ben. Maar om
nou te zeggen dat ik het gemist
heb: nee! Eigenlijk maar één
dag: ik had met graagte naar het
huwelijk van Andrew en Sarah
gekeken, - op een andere manier
ook een soort 'Ginger en Fred'.
Je blijkt er dus heel goed buiten
te kunnen, hoewel: ik moet toe
geven dat ik dit spel van onthou
ding niet helemaal fair gespeeld
heb, want een vriend van ons
heeft tijdens onze afwezigheid
wel een paar 'highlights' voor
ons op de videoband opgeno
men: de afleveringen van 'Ox
bridge Blues' (die een beetje te
genvielen na The Glittering Pri
zes' met Tom Conti van dezelfde
schrijver: 'Witty, all zu witty'),
twee afleveringen 'Fatal vision'
(echt gebeurd, net iets te Ameri
kaans gemaakt) en de laatste
Adriaan van Dis. Ja kijk, op die
manier ga je natuurlijk met een
even gerust geweten een televi
sieloze vakantie tegemoet als een
kattenliefhebber die weet dat de
buurman elke dag de Whiskas en
niet graag hebben willen
missen, want hoewel dat ook een
kwestie van mensenkljken is kan
niemand volhouden dat die men
sen niet het volle pond krijgen
van Adriaan van Dis. En het was
zo contrastrijk! Na de vleselijke
dubbelsculptuur Gilbert Geor1-
ge (zo volstrekt gespeend van elk
gevoel voor humor en betrekke
lijkheid, dat zij van marmer had
den kunnen zijn) was het optre
den van uitgever Johan Polak
zo'n absolute verademing, qua
humor, qua betrekkelijkheid,
qua formuleringskunst, dat ik
een soort chauvinistisch natio
naal zelfbewustzijn bij mijzelf
voelde oprijzen vergeleken met
de onzin die Gilbert en George
uitkraamden. Gelukkig trok de
Engelse politica Shirley Williams
■Tv V fri
J
alles terwille van Groot-Brittan-
nië weer recht, want zij bleek
welbespraakt te zijn, gevoel voor
humor te hebben, gevoel voor
betrekkeUjkheid, en even intelli
gent te zijn als Johan Polak. Dan
wordt mensen kijken een nobele
bezigheid, al was het maar omdat
het goed kijken is naar goede,
aardige mensen, - en dan bedoel
ik in dit geval alleen Shirley Wil
liams en Johan Polak, de 'Ginger
en Fred' van Adriaan van Dis. De
superieure nonchalance en pre
cisie waarmee Johan Polak op
een gegeven moment het glas
water hief en zei: „Mag ik dit hef
fen op uw gezondheid en mijn
bewondering uitspreken voor
wat u hiervoor hebt gepresteerd?
Het water stond in mijn handen.
Dus ik wil het u vooral niet moei
lijk maken". Dat sloeg op dat
verschrikkelijke herendubbel
Gilbert en George...
NIJMEGEN/GRONINGEN
(GPD) - Ze hebben Japan
gezien en half Europa. In
meer dan dertig landen
kent men hun werk. Twin
tig jaar bezig: het duo May
wood. De tijden zijn hard
geworden. Tegenwoordig
trekken ze het land door om
hun nieuwe single te pro
moten. Twee vrouwen in za
ken. Twee glinsterblouses
met fraaie, ingeweven mo
tieven op glanzende panta
lons. Twee vocalistes met
slanke lijven op hoge hak
ken. Een stevige, maar uit
gesproken elegante theater-
act. Twee vrouwen op pro
motietournee. Maywood op
zakenreis langs de platen
winkels in het hele land.
Verkooptripjes ten behoeve van de
single 'When I look into your eyes'.
Alice en Caren, ze hebben betere
dagen gekend. Dagen dat het wat
vlotter ging en makkelijker liep.
Maar kapsones zijn het duo
vreemd. Er moet gewerkt worden.
