RB A 1
'Bij film moet je zien dat het namaak is'
De grenzen van het herdenken
TV-rubriek
BÈjKtJhkr'"- 1
K? V i
■pr»' J
door
Nico Scheepmaker
Harry Wiessenhaan, handelaar in kogelgaten, explosies en regenbuien
VLIEGVAKANTIES
Confrontatie
in de Hortus
Madrigaalkoor op dreef
'Birds' jazzprijzen voor
eerste maal toegekend
Muzenmarkt in Concertgebouw
Acteur O'Brien overleden
ZATERDAG 11 MEI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 29
De herdenkingsdagen mogen
dan officieel op 4 en 5 mei zyn
vastgesteld, maar op 10 mei mo
gen we op eigen gelegenheid
best het uitbreken van de oorlog
herdenken, en op 15 mei terug
blikken op de capitulatie van 45
jaar geleden, en buiten al die da
gen om zal ook niemand het een
krant, weekblad, of zendgemach
tigde kwalijk nemen als zij op de
een of andere manier de Tweede
Wereldoorlog in al zijn facetten
herdenken. Maar, zo vroeg ik mij
de afgelopen week af, zou er ook
een ongeschreven, morele grens
zijn waarbuiten je niet langer
aandacht aan die oorlog mag be
steden?
Alles wat deze week over de
oorlog te zien viel, bewoog zich
nog binnen de aanvaardbare
grenzen, want die week begon op
zaterdag 4 mei en eindigde op
vrijdag 10 mei (in mijn jeugd be
gon de week nog op zondag,
denk maar eens aan het opdreu
nen van de dagen van de week.
wat altijd begon met 'zondag,
maandag, dinsdag, etcetera',
maar sinds het zwaartepunt van
het TV-weekeinde op zaterdag is
gaan vallen, beginnen de om-
roepgidsen de nieuwe week op
zaterdag, en eindigt de week op
vrijdag, want de vooruitgang is
niet te stuiten).
En nu weet ik niet of het een
ongeschreven wet is dat die 10e
mei een grenspaal is die wil zeg
gen: 'Tot hier en niet verder', of
dat het bezoek van de paus een
natuurlijke rem betekent op de
wildgroei aan oorlogsdocumen
taires, maar een feit is dat vanaf
die 10e mei er opeens geen pro
gramma meer over WO II op de
televisie te bespeuren valt. We
vallen in een diep gat, we zouden
de komende week kunnen gaan
denken dat er nooit van enige
oorlog sprake is geweest!
Overigens had de TROS met
de televisieregistratie van de
nieuwe opvoering door Jeroen
Krabbé c.s. van 'Het Dagboek
van Anne Frank' natuurlijk wel
voor een treffende, en passende
afsluiting gezorgd van al die we
ken van herdenken. Het werd
wel tijd ook dat er, na de eerste
opvoering van Martine Crefoeur
in de hoofdrol van Anne Frank,
en Robert de Vries (een authen
tieke verzetsman!) als vader Ot
to, weer eens een nieuwe editie
kwam van dit toneelstuk van het
Amerikaanse echtpaar Goodrich
en Hackett, dat bij al zijn gebre
ken indertijd toch grote indruk
maakte.
Sinds 1956 was er gen tweede
enscènering meer gemaakt,
merkwaardig eigenlijk, omdat er
sindsdien alweer bijna dertig
jaar verstreken is, anderhalve ge
neratie aan de Nederlandse be
volking is toegevoegd, en het een
typisch Nederlands onderwerp
betreft waarvoor in de hele we
reld, dank zij het dagboek dat in
zovele talen is vertaald en dank
zij het Anne Frankhuis dat door
zoveel miljoenen is bezocht, de
belangstelling voor Annes lot
eerder gegroeid is dan afgeno
men. Mërkwaardig ook, omdat er
ongetwijfeld wel een tiental to
neelstukken is aan te wijzen dat
sinds 1956 wel een of meer her
opvoeringen heeft gekregen,
hoewel ze in Rusland, Grieken
land of Engeland speelden!
Een oordeel over de opvoering
met Jip Wijngaarden en Jeroen
Krabbé kan ik u intussen nog
niet geven, ik heb het op de vi
deo opgenomen om het samen
met mijn dochtertjes te kunnen
bekijken,- wantje kunt vertellen
zoveel je wilt, maar via een film
als 'Het Bittere Kruid' en een to
neelstuk als 'Het dagboek van
Anne Frank' wordt meer duide
lijk gemaakt over het wezen van
de oorlog en de jodenvervolging,
dan je met woorden vermag.
