'Denemarken is rijper geworden' De Britse wil om te winnen West-Duitsland: een orkest zonder dirigent Michael Laudrup gelouterd naar Mexico WK PAGINA 14 SPORT DINSDAG 27 MEI 1986 TURIJN (GPD) - De schoolboeken roken met de dag muffer, toch won het gezonde verstand het royaal van de honderdduizenden guldens die overal in Europa op hem lagen te wachten. „Er ging eigenlijk geen dag voorbij", herinnert Michael Laudrup (bijna 22) zich in de troosteloze Fiat-metropool, „of ik was er wel op de een of andere ma nier mee bezig". Waar een ander al veel eerder knielend op het aanbod van Barcelona, Ajax, Anderlecht of Liverpool zou zijn ingegaan, be sloot de Deen echter eerst het gym nasium af te maken alvorens hij drie jaar geleden als profvoetballer in Italië neerstreek. Terwijl de op een handtekening beluste voetbaljeugd in de neerkletterende regen geduldig wacht op de schoongespoelde ve detten van Juventus, loodst Lau drup ons mee naar een vergader zaaltje in het grauwe Stadio Com munale van Turijn. De kroonprins onder de voetballers biedt eerst zijn excuses aan voor de mislukte afspraak een dag eerder op het vliegveld in Milaan. Het verlies bij Fiorentina heeft hem op het laatste moment doen besluiten zich niet te voegen bij het Deense nationale elftal, dat die woensdag in Sofia te gen Bulgarije oefent. „Op dit moment", kent Laudrup zijn plichten, „gaat Juventus voor. daarna komt het Deense elftal". Het zou koren op de molen zijn van de Italiaanse sportpers, die na elke training de deur naar de uitgang barricadeert en geinteressecrd is in het meest onnozele detail. „Je wordt er soms gek van", heeft Lau- drup zijn pappenheimers leren kennen. „Het zijn elke dag dezelf de journalisten en dezelfde vragen. Maar ach, die mensen moeten ook hun werk doen. Jullie praten met mij over voetbal", kietelt hij de Ne derlandse journalist, „maar de Ita liaanse pers heeft belangstelling voor heel andere dingen". De adonis van het Italiaanse profvoetbal oogt net zo zelfverze kerd als hij in zijn eerste seizoen bij Juventus speelde. Met de op snel heid uitgevoerde dribbel van Cruijff als handelsmerk maakte de Deen furore. Achteraf heeft hij geen moment spijt van de twee sei zoenen die hij bij Lazio Roma werd gestald. Een seizoen langer dan eerder was afgesproken. „Eerst was ik kwaad, nu ben ik daar toch niet rouwig om. Het was goed voor mijn ontwikkeling als voetballer. Vooral het tweede jaar in Rome was zwaar doordat Lazio vanaf het begin tegen degradatie vocht". Met de transfer van Boniek naar AS Roma werd Laudrup dit sei zoen alsnog de tweede buitenlan der naast Michel Platini. En de toe komstige opvolger van de Frans Michael Laudrup. man als super-vedette van de Ita liaanse kampioen. Daarvan was de voetbalwereld trouwens al veel eerder overtuigd, gelet op de lyri sche loftuitingen als „Precies Bec- kenbauer" en „Net Cruijff, alleen nog vaker scorend". Platini deed er deze maand nog een schepje bo venop. „Ik heb nu al medelijden met de tegenstanders die straks in Mexico belast zullen worden met de bewaking van Laudrup. Hij kan een grootheid worden". Zoals Steen Olsen al drie jaar geleden voorspelde. „Een fantastisch ta lent, echt een klasse apart in Dene marken". Dat had Ajax al veel eerder ont dekt. Om precies te zijn in 1978, toen hij als dertienjarige met zijn toenmalige club KB Kopenhagen de jeugd van Ajax met 5-1 aftroef de. Vanaf dat moment was de jacht op het voetbaltalent geopend en hadden hij en zijn vader, een voor malige international die twee jaar als prof in Oostenrijk speelde, de club voor het uitzoeken. Welover wogen koos Laudrup voor Juven tus, waar Liverpool jarenlang een jeugddroom van hem was. ,.In De nemarken", gaat hij bij zichzelf te biecht, „had ik het nooit zo begre pen op het Italiaanse voetbal. Ik wist niet beter of het was smerig en gemeen. In dat opzicht ben ik van gedachten veranderd. Natuurlijk wordt