'Zak As' overtuigend winnaar Cabaretfestival Prachtige 'Historia Official' van Argentijnse debutant Filmfestival Cannes '85 'Fort Noks' nog tussen het servet en het tafellaken 'J.C. Tans and his Rockets' zetten Hot House in vuur en vlam Integere Ieren in LYC: voor Microdisney telt alleen muziek Zeer veel publiek op Leidse Orgeldag MAANDAG 13 MEI 1985 RADIO-TV-KUNST Godard wil Mar ia-film in Italië stopzetten CANNES - De filmregisseur Jean-Luc Godard heeft beves tigd dat hij zijn Italiaanse dis tributeurs heeft verzocht zijn omstreden film 'Je vous salue, Marie' (Wees gegroet Maria) uit de roulatie te nemen. Godard zei op een persconfe rentie tijdens het filmfestival in Cannes dat hij daarmee rea geerde op de kritiek die paus Johannes Paulus II op zijn film had. Godard voegde daar aan toe dat hij juridisch niet bevoegd is vertoning van de film in Italië te verbieden, maar dat hij zijn Italiaanse distributeurs verzocht de film niet meer te vertonen. "In tegenstelling tot alle filmcritici die weigerden te er kennen dat ik in mijn film het levensverhaal van Maria be handel, deed de paus dat wel. Ik ben het niet met hem eens, maar hij begreep dat tenmin ste nog". Godard suggereerde voorts dat de paus wellicht niet helemaal gelukkig was met de regie van de film. In 'Je vous salue, Marie', die dit jaar uitkwam, wordt Ma ria voorgesteld als een jonge vrouw die getrouwd is met de garage-eigenaar Joseph. In de film komen enkele naaktscè- Voor de persconferentie gooide iemand uit het publiek Godard een taart in het ge zicht. Hij nam het voorval la- koniek op en liet zich fotogra feren terwijl hij de taart van zijn gezicht likte. CANNES - In een door storm en slagregens geteis terd Cannes spoelen keer op keer de drijfnatte film liefhebbers de festivalbun ker binnen, hopend einde lijk eens te worden over rompeld door de onverbid delijke originaliteit en klas se die straks recht moeten geven op een Gouden Palm of andere snuisterij. door Pieter van Lierop Na vijf festivaldagen moet het Mi- los Forman en zijn medejuryleden net zo vergaan als de gemiddelde festivaller: men raakt licht aange slagen door de onzalige combinatie van vijandig weer en een matig programma. De selectiecommissie lijkt elk ri sico te hebben uitgesloten door zo veel mogelijk films te verzamelen van cineasten die al eerder in Can nes zijn gepresenteerd. Die poli tiek maakt de kans op echte verras singen minimaal. De Brit Alan Par ker had al vijf speelfilms op zijn naam gebracht. Vier daarvan (Bug- sy Malone, Midnight Express, The Wall en Shoot the Moon) haalden een officiële presentatie in Cannes. Een competitieplaats voor dit keer 'Birdy' ligt dus voor de hand. Aan een door William Wharton in 1978 geschreven bestseller werd het script ontleend. Het verhaal van twee jeugdvrienden uit Philadel phia, van wie de een altijd gek ge weest is op duiven en geobsedeerd werd door de wens zelf te kunnen vliegen. Allebei zijn de jongens te rechtgekomen in de Vietnam-oor- log en allebei zijn ze daar geestelijk gekneusd geraakt. Hun hereniging vindt plaats in een militaire psy chiatrische inrichting. De vogeldromer, Birdy ze hem, is er het ergst aan toe. Hij praat niet meer, wil niets meer. In eengedoken als een vogeltje zit hij op zijn bedstijl naar het getralied raam te kijken. De psychiaters hebben hem eigenlijk al opgege ven, maar de jeugdvriend weet het isolement uiteindelijk te doorbre ken. Een stellig roerend relaas en Alan Parker geeft, zoals altijd, zijn acteurs materiaal waar eer mee valt in te leggen. Wat evenwel afbreuk doet aan 'Birdy', dat is de karakte ristieke Alan Parker-sty 1. De voor malige reclamefilmer zoekt altijd zijn steun in technische foefjes: vertekenende lenzen, beeld vertra