Ria's verbeten jacht op privacy
Waar eindigen de bemoeienissen van een sociaal-rechercheur?
'Je hoeft het iemand niet
onmogelijk te maken'
ZATERDAG 9 AUGUSTUS 1986
EXTRA
PAGINA 21
"Aan de ene kant wil je fraude tegengaan, en aan
de andere kant wil je er geen politiestaat van
maken", zei minister De Koning van sociale zaken
onlangs. Sinds enige tijd is bij sociale diensten in
Nederland het instituut sociaal-rechercheur
actief, met het doel bijstandsfraude op te sporen.
Soms leidt dat tot onversneden spionage, zo als in
het geval van Ria Westrate uit Roelofarendsveen,
die de Belangengroepering Benadeelde
Bijstandsvrouwen oprichtte. "Uit alles blijkt dat
iemand met een uitkering absoluut geen recht op
privacy heeft".
door Ko van Leeuwen
De Belangengroepering Benadeel
de Bijstandsvrouwen (BBB) volgt
het instituut sociaal rechercheur
misschien wel even hinderlijk als
doorgaans omgekeerd het geval is.
Zo verstuurde de BBB rond Konin
ginnedag dit jaar - aangemoedigd
door de jaarlijkse lintjesregen - aan
elf sociaal rechercheurs het gouden
gluurderslintje. Deze onderschei
dingen werden via de desbetreffen
de sociale diensten aan de recher
cheurs uitgereikt.
Ria Westrate uit Roelofarendsveen
glimlacht vrolijk als ze het vertelt. Ook
haar 'eigen' sociaal rechercheur werd
onderscheiden. „Spruitenburg heet hij.
Maar ik noem hem nu liefdevol Spruitje.
Als zo iemand je maandenlang bespio
neert, ach, dat schept toch een band".
Ria Westrate is 38 jaar, gescheiden, en
moeder van vijf thuis wonende kinde
ren. Ze krijgt een bijstandsuitkering. De
sociale dienst in haar woonplaats liet
haar woning in de winter van 1984-'85
schaduwen. Een koude klus voor de
aangewezen ambtenaar, want die winter
mocht er zijn. Maar hij deed zijn werk
punctueel, daarvan getuigt het vertrou
welijk rapport Nr. BC: AK-19 dat op 6
februari 1985 gedateerd is. Dat rapport
kreeg Ria Westrate in handen nadat zij
een beroep had gedaan op de Wet Open
baarheid Bestuur. De meeste persoonlij
ke gegevens erin, zoals adressen en
plaatsen zijn doorgehaald.
Het rapport laat zich lezen als een
saaie detectiveroman. Het toont vooral
aan dat het leven van een sociaal recher
cheur minder spannend is dan men zou
vermoeden. De meest interessante mel
dingen die Spruitenburg in zijn verbaal
maakt, gaan over het in de auto stappen
van een man die uit het huis van me
vrouw Westrate komt, het ijs krabben,
het aan de waslijn hangen van witte
overhemdem. Hoge ogen gooit het weg
rijden en geparkeerd staan van de auto
van degene die in de rapportage veelal
als genoemde man wordt omschreven.
Klem gereden
Ria Westrate: „Na jaren leer ik een
man kennen en dat blijkt dan een echte
vriend, een fijne kameraad voor je te
zijn. Die vriend verliet op 5 februari mijn
huis en werd opeens klemgereden door
de Rijkspolitie hier. Hij was blijven sla
pen omdat het laat was geworden op een
verjaardag. Hij moest mee naar het bu
reau en daar zat een opsporingsambte
naar. Die zei: ik wil dat u een verklaring
tekent dat u een economische eenheid
vormt met mevrouw Westrate. Dat deed
hij niet. Om half negen werd ik gebeld.
