'De kinderen vonden me gewoon aardig'
Naima, zonder ondertiteling op tv
TV-rubriek
Iets te veel van het goede
y-ygrff 1
my j
■tv*- J
Wfisr
door
Nico Scheepmaker
Ria Bremer stopt na zeventien jaar met 'Stuif-es-in'
VARA-hulp
bereikt
vooral de
laagst
betaalden
Pop trekt
jaarlijks
8 miljoen
bezoekers
ZATERDAG 15 JUNI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Zou het waar zijn, wat 'ze' in Hil
versum beweren, dat zo'n suc
cesvolle opera als 'Naima' van
Theo Loevendie, die vorige week
in het Holland Festival zijn we
reldpremière beleefde, ook bij
ontstentenis van de NOS heus
wel zou zijn uitgezonden? In elk
geval is het waar dat de NOS
'Naima' woensdagavond uit
zond, en als met zoveel dingen
denk ik dan dat je wel weet wat
je hebt, maar niet wat je krijgt,
als de omroepverenigingen de
taakstelling van de NOS gaan te
rugdringen tot het minimum.
We zagen woensdagavond een
directe uitzending. Toen ik 'Nai
ma' dinsdagavond 'live' in Carré
zag, hing er boven de kassa een
waarschuwend bordje dat er die
avond televisieopnamen werden
gemaakt. Informatie leerde me,
dat die avond misschien opna
men zijn gemaakt voor een 'trai
ler', die als opwekking aan de kij
kers op woensdagavond is uitge
zonden, en dat er ongetwijfeld
.gerepeteerd is met de camera's,
maar dat er geen opnamen zijn
gemaakt. Ik vroeg me dat af, om
dat ik benieuwd was of er mis
schien een reserveband was ge
maakt in geval van plotselinge
calamiteiten (werd onlangs niet
de hoofdrolspeelster in 'Tosca'
tijdens de voorstelling onwel,
waardoor de pauze tussen de
tweede en derde akte een onna
tuurlijke lengte kreeg?), of dat er,
volgens de methodiek van Wim
Kan, van dezelfde voorstelling
verschillende opnamen waren
gemaakt, om de best geslaagde
voor het nageslacht te bewaren?
Laten we niet vergeten dat
'Naima' door de kritiek al is uit
geroepen tot de beste opera die
ooit in Nederland gecomponeerd
en geschreven is (zelfs minister
Brinkman van cultuur gaf na de
wereldpremière publieke toe dat
hij het 'heel aardig' had gevon
den), dus wie weet van welke on
schatbare historische betekenis
de beeldregistratie van deze eer
ste vijf oeropvoeringen (want
meer zijn het er niet!), met Jard
van Nes en Jan Derksen in de
hoofdrollen, ooit nog eens wordt!
Hoe graag zouden we nu immers
niet de beschikking'hebben over
de oeropvoeringen van 'Don Gio
vanni', 'Rigoletto' en 'Madame
Butterfly'! Bovendien was het de
zwanezang van het Amsterdam
Philharmonisch Orkest, dat aan
de bezuinigingen van minister
Brinkman ('heel aardig') ten of
fer is gevallen, dus reken maar
dat de leden daarvan thuis alle
maal de video hebben aangezet
„for sentimental reasons...
Het grootste verschil tussen de
opvoering die ik dinsdagavond
in Carré bij woonde, en de recht
streekse uitzending op woens
dagavond, school overigens in
het in ontvangst nemen van het
applaus en de toejuichingen
door de beide daders: Theo Loe
vendie en Lodewijk de Boer. Op
de televisie zagen we beiden, iet
wat schoorvoetend (vooral Lode
wijk de Boer), op het toneel naar
voren komen, waarna Theo Loe
vendie, zoals dat in artistieke
kringen betaamt, het gros van de
uitvoerenden op beide wangen
zoende, het donderde niet van
welk geslacht ze waren. Dinsdag
avond zocht Annett Andriessen
(Helga) vergeefs in de coulissen
naar Loevendie en De Boer, die
zich toen nog verscholen bleken
te houden op de tribune. Loeven
die klom toen nog even op het
decor om het applaus in ont
vangst te nemen, maar Lodewijk
de Boer geloofde het wel,- mis
schien ook, omdat hij, merk
waardig genoeg, na de première
nog op enig geboe was getrak
teerd. Aan zijn regie kan dat nau
welijks gelegen hebben. Mis
schien waren sommige mensen
ontevreden over zijn libretto, dat
(eigenlijk typisch Nederlands!)
