'Zak As' overtuigend
winnaar Cabaretfestival
Prachtige
'Historia
Official'
van
Argentijnse
debutant
Filmfestival
Cannes '85
'Fort Noks' nog tussen het servet en het tafellaken
'J.C. Tans and his Rockets' zetten Hot House in vuur en vlam
Integere Ieren in LYC: voor Microdisney telt alleen muziek
Zeer veel
publiek
op Leidse
Orgeldag
MAANDAG 13 MEI 1985
RADIO-TV-KUNST
Godard wil
Mar ia-film
in Italië
stopzetten
CANNES - De filmregisseur
Jean-Luc Godard heeft beves
tigd dat hij zijn Italiaanse dis
tributeurs heeft verzocht zijn
omstreden film 'Je vous salue,
Marie' (Wees gegroet Maria)
uit de roulatie te nemen.
Godard zei op een persconfe
rentie tijdens het filmfestival
in Cannes dat hij daarmee rea
geerde op de kritiek die paus
Johannes Paulus II op zijn
film had. Godard voegde daar
aan toe dat hij juridisch niet
bevoegd is vertoning van de
film in Italië te verbieden,
maar dat hij zijn Italiaanse
distributeurs verzocht de film
niet meer te vertonen.
"In tegenstelling tot alle
filmcritici die weigerden te er
kennen dat ik in mijn film het
levensverhaal van Maria be
handel, deed de paus dat wel.
Ik ben het niet met hem eens,
maar hij begreep dat tenmin
ste nog". Godard suggereerde
voorts dat de paus wellicht
niet helemaal gelukkig was
met de regie van de film.
In 'Je vous salue, Marie', die
dit jaar uitkwam, wordt Ma
ria voorgesteld als een jonge
vrouw die getrouwd is met de
garage-eigenaar Joseph. In de
film komen enkele naaktscè-
Voor de persconferentie
gooide iemand uit het publiek
Godard een taart in het ge
zicht. Hij nam het voorval la-
koniek op en liet zich fotogra
feren terwijl hij de taart van
zijn gezicht likte.
CANNES - In een door
storm en slagregens geteis
terd Cannes spoelen keer
op keer de drijfnatte film
liefhebbers de festivalbun
ker binnen, hopend einde
lijk eens te worden over
rompeld door de onverbid
delijke originaliteit en klas
se die straks recht moeten
geven op een Gouden Palm
of andere snuisterij.
door
Pieter van Lierop
Na vijf festivaldagen moet het Mi-
los Forman en zijn medejuryleden
net zo vergaan als de gemiddelde
festivaller: men raakt licht aange
slagen door de onzalige combinatie
van vijandig weer en een matig
programma.
De selectiecommissie lijkt elk ri
sico te hebben uitgesloten door zo
veel mogelijk films te verzamelen
van cineasten die al eerder in Can
nes zijn gepresenteerd. Die poli
tiek maakt de kans op echte verras
singen minimaal. De Brit Alan Par
ker had al vijf speelfilms op zijn
naam gebracht. Vier daarvan (Bug-
sy Malone, Midnight Express, The
Wall en Shoot the Moon) haalden
een officiële presentatie in Cannes.
Een competitieplaats voor dit keer
'Birdy' ligt dus voor de hand. Aan
een door William Wharton in 1978
geschreven bestseller werd het
script ontleend. Het verhaal van
twee jeugdvrienden uit Philadel
phia, van wie de een altijd gek ge
weest is op duiven en geobsedeerd
werd door de wens zelf te kunnen
vliegen. Allebei zijn de jongens te
rechtgekomen in de Vietnam-oor-
log en allebei zijn ze daar geestelijk
gekneusd geraakt. Hun hereniging
vindt plaats in een militaire psy
chiatrische inrichting.
De vogeldromer, Birdy
ze hem, is er het ergst aan toe. Hij
praat niet meer, wil niets meer. In
eengedoken als een vogeltje zit hij
op zijn bedstijl naar het getralied
raam te kijken. De psychiaters
hebben hem eigenlijk al opgege
ven, maar de jeugdvriend weet het
isolement uiteindelijk te doorbre
ken.
