'Vrouwen verdringen zich rond kleedkamer' Bruce Springsteen redder van rock Wassenaarse Bad Bob drijft de waanzin ten top Gouden Griffel Els Pelgrom WOENSDAG 5 JUNI 1985 Bad Bob. Vier jongens uit Wassenaar die nog geen jaar samenspelen, maar zich zonder blik ken of blozen de beste band van Nederland noe men. Ze werden tweede in de Grote Prijs van Nederland, een landelijke wedstrijd voor pop groepen. Bij de prijsuitreiking wilde drummer Léon Spank uit pure vreugde de voorzitter van de jury omhelzen maar hij werd vervolgens door VARA-discjockey Jeroen Soer van het podium geschopt. Vorige week is de eerste langspeelplaat uitge bracht, 'The liqour written days', een titel die het imago van onbesuisdheid van de groep nog ver sterkt. Eindelijk weer eens een plaat uit eigen land waar je rechtop van in je stoel gaat zitten. Onverschrokken muziek, die klinkt alsof alles in de studio in één keer op de band is gezet, met een slidegitaar die klinkt als een scheermesje dat over een molensteen raspt, een bas als een kudde marcherende buffels, drums als mattenkloppers en een anachronistisch orgel. Bad Bob zingt er bij alsof z'n leven er van afhangt. De plaat is een aaneenschakeling van invallen, die door stu wende ritmes worden verbonden. De teksten over vrouwen zijn van drummer Léon Spank, de psychedelische teksten zijn van zanger Bob T. Ze waren zaterdag op Paüpop, een jaarlijkse festival van pop op z'n Wassenaars: jongeren in joggingpak, dames met hun hondje, ouders, broertjes en zusjes vormen het publiek. Brom merhelden zorgen ongewild voor vermaak. Eén van hen maakt een geweldige smak pal voor het podium. Niet direct de meest inspirerende omge ving voor Bad Bob, een band die het best in het donker gedijt. Aan de andere kant: de eeuwige zonnebrillen hebben dit keer wel degelijk een functie. En dankzij een jongetje dat in z'n eentje een spreekkoor 'Dallas, Dallas' aanheft, komt de stemming er toch in. Na afloop van het optreden hadden we een ge sprek met de wildemannen van Wassenaar, waarbij cirummer Léon Spank kwink slaat, gi tarist Guido en bassist Ed moeite doen een se rieuze ondertoon te vinden en zanger Bob T. zich wijselijk afzijdig houdt. WASSENAAR - Het gesprek komt hortend op gang. De eerste vragen vallen niet bepaald in goede aarde bij de leden van Bad Bob, die er op staan alle interviews gevieren te doen, omdat ze het voortdurend met elkaar oneens zijn. -Jullie zijn een Wassenaarse pop- groep. Dan hebben jullie die mooie installatie zeker van de ouders ca deau gekregen? "O, gaan we over Wassenaar be ginnen? Wij hebben niks met Was senaar te maken. Het gaat ons om de muziek en om niets anders. Bo vendien: je bent alleen kunstenaar als je óf arm blijft, óf geboren bent uit rijke ouders". Drummer Léon: "Mijn moeder vindt mijn creaties prachtig. Ze be taalt me grif en geeft me bovendien nog een portie liefde". - Hoe zijn die country-invloeden in jullie muziek verzeild geraakt? "Dit is echt belachelijk. Er zit he lemaal geen country in or\ge mu ziek. Hoogstens hoor je op de plaat door Ariejan Korteweg wat geloei van koeien. Het enige wat we met country gemeen heb ben is de losbandigheid". Dat belooft weinig goeds. Dee stemming draaitbij als de naam van een andere mogelijke invloed wordt genoemd: Captain Beef- heart. Het viertal klaart ziendero gen op. Gitarist Guido: "Captain Beef- heart is een god. Als je door zo ie mand beïvloed wordt mag je je ge lukkig prijzen. Captain Beefheart en jazz. vooral Charley Parker, daar luisteren we naar. Toen ik Zoot Hom Rollo hoorde (de gitarist van Beefheart, red.) dacht ik: zo wil ik ook spelen. Ook andere slidegi- taristen als Ry Cooder en Leo Kott- ke hebben me geïnspireerd". Bassist Ed: "Er is tijdloze en er is tijdgebonden muziek. Wij maken tijdloze muziek, net als Beefheart". Mannenpraatgroep Gitarist Guido: "We hebben in allerlei Wassenaarse groepjes geze ten: Bells of Home, Final Unit. Tot we elkaar