deels in het latijn en deels in het
Engels was geschreven. Of beter
gezegd: geciteerd. Die dubbele
vreemdtaligheid zal televisiere
gisseur Hans Hulscher voor het
dilemma hebben geplaatst of
'Naima' voor het publiek thuis
nu ondertiteld moest worden of
niet? En zo ja, in welke taal? De
tegenstelling tussen Latijn (de
taal van Het Instituut) en Engels
(de taal van de vrijgevochtenen)
gaat immers ietwat verloren als
je allebei in het Nederlands ver
taalt. Het Latijn dan vertalen in
het Engels, en het Engels in het
Nederlands, zodat je de kijkers
halverwege tegemoet komt? Dat
zou een stoutmoedige oplossing
zijn geweest! Het tekstboekje,
dat je in Carré kon kopen, was
intussen ook niet te beroerd om
de oorspronkelijke Latijnse en
Engelse teksten op de linker
bladzijden in het Nederlands te
vertalen op de rechterbladzijden.
Een doodzonde was dat dus
blijkbaar niet. Een soortgelijk
probleem doet zich momenteel
voor met Shakespeare's 'Koning
Lear' in de Zweedstalige voor
stelling in de regie van Ingmar
Bergman. De festivalleiding wil
de de taalbarrière tussen het
Zweeds en het Nederlands enigs
zins opheffen door korte samen
vattingen van de tekst te projec
teren, maar Bergman wilde dat
niet, omdat dat de aandacht te
veel zou afleiden. Nu kennen de
ware toneelliefhebbers de tekst
en de gang van zaken bij 'King
Lear' na zo'n 380 jaar wel zo'n
beetje, maar 'Naima' is nog ka
kelvers, en Latijn lijkt nog min
der op Nederlands dan Zweeds.
Ik denk dat ik toch voor onderti
tels zou hebben gekozen, inhet
Nederlands, want je hoopt met
zo'n tv-opvoering toch ook de
niet-geroutineerde operaliefheb
bers te bereiken, die nog niet ge
wend zijn aan het feit dat ook de
teksten tot de muziek behoren,
die je wel hoort maar niet
verstaat...
HILVERSUM (GPD) - ,,'t Is
heel raar gelopen, zoals ik bij
dat programma ben gekomen".
Dat zegt Ria Bremer, de vrouw
die bekendheid kreeg als pre
sentatrice van het populaire
programma 'Stuif-es-in' en die
nu, na zeventien jaar daarmee
stopt. „Toentertijd", vervolgt
ze, „ben ik er letterlijk voor op
getrommeld vanaf een onbe
reikbaar vakantieadres".
„Ik zat op een boot in Fries
land, wilde echt 'es even hele
maal niets meer en onvindbaar
zijd, maar een man in een boot
met toeter, ik zie 'em nog voor
me, heeft mijn naam omgeroe
pen daar op de meren rond
Eernewoude en ja, toen hij bij
ons langs kwam drijven schrok
ik me helemaal kapot. Ik kreeg
echter het telefoonnummer
van Mieke Benda, de vrouw
achter Stuif, in mijn handen
gedrukt en moest haar direct
bellen. Vervolgens heb ik mijn,
koffers gepakt en de volgende
dag deed ik dus 'Stuif-es-in".
door
Margriet Hunfeld
„Omdat ik aan de beginperiode
stond van mijn loopbaan bij de te
levisie en eigenlijk elk aanbod kon
gebruiken dat meer inhield dan al
leen omroepen".
„Ik deed in die tijd toch al wat,
zat in een paar zaterdagmiddagpro
grammaatjes, deed 'Wie van de 3',
maar zoiets als een eigen program
ma presenteren, tja, dat was na
tuurlijk een prachtige uitdaging".
- Wat opvalt aan je presentatie
is dat je niet dat vreselijke onnoze
le, of onbenullige hebt waaraan an
dere presentatrices nogal 'es willen
lijden.
Ria Bremer: ,Haha, daar zeg je
wat: dat is dus ook de kritiek ge
weest op mij. Ik werd door velen te
bits gevonden, zou 'te volwassen'
doen tegen de kinderen. Oh ja,
vooral de AVRO-directie zag dat
toentertijd helemaal niet zitten,
met name Van der Zee vond me 'te
bozig".
