The Mission
wint goud
Tarkovski
het festival
Pinkpop heeft weer perspectief
PODIUMBLIK
Waterboys, Claw Boys Claw en Howard Hughes blinken uit
Parlement: boeiende mislukking van Onafhankelijk Toneel
Jubileumconcert Jeugdkamerorkest klinkt als een klok
Periode van rust heeft The Nits goed gedaan
DINSDAG 20 MEI 1986
Revue
Cursisten van het LAK bren
gen donderdag, vrijdag en zater
dag de revue 'All that sing, dance
and talk', een terugblik op de
Hollywood-revue uit de jaren
1940-50. Een impressie van de
wereld van rozegeur en klater
goud, die geen andere bedoeling
had dan de mensen hun zorgen
van alledag te doen vergeten.
Aanvang in het LAK steeds 20.30
Frisse Jongens
Het duo Frisse Jongens heeft
zich in korte tijd een naam ver
worven in de theaterwereld. Hun
eerste produktie 'Anton Huyg
komt nooit meer thuis' trok over
al volle zalen en voor de opvolger
'Ons Lowietje heeft een engel ge
zien', geldt hetzelfde. Frisse Jon
gens worden gemakshalve tot hel
cabaret gerekend, maar eigenlijk
is dat hokje te krap voor hen. Ons
Lowietje speelt zich grotendeels
af op een dorpsplein. Daar wordt
met weinig theatrale hulpmidde
len gestalte gegeven aan ruziën
de buurmannen, een commissa
ris en zijn adjudant en een post
bode en zijn broer Lowie. Over
stromingen, achtervolgingen en
een verkeersongeluk zijn nog de
minste gevolgen van het samen
komen van deze personages. De
Frisse Jongens staan vanavond
in de Leidse Schouwburg. Aan
vang 20.15 uur.
Centrum
Toneelgroep Centrum brengt
morgenavond in de Leidse
Schouwburg 'De Wisselwoning'
van Ger Beukenkamp. Een moe
der en haar zoon moeten tijdelijk
vanwege een opknapbeurt hun
flat verlaten. Ze trekken in bij de
dominante grootmoeder van de
jongen, die op zoek gaat naar
zijn afwezige vader. Annet Nieu-
wenhuyzen van het Publiek-
stheater speelt de grootmoeder.
Yvonne Petit is de moeder, debu
tant Hugo Haenen is de zoon. Pe
ter Oosthoek tekende voor de re
gie. Aanvang 20.15 uur.
De Jonkies
De amateurtoneelgroep De
Jonkies komt andermaal met een
stuk van de jubilerende Zwitser
se schrijver Max Frisch voor
dag. 'Andorra', dat volgens
Frisch niet meer dan de naam
meen heeft met het landje in de
Pyreneeen, handelt over vooroor
delen en de gevolgen daarvan.
Een jongen wordt het slachtoffer
van leugens die over zijn achter
grond de ronde doen. 'Andorra'
is op donderdag, vrijdag en za
terdag te zien in de aula van de
Vlietschans aan de Apollolaan in
Leiden. Aanvang 20.15 uur
Imperium
'Niet geschikt voor publicatie'
is de titel van de jongste, op basis
van improvisaties ontstane pro
duktie van Imperium. Godsdien
stige starheid op het Ierse platte
land en de narigheid die een jon
ge moeder daarvan ondervindt.
Vrijdag en zaterdag om 21.00
uur te zien in het Micro-theater
aan de Oude Vest in Leiden.
Andrei Tarkovski belt met zijn vader nadat hij namens hem de speciale prijs in Cannes in ontvangst heeft
genomen. Vader Tarkovski verblijft in een ziekenhuis in Parijs. (foto api
CANNES (GPD) - Andrei Tar
kovski heeft de Gouden Palm
niet mogen winnen, maar men
heeft er zoveel aan gedaan om
de pil te vergulden, dat hij ge
rust de morele winnaar ge
noemd mag worden van het
39ste Festival van Cdhnes. Niet
eerder is het immers voorgeko
men dat de officiële jury een
film een dubbele bekroning ge
geven heeft.