gingen af en toe, of repreterende shots. Voor onsympathieke perso nages zoekt hij acteurs uit die ook fysiek afstotend zijn. al' gaven vrijdagavond een persconferentie i scenarioschrijfster Aida Bortnik. (foto ap> Ook de Hongaar Istvan Szabo neemt voor de vierde keer deel aan de Cannes-competitie. De vorige keer met Mephisto, die hem hier een scenario-prijs opleverde verloochendin ruil voor onvoor waardelijke loyaliteit aan de keizer van Oostenrijk-Hongarije. Hij ver liest zijn ziel en wordt tot overmaat i ramp slachtoffer Amerika een Oscar. Zijn plot dat de Eerste Wereldoorlog nieuwe film, Kolonel Redl, lijkt dichterbij brengt. Redl wordt be- heel erg op Mephisto en heeft schuldigd van hoogverraad en eveneens Klaus Maria Brandauer pleegt zelfmoord, als hoofdrolspeler. Szabo vertelde Szabo vertelt deze tragedie in de me dat hij de film zelfs speciaal wat ouderwetse worm van een rij g- Brandauer heeft geschreven, keten Opnieuw zijn we getuige van de tig ogen carrière van een man die meent door eigen kwaliteiten de top te hebben bereikt, om uiteindelijk te ontdekken dat hij nooit meer is ge weest dan een pion in een schaak- spel van de mensen met werkelijke door te gaan macht. gebleven Redl is een Hongaar afkomst, die het scènes, die altijd prach- Brandauer de kans ge- als acteur te schitteren. Dat kolonel Redl zo erg op Mephisto lijkt, is zowel voordelig als nadelig. Het voordeel zit vooral in Szabo's mogelijkheid om met Brandauer de vorige keer eigenlijk van boerse meet af aan wetend dat het niet militaire fout kon. Het nadeel is dat je j loopbaan weet te brengen tot chef Mephisto als publiek het gevoel i de Habsburgse geheime dienst krijgt dat Redl een kunstje is dat je in Wenen. Al zijn persoonlijkheid, al eerder hebt z zijn afkomst, zijn familie, heeft hij rassen is er nie i opgevoerd. Ver neer bij. Truffaut De loyaliteit van Cannes ten op zichte van eerder gepresenteerde cineasten blijkt ook uit de uitge breide hommages die inmiddels gegeven zijn aan de vorig jaar overleden meesters Truffaut en Losey. Er is hier een Truffaut-ex- positie geopend en er werden een stuk of twintig beroemdheden op het podium gehaald om lof te spre ken over de te vroeg aan Frankrijk ontvallen kunstenaar. Van Joseph Losey werd 'Steaming', zijn nage laten film, in wereldpremière gege ven. Daarin worden rollen ge speeld door Vanessa Redgrave, Sa rah Miles en (de inmiddels ook al overleden) Diana Dors. 'Steaming' is een gave verfilming van Nell Dunns befaamde toneel stuk dat al door de hele wereld ij verig is opgevoerd en met groot succes. Het gaat o geregeld een Londense sauna be zoeken en die getekend worden in hun verschillende karakters, maat schappelijke klassen, levenserva ringen, om elkaar uiteindelijk te vinden in de solidariserende actie voor het voortbestaan van de door stadssanering bedreigde badgele genheid. Steaming werd verfilmd op basis van een door mevrouw Patricia Losey vervaardigd script. En dan de enige film waar Can nes dit weekeinde even echt van heeft opgekeken: La Historia Offi cial, van de Argentijnse debutant Luis Puenzo. Sinds dat land zich van de juntas verlost heeft, beleeft de cinema er een fascinerende op leving, gestuwd door de behoefte openbaar te maken wat voor ver schrikkingen zich in Argentinië hebben afgespeeld tijdens de "vui le oorlog". Het is dan de kunst, niet om zoveel mogelijk onthullingen en ellende in één film te stoppen, maar om een dramaturgisch be handelbaar thema te vinden dat re presentatief is voor veel meer. Puenzo vertelt over de brave vrouw van een man die rijk is ge worden als dienstknecht van de ge neraals. Ze hebben jaren geleden een kind geadopteerd. Nu begint de vrouw te vermoeden dat haar echtgenoot een