Liefde, jeugdherinneringen en tranen
The Everly Brothers
40 jaar op de planken
ZATERDAG 23 NOVEMBER 1985
Precies vijfhonderd meter van de
Albert Hall, waar ze twee jaar gele
den tot grote verbazing én vreugde
van de internationale muziekwereld
de draad weer zo gedenkwaardig
oppakten, blikken Don en Phil
Everly over een in herfstnevel ge
huld Londen. Tien hoog op de bal-
lustrade van het Royal Garden Ho
tel vereeuwigen enkele Britse foto
grafen de bereidwillig glimlachende
Everly's
Zo'n vijfentwintig meter lager in de
Kensington Gardens hollen trimmers op
dit middaguur richting Hyde Park. Voor
de Everly Brothers staat geen conditie
training op het programma, hoe goed de
te zwaar ogende Don en zijn veel sigaret
ten rokende broer Phil dat ook zou pas-
„Gek hè, maar ik begin er nu eigenlijk
pas over na te denken", begint Phil
Everly, wanneer we een paar uur later,
na een interview in zijn suite, de lift ge
bruiken en geruisloos naar beneden sui
zen, „er is ons vandaag opvallend veel
gevraagd hoe we ons in conditie houden
en gezond blijven. Ik rook nu al de hele
dag sigaretten en begin me een beetje
bezwaard te voelen. Je denkt niet altijd
aan dat soort dingen".
„Dat komt mede omdat we tot dusver
re een licht en gemakkelijk tourschema
hebben gehad. In Australië speelden we
een dag en waren dan weer een dag of
twee vrij. Ik heb er alleen één keer griep
gehad en dat was rot genoeg, want ik sta
op het standpunt dat je je voor de volle
honderd procent moet geven bij optre-
dens. Met griep in je botten is dat een
stuk moeilijker, terwijl je toch al die
mensen in de zaal hebt zitten aan wie je
iets bent verplicht".
Fit blijven
In de eerder duur dan gezellig aan
doende suite heeft Phil Everly ook al
even z'n hart gelucht over zijn fysieke
gesteldheid. Hij zegt „vitamins and all
that stuff' te nemen om de beproevin
gen die een artiest tijdens tournees on
dergaat te kunnen doorstaan. „Verder
doe ik een heel klein beetje aan sport",
wil de vlot en vriendelijk pratende 46-
jarige nog wel kwijt, met weinig nadruk
op sport en des tei meer op de omschrij
ving 'beetje'.
„Thuis heb ik een zwembad en dan
tennis ik nog wel eens een enkele keer.
Golf en dat soort sporten, waar je in onze
kringen veel van hoort, daar doe ik niet
aan mee. Maar ik blijf erbij dat het be
langrijk is om je fit te houden en je volle
dig te kunnen geven. In Amerika zie je
vaak concerten van ons die gecombi
neerd worden met een groot diner. Als
een man zijn echtgenote meeneemt naar
zo'n duur etentje, dan wil hij natuurlijk
wel een goed optreden voorgeschoteld
krijgen. Nou, daar maken wij ons sterk
Vierendertig al geruime tijd uitver
kochte shows van de Everly's vormen
hun vooralsnog laatste tour op Europese
bodem. Groot-Brittannië prijst zich ge
lukkig met de aanwezigheid van het
duo, dat altijd al een sterke band met het
United Kingdom heeft gekend. In het
statige optrekje aan Kensington High
Street zijn het - op ondergetekende en
een kleine AVRO-delegatie na - dan ook
alleen Britten die met Don en Phil con
verseren over hun come-back en hun
toekomstplannen. De AVRO heeft een
heuse 'award' naar het Roof Garden Res
taurant op de tiende verdieping gezeuld.
Een prijs van televisiekijkend Neder
land voor de registratie van het E.B.-op-
treden in de Rotterdamse Ahoy' ter gele
genheid van het platengala.
„Oh yeah, Holland, great", roept de
sinds het platengala wel wat afgeslank
te, doch nog niet ondervoede Don Ever
ly. De oudste telg heeft zich voor deze
gelegenheid eens niet gedrapeerd met
een blauwe kiel en een rood boerensjaal
tje, zoals dat op de reunion-elpee 'EB 84'
het geval was, maar weet zich gelijk zijn
broer gehuld in een stemmig zwart pak.
Voor de enkeling op deze aardbol die ze
nog niet uit elkaar zou weten te houden.
