'Vrouwen verdringen zich rond kleedkamer'
Bruce Springsteen redder van rock
Wassenaarse Bad Bob drijft de waanzin ten top
Gouden Griffel Els Pelgrom
WOENSDAG 5 JUNI 1985
Bad Bob. Vier jongens uit Wassenaar die nog
geen jaar samenspelen, maar zich zonder blik
ken of blozen de beste band van Nederland noe
men. Ze werden tweede in de Grote Prijs van
Nederland, een landelijke wedstrijd voor pop
groepen. Bij de prijsuitreiking wilde drummer
Léon Spank uit pure vreugde de voorzitter van
de jury omhelzen maar hij werd vervolgens door
VARA-discjockey Jeroen Soer van het podium
geschopt.
Vorige week is de eerste langspeelplaat uitge
bracht, 'The liqour written days', een titel die het
imago van onbesuisdheid van de groep nog ver
sterkt. Eindelijk weer eens een plaat uit eigen
land waar je rechtop van in je stoel gaat zitten.
Onverschrokken muziek, die klinkt alsof alles in
de studio in één keer op de band is gezet, met een
slidegitaar die klinkt als een scheermesje dat
over een molensteen raspt, een bas als een kudde
marcherende buffels, drums als mattenkloppers
en een anachronistisch orgel. Bad Bob zingt er
bij alsof z'n leven er van afhangt. De plaat is een
aaneenschakeling van invallen, die door stu
wende ritmes worden verbonden. De teksten
over vrouwen zijn van drummer Léon Spank, de
psychedelische teksten zijn van zanger Bob T.
Ze waren zaterdag op Paüpop, een jaarlijkse
festival van pop op z'n Wassenaars: jongeren in
joggingpak, dames met hun hondje, ouders,
broertjes en zusjes vormen het publiek. Brom
merhelden zorgen ongewild voor vermaak. Eén
van hen maakt een geweldige smak pal voor het
podium. Niet direct de meest inspirerende omge
ving voor Bad Bob, een band die het best in het
donker gedijt. Aan de andere kant: de eeuwige
zonnebrillen hebben dit keer wel degelijk een
functie. En dankzij een jongetje dat in z'n eentje
een spreekkoor 'Dallas, Dallas' aanheft, komt de
stemming er toch in.
Na afloop van het optreden hadden we een ge
sprek met de wildemannen van Wassenaar,
waarbij cirummer Léon Spank kwink slaat, gi
tarist Guido en bassist Ed moeite doen een se
rieuze ondertoon te vinden en zanger Bob T. zich
wijselijk afzijdig houdt.
WASSENAAR - Het gesprek komt
hortend op gang. De eerste vragen
vallen niet bepaald in goede aarde
bij de leden van Bad Bob, die er op
staan alle interviews gevieren te
doen, omdat ze het voortdurend
met elkaar oneens zijn.
-Jullie zijn een Wassenaarse pop-
groep. Dan hebben jullie die mooie
installatie zeker van de ouders ca
deau gekregen?
"O, gaan we over Wassenaar be
ginnen? Wij hebben niks met Was
senaar te maken. Het gaat ons om
de muziek en om niets anders. Bo
vendien: je bent alleen kunstenaar
als je óf arm blijft, óf geboren bent
uit rijke ouders".
Drummer Léon: "Mijn moeder
vindt mijn creaties prachtig. Ze be
taalt me grif en geeft me bovendien
nog een portie liefde".
- Hoe zijn die country-invloeden
in jullie muziek verzeild geraakt?
"Dit is echt belachelijk. Er zit he
lemaal geen country in or\ge mu
ziek. Hoogstens hoor je op de plaat
door
Ariejan Korteweg
wat geloei van koeien. Het enige
wat we met country gemeen heb
ben is de losbandigheid".
Dat belooft weinig goeds. Dee
stemming draaitbij als de naam
van een andere mogelijke invloed
wordt genoemd: Captain Beef-
heart. Het viertal klaart ziendero
gen op.
