'Wat U Wilt': opvallend
lichtvoetig toneelspel
Danseressen stellen zich kwetsbaar op
Shakespeare bij Piibliekstheater
11 ai tink
blijft
tot'88
Reisopera
moet
Hoving is
angel kwijt
Liederen indrukwekkend vertolkt
Imperium grijpt te hoog
Palazzolo: uitdrukking
van menselijke gevoelens
MAANDAG 7 APRIL 1986
KUNST
PAGINA 11
Wal U Wilt' ('As you like if) van W.
Shakespeare door het Publieksthea-
ter. Regie: Karst Woudstra. Verta
ling: Gerrit Komrij. Decor: Paul Gal
lis. Muziek: Adriaan van Noord. Ge
zien op 4 april in de Stadsschouw
burg, Amsterdam. Aldaar nog te zien
op II, 12, 19. 20, 24, 25, 26 april. Op 2
en 3 juni in Den Haag.
AMSTERDAM - Bij de laatste
Publiekstheaterproduktie van
dit seizoen kan en mag er gela
chen worden. In zijn regie van
Shakespeare's 'Wat U Wilt'
schuwt de veelal terughoudend
en intellectualistisch opererende
Karst Woudstra zelfs niet hier en
daar een ongecompoliceerd ef
fectbejag. Van wezenlijk belang
voor de kwaliteit van deze voor
stelling is echter op de eerste
plaats de ronduit schitterende
vertaling van Gerrit Komrij,
waardoor de spelers over een bij
uitstek speelbare tekst kunnen
beschikken.
Zoals zo vaak is de intrige van
deze komedie moeilijk na te ver
tellen, maar daarentegen in de
beeldende theatertaal makkelijk
te volgen. Alles draait gewoon
om de liefde, en een verkleedmo-
tief leidt tot de ontknoping en le
vert een paar bruidsparen op. Sa
men met haar nicht Celia en de
nar Toetssteen vlucht Rosalinde.
de dochter van de verbannen
hertog, naar het Ardenner Woud.
Nog aan het hof van Celia's vader
is Rosalinde verliefd geworden
op Orlando. Beiden vinden el
kaar weer in het idyllische woud
maar pas na vele verwikkelin
gen, want Rosalinde heeft zich
als man vermomd.
Het eerste bedrijf speelt in de
stad: de rest op het land. Dat is
een verhelderende regie-ingreep
geweest, want in de oorspronke
lijke tekst wordt die tweedeling
niet zo strikt toegepast. Wat we
vanuit het Hofleven moeten we
ten, wordt op een smal stukje to
neel, dicht tegen de..toneellijst
aan, in hoog tempo gespeeld.
Dan schuift de toneelwand, die
een vorstelijke woning aangeeft,
weg en krijgt men zicht op een
strak gestileerd buitenleven.
Niet de suggestie van wouden
wordt opgeroepen, maar een
symmetrisch geordend lusthof
met in hekken gegroepeerde
smalle bomen. Het is weer één
van Paul Gallis' prachtige toneel
beelden, die eerlijk gezegd in
houdelijk met de aanpak en op
zet van het stuk weinig van doen
heeft. Bezwaarlijk is dat echter
niet, want dit decor biedt een
neutrale achtergrond met een
mooi ruimtelijk effect.
De figurantenrollen worden in
een traditionele, wat extra aange
zette komedie-stijl gespeeld. De
hoofdrollen krijgen in de meeste
gevallen gelukkig net iets meer
mee. Eric v.d. Donk geeft in
drukwekkend gestalte aan de
commentaar leverende Jacques,
en natuurlijk is John Kraaykamp
sr. voor de nar de perfecte vertol
ker. Orlando en Rosalinde hou
den bij Pierre Bokma en Terra
Korterink iets melancholieks en
krijgen daardoor meer diepgang.
Annelies van der Bie speelt haar
inzicht in de situatie op een spits
vondige manier uit en is daar
door een goede tegenpool.
Helemaal in komediestijl loopt
het verhaal niet af. Rosalinde's
epiloog is geschrapt. Een onheil
spellend verlicht slottafereel
toont een verlaten ruimte, waar
een eenzame knecht op een ste
nen bank gaat liggen slapen. Een
niet duidelijk te plaatsen wijzi
ging, omdat een speelse aanpak
de boventoon heeft gevoerd
misschien een excuus voor zo
veel 'onwerkelijke' lichtvoetig
heid.