Een stellig roerend relaas en
Alan Parker geeft, zoals altijd, zijn
acteurs materiaal waar eer mee valt
in te leggen. Wat evenwel afbreuk
doet aan 'Birdy', dat is de karakte
ristieke Alan Parker-sty 1. De voor
malige reclamefilmer zoekt altijd
zijn steun in technische foefjes:
vertekenende lenzen, beeld vertra
gingen af en toe, of repreterende
shots. Voor onsympathieke perso
nages zoekt hij acteurs uit die ook
fysiek afstotend zijn.
al' gaven vrijdagavond een persconferentie
i scenarioschrijfster Aida Bortnik. (foto ap>
Ook de Hongaar Istvan Szabo
neemt voor de vierde keer deel aan
de Cannes-competitie. De vorige
keer met Mephisto, die hem hier
een scenario-prijs opleverde
verloochendin ruil voor onvoor
waardelijke loyaliteit aan de keizer
van Oostenrijk-Hongarije. Hij ver
liest zijn ziel en wordt tot overmaat
i ramp slachtoffer
Amerika een Oscar. Zijn plot dat de Eerste Wereldoorlog
nieuwe film, Kolonel Redl, lijkt dichterbij brengt. Redl wordt be-
heel erg op Mephisto en heeft schuldigd van hoogverraad en
eveneens Klaus Maria Brandauer pleegt zelfmoord,
als hoofdrolspeler. Szabo vertelde Szabo vertelt deze tragedie in de
me dat hij de film zelfs speciaal wat ouderwetse worm van een rij g-
Brandauer heeft geschreven, keten
Opnieuw zijn we getuige van de tig ogen
carrière van een man die meent
door eigen kwaliteiten de top te
hebben bereikt, om uiteindelijk te
ontdekken dat hij nooit meer is ge
weest dan een pion in een schaak-
spel van de mensen met werkelijke door te gaan
macht. gebleven
Redl is een Hongaar
afkomst, die het
scènes, die altijd prach-
Brandauer de kans ge-
als acteur te schitteren. Dat
kolonel Redl zo erg op Mephisto
lijkt, is zowel voordelig als nadelig.
Het voordeel zit vooral in Szabo's
mogelijkheid om met Brandauer
de vorige keer
eigenlijk van
boerse meet af aan wetend dat het niet
militaire fout kon. Het nadeel is dat je j
loopbaan weet te brengen tot chef Mephisto als publiek het gevoel
i de Habsburgse geheime dienst krijgt dat Redl een kunstje is dat je
in Wenen. Al zijn persoonlijkheid, al eerder hebt z
zijn afkomst, zijn familie, heeft hij rassen is er nie
i opgevoerd. Ver
neer bij.
Truffaut
De loyaliteit van Cannes ten op
zichte van eerder gepresenteerde
cineasten blijkt ook uit de uitge
breide hommages die inmiddels
gegeven zijn aan de vorig jaar
overleden meesters Truffaut en
Losey. Er is hier een Truffaut-ex-
positie geopend en er werden een
stuk of twintig beroemdheden op
het podium gehaald om lof te spre
ken over de te vroeg aan Frankrijk
ontvallen kunstenaar. Van Joseph
Losey werd 'Steaming', zijn nage
laten film, in wereldpremière gege
ven. Daarin worden rollen ge
speeld door Vanessa Redgrave, Sa
rah Miles en (de inmiddels ook al
overleden) Diana Dors.
'Steaming' is een gave verfilming
van Nell Dunns befaamde toneel
stuk dat al door de hele wereld ij
verig is opgevoerd en met groot
succes. Het gaat o
geregeld een Londense sauna be
zoeken en die getekend worden in
hun verschillende karakters, maat
schappelijke klassen, levenserva
ringen, om elkaar uiteindelijk te
vinden in de solidariserende actie
voor het voortbestaan van de door
stadssanering bedreigde badgele
genheid. Steaming werd verfilmd
op basis van een door mevrouw
Patricia Losey vervaardigd script.
En dan de enige film waar Can
nes dit weekeinde even echt van
heeft opgekeken: La Historia Offi
cial, van de Argentijnse debutant
Luis Puenzo. Sinds dat land zich
van de juntas verlost heeft, beleeft
de cinema er een fascinerende op
leving, gestuwd door de behoefte
openbaar te maken wat voor ver
schrikkingen zich in Argentinië
hebben afgespeeld tijdens de "vui
le oorlog". Het is dan de kunst, niet
om zoveel mogelijk onthullingen
en ellende in één film te stoppen,
maar om een dramaturgisch be
handelbaar thema te vinden dat re
presentatief is voor veel meer.