gevangenisbaby heeft geritseld. Het schijnt dat er een levendige handel heeft bestaan in baby's van moeders die immers gedoemd waren om spoorloos te verdwijnen. De pleegmoeder van het verhaal komt op de Plaza de Mayo de echte grootmoeder tegen, die haar kleinkind opeist. Er ont staat een vreselijke botsing tussen pleegmoeder en pleegvader. Te ingewikkeld om het na te ver tellen in de meer precieze beteke nissen, maar La Historia Official - de enscènering is soms aan de saaie kant - is qua onderwerp zo ongelooflijk sterk, dat we blij mo gen zijn met het besluit van The Movies om hem voor Nederland aan te kopen. LEIDEN - De uit Amster dam afkomstige cabaret groep 'Zak As' is op overtuigende wijze win naar van het zevende Leidse Cabaretfestival ge worden. Jury- en publiek sprijs werden aan deze groep toegekend. De Leidse finalisten 'Van Gils' en 'Ton van Heemst' kregen van het publiek respectievelijk^de tweede en derde prijs toebedeeld. Namens de jury voerde Jaap van der Merwe het woord. Zijn inlei dende opmerkingen over het verschijnsel 'cabaret' lokten de luidruchtige protesten van enke le toeschouwers uit, die hun be zwaren met vage kreten, zoals "het is 1985, ga maar door", naar voren brachten. Het gevolg daar van was, dat een enigzins van zijn stuk gebrachte Van der Mer we slechts een vrij summiere ju rytoelichting gaf. Naar zijn zeg gen illustreerde met name 'Zak As' de door hem geformuleer de opmerkingen, volgens welke cabaret een kortademig com- mentaar op medemens en sa menleving is. 'Zak As' moest het spjts af bijten en was daarnaast de enige niet-Leidse finalist. Dat Erik van Muiswinkel, Justus van Oei, en Eric Eijgenraam desondanks zo duidelijk overtuigden, pleit voor hun kwaliteit. Het blijkt maar weer eens, dat een traditioneel vorm gegeven cabaretprogram ma op zich geen bezwaar hoeft te zijn. De opening met (Amster damse) poep aan de schoen was al origineel. Nummers als de her keuring en de Für Elise-persifla- ge met speeldoosje zijn niet nieuw, maar werden aardig uit gewerkt. De scène met de bij standsmoeder en haar kat als voordeurdeler zat weer goed in elkaar, zodat het programma on danks enkele zwakkere num mers een evenwichtige en afwis selende indruk maakte. In tegenstelling tot voorgaan de jaren was de finalejury van dit jaar, bestaande uit Jaap van der Merwe, Anke Groot en Boude- wijn Spitzen, tevens voorronde jury geweest. Uit de voorzichtige bewoordingen van de jury woordvoerder viel goed op te maken, dat finalekandidaat Ton van Heemst was tegengevallen. Hij zou zijn literaire pretenties niet helemaal hebben waarge maakt en te veel vertrouwd heb ben op zijn inspiratie van het mo ment. Een niet voor de finalistenkeu ze verantwoordelijke jury had het optreden van deze solist waarschijnlijk aanzienlijk min der vriendelijk bejegend. Wat Ton van Heemst bracht, was ronduit slecht. Zijn bijdrage was traag, zijn spreektoon was om onduidelijke redenen geforceerd en even onverklaarbaar waren Jjn teksten vaak in een soort rijmschema geperst. Inhoudelijk stelde het ook al weinig voor. Hij noemt het publiek een aantal naaien zo iets als 'Leprazombies' en roept plotseling uit: "en be straalde zaadbal - hoe moet dat nou met jou?" Een merkwaardi ge, achterhaalde 'Publikumsbe- schimpfung', waarom weinig ge lachen werd. Tenslotte laat hij ie mand zeggen, dat de tijd voorbij is en zijn programma afgelopen moet zijn: kan het dilettanter?! Cabaret Van Gils hield zich niet aan de toegestane tijd, wat by een festival een kwalijke zaak is. Ze beginnen met het schitte rende nummer 'Ik verveel me nooit', dat zij overigens tijdens de voorronden van het festival van vorig jaar ook brachten. Toen op fitness-fietsen, nu in een treincoupé. Met dat