er hard gespeeld, maar dat is in Engeland en Duitsland niet an ders. Laat Van Basten alleen niet denken", verwijst Laudrup naar de produktieve spits van Ajax, „dat hij in Italië zo vaak kan scoren. Kieft kwam hier ook met 32 doel punten achter zijn naam, maar als je in de serie A acht keer scoort ben je een hele goeie". De aanpassing in Turijn verliep opmerkelijk soepel, ontzag voor de gevestigde orde kende de Deen niet. „Het is een droom van iedere voetballer om in een elftal te spe len met internationals als Platini, Cabrini en Scirea. Die spelers heb ben mij vanaf de eerste minuut geaccepteerd". Toch waren de ver halen vooraf niet erg opwekkend. „Bij Lazio wist iedereen mij te ver tellen dat de jaloezie bij Juventus enorm is. Daar heb ik weinig van gemerkt. Je moet echter wel accep teren dat sommige spelers meer verdienen dan jij. Maar daarvoor kom ik dan ook net kijken. In de eerste maand was het even wen nen. Ik ben niet iemand die zich opdringt, daarvoor ben ik te be scheiden. Daarom heb ik in het be gin veel geluisterd en weinig ge zegd. Vooreen grote mond koopje weinig. Toch ben ik best tevreden over mijn eerste jaar bij Juventus. In mijn spel zit nog steeds groei en op mijn leeftijd hoort dat ook". Zijn grote voorbeeld is Johan Cruijff, „de beste voetballer die er ooit is geweest. Maar", voegt hij er meteen aan toe, „ik heb Pele nooit gezien en weet dus niet of die nog beter was". Of datzelfde geldt voor zijn vier jaar jongere broer Brian (17), die nu nog bij Bröndby speelt en van wie wordt beweerd dat hij nog getalenteerder is? „Ik hoop dat hij beter wordt dan ik", meent de oudste van de twee oprecht, „maar dan zal hij mentaal toch eerst wat harder moeten worden. Het is daarom beter dat hij nog een paar jaar in Denemarken blijft en daar na een poosje in Nederland of Bel gië gaat spelen. In Nederland", weet hij van Arnesen en Lerby, „krijg je de tijd om te groeien, in het Italiaanse profvoetbal telt al leen het resultaat. Als buitenlander ben je een vreemdeling en word je uitsluitend beoordeeld, op presta ties. Ze verwachten meer van je en daarbij maakt het geen verschil of je nu 18, 24 of 36 bent". De rijping van het Deense voet baltalent heeft ertoe geleid dat de nationale ploeg met stip staat ge noteerd op de hitlijst bij het ko mende WK. „Denemarken", analy seert Laudrup het verschil met tien jaar geleden, „heeft altijd goede voetballers gehad. Nu staat er ech ter ook een team en dat is de ver dienste van Piontek. Hij heeft de goede mentaliteit voor de Deense voetballer. Wij spelen nu al drie, vier jaar met nagenoeg dezelfde ploeg en de ervaring die wij heb ben opgedaan bij de EK in Frank rijk kunnen wij in Mexico goed ge bruiken. De ploeg is sindsdien een stuk rijper geworden", attaqueert Laudrup de zwartkijkers, die me nen dat de Deense ploeg al over zijn hoogtepunt heen is. „We zullen er echter wel voor moeten zorgen dat we de vriendenploeg blijven die het nationale elftal nu is. Je ziet het aan Inter. Het is in Italië de ploeg met de beste spelers maar dat is niet genoeg om kampioen te worden". Michael Laudrup voorziet in de eerstkomende vijf, zes jaar ook geen terugval van de nationale ploeg. „Spelers als Morten Olsen, Lerby, Busk en Arnesen zijn er over vier jaar misschien niet meer bij", voorziet hij, „maar er staan voldoende spelers klaar om de po sities over te nemen. Frimann, Ol sen, Sivebaek, Mölby en Andersen kunnen in de komende jaren alleen maar beter worden. Dat is het werk van de clubtrainers in Denemar ken, die er samen voor hebben ge- zorgd-dat het voetbal in ons land nu populairder is dan ooit. Een paar jaar geleden kwamen er bij een interland hooguit 15.000 toe schouwers, nu zit het stadion met 45.000 mensen elke keer stamp vol". MEXICO (GPD) - Brian Clough en Barry Hughes hebben meer gemeen dan dat ze de technische leiding hebben over een voetbalclub. De bij Nottingham Forest