Hét was dus niet omdat ik ge
noeg had van WO II, of omdat ik
Jan Lenferink bij voorbaat in-
terssanter vind dan Otto Frank,
maar om min of meer ideologi
sche redenen dat ik donderdag
avond naar RUR heb gekeken.
Het was de laatste aflevering, en
los daarvan had ook ik een uitno
diging ontvangen om deze uit
zending, die opgenomen werd in
een vliegtuig van iemand die zijn
aan zijn vliegmaat
schappij leent zoals Van Gogh en
Van Rhijn dat aan hun schilderij
en deden, lijfelijk bij te wonen.
Ik heb daar vanaf gezien, want ze
vlogen wel in de richting Parijs,
en Londen, maar zouden er niet
landen, en om de 'sensatie van
het vliegen' hoef ik het langza
merhand niet meer te doen.
Om de sensatie van een talk
show op elf kilometer hoogte
trouwens ook niet, zoals bleek.
Ten eerste ontbrak geheel de op
gepropte sfeer van Richter, waar
in de opnamen normaal plaats
vinden. Ten tweede waren de
vliegtuigmotoren een onzichtba
re gesprekspartner die het luiste
ren tot een tour de force maak
ten. En ten derde had Jan Lenfe
rink in de oud-verspringer Henk
Visser, inmiddels geslaagd za
kenman, het toonbeeld gevon
den van de kakelende haan, waar
hij, vermoedelijk door hoogte
vrees, wel erg weinig weerstand
aan bood!
HILVERSUM (GPD) - Voor
een paar briefjes van duizend
blaast hij op de meest specta
culaire manier een auto op,
voor wat meer laat hij een huis
tot op de grond toe afbranden.
Hij zorgt waar nodig voor re
gen, sneeuw, mist of bliksen,
maar ook voor wapens, stro
men bloed en afzichtelijke
wonden staat hij garant. Harry
Wiessenhaan is special effects
man, verzorgt alle effecten
voor film, toneel of televisie. In
zijn bedrijf met de toepasselij
ke naam 'Special Effects' in
Rotterdam maakt Harry Wies
senhaan met zijn staf alles,
maar dan ook alles wat maar in
de fantasie van een regisseur
kan opkomen op het gebied
van de speciale effecten. Dat
kan lopen tot gigantische ex
plosies, met veel vuur en rook,
tot zoiets simpels als het op
peil houden van de vlammen
in een open haard. DaWkan lo
pen tot het „aanmaken" van
een open botbreuk tot het aan
flarden schieten van iemand.
Behoefte aan mortierinslagen,
antieke voorladers, hypermo
derne machinepistolen, bran
dende stand ins of kogelgaten
in muren of ramen? Harry
zorgt ervoor. Perfect en levens
echt.
door
Hein Kropman
Een jaar of vijftien geleden is Har
ry min of meer bij toeval in deze
wel heel specialistische tak van de
filmwereld terecht gekomen. De
Rotterdammer werkte toen als pro
fessionele duiker bij een bergings
maatschappij en scherpschieten
was zijn hobby. De NOS had voor
een film iemand met een vaste
hand en een scherp oog nodig, dus
werd Harry gevraagd om voor de
tv wat lampen kapot te schieten.
Dat lukte uitstekend en gaande
weg werd Harry voor meer van dat
soort klussen gevraagd, hij ontwik
kelde speciale munitie voor dit
soort werk en de gang kwam er zo
in, dat Harry zijn duikspullen inle
verde en zich helemaal op special
effects ging richten.
Zijn eerste grote job was voor de
opnamen van 'Een brug te ver', Ri
chard Attenboroughs spectaculai
re film over de slag van Arnhem,
die overigens voor een deel in De
venter werd opgenomen. Harry
mocht als assistent zijn grote Ame
rikaanse collega's bijstaan. „Na
tuurlijk heb ik die mensen toen op
de vingers gekeken, je ziet wat
voor materialen die vaklui gebrui
ken, ik heb die periode gebruikt
om zoveel mogelijk te leren.