tegenkwamen, hadden we nauwelijks zin meer in muziek maken. Als Bad Bob hebben we gezegd: geen funk, geen garage- rock, we gaan gewoon de muziek maken die we zelf mooi vinden. En het werkt. Als ik nu op een cassette hoor hoe ik een jaar geleden speel de denk ik: dat is een gitarist die bang is om op het podium te staan. Léon heeft ervoor gezorgd dat ik de rock en roll ben gaan waarde ren: boem-tak". "Er is niets nieuws onder de zon, dat pretenderen we ook niet. We spelen wat ons voor de voeten komt. Alle nummers zijn groeps- composities. We bekritiseren el- kaars partijen". Drummer Léon: "Maar we zijn geen mannenpraatgroep. Kijk: Ne derlandse muziek is niet kritisch en Nederlands publiek is dat ook niet. Moet je maar zien met wat voor groepen we in de finale van de Grote Prijs stonden. Wij zijn de enigen die nadenken. We hebben Bad Bob op Paüpop: v.l.n.r. gitarist Guido, drummer Léon, zanger/toetsenist Bob en bassist Ed. (foto Holvast) meer kritiek op ons zelf dan op an deren. We waren ook de enige groep in de Grote Prijs bij wie de vrouwen zich altijd rond de kleed- Geklets kamer verdrongen". Zanger Bob: "Ik heb al een revol- ;r gekocht". - Waar zijn die vrouwen nu dan gebl/zven? Drummer Léon: ''Ik heb tegen hen gezegd: rustig aan, eerst een interview, ik ben zo terug". Bassist Ed: "Loop toch niet zo onwijs te kletsen. Nee, weet je hoe het zit? Elk optreden van ons is uniek. We durven ingevingen van het moment te gebruiken, al staat het kader vast. Zo is de plaat ook gemaakt. We hebben het lang voor bereid en vervolgens de basis in één keer opgenomen. Het verve lende is alleen dat mensen verpest zijn door de rotzooi die ze normaal gesproken horen. Het is moeilijk die van je af te zetten. We doen niet mee aan dat gedoe van: dit vindt het publiek lekker, dus dit spelen wij. Voor je het weet zit je in de maalstroom van de publiciteit en moetje concessies gaan doen". Drummer Léon: "Het doen van concessies staat net zo ver van ons af als dat ik me aan een klein kind zou vergrijpen. Met Bad Bob kan het hoogstens mis gaan omdat de anderen genoeg krijgen van mijn geklets". - Jullie zeggen de volgens een pu bliekgerichte formule gemaakte muziek te verafschuwen, maar ko ketteren ondertussen wel met een liefde voor de tv-serie Dallas. Hoe is dat te verenigen? Drummer Léon: "Dat is geen kokketeren. We zitten elke donder dag aan de buis gekluisterd. Als ik de borsten van Pamela zie, word ik helemaal leip". Bassist Ed: "Dallas bestaat uit stereotypen, maar die zijn wel heel goed gedaan. Dallas is het leven zelf en veel beter dan Dynasty". - Wat doen de leden van Bad Bob in het gewone leven? Deze vraag wordt duidelijk als ontluisterend opgevat. Aanvanke lijk wordt elk antwoord geweigerd. Na lang aandringen komt er toch wat. Drummer Léon is video-edi tor, gitarist Guido bekwaamt zich in het uitgeven van boeken en bas sist Ed studeert culturele antropo logie. Zanger Bob blijft het ant woord schuldig, maar de anderen schilderen hem af als louche kun stenaar, met neveninkomsten uit de handel in verdovende midde len. "Zeg dat nou niet joh", schrikt hij op. "Daar krijg ik last mee". - Om nog even op die invloeden terug te komen: jullie muziek is. ze ker origineel, maar het is tegelijk ook een samenraapsel. Het intro van 'Yelling by my side' lijkt bij voorbeeld sprekend op dat van 'L'America' van de Doors. Consternatie alom. Bad Bob zegt het betreffende nummer niet te kennen. Muziek van na 1972 hou den ze niet bij. En passant wordt elke overeenkomst tussen zanger Bob en Jules Deelder naar het rijk van het toeval verwezen. Drummer Léon; "Invloeden? Nou ja, als je vriendin je net de bons heeft gegeven schrijf je een ander nummer dan als je denkt net de ware Maria te hebben ontmoet. Je wordt vanaf dat je in de box zit al beïnvloed. Voor de muziek die je later gaat spelen maakt het ver schil of je als kind je melk uit een plastic of een metalen zuigfles