Garagehouders in de startblokken
AUTO
De Haagse Post zit in een schuurtje
Citroën maakt goede keus met Visa diesel
Drie nieuwe
produkten
op Autovak
uto r_/T\j
rv*
i llegaar Q
Rij-impressie
Blik in de
weekbladen
985 DONDERDAG 28 FEBRUARI 1985
PAGINA 15
Samengesteld door Koos Post
Verplichte autokeuring werpt haar schaduw vooruit
De garagehouders staan in de startblokken voor de nu
toch eindelijk komende autokeuring.
Volgens de laatste gegevens is er
al voor meer dan 25 miljoen gul
den geïnvesteerd in keuringsap-
paratuur. Meer dan duizend be
drijven zijn al erkend als keu
ringsstations. Naar schatting zul
len er nog drie- tot vierduizend
volgen. Ook de bijbehorende
aantallen keurmeesters zijn
reeds of worden tijdig gediplo
meerd door de VAM in Voor
schoten. Als men de kosten van
die opleidingen meetelt is er
zelfs veertig tot vijftig miljoen
gulden in die verplichte keuring
gestoken.
Wanneer de kogel precies door
de kerk zal zijn is nog niet be
kend, maar het is heel duidelijk:
de garagewereld heeft zich mas
saal toegerust voor de conse
quenties van de wetgeving. En
wie dat nog niet wist, kan het
ook nog eens zien op de tentoon-
i stelling 'Autovak', die van 25 tot
i en met 30 maart in de Amster-
damse RAI-hallen zal worden ge
houden. Een fiks deel van deze
j vakbeurs van garage-uitrusting,
gereedschappen, onderdelen en
toebehoren voor auto's is op die
keuring toegespitst. De tentoon
stelling is ook weer groter dan
twee jaar geleden.
De komende autokeuringen wer-
j pen hun schaduwen vooruit. Ir.
i W.A. Koumans, lid van de raad
j van bestuur van TNO en tevens
I voorzitter van de 'Raad voor de
periodieke veiligheidskeuringen
voertuigen' onderstreepte dat
nog eens in zijn inleiding over
die komende keuringen tijdens
de persbijeenkomst gewijd aan
'Autovak'.
Overigens begon ir.Koumans
met een zeer persoonlijke op
merking. De micro-elektronica
heeft ook in de autowereld een
onstuimige opmars achter de
rug. In het.bijzonder de automa
tisering van het diagnoseproces
is van belang voor de klant. Te
meer, omdat die door de alsmaar
langer wordende onderhoudster-
mijnen steeds minder in de gara
ge komt. Pas na 20.000 km is al
geen uitzondering meer.
Ir.Koumans vroeg zich af of dat
nu echt wel in het belang van de
klant was. Het lijkt hem veel ver
standiger de auto om de 5.000 of
7.500 km eens op de brug te laten
zetten. Uit hoofde van zijn func
tie ziet hij veel wagens op de
brug staan. Te vaak heeft hij dan
mankementjes, roest en andere
ongerechtigheden gezien die bij
tijdige constatering goedkoop
hadden kunnen worden verhol
pen.
Ir.Koumans verwacht veel van
de komende verplichte keurin
gen voor personenauto's. Vol
gens hem zijn er duidelijke aan
wijzingen dat de keuringen bij
de bedrijfsvoertuigen tot een be
tere onderhoudstoestand heb
ben geleid. Steeds minder wa
gens worden afgekeurd. Helaas
kan een en ander niet met harde
cijfers worden bewezen, omdat
men destijds vergeten heeft tevo
ren een steekproef te nemen naar
de toestand van het zware be
drijfswagenpark.
Dat wordt nu nog steeds be
treurd en men heeft er wel voor
gewaakt nogmaals zo'n 'fout' te
maken. Door de politie zijn dit
maal diverse steekproeven op
verschillende plaatsen en ver
schillende tijdstippen genomen,
die bij elkaar een algemene in
druk moeten geven van de situa
tie van het personenautopark.
Binnenkort worden de resulta
ten bekendgemaakt.
Ir.Koumans liep wat op die be-
Het al zestig jaar bestaande
Amerikaanse poetsmiddelen-
merk Simoniz benut de ko
mende Autovak-tentoonstel
ling in de RAI om drie nieuwe
produkten op de markt te
brengen.