Afgehakte handen
Met zijn kennis van springstof
fen en wapens als basis, zette Har
ry Wiessenhaan zijn bedrijf op,
werkte en werkt nog voor vrijwel
elke Nederlandse speelfilm, direct
met zijn effecten of indirect door
verhuur van zijn materialen en
trok ook naar Duitsland, waar hij
veel effecten deed voor de tv-serie
Tatort. Harry omringt zich met een
aantal specialisten, chemici, een
elektronicus, een springstoffen- en
vuurwerkexpert en samen met die
mensen maakt hij alles wat nodig
is om een speelfilm of tv-serie van
spektakel te voorzien. „Bij Special
Effects werken drie mensen in vas
te dienst. Ik heb geen BV of zo, als
er iets mis gaat kan je de BV aan
sprakelijk stellen, maar ik wil aan
sprakelijk zijn en blijven voor dat
wat ik doe. We werken met zo'n
dertien specialisten op free lance-
basis, een constructieman, een ex
pert op het gebied van mechanica,
een chemicus. We hebben een spe
ciale afdeling waar we de make up
doen, waar we lijken in elkaar zet
ten, schot- of andere wonden ma
ken. Een producent of regisseur
komt met zijn moeilijkheden bij
ons en wij lossen die dan op.
Al pratend haalt Harry een doos
tevoorschijn met daarin op hele
dunne stof in huidskleur gemaakte
wonden in alle mogelijke variaties.
Afgehakte handen, vingers, benen
of hoofden, alles kan Harry uit
Harry Wiessenhaan in de make-up-ruimte van 'Special Effects'. Op de achtergrond wat afgehakte filmhoof den.
ADVERTENTIE
jÊÊmMXsasanQ
GOEDE REIZEN. LAGE PRIJZEN/>>jgg
voorraad leveren of anders maakt
hij het wel.
Voor een tropische regenbui, al
of niet gepaard met orkaan winden,
sneeuw of ijs desgewenst midden
in de zomer, „Special Effects"
zorgt ervoor. De High Towerregen-
machine die Hairy heeft laten con
strueren is de enige van dit formaat
op het vasteland van Europa. Har
ry kan nu zo'n gigantische regen
bui maken en die precies op de
wensen van de regisseur afstem
men, dat hij regelmatig ook voor
opnamen in Tsjechoslowakije
wordt gevraagd om het daar te la
ten plenzen. Met zijn wind-, regen
en sneeuwmachines maakt Harry
elke weersomstandigheid die ge
vraagd wordt en met zijn rookma
chines zette hij voor opnamen voor
een Duitse politieserie een heel
stuk autoweg in een haast ondoor
dringbare mist.
SteekvlamEcht spectaculair
wordt het natuurlijk als Harry en
zijn maten met springstoffen of
wapens aan de gang gaan. Een auto
opblazen is voor de mensen van
'Special Effects' een standaardpro
cedure. De regisseur of producent
kan kiezen uit een explosie met
steekvlam tot 35 meter hoog, of een
van twaalf meter, of mensen op een
(veilige) werkafstand van 16 of 35
meter. Alles kan, maar dan wel zo
dat het absoluut veilig gebeurt,
zonder risico of kans op letsel of
beschadiging van de vaak peper
dure filmapparatuur. Hoe specta
culair het er later op film uitziet,
Wiessenhaan weet precies wat hij
doet en wat het effect daarvan is.
„By het opblazen van een huis, zo
als we dat bijvoorbeeld gedaan
hebben voor de film 'De Aanslag',
kun je tot op de millimeter uitreke
nen hoe ver de brokstukken ko
men, een auto de lucht in laten
vliegen is een ander probleem. Je
moet eerst precies nagaan hoe ver
zo'n aanstaand wrak is doorge
roest, hoe de staat van de deuren is.
Wat moet je doen om er voor de
volle honderd procent zeker van te
zijn dat het dak er af vliegt. Dat zijn
dingen die je allemaal goed moet
bekijken voor je met springstof
aan de gang gaat".