Of ik direct op het politiebureau wilde
komen. Nou, ik schrok me wezenloos, ik
voelde de grond onder m'n voeten weg
trekken. Ik zeg: is er iets met de kinde
ren? En het antwoord was: nee, het is
een verrassing, komt u maar hierheen.
Ik legde de haak erop en om een uur of
negen belde m'n vriend. Hij zei: joh, ik
ben klemgereden, ik snap er niks van".
Ze vertelt hoe ze snel cohtact opnam
met een bureau voor rechtshulp. Hoe ze
haar adviseerden wèl naar het politiebu
reau te gaan. Ria Westrate: „Ze zeiden:
als je niet gaat, denken ze dat het wel
waar zal zijn. Ik kom daar in een kamer
tje van twee bij twee met een bureau er
in en twee heren. Daar ontmoette ik voor
het eerst meneer Spruitenburg, mijn so
ciaal-rechercheur, die mij drie maanden
begluurd had. Of ik wist waarvoor ik
moest komen. Ik had gefraudeerd. Je
wordt al onmiddellijk behandeld als
misdadigster. Ik zeg: het gaat jullie ze
ker om de seksuele relatie. Maar hij ant
woordde: je hebt nog geluk gehad dat
we geen inval hebben gedaan. Van 23
oktober 1984 af totaan die 5e februari
had die man mij dus bespioneerd. Hij
had tussen de 27 en de 30 waarnemingen
gedaan, nou, dat is twee keer per week.
Het erge is dat zoiets gebeurt naar aan
leiding van anonieme tips!".
Het vertrouwelijk rapport telt meer
dan veertig 'waarnemingen'. Als aanlei
ding tot de controle vermeldt het rap
port: Vermoeden van fraude o.g.v. tip.
De eerste keer dat de sociaal recher
cheur iets verdachts meent te ontdek
ken is op dinsdag 23 oktober 1984. Be
vinding/waarneming op die dag:
Een man
...omstreeks 16.05 uur, stond op de... bij
de achteruitgang van de woning..., te...
de... personenauto geparkeerd. Vanaf
het erf van genoemde woning, via de in
de houten afscheiding aanwezige deur,
kwamen een vrouw en een man tevoor
schijn. De man droeg o.a. een zwart kos
tuum, had enigszins krullend of golvend
donkerkleurig haar, een snor en een bril.
De man opende het rechter voorportier
en liet de vrouw in de auto stappen. Ver
volgens stapte hij zelf in de auto op de
bestuurdersplaats. Hierna reed men
weg, in de richting van... Diezelfde dag,
omstreeks 20.00 uur, stond de perso
nenauto weer op denaast de aangren
zende woning In de woning brandde
licht.
Ria Westrate: „Ik heb navraag gedaan
bij de rijksconsulent van het ministerie
van Sociale Zaken en Werkgelegenheid,
maar de sociale dienst is niet verplicht
de cliënt op te roepen en te vertellen dat
er controle zal komen. Hij zei wel: Maar
fatsoenshalve...".
Ria Westrate vertelt dat de sociaal-re
chercheur zich nauwgezet van zijn taak
kweet: „Hij meldde dat er witte over
hemden bij me aan de lijn hingen. Ja,
dat klopt. Mijn oudste zoon is kelner in
een restaurant, die draagt witte over
hemden. Elke dag een schone. Dan
komt zo'n lijn wel eens vol met witte
overhemden".
Wit overhemd
Het rapport meldt op 30 november
1984:
...omstreeks 07.55 uur, stond de ...-per
sonenauto geparkeerd op het middenter
rein van de nabij deteIn de wo
ning branden lichten. Waarneembaar is
dat de bekende man onder andere ge
kleed in een wit overhemd, door de ka
mer loopt. Omstreeks 08.13 uur, die dag,
kwam hij via de achterdeur van de wo
ning en het erf op de straat. Hij begaf
zich naar de auto, waarmee hij korte tijd
later wegreed".
