Carolienmag het opknappen
Spaanse douane
kent alle trucjes
Ruim vier jaar in Spaanse cel wegens hasjsmokkel
ZATERDAG 20 APRIL 1985
EXTRA
PAGINA 23
De gevangenis van Puerto de Santa Maria.
door Ruud Buurman
In september 1984 houdt de douane van de Zuidspaaiise havenplaats Algeciras de
23-jarige Carolien C. uit Utrecht en haar 19-jarige vriend W. aan. In de auto wordt 51
kilo hasjiesh gevonden met een handelswaarde van ruim vier ton. Het spul is gekocht
in Marokko en bestemd voor de koffieshops en andere verkooppunten van hasj in
Utrecht. Volgens Carolien was zij slechts zijdelings bij de smokkel betrokken. Maar ze
zit nu als enige van de groep die deze hasjtrip organiseerde, in een Spaanse
gevangenis.
Onlangs reisden de ouders en de zus van Carolien weer naar het zuiden van Spanje,
waar zij moest terechtstaan voor de rechtbank in Cadiz. Ze werd veroordeeld tot
ruim vier jaar gevangenisstraf. Verslaggever Ruud Buurman reisde met de familie
mee en kreeg van de Spaanse autoriteiten toestemming Carolien enkele malen te
bezoeken in de gevangenis van Puerto de Santa Maria.
I De moeder van Carolien kijkt zwij
gend vanuit de auto over de Spaan
se wijngaarden naar een dorp in de
verte. In het dorp staan geen witte,
zoals gebruikelijk is in Spanje, maar
roodbruine huizen en gebouwen.
Erbovenuit steken wachttorentjes
en er staan mannen met machinege
weren op hoge muren.
Het zijn de gevangenissen Puerto I en
Puerto II, vlakbij Puerto de Santa Maria
aan de weg van Jerez de la Frontera naar
Rota. Er zitten terroristen van de ETA
(de Baskische afscheidingsbeweging)
gevangen, maar ook straatrovers, heroï-
nedealers, en hasjiesh-smokkelaars. Ca
rolien C. uit Utrecht is hier nu ruim twee
weken nadat ze maandenlang in een ou
de gevangenis van Jerez zat.
De Policia Nacional laat de vader, moe
der en zus van Carolien een dik uur
wachten voor de ingang. Het is koud en
het waait. Spanjaarden lopen na een
simpele paspoortcontrole vlot naar bin
nen, maar de familie staat gelaten te
wachten tot ze aan de beurt komt. Daar
na volgt nog een controle met röntgen
apparatuur die eindeloos lang duurt om
dat het ding op vrijwel elk metaal rea
geert.
Twintig minuten later zyn ze terug, ver
baasd over de korte duur van het be
zoek. Puerto II kent een streng regime
en maakt geen onderscheid tussen be
zoekers die drie of drieduizend kilome
ter reizen om familie te zien.
Binnen de muren van Puerto II is alles
van beton, baksteen en ijzer. Niets is
groen, behalve de uniformen van de be
wakers op de muur. Alleen de blauwe
lucht herinnert aan de buitenwereld.
Overal hangen mensen aan de tralies
van hun cellen, zwijgend naar de wande
laar op de binnenplaats te staren. Voet
stappen klinken hier erg hard.
De bezoekersruimte bestaat uit twee
helften, gescheiden door een glazen
wand. Praten met Carolien kan alleen
j via een slecht werkend intercom-sys
teem. Ze kan de bezoeker geen hand ge-
Ze weet niet of ze alles zal vertellen.
Over enkele dagen moet ze terechtstaan
in Cadiz. Ze is bang dat het gesprek
wordt afgeluisterd. In elk geval wil ze
niet met haar eigen naam in de krant. We
kiezen daarom voor Carolien.
Verbouwd
„In september van het vorig jaar gin
gen mijn vriend W. en ik op vakantie
naar Marokko. Ik kende hem drie maan
den. Op de dag van ons vertrek gingen
twee vrienden van hem, K. en B., ook
mee. Ik vond dat nogal gek, maar goed...