„Maar de kinderèn hoorde je er
niet over en 't programma scoorde
vreselijk hoog. We hadden een
enorme respons, nou, je snapt dat
geen volwassene daaraan voorbij
kon gaan".
„Maar 't was met name Mieke die
me bij de directie verdedigde, want
zij kreeg dus te horen: „Dat kan
niet hoor, met die Ria Bremer, die
staat daar zo boos en bits en onaar
dig", maar dan was 't wèl Mieke die
elke keer zei: komen jullie 'es kij
ken hoe leuk dat gaat met die kin
deren, hoe plezierig ze zijn en hoe
ze zich op hun gemak voelen bij
Ria: we krijgen van hun nooit ver
velende reacties. En toen de kijk
cijfers eenmaal gingen meespelen
hebben ze 't er dus maar bij laten
zitten".
Journalist
- Maar vond jijzelf dan niet dat
je er iets aan moest doen. 't Lijkt
heel vervelend om van anderen het
etiket „bits" opgeplakt te krijgen.
Ria, gedecideerd: „Welnee, want
ik sta daar gewoon als journaliste,
vanuit die achtergrond heb ik al
tijd gedacht en gehandeld. Ik vond
dus datje kinderen op een normale
manier moest kunnen toespreken
en ze in hun waarde laten. Ik hou
er niet van om betuttelend te doen
en een kind dat wat te melden
heeft over z'n bol te gaan aaien. Ik
wilde 't beste er uit halen wat er in
zat, dat is dus puur journalistiek
werk en dat betekende dat ik niet
kinderachtig ging staan doen en
niet lievig, welnee, ik zei op een ge
geven moment: „Jij hebt wat te
vertellen, dus laat maar 'es horen".
Nou, de kinderen vonden dat pri
ma, ze hebben me gewoon aardig
gevonden, nooit lief dus".
„Maar", zegt ze, kortaf, „ik ben
mezelf gebleven, altijd. Ik kan niet
anders: als dat niet meer mag, dan
is 't dus over".
- Het werk voor 'Stuif-es-uit', de
filosofie er achter, de voorbereidin
gen, dat alles kwam van Mieke
Benda.
Ria: „Jazeker. Het feit dat 'Stuif
't meest populaire kinderprogram
ma werd door de jaren heen, dat is
haar prestatie. Als je meemaakte
hoe zij intuitief voelde of een kind
een onderwerp was voor de uitzen
ding, ja of nee, dan was dat echt
knap. Er zaten wel 'es dingen bij
waarvan ik me afvroeg: wat moet
ik er mee, maar dan zei Mieke: doe
jij nu maar wat ik zeg, dan zul je
wel zien wat er gebeurt. En ze had
dus altijd gelijk, want elke keer
werd 't dan een prachtig item".
- Hoe verklaar je het specifieke
succes van 'Stuif-es-in'?
Ria: „Vooral in 't begin was het
de formule die 't deed. Een heel
nieuwe formule dus, waabij we er
van uitgingen dat we met de kinde
ren een vuist wilden maken en dat
heeft jarenlang de vertedering ge
wekt van volwassenen, want ook
uit die groep kregen we stapels
fanmail".
aan. ,Je begrijpt dat we daar met
ouders best problemen over kre
gen. Waat bemoeit u zich mee,
vroegen ze ons dan. Dus legden we
ze vit: „Wij willen graag dat de kin
deren zich op hun gemak voelen,
die moeten niet voor zo'n uitzen
ding opgedoft worden, die hoeven
niet iets extra's te hebben voor zo'n
televisieshow, ze moeten gewoon
zichzelf zijn".
Ze vervolgt, glimlachend: „We
repeteerden ook nooit met de kin
deren, het enige dat we deden was
de plaats bepalen".
„Kinderen wisten nooit wat we
gingen vragen, soms begonnen ze
erover van tevoren, maar dan zei ik
ze: „Zeg jij 'es watje leuk zou vin
den" en op die manier kreeg ik dan
wel 'es een goeie aanleiding voor
een vraag".
Ijspegel
Krultang
- Die Vertedering werd onder
meer gewekt doordat jullie het
principe toepasten van 't kind ook
kind laten zijn.