'Sacrificatio' kreeg niet alleen de
Grand Prix Special du Jury, maar
tevens werd de Prijs voor de beste
artistieke bijdrage, toegekend aan
Sven Nykvist voor de fotografie
van 'Sacrificatio'. Bovendien werd
deze film bekroond met De Prijs
van de Filmkritiek. De Gouden
Palm ging naar 'The Mission' van
Roland Joffé, die bovendien door
een 'technische jury' het hoogst
werd gewaardeerd.
Roerend was het bovendien om
mee te maken hoe de Grand Prix
Special du Jury in ontvangst werd
genomen door de uit Rusland over
gekomen zoon van Tarkovski, aan
wie de doodzieke meester zijn film
had opgedragen.
De jury, gepresideerd door de
Amerikaan Sydney Pollack, ver
dient overigens een bijzonder com
pliment voor de diplomatie waar
mee zij te werk is gegaan. De Re
gie-prijs werd geschonken aan
Martin Scorsese voor 'After
Hours', een (niet-speciale) Juo'-
prijs aan André Cavalier voor zijn
kloosterfilm Therese. De prijs voor
de beste acteur mocht worden ge
deeld door de Brit Bob Hoskins
(Mona Lisa) en de Fransman Mi
chel Blanc (Tenue de Soiree). De
onderscheiding voor de beste actri
ce kwam ex aequo terecht bij de
Duitse Barbara Sukova (Rosa Lu
xemburg) en de Braziliaanse Maria
Helena Salles (Parlez-Moi d'A-
mour).
Iedereen die Cannes 1986 ge
volgd heeft lijkt het er over eens te
zijn, dat we het beste festival sinds
jaren beleefd hebben. Alleen de
Italianen zijn boos gekomen en
nog bozer weer naar huis gegaan,
omdat in het hoofdprogramma en
kel Zeffirelli's Cannon-opera 'Otel-
lo' en de Franse Ferreri-produktie
'I Love You' een plaats hadden ge
kregen, (beide films bleven onbe-
kroond) terwijl echte Italiaanse en
naar hun mening beter geslaagde
werkstukken van Monicelli en Mo-
retti waren 'geweigerd en Belloc-
chio was afgescheept met een
plaats in de Quinzaine. Flauw van
die Italianen om daarover te mok
ken. Nederland wordt immers al
twaalf jaar buiten spel gehouden
en hoor je ons? Jammer genoeg
niet.
Het heeft weinig zin te blijven
nakaarten over wat niet werd ver
toond, het programma dat wel is
gepresenteerd, heeft een hoog ge
middeld niveau gehad. Ook tijdens
de tropisch hete Pinksterdagen
bleven voortreffelijke films elkaar
opvolgen. Films waarvan de mare
vooruitgesneld was dat ze nogal
zwak zouden zijn, vielen reusach
tig mee, zoals 'Down By Law' van
Jim Jarmusch, de man die hier
twee jaar geleden als beste debu
tant de Gouden Camera won voor
'Stranger Than Paradise'. Zijn
nieuwe film is een komedie (heel
apart van sfeer, heel los van vorm)
die begint in de rosse buurt van
New Orleans waar drie verliezer
stypen worden gearresteerd om el
kaar pas in de gevangenis te ont
moeten. Ze vatten het plan op om
te ontsnappen, dwars door de moe
rassen van Louisiana. Met deze
film (waarin de show wordt gesto
len door de Italiaanse acteur Ro
berto Benigni) betoont Jarmusch
zich een vrolijker en toegankelij
ker cineast dan met 'Stranger Than
Goederentrein
Een voorstelling later zagen we
opnieuw een gevangenis-uitbraak
plaatsvinden, in 'Runaway Train'
van Konchalovski. Hier moet er
een onbarmhartig winterland
schap getrotseerd worden en dat
gebeurt via een goederentrein die
onbestuurbaar is geworden als de
machinist aan een hartverlamming
is overleden. Een prima thriller,
buitengewoon spannend. Van de
Russische maker mogen we de op
hol geslagen trein zien als een me
tafoor voor tal van onheilspellende
ontwikkelingen in onze wereld
waarvan eveneens de remmen lij
ken losgeschoten.
