Voorronden van goed gehalte
Gezellige gekte in bloemetjesjurk
Breekbare solo Kylian
O'Romeo, Mon Cherie en Morsige Types in finale Cabaretfestival
Schouwburg ontvangt Brigitte Kaandorp als vedette
V erzetsmuseum
wordt geopend
Schrijvers grote afwezigen bij
jubileum Fonds voor de Letteren
Russen vol lof
voor Horowitz
Black Roots
in
LVC
werkt op
dansspieren
MAANDAG 21 APRIL 1
Voorronden Leids Cabaretfestival met
optredens van Muzikater, Ton Gloude
mans. Mon Cherie en de Herenflikken
Bruusk, het Cabaret. Morsige Types
O'Romeo. Eric Koenes en Stampei. Ge
zien op 17, 18 en 19 april in De Waag.
Leiden. Finale op 3 mei in de Leidse
Schouwburg.
Overweldigend
concert
Residentie
Orkest
Het Residentie Orkest o.l.v.-Alain
Lombard met de Symphonie Fan-
tastique van Hector Berlioz, het
Pianoconcert voor de linkerhand
van Maurice Ravel met als solist
Garrick Ohlsson en Le Sacre du
Printemps van Igor Strawinsky.
Gehoord op 19 april in de Stadsge
hoorzaal.
LEIDEN - In een uitverkochte
Stadsgehoorzaal werd zater
dagavond een overweldigend
concert gebracht door het Resi
dentie Orkest. Overweldigend
in meer dan één opzicht; het
programma bestond uit louter
hoogtepunten uit het orkestre
pertoire; elk stuk was een af
zonderlijke belevenis door zijn
veelbewogen, hartstochtelijke
dramatische of opzwepende in
houd; naast de lengte van het
programma bezorgde ook het
klankvolume de luisteraar
overweldigende indrukken.
In de Symphonie Fantasti-
que wordt de liefde van de
componist voor een dame uit
gebeeld. Hij laat de toehoorder
delen in zijn passie, zijn hoop,
zijn jaloezie en zijn uiteindelij
ke verachting. De verschillen
de delen werden zeer meesle
pend gespeeld en elk naar hun
aard dromerig in zichzelf ge
keerd, hoopvol oplevend en tot
slot akelig en lachwekkend
hekserig. Felle uitbarstingen
van het koper in de mars, een
prachtige hobodialoog in de
pastorale. Elke orkestgroep
muntte uit in afzonderlijk op
treden, maar ook in accuraat op
elkaar afgestemd zijn. De visie
van de dirigent was overtui
gend; hij deed er alles aan om
de romantische breedsprakig
heid voor twintigste eeuwse
oren aanvaardbaar te maken.
Na de pauze volgde het pia
noconcert van Ravel. Bij het
luisteren naar de solist is het
moeilijk je te realiseren, dat de
solopartij slechts met één hand
uitgevoerd wordt en dan kun je
alleen maar bewondering en
ontzag hebben voor de moeite
loze virtuositeit die Garrick
Ohlsson aan de dag legde. De
uit de diepten van het orkest
opkomende en allengs open-
waaierende dramatische klan
ken van dit concert dwongen
van meet af aan het publiek
zich met hart en ziel in deze uit
voering te verliezen.
Alsof de werken van Berlioz
en Ravpl niet al voldoende wa
ren voor een avondvullend con
cert, volgde nu nog de Sacre du
Printemps van Strawinsky; na
al de voorafgaande overweldi
gende indrukken nog een cli
max. Het uithoudings- en in
casseringsvermogen van orkest
en dirigent - maar ook van pu
bliek - werden op de proef ge
steld. Orkest en dirigent gingen
tot het uiterste waar het con
centratie en intensiteit van
voordracht betrof. Er werd een
enorme spanning opgebouwd
die maar ten dele werd opge
lost in de loop van deze lente
wijding. Deels door middel van
- strak getelde - opzwepende,
oerritmes, deels door prachti
ge, somtijds sinistere or*
kestklanken die de luisteraar
deden huiveren in zijn stoel.
Het publiek toonde door een
langdurig applaus zijn enthou
siasme voor het meesterlijk sa
menspel tussen orkest, dirigent
en solist.