Puenzo vertelt over de brave
vrouw van een man die rijk is ge
worden als dienstknecht van de ge
neraals. Ze hebben jaren geleden
een kind geadopteerd. Nu begint
de vrouw te vermoeden dat haar
echtgenoot een gevangenisbaby
heeft geritseld. Het schijnt dat er
een levendige handel heeft bestaan
in baby's van moeders die immers
gedoemd waren om spoorloos te
verdwijnen. De pleegmoeder van
het verhaal komt op de Plaza de
Mayo de echte grootmoeder tegen,
die haar kleinkind opeist. Er ont
staat een vreselijke botsing tussen
pleegmoeder en pleegvader.
Te ingewikkeld om het na te ver
tellen in de meer precieze beteke
nissen, maar La Historia Official -
de enscènering is soms aan de
saaie kant - is qua onderwerp zo
ongelooflijk sterk, dat we blij mo
gen zijn met het besluit van The
Movies om hem voor Nederland
aan te kopen.
LEIDEN - De uit Amster
dam afkomstige cabaret
groep 'Zak As' is op
overtuigende wijze win
naar van het zevende
Leidse Cabaretfestival ge
worden. Jury- en publiek
sprijs werden aan deze
groep toegekend. De
Leidse finalisten 'Van
Gils' en 'Ton van Heemst'
kregen van het publiek
respectievelijk^de tweede
en derde prijs toebedeeld.
Namens de jury voerde Jaap van
der Merwe het woord. Zijn inlei
dende opmerkingen over het
verschijnsel 'cabaret' lokten de
luidruchtige protesten van enke
le toeschouwers uit, die hun be
zwaren met vage kreten, zoals
"het is 1985, ga maar door", naar
voren brachten. Het gevolg daar
van was, dat een enigzins van
zijn stuk gebrachte Van der Mer
we slechts een vrij summiere ju
rytoelichting gaf. Naar zijn zeg
gen illustreerde met name 'Zak
As' de door hem geformuleer
de opmerkingen, volgens welke
cabaret een kortademig com-
mentaar op medemens en sa
menleving is.
'Zak As' moest het spjts af
bijten en was daarnaast de enige
niet-Leidse finalist. Dat Erik van
Muiswinkel, Justus van Oei, en
Eric Eijgenraam desondanks zo
duidelijk overtuigden, pleit voor
hun kwaliteit. Het blijkt maar
weer eens, dat een traditioneel
vorm gegeven cabaretprogram
ma op zich geen bezwaar hoeft te
zijn. De opening met (Amster
damse) poep aan de schoen was
al origineel. Nummers als de her
keuring en de Für Elise-persifla-
ge met speeldoosje zijn niet
nieuw, maar werden aardig uit
gewerkt. De scène met de bij
standsmoeder en haar kat als
voordeurdeler zat weer goed in
elkaar, zodat het programma on
danks enkele zwakkere num
mers een evenwichtige en afwis
selende indruk maakte.
In tegenstelling tot voorgaan
de jaren was de finalejury van dit
jaar, bestaande uit Jaap van der
Merwe, Anke Groot en Boude-
wijn Spitzen, tevens voorronde
jury geweest. Uit de voorzichtige
bewoordingen van de jury
woordvoerder viel goed op te
maken, dat finalekandidaat Ton
van Heemst was tegengevallen.
Hij zou zijn literaire pretenties
niet helemaal hebben waarge
maakt en te veel vertrouwd heb
ben op zijn inspiratie van het mo
ment.
Een niet voor de finalistenkeu
ze verantwoordelijke jury had
het optreden van deze solist
waarschijnlijk aanzienlijk min
der vriendelijk bejegend. Wat
Ton van Heemst bracht, was
ronduit slecht. Zijn bijdrage was
traag, zijn spreektoon was om
onduidelijke redenen geforceerd
en even onverklaarbaar waren
Jjn teksten vaak in een soort
rijmschema geperst. Inhoudelijk
stelde het ook al weinig voor. Hij
noemt het publiek een aantal
naaien zo iets als 'Leprazombies'
en roept plotseling uit: "en be
straalde zaadbal - hoe moet dat
nou met jou?" Een merkwaardi
ge, achterhaalde 'Publikumsbe-
schimpfung', waarom weinig ge
lachen werd. Tenslotte laat hij ie
mand zeggen, dat de tijd voorbij
is en zijn programma afgelopen
moet zijn: kan het dilettanter?!
Cabaret Van Gils hield zich
niet aan de toegestane tijd, wat
by een festival een kwalijke zaak
is. Ze beginnen met het schitte
rende nummer 'Ik verveel me
nooit', dat zij overigens tijdens
de voorronden van het festival
van vorig jaar ook brachten.
