fja?/uon
Vroeg of laat
gaan zij een stapje
verder.
Eerste Katwijkse Leesportefeuille Videotheken
MOVIEBOX
BAKKER
Trimmende
Amerikaan
toeristische
attractie
Je eerste vriendje.Kalverliefde,
verkering en nóg wat later: trouwplannen.
Het is dan goed iets te horen over erfelijk
heid. De gezondheid van de volgende
generatie wordt immers mede door
erfelijke factoren bepaald.
Het is dan ook goed dat men zich daar
over kan laten voorlichten en dat de
kosten van erfelijkhéidsonderzoek
worden betaald door de ziekenfondsen en
particuliere verzekeraars.
Over erfelijkheidsvoorlichting is een
boekje geschreven. Aanstaande ouders
doen er goed aan dit boekje van de
Vereniging Samenwerkende Ouder- en
Patiëntenorganisaties te lezen. Zij kunnen
het gratis aanvragen. Een gefrankeerde
brief naar: IDC, Postbus 70,
3500 AB Utrecht is voldoende.
ERFEUJKHEIDSVOORUCHTING.
ZORG DAT DE WEG WEET
Publicatie aangeboden door dit blad in samenwerking met de
Stichting Ideële Reclame. £jpj?
- De nieuwste trends in leermode
- mode op maat gemaakt naar uw eigen idee
- exclusieve collectie rokken, Jurken, pantalons,
overalls, kolberts, jassen, tuinpakken en zelfs
badkleding
- verkoop van losse huiden voor zelfmaakmode
Lr Haarlemmerstraat 170, Lékten
Ook in onze
videotheek
in Katwijk
VCC banden
verkrijgbaar
ONZE
VERHUURPRIJZEN
VAN VIDEOBANDEN ZIJN
v.a. 2,50
PER 3 DAGEN
TEVENS VERHUREN WIJ
OOK DE WELBEKENDE
U hoeft hiervoor geen borg te betalen.
10,- per dag
25,- per 3 dagen
35,- per week
K. Voorhouterweg 8, Rijnsburg
E. A. Borgerstr. 52a, Katwijk
Hoofdstr. 171, Sassenheim
01718-29218
DEZE WEEK f
MINIMAAL 50.-voor uw >'/n ft
oude fiets bij aankooD^^^ J/T IV. vCS
Dat is de Batavus Touring.
Ontspannen rechtop zitkomfort
toch super lichtlopend o.a. door
de smalle, snelle banden met
minimale rolweerstand.
Keuze uit honderden fietsen
Deze week inruilaktle
Vroeger moest je
nog wel eens ad
rem zijn. Werd je
als trimmer
voorgehouden dat
„ze hem al hadden"
of (sterker nog», dat
„de trein reeds was
vertrokken". Ach,
ach, ach wat
hadden we op dat
gebied toch een
humoristen in ons
land. De een was
nog origineler dan
de ander. Maar die
tijd lijkt voorbij.
Trimmers zijn in
Nederland al lang
een alledaags
verschijnsel
geworden.
Niemand kijkt
meer op ais je inet
zwoegende boezem
door de berm ijlt.
Totdat het
Nederlandse
trimmersvol k zich
natuurlijk net zo
gaat gedragen ais
het Amerikaanse.
De snedige
opmerkingen
zullen dan
ongetwijfeld
opnieuw niet van
de lucht zijn want
zeg nou zelf: wie
gaat er ais
volwassen man op
zondagochtend half
acht nou achter een
kinderwagen lopen
rennen? Op van die
geavancheerde
gympies inderdaad,
in dezelfde
vederlichte kledij
ook waarin Alberto
Salazarde
marathon van New
Vork placht te
winnen en... met
een dommelend
kind in het
karretje.
door
Rob v.d. Dobbelsteen
Trimmen is in Amerika bij
na een toeristische trek
pleister geworden. Wie ooit
naar Amerika reist, mag
zich het buitenkansje niet
laten ontglippen de trim
mende Yankee gade te
slaan in bijvoorbeeld het
Central Park van New
York. Hij dient zich de de
kens dan wel vroèg van het
lijf te werpen, want Ameri
kanen - zeker het trimmen
de deel van de natie - zijn
vroege vogels. En vreemde
vogels tegelijk.
Maar het werkt wel aansteke
lijk, al dat gezwoeg en geploe
ter. Het groepje Japanners op
die fraaie nazomerochtend in
september lachte zich aanvan
kelijk een aap. Maar wie renden
er een half uur later op blote
voeten over het op zondagoch
tend speciaal van verkeer afge
sloten asfalt in het Central
Park? Juist ja, die Japanners.