Voor de slotscène van de Neder
landse speelfilm 'Wildschut' blies
Harry een Citroen DS op, een gi
gantische knal, een tientallen me
ters hoge steekvlam en de zeker
heid dat bij dit soort auto's het dak
wel de lucht ingaat. In een steen
groeve in Zuid-Limburg werden
die opnamen gedraaid. De auto,
waarvan er nog een in reserve
stond, werd van een zeker tachtig
meter hoogte over de rand in de
groeve gereden, zou oorspronke
lijk dan naar beneden moeten stor
ten, waarna Harry met springstof
een totaal eind aan dit voertuig zou
maken. Maar de werkelijkheid was
anders. De Citroen sloeg over de
kop, schoof enkele meters door en
bleef op een uitstekende rand lig
gen, net boven het stijle deel van
de groeve. Wiessenhaan is dan niet
te beroerd om de tijd die hij toch
moet wachten vooraleer met zijn
werk te kunnen beginnen, te hel
pen deze bijna mislukte opname
tot een goed en vooral spectaculair
einde te brengen.
De tweede Citroen wordt met
mankracht het ravijn ingeduwd en
ADVERTENTIE
Juweeltje van
de maand
Wit- of geelgouden nng, keuze uit
smaragd, robijn of saffier.
Deze maand vanaf 279,-
voor 249.-.
Sleralex Sieraden
De Kreatieve Juwelier
Laden 's-Gravenhage
Kort Rapenburg 16 Denneweg 112
Tel 071 - 1437 40 ■■Tel 070 - 64 44 89
De enkeling die gistermiddag
ondanks het frisse weer toch tot
een wandelingetje in de Hortus
had besloten, moet vreemd heb
ben opgekeken. Een donker ge
tinte man stond op luide toon
een bizar verhaal te vertellen aan
een saai geklede, bang toeluiste
rende man. En in het Engels. Te
genover dit tweetal zaten echter
in een halve cirkel zeker zestig
mensen zeer geboeid toe te kij
ken. Het ging dus om toneel. Het
was maar spel. Wel zeer indrin
gend spel. Pas na het applaus
ontdekten de toeschouwers hoe
verkleumd ze eigenlijk waren.
De twee Engels sprekende
mannen waren Rick van Vliet en
Jos van der Steen van het Leiden
English Speaking Theatre
(LEST). Zij speelden, onder regie
van Henry Schvey 'The Zoo Sto
ry' (Het verhaal van de dieren
tuin) van de Amerikaanse schrij
ver Edward Albee. Dit eerste
stuk van Albee uit 1959 - driejaar
later schreef hij het veel beken-
dere 'Wie is er bang voor Virginia
Woolf - speelt zich af in Central
Park in New York. Daarom koos
LEST voor de Hortus.
Niet voor het eerst: hetzelfde
stuk is in bijna dezelfde bezet
ting ook vijfjaar geleden daar ge
speeld. Deze herhaling was zeker
'The Zoo Story' in de
op z'n plaats, want dit stuk waar
in een brave burger op schok
kende wijze geconfronteerd
wordt met een veel ruwere maar
ook oprechtere poging tot
werkelijk menselijk contacht,
heeft, mede door het goede spel.
riog niets aan kracht ingeboet.
MARC VAN DER VELDEN
Het Nederlands Madrigaalkoor o.l.v.
Henk Briër m.m.v. Hemiie Raven-
steyn (viool), Gré Repko, Henk Briër
(piano), met werken van: J. Haydn,
F. Schubert, F. Poulenc, D. Milhaud,
J. Brahms en C.J. Schuman. Gehoord
op Vrijdag 10 mei in de Lokhorst-
kerk in Leiden.
LEIDEN- In de overselpende se
rie herdenkingconcerten die dit
voorjaar over ons zijn heenge
gaan sloot het Nederlands Madri
gaalkoor o.l.v. Henk Briër gister
avond de rij met een niet alle
daags programma, waarin onder
meer werken van Poulenc en
Milhaud centraal stonden als een
vlammend protest tegen oorlog
én geweld. Vooral de Sonate
voor viool en piano door het duo
Hennie Ravensteyn en He'nk
Briër liet diepe indruk achter.
Poulenc schreef deze oorlogso
nate rond 1942 in memoriam van
de dichter Frederico Carcia Lor-
ca en was niet tevreden over zijn
werk. Hoe ook componisten zich
kunnen vergissen bleek gister
avond in de subtiele uitvoering
van dit voor violisten haast on
mogelijk te spelen werk. Hennie
Ravensteyn schetste met brede
streek en rake lijnen het tussen
mineur en. majeur heen en weer
slingerende aanvangsthema dat
uitmondt in een schrille kakafo-
nie van flarden van gewilde vro
lijkheid. In het laatste deel drukt
het de tragiek van de oorlog uit
in waanzinnig beweeglijke figu
ren in het register om na het cite
ren van het beginthema volko
men ineen te storten in een haast
toonloze klacht.