WIJNAND ZEILSTRA
Annelies v.d. tiie, Terra Korterink en Pierre Bokma in Shakespeares 'As you like it'. (foto Kees de Graarn
AMSTERDAM - Bernard HaiUnk
blijft tot april 1988 chef-dirigent
van het Concertgebouworkest.
Dan wordt het honderdjarig be
staan van het Concertgebouw ge
vierd. Met dit besluit, tot stand ge
komen in een gesprek tussen or
kestdirecteur drs. H. J. van Royen
en Haitink vorige week in Londen,
komt Haitink terug op zijn besluit
om deze maand met stille trom te
vertrekken.
Haitink zal de komende twee
seizoenen zijn werk als chef-diri
gent van het Concertgebouworkest
combineren met zijn functie als
muzikaal directeur van de Royal
Opera in Londen. Waar dat nodig is
zal een extra-beroep worden ge
daan op gastdirigenten: Leonard
Bernstein, Eugen Jochum, Ashke-
nazy en Haitinks opvolger Riccar-
do Chailly (die in september '88 of
ficieel in functie treedt) is gevraagd
de komende twee jaar wat vaker
het Concertgebouworkest te lei
den.
Met deze oplossing hoopt de di
rectie van het Concertgebouwor
kest, dat de nu al twee jaar durende
ruzie tussen Haitink en de orkest
leiding tot een einde is gekomen.
Haitink heeft zich op tal van ma
nieren verbitterd uitgelaten over
de manier waarop zijn opvolger is
benoemd. Volgens ingewijden had
dit ongenoegen veel te maken met
het feit, dat Haitink enerzijds wel
erg graag de nieuwe artistieke uit
daging van het leiden van een ope
ragezelschap aanging, maar tegelij
kertijd heel erg moeilijk het Con
certgebouworkest, dat hij 25 jaar
heeft geleid, kon loslaten.
T oonkunstenaars
AMSTERDAM (ANP) - Het plan
dat de intendant van de Neder
landse Opera Stichting onlangs
heeft gelanceerd om een reisopera-
gezelschap op te richten, moet
worden uitgevoerd. Het is betreu
renswaardig dat de commissie-Ba
tenburg en de Raad voor de Kunst
de noodzaak daarvan niet inzien.
Dat schrijft de Koninklijke Ne
derlandse Toonkunstenaars Ver
eniging, een vakorganisatie van
musici, in een brief aan minister
Brinkman van WVC. "Naar onze
mening is de vorming van een pro
fessionele reisopera dé oplossing
voor een aantal knelpunten. Bo
vendien werkt het publiekswer-
vend en dus op termijn kostenbe
sparend", aldus de KNTV
Het plan voor de oprichting van
een reisopera heeft te maken met
de voltooiing, binnenkort, van de
Amsterdamse Stopera. De bespe
ling van dit muziektheater zal een
groot deel van de tijd van de Ne
derlandse Opera Stichting (NÖSt)
op gaan eisen, zodat er behoefte is
aan uitbreiding van de activiteiten.
De intendant van de NOSt, Jan van
Vlijmen, wil daarom een reisgezel
schap vormen, dat enerzijds klei
nere theaters in den lande kan be
dienen, en anderzijds jong Neder
lands zangtalent de gelegenheid
kan bieden in professionele pro-
dukties ervaring op te doen. Daar
toe zouden de drie bestaande ope
raklassen van de conservatoria in
Amsterdam, Den Haag en Maas
tricht moeten worden samenge
voegd, en een samenwerkingsver
band vormen met Opera Forum.
De NOSt heeft zich al bereid ver
klaard een substantiële bijdrage te
leveren aan de financiering van het
plan.
Het voorstel vond echter geen
genade in de ogen van de commis
sie-Batenburg, en ook het advies
van de Raad voor de Kunst van 24
februari was negatief: het plan zou
overbodig en bovendien te duur
zjjn.
"Wij kunnen ons niet voorstel
len", schrijft de KNVT in zijn brief
aan Brinkman, "dat in een nieuw
en vergroot operabestel onvol
doende middelen worden uitge
trokken om de aansluiting tussen
de opera-opleidingen en de be
roepspraktijk te bevorderen. Juist
de reisopera zal voor aankomende
Nederlandse vocalisten een spring
plank zijn, die zij anders node zul
len missen".