hebt gekregen. Dat neem je allemaal Bassist Ed: "Nou, dat hoor ik er niet aan af'. Drummer Léon: "M'n moeder draaide vroeger de Blue Dia monds, dat weet ik zeker. Dat heeft z'n sporen nagelaten in hoe ik nu speel. Die zijn alleen niet precies aan te wyzen". - Jullie noemen je de beste band van Nederland, maar beroemen je ook op jullie zelfkritiek. Wat zijn dan de zwakke plekken? Gitarist Guido: We zijn tè kri tisch. We zijn niet meer in staat de positie van een luisteraar in te ne- Drummer Léon: "Ik ben muzi kaal volmaakt voldaan". Bassist Ed: "We zouden naar nog meer eenvoud kunnen streven. Met zo min mogelijk noten een zo goed mogelijk produkt maken". Zanger Bob: "Ik'heb alleen maar tekortkomingen, maar vind mezelf onwys goed". Drummer Léon: 'Z'n tekortko mingen maken hem uniek". Gitarist Guido: "We vormen een viereenheid, dat is onze kracht. Ie dere lui hier in Wassenaar speelt tien maal sneller dan ik. Dat inte resseert me niet. Wij inspireren el kaar. Er is een wederzijds repect waar elke band een punt aan kan zuigen". Drummer Léon: "Er wordt je in den lande arrogantie verweten, al leen omdat je eerlijk bent. Femi nistes maken ons de raarste verwij ten. Ik kan alleen maar zeggen: vrouwtjes, ga niet bij de pakken neerzitten, zonder seks is iedereen een vaatdoek". Tot slot, vertrouwelijk: "Weet je, ik ben eigenlijk een exhibitionist wiens lui te klein is om z'n broek te laten zakken". Overdonderend begin van Europese tournee SLANE CASTLE (GPD) - „All right, jullie daar! Hou op met dat heen en weer wiegen, zo verpletter je de mensen hier vooraan tegen de hekken". Het concert waarmee Bruce Springsteen zaterdag in een romantische Ierse vallei zijn Euro pese tournee van start laat gaan, is ruim een kwartier oud als The Boss zélf ingrijpt. Er zijn bijna 70.000 mensen voor hem komen opdagen in een natuurlijk ge vormd amfitheater, dat begrensd wordt door het in historisch op zicht niet onooglijke riviertje The Boyne, het kasteel van Lord Henry Mountcharles en een groene wal die door prehistorische reuzenhan- den moet zijn opgeworpen. door John Oomkes Alleen de grootste lokaties in Eu ropa zullen de komende vijf weken geschikt zijn om de kolossaal ge groeide belangstelling voor Ameri- ka's rockheld nr. 1 het hoofd te kunnen bieden. Het Wembleysta- dion in Londen, het San Sirosta- dion in Milaan en de Kuip van Feyenoord (op 12 en 13 juni aan staande) zijn al weken lang uitver kocht. Een sluitende verklaring voor de plotselinge vertienvoudi ging van de interesse voor Springs teen lijkt moeilijk te geven zijn onomstotelijke integriteit en sym boolfunctie staan al sinds het mid den van de jaren zeventig vast. Maar sinds kort herkennen miljoe nen in plaats van honderddduizen- den zich in de passie van Bruce. Wat is de lading die de Ameri kaanse vlag lijkt te dekken? In The Promised Land, het sleutellied van Darkness on the Edge of Town (1978) gaat Springsteen heel ver in zijn veroordeling van Amerika als het land waar de mogelijkheden in werkelijkheid maar heel beperkt zijn. Tegen de bierkaai in houdt de 35-jarige held echter hardnekkig vast aan de idee van een zinvolle toekomst. Dat bracht een conser vatief als president Reagan er in zijn verkiezingscampagne toe de loftrompet te steken over hét idool van jong Amerika. Springsteen corrigeerde hem hard. Hij droeg korte tijd later Johnny 99 aan hem op. Het is een lied over een arbei der die overbodig raakt door de ontslagen in de autoindustrie. Springsteen is zó snel een mega ster geworden, dat de media het moeilijk vinden om zijn opkomst te verklaren. Géén seksuele uit spattingen, géén drugs, wél rock 'n' roll. En hoe! Bruce beëindigt zijn concert in Slane met de kreet dat hij 'een gevangene is van de Bruce Springsteen rechtssamenmet Clarence Clemons (links) tijdens het concert in Slane Castle. rockmuziek'. Al ruim tien jaar brengt hij zijn mélange met een toewijding en een intensieve koorts die