Gitarist Guido: "Captain Beef-
heart is een god. Als je door zo ie
mand beïvloed wordt mag je je ge
lukkig prijzen. Captain Beefheart
en jazz. vooral Charley Parker,
daar luisteren we naar. Toen ik
Zoot Hom Rollo hoorde (de gitarist
van Beefheart, red.) dacht ik: zo wil
ik ook spelen. Ook andere slidegi-
taristen als Ry Cooder en Leo Kott-
ke hebben me geïnspireerd".
Bassist Ed: "Er is tijdloze en er is
tijdgebonden muziek. Wij maken
tijdloze muziek, net als Beefheart".
Mannenpraatgroep
Gitarist Guido: "We hebben in
allerlei Wassenaarse groepjes geze
ten: Bells of Home, Final Unit. Tot
we elkaar tegenkwamen, hadden
we nauwelijks zin meer in muziek
maken. Als Bad Bob hebben we
gezegd: geen funk, geen garage-
rock, we gaan gewoon de muziek
maken die we zelf mooi vinden. En
het werkt. Als ik nu op een cassette
hoor hoe ik een jaar geleden speel
de denk ik: dat is een gitarist die
bang is om op het podium te staan.
Léon heeft ervoor gezorgd dat ik
de rock en roll ben gaan waarde
ren: boem-tak".
"Er is niets nieuws onder de zon,
dat pretenderen we ook niet. We
spelen wat ons voor de voeten
komt. Alle nummers zijn groeps-
composities. We bekritiseren el-
kaars partijen".
Drummer Léon: "Maar we zijn
geen mannenpraatgroep. Kijk: Ne
derlandse muziek is niet kritisch
en Nederlands publiek is dat ook
niet. Moet je maar zien met wat
voor groepen we in de finale van de
Grote Prijs stonden. Wij zijn de
enigen die nadenken. We hebben
Bad Bob op Paüpop: v.l.n.r. gitarist Guido, drummer Léon, zanger/toetsenist Bob en bassist Ed. (foto Holvast)
meer kritiek op ons zelf dan op an
deren. We waren ook de enige
groep in de Grote Prijs bij wie de
vrouwen zich altijd rond de kleed- Geklets
kamer verdrongen".
Zanger Bob: "Ik heb al een revol-
;r gekocht".
- Waar zijn die vrouwen nu dan
gebl/zven?
Drummer Léon: ''Ik heb tegen
hen gezegd: rustig aan, eerst een
interview, ik ben zo terug".
Bassist Ed: "Loop toch niet zo
onwijs te kletsen. Nee, weet je hoe
het zit? Elk optreden van ons is
uniek. We durven ingevingen van
het moment te gebruiken, al staat
het kader vast. Zo is de plaat ook
gemaakt. We hebben het lang voor
bereid en vervolgens de basis in
één keer opgenomen. Het verve
lende is alleen dat mensen verpest
zijn door de rotzooi die ze normaal
gesproken horen. Het is moeilijk
die van je af te zetten. We doen niet
mee aan dat gedoe van: dit vindt
het publiek lekker, dus dit spelen
wij. Voor je het weet zit je in de
maalstroom van de publiciteit en
moetje concessies gaan doen".
Drummer Léon: "Het doen van
concessies staat net zo ver van ons
af als dat ik me aan een klein kind
zou vergrijpen. Met Bad Bob kan
het hoogstens mis gaan omdat de
anderen genoeg krijgen van mijn
geklets".
- Jullie zeggen de volgens een pu
bliekgerichte formule gemaakte
muziek te verafschuwen, maar ko
ketteren ondertussen wel met een
liefde voor de tv-serie Dallas. Hoe is
dat te verenigen?
Drummer Léon: "Dat is geen
kokketeren. We zitten elke donder
dag aan de buis gekluisterd. Als ik
de borsten van Pamela zie, word ik
helemaal leip".
Bassist Ed: "Dallas bestaat uit
stereotypen, maar die zijn wel heel
goed gedaan. Dallas is het leven
zelf en veel beter dan Dynasty".