Verdachter vindt de waarnemer het op
5 december, toch al een dag waarop het
spannend kan toegaan:
omstreeks 07.50 uur, bleek de ...-per
sonenauto geparkeerd te staan op het
middenterrein van de nabij de te
...arendsveen. (Hier was verzuimd het
eren:'Al was de onderste steen boven
(fotoGPD)
laatste deel van de woonplaats door te
halen). Omstreeks 08.13 uur, die dag,
kwam de welbekende man via de achter
uitgang van de straat op lopen, begaf
zich naar de auto en reed daar vervol
gens mee weg. Omstreeks 09.15 uur, die
dag, blijkt er wasgoed buiten de woning
te hangen. Hierbij bevinden zich witte
overhemden. Gebleken is dat de hier
meergenoemde man op werkdagen witte
overhemden draagt.
De volgende dag betrapt de sociaal-re
chercheur de 'meergenoemde man' op
nieuw op heterdaad. Nu onderneemt hij
verdere actie. Lezen we in zijn vertrou
welijke rapportage:
...Hij begaf zich via het erf en de deur
in de afscheiding de straat op en naar de
auto. Hij reed weg naar Omstreeks
08.25 uur, die dag, reed hij het parkeer
terrein van het postkantoor in die ge
meente op. Hij ledigde daar een postbus.
Aangezien deze man vermoedelijk ge
naamd is die woonachtig zou zijn op
het adres te werd daar een controle
uitgeoefend. Het bleek een appartement
op de 5e etage te zijn. In de woning be
vond zich geen persoon/personen. In de
brievenbus lagen enkele folders".
Privacy
Ria Westrate: „Uit alles blijkt dat ie
mand met een uitkering absoluut geen
recht op privacy heeft. En iemand die
omgaat met iemand die een uitkering
heeft blijkbaar ook niet. M'n vriend was
een week ziek. Hij woont alleen, dus ik
zei: je moet verzorging hebben, je komt
hier. Dus het GAK krijgt dit adres op.
Nou, Spruitje had zelfs een kopie van
het rapportje van de controle-man van
het GAK. Ik vind het nog steeds onge
looflijk. Het is een rot gevoel dat burgers
elkaar verlinken, verraden en dat dan
zo'n man zich ervoor leent om drie
maanden lang iemand te schaduwen. Ik
heb het nog steeds... als er een auto aan
de overkant stopt denk je onwillekeu
rig...".
„De vraag is of mensen die een uitke
ring ontvangen evenveel recht hebben
op privacy als andere burgers", sprak
mr. Mieke Vosman, de advocate van Ria
Westrate bij de behandeling van een ho
ger beroep nadat de vice-president van
de Haagse rechtbank eerder had beslist
dat de gemeente Alkemade niet bekend
hoefde te maken hoe dikwijls per week
Ria Westrate haar vriend zou mogen ont
vangen. Want dat wilde Ria wel eens we
ten, maar ze kreeg ook in tweede instan
tie nul op rekest. Bij die gelegenheid
stelde de Amsterdamse advocate dat
haar cliënte nooit had gefraudeerd, maar
dat de sociale dienst in haar gemeente
haar behandelde alsof dat wel zo was.
Mr. Vosman: „De gemeente moet bij
het uitvoeren van de bijstandswet alleen
beoordelen of de uitkeringstrekker geld
heeft. Dat is alles. Zaken als iemand die
gearmd over straat loopt, bij wie iemand
slaapt of van wie de was is die buiten
hangt, doen niet ter zake".
Ria Westrate keert terug naar de ge
beurtenissen op die gedenkwaardige 5e
februari: „Dezelfde dag dat m'n vriend
klemgereden werd, is ook m'n uitkering
stopgezet. Wat moet je dan met je vijf
kinderen? Je hebt het in een dorp als dit
toch al moeilijk als je gaat scheiden. De
directeur van de woningbouwvereni
ging was hier vroeger een huisvriend.