Gillend van het lachen, zwe
tend als otters en met de schoe
nen in de hand.
Ze vielen overigens wel op.
Niet door die aan de verkeerde
ledematen bungelende schoe
nen; niet door hun driedelige
van zweet doordrenkte cos-
tuums ook, maar omdat ze
lachten. De Amerikaanse trim
mer immers lacht niet. Hij sjokt
met een ernstig gezicht langs
de eeuwenoude bomen van het
park en steekt hoogstens een
keer een handje omhoog als hij
iemand tegenkomt die hij kent.
Hij heeft geen oog voor de tallo
ze, grijze eekhoorntjes die van
tak naar tak springen; geen oog
voor de artiesten die al in de
vroege ochtend hun kunsten
vertonen; geen oog ook voor de
bizar geklede huismoeders die
stomend en puffend vechten
tegen rimpels en vetrandjes.
maar soms ook in
wegend broekje er
zelfs een vlinder
kunnen stijgen.
Bilpartij
Amerikanen?
Disco-deun
Preuts,
Vervoeg u in Central Park
verbaas u. Die vrouw daar die
op dat als gestofzuigde gras
perkje rekoefeningen aan het
doen is met een aantal sexe-ge-
noten, moet minstens 45 zijn.
Maar het décolleté van haar
jumpertje loopt door tot ver in
het diepe zuiden en haar als ba
rok te omschrijven bilpartij is
bedekt met zo'n klein stukje
textiel, dat men er in Neder
land nauwelijks een haarband
van had kunnen maken.
Maar alweer: geen mens die
er van opkijkt. Een Amerikaan
stapt tijdens het trimmen in
een geheel andere wereld. Een
wereld waarin alléén hij be
langrijk is. De rest bestaat niet.
Ook al zijn die getooid met na
men als Antony Quinn, die on
danks zijn vergevorderde leef
tijd (68) z'n tors nog altijd fit
houdt met een dagelijks om-
metje van tien kilometer, soms
Amerika begin je vergezeld van mevrouw Jackie
Kennedy, die in een zachtgeel
trainingspak en dito schoenen
als één van de weinigen om
haar verschijning denkt.
Hoe oud was ze? Ik durfde
het haar niet te vragen. Ze boog
zich in bochten waaraan zelfs
een slang een puntje had kun
nen zuigen en bleek Betsy Sha
piro te heten. „This is life", kir
de ze haar sneeuwwitte maillot
tot boven haar navel omhoog
sjorrend en hupte lichtvoetig
door op de maat van uit twee
van overheidswege verschafte
luidsprekers dreunende disco
deunen. Samen met nog een
stuk of honderd dames en he
ren die de dertig ongetwijfeld
al lang waren gepasseerd.
Want ook
pas te trimmen als je 35 bent of
zoiets. Dan pas koop je je een
paar trimschoenen en dan pas
ren je bij nacht en ontij Fifth
Avenue af op weg naar het
groene Central Park. Bij voor
keur in een T-shirt waarop tek
sten staan te lezen als „Sex-in-
structor - First lessons free",-
Stuipen
Ingesloten door een muur
van wolkenkrabbers, rennen
en fietsen ze daar door een park
dat net zo groot is als Monaco.
Ze steken loom grijnzend en
dagdromend hun armen om
hoog als ze de streep passeren,
die e'e'n keer per jaar dient als
finish van 's werelds beroemd
ste marathon en ze vloeken
zachtjes op die dekselse neger
kinderen, die op hun rollerska
tes toeren uithalen waarmee ze
in Nederland zo in het circus
kunnen optreden, maar waaar-
mee ze voortsjokkend Amerika
bij tijd en wijle de stuipen op
het lijf jagen.
Central Park, zondagochtend
half acht. In de Amsterdamse
Kalverstraat is het zelfs op Ko
ninginnedag nooit drukker ge
weest. Bij de back-stops op de
grote grasvelden wordt al fana
tiek softball gespeeld of het
voor de meeste Europeanen on
begrijpelijke American Foot
ball. „Go, go, go.." Het zijn zo'n
beetje de enige woorden die je
er hoort. Verder verneemt men
alleen maar het het gehijg uit
duizenden borstkassen, een ge
hijg dat ritmisch wordt onder
steund door het geflap van het
dubbele aantal voeten. Hier
leeft Amerika.
Als je vanaf het dakterras van
het Empire State Building rich
ting Central Park kijkt, zie je in
de verte, boven de bomen een
grijze nevel hangen. De verza
melde adem die uit de monden
van al die trimmers is komen
wolken? Als je nog nooit van in
de zon verdampend water hè.bt
gehoord, zou je het bijna gaan
geloven.