FILMPRIJS - De film 'De lifter'
(The hitcher) van de Amerikaan
Robert Harmon heeft drie prijzen
gekregen op het Internationale fes
tival voor politiefilms in het Franse
Cognac. Rutger Hauer speelt één
van de hoofdrollen in deze film.
De film kreeg de prijs van de ju
ry, de prijs van de kritiek en de te
levisieprijs.
MUZIEKCONCOURS - Singer
Laren houdt voor de zesde maal
het landelijk amateurconcours
voor kamermuziek op zaterdag 7
en zondag 8 juni (voorronden) en
op zondag 15 juni (finale) onder het
thema Van trio tot nonet. Deelna
me staat dan ook open voor ensem
bles van minimaal drie en maxi
maal negen personen, ongeacht de
leeftijd.
Uitgesloten van deelname zijn
degenenen die een beroepsoplei
ding in de muziek hebben doorlo
pen en leerlingen van conservato
ria, met uitzondering van leerlin
gen geplaatst in de vooropleiding.
Tm us Bronkhorst 'In Concert', ge
zien op 4 april in het LAK, Leiden.
Margie Smit met 'Two minutes
Mrs. Smith', gezien op 5 april in het
LAK. Leiden.
LEIDEN - Twee danseressen
van de groep Vals Bloed brach
ten dit weekeinde in het LAK-
theater een soloprogramma.
Twee totaal verschillende voor
stellingen, maar beide zeer de
moeite waard.
'In Concert' van Truus Bronk
horst is een sober, kaal program
ma, zowel in vormgeving als
spel. De danseres Bronkhorst
heeft zich ver verwijderd van de
aanpak van Vals Bloed. Niet lan
ger speelt ze de rol van door de
wol geverfd dame. Geen vrouwe
lijk machtsvertoon, maar primai
re bewegingen, van alle ballast
ontdaan. Geen relativerende hu
mor, maar een ernst die kwets
baar maakt.
Het begin is indrukwekkend.
Een zinnelijk nummer van Prin
ce schalt door het LAK, van een
danseres is nog niets te beken
nen. Dan komt ze op, gekleed in
Solo's van Truus Bronkhorst en Margie Smit in het LAK
een juten jurkje. Angstig tast ze
langs de muur. Geleidelijk
maakt ze zich daarvan los, maar
één rood uitgelichte rechthoek
op de vloer blijft taboe.
In een volgende scène trekt ze,
slechts gekleed in een donzen
broekje, een stoet van zwanen
over het podium. Een vredig ta
fereel met een pastoraal geluids
decor: belletjes, het gebalk van
een ezel, gemompel en een kin
derlijk deuntje. Met herhalingen
weet ze het onopvallende opval
lend te maken. Aan het slot ont
staat een dreiging, ze jaagt haar
bordpapieren zwanen bijeen.
Het derde tafereel is het
sterkst. Het Requiem van Mozart
klinkt op orkaankracht. Bronk
horst staat op de dansvloer in
een strakke zwarte jurk. Ze be
weegt amper, spreidt alleen haar
armen. Alle nadruk valt hier op
haar mimiek, op de smart en ver
twijfeling die ze uitdrukt. Ze
oogt zo kwetsbaar, dat het pijn
lijk wordt om naar te kijken. Ook
als de muziek zwijgt weet ze de
spanning vast te houden. Een in
drukwekkend beeld. Het slot is
daarna een koude douche. Een
vlot dansje in narrenpak op een
discodeun. Een aardige aarzeling
tussen man en vrouw, tussen ve
nijn en afgetobdheid, maar een
afknapper na het voorafgaande.
Margie Smit
Het soloprogramma van Mar
gie Smit is meer relativerend van
sfeer en theatraal verder uitge
werkt. Ook bij haar gaat het om
de angsten en genoegens van een
rijpere danseres. Aan het begin
zit ze op een pianokrukje, houdt
zich keurend de kostuums voor.
Ze speelt dat ze een danseres is
vlak voor een optreden: two mi
nutes mrs. Smith. Wat daarna
volgt is te beschouwen als een
uitwerking van wat in die twee
minuten door haar heengaat.