Don en Phil, oneerbiedig ook de Dik
ke en de Dunne genoemd, blijven ver
schillen etaleren. Het is ze niet alleen
aan te zien, daar op die sofa, Phil onder
het portret van Queen Mary en Don in de
onmiddellijke nabijheid van King Geor
ge V. Don, de meest vindingrijke, de be
tere gitarist en de leadzanger. Phil, de
beste harmony-zanger, makkelijker in
de contacten en minder opvliegend. De
jongere broer, die zich lijkt neer te leg
gen bij de onderlinge rolverdeling met
een dominante Don.
„Bij mij gaat het de laatste jaren niet
zo vlot met het componeren. Ik heb dit
keer ook niets aangedragen voor de el
pee. Het meeste kwam via Don en pro
ducer Dave Edmunds, die ons als ele
mentair rock and roller prima aanvoelde
en er een optimaal resultaat uit heeft ge
haald. Ik schrijf nog wel, maar vind het
moeilijk en goed oordeel te geven. Er
was een song van mij die wel te gebrui
ken zou zijn, maar dat was een nummer
over mijn ex-vrouw en dat weiger ik op
een plaat te zetten. Het zou oneerlijk zijn
naar mijn gevoel om daarmee voor de
dag te komen. We hadden ook nog een
prachtige Jim Steinman-song, daar wis
ten we echter niet de juiste draai aan te
geven".
Bob Dylans Abandoned Love is een
van de composities die aan de nieuwste
Everly-creatie zijn toevertrouwd. Eerder
werd het ooit voor Don en Phil geschre
ven Lay Lady Lay van diezelfde Dylan
al opgenomenn. „Ken je dat beroemde
verhaal?" vraagt Phil na een hernieuwd
trekje aan zijn rookwaar. „We speelden
in The Bitter End in New York en na
afloop van dat concert speelde Dylan
mij dat bewuste nummer voor. Je weet
wel, een beetje voorover gebogen op zijn
gitaar en de tekst zo half binnensmonds
mompelend. Ik verstond 'Lay across my
big breasts, babe!'. 'Ga maar tegen mijn
grote borsten liggen!' Nee, dat leek me
niets, zo'n tekst. Ik durfde echter niets te
zeggen tegen Dylan en hij ging gewoon
verder met een ander nummer. Een ont
zettend aardige kerel, voor wie we veel
respect hebben, we zien hem alleen te
weinig".
Verlengstuk
Ook zijn beide zoons ziet Phil Everly
momenteel weinig. „Vooral tegenover
mijn zoon van elf vind ik het moeilijk
om van huis te zijn. Mijn zoon van ne
gentien is er juist erg blij mee dat ik aan
het toeren ben. Heeft hij de beschikking
over het hele huis, de auto's en de huis
knecht. We hebben thuis een stel syn
thesizers staan waar hij graag op speelt.
Die apparatuur heb ik altijd voor hem
klaar staan. Ik heb gezorgd voor alle in
strumenten die er moesten komen, maar
ik push hem niet. Ja, alleen wat zijn stu
die betreft. Hij moet zijn college eerst
zien af te maken. Elkaar bekritiseren?
Nee, dat doen we in onze familie niet.
Vaders en zoons behoren respect voor
elkaar te hebben. Critiseren is iets waar
ik helemaal niet zo wild van ben. Miche
langelo en Leonardo Da Vinci, die kon
den dat. Die bekritiseerden hun omge
ving in een eigen creatie. Laat zien watje
waard bent. Dat is mijn uitgangspunt.
I'm a believer, ik wil iedereen in zijn ei
gen waarde laten".
Het succes van veertig jaar Everly
Brothers. Was het werkelijk een vernieu
wing die ze brachten, de doorbraak van
of juist een omwenteling in de rock and
roll? Don Everly: „Wat we nu doen is
nog altijd een verlengstuk van het verle
den. We zingen over precies dezelfde
dingen. Liefde, relaties, jeugdherinne
ring, schooltijd en tranen. We kiezen de
beste nummers uit die ons ter beschik
king staan en dat brengen we".
Phil Everly: „Het belangrijkste ele
ment in onze muziek is de kracht van
elke afzonderlijke compositie. Al het an
dere daar omheen, of je nu met synthesi
zers of verfijnde apparatuur werkt, is al
lemaal heel relatief. Zing je een goede
song met gevoel, dan kan daar elk stukje
muziek aan vastgeplakt worden, maar
het blijft goed. Het is net als met een
pak. Als je er niet lekker uitziet, dan zal
dat mooie pak waarin je je verstopt echt
niets aan je veranderen. Het gaat om de
inhoud, niet om de verpakking".