- Wat doen de leden van Bad Bob
in het gewone leven?
Deze vraag wordt duidelijk als
ontluisterend opgevat. Aanvanke
lijk wordt elk antwoord geweigerd.
Na lang aandringen komt er toch
wat. Drummer Léon is video-edi
tor, gitarist Guido bekwaamt zich
in het uitgeven van boeken en bas
sist Ed studeert culturele antropo
logie. Zanger Bob blijft het ant
woord schuldig, maar de anderen
schilderen hem af als louche kun
stenaar, met neveninkomsten uit
de handel in verdovende midde
len. "Zeg dat nou niet joh", schrikt
hij op. "Daar krijg ik last mee".
- Om nog even op die invloeden
terug te komen: jullie muziek is. ze
ker origineel, maar het is tegelijk
ook een samenraapsel. Het intro
van 'Yelling by my side' lijkt bij
voorbeeld sprekend op dat van
'L'America' van de Doors.
Consternatie alom. Bad Bob zegt
het betreffende nummer niet te
kennen. Muziek van na 1972 hou
den ze niet bij. En passant wordt
elke overeenkomst tussen zanger
Bob en Jules Deelder naar het rijk
van het toeval verwezen.
Drummer Léon; "Invloeden?
Nou ja, als je vriendin je net de
bons heeft gegeven schrijf je een
ander nummer dan als je denkt net
de ware Maria te hebben ontmoet.
Je wordt vanaf dat je in de box zit
al beïnvloed. Voor de muziek die je
later gaat spelen maakt het ver
schil of je als kind je melk uit een
plastic of een metalen zuigfles hebt
gekregen. Dat neem je allemaal
Bassist Ed: "Nou, dat hoor ik er
niet aan af'.
Drummer Léon: "M'n moeder
draaide vroeger de Blue Dia
monds, dat weet ik zeker. Dat heeft
z'n sporen nagelaten in hoe ik nu
speel. Die zijn alleen niet precies
aan te wyzen".
- Jullie noemen je de beste band
van Nederland, maar beroemen je
ook op jullie zelfkritiek. Wat zijn
dan de zwakke plekken?
Gitarist Guido: We zijn tè kri
tisch. We zijn niet meer in staat de
positie van een luisteraar in te ne-
Drummer Léon: "Ik ben muzi
kaal volmaakt voldaan".
Bassist Ed: "We zouden naar nog
meer eenvoud kunnen streven.
Met zo min mogelijk noten een zo
goed mogelijk produkt maken".
Zanger Bob: "Ik'heb alleen maar
tekortkomingen, maar vind mezelf
onwys goed".
Drummer Léon: 'Z'n tekortko
mingen maken hem uniek".
Gitarist Guido: "We vormen een
viereenheid, dat is onze kracht. Ie
dere lui hier in Wassenaar speelt
tien maal sneller dan ik. Dat inte
resseert me niet. Wij inspireren el
kaar. Er is een wederzijds repect
waar elke band een punt aan kan
zuigen".
Drummer Léon: "Er wordt je in
den lande arrogantie verweten, al
leen omdat je eerlijk bent. Femi
nistes maken ons de raarste verwij
ten. Ik kan alleen maar zeggen:
vrouwtjes, ga niet bij de pakken
neerzitten, zonder seks is iedereen
een vaatdoek".
Tot slot, vertrouwelijk: "Weet je,
ik ben eigenlijk een exhibitionist
wiens lui te klein is om z'n broek te
laten zakken".