Ria: „Wij hebben vanaf het begin
gezegd: geen ouders er bij en dat
was toen toch wel revolutionair;
we deden dat omdat anders Moe
der met Marietje meekwam en dan
de doos met krultang en de tas met
de schone jurk bij zich had. Wij zei
den dus steevast: zet u die spullen
maar in een hoek en vervolgens
vroegen we aan Marietje: „Vind jij
't leuk als straks je haar wordt inge-
kruld en de witte jurk met ruches
aanmoet?" „Nee", zei Marietje dan,
„ik zie er liever gewoon uit. En wij:
hou jij dan maar lekker je rokje
De kinderen waren in 't begin
van 'Stuif-es-in' ouder dan ze nu
zijn.
Ria: „Ja, dat is in de loop van de
jaren echt veranderd: de kinderen
zijn veel volwassener geworden.
We hebben de leeftijd van de deel
nemers dan ook naar beneden
moeten halen, want vroeger waren
't kinderen van veertien, vijftien
jaar die meededen, maar tegen
woordig kijken die niet eens meer.
De lagere-schooljeugd is 't nu, die
voor ons als groep interessant is".
- Alle programma's werden al
tijd live opgenomen. Gaf dat nooit
problemen, deden zich geen 'ram
pen' voor met zoveel joelende en en
thousiaste kinderen in de zaal?
Ria: „Nee, nooit-. We hebben wel
de bekende poepende en piesende
beesten op het toneel gehad en één
keer kwamen onverwachts de bal
lonnen naar beneden, 't teken in
„Stuif' voor de kinderen om het
podium op te rennen, maar dat
werd snel en netjes geregeld. Even
min hebben we trieste of vervelen
de dingen meegemaakt in de afge
lopen zeventien jaar".
Wat ons wèl verbaasde op 'n ge
geven moment was, dat we na elk
seizoen tegen elkaar zeiden: „Nu
hebben we toch echt wel alles ge
had op 't gebied van verzamelin
gen, hobby's, muziekmaken en
noem maar op, maar elk jaar weer
kwamen we dingen tegen waarvan
we verbaasd uitriepen: „nee, dat
hebben we dus tóch nog nooit ge
had! Kinderen zijn zo inventief en
komen zo plotseling met totaal an
dere dingen, datje echt met van al
les werd geconfronteerd. Of 't nu
een hamster was die een huisje had
gemaakt in de wc-rol of een jon
getje dat belde met de mededeling
dat hij de grootste ijspegel van Ne
derland aan het dak van de boerde
rij had hangen, elk seizoen op
nieuw kreeg je iets anders aange
reikt. Kinderen gaven zelf boven
dien ook aan welke richting je uit
moest. Op 'n gegeven moment ont
vingen we kinderbrieven met het
verzoek of ze een protest mochten
laten horen, bijvoorbeeld over de
schooltijden of de crossbaan die
zou moeten verdwijnen.
Er was dus een sfeer waarin kin
deren met bepaalde wensen kwa
men en Mieke heeft daar op inge
speeld door een soort speakerscor
ner te maken waarin 'n kind in
twee minuten mocht vertellen wat
'ie te vertellen had. Dat is dus een
tendens geweest. Maar ook was er
een tijd dat we kinderen zelf mu
ziek lieten schrijven voor een favo
riete artiest, die dan in ons pro
gramma zo'n liedje kwam zingen.
Dat vond ik een van de leukste on
derwerpen uit de Stuif', voegt ze
er enthousiast aan toe.
Playback
„Wat kinderen ook heel duidelijk
hebben aangegeven", vervolgt ze,
kritisch nu „was de wens om te
playbacken. Daar kregen we conti
nu brieven over en dat begon zo'n
beetje tien jaar geleden, dus een
hele tijd vóór Hennie Huisman
succes kreeg met zijn Playback-
show voor kinderen.
Mieke en ik vonden 't eigenlijk
maar niks, het idee om dat in 't pro
gramma op te nemen, maar de
brieven erover bleven komen, uit 't
hele land, dus uiteindelijk zijn we
er voor gezwicht. Groot succes, na
tuurlijk, dat zie je nu wel aan Hen
nie Huisman.
- Toch is het verschil tussen kin
deren uit 'Stuif en de Playback-
show dat kinderen in de laatste als
een soort mini-volwassenen wor
den neergezet, compleet met sexy
dameskleertjes en met alle manier
tjes die daarbij horen. Anders dus
dan in Stuif, waarin 'n kind zich
zelf bleef. Maakten jullie andere
keuzes of had 't te maken met kie
zen voor 'n bepaalde stijl, 'n ander
niveau?