werkzame Brit en zijn bij FC Volendam in de eerste divisie arbeidende collega zorgen nog voor wat humor in de serieuze voetbalwereld. Het tweetal weet met gepeperde uitspraken nieuws te maken en ook verdienen de twee voetbaldieren een stevige zakcent bij als televisie commentator. Clough en Hughes zijn het echter volstrekt oneens als het over de kansen van de nationale ploeg gaat bij het dertiende wereldkampioen schap voetbal. De manager van Nottingham, die in staat is voor vijf miljoen gulden een nieuwe speler te kopen om hem vervolgens op te stellen in het derde elftal, spuwt zijn gal, Barry Hughes die volgend jaar met Sparta weer te bewonde ren is in de hoogste afdeling, blijkt tijdens zijn Nederlandse jaren wei nig ingeboet te hebben aan Brjts chauvinisme. Krijgt Clough gelijk, dan wint Engeland geen wedstrijd tijdens de eindronde en wordt bonds coach Bobby Robson voortijdig de laan uit gestuurd. „En dan is het te laat om mij nog te contracteren", voegt de manager van Nottingham Forest daar fijntjes toe. Heelt de trainer van FC Volendam het bij het rechte einde dan wandelt Mexi co op 29 juni met de Coupe Jules Rimet door het Mexicaanse Azte kenstadion. „Ik heb als commenta tor voor Europa Televisie heel wat landen aan het werk gezien. Maak ik dan de vergelijking, dan zie ik Engeland ver komen. Onderschat ze niet, het is een goed team". Naar huis Twintig jaar terug werd Enge land voor eigen publiek wereld kampioen, nadien stelden de voet balprestaties van het nationale elf tal nog maar weinig voor. In Mexi co zestien jaar terug werd Enge land door West-Duitsland naar huis gestuurd in de kwartfinale. En terwijl de clubs het ene Europese succes na het andere binnenhaal den, kwalificeerde de nationale voetbaltrots zich niet voor het we reldkampioenschap van 1974 en 1978 en voor Barry Hughes mag daar 1982 aan toegevoegd worden. Engeland draafde in Spanje op, haalde angstig voetballend de tweede ronde en werd daarin uit geschakeld via brilstanden tegen West-Duitsland en Spanje. „De ploeg was niet rijp voor het wereldkampioenschap, verschil lende spelers ontbrak het aan in ternationale ervaring. Dat ligt nu anders, de spelers die gebleven zijn voetballen nu beter, hebben veel meer ervaring, een aantal jongeren is doorgebroken. Robson heeft de juiste mixture gevonden", gelooft de Brit. Zijn vertrouwen in de elf van Robson is groot. „Een uitgeba lanceerd team, een gretige groep, de ijzeren wil om te winnen is er", blaast hij verder op de loftrompet. En dat alles in schril contrast met uitspraken van Clough, van Sir Alf Ramsey, de coach van de kampioensploeg in 1966 („Enge land gaat met een zwakke ploeg naar Mexico"), en. de ideeën van de Daily Mirror, die opmerkten dat het Engelse elftal zonder de in breng van middenvelder Bryan Robson niet eens in staat is de uit gang van het vliegveld te vinden. Hughes noemt de door blessures geplaagde Manchester United- middenvelder niet eens bij de ex tra begaafden in de Engelse ploeg. Hij is meer een fan van Glenn Hoddle, van spits Gary Lineker en van doelman Peter Shilton. De kwalificatie voor Mexico doorliep de formatie van voorma lig Ipswich-coach Bobby Robson simpel. Ongeslagen tegen Turkije, Finland, Noord-Ierland en Roeme Het duo Robson en Robson. Op hen is de Britse hoop gevestigd. nië, op West-Duitsland na de mees te doelpunten voor (22) en van de Europese ploegen die zich kwalifi ceerden de minsten tegen, slechts twee. Cijfers die niet alleen terug te voeren zijn op een eenvoudige in deling (dertien goals tegen de Tur ken, zes tegen de Finnen). Enge land komt beter voorbereid naar het wereldkampioenschap dan in het verleden. Vorig jaar nam het met West- Duitsland, Italië en het gastland al deel aan een Mexicaans voorafje. Van de regerende wereldkampioen en Mexico werd verloren, van West-Duitsland dat getroffen was door de Wraak van Moctezuma (buikloop) met 3-0 