Na de scheiding schreef hij een brief
naar de Raad voor de Kinderbescher
ming dat ik een losbandige vrouw was
en niet capabel de kinderen op te voe
den. Er is hier toen een pittige tante bij
me thuis geweest en die heeft een rap
port opgemaakt. Nou, al was de onderste
steen boven gekomen, m'n kinderen, dat
is mijn taak".
Verbijsterd
Even maar is ze stil. Dan zegt ze: „Die
vijf kinderen, dat is een groot gezin ja, ik
liet er geen gras over groeien. Maar we
hebben het heerlijk met elkaar. Die kin
deren, zijn m'n leven". Even later:
„Nou ja, je scheiding, dan kom je bij de
sociale dienst terecht en dan zegt daar
een ambtenaar botweg tegen je: „Het in
teresseert ons niet hoeveel mannen jij
over de vloer krijgt, als je d'r maar niet
voor wordt betaald. Dan kijkje toch wèl
even verbijsterd. Mijn vriend is geen
vervanger of pappa-figuur. Hij heeft z'n
eigen huis, z'n eigen zaak, z'n eigen be
doening en wij zijn alle twee vrije men
sen".
Ria Westrate liet dus niet over zich lo
pen. Via de Vrouwenvakbond Amster
dam kwam ze met haar raadsvrouw in
contact en ook met het Landelijk Steun
punt Comité Vrouwen in de Bijstand in
Utrecht. In haar woonplaats gedroeg Ria
zich verre van lijdzaam. Met steun van
haar advocate, de Vrouwenvakbond en
het Landelijk Steunpunt bezette Ria We
strate op 12 maart 1985 de burgemees
terskamer in het gemeentehuis van Roe
lofarendsveen.
Ria Westrate: „Ik liep met vlinders in
m'n buik. Hoor Haar van de VARA was
er ook bij. Er kwam een gesprek met de
burgemeester en met de wethouder en
de Gemeentelijke Sociale Dienst. Het
werd een succes. Het resultaat was dat
ik diezelfde dag m'n achterstallige
vakantiegeld kreeg. De volgende dag
mocht ik een nieuwe bijstandsaanvraag
indienen, op grond van het feit dat mijn
relatie bekoeld zou zijn. Er restte nog
een terugvordering van f 1.956,25, maar
daarover werd niet meer gesproken".
Toch besloot Ria Westrate met steun
van de stichting Rechten Vrouw een
kort geding aan te spannen tegen de Ge
meentelijke Sociale Dienst. Want ik wil
de die duidelijke richtlijnen voor wat
wèl en niet mag in m'n relatie. Die relatie
is trouwens nooit meer zo geworden als
vóórdat dit allemaal gebeurde".
Hoe warm?
Inmiddels loopt haar procedure door.
Deze zal binnen afzienbare tijd worden
behandeld door de Raad van State. Ze
vertelt ook hoe ze zich moest verant
woorden voor Gedeputeerde Staten:':
„Daar zaten een heleboel heren achter:
een tafel, het leek net het Laatste Avond
maal. Het was een besloten zitting, maar
ik had zelf gevraagd het openbaar te
doen zijn en dat werd toegestaan. Dan
konden ook anderen eens horen hoe
men je daar als vrouw behandelt. Er zat
daar een corpulent heertje dat mij vroeg:
u heeft uw uitkering destijds terugge
kregen op grond van het feit dat uw rela
tie bekoeld was, kunt u mij vertellen hoe
warm die vóór die tijd was?".
Al die minder prettige avonturen leid
den ertoe dat Ria Westrate met twee an
dere vrouwen de Belangengroepering
Benadeelde Bijstandvrouwen in het le
ven riep. Ze deed dat onder meer samen
met Albine Grumbock uit Edam, die zelf
onaangename ervaringen met de sociale'
dienst in haar woonplaats had. Albine
Grumbock, ook bijstandsvrouw, trof het
bijzonder dat haar buurman adjunct-di
recteur van die Sociale Dienst was. Hij -
kon haar dus gemakkelijk in de gaten
houden en dat deed hij ook. Ook al via:
de Wet Openbaarheid Bestuur kwam Al
bine er achter wie haar tipgever was.