Overdonderend begin van Europese tournee
SLANE CASTLE (GPD) - „All
right, jullie daar! Hou op met dat
heen en weer wiegen, zo verpletter
je de mensen hier vooraan tegen de
hekken". Het concert waarmee
Bruce Springsteen zaterdag in een
romantische Ierse vallei zijn Euro
pese tournee van start laat gaan, is
ruim een kwartier oud als The
Boss zélf ingrijpt. Er zijn bijna
70.000 mensen voor hem komen
opdagen in een natuurlijk ge
vormd amfitheater, dat begrensd
wordt door het in historisch op
zicht niet onooglijke riviertje The
Boyne, het kasteel van Lord Henry
Mountcharles en een groene wal
die door prehistorische reuzenhan-
den moet zijn opgeworpen.
door
John Oomkes
Alleen de grootste lokaties in Eu
ropa zullen de komende vijf weken
geschikt zijn om de kolossaal ge
groeide belangstelling voor Ameri-
ka's rockheld nr. 1 het hoofd te
kunnen bieden. Het Wembleysta-
dion in Londen, het San Sirosta-
dion in Milaan en de Kuip van
Feyenoord (op 12 en 13 juni aan
staande) zijn al weken lang uitver
kocht. Een sluitende verklaring
voor de plotselinge vertienvoudi
ging van de interesse voor Springs
teen lijkt moeilijk te geven zijn
onomstotelijke integriteit en sym
boolfunctie staan al sinds het mid
den van de jaren zeventig vast.
Maar sinds kort herkennen miljoe
nen in plaats van honderddduizen-
den zich in de passie van Bruce.
Wat is de lading die de Ameri
kaanse vlag lijkt te dekken? In The
Promised Land, het sleutellied van
Darkness on the Edge of Town
(1978) gaat Springsteen heel ver in
zijn veroordeling van Amerika als
het land waar de mogelijkheden in
werkelijkheid maar heel beperkt
zijn. Tegen de bierkaai in houdt de
35-jarige held echter hardnekkig
vast aan de idee van een zinvolle
toekomst. Dat bracht een conser
vatief als president Reagan er in
zijn verkiezingscampagne toe de
loftrompet te steken over hét idool
van jong Amerika. Springsteen
corrigeerde hem hard. Hij droeg
korte tijd later Johnny 99 aan hem
op. Het is een lied over een arbei
der die overbodig raakt door de
ontslagen in de autoindustrie.
Springsteen is zó snel een mega
ster geworden, dat de media het
moeilijk vinden om zijn opkomst
te verklaren. Géén seksuele uit
spattingen, géén drugs, wél rock
'n' roll. En hoe! Bruce beëindigt
zijn concert in Slane met de kreet
dat hij 'een gevangene is van de
Bruce Springsteen rechtssamenmet Clarence Clemons (links) tijdens het concert in Slane Castle.
rockmuziek'. Al ruim tien jaar
brengt hij zijn mélange met een
toewijding en een intensieve
koorts die van elke plaat op zijn
naam een hoogtepunt heeft ge
maakt. Zijn concerten hebben een
legendarische reputatie gekregen.
Dat dat alles nu meer mensen dan
ooit.tevoren aanspreekt, kan muzi
kaal verklaard worden in de om
standigheid dat zijn laatste album,
Born in the USA, toegankelijker is.
Zelfs wie Bruce pas leerde kennen
door de enkele regels die hij zingt
in We are the World, die moet zich
niet aan de indruk kunnen onttrek
ken dat Springsteen een performer
is die alles geeft, en voor de volle
honderd procent in kan staan voor
wat hij over het voetlicht te bren
gen heeft.
Terug naar Slane in Ierland. Net
als de media slaat de lokale bevol
king verbijsterd het fenomeen ga
de. Vorig jaar liep een identiek eve
nement rond Bob Dylan uit op rel
letjes en Lord Mountcharles moest
duchtig met bankbiljetten strooien
om ditmaal iets te kunnen verdie
nen. In kilometerslange files per
sen tienduizenden zich het dal in.
Geen wonder dat er wel iemand
voor het podium bekneld kan ra
ken. Springsteen krijgt applaus
voor zijn vermaningen; dit zijn
mensen die niet zijn gekomen om
rotzooi te trappen, maar zich te ver
zadigen aan zijn energie. „Wie hulp,
nodig heeft, die steekt zijn hand
maar even op", zegt hij bezorgd
over het gedrang in de volle hitte
van een zomers brandende zon.
