'Ik heb moeten leren
om ook nee te zeggen'
Willem Oltmans op tilt in televisiedebat
TV-rubriek
KV" J
m
door
1
Nico Scheepmaker
Wieteke van Dort zou het liefst alles tegelijk doen
Seiko Matsuda of de droom van een Japans tieneridool
ZATERDAG 29 JUNI 1985
Het is vrijdagochtend, tien over
I elf. Bij geschiedschrijving kun je
niet nauwkeurig genoeg zijn! Zo
juist had ik Cherry Duyns aan de
telefoon, die mij kon mededelen
dat „Hier is... Adriaan van Dis"
zondagavond gewoon wordt uit
gezonden. Bij het terugzien van
het programma bleek de heftig
heid waarmee de journalist Wil
lem Oltmans en presentator
Adriaan van Dis elkaar zoniet let
terlijk dan toch woordelijk te lijf
waren gegaan, op het verkleinen
de scherm nog redelijk binnen
de proporties te zijn gebleven.
Wel is er iets uitgehaald, te weten
twee minuten van de 32 minuten
die het vraag- en twistgesprek
duurde. Daarin herhaalden de
beide heren zich een beetje. Maar
dat is normaal. Ook uit de beide
voorafgaande gesprekken is een
aantal minuten weggemonteerd.
Van het gesprek met de leider
van de Belgische socialisten,
Louis Tobback, dat donderdag
middag van 13.20 tot 13.53 duur
de en dus 33 minuten lang was, is
maar de helft overgebleven (16
minuten), en van het gesprek
met de mezzo-sopraan Jard van
Nes, dat duurde van 13.56 uur tot
14.13 uur op mijn horloge, is 14
minuten overgebleven. We moe
ten dus 3 minuten van haar mis
sen, in mijn tijdrekening, hoewel
ik na afloop dacht dat ik er geen
minuut van zou willen missen.
Hoe dan ook, van de uit de hand
gelopen discussie tussen
Adriaan van Dis en Willem Olt
mans blijkt nu dus het minste te
zijn geschrapt: twee minuten.
Twee minuten stilte...
Intussen lag er nog het tele
gram van Willem Oltmans, waar
in hij de voorzitter van de televi
sie van de VPRO mededeelde
dat hij pas na het zien van de
montage bereid was al dan niet
zijn toestemming te geven voor
daadwerkelijke uitzending. Ik
begreep van Cherry Duyns dat ze
ook na lang zoeken geen voorzit
ter van de VPRO van de televisie
hadden kunnen vinden, want dat
die man directeur heet, maar af
gezien daarvan waren ze toch
niet van plan hun programme
ring te laten afhangen van de toe
stemming van Willem Oltmans.
Toetsing vooraf was niet gebrui
kelijk in mediakringen. Het was
wat anders geweest als Willem
Oltmans tevoren bedongen had
dat de uitzending alleen mocht
plaatsvinden wanneer hij het uit
eindelijke resultaat had goedge
keurd, maar dat was niet ge
beurd. De kans dat het interview
dan überhaupt zou hebben
plaatshad, acht ik bovendien niet
groot, want Cherry Duyns, Alge
meen Eindredacteur Program
ma's, was er van het begin af aan
al tegen dat Willem Oltmans in
het programma zou optreden. Na
afloop van de opnamen zei hij
dan ook narrig, dat hij zich af
vroeg of je zo'n gesprek met Nar-
retje Notedop alleen vanwege de
rol zou moeten uitzenden, maar
dat gebeurt dus gelukkig wel.
Een pak van mijn hart, dan hoef
ik me daarover gelukkig niet
meer op te winden. Want ten eer
ste is Willem Oltmans niet zo
maar een Narretje Notedop,
maar een man die toch een aantal
belangrijke boeken heeft ge
schreven, die een bepaalde in
vloed hebben gehad (over de
Club van Rome, over de Russi
sche Amerika-kenner Arbatov),
al geef ik geen rooie spie voor die
boeken die over Russische affai
res gaan, waar ik iets van af meen
te weten. En ten tweede is hy be
halve een curieuze ook een niet
weg te poetsen persoonlijkheid,
al was het alleen maar omdat hij
al vanaf zijn negende jaar hon
derden dagboeken over zichzelf
en zijn eigen belevenissen heeft
volgeschreven.