Toen op fitness-fietsen, nu in een
treincoupé. Met dat suggestieve
toneelbeeld doen ze inhoudelijk
verder niets meer: een gemiste
kans. Het is niet eens de rode
draad, die als alternatief voor het
schema liedje-conference de
verbindt. Die num
mers zijn vaak in aanzet prima,
maar duren net iets te lang.
Opmerkelijk was, dat jurylid
Van der Merwe niet meer inging
op de omstreden keuze van 'Van
Gils'. Naar aanleiding van, de
voorronde had de jury nogal wat
kritiek geuit. Toch bleek deze
groep uiteindelijk tegen alle ver
wachting in voor de finale uitge
kozen. Tijdens het juryberaad
bracht schrijfster/cabaretière Jo
ke van Leeuwen een aardige se
lectie uit haar .soloprogramma's.
De VARA-radio zendt op 18
mei a.s. opnamen van deze fina
le uit: tussen 11.00-12.00 uur in
het programma 'Voor wie in het
Nederlands wil zingen'.
WIJNAND ZEILSTRA.
Hét Toonkunstorkest in de Pieterskerk tijdens de slotmanifestatie van de Leidse Orgeldag. (foto Holvast)
'De droom van Bully Scoop' door
Fort Noks. Idee: Rob Hillebrand.
Tekst en muziek: Rob Hillebrand en
Joan Wurfbain. Muziek en arrange
menten: Jon van Gennep. Regie: Yo-
lande Verstraeten. Gezien op 12 mei
in Imperium.
LEIDEN - Het zo veeljarig be
staan van de club, de bonte
avond van de vereniging: het zijn
ideale gelegenheden om met een
aantal mensen een muzikaal of
theatraal programma in elkaar te
zetten en op te voeren. Vaak
blijft het bij één optreden voor
een zaal vol vrienden en beken
den. Succes bij voorbaat verze
kerd. Een enkele keer ontstaat er
uit een dergelijk initiatief een
groep die door wil gaan en een
groter en onbekender publiek
wil bereiken. De onderwerpen
en thema's zullen dan wel mee
moeten groeien: voor inside-
grappen is geen plaats meer en
waardering zal met kwaliteit
moeten worden verdiend.
De nieuwe groep Fort Noks is*
zo'n groep die zegt vastbesloten
te zijn door te gaan. De eerste
produktie 'De droom van Bully
Scoop' is echter nog grotendeels
gemaakt met het oog op het vijf
tigjarig bestaan van hockeyclub
Roomburg, de thuisbasis van
een groot deel van de spelers.
Om toch blijk te geven van de se
rieuzere toekomstplannen werd
gisteravond opgetreden in Impe
rium. Omdat Imperium zelf nog
een produktie heeft lopen kon
slechts zeer ten dele gebruik
worden gemaakt van de aanwezi
ge technische middelen en de
speelruimte was erg klein.
'De droom van Bully Scoop' is
een musical waar zestien spelers
aan mee doen. De nadruk ligt op
de muziek en de liedjes. Het ver
haal vormt niet meer dan de kap
stok om de 'songs' aan op te han
gen. De sullige Bully Scoop ('een
dodo met de dynamiek van een
sudderlap') ondergaat onder be
geleiding van psychiater Zwijn
tjes een droomtherapie. De ziel
kundige dringt binnen in de
droom van zijn cliënt om hem zo
te manipuleren en tot een 'he-
man' te maken.
De theatrale kant van deze
avondvullende musical steekt
nogal minnetjes af tegen de mu
zikale kant. Van een duidelijke
regie is eigenlijk geen sprake. Er
zijn slechts enkele goeie theatra
le vondsten (zoals het Duracell-
konijntje met trommeltje), maar
de grappen zijn soms wel erg ou
bollig. De muziek van de zeven
mansformatie - de vaste popbe
zetting aangevuld met twee bla
zers - is echter prima en krijgt
bij tijd en wijle van zes vocale da
mes gedegen ondersteuning.
Fort Noks is er nog niet. Met
deze produktie is de groep te
groot voor het servet, maar nog
te klein voor tafellaken. Veel her
innert aan de sfeer van het hoc
keyclubhuis, maar naast de uit
stekende muziek zijn het ook
sommige liedteksten ('Gehelmde
motorrijders') en 'Het gedicht
van doorkijk' die laten horen dat
er kwaliteit aanwezig is.