Ja, ik wist toen al dat deze jongens met
de handel in hasj te maken hadden.
We bleven twee weken in Marokko. In
de nacht voordat we terug zouden gaan
naar Nederland haalden K. en B. ons op
uit Hotel National in Al Hoceima, aan de
Middellandse Zee. Ze hadden enkele da
gen de Volkswagenbus mee gehad, het
berggebied rond Ketama in. Die nacht
vertelden ze me dat de auto 'een beetje
verbouwd was' en dat we een aantal ki
lo's hasj mee terug naar Nederland zou
den nemen. Mijn vriend W. had daarover
al het een en ander laten doorscheme
ren. Ik liet me overhalen door hem. Ik
was verliefd en dan pik je een hoop. Er
was geen kunst aan om hasj te smokke
len zei hij. En als het fout mocht gaan,
nou dan zou K. ons heel snel vrijkopen.
Ik begon die nacht echter te twijfelen
en werd bang. Ik zei dat ik eigenlijk geen
zin had om aan deze zaken mee te
werken, helemaal niet toen ik hoorde
dat de twee organisatoren van de hasj
trip, de vrienden van mijn vriend, met
het vliegtuig terug naar Nederland zou
den gaan. Ze zouden dus buiten schot
blijven als het aan de grens fout zou
gaan.
K., de leider' van de tocht, kwam voor
me staan en vertelde me dat de auto op
mijn naam stond en dat ik Marokko zon
der die auto niet uit zou kunnen komen.
Hij zei me dat we tot Ceuta, de haven
waar de veerboten vertrekken naar
Spanje, gevolgd zouden worden. Ik
hoefde niet te denken dat ik er vandoor
zou kunnen gaan. Mocht de hasj door
mijn schuld niet in Utrecht aankomen
dan zou ik een kogel door mijn kop krij
Marokkaanse hasjiesj is
voornamelijk afkomstig uit het
Rif-gebergte rond Ketama. Bijna
elke boer verbouwt hennep. De
soft-drug is in Marokko zelf
nauwelijks iets waard, maar in
West-Europa des te meer. Het
verbouwen en gebruiken wordt
door de Marokkaanse regering
oogluikend toegestaan omdat
eventuele maatregelen een heel
gebied van zyn inkomsten zou
beroven.
Voeg daarbij het feit dat veel
Marokkanen 'kiff roken en het is
duidelijk waarom Marokko nooit serieus
heeft overwogen een einde aan de
hasj-cultuur in het Rif-gebergte te
maken. Hoe graag de landen in
West-Europa dat ook zouden willen.
Zaken
Een auto met een Europees
nummerbord, middenin een bergdorpje
neergezet, is vaak al genoeg om aan te
geven datje zaken wilt doen. Emile
Miedema woonde jaren geleden in
Vlissingen. Hij is nu werkzaam bij
advocaat Don Pedro Fernandez Melero
in Cadiz, die bijna alle opgepakte
buitenlandse smokkelaars verdedigt.
Miedema had veel geld nodig en reed
destijds met een Volkswagen naar
Marokko. Hij zegt dat hij rechtstreeks
met een kleine boer handelde. De
kwaliteit van de hasj van zo'n kleine
boer is over het algemeen beter dan de
kwaliteit van hele grote partijen. Het is
met hasj eigenlijk net als met goede
wijn: een mengsel van verschillende
akkers is lang niet zo lekker als het
produkt van één klein veld, waar de boer
met zorg en toewijding aan werkt.
Miedema kocht hasj van prima
kwaliteit voor zestig cent per gram
(waarde bij verkoop in Nederland
ongeveer negen gulden per gram) en liet
vijftien kilo in de loze ruimten van de
kever verbergen. „Het verbergen van
hasj in de auto's is 'big-business' in
Marokko. Er zijn veel garagebedrijven
die dat doen. Ook de boeren zelf doen
het wel", zegt Miedema nu, nadat hij
enkele jaren in een Spaanse gevangenis
zat wegens het smokkelen van hasjiesj.