MONICA SCHIKS
Leids Cabaret Festival zijn als fina
listen naar voren gekomen: 'O'Ro
meo' en 'Mon Cherie en d eheren-
flikken', beiden uit Utrecht en
'Morsige Types' uit Den Haag. Tot
deze selectie kwam een jury, die
bestond uit: Anita Löwenhardt, re
censente 'Trouw', Jan Gras, thea
terdirecteur in Hoofddorp, en Fred
Florussen, caberetier. Het was een
vrijwel tot algemene tevredheid
stemmende keuze - wat overigens
in het verleden van dit festival wel
eens anders is geweest. Met vier
goede en vijf redelijke deelnemers
is dit één van de betere festivals ge
worden; naar de finaleavond op 3
mei in de Leidse Schouwburg kan
dan ook met belangstelling uitge
keken worden.
Wie uiteindelijk tot winnaar van
het festival uitgeroepen zal wor
den, wordt dan door dezelfde jury
leden bepaald. De kaarten hiervoor
lijken al aardig geschud - het duo
'Morsige Types' is de grootste
kanbshebber. Rob Kamphues en
Hans Riemens brachten een ge
deelte uit hun programma 'door
gaan verkeerd'. De grote lijn daar
van gaat in de getoonde fragmen
ten enigzins verloren, maar een
paar dialogen, en met name de dia
serie over Almere, zijn op zich
nummers van hoog niveau.
Deze groep kwam uit op de vrij
dagavond, de beste avond van het
festival, samen met 'Bruusk' en
'Het Cabaret'. Deze laatste groep
haalde de finale net niet. Hun op
treden was weliswaar minder pro
fessioneel, maar straalde veel en
thousiasme uit en was soms erg
geestig. Had deze groep een kans
in de finale gekregen, dan was dat
zeer zeker te rechtvaardigen ge
weest. 'Bruusk' had hard gewerkt,
maar de vaak zwakke teksten kon
den de verzorgende presentatie
niet compenseren. Bovendien wer
den sommige vondsten niet duide
lijk: wat bijvoorbeeld heeft de ver
momming als mug nu presies met
de AIDS-problematiek te maken
en wat voegt het travestie-element
toe aan het euthanasieverhaai over
Cnha'
Finalist 'Mon Cherie' was de ver
rassing van de donderdagvond.
Eén dame en twee heren brachten
een liedjesprogramma met prachti
ge, uitstekend gezongen persifla
ges op bestaande melodiën. Hun
vakkundigheid werd alom ge
roemd - de wat eenzijdige samen
stelling van het programma dan
maar voor lief nemend. Hoewel het
er aanvankelijk niet naar uitzag,
heeft deze groep (terecht!) een
kans in de finale gekregen.
Op de donderdagavond traden
ook nog de groep 'Muzikater' en de
solist Ton Gloudemans in het
strijdperk. 'Muzikater' kwam met
een rommelig programma, waarin
nog heel wat fouten en foutjes in
de opbouw, de presentatie en de
teksten aan te wjzen zijn. De ope-
ninsact van Gloudemans was heel
goed; in een supermarktwagentje
liggend speelde hij een ongeboren
kind, dat zijn levenskansen over
weegt. Daarna zakte het program
ma volledig in en maakte hij de ge
wekte verwachtingen niet meer
waar.
Wat Eric Koenes in zijn solopro
gramma op zaterdagavond deed,
was niet erg overtuigend. Vast en
zeker is hij een groot Freek de Jon-
gefan. Het leek, als hij diens unieke
aanak en methode (bewust of niet)
heeft willen overnemen. Dat is nu
eenmaal, zoals ook de jury ver
klaarde, tot mislukken gedoemd.
'Stampei' is ontstaan uit docenten-
caoaret, wat nog steeds goed merk
baar is. Het programma maakt een
sympathieke indruk maaar had
heel veel zwakke kanten. Binnen
de veilige schoolmuren zal het vele
malen succesvoller geweest zijn.
Verder leverde de zaterdagavond
de derde finalekandidaat op:
'O'Romeo' - twee leuke, vlotte mei
den in een vooral op de sex en het
uiterlijk gericht amusementspro
gramma. Of 'O'Romeo' puur amu
sement brengt, is vooralsnog een
punt van discussie. In elk geval is
de finaleplaats voor deze groep op
merkelijk binnen een festival, dat
sinds de oprichting een landelijk
podium wil bieden voor 'geënga
geerd, maatschappijkritisch geo
riënteerd' cabaret. Nu is die doel
stelling dit jaar ruimer en milder
dan ooit tevoren geformuleerd
Maar ondanks de verleidelijke
charme van 'O'Romeo' blijft de
vraag, of de inhoudelijke proram-
makeuze van Drumma en Tix nog
binnen de opzet van het festival
past. Of zit er onder de amusante
oppervlakte toch nog een diepere
bedoeling? - dat zou dan uit het
optreden tijdens de finale op 3 mei
duidelijk moeten blijken.
