'Ontmoetingsplaats
van skinheads en
decadente rijken'
'Corps', roerende eenvoud van Van Manen
Paul van Vliet met
gedistingeerde show
WOENSDAG 12 FEBRUARI 1986
KUNST
PAGINA 21
LONDEN (GPD) - Wachten,
wachten, wachten. Journalis
ten zijn niets anders gewend.
Neil Tennant werkte twee en
een half jaar als verslaggever
bij het Britse tienerblad Smash
Hits. Hij weet dus uit ervaring
hoe popsterren op zich kunnen
laten wachten, voordat hij er
zelf een werd. Tennant maakt
samen met de voormalige ar
chitectuur-student Chris Lowe
deel uit van de Pet Shop Boys
- een Brits duo dat hoge ogen
gooit in de hitparades met een
van de mooiste singles van de
laatste tijd: West End Girls.
Neil Tennant en Chris Lowe zijn
te laat voor dit interview. „In deze
amusementssector worden de af
spraken vaak te krap geregeld. Zo
dra er iets mis gaat, ligt je hele
schema voor de rest van de dag
overhoop", zegt Tennant. „Maar
ook als popmuzikant moet je vaak
wachten", voegt hij er vergoelij
kend aan toe. „Als je in een tv-
show moet optreden ben je vaak de
rest van de dag kwijt. Soms méér.
Vier minuten op de Duitse tv kost
je me vorige week nog twee dagen".
Tennant is een keurig geklede
twintiger met een licht geaffecteer
de spraak. In de videoclip die West
End Girls de afgelopen maanden
op de beeldbuizen bracht, loopt hij
haastig door Londen - speurend
naar meisjes in de Londens" uit-
gaanswijk West End. Zowel de
song als de clip hebben een onder
huidse spanning alsof ze een jaren
'80-versie zijn van de West Side
Story. Tennants collega, toetsen
man Chris Lowe, die zijn mond tij
dens het interview nauwelijks
opendoet, loopt als een lijfwacht
gelijk met Neil door het beeld.
Neil: „We kwamen op het idee
door het Britse performanceduo
Gilbert en George. Hun werk
spreekt ons zeer aan. Je ziet bij Gil
bert en George twee mensen, die
identiek gekleed zijn, als een twee-
Pet Shop Boys
bezingen
de spanning
van Londens
West End
door
John Oomkes
koppig individu rondlopen. We
hebben nu zo twee video's ge
maakt. Visueel levert dat een grap
pig effect op - alleen het decor lijkt
dan te veranderen. Maar we zijn
lang niet zo excentriek als Gilbert
en George".
Oxford-Engels
West End Girls bevat een in keu
rig Oxford-Engels uitgesproken
rap, die je eerder op Amerikaanse
dansplaten verwacht. De meeste
Amerikaanse rap staat strak van de
vitaliteit, maar in de tekst die Neil
Tennant aan het begin van West
End Girls uitspreekt, klinkt de
naargeestigheid door die in som
mige Londense wijken bijna tast
baar aanwezig is. Neil: „Ik zeg
daarin dat, als het leven weinig
voor je in petto heeft, je soms beter
af bent als je dood bent. Veel men
sen denken er volgens mij zo over
als ze gevoelig zijn voor de ellende
en sleur van het dagelijks leven.
Die eerste strofe van het nummer
is naargeestig - eigenlijk helemaal
niet iets dat je in zo'n song ver
wacht. De opluchting komt pas
aan bod in het refrein van West
End Girls. Daarin wordt de moge
lijkheid geboden om aan de dage
lijkse ellende te ontsnappen. Ver
maak je maar, zo zing ik daar, in
het Londense uitgaanscentrum
West End. Het is een vlucht na
tuurlijk".
Het Londense West End behoort
tot het meest avontuurlijke uit-'
gaansgedeelte van de stad. Het is
daar, zoals de Pet Shop Boys zin
gen, waar de jongens uit de achter
buurten in East End de meisjes uit
de andere wijken tegen het lijf lo
pen. Neil: „Daar raken ze op elkaar
verliefd. Daar hangen ze de beest
uit, daar vermaken ze zich. In het
West End proberen ze krampach
tig te vergeten hoe saai hun leven
in elkaar steekt. Voor de meeste
jongeren heeft het leven toch niet
zo veel in petto, is het niet? Voor
dat ikzelf een fatsoenlijke baan
had, moest ik de ene na de andere
opdracht aanpakken. Veel geld
had je niet in je zakken. Elke vrij
dagavond zag je dan even de kans
om even uit de band te springen".