Daar komt bij, dat ik vind dat
in principe alles uitzendbaar is,
en dat het de eerste en voor
naamste taak van tv-makers is
om interessante tv-programma's
te maken. Het hoog oplopende
twistgesprek tussen Oltmans en
Van Dis levert ongetwijfeld een
uniek tv-halfuurtje op, en omdat
het daarbij om twee persoonlijk
heden gaat die allebei hun weetje
weten en hun mannetje staan, is
het van secundair belang of je
een van die gesprekspartners nu
wel of niet au sérieus neemt in
zijn handel en wandel door de.
jungle van de politiek. Voorop
dient dan te staan, dat de kijkers
zich kunnen vergapen aan een
schouwspel waar de vonken van
af springen.
Bovendien worden er wel de
gelijk essentiële vragen opge
worpen over journalistieke nor
men. Oltmans verwijt Adriaan
van Dis. dat hij in een voorge
sprek een heel andere toon had
aangeslagen, dan nu de camera
op hen gericht was. En sugge
reerde dat hij dit in opdracht van
zijn redactie deed. Na afloop
bleek, dat de redactie zich bij
wijze van uitzondering nu eens
helemaal niet bemoeid had met
de vraagstelling aan Willem Olt
mans. „Voortaan laten we je al
tijd maar zelf alle vragen beden
ken", werd nog gekscherend ge
zegd, na de tumultueuze afloop.
Adriaan van Dis zei na afloop te
gen Oltmans dat hij twee dagen
eerder precies dezelfde dingen
gezegd en gevraagd en bespro
ken had, maar dat dit toen in een
lacherige sfeer werd afgedaan,
terwijl Oltmans diezelfde din
gen, met de camera op hem ge
richt, blijkbaar niet meer wilde
weten. „Ik heb me nog erg inge
houden", zei Adriaan van Dis.
Oltmans zou bijvoorbeeld heb
ben gezegd dat de Surinaamse
regering 1500 exemplaren van
het boekje over Desi Bouterse
had afgenomen, om ten geschen
ke te geven aan wie er om vroeg.
Enfin, in dat tomeloze gesprek
zien we hoe verwachtingspatro
nen worden doorbroken, en hoe
kwaad daar dan op gereageerd
wordt. Allemaal kijken dus!
NICO SCHEEPMAKER
(GPD) - Wieteke van Dort is
terug in het theater, dat ze zo'n
vijftien jaar geleden verliet. Tot
J 1970 speelde ze bij de Nieuwe
Komedie/Arena in haar woon-
plaats Den Haag, maar daarna
was zij vrijwel uitsluitend te
r, zien op de televisie in series als
'Oebele', 'De Stratemaker-op-
Mi zee-show', 'Dat ik dit nog mag
meemaken', 'Late Late Lien
Show' en 'J. J. de Bom', die
i haar de mogelijkheid boden
I onvergetelijke figuren te creë-
j ren als De Deftige Dame, Titia
Konijn en Tante Lien.
Het kind heeft altijd hoog geno
teerd gestaan in haar creatieve
denken. Niet voor niets volgde zij
de opleiding voor kleuterleidster,
toen zij in eerste instantie werd af
gewezen voor de toneelschool.
Over zichzelf zegt ze: „Ik vind mij
zelf altijd vrij kinderachtig in hoe
ik dingen uitleg. Ik ben ook nogal
naief. Soms betrap ik mijzelf erop,
i dat ik tamelijk kinderachtig denk,
maar ik ben nu 42, dus dat veran
dert natuurlijk niet meer".
door
Frans Doeleman
Wieteke loopt altijd over van de
ideeën, niet alleen op het gebied
van acteren, maar ook waar het zin-
gen, tekenen, schilderen of het ont-
1 werpen van motiefjes voor behang,
i dekbedden en dergelijke betreft:
„Ik wil altijd alles tegelijk, tenmin
ste alles wat ik goed kan. Ik ga
daarbij niet ook nog eens goed ko
ken, want dat kan ik niet. Toen ik
I begon met toneelspelen, dacht ik,
I ik rust niet voor ik zangeres ben
geworden. En ik heb evenmin ge-
rust voordat ik een plaat had ge-
I maakt".
i Het gevolg was vaak: niet meer
dan vier uur slaap per nacht en dat
heeft Wieteke op een zeker mo
ment lelijk opgebroken. Een paar
jaar geleden stortte zij voliedig in:
„Ik wilde te veel doen en niet één
of twee jaar, maar vijftien jaar lang.
Dat houd je niet vol. En dan ook
nog een hele goeie moeder willen
zijn, je moet dingen doen in huis.