Ze maakt daarbij heel door
dacht gebruik van allerlei audio
visuele hulpmiddelen. Haar twij
fels worden op een scherm ge
projecteerd: ik twijfel over... ac
ting dancers, sperciebonen of
bloemkool, de werking van zaad
dodende pasta. Haar angsten
krijgen daarna visueel gestalte
met behulp van een diaprojector.
Ze is bang voor Bianca van Dil
len, voor brekende hoogspan
ningskabels, voor geile monni
ken in een Grieks klooster. Haar
angst voor honden bezweert ze
door haar hoofd te leggen in de
bek van een levensgroot exem
plaar, dat op het achterscherm is
geprojecteerd. Vervolgens danst
ze in het rond met een filmpro
jector die een filmpje met honde
koppen draait. De dwangneuro-
ses van een danseres laat ze zien
in een tafereel, waarbij een stem
op een band van één tot tachtig
telt. Bij elke tel hoort een bepaal
de beweging. Slaafs volgt ze de
stem, maar als de getallen verha
spelt worden, geeft ze de moed
op.
Dan zijn er ook nog de ver
wachtingen waaraan ze moet vol
doen. Ze moet hoger, dieper, ty
pischer, spannender, gekker, er
otischer. Met behulp van een
trampoline probeert ze eraan te
gemoet te komen. Aan het slot
komen haar eigen verlangens
aan bod: ik wil... nu misschien
wel een hond, De Niro, slapen,
dromen. Ik wil... een einde. En
daarmee is de voorstelling voor
bij.
Ook Margie Smit stelt zich in
haar solo veel kwetsbaarder op
dan bij Vals Bloed het geval was.
De openhartigheid
haar herkenbare angsten en ver
langens presenteert is ontwape
nend, al maken de vormgeving
en de humor dat ze toch duide
lijk een afstand bewaart. Tegen
over de indringende soberheid
van Truus Bronkhorst stelt ze de
voortdurende verbazing van een
KuiQe in dansersland.
ARIEJAN KORTEWEG
Sieto en Marijke Hoving. Met Peter
Lusse en Wiebe Cnossen (muziek).
Gezien op 5 april in de Leidse
Schouwburg.
LEIDEN - Respect voor de con
tinuïteit en het doorzettingsver
mogen, waarmee Sieto en Marij
ke Hoving elk jaar een nieuw,
klassiek vormgegeven cabaret-
programma uitbrengen, is op
zijn plaats. Maar ook dat gevoel
van waardering voor hun jaren
lange staat van dienst kent zijn
grenzen.
Het lijkt wel, alsof de program
ma's steeds zwakker worden. Of
misschien is de kwaliteit welis
waar redelijk constant gebleven,
maar wordt het door het grote
gebrek aan een verrassingsele
ment steeds moeilijker om er be
langstelling en enthousiasme
voor aan de dag te leggen. Zater
dagavond was de belangstelling
overigens minimaal; veel meer
dan vijfenzeventig toeschouwers
waren er niet.
In dit achtentwintigste pro
gramma is de cynicus Hoving nu
echt tot een zeurkous geworden
de wesp heeft zijn angel verloren
en kan hoogstens als een brom
vlieg nog wat irriteren. In zijn ge
heel kun je het programma niet
eens echt slecht noemen, maar er
heerst een matheid en een mid
delmatigheid, die wel eens veel
funester zouden kunnen zijn.
Met name het tempo van de
conférences van Sieto Hoving
laat (mild uitgedrukt) veel te
wensen over; we zijn langzamer
hand aan andere tempi gewend
geraakt. Afgezien daarvan leve
ren zijn verhalen veel te weinig
nieuwe, verrassende gezichts
punten op. Grappen over 'St.
Mient-Janneke' en Boersma
kunnen nog maar nauwelijks
leuk zijn. Werkloosheid, wapen
wedloop, vandalisme en vooral
de milieuproblematiek - het zijn
onderwerpen, waar een geënga
geerd cabaretier niet omheen
kan. Het lukt Hoving niet om op
die problematiek vanuit een ver
rassend oogpunt in te gaan.
Alleen het - nu al weer een
beetje gedateerde - wijnschan
daal levert een vrij aardig num
mer op in nep-operettestijl: Die
giftige Witwe. En de actualiteit
komt om de hoek kijken bij het
een paar maal memoreren van de
omstreden uitlatingen van Den
Uyl. Toch zijn dat slechts de te
spaarzame krentjes in een over
wegend grijze pap - jammer!