We zagen 'Hannah and Her Sis
ters', een opnieuw weer uitmun
tende film van Woody Allen, die je
qua thema en toonaard zou kun
nen plaatsen op een aangenaam
kruispunt tussen Interiors en Man
hattan. En gisteravond namen de
feestelijkheden een einde met - na
de prijsuitreiking - een gala-voor
stelling van 'El Amor Brujo', een
derde dansfilm van Antonio Gades
en Carlos Saura. Voor de derde
keer danst Christina Hoyos een
hoofdrol en voor de tweede keer
Laura del Sol. Dat 'El Amor Brujo'
zwakker is dan de voorgangers
'Bodas de Sangre' en 'Carmen',
heeft vooral te maken met het ont
breken van Paco de Lucia die de
vorige keer de razendknappe fla
menco-arrangementen had gele
verd en nu werd vervangen door
een zwakkere broeder.
Pinkpop met Gé Reinders Vrunj, Ho
ward Hughes The Western Approa
ches, The Blow Monkeys, Blue Murder,
Claw, Cock Robin, Fine Young Canni
bals, The Cult, The Waterboys en The
Cure. Sportpark Geleen, 19 mei 1986.
GELEEN (GPD) - Om kwart
voor negen 's avonds grijpt Jan
Smeets naar zijn mobilofoon.
In de laatste stralen van de snel
wegzakkende zon kringelen
Pinkstermaandag de eerste
rookpluimen vanuit het Sport
park Geleen omhoog. De Pink
pop-organisator haat de tradi
tie van de vrijwillige vuilver
branding aan het slot van een
praktisch smetteloos verlopen
festivaldag.
Op het podium staat dan nog The
Cure, de vleesgeworden vertegen
woordigers van een soort doelloos,
maar desalniettemin zeer populair
nihilisme. De band werkt een
dwarsdoorsnede van zijn repertoi
re als altijd mechanisch af, en door
de linndrums die de band de laat
ste jaren gebruikt om nog perfecter
te klinken, lijkt het wel alsof de ene
na de andere plaat op de draaitafel
wordt gelegd.
Niettemin heeft de zeventiende
editie laten zien dat Hollands
grootste festival (het Haagse Park
pop niet meegerekend, want dat is
gratis toegankelijk) heeft weer enig
toekomstperspectief. Dankzij de
bemoeienis van Mojo kreeg Pink
pop dit jaar tenminste bands ter
beschikking die een perfecte af
spiegeling vormen van recente ont
wikkelingen in de popmuziek -
een criterium dat Smeets langza
merhand had verontachtzaamd
The Waterboys, The Cult. Fine
Young Cannibals, Cock Robin of
Green on Red - gevestigde namen
zijn het in elk geval nog niet. Het
zijn wel bands die nieuwsgierig
maken. Zo zeer zelfs dat er van het
aanvankelijke streven om het festi-
'Parlement' door het Onafhankelijk
Gezien op 16 mei in Korzo, Prinse
straat 44 in Den Haag. Aldaar nog
dagelijks t/m 31 mei, niet op zonda-
DEN HAAG - Terwijl de politici
in de weken voor de verkiezin
gen massaal Den Haag verlaten
hebben om de burgers in de pro
vincie van hun gelijk te overtui
gen, heeft het Rotterdamse Onaf
hankelijk Toneel juist de resi
dentie opgezocht. In Korzo, een
twee jaar geleden gekraakte bio
scoop die sindsdien dienst doet
als de kleine theaterzaal die Den
Haag zo broodnodig heeft, wordt
in de verkiezingstijd 'Parlement'
gespeeld. Een door Dirk Groene-
veld geschreven stuk, dat wordt
gespeeld door een grote groep
acteurs van zeer uiteenlopende
komaf.
cratie kunnen noemen. De poli
tieke machtsverhoudingen zijn
naar een familiesituatie overge
bracht, op een wijze die enigs
zins te vergelijken is met tv-se-
ries als Dallas. Een gefortuneer
de oom laat zestien miljoen gul
den na aan zijn nazaten, die on
derling weinig contact hebben.
Hij heeft in zijn testament de be
paling opgenomen dat zeven ne
ven en nichten ieder een voorstel
moeten doen hoe ze dat geld zou
den willen besteden. Zij worden
aangeduid als het kabinet. Zes
andere neven en nichten vervul
len de rol van parlement; zij die
nen de voorstellen te beoordelen
en mogen het geld toekennen.