En dat laten ze niet na. Hun toko
moet draaien en ze zijn niet-te be
roerd om daar het een en ander
voor te doen.
Twee ondernemende vrouwen.
Gezamenlijk houden ze een kleine
firma in beweging in Borgharen bij
Nijmegen. Een onderneming met
als artikelen onder meer: zang,
composities en arrangementen,
platen maken en verkopen, een op
namestudio voor 16 sporen voor de
demo's, het eigen boekingskantoor
en een stal met aankomend jong ta
lent. Ze hebben in de mooie jaren
uitstekend verdiend en het geld op
advies van een nauwlettend toe
ziende vader geinvesteerd in hun
studio en...in de scheepvaart. Via
een bevrachtingskantoor in Duits
land hebben ze drie vrachtschepen
in de vaart. Zakelijk commentaar
van senior: "Dat marcheert buiten
gewoon goed".
Maywood: twintig jaar samen. In
1979 kwam de eerste single uit.
Aan de basis ligt een aanzienlijke
portie artistiek kunnen en goede
smaak. Plus het initiatief om bezig
te blijven en nieuw afzetgebied te
zoeken. De meisjes Maywood
schrijven al hun liedjes zélf. Ze
vluchten niet in de covers van bui
tenlandse toppers. Een ontmoeting
met Maywood in twee episodes.
Scene I speelt zich af in de huis
kamer van een theatercafé, ergens
in het land. Ze zijn aan de wildste
accommodaties gewend. Omkle
den in de woonkamer? Geen pro
bleem. "We hebben ons ook wel
eens verkleed tussen de biervaten.
Meestal ligt dat aan de sfeer van de
nieuwe single. Je weet nooit waar
je mee scoort. We komen in feest
gelegenheden, maar ook in het dis-
cothekèncircuit. Obers voor je
langs met bladen vol glazen? Niet
zo erg. Dat is je werk".
Alice doet voornamelijk het
woord, af en toe bijgevallen en aan
gevuld door haar zus Caren. Tij
dens de optredens Ujken de rollen
omgekeerd. Dan zingt Caren het
hoogste lied en functioneert Alice
vaak als de tweede stem. Als ze
voor publiek staan, beperken ze
zich niet tot het eigen repertoire.
Dan brengen ze ook medleys van
anderen, spirituals of werkjes die
ooit bekend werden via The Supre-
mes. Meestal een optreden van on
geveer een half uur. Maar ze willen
verder en méér. Als groot project
beginnen ze eind september met
een eigen theater-show.
door
Jacques d'Ancona
Alice: "We brengen dan de gen
res waarmee we al vijf jaar werken
op de kleine podia in een schouw
burgprogramma. De bestaande
acts bouwen we uit met muziek uit
films, musicals, onze hits, jazz en
het lp-werk".
Maywood heeft gedurende een
aantal jaren Uitwellingerga in
Friesland als thuisbasis gehad. In
de periode tussen 1980 en 1984
vooral boekte het duo het'ene suc
ces na het andere.
"Toen kwam er een periode dat
het moeilijker ging. Om wat voor
reden dan ook. Weet dat maar eens.
Dan ga je zoeken en slaat het ver
keerde pad in. We hadden de in
druk dat het jongere publiek, zo
tussen 13 en 18 jaar, de platen
kocht. Het moest meer poppy,
meer disco, dachten we. Maar we
moesten terug. Ze wilden er niet
aan. Onze toenmalige platenmaat
schappij wilde de sound van de
hits 'Late at night' en 'Rio'. We wil
len echter geen kopie, niet de weg
van de minste weerstand. Wij kie
zen voor het brede publiek. Een
handicap is echter het instorten
van de platenmarkt. Iedere artiest
heeft daarvan een klap meegekre
gen. Het moet allemaal zo goed
koop mogelijk. Vergeet daarbij
niet dat we uitsluitend Engelstalig
zingen en dus moeten concurreren-
met het buitenland".