Hij werd al gesnapt in Ceuta, de Spaanse
gen. Ze wisten waar mijn zus en mijn
ouders woonden en ze zouden hun ook
iets aandoen als ik domme dingen deed.
Ik ben de volgende ochtend met de auto
op pad gegaan, naar Ceuta, samen met
W"
Geen weg terug
„Het enige wat voor mij telde was hoe
ik zo snel mogelijk veilig thuis zou kun
nen komen met die rotzooi in de auto. Er
was geen weg terug. Ze hadden me ver
teld hoe het zou gaan aan de grens en dat
ik moest zeggen dat we uit Agadir kwa
men. Als je zegt dat je uit Ketama komt
vraag je om moeilijkheden. Daar ver
bouwt elke boer hasjiesh. Mijn vriend
zei onderweg dat er waarschijnlijk tien
kilo in de auto zat. Dat vond ik nogal
wat.
Toen we in Ceuta kwamen werden we
daar nauwelijks gecontroleerd. Ik kon
wel juichen, toen we de boot opreden.
We waren erdoor! Een uur en een kwar
tier varen later, in Algeciras, plukte de
douane ons van de boot. Ze moesten al
leen onze auto hebben, terwijl er heel
veel busjes de wal opreden. Marokkaan
se medegevangenen vertelden me later
dat de Marokkaan, die de hasj verkoopt
vaak de politie van Spanje tipt en daar
voor een premie krijgt. Zo verdient hij
nog eens 'een extraatje.
enclave in het noorden van Marokko,
vanwaar de veerboten naar Algeciras
vertrekken.
Een doorgewinterde Spaanse
hasj-smokkelaar krijgt op een terras in
Tarifa, enkele kilometers van Algeciras,
de slappe lach als hij het verhaal van
Miedema hoort. Want als je in Ceuta
wordt aangehouden ben je volgens de
'echte jongens' een zielepoot. In Ceuta is
de controle van de douane namelijk
nihil. Vol trots vertelt de Spanjaard dat
hij regelmatig tussen Algeciras en Ceuta
op en neer gaat en dan telkens een
kleine hoeveelheid hasj meeneemt naar
Spanje. Hoeveel wil hij niet zeggen. Van
de opbrengst leeft hij.
Als hy wordt gepakt door de douane
gebeurt er weinig. Hij zit dan een paar
uur vast, maar als hij zegt dat de kleine
hoeveelheid voor eigen gebruik is, is hij
weer snel vrij. Dergelijke verhalen hoor
je veel in het zuiden van Spanje.
Verrassing
Ton Jongenelen is vijfenzestig jaar.
Hij verhuisde naar Spanje om
gezondheidsredenen. Jongenelen had
een warm klimaat nodig. Hij ging
daarom wonen op een camping in het
Zuidspaanse Fuengirola. Vorig jaar was
het een flinke periode slecht weer. Hij
besloot daarom met zijn hond een
tochtje te maken door Marokko.
Jongenelen reed met de auto door het
Rif-gebergte toen de hond even een plas
moest plegen. De auto wilde daarna niet
meer starten, waarop de Nederlander
hulp kreeg van een Marokkaan, die
Hollands sprak.
„Het was een vriendelijke man en ik
mocht bij hem logeren. Het was heel
gezellig. Mijn gerepareerde auto stond in
een grote schuur, tochtjes maakten we
in zijn auto. Na vier dagen ging ik verder
en reisde via Ceuta naar Algeciras. Daar
werd ik tot mijn stomme verbazing
aangehouden. De douane begon de
ruimte achter mijn reservewiel met een
hamer en beitel open te hakken. Ze
zochten hasjiesj. Toen ze dat zeiden
moest ik erg lachen. Ze hakten die
ruimte open en ze vonden ook hasjiesj.
