Commissie stort zich op Daklozenjaar
Rotterdammer wil
in caravan het
Kanaal oversteken
'Waarom hebben ze mij
te pakken genomen?'
Afscheiding
mogelijk na
hereniging
WOENSDAG 18 JUNI 1986
PAGINA 17
Reportage
DEN HAAG - De Verenigde Na
ties hebben 1987 uitgeroepen tot
internationaal jaar van de daklo
zen. Meer dan honderd landen over
de hele wereld hebben gevolg ge
geven aari de oproep om volgend
jaar extra aandacht te besteden aan
de problematiek van de volkshuis
vesting.
door
Jeroen van Veen
Behalve regeringen zijn tal van
particuliere organisaties die zich
op de een of andere manier met
volkshuisvesting bezighouden
zich aan het voorbereiden op 1987.
In Nederland hebben deze particu
liere organisaties de handen ineen
geslagen en de 'Nationale Habitat
Commissie' opgericht, die een spe
ciaal actieprogramma voor het jaar
voorbereidt. Voorzitter van de
commissie is het CDA-kamerlid
drs. C.P. van Dijk.
Enkele dagen in de maand
maakt Van Dijk zich vrij van zijn
taken als kamerlid en geeft, zoals
hij dat zelf zegt, „leiding aan de be
sluitvorming van de Nationale Ha
bitat Commissie" en zorgt hij er
voor „dat de zaak blijft lopen".
Aan het einde van 1987 moet het
volgens Van Dijk niet afgelopen
zijn met de activiteiten op het ge
bied van de problematiek rond de
daklozen. „Het is geen actie gericht
op één jaar, maar een éénjarige ac
tie gericht op een actieprogramma
dat zich over tientallen jaren moet
gaan uitstrekken". De eerste resul
taten worden wel aan het einde van
volgend jaar verwacht, maar echt
grootschalige veranderingen zul
len pas tegen het jaar 2000 te zien
zijn.
De Nationale Habitat Commissie
heeft „drie hoofdsporen", aldus
Van Dijk. Het eerste „hoofdspoor"
is een voorlichtingscampagne,
waarbij de commissie ook geld zal
gaan inzamelen. Om het publiek te
laten zien dat de huisvestingspro
blemen in de Derde Wereld inder
daad opgelost kunnen worden,
heeft de Habitat Commissie voor
drie voorbeeldprojecten gezorgd.
In Lima, Madras en Lusaka voe
ren de ontwikkelingsorganisaties
ICCO, Cebemo en Novib op dit
moment projecten uit die de woon
situatie in de krottenwijken van
die steden moeten verbeteren. Een
deel van dit geld kwam van de Ha
bitat Commissie.
De commissie is volgens Van
Dijk bezig met het maken van een
film, dia's, folders, foto's en docu
mentatiemappen. Ook is een
„voorlichtingscoördinator" aange
trokken die al dit materiaal moet
gaan vormgeven. Aangezien dit al
les geld zal gaan kosten zijn er op
dit moment contacten met buur
landen, zoals Groot-Brittannië en
Denemarken. Sommige produc
ten, zoals een voorlichtingsfilm,
zouden gezamenlijk gemaakt kun
nen worden, aldus Van Dijk.
Het tweede „hoofdspoor" is de
samenwerking tussen Nederland
en de landen in de Derde Wereld.
Al naar gelang de hoeveelheid geld
die de Commissie in 1987 kan inza
melen kunnen er nieuwe projecten
op het gebied van de volkshuisves
ting betaald worden. Er bestaat
een uitgebreide lijst met projecten
in de Derde Wereld die hiervoor in
aanmerking komen, aldus Van
Dijk.
Het derde „hoofdspoor" van de
Habitat Commissie is volgens hem
„het meedenken aan de ontwikke
ling van het Nederlands beleid".