suggestieve toneelbeeld doen ze inhoudelijk verder niets meer: een gemiste kans. Het is niet eens de rode draad, die als alternatief voor het schema liedje-conference de verbindt. Die num mers zijn vaak in aanzet prima, maar duren net iets te lang. Opmerkelijk was, dat jurylid Van der Merwe niet meer inging op de omstreden keuze van 'Van Gils'. Naar aanleiding van, de voorronde had de jury nogal wat kritiek geuit. Toch bleek deze groep uiteindelijk tegen alle ver wachting in voor de finale uitge kozen. Tijdens het juryberaad bracht schrijfster/cabaretière Jo ke van Leeuwen een aardige se lectie uit haar .soloprogramma's. De VARA-radio zendt op 18 mei a.s. opnamen van deze fina le uit: tussen 11.00-12.00 uur in het programma 'Voor wie in het Nederlands wil zingen'. WIJNAND ZEILSTRA. Hét Toonkunstorkest in de Pieterskerk tijdens de slotmanifestatie van de Leidse Orgeldag. (foto Holvast) 'De droom van Bully Scoop' door Fort Noks. Idee: Rob Hillebrand. Tekst en muziek: Rob Hillebrand en Joan Wurfbain. Muziek en arrange menten: Jon van Gennep. Regie: Yo- lande Verstraeten. Gezien op 12 mei in Imperium. LEIDEN - Het zo veeljarig be staan van de club, de bonte avond van de vereniging: het zijn ideale gelegenheden om met een aantal mensen een muzikaal of theatraal programma in elkaar te zetten en op te voeren. Vaak blijft het bij één optreden voor een zaal vol vrienden en beken den. Succes bij voorbaat verze kerd. Een enkele keer ontstaat er uit een dergelijk initiatief een groep die door wil gaan en een groter en onbekender publiek wil bereiken. De onderwerpen en thema's zullen dan wel mee moeten groeien: voor inside- grappen is geen plaats meer en waardering zal met kwaliteit moeten worden verdiend. De nieuwe groep Fort Noks is* zo'n groep die zegt vastbesloten te zijn door te gaan. De eerste produktie 'De droom van Bully Scoop' is echter nog grotendeels gemaakt met het oog op het vijf tigjarig bestaan van hockeyclub Roomburg, de thuisbasis van een groot deel van de spelers. Om toch blijk te geven van de se rieuzere toekomstplannen werd gisteravond opgetreden in Impe rium. Omdat Imperium zelf nog een produktie heeft lopen kon slechts zeer ten dele gebruik worden gemaakt van de aanwezi ge technische middelen en de speelruimte was erg klein. 'De droom van Bully Scoop' is een musical waar zestien spelers aan mee doen. De nadruk ligt op de muziek en de liedjes. Het ver haal vormt niet meer dan de kap stok om de 'songs' aan op te han gen. De sullige Bully Scoop ('een dodo met de dynamiek van een sudderlap') ondergaat onder be geleiding van psychiater Zwijn tjes een droomtherapie. De ziel kundige dringt binnen in de droom van zijn cliënt om hem zo te manipuleren en tot een 'he- man' te maken. De theatrale kant van deze avondvullende musical steekt nogal minnetjes af tegen de mu zikale kant. Van een duidelijke regie is eigenlijk geen sprake. Er zijn slechts enkele goeie theatra le vondsten (zoals het Duracell- konijntje met trommeltje), maar de grappen zijn soms wel erg ou bollig. De muziek van de zeven mansformatie - de vaste popbe zetting aangevuld met twee bla zers - is echter prima en krijgt bij tijd en wijle van zes vocale da mes gedegen ondersteuning. Fort Noks is er nog niet. Met deze produktie is de groep te groot voor het servet, maar nog te klein voor tafellaken. Veel her innert aan de sfeer van het hoc keyclubhuis, maar naast de uit stekende muziek zijn het ook sommige liedteksten ('Gehelmde motorrijders') en 'Het gedicht van doorkijk' die laten horen dat er kwaliteit aanwezig is. MARC VAN DER VELDEN Concert door een Leids workshopor kest en J.C. Tans and his rockets met Sean Bergin, en Daniel Dalgaro (sa xofoons), Wolter Wierbos (trombo ne), Andy