In de eerste plaats is dat de.
velg-reiniger 'Esprée Custom
Wheel Cleaner'. Voorts 'Rad-
fix', een middel dat het koel
systeem beschermt en zo no
dig lekken stopt. Ten slotte
'Workmate', een rode smeero
lie in een spuitbus om vocht
op moeilijk bereikbare plaat
sen te verdrijven en een be
schermende laag aan te bren
gen.
Daarmee is het programma
van dit oudste merk op het ge
bied van auto-onderhouds
middelen opgelopen tot maar
liefst 45 produkten. De meeste
van die produkten zijn in de
afgelopen twee jaar van een
nieuw jasje voorzien.
Simoniz heeft in het verle
den de Nederlandse markt wat
verwaarloosd. Maar sinds de
import anderhalf jaar geleden
terecht kwam bij het Alphen-
se bedrijf 'Shop Service Cen
ter' is het streven erop gericht
sterker dan ooit terug te ko
kend making vooruit. Hij vertel
de dat er in elk geval geen be
roepsgroepen en dergelijke wa
ren gevonden waarvan de wa
gens opvallend goed of slecht
waren. Wel is vast komende te
staan dat de afkeuringen door de
politie - die uit de aard der zaak
altijd subjectief moeten zijn
vrijwel steeds correct bleken,
ook als er absolute normen wer
den gehanteerd. In bijna tachtig
procent van de gevallen kwam
de conclusie op hetzelfde neer.
Er werden steekproeven geno
men in de autojaargangen van
'72 tot '76. De wagens werden
daarbij op een twaalftal punten
onder de loep genomen. Vaak
werden er gebreken geconsta
teerd aan parkeerremmen, ban
den, lampen (één op de vijf kop
lampen verblindt de tegenlig
ger!), voetremmen, enfin de be
kende zaken.
Er werd naarstig gezocht naar
verbanden, maar die werden niet
gevonden. Dus niet: als het ene
stuk is zal het andere ook wel
niet deugen. Derhalve moesten
alle onderdelen in de steekproef
worden gehandhaafd.
Wel is gebleken dat jongere au
to's (dus van na 1976) over het al
gemeen beter waren. Dat zal nie
mand verbazen, maar het had ir.
Koumans wel verrast te kunnen
constateren, dat ook de oudere
jaargangen (dus van vóór 1972)
beter uit de bus kwamen. Kenne
lijk heeft men dan te maken met
de echte liefhebbers, die hun
karretjes koesteren.
In plaats en tijd gespreid werden
voor deze steekproeven zo'n
2.000 auto's van de weg gehaald.
Voldoende, zegt ir. Koumans,
om van een representatieve
proef te spreken. Maar wat als
men het nu eens niet eens met de
politiemensen, die de auto afkeu
ren? Tja, dat is jammer, maar ei
genlijk is er dan geen bescher
ming van de eigenaar. Hij kan
nergens in beroep gaan.
Zoals men zich wellicht zal her
inneren is het de bedoeling dit
jaar alleen de auto's van tien jaar
en ouder te keuren. Daarna wor
den de jongere jaargangen in het
systeem ingepast. In 1988 ten
slotte moeten alle wagens ouder
dan drie jaar periodiek op de
testbank.
Wordt een auto goedgekeurd - hij
voldoet dus aan de veiligheids
normen - dan krijgt de eigenaar
een vignet op het nummerbord
en een keuringsrapport. De keu
ring richt zich onder meer op
remmen, stuurinrichting, on
derstel, carrosserie, wielen, ban
den en verlichting.
Hoe vaak er verband bestaat tus
sen mankementen en verkeers
ongelukken is nooit statistisch
vastgelegd. Maar iedere garage
houder kan vertellen over het
achterstallig onderhoud dat
moet worden ingehaald bij de
bekende vakantiebeurten. En
dan is er vaak ook sprake van on
veilige elementen.
De verplichte periodieke keu
ring is geen overbodige luxe en
geen zinloze belasting van de au
tomobilist. Want al zal de keu
ring meestal worden meegeno
men met een onderhoudsbeurt,
het kan zijn dat men er extra
voor naar de garage moet. En
dan kost zo'n keuring tussen de
vijf en zeven tientjes.
Volvo heeft op autotentoonstel
lingen in Chicago (VS) en To
ronto Canada) een stationwa
gen laten zien op basis van de
760-serie. De verkopen van deze
vijfdeurs versie van de Volvo
760 beginnen binnenkort op de
Amerikaanse markt. Later in
het jaar zullen ook andere
markten volgen. De prijs van
deze ruime stationwagen zal in
ons land tussen de 80 en 90 mille
komen te liggen.