Dat kan nu nog niet gebeuren,
maar pas in de loop van 1987. „Op
een gegeven ogenblik zien we, in
nauwe samenspraak met de parti
culiere organisaties en in nauw
contact met wat er leeft onder de
Nederlandse bevolking, heel dui
delijk wegen en mogelijkheden.
Dan gaan we natuurlijk ook in dis
cussie met de overheid: Hoe kun
nen we dat nou na 1987 verder in
vullen in de vorm van beleid?".
Van Dijk zelf heeft geen idee of er
iets moet veranderen aan het Ne
derlandse beleid. „Nogmaals: La
ten we daar maar op wachten tot
eind 1987", aldus de parlementa
riër.
Wat betreft de financiering van
de activiteiten van zijn Commissie
kan Van Dijk kort zijn. Het groot
ste gedeelte van de voorlichtings
campagne betalen de overheid en
enkele particuliere organisaties.
Vorige themEgaren van de Ver
enigde Naties waren nou niet be
paald succesvol. Het Jongerenjaar
1985 heeft niets veranderd aan de
positie van jongeren en van het
Jaar van de Vrede 1986 heeft geen
mens gehoord. De Nationale Habi
tat Commissie heeft dus de zware
taak om van 1987 een succesvol
Jaar van de Daklozen te maken en
gironummer 878787 goed gevuld te
krijgen. „We werken eraan dat dit
zal gebeuren, maar of we succes
hebben weten we natuurlijk nog
niet", aldus Van Dijk. „Aan ons zal
het niet liggen".
Piet Ton is een knotsgekke 48-jari-
ge Rotterdammer. Hij heeft een 18
jaar oude caravan van z'n overle
den vader omgebouwd tot boot. De
Aquavan noemt hij z'n caravan-te-
water.
Elfhonderd liter schuim was er
voor nodig om de caravan geschikt
te maken als amfibievoertuig. Op
het eerste gezicht is er niets bijzon
ders te zien aan de vinding van
Piet. Onopvallend tussen andere
caravans stond-ie de afgelopen
maanden in de winterstalling. Al
leen de zwarte geteerde onderkant
van Piet's caravan wijkt af van de
andere. Binnen valt er evenmin
iets op. Behalve dan de 15 centime
ter hoge drempel bij de ingang, be
doeld om eventuele golfjes buiten
de deur te houden. Echter, een
koordje bij het raam, bij de meeste
caravans bedoeld om de luxaflex
te laten zakken, brengt onverwacht
de misthoorn in actie. Een van de
kasten blijkt bovendien te zijn ge
vuld met reddingsvesten terwijl je
een binnenvaartreglement ook niet
in iedere caravan tegen zult ko-
door
Bas Hoppel
Overal trekt de ondernemende
Rotterdammer met z'n waterdichte
caravan veel bekijks. Zo ook vorig
jaar op een drukke zomerse dag op
het Brielse Meer. Piet: "t was een
giller. Ik was lekker aan het varen
en ik zie in de verte met grote snel
heid een patroillerende politieboot
op me afkomen. Ik dacht: mij kan
niets gebeuren, ik doe niks bijzon
ders. Ik vaar niet hard, heb geen
drugs aan boord, ben niet dronken.
Ze komen vlak bij en ik roep nog:
„Is er iets, heren? Beginnen die lui
toch te lachen! Ze zagen tot hun
verbazing mij rustig met m'n arm
uit het raam m'n buitenboordmo
tor bedienen. Wat bleek nou? Er
was een melding binnengekomen
dat een caravan te water was ge
raakt die bovendien dreigde af te
drijven".
Voor zijn hujs in Rotterdam-
Zuid, niet ver van het Feyenoord-
stadion, begon hij te experimente
ren. De grootste moeilijkheid was
het dichtmaken van de onderkant.
De eerste proefvaart werd een vol
slagen mislukking. In zijn enthou
siasme had Piet het verkeerde
schuim gebruikt. "Dat zoog water
op in plaats van dat het afstootte.
