'Geen]
en frul
tussen
krullen
len
kijker
en info
TV-rubriek
Video maalt niet om verlengingen
door
Nico Scheepmaker
Geld voor
Nat. Ballet
ZATERDAG 10 MEI 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA
Erik de Vries, die het weten kan,
omdat hij voor de oorlog al tele
visie maakte en dus onze enige
nog levende televisiepionier is.
zegt altijd dat de afstandsbedie
ning de mooiste uitvinding ter
wereld is. Zou je hem vragen wat
hij zou kiezen als hij naar het on
bewoonde eiland alleen een tv-
toestel, of alleen een videoappa
raat, of alleen een afstandsbedie
ning mee mocht nemen van de
autoriteiten aldaar, dan zou hij
ongetwijfeld voor de afstandsbe
diening kiezen!
Ikzelf heb het nog jaren zonder
kunnen doen. Als verontschuldi
ging voerde ik aan dat het heen
en weer lopen tussen mijn tv-toe-
stellen en de zitbank nog mijn
enige lichaamsbeweging was,
dat het me fit hield, maar op een
gegeven moment kocht ik tege
lijk met een nieuw tv-toestel een
daarbij behorende afstandsbe
diening, en sipdsdien ben ik Erik
de Vries beter gaan begrijpen.
Afstandsbediening geeft macht.
Aan een aantal wonderen zijn
we in de loop der jaren gewend
geraakt. Je draait een knop aan
de wand om, en een glasbolletje
aan het plafond vult zich met
licht. Je drukt een knop in op
een smal kastje, en iets in dat
kastje pikt uit de stilte om ons
heen een stem of mondharmoni
ca en brengt die ten gehore.
Raadselachtig, maar er schijnen
verklaringen voor te zijn. Het
zelfde geldt voor de televisie.
Weinig dingen in mijn leven heb
ben een zo verpletterende indruk
op me gemaakt als de wijze waar
op ik thuis, in mijn kamer, de
eerste tv-beelden ontving. Mijn
technische broertje verbond
twee dubbelsporige elektrische
draden die op de vloer lagen tot
een T-vorm, maakte de poot van
de T vast aan het tv-toestel. EN
ER WAS BEELD! Gewoon, via
twee onooglijke draden die bin
nenskamers op het tapijt lagen!
Een wonder dus. Maar een won
der waar je na een tijdje aan gaat
Ik betwijfel of ik ooit aan de
afstandsbediening zal wennen.
Zo'n apparaatje geeft je een zelf
de soort macht als de krijgers in
Star Wars met hun lasergeweren.
Je hoeft niet eens nauwkeurig te
mikken om van Sky Channel
over te schakelen op Nederland
1. Over honderd jaar, als allang
bewezen is dat planten en bomen
gevoel hebben en over een vorm
van intellect beschikken, zal
worden aangetoond dat de chip
die via de afstandsbediening
voor het overschakelen van het
ene op het andere net zorgt, en
die we al die jaren als een tech
nisch vernuftigheidje hebben be
schouwd, in werkelijkheid een
levend wezentje van een peilloze
intelligentie is,- een ontdekking
die gelijk te stellen is aan die van
Anthonie van Leeuwenhoek, die
m 1676 in tandplaque bactenen
ontdekte.
Toch, hoe vreemd het na het
voorgaande misschien zal klin
ken, zal ik, als ik voor het zelfde
dilemma word gesteld als Erik
de Vries, niet de afstandsbedie
ning meenemen naar het onbe
woonde eiland, maar de video.
Natuurlijk hoop ik dat nog een
derde naar datzelfde eiland zal
worden verbannen die voor de
televisie kiest, maar ook zonder
die hoop kies ik voor de video.
De mooiste uitvinding van de
wereld! Het meest democrati
sche apparaat dat ooit vervaar
digd is, omdat het ons verlost
van de tirannie van de directe tv-
uitzending, die ons aan vaste
tijdstippen bindt.