gewonnen. De Engelsen stonden gezond op het veld en probeerden de voor kli maat en hoogte meest geschikte speelwijze uit. Robson had zijn spelers opgedragen de tanden met mineraalwater te poetsen, buiten de deur mocht niet gegeten wor den, geen ijsje, geen salade, geen fruit. Wie zich niet aan de regels hield kon vertrekken. Die wijze les herhaalde Robson de afgelopen dagen in Colorado, waar de selectie eerst zonder en la ter met de spelers van Everton (kampioen en bekerwinnaar Liver pool heeft geen inbreng in het En gelse elftal) het wereldkampioen schap voorbereidt. Voor het vertrek naar de Ver enigde Staten hadden de eilandbe woners al fors geoefend, zes kwali ficatieduels en zes vriendschappe lijke wedstrijden in 1985. vier par tijen dit jaar (viermaal winst tegen Egypte, Israël, Rusland en Schot land). „Het wereldkampioenschap is tot in details voorbereid", heeft Hughes begrepen uit gesprekken met de Engelse bondscoaches. „Ook op de speelwijze is geoefend. Zes kwartier tempo spelen gaat niet onder de Mexicaanse omstan digheden. Een kwartiertje tempo maken, een kwartiertje rustig, al leen dan kun je tot een goed resul taat komen". Het is weinig Brits, maar noodza kelijk. Zeker in het bloedhete Mon terrey, waar de Engelsen hun wed strijden in groep E tegen Portugal, Polen en Marokko spelen. „Als trainer op de bank is het al niet om uit te houden", is de ervaring van Robson. Onderzoeken tijdens de hoogtes tage in Colorado (als Nederland zich geplaatst had was ook geko zen voor een verblijf in de VS) heb ben inmiddels uitgewezen dat de Engelse spelers in betere conditie verkeren dan vooraf bij eerdere toernooien. De beste clubs deden niet mee met de Europa-Cup, de internationale contacten stonden op een laag pitje. Barry Hughes ge looft niet dat de goede conditie iets te maken heeft met het betrekke lijk rustige voetbaijaar. „De meeste internationals hebben toch 65 tot 70 wedstrijden gespeeld. Mis schien-zijn ze vermoeid in de be nen, maar vermoeidheid achter de oren is erger. De stemming in de ploeg is goed, de mentaliteit is goed, de instelling perfect. Enge land is mijn favoriet, maar of ze dat waarmaken hangt van factoren af die nu nog niet te voorzien zijn, ziekte, blessures, klimaat. Je zal maar door een eigen doelpunt met 1-0 achterkomen. Bij zestien gra den is het gemakkelijker gelijk ma ken dan bij dertig". Planning Tijdens het verblijf in Colorado daalde Engeland twee keer af naar zeeniveau, naar Los Angeles voor een party tegen de Mexicanen, naar Vancouver voor een partij te gen de Canadezen. Het paste in de planning omdat de Engelsen dat ook te wachten staat in Mexico. Monterrey ligt op 530 meter hoog te. Wordt Robson daar met zijn ploeg eérste dan speelt men de achtste finale op 1800 meter hoogte in Quretaro, keert voor de halve fi nale terug naar Monterrey en, krijgt Barry Hughes met zijn opti mistische prognose gelijk, dan moet de formatie voor de eind strijd in Mexico-City weer naar 2300 meter hoogte klimmen. De ervaringen van.1970 hebben inmiddels geleerd dat de ploeg die dergelijke hoogteverschillen in zo'n korte tijd moet overwinnen, na een half uur voetballen aan het einde van zijn krachten is. En dan te bedenken dat de eindstrijd, die op het heetst van de dag ('s mid dags 12.00 uur plaatselijke tijd) ge speeld wordt, ook nog met twee keer een kwartier verlengd kan worden. KAMEN (GPD) - De KAISER doet zich AU. Toch al niet de vrolijkste thuis, springt de woordgrap een Duitser prompt in het verkeerde keelgat. Een paar kilometer ver derop, in het sportcentrum Kaise- rau, waar de Duitse nationale ploeg de dagen doorbracht tussen de in terlands tegen Joegoslavië en Ne derland, bezeert Franz Becken- bauer zich flink aan „der Mann- schaft". Twee uur na de winst op Oranje heeft de teamchef „die Qual der Wahl" en moet hij de selectie van 26 inkrimpen tot 22. De reac ties van de vier afvallers kende