M'n caravan was in een reusachti
ge spons veranderd. Hij heeft zes
weken voor de deur staan uitlek
ken. Ik ging natuurlijk af als een
gieter", bekent hij.
Ander schuim, drieduizend gul
den lichter en een jaar later: de
tweede tewaterlating verloopt wel
succesvol. "Hij is nu echt onzink-
baar", zegt Piet met grote stellig
heid. "Zo op het eerste gezicht
geeft-ie een labiele indruk, maar
hij is zo stabiel als de pest. Dat
komt omdat vier-vijfde van het to
tale gewicht van de caravan onder
het water ligt. Toch zakt-ie niet
meer dan acht centimeter het wa
ter in. De waterverplaatsing van
het schuim is groter dan het ge
wicht van de caravan. Daardoor
kan hij nooit van z'n leven zinken".
Toch was Piets droomboot nog
niet af. "Het was eigenlijk net een
varend kippenhok", zegt hij met
een grote grijns. "Je kon er tijdens
het varen niet uit". Daarom bouw
de hij twee kunststof-rioolpijpen
om tot drijvers die hij langs de ca
ravan bevestigde. Bovendien
bouwde hij z'n eigen 'promenade
dek' door een vlonder te plaatsen
aan de voorkant. "Nu kun je tij
dens een vaartochtje rond de cara
van lopen en op de voorplecht zon
nen. Ik heb m'n eigen privé-strand-
je", glundert hij.
De Bocar, de Groningse bootca
ravan die begin dit jaar tijdens de
Hiswa-tentoonstelling in de RAI in
Amsterdam werd gepresenteerd,
komt ter sprake. Voor het eerst
verdwijnt de brede glimlach op het
gezicht van de ondernemende en
levenslustige Rotterdammer. "Ik
wil niet flauw doen, maar hij haalt
het niet bij de mijne. Het is vlees
noch vis. Mijn Aquavan is de enige
echte. Die voer al rond, toen die
man uit Groningen nog z'n een mil
joen subsidie moest aanvragen".
Alsof het niet genoeg is, gaat Piet
Ton eind augustus een stunt uitha
len. Hij wil met z'n Aquavan Enge
land zien te bereiken. Vraag aan
Piet: betekent dat dat we over twee
maanden tussen de mammoettan
kers plotseling zijn caravan tussen
de pieren in Hoek van Holland
kunnen verwachten? "Nee, ik wil
naar Calais. Daar is het Kanaal het
kortst. Gewoon met de auto en de
caravan erachter ernaartoe. De
overtocht zelf hoeft niet veel te
kosten, maar de volgboot kan ik
niet betalen. Ik ben met sponsors
bezig om het voor elkaar te krygen,
maar ze hebben er nog niet genoeg
vertrouwen in. Ik weet zeker dat
m'n Aquavan zeewaardig is. Zo'n
oversteek maken is de beste ma
nier om dat te bewijzen".
De aquavan van de knotsgekkke Rotterdammer.
Van der Graaf:
Als de gereformeerden zich
weer 'in de stroom van de vader
landse kerk' (bedoeld wordt de
Hervormde Kerk) willen voegen,
dan past hun schuldbelijdenis
over de Doleantie (afscheiding
van 1886). In tegenstelling tot de
Afscheiding van 1834 werd de
Doleantie systematisch voorbe
reid.
Die woorden sprak vanmorgen
ir. J. van der Graaf op de jaarver
gadering van de Gereformeerde
Bond in de Hervormde Kerk in
Nijkerk. Het onderwerp van de
algemeen secretaris van de Bond
was: '1886-1986 en Samen op
weg Doleantie en schuldbelij
denis'.
De strategie van Abraham
Kuyper (leider van de gerefor
meerden) is, volgens Van der
Graaf, jarenlang gericht geweest
op kerkelijke losmaking. Hij
wenste wel een kerk die aansloot
bij de kerk van de Reformatie,
maar had geen boodschap aan de
bestaande vaderlandse kerk.