'Het Autoblad'
Het eerste exemplaar van
'Het Autoblad' ziet er goed uit.
Het heeft een beetje afvuurver-
traging gehad. Het lag in de be
doeling dit gratis tijdschrift
vóór 1 januari op de toonban
ken van de Shell-tankstations te
leggen, maar die streefdatum
werd niet gehaald. Het kwam
later uit.
Maar wat kwam, mag er zijn.
Om precies te zijn vierenzestig
pagina's vulde het journalistie
ke quintet Rein Leppink, Jan
Smets, Hans Goddijn, Haris
Kuipers en Henk Labots. Met
tekst en talrijke foto's. Hun bij
dragen werden met veel kleur
omlijst. Verhalen over droom
auto's, nieuwe modellen, auto
radio's, vakantiereizen en ook
over het het al of niet kopen van
een nieuwe auto (met zinnige
adviezen) maken het blad leuk
Het klinkt zo eenvoudig: een pit
tige dieselmotor in een lekker
lichte carrosserie. Dat moet goed
uitpakken.
Maar waar haal je dat als auto
bouwer vandaan? De meeste fa
brikanten moeten dan leentje
buur spelen. Met eigen middelen
kunnen ze zoiets niet verwezen
lijken.
Citroën wèl. Het eigenzinnige
Franse merk heeft genoeg lichte
carrosserieën in huis: Lelijke
Eend, Dyane, Visa. Te kust en te
keur dus.
Bovendien maakt Citroën al
lang onderdeel uit van een con
cern, waarin ook Peugeot en Tal
bot zijn gehuisvest. En dus kon
het merk beschikken over de
dieselmotor, die nog niet zo lang
geleden met gejuich is begroet in
de Peugeot 205. Een krachtbron
van welgeteld 1769 kubieke cen
timeter inhoud maakte in dat
karretje een imponerend debuut.
Deze diesel werd in nog lichte
re Citroën Visa gehangen. Om
het maar meteen te zeggen, het is
een bijna ideale combinatie ge
worden. Een auto met bijzonder
prettige rij-eigenschappen, mo
derne techniek, goede prestaties
en ook nog aantrekkelijke ver
bruikscijfers. Wat kan men nog
meer verlangen?
Natuurlijk is niets feilloos, ook
deze Visa diesel niet. Maar het is
wel een leuke en betaalbare die
sel. Net nog geen twintig mille.
En dat is - met die cilinderin
houd volgens de importeur 'de
allergoedkoopste aanbieding op
de Nederlandse markt'.
Natuurlijk kent iedere geïnte
resseerde automobilist de Visa al
jaren. Een hogelijk gewaardeerd
en handig model. Voor de diesel-
versies is de uitvoering wat ver
eenvoudigd. Zo zijn bijvoorbeeld
de 'satellieten' achter het stuur
verdwenen. Alle futuristische
uitmonsteringen hebben plaats
moeten maken voor een strakke,
bijna sobere aankleding van het
dashboard. Heel gewone 'klok
ken'. heel gewone knoppen en
hendels. Geen poespas meer.
Kennelijk heeft het koperspu-
bliek toch niet al te enthousiast
gereageerd op die geavanceerde
aanduidingen.
De stoelen in deze Visa zitten
goed, maar nogal diep. Dat komt
het overzicht natuurlijk niet ten
goede. De besturing is bij lage
snelheden aan de zware kant.
Dat gevoegd bij een royale draai-
cirkel maakt het manoeuvreren
wat ongemakkelijk.
Een vijfbak is tegenwoordig
een normale verschijning in een
auto. Daardoor heb ik de neiging
bij hogere snelheden naar zo'n
vijf te zoeken. In mijn testwagen
was dat vergeefse moeite. De bak
had niet meer dan vier versnel
lingen. Nu kan men voor zeshon
derd gulden meer wel een vijfde
versnelling erbij kopen, maar als
men de overbrengnacverhou
dingen bestudeert dan moet men
tot de conclusie komen, dat men
daarvan niet veel winst kan tel
len. De cijfers van de vier en de
vijf verschillen niet veel.
Trouwens, in de pittige wagen
heb ik die vijf nauwelijks gemist.
Door het lichte gewicht van de
carrosserie (amper 850 kilo) kan
de krachtige dieselmotor in het
vooronder zijn taak goed aan. Al
vanaf het allereerste begin. Dus
geen moeizaam op gang komen,
geen intensief geschakel, zelfs in
de lagere toerentallen levert de
krachtbron van zestig paarde-
krachten voldoende kracht om
vinnig te kunnen wegtrekken.