WIJNAND ZEILSTRA
i Tix van O'Romeo tijdens hun optreden van zaterdagavond.
(foto Frrd Rohdel
Brigitte Kaandorp met 'Laat mij
maar even'. Tekst en muziek: Brigit
te Kaandorp. Regie: Gijs ten Kate.
Gezien op 19 april in de Schouw
burg, Leiden.
LEIDEN - Het applaus na afloop
was ovationeel. Kaandorp's ver
zoek "ik kom nog één keer terug,
zeg 'Leiden, I love you' en ga dan
af', werd door het publiek vro
lijk in de wind geslagen. Weer
moest ze terugkomen. Het ref
rein van de slotsmartlap werd
nog een keer aangeheven ("Blijf
altijd bij mij. Laat me nooit meer
alleen. Jij hoort bij mij. We heb
ben zoveel gemeen") en pas toen
liet het publiek Brigitte Kaan
dorp los. Wat een succes.
Met twee koffers en een schoe
nendoos met vogeltje was ze op
gekomen. De andere veertien
koffers, waarin haar orkest zat,
waren in handen gevallen van
randgroepjongeren. Veront-
schuldigend staat ze voor het pu
bliek. Wat nu? Tot overmaat van
ramp blijkt het vogeltje het leven
gelaten te hebben. Verdrietig
verdwijnt ze in de coulissen. Tot
de pauze zal haar buurvrouw de
honneurs waarnemen. Na de
pauze lijkt Kaandorp de slag te
boven. In de twee overgebleven
koffers vindt ze warempel haar
showjruk en een décorstuk. een
doek waarop met zilveren letters
staat "BK Holland Show Tour".
Het doek wordt opgehangen, de
jurk aangetrokken en zo krijgen
we aan het eind toch nog een
glimp te zien van de show van
diva Kaandorp.
Wat is het geheim van Brigitte
Kaandorp? Haar sympathieke
uitstraling van malle, gekke
meid die, wars van pretenties,
een loopje neemt met de kleine
tragiekjes van het leven? Het is
geen wereld van verre horizon
ten, van beschouwing en over
peinzing die ze oproept. Harde
noten worden er niet gekraakt,
geen politiek, geen ironiseringen
van de tijdgeest, geen engage
ment. Kaandorp bekijkt de we
reld vanuit de positie van een
'gewoon iemand'. Ze heeft een
vriend die in zijn neus peutert, ze
gaat met een vriendin naar Beni-
dorm, ze draagt een bloemetjes
jurk, een buurvrouw maakt haar
kleren. Die buurvrouw verkoopt
buttons met de tekst "uw buur
vrouw altijd in de buurt" en laat
de volgende dialoog tussen haar
en het publiek plaatsvinden:
(buurvrouw) "Goeiemiddag
mensen", (publiek) "Goeiemid
dag", (buurvrouw) "Kopje kof
fie?", (publiek) "Ja, gezellig". De
woorden 'gewoon' en 'gezellig'
vallen vaak en in de oer-Holland-
se wereld van Kaandorp en haar
buurvrouw is het niet het begrip
penpaar 'recht/onrecht' dat een
belangrijke rol speelt maar het
begrippenpaar 'zielig/niet-zielig'.
Toch is het niet deze bewust
gecreeerde truttigheid die alle hi
lariteit in de zaal verklaart. Het is
vooral de persoon van Kaandorp
die deze hilariteit oproept Met
verve speelt ze de rol van droog
komiek. Onderonsjes met de
zaal. Terloopse, goed getimede,
zinnetjes zorgen voor het vuur
werk in haar grillige verhalen.
Eén ding moet wel vastgesteld
worden; die verhalen gaan over
absoluut niks. Geen pointe, geen
dubbele bodems, slechts mallo
tigheid van begin tot eind.