"Daarom is er voor de Hervorm
de Kerk weinig aanleiding om
ten aanzien van de Doleantie na
100 jaar schuld te belijden. Wel
past haar verootmoediging voor
haar deplorabele gestalte in de
vorige eeuw".
Voor Van der Graaf (en voor de
Gereformeerde Bond) is dé vraag
of de vaderlandse kerk zal voort
bestaan als 'kerk der Reforma
tie'. Hij waarschuwde dat hereni
ging van gereformeerden en her
vormden een afscheiding van de
'historische vaderlandse kerk'
zou kunnen betekenen, op de
zelfde manier als waarop Kuyper
tot doleren (klagen) en afschei
ding kwam.
De Afscheiding van 1834 zag ir.
Van der Graaf als een direct ge
volg van de situatie in de Her
vormde Kerk. Dwalingen onder
mijnden toen het geloof van de
kerk. De vrijzinnigheid loochen
de en ontkrachtte de meest cen
trale waarheden van de Schrif
ten. "Daarom is er alle reden tot
Bij de Doleantie speelden ook
sociale en politieke kwesties een
grote rol. "Kuyper ontwikkelde
stap voor stap politieke en maat
schappelijke denkbeelden voor
een bepaalde bevolkingsgroep
en werd zo de 'klokkenist der
kleine luyden'. Die opvattingen
golden ook voor de kerk". Hij re
kende af met een vaderlandse
kerk waarin de band van de ge
schiedenis voelbaar was, en in
troduceerde een neo-gerefor-
meerd kerkbegrip met de kerk
als vrije kring ('soevereiniteit in
eigen kring'), vrij van de staat,
vrij van de geldband, vrij van de
druk van het ambt.
Van der Graaf is ervan over
tuigd, dat Kuyper op een scheu
ring in de Hervormde Kerk aan
stuurde. "Er ontstonden scherpe
scheidslijnen en onherstelbare
breuken binnen de Hervormde
Kerk. In die tweedeling zag Kuy
per ook een sociale tweedeling".
Voor gereformeerden schiep hij
een nieuwe cultuur en mentali
teit, gekenmerkt door drang tot
emancipatie". De secretaris van
de Bond aarzelde dan ook niet,
de Doleantie 'veel minder geeste
lijk' te noemen dan de Afschei
ding.
Boek Wagenvoordes
Het echtpaar Martien Wagen
voorde en Els Middel heeft een
boek geschreven naar aanleiding
van zijn pastorale groepswerk.
Dominee Wagenvoorde was her
vormd predikant achtereenvol
gens in Hogebeintum, Neede, 's
Gravenzande, Zwolle en Leiden.
Met dit boek (getiteld: 'Anders
dan wij denken') geven de Wa
genvoordes rekenschap van de
achtergronden van hun pastorale
werk. En dan speciaal hun om
gaan met kringen en groepen,
waarmee zij in 1964 in Leiden
zijn begonnen en waaruit na de
pensionering van ds. Wagen
voorde (72) in 1979 het 'Werkver
band van kringen* is voortgeko-
Wagenvoorde had ontdekt, dat
er bij gemeenteleden een duide
lijke afstand bestond tussen de
zondagse kerkdienst en het le
ven van alledag. Samen met zijn
vrouw ging hij kringen vormen
"om het evangelie handen en
voeten te geven in de relaties
waarin wij staan". Het grondbe
ginsel van dit groepswerk von
den zij in het woord van Jezus:
"Waar twee of drie in Mijn naam
vergaderd zijn, ben Ik in hun
midden".
Tussen de groepsleden ont
staat een band. "In deze gemeen
schap kan over de verhouding
tot onze meest dierbaren worden
gesproken, maar ook onze haast
onoverkomelijke ergernissen en
onze haat en ons ongeloof kun
nen worden uitgewisseld. We le
ren niet alleen de ander maar ook
onszelf beter kennen; we leren
omgaan met de ander en on
szelf'. De kringleden kwamen
soms met onduidelijke verwach
tingen, maar zeiden al gauw:
"Wat we met onze beste vrienden
niet kunnen bespreken, kunnen
we hier wél kwijt".