Het blijft zo soepel gaan tot on
geveer 120 kilometer per uur.
Daarboven wordt het - begrijpe
lijk - allemaal minder. Ik had ook
niet anders verwacht. Dan gaat
ook de tot zover heerlijke rusti
ge motor opspelen. Dan worden
band- en windgeruis duidelijk
hoorbaar. En dat alles doet aan
het comfort natuurlijk afbreuk.
Maar wie desondanks toch
sneller wil kan, tegen de prijs
van meer kabaal en meer brand
stof, volop aan zijn trekken ko
men. Pas in de "buurt van de 150
komt de naald van de snelheids
meter tot stilstand. En ik moet
zeggen, dat ik dat dik voldoende
vind voor zijn lichte en betrekke
lijke kleine wagen. Een voortref
felijke prestatie, meer hoeft
voor mij niet.
Natuurlijk is ook de vering van
de wagen comfortabel. Wie zou
iets anders van Citroën verwach
ten? Hij is zelfs aan de weke
kant, in de bochten helt de car-
onaangenaam sterk
Maar zulke oneffenheden
neemt men graag voor lief bij de
vele goede zaken, die deze hand
zame, soepele en redelijk royale
(gezien de toch geringe buitenaf
metingen) Visa heeft te bieden.
Men moet bij het starten even
wachten voor het lichtje op het
dashboard dooft, maar daarna
draait de motor meteen heel glad
en levert hij leuke prestaties. Een
niet gering pluspunt in de voor
bije koude dagen.
De prestaties laten zich verge
lijken Visa 1100 benzine lang niet
slecht dus. Hoewel de dieselolie
de laatste tijd snel in prijs is ge
stegen blijft er nog altijd een
flink verschil met benzine be
staan. Bovendien is deze Visa
diesel leuk zuinig. Ik kwam uit
tussen de 1 op 14V2 tot 16. In de
absolute overtuiging dat het op
gunstiger trajecten in vriendelij
ker weersomstandigheden nog
aanzienlijk beter kan.
Technische gegevens: motor vier ci
linder in lijn, cilinderinhoud 1769 cc,
boring en slag 80-88, vermogen 60 pk,
compressieverhouding 23:1, brand
stof diesel, lengte 3,72 meter,
rijklaar gewicht 890 kg, totaal ge
wicht 1300 kg, aanhanger ongeremd
445 kg en geremd 750 kg, draaicirkel
10,6 m., topsnelheid 152 km per uur,
acceleratie 0-100 km 15,9 sec.
en lezenswaardig. Een goed be
gin van Het Autoblad, dat
wordt uitgegeven door Accres
in Naarden.
Koopwijzer
Nogmaals Henk Labots, want
hij heeft ook - in opdracht van
de ANWB een 'autowijzer voor
aankoop' geschreven. De nu in
België wonende, Nederlandse
journalist loopt al heel wat ja
ren in de autowereld mee. Tal
loos zijn zijn vooral technische
publikaties, helder van stijl en
met enorme kennis van zaken
geschreven. Aan zo'n 'gids' kan
men zich met een gerust hart
toevertrouwen als men over
weegt een auto te kopen en men
niet al te best de weg weet in het
doolhof-achtige autoland.
Waarvoor gaat u de auto ge
bruiken? Moet het benzine, die
sel oflpg worden? Hoeveel gaat
zo'n auto nu precies kosten?
Wat zijn eigenlijk de meest ver
kochte wagens? Deze en talrijke
andere vragen borrelen naar
boven als men op weg gaat
naar een showroom of occasion
hal. Dan is het goed te weten
wat Henk Labots daarover
zegt. Wat een auto per kilometer
kan kosten. Wat voor een wagen
men nodig heeft om een cara
van te trekken. En wat niet al
meer. Voor f24,50 koopt men
zo'n betrouwbare gids. ANWB-
leden betalen minder.
Van Van
Onder de naam 'Van Van'
verzorgt het duo Vincent van
Dantzig en Ric van Kempen ei
genlijk alles wat er op het ge
bied van auto's en publiciteit te
verzorgen valt. ledereen kan
met zijn wensen, vragen of pro
blemen op dit gebied bij het
tweetal terecht.