- Er nooit over gedacht om over
te stappen op Nederlands repertoi
re?
Alice: "Wel over nagedacht,
maar ik schrijf geen Nederlandse
tekst en wat ik schrijf vind ik op
dat terrein voor onszelf niet inte
ressant. We zijn bewust niet over
gegaan op Nederlandstalig. Dan
ontstaat een panieksituatie. We
willen een beetje goede tekst heb
ben".
- Jullie leiden een vrij grote fxr-
"We doen heel veel dingen zélf.
Een zusje regelt de boekingen per
telefoon. Daarvoor hebben we
geen aparte man meer. Een tijdje
waren we bij Joop van den Ende,
maar voor ons functioneerde het
niet. In 1984 zijn we voor onszelf
begonnen en hoe gaat dat? Als je
een hit hebt belt iedereen en als je
Maywood: 'We hebben ons wel eens tussen de biervaten verkleed'.
geen hit hebt moet je er aan trek
ken. En we hadden geen hit. Toen
dachten we: het ligt aan ons. Daar
komt bij dat we een beetje van de
discotheken af willen. Dat is nooit
echt van de grond gekomen. We
werken ontzettend hard aan het
podium-repertoire en twee, drie
optredens per week kunnen we
zélf regelen".
- Een hit is dus wel erg belang
rijk?
Alice: "Het is wat dat betreft een
rot vak. Zo gaat dat nu eenmaal in
het léven. Men luistert alleen naar
een hit en niet naar wat je daar
naast doet".
Een tweede groot project staat
op stapel: Maywood op de jazz-
toer. Stijl jaren dertig, Hot Club de
France. Caren en Alice in num
mers als 'You're undecided now'
en 'Let there be love'.
Op het podium bewegen ze
synchroon. De pasjes bedenken
Alice en Caren zelf. Als ze er ie
mand bij nemen om de beweging
te fantaseren, lukt dat nooit hele
maal. "Het schijnt altijd gelijk te
moeten". Meestal valt Maywood
daarom terug op eigen ideeën. "Je
moet op het zingen letten. Het be
wegen gaat nooit boven de zang
kwaliteiten. Toch bewegen we als
of we een tweeling zijn. Dat gaat na
twintig jaar vanzelf. Dat komt mis
schien omdat we zusjes zijn. Er is
een band. We zijn trouwens heel
verschillende types".
"We hebben veel beleefd. Vijf
keer Japan, waarvan éénmaal com
mercieel voor Honda. We hebben
door Zweden getoerd, in open
luchtparken gezongen, we waren
met de Bob East Show Band in
Bulgarije, maar in Nederland had
den we eigenlijk maar één echt
goede special. Het publiek waar
deert ons. Ze kiezen voor je. Meest
al kopen ze maar van één favoriet
plaatjes. En wat de bladen betreft:
soms is er een verhaal waar waar
heid in zit. In het begin hadden we
zeker te klagen. Het meeste komt
uit de dikke duim en die laag heb
ben we ook over ons heen gehad.
Dat komt omdat ze geen vat op je
kunnen krijgen. Onlangs stond er
weer een onzin-verhaal in de Story.
Het zogenaamde best bewaarde ge
heim van de showbiz: een relatie
met twee jonge knullen, een duo
dat we via onze stal een kans bie
den. Volslagen gelogen! Wij hou
den privé en de business geschei
den. De journalisten van de bladen
gaan er van uit dat iedere artiest
wel iets heeft. Dat zoeken ze dan
uit. Je hoopt op het betere inter
view. Daar zijn we nog nooit voor
benaderd".
- Is dit nog steeds een leuk Pak?