Glamour
Neil schildert de sfeer: „De East
End in Londen bestaat uit de tradi
tionele arbeiderswijken. Het leven
is daar kei- en keihard. De huizen
bevinden zich er in slechte staat,
de werkloosheid is hoog. Het uit-
gaansgedeelte dat wij met West
End aanduiden is beter af, of beter
gezegd, schijbaar beter af. In West
End loop je de beautiful people te
gen het lijf, een bepaald soort gla
mour. Op uitgaansavonden in het
weekeind lopen die harde arbei
dersjeugd en die mooie mensen
dan dwars door elkaar heen en
hangt er tussen die twee groepen
een spanning in de lucht. Dat vind
ik juist spannend. Je komt er skin
heads tegen, maar ook de rijke jon
ge conservatieven".
„Ik denk dat de rijken - althans
zeker een bepaald soort decadente
rijken - gefascineerd worden door
de arbeidersbevolking. Maar an
dersom geldt hetzelfde. In Enge
land kleden jonge mensen die zon
der geld zitten zich momenteel niet
alsof ze platzak zijn, maar ze kle
den zich juist alsof ze bulken van
het geld. Heel casual. Ze dragen
truien van driehonderd gulden.
Sportschoenen die voor tweehon
derd gulden ovér de toonbank
gaan. Ze behangen zich met gou
den ringen en allerlei juwelen. De
meeste luxe parfums vinden juist
bij hen aftrek. En het gaat om jon
ge mensen uit de armste wijken
met niets anders dan een uitkering.
Het geld voor die luxe komt ergens
vandaan, ergens anders, denk ik.
Ze zijn zo gefascineerd door de le
vensstijl van de rijken, dat ze er al
les voor doen om ook zo door het
leven te gaan. Ze haten hun eigen
situatie, trekken zich als in een
droomwereld uit hun eigen ellen
de".
Hoewel The Pet Shop Boys hun
bekendheid momenteel nog uit
sluitend te danken hebben aan
slechts één, als klassieker betitelde
single (West End Girls), ligt er veel
meer materiaal op de plank. In En
geland kreeg een andere song, Op
portunities (Let's Make Lots of Mo
ney) al de nodige aandacht. Ten
nant baseerde het gegeven op de
klassieke film Midnight Cowboy
met Dustin Hoffmann en Jon
Voight.
Van The Pet Shop Boys ver
schijnt binnen twee maanden een
debuutalbum, dat de lijn van beide
songs zal doortrekken. De liedjes
van Neil Tennant en Chris Lowe
zijn door het subtiele gebruik van
elektronika en beeldende teksten
uiterst filmisch. Een ander voor
beeld van hun werkwijze treffen
we aan op een demo, die zijn weg
naar de Engelse radio heeft gevon
den. Les Zazous speelt in het Parijs
tijdens de bezetting. Neil: „Die
naam, Les Zazous, werd gebruikt
voor een bepaald soort Parij ze
naars in het uitgaansleven. Heel in
teressant. Ze sliepen een gat in de
dag, lieten hun haar groeien, droe
gen zonnebrillen. Nu zou dat niet
zo bijzonder zijn, maar dit gebeur
de in 1942. Ze gedroegen zich als
beatniks terwijl de nazi's in Parijs
rondmarcheerden".
Les Zazous
„Les Zazous frekwenteerden de
illegale kroegen, luisterden naar de
door nazi's verboden jazzmuziek.
Hun positie was zeer benard, want
ze moesten niets hebben van de
Franse ondergrondse. De Resistan
ce vond ze walgelijk, de nazi's
moesten niets van hun hebben. Ze
werden door iedereen uitgekotst,
omdat ze niemands zijde kozen. Ze
maakten zich nergens druk over,
alleen maar - heel egocentrisch -
over zichzelf. Het uitgaansleven
was voor hen de enige mogelijk
heid om aan de werkelijkheid te
ontsnappen - eigenlijk net zoals
met die East End Boys het geval
Het succes van West End Girls is
opvallend genoeg tot stand geko
men in de discotheken - de plaat
heeft het afgelopen jaar tot twee
keer toe de zogenaamde dance-
charts gehaald. De single lijkt dus
aan te slaan bij de publieksgroepen
die in het nummer worden be
schreven. Voor een deel is de oor
zaak van het succes te verklaren
uit de bemoeienis van de Ameri
kaanse discoproducer Bobby O
met de Pet Shop Boys. De beelden
de teksten van Tennant worden
mede door zijn invloed gecombi
neerd met uiterst effectieve synthi-
disco.