hij al op voorhand, want de tijd dat een bondscoach in de Bondsrepu bliek onschendbaar was behoort tot het verleden. Rudi Voller en Mathias Herget, de doelpuntenmakers in Dort mund, hoeven zich geen zorgen te maken dat zij tot de afvallers beho ren en liggen op het moment dat Beckenbauer de knoop doorhakt allang op één oor. Beiden zijn in Mexico zelfs verzekerd van een ba sisplaats, hetgeen Klaus Augentha- ler nog maar moet afwachten. De libero van Bayern München en grootste concurrent van Herget past voorbeeldig in de driehoeks verhouding. Een grove overtreding van hem was er tenslotte de oor zaak van dat Voller maandenlang uit de roulatie was en dat niet Wer- der Bremen maar Bayern Mün chen de landstitel greep. Rentree Te laat voor Werder Bremen maar net op tijd voor Franz Bec kenbauer maakte Rudi Voller (26) op het eind van de competitie zijn rentree in de Bundesliga. Vooral op hem, de slagvaardige en pro duktieve spits, is de Duitse hoop in Mexico voor een niet gering deel gevestigd. Zoals dat in mindere mate eveneens geldt voor Mathias Herget, de avontuurlijke libero van Bayer Uerdingen en een van de weinige Duitse internationals die over voldoende techniek en impro visatievermogen beschikt om in ternationaal de aandacht op zich te vestigen. Want voor beiden bete kent het toernooi in Mexico de eer ste kennismaking met de crème de la crème van de voetbalwereld. Het is echter niet voor de eerste keer dit seizoen dat Voller het ge spreksthema van de dag is. Onge meen fel waren eerder in deze voet baljaargang de discussies die op laaiden na de aanslagen op de be nen van de international. Door for se charges van Frank Benatelli (VfL Bochum) en Klaus Augentha- ler (Bayern München) moest hij het grootste deel van het seizoen missen maar bleef de 'martelaar van de Bundesliga' onverstoorbaar onder het leed dat hem en zijn club was aangedaan. „Zoiets kan gebeu ren in voetbal", nam hij de twee boosdoeners in bescherming. „Ik ben prof en een aanvaller die groot is geworden dank zij een risicovol le speelstijl. Dan ga ik nu niet mek keren over een paar overtredin gen". Danig in de wiek geschoten door de onbeholpen uitspraak van Au- genthaler en zijn trainer Udo Lat- tek („Voller is gewoon te snel, dan kunnen zulke dingen gebeuren") reageerde Werder-trainer Otto Re- hagel furieus. „Er wordt nu de in druk gewekt alsof Voller te goed is voor de Bundesliga. Maar als ze hem zo blijven achtervolgen, kun nen we hem beter direct verkopen naar Italië. Nu brengt hij nog geld op, maar iemand die invalide wordt geschopt is onverkoop baar". Speelstijl Het slachtoffer haalt zijn schou ders op en laat doodgemoedereerd weten dat hij zijn speelstijl niet zal veranderen. „Mijn kracht is altijd het rechtstreekse duel geweest, daar ligt ook het verschil met veel andere aanvallers. Ik neem nu een maal graag risico's en passeer graag een mannetje. Met die ma nier van spelen ben ik groot gewor den. Als ik die zou gaan verande ren, ben ik geen Rudi Voller meer. Maar ik wil geen angsthaas wor den, want die komen niet ver in het topvoetbal". Wat dat betreft verschilt hij niet van Mathias Herget, de door me nigeen versmade maar niet per toe val door Beckenbauer aan het hart gedrukte verdediger. In het veld is hij niet de 'rücksichtlose ausput- zer', zoals clubtrainer Karl-Heinz Feldkamp hem zo graag ziet, maar de elegante avonturier die het risi co niet uit de weg gaat en daardoor nog wel eens een steek laat vallen. Halsstarrig weigert de pas drie jaar geleden tot de nationale selectie doorgedrongen rasvoetballer zich echter in een keurslijf te laten per sen en lag hij daardoor maanden overhoop met Feldkamp, die het 'safety first' predikt. „Een trainer die het succes na jaagt", verwijt hij zijn trainer, „moet het risico niet schuwen, maar spelers juist aansporen iets te riskeren. Steeds weer opnieuw, zo als Beckenbauer dat doet. Hij dwingt