Toch ontveins ik mij niet dat
de video wel eens voor teleurstel
lingen kan zorgen. Neem afgelo
pen woensdagavond. De GPD,
waarvan deze krant deel uit
maakt, vierde zijn 50-jarig be
staan met een diner-dansant m
het Kurhaus. Daar mocht ik niet
ontbreken, ook al werd tezelfder
tijd op de televisie rechtstreeks
de Europacup 1-finale tussen
Barcelona en Steaua Boekarest
uitgezonden. Geen nood, de vi
deo hielp de tirannie verdrijven
van de 'live'-uitzending, ik toet
ste de tijden en het juiste kanaal
in, en zorgde ervoor dat ik, ook
op de terugweg naar huis, niet
door de autoradio verrast kon
worden met de uitslag.
Twee uur 's nachts thuis, te
laat om nog te kijken, ik bewaar
de dat tot de volgende dag, maar
eerst moest ik de buitendag van
mijn dispuut bijwonen, een ge
zelschap van dertig personen,
aan wie ik verbood mij ook maar
iets over de uitslag of het verloop
van de wedstrijd te vertellen. Dat
lukte, hoewel eentje niet kon na
laten te zeggen dat ik pas naar
het enerverende slot hoefde te
kijken, daarvoor gebeurde er
toch niets. Pas donderdagavond
laat had ik gelegenheid te kijken.
Natuurlijk trok ik mij niets aan
van die aanbeveling, en keek ik
van de eerste tot de negentigste
minuut, en daarna naar de ver
lenging, althans: naar het begin
daarvan. Opeens: afgelopen! Bij
het intoetsen van het einde van
het programma had ik weliswaar
de gebruikelijke marge voor
tijdsoverschrijding genomen,
maar vergeten dat er wel eens
verlengd zou worden! Na een da
genlange strijd tegen het verne
men van de uitslag en het uitzit
ten van een 0-0 behoedzaam
heidsgevecht. moest ik door die
stomme video (of eigenlijk door
die stomme video-intoetser) de
uitslag en het blijkbaar enerve
rende slot missen!
Nu wou ik ook de uitslag we
ten, maar Nederland 1 en 2 wa
ren al naar bed. geen teletekst
dus, alleen Duitsland was nog in
de lucht. Teletekst sport: niets.
Alleen bij de Nachrichten het be
richtje dat 13 supporters van
Steau Boekarest 'na de Steau-
triomf politiek asyl hadden aan
gevraagd. Het is als met Tsjerno-
bil: de techniek is schitterend,
maar legt toch elke keer weer het
loodje na de gebruikelijke 'men
selijke fout'...
Hans Keiler (49) werkt zo'n
tachtig uur per week aan Ne
derland C, het wekelijkse
kunstprogramma van de NOS.
Daarnaast schrijft hij onder de
titel Transit iedere vrijdag een
column over reizen op de ach
terpagina van NRC Handels
blad. Wie op grond van dit hu
zarenstukje verwacht met een
op en top neuroot van doen te
hebben, vergist zich. Oké, tij
dens het interview steekt hij de
ene sigaret met de andere aan
en hij begroet ons met de jovia
le woorden 'dat hij weinig tijd
heeft', maar toch maakt hij een
ontspannen indruk.
Hij kon zo de tweelingbroer
van D66-opperhoofd Hans van
Mierlo zijn: hetzelfde gebruin
de gezicht en een gezonde kop
met haar. Maar zijn handels
merk is zyn stem, „een warme
bas, die menige televisiedocu
mentaire van timbre heeft
voorzien. Een stem die zich als
een wollen deken om je heen
wikkelt", aldus Jan Brokken in
de Haagse Post.
Nederland C is al weer bezig aan
zyn tweede seizoen en ook nu te
kent Keiler voor de eindredactie.
Was het programma vorig seizoen
nog avondvullend, dit jaar is de ge
middelde duur 35 minuten, daar
naast worden af en toe wat langere
specials verzorgd. Een 'normale'
aflevering bestaat uit zo'n vier kor
te items. Nooit problemen met de
planning?
Keiler: „Je moet er altijd reke
ning mee houden dat je een paar
dagen voor de uitzending weer he
lemaal opnieuw kunt beginnen.