Het publiek reageert met adequate
humor: duizenden steken prompt
hun hand op teneinde op het po
dium te worden getrokken. Het
tweeëneenhalf uur durende con
cert verloopt daarna uiterst soepel,
maar volgens de regels der kunst.
Aan het slot verkeert het publiek
in een zo grote mate van euforie
dat er geen eind aan lijkt te kunnen
komen.
Springsteen is nu voor de derde
keer in Europa op tournee. Sinds
de dagen dat hij door Jon Landau
(indertijd redacteur van het leiden
de Amerikaanse muziekblad Rol
ling Stone; thans zijn manager en
producer) werd uitgekreten voor
'de toekomst van de rock 'n' roll' is
er niet veel veranderd. De sound is
in principe dezelfde: rockmuziek
waarin de traditie op een voetstuk
wordt gezet en Elvis, Gene Vin
cent, Little Richard, Buddy Holly,
Del Shannon, Jack Nitzsche en
Phil Spector doorklinken. De
show is eveneens weinig gewij
zigd: in 1975 brandde Bruce met
zijn E Street Band relatief kleine
zalen als het RAI Congrescentrum
in overdrachtelijke zin af. In 1981
leek Ahoy op een buurthuis en nu
is de vallei van Slane omgetoverd
in een intiem openluchttheater.
Een grote, showmatige aanpak zo
als bij The Stones (Jagger in een
hoogwerker) of David Bowie (com
putergestuurde spots) ontbreekt.
Twee kolossale videoschermen ten
weerzijden van het podium zorgen
ervoor dat niemand een detail van
het optreden hoeft te missen.
The E-Street Band is Springs
teen's vaste band sinds 1974. De
sound is véél gekopieerd: het sim
pele, effectieve drummen van Max
Weinberg, de ruige sax van Claren
ce Clemons, het sobere bassen van
Gary Tallent, de manier waarop
pianist Roy Bittan en organist
Danny Federici tegen elkaar in
spelen, de uitzinnige gitaarstijl en
de rauwe zangstem van Bruce. De
namen zijn legio, de imitaties alle
maal minder, of het nu Chris Rea,
Tim Curry, Bryan Adams of zelfs
Johnny Cougar betreft. De enige
verandering betreft het vertrek van
Bruce' vaste kameraad, gitarist
Miami Steve van Zandt (alias Little
Steven), die zijn eigen pad volgt.
Diens gitaarpartijen zijn overgeno
men door Nils Lofgren, een ster die
tot fan werd, eón een muzikant die
zeer gecontroleerd het 12-snaren-
werk verzorgt. Little Steven's kop
stem wordt nu gedaan door een
achtergrondzangeres, Patti Scialfa.
Ze is het enige radertje in de ma
chinerie dat niet helemaal voldoet.
Het concert bestaat uit twee sets,
plus twee uitgebreide toegiften,
waarin geen bijzondere verrassin
gen zitten verscholen, of het moet
een constatering zijn dat Atlantic
City (van het solo-album Nebras-
ka) in een semi-elektrisch arrange
ment intiem blijft klinken. De
show is opgebouwd uit het be
kendste materiaal: een trio snelle
songs bij de opening (Born in the
USA, Badlands, Out in the Street),
dan een emotionele verdieping
(Johnny 99, Atlantic City) en ver
volgens een dergelijke golfbewe
ging tot het eind. Trapped is het
hoogtepunt van de eerste set dank
zij expressief zingen en een refrein
dat bijna religieus-geladen over
komt. Prachtig is Bruce' rap in
Glory Days en meeslepend zijn be
toog over My Hometown. De eerste
climax ligt in Thunder Road met
een kolossaal duel tussen Springs
teen, Lofgren en Clemons.