Veertig jaar The Everly Brothers op de planken. Er zullen
mensen zijn die het niet geloven, misschien vergeten zijn of
een ernstige telfout vermoeden. Tock klopt het. De nu
48-jarige Don en 46-jarige Phil Everly begonnen exact vier
decennia geleden als niets vermoedende schooljongetjes aan
een carrière die hen tot het beroemdste tweestemmige
zangduo ter wereld zou maken. Als gitaarduo te gast bij hun
in het artiestenvak zittende ouders Ike en Margareth Everly,
brachten ze in december 1945 voor de zender KMA in
Shenandoah (Iowa) hun eerste radio-optreden. Er zouden
duizenden concerten volgen, een platenverkoop van
miljoenen en een invloedrijke uitstraling op een generatie
jongeren, al dan niet musicerend.
„Wake Up Little Susie", „Till I kissed you" en „When will I
Be Loved" waren gedenkwaardige hits in een tijd die bol
stond van romantiek. En wie mocht denken dat het
inderdaad „Bye Bye Love" was na een knetterende ruzie, nu
vijftien jaar geleden, had het uiteindelijk toch mis.
Weliswaar gingen Don en Phil gedurende zo'n tien jaar,
gekweld door privéproblemen, hun eigen weg, maar in 1983
sloten de al bijna verloren verklaarde zoons elkaar toch
weer in de armen. Reünieconcerten in de Londense Royal
Albert Hall gaven hen het vertrouwen terug en inmiddels
toert het duo weer door de hele wereld.
Dolf Ruesink zocht de Everly Brothers op in Londen en
sprak uitgebreid met ze aan de vooravond van een tournee
die de beide Amerikanen wèl in Groot-Brittannië en andere
Westeuropese landen brengt, doch niet in Nederland. Een
portret van een nu al legendarisch duo.
door Doif Ruesink
Don en Phil tijdens het reünieconcert in de Royal Albert Hall (Londen, 1983): "We zijn er even tussenuit geweest".
heeft Don ditmaal een sjaaltje rond de
hals.
Ruzie
Tegenover een tv-ploeg van BBC's
Breakfast News en zeven al dan niet
schrijvende journalisten, doen de Ever
ly's alle moeite een ontspannen indruk
te maken. Het bedienend personeel
maakt een al even accurate indruk en
voert met grote regelmaat ondefinieer
bare zoutjes aan, die met witte wijn of
miniraalwater weggespoeld dienen te
worden. Ongetwijfeld een betere am
biance dan in Knotts Berry Farm (Cali-
fornië), juli 1973, toen de Everly's er na
een knetterende ruzie de brui aan gaven
en hun fans treurend achterlieten. De
onschuld en de romantiek, die altijd de
boventoon hadden gevoerd, hadden het
dan toch afgelegd tegen de immer loe
rende gevaren in de harde muziekindus
trie.
Tien jaar later, in de Royal Albert Hall,
begon het sprookje opnieuw. „We zijn er
even een tijdje tussenuit geweest", con
stateert Phil ten overvloede. En hoe
voelt zo'n tweede keer in je carrière dan
aan, wil een Britse zondagskrant-journa
list van Don weten. „Net als in de lief
de", grinnikt deze, „ook een tweede is
heerlijk!"
Als meest invloedrijke Everly op de
negenentwintig gezamenlijke langspe-
lers heeft Don er ook het komend jaar
nog best zin in: .Het spelen is voor ons
veel makkelijker geworden in vergelij
king met vroeger. We hebben alles beter
onder controle, de beste apparatuur
staat tot onze beschikking, we kunnen
uitstekende muzikanten krijgen en het
ontbreekt ons aan niets. Bovendien
denk je thuis ook wel eens: wat doe ik
hier eigenlijk voor die televisie. Volgend
jaar spelen we weer op de 'fares', de gro
te kermissen en jaarmarkten, dat geeft
een geweldige kick, vooral in Kentucky,
waar we als het ware met één grote fami
lie te maken hebben".
Hoewel critici twijfelen aan een nog
langere voortzetting van hun carrière,
willen de Everly's voorlopig niet van op
houden weten. Vooral Don benadrukt
dat. Zijn broer zal later iets minder zelf
verzekerd doen en op huiselijke omstan
digheden wijzen. Een 'revival' kan de
beide Amerikanen echter niet worden
ontzegd. De nieuwe elpee 'Born Yester
day', die net deze dag in de handel is ge
komen, ontvangt zeer brede bijval.