Chris Lowe, die los komt zodra
het over de techniek gaat: „Ik
hoorde bijvoorbeeld Passion van
de Newyorkse Flirts en die negen
minuten durende plaat kabbelde
maar voort zonder saai te worden.
Ik kreeg van die plaat, en van Ma
king Love van Divine en allerlei
andere opnamen van Bobby O de
indruk dat die man 24 uur per dag
hetzelfde soort, meestal vunzige
plaatjes maakt. En dat klopt. Wij
hebben met hem gewerkt aan een
van de twee mixen van West End
Girls. En zoiets moet je in Enge
land verdedigen. Onzin, de man
maakt lekkere platen. Het is in om
alle discomuziek af te doen als on
zin. En dat is één van de grootste
vooroordelen in de muziekbusi-
Brian Aherne
overleden
VENICE (UPI) - Brian Aherne. de
Brits-Amerikaanse acteur die zijn
carrière op 8-jarige leeftijd begon
en daarna wereldwijze Britse he
ren speelde m toneelstukken en
films als The Barretts of Wimpole
Street' en 'Titanic', is op 83-jarige
leeftijd overleden. Hij was vorige
week opgenomen in een zieken
huis in Venice in Florida.
Aherne speelde tegenover 's we
relds befaamdste filmsterren als
Bette Davis, Mariene Dietrich, He
len Hayes en Katharine Hepburn
en was dan veelal hun gesoigneer
de en goedgemanierde echtgenoot.
Aherne was in 1939 getrouwd
met de actrice Joan Fontaine, maar
zij scheidden in 1944. Twee jaar la
ter hertrouwde hij met Eleanor La-
brout. Aherne schreef in 1969 zijn
autobiografie 'A Proper Job', en
een biografie over zijn vriend, wij
len de acteur George Sanders, geti
teld A Dreadful man' in 1979
Graham Greene
onderscheiden
LONDEN (Rtr/UPI) - De Britse
schrijver Graham Greene (81) is
door koningin Elizabeth onder
scheiden met de exclusieve Orde
van Verdienste ('Order of Ment' -
OM). Het is een orde die een per
soonlijke gift van de koningin is en
waarvan nooit meer dan 24 ver
dienstelijke Britten lid zijn.
Hoewel aan de orde geen titel ver
bonden is, wordt het 'OM' achter de
naam zeer begeerd. De acteur Lord
Olivier en oud-premier Harold
MacMillan zijn al eerder in de orde
opgenomen iroto api
Britsé platenprijzen
1(5) When the going gets - Bil
ly Ocean
2 1) A good heart - Feargal
Sharkey
3 4) West End Girls - Pet
Shop Boys
4(2) Nikita - Elton John
5 6) We just - Moses
6 (3) Broken wings - Mr. Mis
ter
7(7) Baby talk - Alisha
8 (10) Girlie girlie - Sophia
George
9 (12) Female intuition - Mai
Tat
10 (15) Moscow nights - Any a
11 8) You're a friend of mine -
demons/Browne
12
(18)
13
(17)
14
(19)
15
(11)
16
9)
17
(29)
18
(13)
19
(14)
20
(22)
21
(16)
The sun always shines on
tv - Aha
Sanctify yourself - Sim
ple Minds
Living in america - Ja
mes Brown
Run to me - Lee Towers
Anita Meyer
Holding back the years -
Simply Red
Burning heart - Survi-
Eldorado - Drum Thea
tre
Hurts to be in love - Gino
Vannelli
It's alright - Eurythmics
Mated - David Grant
and Jaki Graham
22 (21)
23 (40)
24 (32)
25 (27)
26
27
28 (28)
29 (20)
30 (24)
The whole of the moon -
The Waterboys
Hold me - T Pendergrassl
W Houston
Rock me baby - Johnny
Nash
Caravan of love - Isley
Jasper Isley
1 am a lover - Andrea
And she was - Talking
Heads
Hit and run - Total Con
trast
35
36
37 (36)
38 (30)
39 (23)
After the love has gone
Princess
Borderline - Madonna
If you're ready - Ruby
Turner
Kom op we zetten alles
op z'n kop - De Deurzak
kers
Leaving me now - Level
42
You little thief - Feargal
Sharkey
Away - Maarten Peters
Walk of life - Dire Straits
Alles wat ademt - Rob de
Nijs
Say you say me - Lionel
Richie
(Stichting Ned. Top 40)
LONDEN (DPA) - De Britse gram
mofoonplatenindustrie heeft Phil
Collins uitgeroepen tot beste zan
ger én Annie Lennox van "Euryth
mics" tot beste zangeres van 1985.
De onderscheiding voor de beste
groep ging naar "Dire Straits".