De tweede set kent minder de
zorg voor een achterliggende bete
kenis. Springsteen kiest tenslotte
voor uitzinnige dans en oprechte
lol. Cover Me, Dancing in the Dark,
Hungry Heart, Cadillac Ranch,
Downbound Train, het ronduit
sensuele I'm on Fire, Pink Cadillac
en een uitvoerige en Mexicaans ge
tinte versie van Rosalita. De toegif
ten vormen het toefje slagroom op
de koffie: Bruce weet dan de bezie
ling zoals in zijn lijfnummer Bom
to Run te verbinden met simpele,
maar jubelende pret. Covers van
twist Shout en Do you love Me
spreken boekdelen. Zo móet rock
worden gebracht: nfet hoofd, hart
emhëupen. Als Springsteen niet de
toekomst van de rock zal blijken te
zijn, dan is hij in elk geval de red
der ervan geweest.
1(1) Don't You - Simple
Minds 29 (36)
2(3) Dancing in the Dark -
Bruce Springsteen 30 (30)
3 2) We are the World - USA
for Afrika 31 (33)
4 (13) 19 - Paul Hardcastle
5 (4) Everybody Wants to Rule 32
Tears for Fears
6(7) That ole devil called love 33 (37)
Alison Moyest
7 (10) In my House - Mary Ja- 34
ne Girls
8 8) The Unforgettable Fire - 35 (29)
U2
9 (11) You can win if you want 36 (39)
Modern Talking
10 (16) Love is in your Eyes 37
Gerard Joling
11 5) Rhythm of the Night - 38
Debarge
12 6) The Summertime - BZN 39
13 (20) A view to a Kil Duran
Duran 40 (38)
14 (17) Kronenburg Park -
Frank Boeijen Groep
Run to you - Bryan
Adams
Let it swing - Bobby-
socks
Cry - Godley Creme
All at once - Whitney
Houston
Feel so real Steve Ar-
rington
Could it be i'm falling
Grant/Graham
Mijn meissie - Danny de
Munk
Clouds across the Moon
Rah Band
Would I lie to you Eu-
rythmics
So in love Orchestral
Manoeuvres in the Dark
Kom der bij Normaal
History Mai Tai
Wasmasjien Trafassi
Kiss me - Stephen tin
tin Duffy
Around my Dream - Sil
ver Pozolli
Lover come back to me
Dead or Alive
Celebrate Youth - Rick
Springfield
Love the Alein - David
Bowie
Danger - The Star Sis
ters
Spend the Night - Coll
Notes
Once in a Lifetime -
Talking Hëads
Since you came into my
Live Glenda Peters
Slave to Love Bryan
Ferry
Letter from my Heart -
Steve Allen
The Heat I son - Glenn
Frey
Let's gó together - Chan
ge
(Stichting Ned. Top 40)
AMSTERDAM (ANP) - De schrijf
ster Els Pelgrom heeft voor de
tekst van het boek .Kleine Sophie
en lange wappers' de gouden grif
fel 1985 toegekend gekregen. De
gouden penseel is dit jaar voor The
Tjong Khing, die de illustraties in
dat boek heeft verzorgd. De stich
ting Collectieve Propaganda van
het Nederlandse Boek heeft de toe
kenning van deze jaarlijkse prijzen
voor Jrinder- en jeugdboeken giste
ren bekend gemaakt.
Verder zijn zilveren griffels toe
gekend aan Annemie Heymans
voor het boek .Neeltje', Tony Ross
voor .Towser en Sadie's verjaar
dag', Trude de Jong voor ,Aram en
de bende van de boomstam', Aidan
Chambers voor ,Het geheim van de
grot', Remco Ekkers voor .Harin
gen in sneeuw', Peter van Gestel
voor ,Uit het leven van Ko Kruier',
Joyce Rock wood voor ,Het
Els Pelgr
»n Quentin Blake voor zijn uiustra-
van ae zon, Irina Korschunow ties in het boek Het verhaal van de
voor ,Hij heette Jan' en Midas Dek- dansende kikker',
kers voor .Kijken met je handen'. De prijzen worden op 2 oktober,
Zilveren penselen gaan dit jaar bij de opening van de Kftiderboe-
naar Margriet Heymans voor haar kenweek, uitgereikt in 't Spant in
illustraties in het boek .Jipsloop' Bussum.