Ria, voorzichtig formulerend:
„Wij hebben dat volwassen na-
maak-gedoe altijd geweigerd. Ik
denk dat 't ook komt, doordat wij
konden kiezen uit velen en daar
dan toch het echte kind uithaal
den. 't Was voor ons niet zo belang
rijk dat 't ontzettend goed zou moe
ten zijn, we hebben best 's een ni
veau lager genomen, omdat het
kind zo lekker spontaan was, of
omdat hij of zij er zoveel plezier in
had. Dus stonden er in ons pro
gramma echt wel 's kinderen vre
selijk vals te zingen, maar Mieke
zei dan altijd: 't gaat er om dat 't
kind er plezier in heeft en dat moet
je zien. Stuif is dus nooit een 'cele-
brity-show' geweest voor kinde
ren. Er zat bij ons een heel ander
principe achter dan, bijvoorbeeld,
bij de Playbackshow van tegen
woordig".
Aanbiedingen
- Komt er een nieuw kinderpro
gramma in de sfeer van 'Stuif-es-
in' en zo ja, ga jij dit dan weer sa
men doen met Mieke Benda?
Ria: „Ik weet niet wat voor plan
nen er zijn bij de AVRO op 't ge
bied van kinderprogramma's,
maar Mieke en ik zullen er niet bij
zijn. Mieke wilde op een gegeven
moment stoppen met 'Stuif, om
dat ze keihard bezig is met de Ka-
rel v.d. Graaf-show, een nieuw pro
ject van haar. Ik heb me daarbij
aangesloten, omdat ik zonder Mie
ke het succes van 'Stuif weinig
kans geef. Natuurlijk vind ik 't
jammer, ik had best door willen
gaan, maar ik heb eveneens alle be
grip voor Mieke's beslissing".
„Op dit moment heb ik natuur
lijk 'Vinger aan de pols' en mijn
DEN HAAG (GPD) - De zogehe
ten VARA-hulp beantwoordt aan
de vooraf gestelde verwachtingen.
Deze dienstverlening bereikt voor
al de laagstbetaalden. In 1984 wer
den ruim 9000 brieven met vragen
om informatie, advies en hulp ont
vangen. Dat is ruim 30 procent
meer dan was geschat. Eind van
het jaar was ongeveer 85 procent
van de brieven afgehandeld.
Dat blijkt uit het eerste jaarver
slag dat VARA-hulp maakte. De
VARA zelf, Humanitas en Konsu-
menten Kontakt richtten eind 1983
deze service op om de VARA te
helpen met de behandeling van
vragen die programma's van deze
omroep oproepen. Daarbij ging het
vooral om de Konsumentenman.
Uit de reacties kwam naar voren
dat het programma vooral mensen
met een laag inkomen en/of oplei
dingspeil bereikt. Zo brengen
briefschrijvers vaak hun financiële
schuld ter sprake en hebben ze
weinig idee van hun rechten en
plichten. Ook komen er veel brie
ven binnen van ouderen met alleen
een aow-uitkering.
Vorig jaar gingen de problemen
vooral over sociale verzekeringen
en voorzieningen, huisvesting en
over consumentenzaken. VARA-
hulp heeft afdelingen gevestigd bij
Humanitas en Konsumenten Kon-
takt. Op die manier kan de hulp
verlening beter, efficiënter en dus
goedkoper plaatsvinden.
De beperkte capaciteit van VA
RA-hulp maakt het nu onmogelijk
om aan andere programma's dan
de Konsumentenman dezelfde ge
wenste voorzieningen te bieden, zo
zegt het verslag. Vaak blijkt echter
wel een dringende behoefte, bij
voorbeeld naar aanleiding van de
programma's Wekkerradio, Sonja,
Onderste Steen en Hoor Haar.
DEN HAAG (ANP) - De meeste
van de ongeveer 70.000 popgroe
pen die ons land telt, staan er fi
nancieel slecht voor. Per band is
een aanschaf van apparatuur voor
40.000 gulden geen uitzondering.
Per optreden wordt nog geen 1.200
gulden betaald en daar zijn de on
kosten en het loon bij inbegrepen.
Economisch is de sector wel van
belang: er gaat jaarlijks een half
miljard gulden in om.
werk voor Televizier, daarnaast
zou ik best nog wel wat willen
doqn, maar dan moet 't echt hele
maal naar mijn zin zijn. De aanbie
dingen zijn er, alleen ben ik er nu
nog niet zo stuk van".