Voor een gewone uitzending heb
ben we gemiddeld zo'n tien dagen,
maar je kunt actueel zijn tot de
laatste vijf minuten. In noodgeval
len kun je zelfs 'live' in de studio
iets impifcviseren. Dat is overigens
nog nooit gebeurd. Het gekste was
die affaire over de PC Hooftprijs.
Dat hoorde ik toevallig de avond
vóór de uitzending in het Journaal.
De volgende dag zijn we meteen
aan het bellen geslagen. We heb
ben toen ergens in Amsterdam een
camera neergezet waar we alle be
trokkenen langs lieten lopen. Dat
programma was vlak voor de uit
zending klaar".
Om eventuele rampen te vlug af
te zijn, kun je natuurlijk altijd zor
gen datje wat reserve-items achter
de hand hebt, maar bij Nederland
C bleek die truc niet te werken.
„Iets dat in de la ligt wordt er niet
mooier op. Bovendien, als die
items lukken zijn ze zo aardig dat
je ze meteen wilt gebruiken".
1
Hans Keiler
wil geen
artistieke
hoogstandjes
in Nederland C
De exacte lengte van Nederland
C wordt niet bepaald door het aan
bod aan interessante kunstitems,
maar door de rest van het program
ma-aanbod. Zoals gezegd,vorig
jaar was Nederland C nog avond
vullend, maar dat beviel niet echt.
Mensen die slechts geïnteresseerd
waren in specifieke informatie wa
ren volgens Keiler toch min of
meer gedwongen de hele avond te
kijken, want de informatie was
over de hele avond uitgesmeerd.
door
Fred van Garderen
en Gerlof Leistra
„In de loop van het eerste sei
zoen hebben we daarom besloten
de informatie naar voren te schui
ven en het evenement als één blok
te presenteren, bijna zoals vroeger
in een bioscoop werd geprogram
meerd. Ook omdat de neiging
steeds sterker werd die informatie
ve tijd te zien als inleiding op wat
daarna kwam, terwijl die informa
tie toch vooral op de actualiteit ge
richt zou moeten zijn. Dat rare in
terne conflict, daar moest ik vanaf.
Vandaar dat we aan het begin van
dit seizoen veel duidelijker voor
een scheiding hebben gekozen".
Het belangrijkste criterium waar
een item vólgens Keiler aan moet
voldoen om in Nederland C te ko
men, is de actualiteit. En wordt een
onderwerp wél interessant gevon
den maar is het niet actueel, dan
moet het dat maar worden. Zo een
voudig ligt dat, zo maak je nieuws.
„Maar er is geen maatlat waaraan
je kunt afmeten of je iets wel of
niet moet doen. Je moet'in staat
zijn, zowel kwalitatief als kwantita
tief, adequaat aandacht aan een on
derwerp te besteden. Als blijkt dat
je dat niet kan, moet je er ook af
blijven, tenzij het iets is waar je ab
soluut niet omheen kunt".
Hoogstandjes
Keller is in zijn programma
doodsbenauwd voor artistieke
hoogstandjes zonder meer, voor
het l'art pour l'art'-principe. Of, zo
als hij het zelf zegt: „Op het mo
ment dat je er krullen en frullen
aandraait die tussen de kijker en
de informatie gaan zitten, ben je op
de verkeerde weg".
Maar gaat het bij de video-art van
Jaap Drupsteen waarmee de ver
schillende items worden afgewis
seld dan niet om krullen? „Ja,
maar we vinden dat dat bij ons
hoort, dat je toch aandacht hebt
voor innoverende zaken op het ge
bied van kunst en vormgeving.
Maar soms werkt het niet, dan heb
ben de onderwerpen van zichzelf al
zoveel dynamiek dat het er niet
meer tussen kan".
Hans Keiler: "Als je ergens een
camera voorzetraak je onmiddel
lijk het gevoel van echtheid kwijt".
(foto GPD)
'Het Slachthuis': zware kost
'Het Slachthuis' van Slawomir Mro-
zek door F Act. Vertaling en regie
Benjamin Gijzel. Dekor Danielle
Waslander. Gezien op 9-5-'86 in het
LAK, Leiden. Aldaar nog te zien op
10-5.