Caren: "Het is een tijd vrij stil ge
weest. Dat wil zeggen: naar buiten
toe. Wij zaten niet stil. De aandacht
is er. Ik vit niet op Hilversum. Het
nationaal produkt wordt wel on
dersteund. Als je je alleen op een
single moet concentreren denk je
echter: waar moet het naar toe? Je
kunt proberen de aandacht wat te
verleggen. Volgens de nieuwe re
denering van de platenmaatschap
pijen moet de artiest mee-investe-
ren. Dat vraagt een heel andere
werkwijze. In de tijd van 'Late at
night' verkochten we 70.000
singles. We hebben aangeboden li
ve met orkesten te werken. Dan
krijg je één of twee aanbiedingen!
Die orkesten hebben nauwelijks
zin om met je te repeteren. En dat
moet, want wij brengen dus geen
covers zoals Albert West".
Vrij cynisch antwoordt Alice:
"We denken van niet. Laten we 't
hopen. De plaat loopt niet. Daarom
gaan we zelf de boer op. Het gaat
niet vanzelf meer, vandaag de dag.
We worden gedraaid, daar ligt het
niet aan. Maar 178 singles in de
wéék is niets. Een paar jaar gele
den waren het er 1500"
Scene II: het optreden in het ca
fé. Maywood niet op, maar vóór het
biljart. De tijdens het gesprek
enigszins dooie oogjes van de don
kere Caren staan opeens als twee
flonkerende sterren in het züinige
licht. Ze combineren een stamper
tje direct met een verkooppraatje.
Zaken zijn zaken. Maywood zet de'
tent op de kop. Moeiteloos. "We
zijn er net eq we blijven nog wel
Met computergestuurde bewe
gingen gaan ze over op de Motown
Times en later kan een toegift er
ook af. Een vriendin onder het pu
bliek: "Ik ken ze al twintig jaar,
maar ik krijg er nog steeds kippe-
vel van".
The Ramones zijn niet kapot te krijgen
Joey Ramone: 'Wat stellen de kids op prijs?'
SNEEK (GPD) - The Ramones
vertonen nog steeds geen ver
schijnselen van materiaalmoeheid.
De Godfathers van de Amerikaan
se hardcore vestigden onlangs tij
dens Srieekwave bijna een nieuw
snelheidsrecord: 28 songs flitsen
binnen 60 minuten voorbij.
Toch is Joey Ramone- (in
werkelijkheid: Jerry Hyman) al
lang niet meer het schoolvoorbeeld
van een afgetrainde spits. Na af
loop van het optreden in Friesland
hangt hij afgemat onderuit op een
kruk in luxueuze, rijdende restaua-
ratiewagen. Zijn bloes hangt tot op
de navel open. Zo zie je hoe de
laagjes spek op zijn buik als plak
jes kaas zijn gerangschikt.
"Nee", zegt de Ramones-zanger -
toch nog opmerkelijk helder - in
antwoord op de vraag waarom The
Ramones hun prachtige, maar tra
ge recente single live niet uitvoe
ren. "We speelden 'Something to
believe in' niet. We willen de gang
er in houden. Het tempo moet zo
hoog mogelijk zijn. Up! up! We
hebben wel 'That's why I want so
mething to do' gespeeld - en dat
heeft een medium tempo. We spe
len geen ballads meer, al enige rijd
niet meer trouwens. We hebben
het wél gedaan: dingen als Here to
day, gone to-morrow, I remember
You".
"We hebben inmiddels zo'n ruim
repetoire opgebouwd - elf elpees -
dat het moeilijk is om vast te stel
pt, gpd) len welke song een langer leven be
schoren is en welke niet. Je gaat
dus maar af op de reacties van de
kids; wat stellen zij het meest op
prijs? Dat combineer je met wat
obscure dingen. Zo hebben we Li-
mehouse al zeven jaar niet ge
speeld. En bovendien wissel je
wat".
door
John Oomkes
The Ramones - naast Joey,
Johnny, DeeDee is drummer Rit
chie de enige nieuweling (slagwer
kers zijn kennelijk het meest aan
slijtage onderhevig) - maakten in
1976 furore met zeer snel uitge
voerde, uiterst summiere roek-
songs met twee, drie en soms wel
vier akkoorden. De inspiratie voor
deze tegelijk met de punkgolf om
hoog gekomen band lag in de jaren
zestig en omvatte zowel The Shan-
gri-Las als The Beach Boys. Zowel
de structuur van de songs als het
fun-karakter er van was identiek
aan die van The Ramones. Geen
producer, noch Phil Spector, noch
Graham Gouldman noch Jean
Beauvoir heeft dit karakteristieke
geluid van The Ramones nader
hand dan ook werkelijk kunnen
aantasten.