Ria Westrate: „Albine en ik vormen nu
het bestuur. Komen we er niet uit, dan
nemen we contact op met het Landelijk
Steunpunt. We draaien op giften. Wij3
willen bijstandsvrouwen die in moeilijk
heden komen de weg wijzen. Langza
merhand zijn we heel wat wijzer gewor
den. We gaan ook congressen af'.
Ondanks alles is er begrip bij de BBB
voor de lastige taak van de sociaal-re
chercheur. Schalks zegt Ria Westrate:
„Vandaar dat we ze ook een onderschei
ding geven".
Logboek
Samen met Albine Grumbock ging
Ria Westrate op 14 mei van dit jaar naar
de themadag "Sociale Recherche - Bij
zondere Controle bij de GSD, maar
hoe?" in de Singer-concertzaal in Laren.
Een zaal vol sociaal-rechercheurs - 260
bij elkaar - hoorde daar de Bredase offi
cier van justitie, mevrouw mr. A.J.T.M.
Franken-van Zinnicq Bergmann zeggen
dat zestig procent van de mensen die
een uitkering krijgen fraudeert. 'Het per
centage ligt misschien nog wel hoger',
zei mr. Franken. Zij betoogde dat elke
nieuwe sociaal-rechercheur zichzelf te
rugverdient. Haar gehoor reageerde wel
gemoed en met instemming. Later ver
klaarde de officier: „Ik kan geen vaste
cijfers noemen, ik kan ook niets hard
maken".
De vrouwen van de Belangengroep
Benadeelde Bijstandsvrouwen reizen
het hele land af. Ze houden voorlich
tingsbijeenkomsten en geven lezingen.
Er wordt een logboek bijgehouden van
de gevallen die zich melden. Ria Westra
te: „Men mag ook rustig anoniem blij
ven. Wij kunnen altijd gebeld worden,
zeven dagen per week, vierentwintig urn-
per dag".
De telefoonnummers van de BBB: 01713-
5694 en 02993-72530.
"Tachtig procent van de mensen
denkt nou eenmaal altijd dat twin
tig procent op zijn zak leeft en dat
daarop dus sterk gelet moet wor
den". Dat zegt drs. A.C. van Vliet,
directeur van het centraal bureau
van Divosa, de vereniging van di
recteuren van overheidsorganen
voor sociale arbeid.
De standpunten onder de leden van
de vereniging over de aanpak van frau
de in de sociale verzekeringen waar
mee de gemeenten veel te maken heb
ben (grofweg geknoei met de WWV en
met de bijstand) lopen nogal uiteen.
Zowel principiële als materiële argu
menten (geen menskracht) spelen een
rol bij de beslissing om wel of niet of
alleen boven een bepaalde grens aan
gifte te doen.
Divosa schat dat er nu zo'n driehon
derd sociaal-rechercheurs of bijzonde
re controleurs met algemene opspo
ringsbevoegdheid zijn (dat wil zeggen
dat ze processen-verbaal mogen opma
ken) en zeker nog eens evenzoveel zon
der die bevoegdheid.
Vermoedens van fraude worden in
de gemeente Velsen, om maar eens een
voorbeeld te noemen, voorgelegd aan
een fraudetoetsingscommissie van
mensen uit de sociale dienst, die een
advies aan de directeur uitbrengt. Deze
beslist op basis daarvan de zaak wel of
niet aan B en W voor te leggen en dat
college kan ten slotte formeel aangifte
doen. In twijfelgevallen overleggen di
recteur en commissaris van politie ook
nog.