Want wanneer je als vrouw leuk
werk hebt, heb je al een beetje een
schuldgevoel, dan wil je het thuis
ook heel erg leuk doen, en mag
'thuis' er niet onder lijden".
Wieteke verdween uit beeld en
krabbelde langzaam omhoog uit
het dal, met het vaste voornemen
zich niet meer te laten opjutten:
„Ik heb ook moeten leren om 'nee'
te zeggen". September vorig jaar
was zij zover hersteld, dat zij haar
terugkeer in het theater vierde met
drie solo-programma's. De sugges
tie van één totale one-woman-show
verwierp zij: „Ik wilde drie ver
schillende programma's maken,
anders zou ik mijzelf geweld aan
doen. Je kan Tante Lien niet com
bineren met kinderliedjes en even
min met serieus Nederlands reper
toire. Ik doe dus nu of 'De Late La
te Lien Show' of 'De achterkant
van het geluk' (Nederlandse chan
sons afgewisseld met klassieke
pianomuziek door vaste begeleider
Eduard Koning) of het kinderpro
gramma 'Wieteke staat voor aap',
waarin ik na de pauze ook een aap
word, want dat wilde ik al myn he
le leven. En dan heb ik verder nog
een hele hap repertoire voor in de
bejaardentehuizen".
Wieteke heeft vooral plezier in al
les wat ze doet en dat had tot ge
volg, dat ze makkelijk te strikken
was voor gratis optredens voor het
goede doel, het verrichten van de
aftrap voor een benefietwedstrijd
en dergelijke. Ook de familiekring
kan belangeloos genieten van haar
talenten: „Voor mijn ouders doe ik
wel eens wat met Kerstmis, ook
dingen die ik nooit in het openbaar
zou durven, want dan zing ik Tm
weissen Rössl', voor mijn vader. Je
ouders hebben hun hele leven voor
je klaar gestaan, dus als je ze daar
een plezier mee kunt doen... Soms
doe ik iets voor de schoolkrant van
de kinderen en toen Alexander nog
op de peuterschool zat, vroegen ze
me om een muur te beschilderen.
Dat wil ik best. Of op de lagere
school iets regisseren. Dat vragen
scholen natuurlijk gauw als er zo'n
ouder in de buurt is. Ik vind het
ook een beetje mijn plicht, want
andere ouders kunnen weer hel
pen met stencilen of zo, nou, dat
doe ik niet, want dat kan ik niet".
Wieteke van Dort gelooft dat
haar jeugd in Indonesië (in 1957, óp
14-jarige leeftijd, kwam zij naar
Den Haag) van grote invloed is ge
weest: „Het is een voorrecht om in
zo'n land groot te worden, je zit de
hele dag buiten, er is zoveel ruimte
om te spelen. Als we een film had
den gezien, een knokfllm of een
sprookjesfilm, konden we dat als
kinderen meteen na gaan spelen in
de tuin. Dan had je er nog echte
slangen bij ook of een paard voor
prins Valiant. Altijd in de natuur
zijn, stimuleert je fantasie. Ik ging
uren buiten zitten verzinnen".
Kuiken
Bedeeld met de creativiteit die
ook haar moeder eigen is, wilde
Wieteke naar de toneelschool:
„Maar daar zeiden ze: je ziet er uit
als een kuiken dat pas uit het ei
komt, ga eerst maar wat levenser
varing opdoen. Ik was 17 en had
maar drie jaar HBS, zodat ik ook
niet naar de tekenacademie kon.
Toen deed ik de opleiding voor
kleuterleidster en daar heb ik later
alleen maar plezier van gehad bij
het maken van radio- en tv-pro
gramma's voor kinderen. Ik heb
het diploma gehaald, maar vraag
niet hoe, want ik maakte die oplei
ding af terwijl ik inmiddels op de
toneelschool zat, waar ik alsnog
was toegelaten. Toen al sliep ik
maar vier uur per nacht. Eigenlijk
heb ik dat mijn hele leven gedaan,
twee dingen tegelijk, dat vind ik
heerlijk".