Het was de eerste keer in mijn leven dat
ik dat spul zag. Zo kwam ik vijf weken
lang in een smerige Spaanse gevangenis
in Algeciras terecht. Totdat mijn
borgsom door familieleden in
Nederland werd betaald".
De douanebeambten deden expres
heel opgefokt. Ze riepen steeds 'hasj,
hasj' om ons zenuwachtig te maken en
onze reacties te kunnen zien. Ze begon
nen de auto te slopen, maar vonden niks.
Na ruim een uur wilde één van hen ons
gewoon laten gaan. Een andere ging ech
ter door. Hij wist zeker dat hij iets zou
vinden.
De douanier liet de benzinetank leeg
halen, maar toen dat was gebeurd bleef
de benzinemeter op een kwart staan. Ze
vonden meer dan vijftig kilo hasjiesh. Ik
ben gaan huilen, maar was nog ergens
opgelucht ook. Ik vroeg een van hen of
hij nu tevreden was. Ze stonden om ons
heen, waren heel erg vriendelijk en zei
den dat het hun werk was.
Ik ben met mijn vriend naar de gevan
genis van Algeciras gebracht. Ik was
bang voor wat er komen zou en ook voor
de dreigementen van K., in het geval de
hasj niet zou aankomen. Ik verstond
niets van wat ze tegen me zeiden. Ik kon
niks lezen, het was allemaal in het
Spaans. Ik was volslagen gedesoriën
teerd. Dat duurde minstens twee weken,
in die chaos van de gevangenis van Alge-,
ciras. Ik heb steeds gezegd dat ik van
niks wist".
Gespeeld
„Na een week bleek de borgsom te zijn
Jongenelen woont nu weer in
Fuengirola. Dat is een uitzondering.
Eenmaal op vrij «^voeten gaan de
buitenlanders, dié in Spanje wegens
smokkel zijn aangehouden, direct het
land uit om er de daaropvolgende tien
jaren niet meer terug te komen.
Jongenelen wil echter eerherstel en
wacht zelfverzekerd zijn proces af.
Wegwezen
„Dat is niet slim", zegt Ludwien van
de Brink. Zij werkt in Zuid-Spanje voor
de Vereniging voor Reclassering,
afdeling buitenland. „Nu Jongenelen op
borgtocht vrij is, moet hij niet gaan
vastgesteld op zeven miljoen peseta's,
154.000 gulden. Toen ik W. na een paar
dagen sprak zei hij dat ik alle schuld op
me moest nemen, zodat hij dat geld kon
gaan halen. Ik heb toen, omdat hij zo
lang aandrong, tegen beter weten in, die
gok genomen en de politie verteld dat ik
dan wel niet wist hoe de hasj in de auto
was gekomen, maar dat ik wel verant
woordelijk was voor alles.
Mijn vriend is daarop vrijgelaten. Hij
ondertekende zijn ontslagpapieren met
een raar poppetje en is nog even bij mij
op bezoek geweest. Hij leek ervan over
tuigd dat hij me vrij zou krijgen, maar
gezien het hoge bedrag betwijfelde ik of
hem dat zou lukken. Ik heb hem een
brief meegegeven voor mijn zus en ou
ders.
Nu denk ik wel eens dat hij het alle
maal heeft gespeeld en dat hij waar
schijnlijk grijnzend naar Nederland is
teruggegaan. Want waarom heb ik nooit
meer iets van hem behoord? Of van die
andere twee die waarschijnlijk geld ge
noeg hebben om me hier uit te halen. Na
een maand wist ik dat ze mij voor alles
lieten opdraaien, dat ze weer lekker in
Utrecht zaten en zich nergens iets van
zouden aantrekken.