van elke plaat op zijn naam een hoogtepunt heeft ge maakt. Zijn concerten hebben een legendarische reputatie gekregen. Dat dat alles nu meer mensen dan ooit.tevoren aanspreekt, kan muzi kaal verklaard worden in de om standigheid dat zijn laatste album, Born in the USA, toegankelijker is. Zelfs wie Bruce pas leerde kennen door de enkele regels die hij zingt in We are the World, die moet zich niet aan de indruk kunnen onttrek ken dat Springsteen een performer is die alles geeft, en voor de volle honderd procent in kan staan voor wat hij over het voetlicht te bren gen heeft. Terug naar Slane in Ierland. Net als de media slaat de lokale bevol king verbijsterd het fenomeen ga de. Vorig jaar liep een identiek eve nement rond Bob Dylan uit op rel letjes en Lord Mountcharles moest duchtig met bankbiljetten strooien om ditmaal iets te kunnen verdie nen. In kilometerslange files per sen tienduizenden zich het dal in. Geen wonder dat er wel iemand voor het podium bekneld kan ra ken. Springsteen krijgt applaus voor zijn vermaningen; dit zijn mensen die niet zijn gekomen om rotzooi te trappen, maar zich te ver zadigen aan zijn energie. „Wie hulp, nodig heeft, die steekt zijn hand maar even op", zegt hij bezorgd over het gedrang in de volle hitte van een zomers brandende zon. Het publiek reageert met adequate humor: duizenden steken prompt hun hand op teneinde op het po dium te worden getrokken. Het tweeëneenhalf uur durende con cert verloopt daarna uiterst soepel, maar volgens de regels der kunst. Aan het slot verkeert het publiek in een zo grote mate van euforie dat er geen eind aan lijkt te kunnen komen. Springsteen is nu voor de derde keer in Europa op tournee. Sinds de dagen dat hij door Jon Landau (indertijd redacteur van het leiden de Amerikaanse muziekblad Rol ling Stone; thans zijn manager en producer) werd uitgekreten voor 'de toekomst van de rock 'n' roll' is er niet veel veranderd. De sound is in principe dezelfde: rockmuziek waarin de traditie op een voetstuk wordt gezet en Elvis, Gene Vin cent, Little Richard, Buddy Holly, Del Shannon, Jack Nitzsche en Phil Spector doorklinken. De show is eveneens weinig gewij zigd: in 1975 brandde Bruce met zijn E Street Band relatief kleine zalen als het RAI Congrescentrum in overdrachtelijke zin af. In 1981 leek Ahoy op een buurthuis en nu is de vallei van Slane omgetoverd in een intiem openluchttheater. Een grote, showmatige aanpak zo als bij The Stones (Jagger in een hoogwerker) of David Bowie (com putergestuurde spots) ontbreekt. Twee kolossale videoschermen ten weerzijden van het podium zorgen ervoor dat niemand een detail van het optreden hoeft te missen. The E-Street Band is Springs teen's vaste band sinds 1974. De sound is véél gekopieerd: het sim pele, effectieve drummen van Max Weinberg, de ruige sax van Claren ce Clemons, het sobere bassen van Gary Tallent, de manier waarop pianist Roy Bittan en organist Danny Federici tegen elkaar in spelen, de uitzinnige gitaarstijl en de rauwe zangstem van Bruce. De namen zijn legio, de imitaties alle maal minder, of het nu Chris Rea, Tim Curry, Bryan Adams of zelfs Johnny Cougar betreft. De enige verandering betreft het vertrek van Bruce' vaste kameraad, gitarist Miami Steve van Zandt (alias Little Steven), die zijn eigen pad volgt. Diens gitaarpartijen zijn overgeno men door Nils Lofgren, een ster die tot fan werd, eón een muzikant die zeer gecontroleerd het 12-snaren- werk verzorgt. Little Steven's kop stem wordt nu gedaan door een achtergrondzangeres, Patti Scialfa. Ze is het enige radertje in de ma chinerie dat niet helemaal voldoet. Het concert bestaat uit twee sets, plus twee uitgebreide toegiften, waarin geen bijzondere verrassin gen zitten verscholen, of het moet een constatering zijn dat Atlantic City (van het solo-album Nebras- ka) in een semi-elektrisch arrange ment intiem blijft klinken. De show is opgebouwd uit het be kendste materiaal: een