Altenfelder en Boy Raay- makers (trompet), Piet de Vries (gi taar), Ernst Glerum (bas) en Martin Bunjes (drums), georganiseerd door Hot House en gehoord op 11 mei in het restaurant bij het LAK. LEIDEN - Een zeer feestelijk en geslaagd jazzconcert van de Am sterdamse swing en blues band van tenorsaxofonist J.C. Tans and his Rockets besloot het op één na laatste Hot House jazz concert van dit seizoen. Het suc ces was niet in de laatste plaats te danken aan het voorafgaande op treden van een groot leerorkest met amateurmusici, die in het af gelopen halfjaar een viertal stuk ken hadden ingestudeerd. Hoe wel het niveau van de deelne mers zeer verschillend was werd er onder de komische en aanste kelijke wijze van dirigeren van saxofonist en cursusleider Her man de Wit een zeer losse sfeer bij publiek en musici bereikt. De muzikanten leken zichzelf met soms iets te lange soli te overstij gen. De Rockets konden van die goede sfeer gebruik maken en openden dan ook met een kei hard swingend stuk in de traditie van de swingbands. Je zou niet zeggen dat het orkest uit oudere en jongere musici bestaat die uit de moderne geïmproviseerde muziek komen. Na de lange, ge degen en goed in het gehoor lig gende arrangementen werden er goede korte soli door de blazers neergezet, die vooral na de pauze sterk overkwamen, zoals van de beide trompettisten van het Breuker kollektief Andy Alten felder en Boy Raaijmakers in het nummer Orange Grove van Har ry Miller en van J.C. Tans in een onbekende tradional. De meest spectaculaire solist bleek trombonist Wolter Wier- bos, die in zijn eigen nummer Daar gaat Kuifje een adembene mende solo gaf en de luisteraar steeds op het verkeerde been zet te. Ook maken de Rockets het optreden visueel aantrekkelijk door danspasjes en steeds wisse lende posities. Het geheel maakt een zeer vita le indruk zonder dat het naar een bepaalde stijl is terug te voeren. In A Rocket symphony, het titel stuk van hun tweede plaat met een goede solo van de componist en basspeler Ernst Glerum, is een fraaie staalkaart van impro visatie en gedisciplineerd sa menspel en heeft de muzikale sfeer van de band van Quincy Jo nes uit 1961. In een Mingus-ach- tig arrangement blies trompettist Boy Raaymakers een lyrische en doordringende solo, terwijl het gehele orkest met wisselende tempi een stevige achtergrond verzorgde. Met een door het publiek afge dwongen toegift besloot deze energieke jazzgroep, die eigen lijk een nog groter publiek dan de toch al talrijke aanwezigen aankan, een gedenkwaardig con cert. WILLEM WINSEMIUS Microdisney. Gehoord: 11 mei, Leids Vrijetijdscentrum (LVC). Jonathan Feil - bas, Tom Fenner - drums, Sean O'Hagan - gitaar, Cathal Coughlan - zang en Nick Montgomery - toetsen. LEIDEN - Blijkbaar diep onder de indruk van het bezoek van de paus aan ons land of gewoon nog op weg terug naar huis van Eind hoven, liet het LVC-publiek het zaterdag vreselijk afweten. Zo doende bereikte de prachtige muziek van het nog jonge Ierse Microdisney anderhalve man en een dronkelap. Vooral de laatste die voorin non-stop rondtolde en van iedereen vrij baan kreeg moet brulboei Cathal Coughlan en zijn mannen een doorn in het oog zijn geweest. Het plichtmati ge applaus na afloop vermocht de groep dan ook niet verleiden tot een toegift. Een treurig decor. Microdisney verdiende vele ma len beter. De zwaarlijvige en met een Lee - Towers-motoriek behepte Cathal Coughlan is de blikvanger. De man zet van het ene op het ande re moment een enorme keel op en vraagt totaal onverwacht her nieuwde aandacht voor de af en toe wat voortkabbelende Micro- disneymuziek. Aan alles is te horen dat Coughlan en de roodharige gita rist Sean O'Hagan, de twee voor naamste songleveranciers, hun