Kaandorp zou aan haar teksten
meer eisen moeten stellen. Het
handige gebruik dat ze nu maakt
van cliché s zit niet zo ver af van
de onschuldige 'zoete koek' van
André van Duin en Corrie van
Gorp. In potentie kan ze alles. Ze
is verfrissender dan al die ouwe
mevrouwen, al jarenlang in 'het
vak', die nu zo enorm professio
neel hun one-woman shows voor
het voetlicht brengen en avond
aan avond beantwoorden aan het
tot in details voorgeschreven
verwachtingspatroon
Als haar teksten scherper wor
den, als ze zich aan de warme
omknelling van het publiek weet
te onttrekken en als ze haar un
derdog-rol durft te verlaten dan
hebben we er straks een echte
vedette bij. Voor de mensen in
Leiden was ze die vedette al.
RADBOUD ENGBERSEN
GOUDA - Het Zuidhollands Ver
zetsmuseum - gevestigd aan de
Turfmarkt in Gouda - opent 3 mei
zijn deuren met een expositie over
de hulp aan het verzet in de Rand
stad vanuit de lucht. De tentoon
stelling geeft antwoord op de vraag
hoe men kans zag wapens in de
weilanden van de westerse provin
cies te droppen.
Op de openingsdag gaat ook de
videofilm in première, die in op
dracht van het museumbestuur is
gemaakt over het verzet in Zuid-
Holland. Het is de bedoeling dat de
film op aanvraag op scholen en
dergelijke wordt vertoond als voor
bereiding op een bezoek aan het
museum.
De expositie (van 3 mei tot 15 ok
tober op donderdag en zaterdag
van 10-5 uur en zondag van 12-5
uur) wordt geopend door Jos Gem-
meke. Zij is een van de vrouwelijke
agenten die vanuit Engeland in
Zuid-Holland werd gedropt. Me
vrouw Gemmeke verricht de ope
ningshandeling samen met gede
puteerde Borgman die het initia
tief tot de totstandkoming van het
Vezetsmuseum nam. De officiële
opening is 11 oktober. Op die da
tum wordt een expositie over het
dagelijks leven en het verzet in
Zuid-Holland geopend.
Parallel aan de eerste tentoon
stelling is er twee weken (t'm 17
mei) een ruimte van het museum
ingericht met een expositie over
'Mensenrechten'.
Bij Nederlands Dans Theater
Nederlands Dans Theater met de
première van 'Silent Cries' (Jiri Ky-
lian/Claude Debussy). Voorts: 'Over
grown Path' (Kylian/Leos Janacek)
en "L'enfant et les sortilèges' (Ky-
lian/Maurice Ravel). Gezien op i9
april in het Circustheater, Scheve-
ningen. Aldaar ook op 25 en 26 april.
Voorts op 28 en 29 april in de Stads
schouwburg, Amsterdam. Begelei
ding: Het Nederlands Balletorkest,
het Theaterkoor en solisten.
SCHEVENINGEN - Jiri Kylian
heeft van de nood een deugd ge
maakt. 'L' après-midi d'un faune'
was ooit, 75 jaar geleden, een
baanbrekend werk van Waslav
Nijinski. Later heeft de Ameri
kaanse choreograaf Jerome Rob-
bins op de muziek van Debussy
een dans gemaakt. Het NDT zou
zijn ballet instuderen, maar
kreeg uiteindelijk geen toestem
ming van Robbins. Kylian heeft
daarna op dezelfde muziek van
Debussy een eigen ballet ge
maakt. Het is zijn eerste solo
voor het Nederlands Dans Thea
ter, opgedragen aan en gedanst
door zijn vrouw Sabine Kupfer-
berg. Kylian gaf er ook een nieu
we naam aan: 'Silent Cries'.
De dans ligt in zekere zin in het
verlengde van de eerste twee de
len van zijn heart's Labyrinth.
Ook hier gaat het om iemand die
verstrikt is in zichzelf en stuk
loopt op zijn omgeving. De af
stand tot de omgeving wordt in
dit geval gesymboliseerd door
een glazen plaat. De bewegingen
van de danseres spelen zich gro
tendeels af op de paar vierkante
meter daarachter. Net als de
zwarte gaten in Heart s Laby
rinth fungeert die wand als een
verdwijnpunt, dat uitzicht geeft
op een andere dimensie.
Aanvankelijk is de glazen plaat
met witte strepen dichtgeverfd.
Met haar handen veegt de in een
huidkleurige maillot geklede
danseres zich een gezichtsveld.