Een notaris (knap gespeeld door
theaterdirecteur Fred van der
Hilst) tracht, bijgestaan door zijn
assistent, dit proces in goede ba
nen te leiden. Hij is de Dolman
van deze kamer.
De voorstelling beslaat de laat
ste, beslissende familiebijeen
komst. Deze avond moet de buit
worden verdeeld. We zien hoe al
le neven en nichten hun retori
sche kwaliteiten in de strijd wer
pen. De een probeert het met
brute overtuiging, een ander ap-
peleert aan het sentiment, more
le verontwaardiging wordt in de
strijd geworpen, verwaterde
bloedsbanden worden aange
haald. Zelfs magische krachten
en organisatieschema's worden
als argument gebruikt.
De familie is niet alleen een -
ietwat kromme - metafoor voor
het politieke bedrijf, maar ook
voor het toneel. De overleden
oom dankte zijn rijkdom welis
waar aan de textielhandel, maar
voordien was hij een belangrijk
toneelvernieuwer. De meeste
van zijn potentiële erfgenamen
zijn ook aan het toneel. In hun
pogingen zijn kapitaal te be
machtigen klinken de archety
pen van het theater door: het to
neel van het grote gebaar, poli
tiek theater, verongelijkt theater.
het theater van het zelfonder
zoek. Ieder van de jagers op de
erfenis symboliseert zowel een
politieke- als een theatervisie.
Het zal duidelijk zijn: Groene-
veld haalt op deze manier heel
wat overhoop. De grondgedach
te van zijn voorstelling is uitda
gend en zeer de moeite waard.
Het probleem is echter dat de
vernuftige opzet geen theater op
levert. De acteurs die het kabinet
vormen zijn veel krachtdadiger
dan die van het parlement. Zij
maken ook een veel dankbaarder
gebruik van de ruimte voor im
provisaties, die de tekst biedt. De
verhoudingen zijn zelfs zo onge
lijk, dat de rol van het parlement
amper uit de verf komt en niet
veel meer is dan verlengstuk van
de publieke tribune. Dat blijkt
ook aan het slot: nieuwe infor
matie over de wijze waarop oom
aan zijn kapitaal is gekomen,
maakt een beslissing van het par
lement overbodig.
De voorstelling heeft een ter
loopse, ongedwongen sfeer. De
acteurs worden bij hun eigen
voornaam aangesproken. De pu
blieke tribune - prachtige rood
met gouden bankjes - omsluit
het speelvlak aan drie zijden.
Vrijwel steeds wordt in het volle
licht gespeeld. Dat versterkt het
naturel effect van het spel, maar
staat overtuigingskracht in de
weg. Zeker in de laatste scènes,
die toch heel wat familiedrama
bevatten, blijven daardoor kan
sen onbenut
Parlement is voorlopig een
hoogst interessante mislukking.
Interessant vanwege het idee dat
eraan ten grondslag ligt, mislukt
in de uitwerking ervan, al mag
worden verwacht dat de voor
stelling in de komende weken
nog wel zal groeien naarmate de
acteurs beter op elkaar afge
stemd raken. Het mooie Korzo-
zaaltje is op zich al een goede re
den om toch naar het Parlement
te gaan kijken.
ARIEJAN KORTEWEG
Jeugdkamerorkest Leiden o.l.v.
Henk Brièr met werken van J.
Havdn, C. Stamitz, A. Vivaldi, C.
Saint-Saens, P.I. Tsjaikowski, Frank
Martin en Hugo Godron. Solisten:
Theo Olof, viool, Rien de Reede fluit,
Harro Ruysenaars cello en Henk de
Wit fagot. Gehoord in de Stadsge
hoorzaal op 17 mei.
LEIDEN - Wie wel eens mocht
twijfelen of de jeugd van nu nog
wel belangstelling heeft voor de
zg. 'klassieke' muziek, kon zater
dagavond weer eens gestimu
leerd worden door de aanblik
van het Jeugdkamerorkest Lei
den dat met dirigent Henk Briër
zijn jubileumconcert gaf. Even
verheugend als de aanblik van
het podium was die van de zaal:
van boven tot beneden was deze
gevuld met achterban, oud-leden
en andere belangstellenden.