LEIDEN - F Act biedt aanko
mende, veelbelovende regis
seurs de kans om eens onder min
of meer ideale omstandigheden
een voorstelling te maken: er is
geld, er zijn professionele ac
teurs, etcetera. Een kans om zich
te bewijzen. Benjamin Gijzel is
zo'n regisseur en voor zijn kans
heeft- hij van de Poolse auteur
Slawomir Mrozek het hoorspel
'Het Slachthuis' vertaald en be
werkt tot een toneeltekst. Van de
- lange - hoorspelversie, bleef
ongeveer de helft over.
'Het Slachthuis' gaat over de
positie van de kunst en de kun
stenaar in de samenleving; een
oud maar immer boeiend thema.
Aan de hand van een violist
(Joop Keesmaat) stelt het de
vraag of kunst een sociaal rele
vante functie heeft. De violist wil
beroemd worden en wil de kunst
dienen - denkend dat het hem en
zijn publiek zal verheffen - en
zweert daartoe het Leven, in de
vorm van een meisje (Ingeborg
Loedeman), af. Een geschilderde
Paganini waarschuwt hem voor
de kunst, maar wil zó graag nog
een keer leven, dat hij hem zijn
genialiteit aanbiedt in ruil voor
dat leven en wordt prompt sla
ger.
Op het toppunt van zijn roem
komt de violist tot een belangrijk
inzicht: de mensen die hem steu
nen - zijn moeder; de concertge
bouwdirecteur - doen dit uit ei
gen belang en zijn kunst verheft
niet; het vormt slechts het laagje
vernis waaronder 's mensen dier
lijkheid schuilt. Acuut wordt ook
hij slager, maar zijn 'terug naar
de realiteit' lost niets op en uit
eindelijk slacht hij zichzelf als
een koe.
Zware thematiek die door. Mro
zek met een flinke dosis sarcas
me cn bizarre humor overgoten
wordt. Waardoor echter niet ver
borgen wordt dat het stuk in fei
te een soort verhandeling is over
de kunst, en of dat nou zulk
boeiend theater oplevert
Gijzel heeft voor alles de the
matiek van het stuk willen over
brengen en is daar redelijk in ge
slaagd, maar lijkt mij daarbij te
weinig geprobeerd te hebben er
boeiend theater van te maken.
Alles is er wel: de getypeerde
speelstijl 'klopt'; de decors zijn
functioneel, maar het werkt niet.
De voorstelling probeert wel ko
misch en luchtig te zijn, maar is
in feite zwaar en soms zelfs saai.
Dat laatste vooral in het tweede
deel, dat erg veel lange, filosofi
sche monologen bevat en een
aantal verwarde dialogen die
wegvielen. Wellicht had Gijzel
nog strenger moéten schrappen.
Het stuk is bedoeld om vragen
op te roepen, maar het behandelt
dermate veel problemen dat ik
me steeds minder afvroeg. En als
het slotbeeld bedoeld is om aan
te tonen dat de weg uit het
(kunst-)probleem een zelfmoord
is. vraag ik mij slechts af wat Gij
zel daar voor zichzelf uit conclu
deert. Houdt hij nu op met regis-
PAUL DEVILEE
Goede uitvoering Hugo Wolf
Vocaal recital door Elena Vink (so
praan), Meinard Kraak (bariton) en
Eelko Molenaar (piano) met liederen
uit het "Italienisches Liederbuch"
van Hugo Wolf. Gehoord in de Ka
pelzaal van K&O op 9 mei.
LEIDEN - Tot Hugo Wolfs
(1860-1903) meest tot de verbeel
ding sprekende oeuvre moet on
getwijfeld "Das Italienische Lie
derbuch" worden gerekend, dat
in totaal 46 liederen bevat. Alle
kleine miniatuurtjes, die elk in
slechts acht of tien versregels,
steeds een ander aspect van de
liefde bezingen.