„Presenteren en op de buis je
verhaal kwijt kunnen is, wat mij
betreft, een echt vak, 'n moeilijk
vak ook. Denk.niet dat 't alleen
maar zoiets is als een lesje voorle
zen. Bovendien kom ik uit de jour
nalistiek (Friese Koerier, Noord-
Hollands Dagblad, Volkskrant) en
't alleen maar mooi-zitten-zijn is
niets voor mij. Ik wil gewoon wat
meer te bieden hebben dan alleen
maar dat!"
Dit blijkt uit de inventarisatie
van de popmuziek in Nederland
die H. de Graaff en H.O. van den
Berg voor het ministerie van wel
zijn, volksgezondheid en cultuur
hebben uitgevoerd. Het publiek
van de popgroepen houdt zich
vooral op in jeugd- en jongerencen
tra. Eén op de vijf centra zit in fi
nanciële moeilijkheden, zodat pop
muziek nauwelijks meer kan wor
den geprogrammeerd.
Per jaar komen acht miljoen
mensen op popconcerten af op de
naar schatting duizend podia. Het
circuit is groot en gammel. Een
zeer klein gedeelte kan worden be
schouwd als professioneel po
dium. Amateurs en beroepsmusici
zijn moeilijk te scheiden. Onduide
lijkheid en verwarring heersen in
de popsector, stellen de onderzoe
kers vast.
De organisatie is voor negentig
procent in handen van vrijwilli
gers. Van de podia wordt het over
grote deel nog niet door de ge
meenten als poppodium geaccep
teerd. Dat dient eerst te gebeuren
vóór plaatselijk structurele steun
van de grond kan komen, menen
De Graaff en Van den Berg.
Jonathan Richman en The Modern Lovers in LVC
Jonathan Richman and The
Modern Lovers. Gehoord: 14
juni, Leids Vrijetijdscentrum
(LVC), Leiden.
In het programmablaadje
had het JjVC er al voor gewaar
schuwd:'Jonathan Richman, 33
jaar, geboren in Boston, roept
moedergevoelens op. Binnen
vijf minuten en na twee instru
mentaaltjes had het manneke
dat inderdaad voor elkaar: me
nigeen wilde hem toen al tegen
zijn of haar borst drukken.
Richman, na vijfjaar weer in
het zadel met een toernee en
een nieuwe elpee, 'Rocking and
Romance' getiteld, dankt zijn
charmes voor een niet onbe
langrijk deel aan zijn grimassen
onder het spelen. Van zijn ge
zicht zijn in een zeer kort tijds
bestek achtereenvolgens ver
wondering over eigen kunnen,
ondeugendheid, onzekerheid,
enthousiasme en spanning af te
lezen. Blijkens de vele fototoe
stellen die naar de voorste rijen
werden doorgegeven is hij
daarmee fotogeniek.
Richman, zelf op gitaar en
bijgestaan door een drummer
met een drumstel van Maduro-
dam-afmetingen en een slunge
lig ogende gitarist (geen bas),
maakt kinderliedjes over ijsjes,
het strand, wasautomaten en
kleine dinosaurusjes. Hij doet
dat zonder ook maar een grein
tje ironie of sarcasme. De on
schuldige Jonathan krijgt de
hele zaal plaat met die eenvou
dige rock rollertjes die lullig,
ontroerend, aanstekelijk maar
op de lange duur, helaas, irri
tant zijn.
Het eerste half uur van zijn
optreden was in één woord
prachtig. Het vele publiek in
het sfeervolle LVC bleek 'The
Icecream Man' en 'Egyptian
Reggae' nog altijd te kennen.
De snelheid waarmee Richman
en zijn twee uitstekende bege
leiders zo energiek van leer
trokken, ebde echter al weer
snel weg naarmate Richman's
praatjes tussendoor almaar lan
ger en steeds minder leuk wer
den en zijn liedjes steeds meer
aan kampvuurtjes en andere
enge dingen deden denken.
Hoe verfrissend kleinschalig
en grappig ook, Richman's mu
ziek komt je op de lange duur
de strot uit. Het is net als na een
een hoge stapel pannekoeken
met suiker en stroop. Dan is het
immers hoog tijd voor een
weerbarstige kroket.
WIM KOEVOET
Ria Bremer: 'hou jij je rokje
(foto GPD)