WIJNAND ZEILSTRA.
Woyzeck (Jaap Slagman) doet zijn beklag bij de kapitein (Koen van
Iersel) Eric Siebel maakt als dokter aantekeningen over de geestelijke
toestand waarin Woyzeck verkeert. (foto Fred Rohde»
Met Büchners 'Woyzeck'
Recital door Frans Fiselier, bariton
en Han-Louis Meyer, piano. Gehoord
in het Groene Kerkje in Oegstgeest
op 6 april.
OEGSTGEEST Grofweg ge
sproken vallen programma's
voor liederen-recitals onder te
verdelen in twee typen. Het ene
is het -specialistische-: met liede
ren van één componist of één
genre. Frans Fiselier en zijn vas
te begeleider Han-Louis Meyer
hebben gekozen voor de andere
vorm: het 'allround programma'.
Het samenstellen hiervan kost
meestal meer moeite, maar geeft
ook de mogelijkheid een per
soonlijker keuze te maken.
Een harmonische, en soms ver
rassende, in hun geval: geduren
de het recital nog ondersteund
door gesproken toelichtingen.
Een dergelijk zorgvuldig opge
bouwd programma wekt de ver
wachting dat de uitvoering op
een even hoog peil zal staan, en
hierin werd het publiek dan ook
niet teleurgesteld.
Dit bleek reeds onmiddellijk
bij de aanvang van het recital, in
een aantal (Engelse) liederen van
Joseph Haydn. Vooral in het
duistere 'The Wanderer', waarin
Haydn wat sfeer betreft reeds
vooruitloopt op Schubert's 'Win-
terreise' ontstonden zeer fraaie
toon- en sfeerschilderingen.
De trage akoestiek van het
Groene Kerkje speelde Frans Fi
duidelijk parten. Vooral de
giekere liederen, waarbij de
kracht schuilt in de snelle, pitti
ge uitspraak van de tekst, raak
ten hierdoor enigszins in de ver
drukking. Daarentegen waren de
ingetogen liederen, die hun char
me ontlenen aan verstilde melo
die-lijnen en lang uitgesponnen
spanningsbogen, schitterend.
'Meeresstille' en 'lm Frühling'
bijvoorbeeld, met in het laatste
lied Han-Louis Meyer's meesle
pende opvatting van de piano
partij.
Maar ook aan het werk van Ne
derlandse componisten werd
aandacht besteed. Hoe kan het
ook anders bij Frans Fiselier, die
in 1984 bij het vocalistencon
cours van Den Bosch in de cate
gorie 'vertolking van composi
ties van een Nederlands compo
nist' de eerste prijs wegsleepte.
De indrukwekkende uitvoering
van Diepenbrock's 'Celebritat'
en Ton de Leeuw's 'Vyf liederen
op teksten van Lorca' kwam dan
ook niet als een verrassing.
Een zeer persoonlijke en
boeiende interpretatie van Fran
cis Poulenc's liederencyclus 'La
Fraicheur et le Feu' besloot het
recital. In deze uiterst lastige lie
deren waren Frans Fiselier en
Han-Louis Meyer opnieuw in
drukwekkend: de surrealistische
sfeer die deze liederen kenmerkt,
werd uitstekend overgebracht.
Dat beiden hierbij ook nog de
suggestie konden wekken, als
werd dit alles ter plekke geïm
proviseerd, tekende niet alleen
het enthousiasme, maar ook het
niveau van deze jonge musici.
ABRAHAM GOEDHALS
'Woyzeck' van Georg Buchner, ge
speeld door de Toneelgroep Impe
rium. Regie, bewerking en verta
ling: Robin Ruizendaal. Gezien in
het Microtheater op 5 april. Aldaar
nog te zien tot 26 april, elke vrijdag
en zaterdagavond.
LEIDEN - 'Woyzeck' behoort
door zijn compactheid en zijn
fragmentarische opbouw niet al
leen tot de aangrijpendste, maar
ook tot de moeilijkste stukken
uit het internationale repertoire.
Werken op routine en het streven
naar een climax binnen een scè
ne op basis op basis van de dia
loog is onmogelijk. De dramati
sche spanning mag geen mo
ment verflauwen en elk tafereel
moet er meteen bij de openings
zin 'zijn', wat betekent dat een
strak omlijnd, tot in de kleinste
details uitgewerkt regieconcept
aan een voorstelling ten grond
slag moet liggen.