ons als het ware om fouten te maken. Alleen als je continu de aanval zoekt en daarbij wordt ge steund door de trainer kan daar iets geniaals uit voortkomen". In de nationale ploeg hervond Herget het plezier in voetbal en gaf Beckenbauer, zijn ijzersterke voor ganger uit de eindjaren zestig en beginjaren zeventig, hem het zelf vertrouwen terug dat hij de laatste maanden in Uerdingen ontbeerde. „Dat bepaalt voor 60 tot 70 procent de prestatie die je in het veld le vert. Als de twijfels gaan overheer sen", is de pijnlijke ervaring van Herget, „ben je snel uit de top ver dwenen". Laatste kans De libero, die zojuist zijn vierde seizoen heeft afgesloten bij Bayer Uerdingen, snapt ook niets van trainers die een speler vlak voor een wedstrijd laten weten dat hij zaterdag de laatste kans krijgt. „Dat staat dan ook nog eens in alle kranten. Vind je het dan gek dat zo'n jongen in plaats van 60 pro cent nog maar zes procent vertrou wen heeft in een goede afloop. En wat zegt zo'n trainer na afloop? In derdaad, hij bracht er niets van te recht, weg ermee. Het is jammer", klaagt Herget, „dat psychologie geen hoofdvak is bij de trainersop leiding". Maar laat nou uitgerekend Franz Beckenbauer zonder een enkel di ploma op zak de nationale voetbal- trots aanvoeren. Hij bevindt zich daarmee in hetzelfde schuitje als Johan Cruijff bij Ajax. Maar zowel voor Beckenbauer als de selectie is dat thema al lang afgesloten en ver wijzen de internationals maar wat graag naar de enorme staat van dienst van de teamchef bij Bayern München en het Duitse nationale elftal, waarmee hij drie keer (1966, 1970 en 1974) aan een wereldkam pioenschap deelnam. De opvolger van Jupp Derwall, die na de troosteloos verlopen Eu ropese titelstrijd van twee jaar ge leden in Frankrijk zijn biezen moest pakken, zorgde weliswaar voor een nieuw elan maar hij kan niet om de waarheid heen dat het Duitse voetbal momenteel mank gaat aan spelers van het kaliber Netzer, Overath, Grabowski en hij zelf. Vooral het gemis aan een spel- bepalende middenvelder doet zich pijnlijk voelen en maakt van de na tionale ploeg een orkest zonder een dirigent. voetbal „Maar wijs mij, behoudens Frankrijk dan, één land in Europa aan", dekt Beckenbauer zich al bij voorbaat in, „die wel over zo'n spe ler beschikt. Platini is toch de eni ge die een wedstrijd naar zijn hand kan zetten". Om dat gemis aan pu re kwaliteit te compenseren heeft Beckenbauer het vooral gezocht in spelers met karakter, „die het hart op de goede plaats hebben zitten", en van wie hij er 24 testte in de acht kwalificatieduels. Helder Of dat voldoende is om een rol van betekenis te kunnen spelen? „Dat zal het toernooi moeten uit wijzen", meent Beckenbauer. „Je moet weliswaar over een goede ploeg beschikken, maar een we reldkampioen wordt pas tijdens het toernooi geboren". Het uit gangspunt staat Beckenbauer daarbij helder voor ogen: „We zoe ken in elk geval de aanval en zullen niet afwachten wat de tegenstan der doet. Na de eerste ronde telt bovendien alleen nog de overwin ning. Je bent dus wel verplicht om aan te vallen, anders win je nooit". Dat is koren op de molen van Ru di Voller en Mathias Herget, die niets liever doen en daarom al op voorhand eeuwige trouw hebben gezoren aan Franz Beckenbauer. Of dat echter wederzijds is als de vice-wereldkampioen van Spanje onverhoopt al struikelt in de lood zware poule met Denemarken, Uruguay en Schotland? Het brein achter de Derwall-coup heeft zon der twijfel de excuses razendsnel bij de hand en wast meteen zijn handen in onschuld. Zijn critici on der de trainers en de journalisten zullen daarmee geen genoegen ne men en hem de wind van voren ge ven. Op dezelfde manier als Franz Beckenbauer deed ten tijde van het Europees kampioenschap in Frankrijk. De tijden in de Bondsre publiek zijn inderdaad veranderd.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1986 | | pagina 14