Als bevrijdend contrast klonk
daarna de a capella gezongen
"Cantata.de la Paix" van Mil
haud door het Nederlands Ma
drigaalkoor, waarin de dialog
tussen vrouwen en mannenkoor
de "Vrede en de Vragen" het mu
zikale middelpunt waren.
Bijzonder fraai klonken daarna
de liederen van Brahms en Schu
bert door het Madrigaalkoor ge
steund door pianiste Gré Repko
waarin romantiek en levenslust
het symbool vormde van de vrij
heid.
ANNEKE VAN VLIET
als de auto dan eindelijk op de bo
dem van de groeve ligt, kan Harry,
na een hele dag wachten, aan de
slag. De camera's lopen, iedereen
staat op veilige afstand en met een
enorme knal, maar meer nog met
een enorme vuurstraal spat de auto
uit elkaar.
Bazooka's
Harry Wiessenhaan: „Wij maken
alles visueel, meestal veel vuur en
weinig geknal, want het is voor
film en moet dus vooral zichtbaar
zijn. Met honderd gram springstof
kan je voor film meer effect krijgen
dan als je bijvoorbeeld een kilo zou
gebruiken. Het gaat alleen maar
om het effect, het bijvoegen van
vuurwerk zodat het allemaal vrese
lijk mooi uit elkaar knalt. Maar
voor alles moet ik er voor de volle
honderd procent zeker van zijn dat
wat we doen volkomen veilig is.
Natuurlijk heb ik een prima verze
kering, niet alleen voor dat wat we
doen maar ook voor de materialen
die we gebruiken."
In zijn bedrijf in Rotterdam heeft
Harry Wiessenhaan naast een
sprintstoffenbunker ook een wa
penplaats. Honderden stuks
schiettuig liggen daar opgeslagen.
Mitrailleurs, pistolen, revolvers,
bazooka's, machinepistolen, maar
ook antieke voorladers en ruiterpi
stolen. Alles ligt keurig in bakken
vol olie om roest tegen te gaan.
Harry, die over alle nodige papie
ren en vergunningen beschikt om
wapens te mogen hebben, koopt
dat schiettuig waar hij het maar te
pakken kan krijgen. Over het alge
meen is het vrij moeilijk wapens te
pakken te krijgen, vooral legerma-
teriaal, dat niet verkocht mag wor
den. Als het nodig is om bijvoor
beeld Uzi's te gebruiken, impor
teert Harry die machinepistolen
zelf.
„Zelf word ik niet warm of koud
van vuurwapens, voor mij zijn het
alleen maar'gereedschappen waar
ik mijn brood mee verdien. Ik hem-
del ook nooit in wapens, ik gebruik
ze of verhuur ze, maar verder niets.
Overigens zijn al mijn wapens om
gebouwd voor alleen maar het af
schieten van blancs, van losse flod
ders. Met al dat spul moet je repe
terend kunnen schieten, dat heb je
nodig voor film, maar daarvoor is
al dat schiettuig zo verminkt dat er
geen scherpe patronen meer mee
kunnen worden afgeschoten.
Harry zorgt niet alleen voor het
schieten, maar ook voor de „ver
wondingen die met die filmwapens
worden gemaakt. Daarvoor ge
bruikt hij bodyhits, hele kleine ex-
plosiefjes die de slachtoffers op
hun lichaam dragen en die via een
druk op de knop tot explosie over
gaan, waardoor een „net echt" ef
fect wordt bereikt. Ook die body
hits heeft Wiessenhaan in verschil
lende variaties. Van heel licht werk
tot hits waarbij stromen bloed te
voorschijn komen.
Kogelgaten in auto's, op muren,
op glas, alles wordt door Wiessen
haan gedaan. Met kleine plastic
huisjes met daarin speciaal poeder,
schiet hij met een regelbaar lucht
drukgeweer op een muur of ven
ster en een niet van echt te onder
scheiden kogelgat verschijnt.