Ze tast de grenzen daarvan af,
hangt aan de bovenrand, steekt
een arm of been buiten haar in
kadering. Het glas is onver
murwbaar, maar er komt een
moment dat ze niet langer inge
lijst is, en rond kan rennen met
de armen voor het gezicht. Als-
om zich gerust te stellen streelt
ze dan haar eigen lichaam.
Het duurt maar even. Aan het
einde heeft ze weer de plaat voor
haar lichaam. Maar uit een isole
ment kunnen mooie scheppin
gen voortkomen. De mimische
gebaren die ze maakt zijn even
prachtig en onbegrijpelijk als het
lied van een gekooide vogel. Ze
danst als een marionet, van wie
de touwtjes zijn doorgesneden.
En al haar bewegingen zijn naar
voren, naar de plaat gericht, wat
de dans sterk confronterend
maakt.
'Silent Cries' is een teer en
breekbaar ballet, dat een bijzon
dere visualisering geeft van de
gecondenseerde muziek van De
bussy. Ver verwijderd van de on-
Sabi-ne Kupferberg i
omwonden erotiek van Nijinsky,
die vooral het gelijknamige ge
dicht van Mallarme heeft willen
verbeelden. Maar niet minder in
dringend.
ARIEJAN KORTEWEG
MOSKOU (UPI) - Eenenzestig jaar
na zijn vertrek uit de Sovjetunie en
vestiging in de Verenigde Staten,
heeft de 82-jarige pianist Vladimir
Horowitz gisteren een uniek recital
in het conservatorium van Moskou
gegeven. Hij kreeg er een staande
ovatie van acht minuten, en een
berg bloemen van de tweeduizend
belangstellenden voor.
Een driehonderdtal bezoekers
had zich toegang verschaft op val
se kaartjes of door smeergeld en
hulp van vrienden. Men hing over
leuningen en zat met twee op één
stoel. Uit de nok verwijderde de
politie een groepje jongens.
Horowitz had met Scarlatti ge
opend en was via o.a. Schubert,
Scriabin en Rachmaninof -- een an
dere Amerikaan geworden Rus --
beland bij Chopin; tussendoor
grapjes makend, wijzend en zwaai
end naar vrienden, kussen blazend
naar het publiek, ruikend aan bloe
men en zijn tong uitstekend naar
televisiecamera's.
Vladimir Horowitz tijdens zijn concert.
DEN HAAG (GPD) - De schrijver
J. Bernlef werd enige jaren gele
den in zijn Amsterdamse stamcafé
met handgeklap ontvangen, toen
in de kranten had gestaan hoeveel
zijn stipendium van het Fonds
voor de Letteren bedroeg. „Een
paar uur later stond ik f 175 lichter
weer op straat. Zo'n stipendium
beschouwde men als een leuk mee-
nemertje.
„Deze smakelijke anecdote ver
telde Bernlef vrijdagmiddag tij
dens een forumdiscussie die in de
Koninklijke Bibliotheek in Den
Haag was belegd ter gelegenheid
van het 21-jarig jubileum van het
Fonds voor de Letteren. Nu had
Vrij Nederland-journalist Max
Pam twee weken geleden de feest
vreugde al bijvoorbaat danig we
ten te verstieren door - volgens in
gewijden daartoe opgehitst door
een gefrustreerde Martin Hart
kamp - het bestuur van het jubile
rende Fonds van vriendjespolitiek
te beschuldigen. Dat Fonds heeft
jaarlijks zo'n 3,5 miljoen gulden
aan subsidies te verdelen en wordt
er volgens Pam zelf zeker niet ar
mer op.
Aad Nuis, D66-senator en schrij
ver-criticus, reageerde in zijn inlei
ding op die kritiek door te stellen
dat het volgens hem inderdaad be
ter zou zijn als het bestuur een vast
salaris voor zijn werk zou ontvan
gen. Daarnaast pleitte hij voor een
gevarieerder samenstelling: „Er
zitten nu alleen maar schrijvers in
het bestuur en geen critici en lite
ratuurgeleerden". Ook wees hij op
de in zijn ogen te grote invloed van
de Vereniging van Letterkundigen
op de benoemingen. Vertaalster
Greetje van den Bergh benadrukte
de ontoereikende honorering voor
vertaalwerk en vond het beleid van
het Fonds „meer een tombola dan
iets waar je op kunt rekenen".