In de tweede klas bleef Wieteke
zitten en moést zij de toneelschool
verlaten. Maar Erik Vos was vol
doende overtuigd van haar talen
ten en nam haar op in de Nieuwe
Komedie/Arena. Ze speelde by dat
gezelschap zowel voor volwasse
nen als voor kinderen en tussen de
bedrijven door wijdde zij zich aan
een schriftelijke cursus reclamete
kenen, die zy afsloot met het diplo-
„In 'Romeo en Julia' speelde ik
Julia en ik dacht, wat krijgen we
nou, ik in de hoofdrol? Regisseur
Adrian Brine zei: maak je maar
geen zorgen, want Julia is een 14-
jarig meisje. En ja, ik had toch al
steeds kinderen gespeeld. Maar Ju
lia was zo leuk om te doen, dat ik
daarna dacht, nu kan mij niets leu
kers meer overkomen. Toen ben ik
getrouwd. Mijn man had al een
zoontje, zodat ik vond dat ik 's
avonds niet meer weg kon gaan en
ben ik gestopt met toneelspelen.
Later werkte ik in de schooltijden
van de kinderen voor radio en tv.
Pas nu, nu de jongens 13 en 18 jaar
zijn, ga ik weer eens 's avonds
weg".
„En ik ben een boek aan het
schrijven en illustreren. Als het
goed is, komt het in het najaar uit.
Het wordt een boek met veel knut
selen en zelf doen voor kinderen.
Ook mensen in het kleuter- en la
ger onderwijs kunnen er veel aan
hebben. Ik had al heel lang mate
riaal voor zo'n boek, want ik
schrijft altijd alles op wat mij in
valt. Op het moment dat je iets
moet bedenken, weetje het niet Ik
ga ook een serie platen maken,
want ik vind dat er te weinig is
voor peuters en kleuters. De eerste
wordt nu opgenomen. In de toe
komst wil ik zelf programma's
brengen en produceren voor video,
ook weer voor de kleine kinderen,
want die hebben eigenlijk alleen
Sesamstraat op tv en dat vind ik te
weinig. In het buitenland bestaan
er al programma's voor peuters
vanaf twee jaar, met van die simpe
le beelden. Je kan wel ontzettend
afgeven op dat kastje, maar je kan
het ook gebruiken".
Dekbed
Als een onophoudelijk borrelen
de bron van creativiteit spuit Wie
teke van Dort haar plannen en
ideeën en vertelt met enige trots:
„Een kinderdekbed met zeehond
jes dat ik ontworpen heb, loopt als
een trein. Niet dat ik er wat aan
verdien, want ik heb het ontwerp
verkocht, maar als een produkt
van jou gretig aftrek vindt, is dat
toch leuk. Ik heb ook een dekbed
ontworpen met alle rekentafels er
op en op het hoofdkussen staan
sommetjes. Samen met mijn broer
heb ik een firmaatje opgericht
(Wieteke Design), want ik denk,
zingen en spelen kan je niet tot je
tachtigste, ja, dat kan wel, maar ik
weet niet of ik dat leuk vind. Teke
nen vind ik ook zo leuk en ik schil
der. Dan werk ik aan bepaalde the
ma's, zoals autowrakken of peu
ken, en nu heb ik een aantal schil
derijen gemaakt met asfalt als on
derwerp. Wanneer ik behoefte voel
om kaboutertjes te tekenen of klei
ne zeehondjes, kan ik my uitleven
in de designs".
Hoewel Wieteke het allemaal wat
rustiger aan wil doen, in een be
scheiden frequentie haar theater
programma's in het land brengt en
voor tv alleen dingen aanneemt die
Wieteke van Dort: 'Ik wil met Tante Lien geen Indische mensen kwetsen'.
ongeveer een dag in beslag nemen,
duiken er ook weer andere zaken
op, zoals het op een speciale ma
nier presenteren van een aantal
klassieke kinderconcerten by het
Noordhollands Filharmonisch Or
kest. Tijd neemt ook het persoon
lijk beantwoorden van talloze brie
ven, waarin een enkele keer wat
boos wordt gereageerd op haar
creatie van Tante Lien.
„Die denken dat ik de Indische
mensen belachelijk maak, maar
dat is helemaal niet zo. Het is een
rol die ik speel. Tante Lien is een
mengelmoes van mensen om wie
ik vreselijk moet lachen, die ook
zo'n radde manier van praten heb
ben, geen blad voor de mond ne
men, elke enquêteur onderstebo
ven kletsen en dan ook nog een
mening hebben over prostitutie en
van Peter Frampton houden. In In-
dië moest je, als je van een nette
familie was, keurig Nederlands
spreken. Ik denk dat de boosheid
van sommigen daar iets mee te ma
ken heeft. Ik heb nooit zo'n zin om
mij daarin te verdedigen, maar ik
schrijf wel altijd iedereen terug en
dan leg ik het uit. Er is al zoveel
ergernis in de wereld. Ik vind het
niet leuk mensen te kwetsen, ik wil
of ontroeren";
Huishouden
Wieteke van Dort
ze creatief bezig kan zijn,
nen haar gezin, want huishoudelijk
s gelukkig a!
zijn, ook bii
werk trekt haar allerminst aan. Al
leen afwassen doet ze nog met enig
genoegen.