Het boek (uitgave J. H. Kok,
Kampen, 119 bladzijden, f. 18.50)
is in zijn geheel een produkt van
dominee en mevrouw Wagen
voorde beiden. Toch kan de lezer
wel aanvoelen wié van de twee
aan het woord is. In een 'Ter in
leiding' schrijft de ziekenhuis
pastor Arie van Buuren, dat het
boek hoopvol en bemoedigend
wegen wijst voor relatievorming
én hulpverlening 'in de geest van
het evangelie'. "Het wil een ge
neesmiddel zijn tegen veel uit
zichtloos denken van onze tijd".
Dit is typisch een boek voor
persoonlijke bezinning en ge
bruik in kringverband. In de 23
hoofdstukjes (over weerstanden,
hoofdzonden en mogèlijkheden
tot vernieuwing) gaan perspec
tieven open waar mensen eerst
negatieve ervaringen hadden. Zo
wordt de 'wet van de graankor
rel' opnieuw verwoord: niet op
zichzelf blijven, maar sterven óm
te leven. Het levan kan zo anders
zijn en worden dan mensen den
ken of ervaren.
Hervormde Kerk: beroepen
te Terneuzen M. C. van der Meer
Apeldoorn, te Nieuwe Tonge W.
Pieters Genemuiden, tot leger-
predikant kandidaat W. van
Vreeswijk Nieuw-Lekkerland;
bedankt voor Ede A. W. van der
Plas Bergambacht.
Gereformeerde Kerken: aan
genomen naar Heerhugowaard
(voor zendingsdienst in Bangla
desh) A. Ferwerda Abcoude.
Brief. De Russisch-orthodo-
xe patriarch Pimen van Moskou
wijst president Reagan van de
Verenigde Staten in een brief op
het 'grote gevaar' van de 'nu
cleaire afschrikking' en het 'mo
gelijk eerste gebruik van kern
wapens'.
Pimen betuigt zijn instemming
met het besluit van de Russische
regering om voorlopig geen
kernproeven te nemen. "Wij zijn
verbaasd dat de Amerikaanse
kernproeven in de woestijn van
Nevada het antwoord zijn op de
moedige stap van de Sovjet-
Unie". -
De patriarch vraagt zich af, hoe
dit antwoord met de leer van
Christus in overeenstemming
kan worden gebracht. Het hangt,
volgens Pimen, af van de oplos
sing van het kernwapenvraag-
stuk "of wy in het jaar 2000 onze
Heiland kunnen verwelkomen in
een bloeiende wereld, waarin de
grootheid van onze God wordt
verkondigd, of in een verlaten en
levenloze vlakte".
Joke Otto (28), de vrouw uit Spijkenisse die eind mei
door vier nog voortvluchtige mannen werd ontvoerd, is
weer thuis in Spijkenisse. Nadat ze begin juni in België
werd vrijgelaten door haar ontvoerders, verdween ze
met haar vriend, de bankfiliaalhouder André Ooster
man, naar Kijkduin. Daar is ze enigszins op verhaal
gekomen. Ook krijgt ze nog steeds professionele hulp.
In een gesprek met deze krant zei ze gisteren, dat haar
ontvoerders de gijzeling louter en alleen voor de sensa
tie hebben uitgevoerd. „Het geld vonden ze helemaal
niet belangrijk. Een gewoon gezinsleven zien we niet
zitten. Hier krijgen we echt een kick van, zeiden ze tegen
mij", aldus Joke Otto.
SPIJKENISSE-Joke Ot
to (28) haalt vluchtig een
hand door het haar. Dan
grabbelt ze in het paKje si
garetten. Er valt weer zo'n
secondenlange stilte. Ka
ter Lucas nestelt zich be
haaglijk tegen Joke aan.