De teksten zijn vertalingen van
Italiaanse volkspoëzie uit de om
geving van Florence, en zoals
verwacht mag worden van deze
dichtkunst, landelijk en naïef
van sfeer.
Een sfeer die door Elena Vink
en Meinard Kraak uitstekend
werd overgebracht. Elkaar afwis
selend, met grote nadruk op mi
miek en voordracht, vertolkten
zij op innemende wijze een 37-tal
van deze 'anecdotes-op-muziek',
elk lied afzonderlijk ingeleid met
een op rijm gezette Nederlandse
vertaling.
Elena Vink's bijdragen waren
juweeltjes van zangkunst: steeds
sprankelend en met een onuit
puttelijke verscheidenheid van
kleuringen en stembuigingen,
zoals bijvoorbeeld in "Wie lange
schon war immer mein Verlan
gen" en "O war dein Haus durch-
sichtig". Meinard Kraak had ech
ter wat meer moeite om de
steeds wisselende sferen van el
kaar te onderscheiden; hij was
meer op dreef in de wat verstil-
dere liederen, zoals "Nun lass
uns Frieden schliessen" en "Der
Mond hat eine schwere Klag er-
hoben". Hij werd hierin boven
dien op uitstekende wijze onder
steund door pianist Eelko Mole-
Een plezierige uitvoering
waarvoor het publiek dankbaar
ABRAHAM GOEDHALS
„Maar nogmaals, een program
ma dat informatie geeft, moet geen
kunst zijn. Met name programma's
over beeldende kunst hebben snel
de neiging zich zo met het onder
werp te identificeren, dat ze het
niet meer verhelderen maar de
overdracht met artistieke hoog
standjes belemmeren. Beeldende
kunst zou je eigenlijk alleen maar
moeten laten zien, dat is het eer
lijkst. Tegelijkertijd is dat te wei
nig. Dat is een heel merkwaardig
dilemma. Want watje ziet is een re
productie. Het gevoel van echtheid
raak je onmiddellijk kwijt als je er
gens een camera vóórzet. Alleen al
door het feit dat schilderijen of
beelden zich dikwijls niet in het ge
geven kader laten plaatsen. Nou,
dan moetje er toch iets anders mee
doen: er omheen als het een beeld
is of de kunstenaar over zijn eigen
werk laten praten. Maar een echt
adequate oplossing, daar ben ik
nog altijd niet achter".
Hans Keiler is er de man niet
naar om zichzelf voortdurend op
de borst te rammen als iets goed
gelukt is. Toch zegt hij uitermate
tevreden te zijn over een program
ma dat hij enkele weken geleden
samen met Martijn Sanders maak
te over de kunsthandel in New
York. „We hadden besloten de
kunst zelf consequent als achter
grond te gebruiken, er steeds men
sen voorlangs te laten lopen. Alsof
je als kijker zelf deelnam aan een
party in een galerie of op bezoek
was bij een museumdirecteur die,
staand voor een Picasso, over zijn
museum vertelt. Dat alles in de
hoop dat je na afloop toch een in
druk zou hebben wat er zoal in
New York wordt gemaakt, ik zeg
niet dat dat de enige manier is.
maar bij het monteren had ik het
idee dat het gelukt was".
Het welslagen van een item
wordt volgens Keiler voor een be
langrijk deel bepaald door de ove
rige items in dezelfde aflevering.
Zo kwam een item over de laatste
roman van de vorig jaar zomer
overleden schrijver Heinrich Böll
veel beter uit de verf door een di
rect daaraan voorafgaand item
over de film Stammheim van de
Duitse regisseur Rainer Hauff. „Ik
betrap me er regelmatig op dat ik
probeer om bij onderwerpen waar
ik niet helemaal uitkom dat glij
dende moment te vinden, waarop
je wèl op een natuurlijke manier
bij een onderwerp binnen kunt ko-
„Ik probeer zaken te vérhelderen
die ingewikkeld zijn, een opening
te vinden die alles opeens glashel
der maakt. Maar je hoeft dingen
die ingewikkeld zijn ook niet over
dreven te versimpelen, met een
jurk en een snor zoals Boudewijn
Door zijn werk als tv-recensent van De Volkskrant werd het
Hans Keiler al snel duidelijk dat hij liever tv-programma's wil
de maken dan er over te schrijven. Zijn debuut in Hilversum
maakte hij in 1962 bij de AVRO, voor welke omroep hij onder
meer het veelbekeken programma Literaire Ontmoetingen re
gisseerde. Na een ordinaire ruzie over het citeren van een ge
dicht van Remco Campert, waarin het woord 'naaien' werd ge
bruikt, maakte Keiler de overstap naar de KRO. Voor deze om
roep stelde hij literaire programma's samen over Heinrich Böll,
Günter Grass en Louis Paul Boon.