MARC VAN DER VELDEN
Concert door een Leids workshopor
kest en J.C. Tans and his rockets met
Sean Bergin, en Daniel Dalgaro (sa
xofoons), Wolter Wierbos (trombo
ne), Andy Altenfelder en Boy Raay-
makers (trompet), Piet de Vries (gi
taar), Ernst Glerum (bas) en Martin
Bunjes (drums), georganiseerd door
Hot House en gehoord op 11 mei in
het restaurant bij het LAK.
LEIDEN - Een zeer feestelijk en
geslaagd jazzconcert van de Am
sterdamse swing en blues band
van tenorsaxofonist J.C. Tans
and his Rockets besloot het op
één na laatste Hot House jazz
concert van dit seizoen. Het suc
ces was niet in de laatste plaats te
danken aan het voorafgaande op
treden van een groot leerorkest
met amateurmusici, die in het af
gelopen halfjaar een viertal stuk
ken hadden ingestudeerd. Hoe
wel het niveau van de deelne
mers zeer verschillend was werd
er onder de komische en aanste
kelijke wijze van dirigeren van
saxofonist en cursusleider Her
man de Wit een zeer losse sfeer
bij publiek en musici bereikt. De
muzikanten leken zichzelf met
soms iets te lange soli te overstij
gen.
De Rockets konden van die
goede sfeer gebruik maken en
openden dan ook met een kei
hard swingend stuk in de traditie
van de swingbands. Je zou niet
zeggen dat het orkest uit oudere
en jongere musici bestaat die uit
de moderne geïmproviseerde
muziek komen. Na de lange, ge
degen en goed in het gehoor lig
gende arrangementen werden er
goede korte soli door de blazers
neergezet, die vooral na de pauze
sterk overkwamen, zoals van de
beide trompettisten van het
Breuker kollektief Andy Alten
felder en Boy Raaijmakers in het
nummer Orange Grove van Har
ry Miller en van J.C. Tans in een
onbekende tradional.
De meest spectaculaire solist
bleek trombonist Wolter Wier-
bos, die in zijn eigen nummer
Daar gaat Kuifje een adembene
mende solo gaf en de luisteraar
steeds op het verkeerde been zet
te. Ook maken de Rockets het
optreden visueel aantrekkelijk
door danspasjes en steeds wisse
lende posities.
Het geheel maakt een zeer vita
le indruk zonder dat het naar een
bepaalde stijl is terug te voeren.
In A Rocket symphony, het titel
stuk van hun tweede plaat met
een goede solo van de componist
en basspeler Ernst Glerum, is
een fraaie staalkaart van impro
visatie en gedisciplineerd sa
menspel en heeft de muzikale
sfeer van de band van Quincy Jo
nes uit 1961. In een Mingus-ach-
tig arrangement blies trompettist
Boy Raaymakers een lyrische en
doordringende solo, terwijl het
gehele orkest met wisselende
tempi een stevige achtergrond
verzorgde.
Met een door het publiek afge
dwongen toegift besloot deze
energieke jazzgroep, die eigen
lijk een nog groter publiek dan
de toch al talrijke aanwezigen
aankan, een gedenkwaardig con
cert.
WILLEM WINSEMIUS
Microdisney. Gehoord: 11 mei, Leids
Vrijetijdscentrum (LVC). Jonathan
Feil - bas, Tom Fenner - drums, Sean
O'Hagan - gitaar, Cathal Coughlan -
zang en Nick Montgomery - toetsen.
LEIDEN - Blijkbaar diep onder
de indruk van het bezoek van de
paus aan ons land of gewoon nog
op weg terug naar huis van Eind
hoven, liet het LVC-publiek het
zaterdag vreselijk afweten. Zo
doende bereikte de prachtige
muziek van het nog jonge Ierse
Microdisney anderhalve man en
een dronkelap. Vooral de laatste
die voorin non-stop rondtolde en
van iedereen vrij baan kreeg
moet brulboei Cathal Coughlan
en zijn mannen een doorn in het
oog zijn geweest. Het plichtmati
ge applaus na afloop vermocht
de groep dan ook niet verleiden
tot een toegift. Een treurig decor.
Microdisney verdiende vele ma
len beter.
De zwaarlijvige en met een Lee
- Towers-motoriek behepte Cathal
Coughlan is de blikvanger. De
man zet van het ene op het ande
re moment een enorme keel op
en vraagt totaal onverwacht her
nieuwde aandacht voor de af en
toe wat voortkabbelende Micro-
disneymuziek.