Dat heeft hij de afgelopen
drie weken moeten mis
sen. Hij spint luid en kijkt
met een begerig oog naar
de schaal broodjes.
door
Peter Contant
Joke Otto is weer thuis in Spijke
nisse. Voor een leek lijkt de ver
onderstelling gerechtvaardigd
dat ze een korte vakantie heeft
gehad. In een eerste oogopslag
ziet ze er goed uit: licht gebruind,
opgemaakt en in feestelijke zo
merse kleren.
De waarheid is anders. Eind
mei werd ze samen met haar
vriend André Oostermann (29)
met wie ze samenleeft gegijzeld
door vier gangsters in haar wo
ning. André, bankfiliaalhouder
werd gedwongen 1,4 miljoen gul
den te betalen. In afwachting van
de betaling was Joke door de
mannen ontvoerd. Bange dagen
volgden. Niemand wist waar Jo
ke werd vastgehouden.
Toen dook ze maandag 2 juni
totaal overstuur ineens op in de
buurt van het Belgische Nijvel.
Een medisch onderzoek wees uit
dat haar toestand ondanks alle-
-ellende redelijk was. Met vriend
André vluchtte ze naar Kijkduin
om op verhaal te komen en een
begin te maken met het verwer
ken van de doorstane emoties.
Meeleven
Gisteren was ze voor het eerst
weer een hele dag thuis. Vrien
din Ria kon van pure emotie
geen woord uitbrengen. Frans,
een goede kennis, zei alleen
maar: ik ben zo blij dat je weer
thuis bent. Joke moet er een
beetje om lachen. „Al die brie
ven, kaarten en bloemen, haast
niet te geloven. Ik heb steeds ge
dacht dat ik het allemaal alleen
moest verwerken. Maar nu merk
ik dat er verschrikkelijk veel
mensen met me hebben meege
leefd. Dat sterkt me enorm".
Maar met haar thuiskomst is
het gijzelingsdrama emotioneel
nog lang niet over. „Die hele
zaak is mijn hele leven zo ingrij
pend gaan beheersen. Sinds ik
vrij ben heb ik aan niets anders
gedacht. André en ik zijn er nog
voortdurend mee bezig".
André en Joke worden door
tientallen vragen gekweld waar
op nog steeds geen antwoord is.
„Ik ben niet rijk, niet beroemd,
niets bijzonders. Waarom heb
ben ze mij te pakken genomen?
Daar begrijp ik niets van. Overi
gens is het een misverstand dat
die gangsters van te voren wisten
wat ze zouden gaan doen. Dat
plan is later ontstaan", aldus Jo-
André vult haar aan: „Dat ge
beurde op het moment dat ze
hoorden hoeveel geld er in de
kas zat. Dat vonden ze te weinig.
Toen ze vernamen dat er een
nieuwe voorraad geld kwam
hebben ze hun plan bijgesteld.
Dat leidde tot de ontvoering van
Joke en haar gijzeling later in
Amsterdam".
Sensatie
Joke zegt door haar vier ont
voerders, gegeven de omstandig
heden, goed behandeld te zijn.
"Ze hadden me geboeid en ge
blinddoekt op een bed neerge
legd. Ik heb gevraagd waarom ze
zoiets deden. Ik kon me niet
voorstellen dat deze mannen, die
op sommige momenten heel
voorkomend waren, dezelfde wa
ren die ook op een politieheli-
kopter schoten. Een man die met
een accent sprak zei dat ze het
alleen voor de sensatie deden. Ze
kregen er een kick van. Nieuws
berichten in de kranten, daar
lachten ze om. Dat vonden ze
prachtig. Ze waren er trots op
wat ze deden".
„Wij willen gewoon zo leven",
zeiden ze tegen mij. Een gewoon
gezinsleven zien wij niet zitten.