Voor amateurs is 'Woyzeck'
erg hoog gegrepen en de poging
van de toneelgroep. Imperium,
hoe sympathiek ook, om dit stuk
met overwegend jonge krachten
te realiseren, leek dan ook bij
voorbaat een hopeloze opgave.
Onder de regie van Robin Rui
zendaal slaagden de spelers er
dan ook niet in de korte scènes
tot een strak geheel samen te
smeden en vooral het gedeelte
vóór de pauze bleef bestaan uit
korte, losstaande taferelen. De
visie van de regisseur kwam
daarbij nauwelijks over, maar hij
maakte het zich ook niet gemak
kelijk. De muziekkeuze (Wag
ner's Rheingold was al merk
waardig) bij aanvang, smachten
de violen aan het slot en de po
ging de ruimte tot in de verste
hoeken te benutten doorbrak
eerder de beklemming dan dat
deze er door vergroot werd. en
het inlassen van een pauze leek
zelfs dodelijk. De grote inzet van
alle betrokkenen zorgde er ech
ter voor dat de draad na de pauze
toch weer opgepakt kon worden
en mede dank zij de iets bredere
dramatische structuren kwam
daar zowaar een tragiek naar bo
ven die groeide naarmate in de
speelstijl soberheid overheerste.
Zou Imperium er toe gebracht
kunnen worden de pauze te laten
vervallen en de speeltijd nog ver
der te versoberen, dan zou de
voorstelling waarschijnlijk aan
kracht winnen.
PAUL KORENHOF
Expositie van portretten van Aldo
Palazzolo, tot 19 april. Galerie Foto-
mania Koppenhinksteeg 6, Leiden.
LEIDEN - Tot 19 april zijn bij
Fotomania portretten te zien van
de Siciliaanse fotograaf Aldo Pa
lazzolo. Deze foto's hebben hun
bijzondere scherpte en contrast
mede te danken aan een tech
niek waarbij gebruik wordt ge
maakt van een stof selenium ge
heten die de titel van de tentoon
stelling verklaart, 'Portretten in
selenium'.
Behalve door het procédé
wordt het allesbepalende con
trast versterkt door de tegenstel
lingen tussen de vaak donkere
kleding en de belichting van het
gezicht. Deze nadrukkelijke
lichtval accentueert bepaalde,
trekken, zoals bijvoorbeeld het
door rimpels getekende gezicht
van een oudere man.
Soms vestigt de weerkaatsing
van het licht in de ogen of in bril-
leglazen extra de aandacht op de
blik waarin een afspiegeling van
gevoelens te lezen is, zij het dat
deze emoties ingehouden ge
toond worden; een melancholi
sche, doordringende, starende of
ongedwongen blik. Palazzolo
portretteerde mensen uit de Ita
liaanse theater- en kunstwereld.
Zijn 'modellen' variëren enorm
in leeftijd en uiterlijke verschij
ning. Uitersten zijn hier verte
genwoordigd door jonge, mo
dern of nonchalant geklede men
sen en een tot in de puntjes ver
zorgde theaterdiva. Hieronder
zijn zeer sprekende voorbeelden
die uitdrukking geven aan een
bepaalde levenservaring of in
stelling maar bij een aantal por
tretten is de uitstraling helaas
niet zo krachtig. Een opvallend
kenmerk van de serie foto's is
dat de meeste stukken noch
overdreven geposeerd noch
spontaan overkomen. Dit hangt
waarschijnlijk samen met Palaz-
zolo's werkwijze; hij laat aan de
gefotografeerde persoon over
hoe hij of zij zich presenteert
maar compositorisch brengt hij
variatie aan door plaatsing cen
traal op het vlak of mee naar een
hoek toe en selecteert vervol
gens.
Het verwarrende van deze por
tretserie schuilt in de wijze waar
op Palazzpolo slechts een deel
van de persoonlijkheid laat zien
door één aspect naar voren te ha
len. Dit lijkt incompleet maar de
ze bewuste keuze geeft een zeke
re eenheid aan het geheel; door
juist het individuele naar de ach
tergrond te schuiven wordt het
portet een beeld van algemeen
menselijke gevoelens die vaak
verborgen blijven maar Palazzo
lo weet ze aan de oppervlakte te
brengen.
NANCY STOOP