Het was een dubbel jubileum
want JKL en Henk Briër zijn van
meet af aan onverbrekelijk met
elkaar verbonden. Met een
enorm doorzettingsvermogen en
met ongetwijfeld ook wel eens
de moed der wanhoop wanneer
weer vele leden vertrokken en de
nieuwe aanwas gering was heeft
Henk Brier kans gezien het or
kest, door hem wel eens vergele
ken met een duiventil, te laten
overleven en meer dan eens tot
bewonderenswaardige prestaties
te brengen. Dit vereist van een
dirigent een grote mate van flexi
biliteit en het vermogen om die
stukken te programmeren die
binnen de erg wisselende capaci
teiten van de leden liggen, en die
daarbij toch de spelers wat op de
tenen laten staan zodat er meer
uit het geheel en de individuele
leden komt dan op het eerste ge
zicht mogelijk leek.
Zo werd het JKL m de afgelo
pen 25 jaar metterdaad een
broedplaats voor jonge amateur
musici, die er hun eerste ervarin
gen met het spelen in een orkest
opdeden. In opmerkelijk veel ge
vallen werd het een liefde voor
het leven en werd van liefhebbe
rij het beroep gemaakt. Het be
lang van het JKL in het mu
ziekleven van Leiden en de ver
diensten van Henk Briër werden
door wethouder Kuijers in een
korte toespraak gememoreerd;
zijn felicitaties gingen vergezeld
van het 3 octoberbeeldje van
Chris Joppensz, de jongen met
de huts-pot.
Een aantal van de eigen kweek
van vakmensen was als solist te
horen op dit jubileumconcert dat
klonk als een klok. Gelukkig is
het JKL over de inzinking van
enkele jaren geleden heen zodat
een zeer volwaardig programma
uitgevoerd kon worden dat de
toets der kritiek met glans door
stond. De Sinfonia no. 56 van
Haydn was een tot in details zeer
goed verzorgd openingsstuk met
een Presto tot slot, dat ondanks
het allesbehalve kinderachtige
tempo nergens slordig werd.
Een heel andere zaak is het be
geleiden van een solist, en ook
tegen deze taak bleek het JKL
uitstekend opgewassen. In het
Fluitconcert van Carl Stamitz
werd alert en exact begeleid in
dezelfde lichte trant waarmee
Rien de Reede, een van de op
richters van het JKL en thans
verbonden aan het Concertge
bouworkest, dit concert vertolk
te. Vooral in het romance-achtige
langzame deel was de pizzicato
begeleiding uiterst slagvaardig.
beschermheer van het orkest,
had het orkest een veel zwaarde
re begeleidingstaak. Een derge
lijk stuk staat of valt met de vrij
heid van voordracht en de wijze
waarop het JKL de onbelem
merd spelende Theo Olof hierin
ondersteunde dwingt bewonde
ring af voor de wisselwerking
tussen dirigent en orkest. Het
Concert in e van Vivaldi voor cel
lo, fagot en strijkorkest vroeg
een stukje virtuositeit en orkest
discipline die het JKL ook in
huis bleek te hebben. De concer
terende partij werd door oud-lid
Harro Ruysenaars, thans solo-
cellist van het Concertgebouwor
kest, voortreffelijk gespeeld, ter
wijl Henk de Wit, eveneens oud
lid, de begeleidende fagotpartij
op zeer muzikale wijze relief gaf.
Tsjaikowski s Pexxo capncioso
op. 62 voor cello en orkest kreeg
dezelfde zorgvuldige begeleiding
en werd daardoor een werkelijke
ondersteuning van de fraai zin
gende toon van Ruysenaars.
Na de Pavane Couleur de
temps van Frank Martin voor
strijkorkest, uitgevoerd door
oud-leden volgde als klapstuk de
Fanfare van Hugo Godron. Le
den en oud-leden vulden het po
dium tot op de laatste centime
ters en speelden met duidelijk
zichtbare pret en schwung dit
meeslepende en uitdagende
stuk, dat bij het steeds enthou
siaster wordende publiek zo in
de smaak viel dat herhaling niet
kon uitblijven.