Anonieme tips gaan rechtstreeks de
prullenbak in. Directeur Van der Lub-
be van de sociale dienst: „B en W vin
den dat iemand verantwoordelijk is
voor de informatie die hij aandraagt.
Op z'n minst moet zijn of haar naam bij
de dienst bekend zijn".
Bergen op Zoom heeft drie bijzónde
re controleurs met opsporingsbe
voegdheid in dienst voor de wijde re
gio, allen oud-politiemensen. Anders
dan in Velsen en diverse andere ge
meenten (bijvoorbeeld Rotterdam)
wordt hier behalve op de geluiden uit
het maatschappelijk werk ook gerea
geerd op anonieme tips. Directeur
A.J.J.H. Valkenburg van de sociale
dienst: „We gaan niet op wilde verha
len af, maar we beoordelen anonieme
tips toch altijd om te zien of er iets van
waarheid in zit. Iemand kan wel uit
angst voor repercussies zijn naam niet
durven geven".
Beide gemeenten hanteren de richt
lijnen van het Openbaar Ministerie:
meer dan duizend gulden fraude in een
periode van meer dan twee weken. De
fraudecommissie van het openbaar mi
nisterie overlegt overigen? momenteel
met Divosa, de Vereniging van Neder
landse Gemeenten (VNG) en de Fede
ratie van bedrijfsverenigingen over
verhoging van die i
Divosa neemt in haar advies getiteld
„Economische eenheid en anonieme
tips" van april 1986 overigens een zeer
terughoudende, zij het niet geheel af
wijzende houding in wat betreft ano
nieme tips en wijst op de mogelijkheid
dat „minder correcte" motieven een rol
kunnen spelen bij mensen die „spon
taan" met informatie komen aandra
gen. De vereniging vindt dat de beslis
sing om anonieme informatie te ge
bruiken bij de gemeenteraad moet lig
gen en adviseert de leden er zeer zorg
vuldig mee om te gaan.
De Arnhemse advocaat-generaal mr.
F.T. Boerwinkel is voorzitter van de
landelijke fraudecommissie van het
openbaar ministerie die de procureurs
generaal onder andere over de richtlij
nen adviseert. Zijn visie op de houding
van het OM in de opsporing: „Door
prioriteitstelling - want als het kwaad
op de ene plek anders getint is dan el
ders moet je daarnaar handelen - pro
beren we actief en sturend zaken op de
zitting te brengen. Niet het kruimel
werk, maar vooral de grotere overtre
dingen en de overtredingen die zich
massaal gaan voordoen".
„Ik ben niet zo bang voor die sociaal
rechercheur. De gewone politie komt
niet aan dit werk toe. Vergeet niet dat
de rechercheur door zwart werken te
signaleren by veel ernstiger vormen
van fraude door malafide werkgevers
kan belanden. Als ze al helemaal niet
aan steunfraude zouden toekomen
hebben ze dóór al genoeg werk aan. Als
er geen zwarte bazen zijn, zyn er ook
geen zwartwerkers zeg ik altijd".
De grootste groep klanten van de so
ciale diensten wordt gevormd door de
mensen met een bijstandsuitkering en
binnen die groep laten de bijstands
vrouwen het meest van zich horen. De
wetgeving maakt het de uitvoerende
dienst bepaald niet gemakkelijk, daar
over lopen de meningen niet zover uit
een. Meermalen valt de term- „mis-
bruikgevoelig".
De Algemene Bijstandswet (ABW)
gaat uit van leefeenheden waar de om
vang van het inkomen bepaalt in welke
mate men bijstand krijgt. Voor de bij
standsvrouw ontstaat dan het dilemma
wanneer ze met een nieuwe partner
een „economische eenheid" vormt. De
sociale dienst heeft naast het overbrug
gingsmiddel van een „kennismakings
periode" weinig controlemiddelen die
niet balanceren op de rand van de aan
tasting van de privacy.