„Een paar jaar geleden heb ik de
afwasmachine de deur uit gedaan.
Maar het is niet leuk als je teleur
stelling op teleurstelling te verwer
ken krijgt in het huishouden. Ik
kook een beetje biologisch-dyna-
misch, dan heb ik ook wat nuttigs
gedaan. Maar als we lekker willen
eten, doen we dat buiten de deur.
Dat koken lukt niet. Aanvankelijk
ziet iedereen daar de humor nog
wel van in, dus leuk, gewoon op de
foto met die aangebrande koek
jes... Nee, het zou een ramp voor de
familie zijn als ik mij alleen daar
mee bezig zou moeten houden".
AMSTERDAM - Na het museum in Londen heeft nu ook de Amsterdamse
vestiging van Madame Tussaud een wassenbeeld in huis van de Ameri
kaanse popster Michael Jackson. In het museum aan de Kalverstraat
moest het beeld van Elvis Presley echter wijken voor de nieuwe aanwinst.
(foto ANP)
TAvrn /onnv T->i
TOKIO (GPD) - Baas boven
baas. Lady Diana had een trouw
japon met een sleep van acht me
ter lang, dus Seiko moest en zou
tien meter mee torsen. Maar he
laas, haar fragiele bouw liet een
dergelijke last niet toe, en Seiko
moest genoegen nemen met ze
ven meter. Japans meest popu
laire tiener-idool Seiko Matsuda
(23) is maandag in het huwelijk
getreden en neemt meteen af
scheid van de wereld van gla
mour en succes: zy zal voortaan
een toegewijde huisvrouw zijn.
En zo hoort het ook in Japan.
De huwelijksplechtigheid is op
vier televisienetten tegelijk
rechtstreeks te volgen. Vanuit
helikopters worden de bewegin
gen van de stoet geregistreerd.
Langs de route staan duizenden
fans te juichen. De populaire
weekbladen hebben dezelfde
dag nog speciale nummers klaar
met foto's van het extravagante
gebeuren. Totale kosten: bijna
drie miljoen gulden. Alleen de
taart al met ingebouwde elek
trische verlichting - kost 140.000
gulden.
Het is een dagje puur roman
tiek in regenachtig Tokio. Seiko
en bruidegom Masaki Kanda be
loven elkaar eeuwige trouw in de
rooms-katholieke Sarejio-kerk in
Meguro, hoewel geen van beiden
gelovig is. De sterren van de dag
beantwoorden aan alle verwach
tingen: o, wat zien ze er gelukkig
uit. Tranen vloeien aan weerszij
den van de beeldbuis. Net een
film.
het ook gekomen. In de
film werden ze verliefd op el
kaar. Hij: een Japanse kunste
naar in Mexico, belaagd door tal
van lokale schonen. Zij: op
vakantie in Mexico, natuurlijk
ongevoelig voor de charmes van
het autochtone manvolk, maar
des te heviger verliefd op hem.
door
Ruud Kreutzer
Voor het eerst in haar bliksem
carrière speelde Seiko een 'bedo
shiin' (bedscène), nauwelijks
twee jaar na haar eerste filmkus.
Om een lang verhaal kort te ma
ken, Seiko en Masaki besloten
ook in het werkelijke leven te
trouwen.
Dat is dan meteen het einde
van een carrière als tiener-ster.
Immers, zij dient het levende
symbool te zijn van reinheid en
vrouwelijke deugdzaamheid, en
dan is vaste verkering uit den bo
ze. „Ze moeten het vriendje van
alle fans kunnen zijn", legt ma
nager Aizawa uit. Hij heeft Seiko
van de straat opgepikt en veran
derd in een ster, zoals velen voor
haar en na haar.
Tarento
Wat er ook voor nodig is om
'tarento' te worden, talent hoort
daar niet bij. Seiko Matsuda ver
kocht in 1984 voor honderd mil
joen gulden platen, terwijl zy -
om het eens vriendelijk te zeg
gen - niet beschikt over een
stem van wereldklasse. Maar ver
der is alles perfect: de verpak
king en de service laten niets te
wensen over.