compositorische arbeid in een door God en iedereen verlaten oord verrichten. De verschijning van Microdisney heeft veel weg van een stel boerenzoons dat de riek even heeft ingewisseld voor de gijaar. Van mooie kleren, een puike haardracht of een ritme box hebben ze (gelukkig) nog nooit gehoord. Hun muziek is al les wat telt. De integriteit van hun, nou vooruit dan maar, boer- derijrock, is dan ook van een zeer hoog gehalte. De groep speelt voornamelijk eigen materiaal. Toch klonk ook de CCR-klassieker 'Who'll stop the rain' heel prima. Het meest imponeerde Microdisney met '464', één der tracks van de on langs verschenen mini-elpee 'In the world'. Dit gedragen, bloed stollende muziekstuk telt een veelheid aan uiteenlopende sfe ren die zeer knap bijeen zijn ge bracht. Het was ook in dit num mer dat Coughlan bewees een fantastisch zanger te zijn. Wild stampend en met beide knuisten om de microfoon gekneld vergat de sympathieke Ier even hoe saai het op dat moment was in het kil le LVC en gaf hij lichaam en Van een grote schoonheid was ook het mystieke 'Helicopter of the Holy ghost', een nummer dat zo leek 'weggelopen' van het U2- meesterwerk 'The Unforgettable Fire'. Toch een standje. Niet voor de groep maar voor haar geluids man die de volumeknop veel te ver openzette. Alsof hij bang was dat de mensen achteraan het niet konden horen. Achter in de zaal was echter niemand en voorin verdween nogal eens een duim in een oor. WIM KOEVOET LEIDEN - Leiden gooit hoge ogen als tweede orgelstad van ons land gezien het grote aantal historische orgels dat de stad rijk is en waarvan de meeste nu zijn gerestaureerd. Dit bleek afgelo pen zaterdag tijdens de derde door de Stichting Orgelstad Lei den georganiseerde orgeldag die zich in een gestaag toenemende belangstelling mag verheugen. Uit alle windstreken was het or- gelminnend publiek naar de Sleutelstad gekomen om in vijf verschillende kerken te beluiste ren hoe jonge, veelbelovende or ganisten hun krachten beproef den op deze unieke instrumen ten. Al jaren stimuleert de Stich ting Orgelstad Leiden jonge mu zikanten om ervaring op te doen tijdens de zogeheten wandelcon certen op donderdagmiddag in de Hartebrugkerk. Veel studen ten prefereren inmiddels Leiden om hun eindexamenstukken in deze kerk te spelen. Als klapstuk hoopt de stichting de aandacht te trekken met een groots interna-, tionaal concours voor jonge mu zikanten in augustus, dat drie da gen zal duren. Orgeldag Leiden was in elk geval interessant ge noeg om dit concours in de gaten te houden. Zoals bleek tijdens de goed be zochte concerten in de Harte brugkerk waar Jan Schmitz op het 19de-eeuwse Maarschalker- weerdorgel werken van. C. Frank, S. Saint Saëns en J. Alain ten beste gaf, waarna Joop Brons m.m.v. Hans Roskam (hobo) de fakkel overnam op het kabinet en het hoofdorgel in de Hoog landse kerk, waar Bach en Scar latti niet ontbraken. Henk Jas pers onthaalde zijn gasten daar op in de Lutherse kerk met een achttiende eeuws repertoire ter wijl in de ei-volle Lokhorstkerk de componist J.C. Bach weer centraal stond in een aantal pra- ludium en fuga's door Wim van der Reijden m.m.v. de blokflui- tisten Barbara van der Reijden en Jeremy Bangs. Buik- en draaiorgels, die in de binnenstad al luidkeels lieten weten dat het dè grote dag was voor hun gestudeerde familiele den, lokten tenslotte een groot publiek naar de Pieterskerk. Daar lieten de jonge organisten Ben Fey, Henk Kooiker en Jan Schmitz, gesteund door hét Noordhollands Koperkwartet, het Toonkunstorkest Leiden en de Leidse Cantory, het Pieters kerkorgel klinken in een gran dioze slotmanifestatie. ANNEKE VAN VLIET

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1985 | | pagina 21