Het grote probleem voor de bij
standsvrouwen is, zo constateert Van
Vliet van Divosa, dat tijdsverschijnse
len als emancipatie en individualise
ring haaks op de wet staan. De vereni
ging deed een handreiking aan de so
ciale diensten door een aantal toet
singsnormen voor de „economische
eenheid" te formuleren.
Zo zouden bijvoorbeeld vragen over
een affectieve en/of seksuele relatie
niet relevant mogen zijn en zou de con
trole gericht moeten zijn op het geza
menlijk wonen en een gezamenlijke fi
nanciële huishouding.
De Velsense directeur Van der Lub-
be: „Soms denk ik dat je je erbij moet
neerleggen dat sommige zaken tot op
zekere hoogte oncontroleerbaar blij
ven en dat je moet vertrouwen op het
eigen verantwoordelijkheidsgevoel
van de mensen".
Iedereen lijkt het erover eens te zijn
dat er geen sprake mag zijn van een
heksenjacht en dat de grootst mogelij
ke zorgvuldigheid in acht moet worden
genomen bij controles. „Het recht heb
ben op een uitkering mag geen reden
zijn de ontvanger(ster) met extra arg
waan tegemoet te treden", zegt Divosa.
Een beroepscode en opleiding moeten
straks bijdragen aan het voorkomen
van uitwassen.
Voor de Belangengroepering Bena
deelde Bijstandsvrouwen (BBB) blijft
de sociale rechercheur of bijzondere
controleur vooralsnog vooral een
„gluurder". Verhalen over controle op
overhemden aan de lyn en postende re
chercheurs voor de deur zijn niet ver
zonnen, zo blijkt uit het rapport dat Ria
Westrate uit Roelofarendsveen (zie ar
tikel hierboven) via een beroep op de
Wet Openbaarheid Bestuur (WOB) in
handen kreeg.
Valkenburg, puttend vanuit de prak
tijk in Bergen op Zoom: „We hanteren
de Kroon-jurisprudentie. Dat is niet in
eerste instantie het tellen van tanden
borstels, maar het „naar buiten toe
voorkomen" als economische eenheid.
Je kunt grenzen leggen in je onder
zoek. Wij doen bijvoorbeeld geen on
derzoek in de buurt, bij familie of kin
deren. Je hoeft iemand zijn leven niet
onmogelijk te maken".
Maar posten met een auto? „Ja, dat
zou kunnen". En ook kijken hoeveel
overhemden er aan de lyn hangen?
„Ja. Dat is overigens niet aan de con
troleur voorbehouden, dat kan al in
een eerdere fase van het onderzoek ge
beuren".
Ook mr. Boerwinkel acht posten
voor de deur wel geoorloofd: „Tja, het
lijkt allemaal een beetje in de sfeer van
de karikatuur te liggen. Maar ik weet
dat het gebeurt en er zijn natuurlijk re
chercheurs bij met dat terriërachtige -
in elk geval mag men er geen maanden
mee doorgaan en de ethiek moet ver
bieden dat iemand zich in een woning
wil „inpraten". Ik vind het zeker niet
van zó'n enorm belang dat mensen 's
nachts ervoor van hun bed gelicht
moeten worden".
Verontwaardigd reageert Van der
Lubbe ten slotte op het nogal gerucht
makende Vrij Nederland-interview
eind mei met de Bredase officier van
justitie mr. Franken, die meent dat zes
tig procent van de uitkeringsgerechtig
den fraudeert.
Hy is niet de enige die wyst op de
negatieve beeldvorming die deze door
de officier onbewezen stelling oproept.
Franken vindt dat de sociaal-recher
cheur zichzelf wel terugverdient. Van
der Lubbe: „Geld mag toch nooit je uit
gangspunt zijn tot wetshandhaving.
Als je zo denkt kun je je hele justitiële
apparaat wel opdoeken. De discussie
zit daarmee helemaal in de verkeerde
hoek".
INGE CRUL