De muziekpers heeft de rol van
The Ramones altijd op juiste waar
de weten in te schatten, maar voor
al in eigen land heeft 't het uit Fo
rest Hills afkomstige kwartet grote
moeite gekost om aan de bak te ko
men. "De situatie is nu ingrijpend
veranderd", zegt Joey. „Je hebt nu
een grote respons op de metal-stro-
mingen als de hardcore, speed-me-
tal, black metal. Bands als Metalli
cs bazuinen rond dat ze door ons
zijn beinvloed. De kids voelen zich
door hen aangesproken in hun ver
langen naar opwinding, en komen
vanzelf bij ons uit".
Joey zegt over de verplichting
die dat schept: "Bands bedriegen
vaak hun eigen aanhang. Ik kan
me herinneren hoe ik naar een con
cert van Slade ging en teleurge
steld naar huis terugkeerde omdat
Noddy Holder alleen maar het
werk van zijn laatste elpee speelde.
Dan krijg je niet waarvoor je geko
men bent. Je wil hun glorienum
mers nog een keer horen; al was
het maar omdat je die alleen maar
van de plaat kende".
Op de recente elfde elpee Animal
Boy overtuigen The Ramones met
mooie snelle songs als Apeman
Hop en Crummy Stuff maar ook
met twee bloedmooie ballads, het
al genoemde Something to believe
in (dat zelfs, of juist door de NCRV
werd gedraaid) en het al even dro
merige She belongs to Me. Op de
elpee komt ook een re-mix voor
van Bonzo goes to Bitburg, het mu
zikale pamflet dat 'de broertjes' vo
rig jaar uitgaven naar aanleiding
van het omstreden bezoek van pre
sident Reagan aan een Duitse be
graafplaats waar SS'ers begraven
lagen.
Joey: "Het nummer heet nu My
Brain is hanging upside down, en
ik geloof niet dat de politieke satire
ervan minder is geworden. Kijk,
hoe gaan die dingen? Zo'n num
mer is politiek geladen. Te zeer
naardemening van de platenmaat
schappij. Zo'n firma reageert op
eens vreemd en geraakt als je de
politiek ter sprake bent. You
know?".
"Die song vormt onze oprechte
reactie op het absurde nieuws dat
Reagan naar Bitburg wilde gaan.
We waren onthutst door dat inci
dent. Je voelt je in je hemd gezet
door zoiets; het was een belediging
van iedereen die tegen Hitier heeft
gevochten. De plaat kwam hard
aan. Hij werd óf doodgezwegen óf
de hemel ingeprezen. Bij de New
York Music Awards kregen we er
de prijs van beste single bij de cate
gorie onafhankelijke labels voor".
Joey gluurt voorzichtig door zijn
woelige haardos heen: "We zijn
geen band die stijf staat van de po
litieke meningen, integendeel. Als
je al ergens over schrijft dan moet
je werkelijk door iets geraakt zijn.
Het meeste werk van The Ramo
nes heeft een overwegend vrolijk
karakter, al zit er vrijwel altijd nog
een tweede betekenis in verscho
len. Zoals in bijvoorbeeld The
KKK took my Girlfriend away. Je
moet een beetje tussen de regels
doorlezen. De song Psychothera
py? Tja, dat was gebaseerd op een
echte ervaring. You know? Ons
materiaal weerspiegelt onze karak
ters over het algemeen zeer goed.
Het is niet alleen snel en vrolijk"
