Freek de Jonge doet boete
In 'De Bedevaart'
Kil soloprogramma Dorine v.d. Klei
Mummenschanz: puur kijkplezier
Warrige musical over toerisme
Enerverende muziek van Loos
MAANDAG 15 APRIL 1985
E
PAGINA 19
AMSTERDAM - „Mooie tos,
he?", vraagt Freek de Jonge, na
dat hij zo juist een dramatische
scène heeft afgesloten, „afgepakt
van een Jehovagetuige". De zaal
lacht en de dubbelzinnigheid
slaat weer eens bij De Jonge toe.
Aan de ene kant ergert hij zich
over het gemakkelijke succes,
aan de andere kant kan er maar
één de leukste zijn.
„Dat vinden de mensen leuk:
grappen over een religieuze min
derheid". Voordat hij de pointe
afmaakt, kijkt hij opnieuw naar
de aktentas. „Misschien heb ik
'm gisteren wel van de deurwaar
der afgenomen", zegt hij ge
bruikmakend van zijn gehaaide
improvisatietalent. Opnieuw
buldert Carré van het lachen. „Ik
zie: u weet er van. Dat mag ook
wel: die pr-campagne heeft een
beetje geld gekost". Het blijft
niet bij die ene verwijzing naar
het conflict tussen De Jonge en
zijn voormalige manager, dat
vandaag in een kort geding voor
de Amsterdamse rechtbank zal
worden uitgevochten.
Het zal ook niet bij deze losse
grappen blijven in De Bedevaart,
Freeks nieuwste show, want zo
als altijd leeft De Jonge in een
haat-liefde-verhouding met zijn
rappe taalbeheersing, zijn kolos
sale vermogen te associëren en
de humor in zijn banaalste vorm
verteerbaar te maken. „Een kind
vraagt aan zijn moeder: wanneer
zal ik gelukkig zijn? Als ik de es
sentie van het leven benadruk of
gebruik?" Dit aforisme zit - ui
teraard - als grap verpakt in de
openingsscène van De Bede
vaart. De Jonge raffelt het zo snel
af, dat de symbolische waarde
van de vraag je bijna ontgaat.
Voor Freek is de keuze echter es
sentieel: ga je in het leven op
zoek naar de waarde achter de
dingen of leef je er maar op los?
In een opnieuw virtuoos aan-
eengevlochten serie metaforen,
raamvertellingen en schijnbaar
daarvan losstaande grappen en
anecdotes toont De Jonge zich in
De Bedevaart opnieuw de eenza
me hemelbestormer in het Ne
derlandse theater. De eerste drie
shows van Freek de Jonge - De
Komiek (1980), De Tragiek (1981)
en De Mars (1983) - hadden in
tegenstelling tot zijn latere werk
(De Mythe, Een Verademing,
Stroman Trawanten) elk een
centraal thema. In de Komiek
ging het om de onafhankelijk
heid van de theatermaker, in De
Tragiek hamerde hij op een onaf
hankelijk denken en een streven
naar rechtvaardigheid, in De
Mars werd het sjabloonmatige
links-rechts-denken gehekeld. In
de Bedevaart is er opnieuw een
centraal gegeven. De theaterma
ker doet nu zelf boete, gaat op
zoek naar zijn eigen drijfveren.
Tegen het eind van het program
ma bekent hij: „Ik heb mijn ta
lent verloochend. Mijn spraak
vermogen dwingt mij flauwe
grappen te debiteren. Het ap
plaus dat ik ervoor incasseer
maakt de boetetocht nog zwaar
der".
Voor alles is De Bedevaart een
theatershow over het gehalte van
het persoonlijke engagement. De
betrokkenheid bijvoorbeeld van
een Nederlandse journalist die in
Managua, Nicaragua, op zoek
gaat naar het revolutionaire elan.
Samen met een doofstomme
Sandinist valt hij in handen van
de contra-revolutionairen. In het
holst van de tropennacht beleeft
hij de eenwording met zijn com-
pancero, maar als de dageraad
aanbreekt blijft hij gespaard -
hoe graag hij ook zelf de marte-
laarsstatus zou verwerven. Een
tweede bedevaart zit verpakt in
een reis naar Lourdes, waarheen
een overijverige dorpspastoor
zijn parochie brengt teneinde ge
nezing te zoeken voor een van
zijn verloren zielen, een invalide
hardrocker. Terwijl de invalide
de eenwording met God ervaart,
verliest de pastoor zich in groot
heidswaanzin.