Aan alles is te horen dat
Coughlan en de roodharige gita
rist Sean O'Hagan, de twee voor
naamste songleveranciers, hun
compositorische arbeid in een
door God en iedereen verlaten
oord verrichten. De verschijning
van Microdisney heeft veel weg
van een stel boerenzoons dat de
riek even heeft ingewisseld voor
de gijaar. Van mooie kleren, een
puike haardracht of een ritme
box hebben ze (gelukkig) nog
nooit gehoord. Hun muziek is al
les wat telt. De integriteit van
hun, nou vooruit dan maar, boer-
derijrock, is dan ook van een zeer
hoog gehalte.
De groep speelt voornamelijk
eigen materiaal. Toch klonk ook
de CCR-klassieker 'Who'll stop
the rain' heel prima. Het meest
imponeerde Microdisney met
'464', één der tracks van de on
langs verschenen mini-elpee 'In
the world'. Dit gedragen, bloed
stollende muziekstuk telt een
veelheid aan uiteenlopende sfe
ren die zeer knap bijeen zijn ge
bracht. Het was ook in dit num
mer dat Coughlan bewees een
fantastisch zanger te zijn. Wild
stampend en met beide knuisten
om de microfoon gekneld vergat
de sympathieke Ier even hoe saai
het op dat moment was in het kil
le LVC en gaf hij lichaam en
Van een grote schoonheid was
ook het mystieke 'Helicopter of
the Holy ghost', een nummer dat
zo leek 'weggelopen' van het U2-
meesterwerk 'The Unforgettable
Fire'. Toch een standje. Niet voor
de groep maar voor haar geluids
man die de volumeknop veel te
ver openzette. Alsof hij bang was
dat de mensen achteraan het niet
konden horen. Achter in de zaal
was echter niemand en voorin
verdween nogal eens een duim
in een oor.
WIM KOEVOET
LEIDEN - Leiden gooit hoge
ogen als tweede orgelstad van
ons land gezien het grote aantal
historische orgels dat de stad rijk
is en waarvan de meeste nu zijn
gerestaureerd. Dit bleek afgelo
pen zaterdag tijdens de derde
door de Stichting Orgelstad Lei
den georganiseerde orgeldag die
zich in een gestaag toenemende
belangstelling mag verheugen.
Uit alle windstreken was het or-
gelminnend publiek naar de
Sleutelstad gekomen om in vijf
verschillende kerken te beluiste
ren hoe jonge, veelbelovende or
ganisten hun krachten beproef
den op deze unieke instrumen
ten.
Al jaren stimuleert de Stich
ting Orgelstad Leiden jonge mu
zikanten om ervaring op te doen
tijdens de zogeheten wandelcon
certen op donderdagmiddag in
de Hartebrugkerk. Veel studen
ten prefereren inmiddels Leiden
om hun eindexamenstukken in
deze kerk te spelen. Als klapstuk
hoopt de stichting de aandacht te
trekken met een groots interna-,
tionaal concours voor jonge mu
zikanten in augustus, dat drie da
gen zal duren. Orgeldag Leiden
was in elk geval interessant ge
noeg om dit concours in de gaten
te houden.
Zoals bleek tijdens de goed be
zochte concerten in de Harte
brugkerk waar Jan Schmitz op
het 19de-eeuwse Maarschalker-
weerdorgel werken van. C.
Frank, S. Saint Saëns en J. Alain
ten beste gaf, waarna Joop Brons
m.m.v. Hans Roskam (hobo) de
fakkel overnam op het kabinet
en het hoofdorgel in de Hoog
landse kerk, waar Bach en Scar
latti niet ontbraken. Henk Jas
pers onthaalde zijn gasten daar
op in de Lutherse kerk met een
achttiende eeuws repertoire ter
wijl in de ei-volle Lokhorstkerk
de componist J.C. Bach weer
centraal stond in een aantal pra-
ludium en fuga's door Wim van
der Reijden m.m.v. de blokflui-
tisten Barbara van der Reijden
en Jeremy Bangs.
Buik- en draaiorgels, die in de
binnenstad al luidkeels lieten
weten dat het dè grote dag was
voor hun gestudeerde familiele
den, lokten tenslotte een groot
publiek naar de Pieterskerk.
Daar lieten de jonge organisten
Ben Fey, Henk Kooiker en Jan
Schmitz, gesteund door hét
Noordhollands Koperkwartet,
het Toonkunstorkest Leiden en
de Leidse Cantory, het Pieters
kerkorgel klinken in een gran
dioze slotmanifestatie.
ANNEKE VAN VLIET