Dit is de derde gevangenis waar ik in
zit. Na Algeciras werd ik naar Jerez ge
bracht en daar zat ik vier maanden. In
wroeten in deze hele affaire, of hij
schuldig is of niet schuldig is. Gauw
wegwezen, zou ik zeggen. Niet meer
zeuren nu. De straffen hier liegen er de
laatste tijd niet om. Ze zyn een ty^je
schappelijk geweest, maar dat is nu
Ludwien van den Brink helpt zo goed
en zo kwaad als het gaat de gevangen
zittende Nederlanders. Haar budget is
zeer beperkt. Ze bezoekt de gevangenen
af en toe en fungeert als contactpersoon
tussen hen en de familie. Ze zorgt dat de
gevangene over voldoende geld
beschikt, dat de familie via haar stuurt.
Als er behoefte aan lectuur is, kan
Ludwien daar voor zorgen.
het begin was het daar erg. Toen ik er
binnenkwam werd ik direct met een
schaar en een mes bedreigd en pakten ze
veel van mijn spullen af. Als buitenland
se gevangene ben je voor de Spaanse
medegevangenen rijk en dus vogelvrij.
Daarom moet je wel met de buitenlan
ders een groep vormen, anders ga je er
onderdoor. Je wordt ook hard hier, ei
genlijk helemaal tegen mijn natuur in,
maar als je niet van je afbijt ben je bin
nen de kortste keren het slachtoffer van
iedereen.
Dat is dan de nieuwste gevangenis van
Spanje en de ergste van de drie die ik
heb gehad. In Algeciras was het eten
werkelijk te smerig om aan te zien. Zelfs
de armste Spanjaarden vonden het hon-
devoer. In Jerez was het goed en ik
dacht dat het hier nog beter zou zijn; dat
er ook werk en meer afleiding zou zijn.
Dat is niet zo. Het is een betonnen hel".
Niets verweten
„Voor mijn ouders, mijn zus en mijn
oma is het verschrikkelijk dat ik hier zit.
Ze weten waarom, maar ze staan achter
me. Dat voel ik. Daarom kan ik het ook
veel beter volhouden. Als zij er niet wa
ren geweest, dan was ik niet zo sterk. Ze
betekenen alles voor me. Ik kan mijn ge
voel daarover niet beschrijven.
In haar werkgebied zitten nog dertien
Nederlanders gevangen, allemaal
wegens het smokkelen van verdovende
middelen. Ze is in het zuiden van Spanje
in feite de enige hulp voor zowel
gevangene als familie. Natuurlijk zijn er
ook de consultaten in onder andere
Cadiz en Malaga. De consul-honorair in
Cadiz, Don P. Navea, verwijst
onmiddellijk naar Ludwien van den
Brink als hem wordt gevraagd waar de
hulp vandaan moet komen. Zelf is hij
reder en het consul zijn doet hij er voor
de eer bij. „Ik doe wat mogelijk is als een
Nederlander in moeilijkheden komt. Als
hij of zij eenmaal in de gevangenis zit,
kan ik weinig meer uitrichten. Voor het
bezoeken van de gevangenen is geen
tijd".
De Spanjaard op het terras in Tarifa in
Marokko smokkelt kleine hoeveelheden
hasj. „Nee, hoe ik dat nu doe vertel ik
niet. In elk geval niet met een auto. Ik
wil je wel vertellen hoe ik het vroeger
deed". Hij begint weer te lachen en licht
zyn rechter bil op. Hij wijst met een
vinger naar zijn achterwerk. „Hierin
deed ik het, zoals zoveel smokkelaars.
Dames hebben het voordeel dat ze nog
een lichaamsdeel hebben om het in mee
te nemen". Hij zegt het netjes en lacht er
gegeneerd bij.
Röntgen
Het meenemen van verdovende
middelen in intieme lichaamsdelen
behoort bijna tot het verleden. De
douane van Algeciras nam een jaar
geleden een röntgenapparaat in gebruik.