De Bedevaart krijgt zijn struc
tuur pas in het zelfonderzoek van
Voorstelling: De Bedevaart, solopro-
gramma van Preek de Jonge.
Teksten: Freek de Jonge. Muziek:
Willem Breuker, Henny Vrienten.
Decor: Hella en Freek de Jonge. At
tributen en kleding: Hella de Jonge,
Ben van der Splinter en Victor An-
derssen. Lichtontwerp: Bernd Wou-
thuysen. Geluid: Henny Schwithal.
Première: Theater Carré Amster
dam, 13 april 1985. Daar met uitzon
dering van maandagavonden tot en
met 13 mei.
de komiek, dat door de hele
show heen telkens de kop op
steekt. De Jonge kruipt in de
huid van het kind dat van zijn
moeder hoort dat zijn vader het
leven heeft gelaten in de leeu
wenkuil van Artis. Het joch be
landt in zijn bedevaart in Kru-
gers Wildpark, overwint zijn
angst voor leeuwen en keert als
dompteur met de Koning der
Dieren terug naar West-Europa
teneinde in Circus Knieval op
te treden voor het verwende pu
bliek. Maar pas als hij één is ge
worden met de leeuw en de
dompteur letterlijk (na opnieuw
een eenwordingsscène in het
donker) in de leeuw verdwijnt,
krijgt het publiek in deze thea
terparabel waardering voor het
gebodene.
De Jonge speelt zijn nieuwe
show in Carré in de eigenlijke
piste van dit vroegere Amster
damse circustheater en daardoor
krijgt zo'n knappe theatermeta
foor over zijn haat-liefde-verhou
ding met zijn humoristische ta
lent opeens nog meer zeggings
kracht dan in willekeurig welk
ander theater. Zoals in bijna al
zijn programma's vertaalt Freek
zijn fïlosofisch-poètische zeg
gingskracht ook in De Bedevaart
in knappe theaterbeelden. De at
tributen (zoals een prachtig leeu
wenkostuum), een effectief de
cor (het rood-witte zeil van een
circustent) en summier toege
paste, maar uiterst effectieve
muziek van de hand van Willem
Breuker en Henny Vrienten zor
gen ervoor dat de verbale ver
beelding van De Jonge ook con
creet wordt gemaakt. Eerder in
de voorstelling zorgt een idioot
invalidenwagentje voor een be
vrijdende dosis relativering van
het zware thema, of is een idiote,
minuten durende spreekbeurt
over erwtensoep bewijs van het
overwinnen van stotterangst.
De apotheose van De Bede
vaart is ronduit schitterend.
„Maak dat U wegkomt", voegt
Freek het publiek toe, terwijl hij
op de knieën schuifelend zijn
boetetocht richting circustent af
legt. „Een bedevaart is geen ker
misattractie". In een als toegift
gezongen lied, De wals van het
als, worden alle gevonden zeker
heden weer onder je vandaan ge
trokken. Freek gunt zijn publiek
die niet; net zo min als zichzelf.
Ergens in De Bedevaart ziet hij
zichzelf zó: „Ik ben een pelgrim
op gevoel/die doorgaans doolt
door dode straten/ik heb de vei
ligheid verlaten/met slechts on
zekerheid als doel".
Tussen alle poëzie en filosofie
'Ga maar rustig slapen', soloprogramma van Dorine van
der Klei. Begeleiding: Tom Löwenthal, piano. Gezien op
13 april in de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Dorine van der Klei geeft in haar solo
programma, met het Coüjn-citaat 'Ga maar rustig
slapen' als titel, aan de hand van teksten, verzet
spoëzie en vooral van muziek van vóór, tijdens en
direct na de Tweede Wereldoorlog een kort histo
risch overzicht over deze periode.
Het programma wordt dan ook terecht aange
kondigd als een documentaire in woord en muziek.
Hiervoor heeft Dorine van der Klei gebruik ge
maakt van teksten van Brecht, Kastner en Tuchols-
ky, van materiaal van Radio Oranje, van muziek uit
de concentratiekampen (zoals de 'Westerbork-sere-
nade' van Johnny Jones en het 'Dachau-lied'),
van toen veelgehoorde grappen en satire, van num
mers uit het NSB-radiocabaret van Paulus de Rui
ter en van Engelse en Amerikaanse amusements
muziek.