MIES ALBARDA
The Nits, gehoord op 17 mei in het
Leids Vrijetijdscentrum. Met Henk
Hofstede zang en gitaren; Robert-
Jan Stips toetsen en zang; Rob Kloet
drums en zang; Petra Lugtenburg
zang en toetsen; en Joke Geraets bas
en zang.
LEIDEN - De periode van rust
en bezinning die volgde op de te
genvallende elpee Adieu Sweet
Bahnhof heeft The Nits wel zeer
goed gedaan. Nit van het eerste
uur Michiel Peters mag dan zijn
opgestapt ("Dat is jammer", ver
telde opper-Nit Hofstede), het
met twee vrouwen versterkte ge
zelschap speelde zaterdagavond
in het aardig gevulde LVC een
heel onderhoudende set, bar
stensvol nieuw materiaal dat
veel belooft voor de nog deze
week te verschijnen achtste
plaat, simpelweg 'Henk' getiteld.
Een titel die moet worden be
schouwd als een eerbetoon van
de andere Nitsleden aan oprich
ter Henk Hofstede.
Nitsmuziek is nogal eens te be
studeerd, gekunsteld en steriel.
De 'Omsk'-elpee met de daarvan
afkomstige toptien-hit 'Nescio'
bracht de broodnodige warm
bloedigheid, maar met het mede
door Jaap Eggermont gemaakte
Adieu Sweet Bahnhof keerde het
euvel van weleer weer net zo
hard terug. Voor Hofstede en de
zijnen was het toen de hoogste
tijd pas op de plaats te nemen.
"Een rustperiode (van drie jaar)
als wapen tegen de routine",
noemt Hofstede dat.
Hofstede en zijn personeel zijn
zichtbaar zeer in hun nopjes met
de nieuwe songs die inderdaad
gevrijwaard zijn gebleven van
overdadig intellectualisme. De
vijf stonden elkaar zaterdag
voortdurend aanmoedigend toe
te grijnzen en toonden zich blij
met het - zeker voor LVC-begrip-
pen - enthousiaste onthaal van
het publiek.
De Nits doen met 'Henk' niet
alleen aan de mind maar ook aan
de body,, zonder dat overigens
een poging is gedaan om het
straatleven, seks en drugs en
rock en roll in muziek om te zet
ten. Gebleven zijn de verwijzin
gen naar de wereld van de beel
dende kunst. Er druipt meer verf
dan bloed, zweet en tranen van
Nitssongs. Afstandelijkheid is
troef. Zo handelt het zeer fraaie
folk-achtige Crane Driver niet
over het stoere leven van een di
to kraandrijver ("Nee, dit gaat
niet over Lee Towers") maar
over een kraandrijver die vanuit
zijn cockpit op de aarde neer
kijkt, aan het filosoferen slaat en
zijn leven, als ware het een film.
terugdraait. De Nits vormen
geen rock and roll-band.
Andere nieuw werkjes zoals
House on House, Bike, Canoe,
Sleeve en Potatoe behoren tot de
beste songs die de Nits ooit heb
ben gemaakt. Op veel meer dan
één moment doen ze denken aan
de laatste Talking Heads-elpee
'Little Creatures'. Dezelfde onbe
vangenheid, de absurditeiten in
de teksten, de veelheid aan stij
len en de verfrissende eenvoud.
Voor Stips, die de 'Nitsstaking'
heeft gebruikt om zijn nieuwe
synthesizer uit te proberen, was
een glansrol weggelegd. Einde
lijk weer eens een toetsenman
die geen vette orkestklappen la
Art of Noise uit zijn toetsenbor
den perst. Kloets slagwerk, voor
heen te sober en 'alleen maar'
functioneel, is veel krachtiger en
gevarieerder en zelfs Hofstede's
toch al zeer redelijke zang is ver
beterd. Van de vrouwelijke
nieuwkomers, pas voor de vierde
keer samen met de Nits op het
podium, viel vooral Joke Geraets
in positieve zin op. De rol van Pe
tra Lugtenburg bleef wat vaag.