Elke aankomende reiziger moet door
een poortje lopen. De douane
inspecteert nu ook darmkanalen en
geslachtsorganen. Er waren slimme
vrouwen die verklaarden dat ze niet met
röntgenstraling in aanraking moöhten
komen omdat ze zwanger waren. Die
mochten in het begin gewoon
doorlopen. Na een tijdje bleken veel
dames in blijde verwachting op de
veerboten van Marokko naar Spanje te
Nu komen vrouwen niet onder de
röntgencontrole uit, tenzij ze een
doktersverklaring hebben waaruit blijkt
dat ze zwanger zijn. Ook daarmee schijnt
te worden gesjoemeld.
De douane in Algeciras kent vrijwel
alle manieren om hasj te smokkelen. De
beambten weten van elke auto, oud of
Ik weet het, ze moeten zich ontzettend
voelen, maar ze hebben me niets verwe
ten. Dat is heel goed geweest. Ik zie dat
hun hele leven nu om mij draait en dat
ze zich groot houden als ze hier zijn. Ik
ben heei erg gehecht aan mijn zus. Voor
haar is dit een ramp. Toen ze hier een
maand geleden op mijn veijaardag was,
barstte ze in huilen uit toen ze weg
moest. Dat is verschrikkelijk óm te zien,
vooral als je er niet even bij kunt, want
we worden steeds door dit glas geschei
den. Dan sta je er met je handen tegen
aan en geef je kushandjes. Een keer in
de maand mag ik gewoon bij hen in een
kamertje, maar ja, ze kunnen niet eens in
de maand komen".
Op vrijdag 22 maart staan de ouders en
de zus in de hal van het gerechtsgebouw
in Cadiz. Ze wachten op Carolien die
straks door de Guardia Civil uit de arres
tantenbus gehaald zal worden en de
rechtbank binnengeleid. Ze staan naast
elkaar bij de ingang van het gebouw om
straks Carolien even te kunnen aanra
ken. Ze hebben hemel en aarde bewo
gen om haar vrij te krijgen en zelfs over
wogen zich diep in de schulden te ste
ken, maar ze moeten nu machteloos toe
zien wat er zal gebeuren. De moeder
vraagt of de rechters direct vonnissen en
of Carolien dan ook meteen meekan als
het vrijspraak wordt.
Tegen elf uur verschijnt Carolien voor
de drie rechters. Ze kan bijna niet op
haar benen blijven staan, ze is doodsbe
nauwd. De zitting duurt veertig minu
ten, voor een dergelijke zaak in Spanje
ongebruikelijk lang. Een van de rechters
vraagt haar waarom ze alles ontkend
heeft en waarom ze ook nu bijna niets
vertelt over hoe het is gegaan. Zij ant
woordt dat zij nog steeds bang is dat er
iets met haar of met haar familie zal ge
beuren.
Advertentie
Advocaat Don Pedro Fernandez Me-
lerno uit Cadiz, expert in drugszaken in
Zuid-Spanje, wil na afloop van de zitting
niets kwijt over haar kansen. „Ze heeft
mijn instructies goed opgevolgd. Ik
hoop dat een telex van de Utrechtse po
litie die via Interpol werd verstuurd, po
sitieve uitwerking heeft", zegt hij. Hij
doelt op informatie over K., die de
Utrechtse politie aan de Spaanse autori
teiten heeft verstrekt. De man is bij de
politie bekend van twee overtredingen
inzake de opiumwet en organiseert al
sinds 1981 drugstransporten. De politie
is, zo blykt uit de telex, zeer geïnteres
seerd in de verklaringen van Carolien en
haar ex-vriend over deze man.
Mochten deze verklaringen bewijzfen
opleveren tegen de groep, dan wil de po
litie overgaan tot het vervolgen ervan. B.
is bij de politie niet bekend, naar W. is
niet geïnformeerd. Carolien is nog nooit
met de politie in aanraking geweest. De
vader: „Toen het kerstmis werd, wilde ik
een advertentie namens haar in de krant
zetten: „Beste W., K. en B. Vanuit de ge
vangenis in Jerez wens ik jullie een pret
tig kerstfeest en een hasjryk 1985. Ik
denk regelmatig aan jullie, Carolien".