Aan de samenstelling van het materiaal is door
haar duidelijk veel zorg besteed. Bovendien heeft
zij bij een aantal (lied-)teksten voor een goedlopen
de vertaling gezorgd. Toch maakte het programma
als theatervoorstelling een buitengewoon kille, af
standelijke indruk.
Natuurlijk is het materiaal zelf voor een deel in
drukwekkend en stemt het niet bepaald vrolijk.
Daartegenover staat, dat Dorine van der Klei na de
pauze ook vrolijke herinneringen ophaalt en amu
sementsmuziek van na de bevrijding ten gehore
brengt. Daarbij komt nog, dat het veelal om num
mers gaat, die menigeen niet onberoerd zullen la
ten. Alleen al de verschillende versies van 'Lili
Marleen' en het oorlogsamusement ('Als op Capri
de rozentuinen bloeien') roepen gemengde gevoe
lens op.
Nu is de documentaire-achtige aanpak met een
zekere afstandelijkheid op zich een goede keuze
geweest. Maar er was zaterdag nog iets anders aan
de hand. Het leek wel, alsof Dorine van der Klei
zelf aanvoelde, dat haar programma niet aansloeg.
Misschien was het geringe aantal toeschouwers
daar mede debet aan. Het gevolg was, dat zij zich
ging forceren en soms al te driftig over het toneel
drentelde. Ook op de verbindende teksten kon zij
zich soms niet goed concentreren. Toen na de pau
ze de zaallichten te lang aanbleven, stoorde haar
dat en reageerde zij hierop enigszins geïrriteerd.
Het op integere wijze samengestelde programma
bleek niet aan te spreken. De te zelfverzekerde ma
nier, waarop Dorine van der Klei dat probeerde op
te vangen, deed onsympathiek aan.
WIJNAND ZEILSTRA
LEIDEN - Tijdens een druk bezochte receptie heeft Muziek- en Showgezelschap 'Sempre Avanti'
pen zaterdag het 35-jarig bestaan in de huidige vorm gevierd. Tevens werd dirigent J. Kukler gehu
die vanaf het begin, dus ook 35 jaar, bij deze vereniging is geweest. Voorzitter Hans Filemon wees er in
zijn toespraak tot de jubilaris met nadruk op, dat dirigent Koos Kukler ook als arrangeur voor Sempre
Avanti grote verdiensten heeft. "Vaak avond aan avond is hij druk doende om zelf alle partituren voor de
orkestleden handmatig uit te schrijven", aldus voorzitter Filemon. Namens de vereniging overhandigde
hij de heer Kukler een zilveren, in miniatuur uitgevoerde dirigeerstok met inscriptie. Op 18 en 19 april Zal
het zevende lustrum van Sempre Avanti worden gevierd met een jubileum-uitvoering in de aula van het
Rijnlands Lyceum in Oegstgeest. Op de foto krijgt Koos Kukler de zilveren dirigeerstok aangereikt door
S.A. voorzitter Hans Filemon (foto Holvast)
Leiden
Lak-galerie - Marion Busch, foto's,
Christie van der Haak, schilderijen, t
m 17/5, ma t/m za van 10-22 uur, zo
van 10-17 uur.
1 Hanoi van
Bibliotheek Rijksuniversiteit - Oud-
bulgaarse handschriften en fotopor
tretten Bulgaarse dichters en schrij
vers, t/m 24/4; ma t/m vr van 8-17 uur.
Piggelmee - Janvossensteeg, Hol
landse wolken gefotografeerd door
Dick Seip, t/m 4/5; ma 11-18 uur, di,
woe, vr van 9-18 uur, do tot 9-21 uur,
za van 9-17 uur.
De Lakenhal - schilderijen uit eigen
bezit, rond het thema 'Leven in Lei
den in de 17e eeuw', tot 9/6; di t/m za
10-17 uur, zon- en feestdagen vn 13-17
Ine Groot-Koopmans, t/m 22/5; r
Exposities
a do v
n 8-17 u
i 8-15.30 u
Holiday Inn - expositie graficus Hans
Hartzheim, t/m 1/5.
Rijksmuseum voor Volkenkunde -
stencilprenten van Mori Yoshitoshi, tl
m 16/6; di t/m za, 10-17 uur, zo en
feestdagen van 13-17 uur.