trio snelle songs bij de opening (Born in the USA, Badlands, Out in the Street), dan een emotionele verdieping (Johnny 99, Atlantic City) en ver volgens een dergelijke golfbewe ging tot het eind. Trapped is het hoogtepunt van de eerste set dank zij expressief zingen en een refrein dat bijna religieus-geladen over komt. Prachtig is Bruce' rap in Glory Days en meeslepend zijn be toog over My Hometown. De eerste climax ligt in Thunder Road met een kolossaal duel tussen Springs teen, Lofgren en Clemons. De tweede set kent minder de zorg voor een achterliggende bete kenis. Springsteen kiest tenslotte voor uitzinnige dans en oprechte lol. Cover Me, Dancing in the Dark, Hungry Heart, Cadillac Ranch, Downbound Train, het ronduit sensuele I'm on Fire, Pink Cadillac en een uitvoerige en Mexicaans ge tinte versie van Rosalita. De toegif ten vormen het toefje slagroom op de koffie: Bruce weet dan de bezie ling zoals in zijn lijfnummer Bom to Run te verbinden met simpele, maar jubelende pret. Covers van twist Shout en Do you love Me spreken boekdelen. Zo móet rock worden gebracht: nfet hoofd, hart emhëupen. Als Springsteen niet de toekomst van de rock zal blijken te zijn, dan is hij in elk geval de red der ervan geweest. 1(1) Don't You - Simple Minds 29 (36) 2(3) Dancing in the Dark - Bruce Springsteen 30 (30) 3 2) We are the World - USA for Afrika 31 (33) 4 (13) 19 - Paul Hardcastle 5 (4) Everybody Wants to Rule 32 Tears for Fears 6(7) That ole devil called love 33 (37) Alison Moyest 7 (10) In my House - Mary Ja- 34 ne Girls 8 8) The Unforgettable Fire - 35 (29) U2 9 (11) You can win if you want 36 (39) Modern Talking 10 (16) Love is in your Eyes 37 Gerard Joling 11 5) Rhythm of the Night - 38 Debarge 12 6) The Summertime - BZN 39 13 (20) A view to a Kil Duran Duran 40 (38) 14 (17) Kronenburg Park - Frank Boeijen Groep Run to you - Bryan Adams Let it swing - Bobby- socks Cry - Godley Creme All at once - Whitney Houston Feel so real Steve Ar- rington Could it be i'm falling Grant/Graham Mijn meissie - Danny de Munk Clouds across the Moon Rah Band Would I lie to you Eu- rythmics So in love Orchestral Manoeuvres in the Dark Kom der bij Normaal History Mai Tai Wasmasjien Trafassi Kiss me - Stephen tin tin Duffy Around my Dream - Sil ver Pozolli Lover come back to me Dead or Alive Celebrate Youth - Rick Springfield Love the Alein - David Bowie Danger - The Star Sis ters Spend the Night - Coll Notes Once in a Lifetime - Talking Hëads Since you came into my Live Glenda Peters Slave to Love Bryan Ferry Letter from my Heart - Steve Allen The Heat I son - Glenn Frey Let's gó together - Chan ge (Stichting Ned. Top 40) AMSTERDAM (ANP) - De schrijf ster Els Pelgrom heeft voor de tekst van het boek .Kleine Sophie en lange wappers' de gouden grif fel 1985 toegekend gekregen. De gouden penseel is dit jaar voor The Tjong Khing, die de illustraties in dat boek heeft verzorgd. De stich ting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek heeft de toe kenning van deze jaarlijkse prijzen voor Jrinder- en jeugdboeken giste ren bekend gemaakt. Verder zijn zilveren griffels toe gekend aan Annemie Heymans voor het boek .Neeltje', Tony Ross voor .Towser en Sadie's verjaar dag', Trude de Jong voor ,Aram en de bende van de boomstam', Aidan Chambers voor ,Het geheim van de grot', Remco Ekkers voor .Harin gen in sneeuw', Peter van Gestel voor ,Uit het leven van Ko Kruier', Joyce Rock wood voor ,Het Els Pelgr »n Quentin Blake voor zijn uiustra- van ae zon, Irina Korschunow ties in het boek Het verhaal van de voor ,Hij heette Jan' en Midas Dek- dansende kikker', kers voor .Kijken met je handen'. De prijzen worden op 2 oktober, Zilveren penselen gaan dit jaar bij de opening van de Kftiderboe- naar Margriet Heymans voor haar kenweek, uitgereikt in 't Spant in illustraties in het boek .Jipsloop' Bussum.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1985 | | pagina 25