Maar ik heb het niet gedaan. Wat heeft
zij er aan. Toen Carolien een maand vast
zat, zijn ze bij ons thuis geweest. Ze zei
den dat we ons geen zorgen hoefden te
maken en dat ze alles voor Carolien zou
den regelen. We hebben ze nog een tijdje
vertrouwd ook.
Later, toen er niets gebeurde, deden ze
net alsof ze arme werkloze jongetjes wa
ren die het toch allemaal niet zo kwaad
hadden bedoeld en die alles weer zou
den goedmaken. Ik heb toen vooral te
gen W. gezegd: als je dan werkelijk zo
met haar begaan bent, ga dan naar Span
je en vertel daar de waarheid. Ga dan
zelf in de gevangenis zitten. Daarna heb
ben wij niks meer van hen gehoord".
Veroordeeld
De Spaanse justitie treedt de laatste
tijd streng op tegen smokkelaars van
drugs. Onlangs hoorden de verbijsterde
ouders van Carolien dat de rechtbank
geen rekening heeft gehouden met wel
ke verzachtende omstandigheden dan
ook. Carolien werd veroordeeld tot vier
jaar, twee maanden en één dag gevange
nisstraf. De ouders en de zus van Caro
lien gaan dit jaar op vakantie naar de
Costa de la Luz.
nieuw, precies wat de ruimten zyn waar
de verdovende middelen kunnen
worden opgeborgen. Een simpel klopje
en prikken met een ijzeren pen is
voldoende om de zekerheid te krijgen
•dat ze weer een hasj-toerist te pakken
hebben. Toch komt er nog genoeg hasj
de grens over.
Eén van de parkeerwachters bij de
haven van het Spaanse'Algeciras kan
alle soorten drugs leveren. Buiten de
haven hangen tientallen Spanjaarden
rond, die een zojuist overgestoken
buitenlander direct achtervolgen en
hem hasj aanbieden. Dat gebeurt onder
de ogen van de politie. Honderd meter
verderop speurt de douane naar
verdovende middelen in de auto's en de
bagage van de reizigers, die met de
veerboot uit Tanger, komen en een
kilometer verder zitten tientallen
Spanjaarden en buitenlanders in de
gevangenis van Algeciras vast wegens
pogingen hasj te smokkelen.
De parkeerwachter: „Wil je hasj?". En
vervolgens: „Wil je een ons, twee ons,
een pond, een kilo, tien kilo? Wil je
cocaïne?". Hij wijst over het water als
antwoord op de vraag hoe hij aan tien
kilo hasj komt. En hoe komt hij aan
cocaïne? Daarop wordt hy boos en
begint in het Spaans te tieren. De
talrijke verkopertjes op de kade houden
de vreemdeling daarna nauwlettend in
de gaten.
De douane van Algeciras is niet erg
spraakzaam. Je mag rustig kyken in de
ruimte waar reizigers worden
gecontroleerd, maar vragen over het
werk worden niet beantwoord. Er
komen maar twee auto's van de boot, die
zo mogen doorrijden. Je zou met
honderd kilo makkelijk door de controle
komen, als je maar een aantal kilo's wilt
afstaan aan de controlerende beambte,
zeggen de smokkelaars. Maar bewijzen
daarvoor heeft nog nooit iemand
kunnen leeren.
In Spanje is sinds twee jaar het
gebruik van hasj toegestaan, maar de
handel is verboden. Wanneer is een
hoeveelheid voor eigen gebruik en
wanneer kan het worden beschouwd als
handelswaar?
In Malaga wordt iemand met drie kilo
hasj vrijgelaten. In Cadiz is een halve
kilo niks terwijl ze in Fuengirola al
stennis maken over tweehonderd gram.
RUUD BUURMAN