Met nog een prijs voor zijn al
bum 'No jacket required', kon Phil
Collins als enige beslag leggen op
twee prijzen. De partner van Annie
Lennox in Eurythmics, David Ste
wart, werd onderscheiden met de
prijs voor de beste producer van
het jaar.
De Amerikaan Bruce Springs
teen werd onderscheiden als 'beste
buitenlandse artiest' en 'Huey Le
wes and the News', eveneens uit de
V.S., als beste buitenlandse groep.
Beste Single werd 'Everybody
wants to rule the World' van 'Tears
for Fears'. Op de foto Annie Len
nox en David Stewart tijdens de
prijsuitreiking. (foto api
Het Nationale Ballet met 'Corps'
van Hans van Manen op het Viool
concert van Alban Berg. Voorts:
Haydn Symfonie (Linkens/Haydn),
Room at the top (Van Dantzig/Berg)
en Le Corsaire (Petipa/Drigo). Ge
zien op 11 februari in de Stads
schouwburg, Amsterdam. Aldaar
ook op 12 -16 februari en 3 - 5 maart.
Op 18 februari in het Circustheater,
Scheveningen.
AMSTERDAM - Met Hans van
Manen weet je het nooit. 'Bits
and Pieces' en 'Balletscènes',
zijn voorlaatste balletten, wekten
het gevoel dat de oude meester
het zich gemakkelijk ging ma
ken. Maar in 'Corps' keren de
hartstocht en tragiek van zijn
Pianovariaties in alle helderheid
terug.
'Corps' werd in december van
het vorig jaar voor het eerst ge
danst door het Ballet van Stutt
gart. Gisteren beleefde het zijn
première bij het Nationale Bal
let. Het ballet is gemaakt op het
Vioolconcert van Alban Berg,
dezelfde compositie waarop Jiri
Kylian enkele jaren geleden voor
het Nederlands Dans Theater
zijn 'Wiegelied' maakte.
Al ligt er een wereld van ver
schil tussen de dansstijlen van
Van Manen en Kylian, er zijn
toch ook opvallende overeen
komsten tussen 'Corps' en 'Wie
gelied'. Zowel Kylian als Van
Manen gebruiken drie danseres
sen, die als één persoon te be
schouwen zijn. Beiden voeren
daarnaast een grote, hechte
groep ten tonele, die als levend
decor fungeert en voor een drei
gende sfeer zorgt. Kylian houdt
zich echter strikter aan de mu
ziek en aan het dramatische ge
geven, dat aan de compositie ten
grondslag lag; Berg schreef zijn
Vioolconcert naar aanleiding van
de dood van de jonge dochter
van een vriend van hem.
Van Manen heeft dat thema
naar een abstracter plan ge
bracht. Zijn 'Corps' is een ballet
over scheiden. Een groep van
twaalf mannen domineert steeds
de dansvloer. Zij zijn gekleed in
De voorlaatste scène van 'Corps': Coleen Davis wordt door de groep
zwarte pakjes met dito riem, die
doen denken aan een ouder
wetse science fictionfilm. Ze vor
men een massief, organisch ge
heel met krachtige bewegingen.
Dan komt de eerste vrouw (Ra
chel Beaujean) op. Ze draagt een
lichtgrijze jurk en danst met haar
uitverkorene een lyrische pas de
deux. De vrolijkheid houdt stand
tot de vrouw onverwachts ver
trekt. Een tweede danseres
(Leigh Hercher) meldt zich, in
een wat donkerder jurk. Ze vleit
zich in de armen van vele man
nen. Haar pas de deux is al veel
tragischer van sfeer; de man ver
vult er ook een meer actieve rol
in. De groep van mannen schui
felt soms dreigend naderby en
stampvoet als ze verdwijnt. De
derde vrouw (Coleen Davis) is in
het zwart gekleed. Haar pas de
deux is van een droefheid die
harten doet smelten. De man
moet haar steeds ondersteunen,
alsof ze niet bij machte is zich op
de been te houden. Dan dromt de
groep samen en heft vrouw en
man beurtelings met trage geba
ren omhoog. Aan het slot, als ook
deze vrouw is verdwenen, staan
de mannen met machteloos ge
balde vuisten in de spot.
'Corps' heeft een dramatiek die
bij Van Manen zeldzaam is. De
sierlijke lijnen in de pas de deux
contrasteren heftig met de groep
van mannen, die zich met agres
sieve bewegingen uiten. Pas op
het eind, als man en vrouw ver
troostend worden opgetild, ko
men die twee uitersten samen.
Maar beiden hebben de voor Van
Manen kenmerkende soberheid.