Pourquoi-pas - Nieuwe Beesten
markt, Marcia Krijgsman, schilderij
en en tekeningen, tot 30/4; di, woe, do
8-22 uur. vr. za van 8-24 uur, zo 8-22
Unieke Produkten - Hooigracht, Ca-
rel van Laere, kledingontwerpen,
Carla Feijen, ontwerpen voor ka-
doverpakkingen, tot 12/5; do en vr
van 13-18 uur, za van 13-17 uur.
Warmond
Galerie de Pomp - Dorpsstraat, The
ma Groen, 30 kunstenaars, diverse
technieken, t/m 31/5; Fred Balhuizen,
foto's, t/m 28/4; woe 10-12 uur, do, za,
zo 14-16 uur, di 19-21 uur.
Het Oude Raadhuis - Dorpsstraat,
Ton de Bruin, schilderijen, gouaches,
tot 10/5; woe, do, zo 14-16 uur, za 11-16
uur. di van 19-21 uur.
Lisse
Artopa - expositie schildersgroep
'Warmond', tot 22/4; do, za, zo van
13.30 tot 16 uur, do van 19.30-21.30
Wassenaar
Auberge de Kieviet - Stoeplaan 27,
aquarellen van Comelie Arnold-
Mees, t/m 25/4; dag. beh. ma, van 9-12
en 15-17 uur.
Katwijk
Katwijks Museum - schilderijen en
aquarellen van Toon Koster; tot 18/5.
MUMMENSCHANZ. Zwitsers-Ameri
kaans beeld- en maskertheater. Met:
Andrè Bossard, Floriana Frassetto en
Bernie Schürch. Gezien op 14 april in
de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Het doek van de
schouwburg wordt opengeduwd
door twee levensgrote handen,
die allerbei op beentjes lopen.
Daarmee wordt het publiek een
fantasiewereld binnengeloodst
van wonderlijke figuren en we
zens, die tot de verbeelding spre
ken 'Mummenschanz' biedt illu
sietheater bij uitstek: er wordt
geen woord gezegd, er wordt
geen muziek gespeeld - het is
puur kijkplezier. Op de faam van
dit gerenommeerde gezelschap
was trouwens een groot publiek
afgekomen.
De meest grillige wezens ko
men hier tot leven, of het nu geo
metrische figuren als driehoeken
en vierkanten, fantasiewezens of
dieren als zeesterren en inktvis
sen zijn. Soms zitten de spelers
in de figuren zelf en halen zeer
acrobatische toeren uit. Een en
kele keer werken zij - met enkele
afzonderlijke attributen. Laatst
genoemde methode doet denken
aan de techniek van het zoge
naamde zwarte theater.
Mummenschanz: puur kijkple
Vooral na de pauze doet dit ge
zelschap zijn naam alle eer aan.
'Mummenschanz' is namelijk het
Duitse begrip voor een feest van
en met maskers. Zo worden er
gekke gezichten met een dun
lijntje aangegeven en zijn er 'le
ge' hoofden, die met kleurrijke
accessoires worden opgesierd.
Ook de ballon-achtige gezichten
zijn heel fraai: met een beetje
wind worden ze zichtbaar en
kunnen 'dan twee kanten uit
waaien. In de achtervolgingssce-
ne van twee personen gaf dat een
heel gek beeld. Aan het slot van
de voorstelling dreigde een le
vensgroot monster de zaal bin
nen te gaan. Dan verschijnen
echter de handen op beentjes
weer ten tonele en houden het
monster tegen. Daaruit komen
de drie spelers tevoorschijn: het
betekent het einde van een groot
aantal losse scenes, waarin het
publiek een fantasiewereld werd
voorgetoverd.
WIJNAND ZEILSTRA.
De musical 'Weg, weg, weg' door Im
perium. Regie: Rein Edzard, muziek:
Jan van Dijk. Gezien op 13 april in
het microtheater aan de Oude Vest
in Leiden. Herhalingen op 19, 20, 26
en 27 april en 3,4,10,11,17,18, 24 en
25 mei.
LEIDEN - Imperium heeft de
summertime blues. 'Weg, weg,
weg' is een musical over toeris
me en alles wat daar mee samen
hangt. Een aanlokkelijk onder
werp, zeker als buiten de hemel
een vergiet lijkt en wind en kou
elke stap in de open lucht tot een
martelgang maken.
Een reizen-ratjetoe wordt het
genoemd in de programmatoe
lichting, en dat is niets te veel ge
zegd. Gemaakt volgens het be
proefde collage-recept van Impe
rium: een voorstelling die al im
proviserend met plakken en
knippen vorm wordt gegeven.