Tien vingers
„Voor de Nederlandse markt al
leen ben ik te groot", aldus de eni
ge echte vaderlandse special ef
fectman. „Ik werk veel voor de
Amerikaanse filmers die in Europa
komen draaien, dat kan makkelijk
omdat we dezelfde termen en ma
terialen gebruiken. De laatste drie
jaar is het zelfs zo dat de Amerika
nen hun eigen effectenmensen
thuis laten en mij inhuren. Ik heb
kort geleden een job in Hollywood
aangeboden gekregen, maar die
heb ik afgezegd. Ik heb hier mijn
eigen bedrijf waar ik goed mijn
brood mee kan verdienen en in
Amerika moet je maar afwachten
wat er verder met je gebeurt."
„Men beledigt mij alleen maar
door'te zeggen dat ik gevaarlijk
werk, ik neem mijn vak heel se
rieus en moet ook vrouw en kinde
ren te eten houden en ik wil het
liefst ook elke avond thuis komen
met tien vingers aan mijn handen
en met twee voeten. Tot nu toe is er
nooit iets echt misgegaan en dat
wil ik zo houden. Levens gaan voor
alles en veiligheid en betrouwbare
spullen staan bij mij bovenaan".
„Film, ik vind het geweldig,
vooral oorlogsfilms, maar je moet
wel kunnen blijven zien dat het
niet echt is, hoe echt het allemaal
ook kan lijken".
DEN HAAG (GPD) John Engels, Han Bennink, Albert Mangelsdorff
en Miles Davis zijn de winnaars van de Bird, de internationale jazzprijs
die dit jaar op initiatief van het North Sea Jazz Festival is ingesteld. De
naam van de prijs is ontleend aan de bijnaam van Charlie Parker, wiens
nagedachtenis daarmee wordt geëerd.
In beide Nederlandse categorieën 'jazz-hoofdstroom' en 'nieuwere
improvisatiestijlen' leverde de jury de namen van twee drummers En
gels en Bennink. De Duitse trombonist Mangelsdorff was veruit favoriet
in de categorie Europa en Miles Davis krijgt de Bird in de afdeling Ameri
ka voor zijn werk als stimulator van jong talent. Alle vier Bird-winnaars
zullen tijdens North Sea '85 concerteren in Den Haag (12—14 juli) en daar
hun prijs in ontvangst nemen.
AMSTERDAM (ANP) - In het Concertgebouw in Amsterdam wordt in
het weekeinde van 17, 18 en 19 mei in alle zalen een "Muzenmarkt" ge
houden. Deze "open dagen" met zeer uiteenlopende activiteiten houden
verband met de geldinzamelingsactie ten behoeve van de restauratie en
uitbreiding van het Concertgebouw.
Daarvoor is zoals bekend in totaal 35 miljoen gulden nodig. Dit bedrag
is op enkele miljoenen na binnen, aldus een woordvoerder van het Con
certgebouw.
De Muzenmarkt wordt mogelijk gemaakt door een groot warenhuis,
waar ook nog - langer dan voorzien - loten ten behoeve van het Concertge
bouw worden verkocht. Er zijn 800.000 loten verkocht. De trekking is
volgende week.
De Muzenmarkt bestaat uit mini-concerten en recitals, talkshows en
lezingen, boek- en plaatpresentaties, muziekquizzes, kindervoorstellin-
gen en workshops alsmede een "magisch Concertgebouwspel" van Wil
lem de Ridder. In de Grote Zaal is een grote boeken- en platenmarkt met
dagelijks bekende schrijvers en musici, aldus de organisatoren van de
Muzenmarkt.
Hollywood (DPA) - De Amerikaanse filmacteur Edmund O'Brien is don
derdag in het Californische Inglewoord op 69-jarige leeftijd overleden.
De zwaar zenuwzieke acteur was in 1954 voor zijn rol in .The Barefoot
Contessa' met een Oscar van de Academie van de Kunsten in Hollywood
onderscheiden.
O'Brien werd op 10 september 1915 in New York geboren. Hij stamde
uit een Ierse familie en werd vooral door zijn sterke karakterrollen be
kend. Hij heeft aan talrijke filmklassieken meegewerkt, zoals .White
Heat' (1949), .Julius Caesar' (1953), in de western ,Wie heeft op Liberty
Valance geschoten' (1962) en de .Vogelman van Alcatraz' (1962).