Ze zochten spanning maar lieten
wel goed merken dat ze het erg
vonden dat ik de dupe was van
hun praktijken. Het geld van de
bank wat ze kregen vonden ze
helemaal niet belangrijk. Op het
moment dat het aankwam dacht
ik: nou gaat er meteen een ge
juich op. Maar daar heb ik niets
van gemerkt. Ze waren er hele
maal niet blij mee".
De dag voor haar vrijlating
werden volgens Joke de plannen
gesmeed om naar België uit te
wijken. „Ik had toen nog geen
idee dat ik vrijgelaten zou wor
den. Ik had ook voortdurend het
idee dat mij nog iets meer te
wachten stond. Als ik bijvoor
beeld niet kon eten, zeiden ze dat
ik dat tóch moest doen. Ook lie
ten ze mij door de gang lopen om
lichamelijk fit te blijven".
De ogen dichtgeplakt met
plakband en daarover een bril
met zakdoekjes, zo werd Joke
Otto met de auto over de grens
vervoerd. In de buurt van Nijvel
werd ze er door de mannen uitge
zet. „Ik kreeg allerlei instructies,
nadat ze de bril hadden afgezet.
Ook stopten ze geld in m'n zak
ken voor een taxi. Toen zetten ze
me tegen prikkeldraad aan in de
omgeving van een bospad. Ik
dacht: nu schieten ze me dood.
Ik vertrouwde ze niet. Ik wist
hoe ze waren. Op een gegeven
moment moest ik onder de prik
keldraad door lopen en kreeg ik
de opdracht om een half uur op
een boomstam te gaan zitten. Ik
mocht niet omkijken. Na tien mi
nuten deed ik dat toch. Heel
voorzichtig. Want ik had geen au
to weg horen rijden. Maar ik zag
niets. Toen wist ik dat ik vrij was.
Vrij. Maar het was nog niet voor
bij".
Weinig reactie
Allerlei automobilisten die Jo
ke Otto probeerde aan te hou
den, reden door. Uiteindelijk
werd ze toch door iemand opge
pikt. Op het politiebureau, waar
ze binnenkwam, begrepen de
beambten niets van haar relaas.
Vandaar dat ze naar een Neder
landstalig politiebureau werd
overgebracht. Daar vlotte het be
ter. Binnen de kortst mogelijke
keren wist men dat Joke Otto de
Nederlandse was die dagenlang
gegijzeld en ontvoerd was.
In Spijkenisse gaat het leven-
ondertussen gewoon zijn gang.
André heeft al weer boodschap
pen gedaan. Zijn terugkomst en
die van Joke ontlokten de buurt
bewoners weinig spontane reac
ties. „Het is net alsof men er niet
over durft te spreken. Misschien
maar goed ook. Voorlopig willen
we vooral met rust gelaten w
den. Dit interview, daar hebben
we bijvoorbeeld erg tegenop ge
zien. We zijn blij dat het voorbij
is. Al viel dat achteraf enorm
mee. Ik denk ook dat het goed is
om dit allemaal van je af te pra
ten".
Op de foto wil Joke niet. „Ab
soluut niet". Van Bob de Ronde,
de publiciteitsman van de Ver
enigde Spaarbank krijgt ze daar
om het dringende advies nog een
dagje binnen te blijven om te
voorkomen dat ze toch door
gewenste fotografen wordt ge
kiekt. Joke tot besluit: „Vergeet
niet dat deze affaire je leven plot
seling enorm ingrijpend veran
dert. Ik had nog nooit een pistool
gezien en stond ineens oog in
oog met mannen die machinege
weren op mij gericht hielden.
Dat gaat je niet in je kouwe kle
ren zitten".
De auto waarin Joke Otto werd ontvoerdeen blauwe Audi 100, werd later teruggevonden in Amster
dam. Een rechercheur onderwerpt de auto aan een onderzoek. (foto Anefoi
Joke Otto nog steeds kapot van ontvoering