Vooral in de pas de deux bereikt
hij met beperkte middelen vaak
een theatraal effect dat in al zijn
eenvoud roerend is.
De uitvoering won aan kracht
naarmate de dans vorderde, om
met de smachtende dans van Co
leen Davis een climax te berei
ken. Vera Beths speelde bij het
Balletorkest de vioolsolo.
ARIEJAN KORTEWEG
'Over Leven' in Leidse Schouwburg
'Over Leven' - Nieuwe one man
show van Paul van Vliet. Muzikale
begeleiding: Ben van der Linden en
John Eskes. Lichtontwerp: Wim Dre-
sens. Gezien op 11 februari in de
Leidse Schouwburg. Aldaar nog
vanvond en morgenavond te zien.
LEIDEN - Na 'Wat gaan we
doen', dat in december vorig jaar
nog op televisie werd uitgezon
den, is 'Over Leven' de zesde one
man show - alleen al het aantal
dwingt respect af. Op het toneel
staat de Paul van Vleit, zoals we
die in de loop van heel wat jaren
hebben leren kennen; nu eens
melancholiek mijmerend, dan
weer poëtisch beschouwend en
soms ook uitbundig dollend met
het publiek.
Hij is er de man niet naar om
nu eens totaal anders uit te pak
ken. In zijn openingslied zingt
hij weliswaar: 'Ik ben zo vaak op
nieuw begonnen/En niet zo'n
beetje nieuw maar radicaal'. Uit
eindelijk blijkt de 'optocht door
de tijd' echter 'steeds weer langs
dezelfde plek' te komen. Zijn
kracht ligt immers in de (allesbe
halve gemakkelijke) variatie bin
nen de programformule, die hij
door de jaren heen zo zorgvuldig
heeft opgebouwd. Die gedegen
en gerijpte aanpak staat ook dit
maal weer garant voor een prach
tig programma, waarin de ver
schillende aspecten van zijn ar
tistieke mogelijkheden (van lol
lig typetje tot introvert chanson)
ruimschoots aan bod komen.
Natuurlijk is er een typetje -
Van Vliet kan daar tegenover
zijn publiek niet meer om heen.
Hagenees Benny uit de vorige
show keert terug nu als concier
ge van een Rijksscholengemeen
schap, die zyn licht over de roeri
ge wereld van het onderwijs laat
schijnen. Benny is ook het enige
typetje. Vóór de pauze is er een
ander soort, meer op een trend
gerichte uitsmijter, wat goed
blijkt aan te slaan. Met enige
steun van zijn muzikale begelei
ders Ben van der Linden en John
Eskes ontvouwt Van Vliet zijn
plannen voor een vorm van to
taal-theater, dat eigenlijk voor de-
Amsterdamse Stopera bedoeld
In deze produktie 'de Voor
deurdelers' wordt vooral op het
gebied van relaties en het krijgen
van kinderen heel wat overhoop
gehaald. Jan-Guus bijvoorbeeld
is één van de pernsonages, die
zich by alle moderne bevruch
tingsmethoden en -technieken
enigszins overbodig, 'als een
tuinslang in de regen' voelt. Een
ander groot programmaonder
deel is de Turbomens 2000, waar
in de vraag naar een zinvolle in
vulling van de toenemende hoe
veelheid vrije tijd centraal staat.
Tegenover de dolle pret staat
ingetogen nummers, zoals een
ode aan Vlaanderen en een door
de eindeloze euthanasiediscus
sies actueel lied over sterven. En
zowel in de conference 'Verjaar
dag van Manuel' als in het lied
over de oude mensen, die naar
ons hedendaagse strandgebeu-
ren (het tangatje klein/de borsten
groot) kijken, spelen generatie-
verschillen een rol.
Aan een weloverwogen licht
ontwerp zijn we in het theater zo
langzaamaan wel gewend ge
raakt. Toch valt hier het uitge
kiende lichtplan extra op. Het
onderstreept het gedistingeerde
karakter, dat nog altijd het optre
den van Paul van Vliet typeert.
Per slot van rekening is hü een
'Leids produkt' van de universi
teit hier ter stede. Op die tijd in
Leiden zinspeelde hij ook even
aan het begin van zijn program
ma - op het podium van de
schouwburg overigens, waar hy
jaren geleden met het Leidsch
Studenten Cabaret ('laat je zoon
studeren') zijn eerste succes had
Vanavond en morgenavond staat
hij er weer.
WIJNAND ZEILSTRA
wordt door elkaar gefascineerd'
Neil Tennant (links) en Chris Lowe van Pet Shop Boys: 'Rijk