Die werkwijze geeft de spelers
alle ruimte om hun creativiteit
bot te vieren, maar houdt ook het
gevaar in dat een lapjesdeken on
tstaat, waarvan je zou zweren dat
hoofd- en voeteneinde op ver
schillende bedden thuishoren.
Een divers reisgezelschap gaat
onder leiding van hostess Ellie
en chauffeur Jan proberen een
'Weg, weg, weg' bij Imperium
paar onbezorgde weken door te
maken in een onbestemd vakan
tieoord. Het gezelschap wordt
gevolgd vanaf het boeken bij
reisbureau Noorderzon tot de be
houden terugkeer, als het alle
maal weer onvergetelijk blijkt te
zijn geweest. Daartussen pas
seert het hele vakantie-abc de re
vue: de excursies in een met bru
te hand bestuurde bus; het ap
partement dat er anders uitziet
dan de gouden bergen in de fol
der; opbloeiende romances tus
sen reisgezellen; een hostess ach
ter wier glimlach een peilloze le
vensmoeheid schuilgaat.
Daar tussendoor scènes die
met het gezelschap weinig van
doen hebben. Zoals over een jon
gen die de wijde wereld in wil
trekken, over twee huisvrouwen
die nergens liever zijn dan thuis
en over het eiland zonder zorgen.
Dan worden nog reizen ge
toond die zich enkel in het hoofd
van de reiziger afspelen: een sek
tarische ceremonie in een kerk;
Odysseus die de geesten van de
onderwereld bezoekt; een gezel
schap dat hoogdravende wartaal
spreekt.
Het begint u nu misschien
enigszins te duizelen. Dat deed
het mij ook. Wat moet ik er mee
aan als dat vriendelijke oude da
metje ineens een drugsexpert
blijkt te zijn? Waarom komt de
vrouw die het hof wordt gemaakt
door de buschauffeur ineens met
een doorsnee moeilijke jeugd
aanzetten? En waarom willen die
huisvrouwen wèl op vakantie als
ze de loterij hebben gewonnen?
Dat aantal vragen is moeite
loos uit te breiden. Maar waar
schijnlijk zoek ik het dan te diep.
'Weg, weg, weg' is gewoon
hoog tempo gebrachte
schakeling van sketches en lied
jes, waarin zachtmoedig de spot
wordt gedreven met de vakantie
neurose, waaraan mensen kun
nen lijden. Een opbouw, ook in
dramatische zin, heb ik er node
in gemist. Het moment waarop
de hostess haar ware aard toont
werkt niet als climax, omdat de
andere figuren daaraan vooraf
gaand te weinig reliëf hebben ge
kregen.
Het is met deze musical net als
met een geslaagde vakantie; als
teveel bij gaat nadenken,
je het gevaar dat je voor je-
het plezier bederft. Dat zou
jammer zijn, want de amateurs
van Imperium spelen met veel
ARIEJAN KORTEWEG
loop
BALLETORKEST BOOS - Voor
een aantal balletprogramma's in
het eerste seizoen in het nieuwe Am
sterdamse Muziektheater is geen or
kest beschikbaar. Bij het ontbreken
van duidelijkheid over beschikbare
orkestcapaciteit moeten wij daar
om overwegen een aantal program
ma's met band uit te brengen. Dit is
artistiek onwenselijk en werkt ver
storend.
Dit schrijft het Nederlands Ballet
orkest (NBO) in een brief aan minis
ter Brinkman (WVC). Volgens het
NBO heeft het uitblijven van beslis
singen van de minister over de bal
letbegeleiding catastrofale gevol
gen - zowel financieel als artistiek -
voor het Nationale Ballet, het Ne
derlands Danstheater en het NBO
zelf omdat het hierdoor onmogelijk
zou zijn een seizoen op te bouwen.
Zo had de voorbereiding van het
seizoen 1986/1987 op 1 april vorig
jaar al klaar moeten zijn en het sei
zoen daarna zou op 1 april dit jaar
ingevuld moeten zijn.
LAK-theater op 13 april.
LEIDEN - Sinds het optreden op het North Sea
Jazzfestival 1984 is de eenheid en zeggingskracht
van de funk-jazzgroep Loos duidelijk toegenomen.
De erkenning hiervan blijkt wel uit de over twee
weken uit te reiken Haagse Ooyevearprijs, een
plaatopname en een radio-optreden op 25 april.