Er waren gisteren natuurlijk ook
genoeg waarderende woorden
voor het Fonds. Zo zei de in Frank
rijk wonende schrijfster Hella
Haasse: „Vanuit de verte heb ik de
indruk dat de Nederlandse over
heid met het Fonds tot de voorhoe
de behoort. Vrijwel nergens be
staan voor schrijvers zoveel subsi
diemogelijkheden als bij ons". Wel
vond zij dat de overheid de taalbe
heersing in het onderwijs krachtig
zou moeten bevorderen. De schrij
ver A. F. Th. van der Heijden stelde
in zijn humoristische bijdrage dat
het inkomen van een schrijver m
geen verhouding staat tot de gele
verde prestatie: „Het honorarium
bedraagt gemiddeld misschien een
dubbeltje per werkuur. Het Fonds
voor de Letteren ben ik daarom
steeds meer gaan zien als een
noodzakelijk bescherming tegen
de bedreigende broodschrijverij".
De op de diverse inleidingen vol
gende forumdiscussie over het let
terenbeleid, met als deelnemers
naast Bernlef onder meer uitgever
Laurens van Krevelen en de Twee
de Kamer-leden Niessen (PVDA).
Beinema (CDA) en Dijkstal (WD),
leed aan het bekende euvel: te veel
sprekers over te veel onderwerpen
in een te kort tijdsbestek. Toch vie
len er nog wel wat aardige uitspra
ken te noteren. Zo zei WD-Ka-
merlid Dijkstal in een onbewaakt
moment: „Er mag van mij best een
miljoen naar dat Fonds hoor, maar
structureel levert dat natuurlijk
weinig op".
Grote afwezigen in de goed ge
vulde zaal waren overigens de
mensen waar het bij een letteren
beleid uiteindelijk allemaal om
draait, de schrijvers. „Laten we ho
pen". zo zei Fonds-voorzitter Ger
Verrips in zijn openingswoord,
„dat zu vanmiddag achter hun
schrijftafel zitten".
Black Roots: Delroy Ogilvie, zang;
Carlton Roots, toetsen/zang: Jabu-
lani Ngozi, slaggitaar: Errol An
thony Brown; zang; Derrick King,
bas; Trevor Seivwright, drums:
Kondwani Ngozi, conga's zang. Ge
hoord op 19 april in het Leids Vrij-
etijds Centrum (LVC).
LEIDEN - Zo'n twee jaar gele
den stond de Britse reggae-for
matie Black Roots al eens op
het podium van het LVC. Naar
verluidt zorgde zij daar toen
voor één van de meest swin
gende optredens, in haar genre,
uit de geschiedenis van het
Centrum. Afgelopen zaterdag
waren de heren wederom te
gast en ook nu tracteerden zij
de fans op uiterst dansbare mu
ziek. De tot zeven man uitge
dunde band (solo-gitarist Cor-
dell Francis ontbrak wegens
droeve familie-omstandighe
den) werkte met haar 'classical-
roots-reggae' op de dansspie
ren van het publiek. Ruim an
derhalf uur lang, inclusief toe
gift, was iedereen volop in be
weging, AVRO-lid of niet. Er
wordt zelfs beweerd dat de an
ders zo stille penningmeester
zich verstoutte enkele danspas
jes te maken. Maar over de pu
blieke belangstelling viel dan
ook niet te klagen
De muziek van het illustere
septet is echter méér dan al-
leeen maar luchtige dansmu
ziek. Zoals overigens wel meer
artiesten, doen laten zij in een
flink deel van hun teksten hun
afkeer blijken van bijv. kern
wapens en dictatoriale regimes
en drukken zij de wens uit m
een vreedzame wereld te willen
leven. Het publiek kon zich al
dansend uitstekend vinden in
deze teksten, getuige het in
stemmende gemompel en ge-
knik bij een kreet als 'We don't
want no nuclear bomb'. Alleen
de visie dat een vrouw pas echt
een vrouw is, als ze hééft ge
baard ('A childless mother is a
motherless child), viel niet bij
iedereen in goede aarde. Doch
dit mocht de pret niet drukken.
Het maatschappy-kritische ge
deelte van de bezoekers bleek
voldoende mentale veerkracht
te bezitten om zich over een
dergelijke kleinigheid heen te
zetten. De sfeer was er ook niet
naar om te zeuren. Het was
goed toeven zaterdagavond in
het LVC