Wedergeboorte
'Een wedergeboorte', 'de beste Ever
ly's sedert jaren, veel beter dan EB'84',
zijn enkele kwalificeringen. Geen num
mers meer van de kennelijk opgedroog
de schrijversbron Boudleaux Bryant,
maar klassieke krakers als Arms of Mary
van de Sutherland Brothers, Abandoned
Love van Bob Dylan, Sam Cookes' You
send me, heel verrassend Amanda Ruth
en als ode aan „de beste gitarist van deze
generatie", (citaat Everly's) het gevoeli
ge Why Worry van Dire Straits-voorman
Mark Knopfler.
Platenbonzen uit Londen en Los An
geles houden zich bezig met de branden
de vraag waarom er in Amerika en Euro
pa liefst drie verschillende singles van
Born Yesterday op de markt ziin ver
weg geweest. De country is door de ja
ren heen gebleven omdat er altijd goede
songschrijvers bleven die met uitste
kend materiaal op de proppen kwamen.
Country en rock hebben erg dicht bij el
kaar gelegen. Elvis Presley, Buddy Hol
ly, wij en nog vele anderen, allemaal zijn
we door die stroming beïnvloed. Tegen
woordig breken er in Los Angeles en
omgeving weer veel nieuwe bands door
die country in hun muziek hebben".
De Everly's en de Beatles, hun namen
worden vaak in één adem genoemd. Don
en Phil hebben het Liverpoolse kwartet
dat zich ooit The Four Everly Brothers
noemde, inmiddels ruimschoots als nog
acterende band overleefd. Hey Jude, Gi
ve Peace A Chance en laatstelijk nog
Wings of a Nightingale van Paul McCart
ney werden door de Amerikanen in hun
repertoire opgenomen. Daar tegenover
staat dat vele honderden artiesten op
aarde werk van de Everly's hebben uit
gedragen, variërend van oude rotten als
de Hollies (The Air that I breath), tot
hardrockers als Nazareth (Love Hurts)
en hedendaagse jeugdidolen als Paul
Young, wiens Love of the Common
People ook al jaren geleden van de Ever
ly's te horen was.
Paul Young was te zien en horen op
Live Aid, het meest spraakmakende mu
ziekfestival van de laatste jaren, Don en
Phil Everly ontbraken in de arena's van
Londen en Philadelphia. „Omdat", ver
ontschuldigt de jongste zich, „we dood
eenvoudig door niemand benaderd en
gevraagd zijn".
Verschillen
De Everly's, toch al niet de kampioe
nen van het moralistische lied en barri
cadebestormers bij uitstek, schijnen
daarnaast niet echt happig te zijn op der
gelijke manifestaties, waar de politiek
een beetje om de hoek komt kijken. „Als
we optredens hebben zeggen we die so
wieso nooit af voor een Live Aid of Farm
Aid. Aangegane verplichtingen gaan we
nimmer uit de-weg. We doen wel eens
iets voor een goed doel, maar dat hou
den we het liefst zo stil mogelijk", ver
volgt Phil, „ik vind het vervelend om er
heel openlijk over te praten en ermee te
pochen dat je iets zogenaamd 'goeds'
doet. In Kentucky zijn we wel met iets
bezig, het stichten van een onderwijs
fonds. that's all".
schenen. Een versnippering die de om
zet niet ten goede zou komen. Hoofdbre
kens waarvan het tweetal geen slapeloze
nachten krijgt. „We do what we feel en
we do'nt push anything", roept Don het
licht verbaasde gehoor toe. „Met dat
soort zaken houden we ons niet bezig",
vult Phil aan, „het kan ons niet zo erg
veel schelen en bovendien houden we
niet van al dat opgejaagde gedoe rond de
platenverkoop. Ik prefereer een wat rus
tiger en fijn leven".
„Om platen heb ik me nooit druk ge
maakt", verkondigt Phil Everly op zijn
hotelkamer, „ik weet er doorgaans ook
weinig van. Als we er een gaan maken?
Prima. Niet, dan is het ook uitstekend.
Langspelers en singles, het raakt me al
lemaal niet zo. De mensen komen sowie
so wel naar de Everley Brothers luiste
ren. Het gaat ze niet om oude of nieuwe
songs, ze komen om te horen hoe goed je
zingt. Toen we twee jaar geleden in de
Albert Hall speelden, hadden we net een
plaat uit. Dat is het mooiste van onze
muziek. Het is geweldig om een gouden
plaat te krijgen, maar ik zeg je vandaag
dat ik even trots was geweest op onze
carrière als we niet één hit zouden heb
ben gehad".
Country
„Great music comes from great wri
ting, daar gaat het allemaal om. Daarom
is de country, die de grootste invloed
heeft gehad op de rock and roll, nooit
ALL I HAVE TO DO IS DREAM
By BOUDLEAUX BRYANT
De Everly's anno 1985: "Voorlopig weten we van geen ophouden".