Ook de presentatie van deze veelal extatisch bewe
gende, in zwarte pakken met kleurige fantasie T-
shirts, gestoken musici en het abstracte, op de ach
tergrond opgehangen doek accentueert de vitale
muziek van deze musici. De muziek van Loos heeft
verwantschap met de zwarte Amerikaanse Free
Funk van Ornette Coleman en Ronald Shannon
Jackson. Maar door de aparte kleuring van de me
lodie-instrumenten, de goede felle persoonlijke soli
en de toevoeging van een percussionist zijn ook
caraïbische ritmen mogelijk. Altsaxofonist Jan
Willem van der Ham straalt een kracht uit door veel
gebruik te maken van snelle korte fraseringen. Bij
Peter van Bergen overheerst meer het gebruik van
een verhalende stijl met citaten uit de jazzgeschie
denis. In de zelfgekomponeerde thema's vullen de
saxen elkaar aan met verschillende stemmen en
gaan soms gelijk op. Onder het moderne funky jas
je van de muziek blazen de saxofonisten eigenlijk
degelijk geconstrueerde soli, zoals die in het begin
van de jaren '60 gebruikelijk waren. De gevarieerd
heid van de toonvormingen van de saxofonisten is
zeer groot. Van staccato tot melodische lijnen.
Slagwerker Willem Jansen zit er met fel spel bo
venop en ook basgitarist Jan de Boer geeft een on
misbare kleuring met veelal korte ritmische noten
in het funkidioom. Een leuk effekt geeft de toepas
sing van een megafoon, waarin wat vage teksten
worden gezegd. De eerste set begint weliswaar met
een vlotte binnenkomer, maar we moeten tot het
tweede gedeelte wachten wanneer alle remmen
worden losgegooid en elk lid op een on-Nederlands
hoog niveau zijn bijdrage levert aan de collectieve
voortstuwing van de muziek. Helaas leende de con
certruimte zich niet erg voor het maken van een
dansje om de ritmische spanning te ontladen. De
groep Loos maakt enerzijds een eenvoudig en fun
ky ritme, maar anderzijds proppen ze de muziek
vol met veel improvisaties waardoor de luisteraar
veel concentratie nodig heeft, die dan het simpele
ritmische verloop weer ondermijnt. Het is jammer
dat zo weinig belangstellenden waren gekomen
voor deze enerverende en hechte .muziek met
slechts weinig inzinkingen.
WILLEM WINSEMIUS
weekeinde overleden. Het is jonk-
vrouwe Henriètte Jacoba van den
Brandeler. Deze nauw met Utrecht
verbonden vrouw is honderd jaar
geworden. Zij was een leerlinge van
de componisten Bernard Zweers en
Johan Wagenaar en studeerde piano
bij Dirk Schafer. Zij schreef een
groot aantal liederen, een requiem
bij de dood van haar vader en ver
der ook een stabat mater.
;^Hkn La Grande Parade voorbij
AMSTERDAM (ANP) - De ten
toonstelling van topwerken uit de
moderne kunst vanaf 1940, La
Grande Parade in het Stedelijk
Museum in Amsterdam, is gisteren
na precies vier maanden gesloten
met een record van 343.213 bezoe
kers.
De laatste dagen was er nog een
ware stormloop op het museum: in
zes dagen tijd werden 31.000 bezoe
kers geteld. Zondag, de laatste dag,
kwamen er nog 5700 mensen naar
de Paulus Potterstraat, waar het
museum gevestigd is. Ondanks
een gestaag vallende regen ston
den mensen in een lange rij voor
het museum om de laatste kans te
grijpen de tentoonstelling te zien
of nog een keer te zien.
Het bezoek heeft de verwachtin
gen van de museumdirectie verre
overtroffen. In de begroting was
rekening gehouden met 200.000 be
zoekers.
(foto ANP)
heen zitten weer bijzonder fraaie
momenten van onbelemmerde
fantasie en humor geweven. Ze
variëren van confronterende
zwarte humor tot telefoontjes
van Henk (van der Meyden) over
Aids („het codewoord voor pri
vacy"), een schitterende scène in
de polikliniek van het AMC in de
Bijlmer, tot een intermezzo als
presentator en deelnemer van
een talentenjacht (met een play
backnummer met klapperend
gebit op het geluid van castag
netten). En als toppunt hilari
sche vertellingen over een Cana
dese talkshow en de onverwach
te liefhebberijen van de paus.
Freek de Jonge.