De ideale tiener-ster is niet
echt knap: een klein gebrek (een
scheve tand, een lichte vorm van
loenzen) wordt zelfs op prijs ge
steld. Dat versterkt het gevoel
van het meisje-om-de-hoek met
die grote ogen en die prettige
stem. In de allereerste plaats
moet een aspirant-idool 'kawaii'
zijn, zeg maar schattig of snoezig.
Dat beantwoordt niet alleen
aan de smaak van tieners. Heren
van middelbare leeftijd laten
zich ook graag bekoren door hun
charmes. In deze bevolkings
groep lopen er nogal wat rond
met seksuele frustraties, die zich
uiten in een overmatige belang
stelling voor prille meisjes. Dit
verschijnsel wordt Lolita-com
plex genoemd (in de volksmond
afgekort tot Lolikon), en de geïl
lustreerde tijdschriften voor
mannen komen daar ruim
schoots aan tegemoet.
Niet iedereen is daar gelukkig
mee. Schrijfster Kyoko Michishi-
ta: „Mannen denken dat ze alles
kunnen doen met onvolwassen
meisjes, en de groei van Lolikon
stimuleert die fantasieën". De
'tarentos' die dag in, dag uit de
beeldbuis bevolken, zijn op maat
gemaakt om in de behoefte te
voorzien: schaapachtig, pruile
rig, hulpeloos, maar ook een
smekende blik in de ogen. Zo
van: „Kom alsjeblieft, maar wees
wel voorzichtig".
Training
Het selecteren en kweken van
de tieneridolen gebeurt met de
zelfde wetenschappelijke preci
sie waarmee de export-markten
worden bewerkt. Een van de
smaakmakers van de entertain-
ment-wereld is Hideyoshi Aiza
wa, die al heel wat sterren heeft
voortgebracht. Ook Seiko Matsu
da.
Uit de tienduizenden foto's en
videotapes die hy elk jaar krijgt
toegestuurd, zoekt hij, bijgestaan
door een staf van 140, een paar
kandidaten uit. Die krijgen een
half jaar training, gevolgd door
een video-auditie. Wie door die
test heen komt, is min of meer
zeker van een carrière als 'taren
to'.
Dat betekent een paar jaar van
roem, maar ook van geleefd wor
den. Alles wordt door anderen
bepaald: wat ze draagt, wat ze
zingt en wat ze moet zeggen te
gen de pers. Alles draait om het
image, dat als het ware haar lijf
tijdelijk in bezit neemt.
Aizawa kiest zyn kandidaten
jong uit, vyftien jaar of nog jon
ger. De meest 'talentvolle' meis
jes komen zes maanden bij hem
in huis, waar hij de laatste hand
kan leggen aan de presentatie.
Op dat moment is de promotie-
machine al in volle gang. Tegen
de tijd dat de nieuwe ster haar
debuut maakt, weet heel Japan
al dat zij is voorbestemd om het
lievelingetje van het pubüek te
worden.
Van de vele miljarden yens die
de 'tarentos' bij elkaar huppelen
en neuriën, krygen ze zelf maar
een schijntje. Het meeste blijft
aan de strijkstok hangen van ma
nagers en platenbazen. Neem
Matsuda: zij verkocht in vijfjaar
tijd ongeveer vijfhonderd mil
joen gulden aan grammofoonpla
ten en videobanden, maar zij
hield daar 'slechts' een miljoen
gulden per jaar aan over.
Droom
De rest gaat naar de scheppen
de kracht achter de droom, en
niet te vergeten de vele noeste
werkers die zorgen voor de tekst
en muziek, de aankleding, de en
tourage, de persoonlijke contac
ten met televisiestations, de dis
kjockeys, de platenmaatschap
pijen.
De enkeling die het op eigen
houtje probeert, gaat doorgaans
snel voor de byl, zelfs als het al
een beroemdheid is. De wacht
kamer zit vol met meisjes die
trappelen van ongeduld om het
nieuwe gezicht te worden, het
nieuwe geluid, de nieuwe rage.
De inwisselbaarheid van de 'ta
rentos' is een voorwaarde is voor
hun populariteit. Want wat is ge-
makkelijer dan je te identificeren
met een ster die jij eigenlijk net
zo goed zelf had kunnen zijn?