In 1968 vertrok Keiler naar de VPRO. Hier maakte hij legenda
rische programma's als Zorgvlied, Het Gat van Nederland, de
Kerkshow van Gerard van 't Reve, Machiavelli, het vier uur
durende programma Vastberaden, maar soepel en met mate (sa
men met Hans Verhagen en Henk Hofland), programma's over
de jaren twintig en dertig (met Pieter Verhoeff en Jan Blokker),
de serie De Opkomst (over de jaren zestig, met Hofland en Ver
hagen) en Hilton Hotel, naar een gedicht van Queneau, samen
met Rudy Kousbroek en Remco Campert.
Voor een serie van vier Amerika-programma's, maar eigenlijk
voor zijn hele tv-werk kreeg Hans Keiler de Nipkov-schijf. In
1983 stapte Keller van de VPRO over naar Veronica. Samen met
wederom Verhagen en Hofland had hij een vierdelige serie over
Amsterdam gemaakt. De VPRO wilde de serie niet uitzenden,
'omdat we al een programma over Amsterdam hebben', doelend
op De Lijn van Netty Rosenfeld. De werkelijke reden was vol
gens Keiler en de zijnen de persoon van Hans Verhagen, die niet
goed lag bij de VPRO-tv-top.
Büch dat doet. Het is onze doelstel
ling kunst zo aanvaardbaar te ma
ken dat het als gespreksonderwerp
functioneert".
Hoort Keiler bij toeval op zijn au
toradio het overlijdensbericht van
iemand als de vermaarde filmregis
seur Otto Preminger, dan staat er
met een beetje geluk een paar uur
later al wat op de band. En toch
heeft hij niet het idee dat hij dag en
nacht met zijn vak bezig is. „Er
hebben zich wel vaker dingen
voorgedaan die ontstonden zonder
dat je daar nou zo verschrikkelijk
moeilijk over zat te piepen en te
knarsen".
Zo leverde een gesprek met Bart
Tromp, met wie Keiler een paar
jaar geleden een biografie over
Karl Marx maakte, het plan op om
hem naar aanleiding van de verkie
zingen gesprekken te laten voeren
met de lijsttrekkers van de vier
grote partijen Lubbers, Den Uyl,
Nijpels en Van Mierlo over de
kunstparagraaf in de verkiezings
programma's. „De eerste twee ge
sprekken zijn al opgenomen en
volgende week woensdag zenden
we dat programma uit. Ja, zo gaan
die dingen".
Van concurrentie van andere
omroepen heeft Nederland C wei
nig te duchten: die is er domweg
niet. Voor de VARA is Zeg 'ns
AAA al Nederlands drama en wat
te denken van Veronica's 'kunst
programma' Nederland Muziek
land? Keiler: „Het zou natuurlijk
veel leuker zijn als er op de Neder
landse tv meer aan kunst werd ge
daan. Het gebeurt nu een dooden
kele keer dat een andere omroep
een onderwerp dat wij al hadden
geclaimd graag in een actualitei
tenrubriek wil behandelen. Dan
ben ik de eerste om opzij te gaan,
want aan stof hebben wij nooit ge
brek. Maar aan de andere kant is
het natuurlijk enig voor Nederland
C als je in staat bent nieuws te ver
oorzaken, iets als eerste te heb
ben".