De mogelijkheden die de Nits
met vrouwelijke vocalen erby
hebben gekregen werden nog
niet voor de volle honderd pro
cent uitgebuit.
WIM KOEVOET
val op een beperktere schaal te la
ten voortbestaan (20.000 bezoe
kers), niets terecht kwam. Op
Pinkstermaandag lopen minimaal
50.000 mensen gedisciplineerd
rond. Ze tonen over een uithou
dingsvermogen te beschikken als
in de beste dagen van het Geleense
festival.
Muzikaal gezien valt de op pa
pier sterk ogende programmering
ietwat zwakker uit. Om bij de
hoogtepunten te beginnen. The
Waterboys, die als voorlaatste ge
programmeerd staan en binnen
kort ook op Torhout/Werchter veel
bekijks zullen trekken, blijken
sterk gegroeid sinds de band rond
Mike Scott in december jl. The
Simple Minds aftroefde in Ahoy.
Scott ontwikkelt zich van een
voortreffelijk songschrijver en uit
muntend zanger tot een Buhneper-
soponlijkheid van formaat, die nog
lang niet het achterste van zijn
tong heeft laten zien
Het Nederlandse contingent
bands bestaat uiteindelijk uit drie
stuks. Ge' Reinders en Vrury, Blue
Murder en Claw Boys Claw. Rein
ders leidt een aardig, maar ver
waarloosbaar Limburgs bandje dat
een plaatselijke talentenjacht op
zijn naam schreef en zich daarmee
het recht verwierf het festival te
openen. Blue Murder komt op de
proppen met een enthousiaste set,
waarin Maarten van de Ploeg ein
delijk eens vocaal opweegt tegen
de makkelijker zingende Phil van
Tongeren.
De Amsterdammers mogen hun
La La Love-repertoire en hun op
de Flamin' Groovies lijkende six
ties sound brengen ter vervanging
van Green on Red, dat door panne
van een KLM-vliegtuig in Houston
Texas aan de grond is blijven
staan. Claw Boys Claw, het trash-
bandje uit Mokum dat twee weken
geleden een contract tekende by
Polydor, begrijpt wel welk een be
langrijke springplank openlucht
festivals kunnen zijn. Nadat de
helft van de dag in meligheid is
verstreken, jaagt de onblusbare
energie van rauwdouwer Peter te
Bos het vuur in de hooimijten. Hij
scheurt prompt uit zijn broek,
brult zijn strot schor en verwijst
naar alles wat ooit levend was in de
rock 'n' roll.
Van het overige kwartet arties
ten - The Cult, Fine Young Canni
bals. Cock Robin en The Blow
Monkeys - zitten de eerste twee
aan de goede kant van de streep
The Cult maakt gespierde muziek,
die door zijn rechttoe-rechtaan ar
rangementen tegen de hardrock
aanligt. Billy Duffy vergoedt als gi
tarist heel veel - zelfs de afwezig
heid van meer dan drie goede
songs. Maar The Cult blijkt evenals
de Fine Young Cannibals een zeer
goede festivalact. FYC-zanger Ro
land Gift beschikt over een uniek
vibrato, dat enigszins lykt op de
triller van Roger Chapman. Ook de
gebleekte, van dik-hout-zaagt-men
planken-soul van de Cannibals
gaat aan hetzelfde gebrek mank
De enige Amerikaanse deelne
mer, Cock Robin, valt als melo
dieus bandje bij uitstek behoorlijk
tegen. Peter Kingsbery heeft moei
te om de gastdrummer het juiste
tempo op te leggen en verliest zich
samen met zangeres Anna LaCazio
in duetten die voortdurend net
even te overdreven zijn.
Echte emoties op het mcnselyk
vlak, zoals zwarte muziek die te
bieden heeft, zijn niet aanwezig in
Geleen - en dat blijft een tekortko
ming op programmatisch gebied
Slechts Mike Scott maakt dat de
rillingen over je rug lopen. Noch de
Cannibals, noch de derderangs
Philly-soul van The Blow Monkeys
kunnen in die behoefte voorzien
Elk echt zwart gezelschap zou deze
twee, feitelijk hulpeloze acts van
het podium hebben gekegeld.
JOHN OOMKES