Het derde net zou een aanzienlij
ke uitbreiding van zendtijd voor
culturele programma's kunnen be
tekenen, maar Keiler heeft er een
zwaar hoofd in dat er op korte ter
mijn ook maar iets van die plannen
terecht komt. „Voorlopig is het
even van de baan. Er liggen langza
merhand zoveel opties, dat ik iets
heb van 'nou, maar eens kijken hoe
het afloopt'. Als er maar meer geld
en zendtijd voor de cultuur komt.
Ons budget is nu 45.000 gulden per
aflevering en dat wordt binnenkort
38.000. Dat wordt eindjes aan el
kaar knopen die te ver van elkaar
liggen. Aan de andere kant hou ik
daar ook wel van".
Lolletje
Zou een normaal mens alleen by
het denken aan een meer dan tach-
tig-urige werkweek al overspan
nen worden. Hans Keiler maakt er
niet zo'n probleem van. „Ik denk
dat dat komt omdat ik zowel het
tv-werk als het schrijven van die
Transit-stukjes met veel plezier
doe. Je wordt gedwongen van het
ene afstand te nemen als je je met
het andere moet bezighouden, dat
werkt heel verfrissend. Dat schrij
ven is een soort tweede natuur ge
worden, er is toch altijd wel weer
tijd voor te vinden. Soms is het in
derdaad wel eens een gekkenhuis
en moetje een hele nacht doorwer
ken, maar dat is wel weer in te ha
len. Het is een kwestie van ratio
neel plannen en niet meer hooi op
je vork nemen dan je aankan".
„Die avondvullende program
ma's voor de VPRO, dat waren
veldslagen, dat ging nachten door.
Het zou ideaal zijn als je eerst een
programma afmaakt en vervolgens
de uitzenddatum vaststelt, maar
dat heb ik nog nooit meegemaakt".
Hoe kijkt iemand als Hans Keiler
zelf naar televisie, heeft hy er über
haupt wel tijd voor? „De eenvor
migheid van het programma-aan
bod is dodelijk. Dat maakt het kij
ken niet tot een lolletje. In mijn
nieuwe huis wordt kabel aange
legd en daar verheug ik mij zeer
op. De laatste twee jaar worden er
weliswaar meer speelfilms uitge
zonden, maar als je dan eens kijkt
wat het repertoire is, dat kan niet
uitgezocht zijn op kwaliteit Dat
wordt in containers aangevoerd
zonder dat iemand weet wat er in
zit. De VARA heeft nog wel eens
aardige films, zo$ls op dit moment
een herhaling van de serie De
Chartreuse van Parma, dat is een
tractatie. Diogenes vind ik leuk en
Kees en Wim, dat is echt een mo
nument van grote, grote klasse. En
zo'n documentaire over de Spaan
se Burgeroorlog, daar zit ik echt
likkebaardend naar te kijken"
Wat de plannen voor de toe
komst betreft, ook volgend jaar is
Nederland C weer van de partij, zij
het waarschijnlijk op een later tijd
stip, zodat de mogelijkheid bestaat
om in bijzondere gevallen uit te lo
pen. Verder ligt er een plan om
voor het Holland Festival van 1987
in aansluiting op Le Bateau Ivre
nog een film te maken rond de
Franse 'klassieker' Rimbaud. „Dat
ga ik doen met Rudi Fuchs en
Franz Marijnen. Het wordt een
combinatie van beeldende kunst
en theater. Nee, aan plannen heb ik
geen gebrek".
AMSTERDAM (ANP) - Minister
Brinkman van welzijn, volksge
zondheid en cultuur heeft zich fi
nancieel garant gesteld voor de ex
tra kosten die Het Nationale Ballet
in het openingsseizoen 1986 1987
in het nieuwe Muziektheater aan
het Waterlooplein in Amsterdam
moet maken.
Een WVC-woordvoerster liet we
ten dat de minister by het zich ga
rant stellen voor het openingssei-
zoen geen bedragen heeft ge
noemd.
Minister Brinkman zal in juni de
gesprekken voortzetten met de
Operastichting en het Nationale
Ballet over subsidiëring van beide
gezelschappen op lange termijn.