Sinds 1982 hebben zij hun
grote belangstelling voor en
hun journalistieke werk in de
autowereld in het algemeen en
de autosport in het bijzonder
gebundeld. En kortgeleden
openden zij een eigen, goed
geoutilleerd kantoor aan die In
dustrieweg op het industrieter
rein van Zoeterwoude. Een bu
reau inmiddels met een bezet
ting van vijf man en een vaca
ture.
Beste auto
Voor het eerst sinds het grote
Westduitse autoblad 'Auto, Mo
tor und Sport' - met een oplage
van meer dan een half miljoen -
zijn kiezers jaarlijks de 'beste
auto ter wereld' laat kiezen is
een niet-Duitse auto met een
eerste prijs in zijn klasse gaan
strijken. De Peugeot 205 werd
tot de beste kleine auto gekozen
met ruim dertig procent van de
stemmen. Vóór de Volkswagen
Polo, de Ford Fiesta, de Opel
Corsa en de Fiat Uno.
Wat De Tijd bij het ter perse gaan
nog niet kon weten, schreven de
kranten gisteren: het weekblad de
Haagse Post gaat niet over in han
den van het uitgeversconcern
VNU. De directie van dit bedrijf,
waar tussen twee haakjes ook De
Tijd wordt uitgegeven, acht "voor
uitzichten op een redelijke exploi
tatie van de Haagse Post binnen
VNU-verband onvoldoende aan
wezig".
door
Saskia Stoelinga
De Haagse Post (HP) verkeert in
financiële moeilijkheden. Het blad
heeft een schuld van meer dan
twee miljoen bij het Bedrijfsfond
voor de Pers en er staat ook nog
een 'beer' bij de Weekbladpers. De
oplage van 28.000 in '75 steeg in '80
naar 50.000, om in de jaren daarna
weer te dalen met 20.000 abonnees.
Maar, dat is nog niet het ergste.
Wat de redacteuren van de HP
op dit moment het meest bezig
houdt, is de manier waarop zij door
de directie van de Weekbladpers,
altijd zo geroemd om de idealisti
sche instelling, steeds als tweede
wiel aan de wagen zijn gezien. Alle
aandacht gaat uit naar Vrij Neder
land (VN), met zo'n honderduizend
abonnees het op een na grootste
opinieweekblad van Nederland.
Een ex-redacteur van de HP zegt
daarover in De Tijd: "HP is altijd
bij Vrij Nederland in het schuurtje
blijven zitten. De Weekbladpers, of
beter: de structuur van de Week
bladpers, koos voor VN".
Dus trouwe HP-lezers, schaf de
ze week De Tijd aan. Uitvoerig gaat
men in dit tijdschrift in op de ver
ziekte relatie die het blad heeft met
haar uitgever en wordt uit de doe
ken gedaan hoe de redacteuren
van de HP en Vrij Nederland met
elkaar omgaan. HP-eindredacteur
Ron Kaal vertelt dat als een redac
teur van de ene krant in het stam
café van de ander komt, men niet
bij elkaar gaat staan. Bij de mede
werkers van bladen met de lieflijk
klinkende namen als 'Libelle' en
'Margriet' gaat het er al niet veel
anders toe. Het is maar dat u het
weet.
Waarheid
Uit de dagbladen kunnen we ver
nemen dat de eindredacteur er nog
steeds van overtuigd is, dat er-toe
komstkansen zijn voor de HP.
Naar verwachting zal er nu worden
aangeklopt bij de uitgeversmaat
schappijen Bonaventura en bij de
Perscombinatie. Ik zie het al voor
me, het laatste nummer van de HP.
Het zal ongetwijfeld een artikel be
vatten met als titel 'Het nieuwe op
heffen'. Niet dat ik erop zit te
wachten. De HP mag er wat mij be
treft blijven. Opheffing zou de plu
riformiteit van de pers niet ten goe
de komen. Alhoewel, nieuwe abon
nees voor de HP, zoiets betekent
weer malaise voor een ander week
blad. De groep lezers van opinie
bladen groeit niet, maar verschuift
alleen.
De Groene Amsterdammer
meldt dat er voor het 'volksdag
blad van Nederland', De Waarheid,
ook moeilijke tijden zijn aangebro
ken. Hetzelfde probleem als bij de
HP. Er is geldgebrek en er zijn te
weinig abonnementen (slechts
14000). Daarnaast moet de redactie
ook nog eens de zoveelste ideologi
sche strijd voeren. Wat moet er
worden gemaakt: een krant voor
links-Nederland of een CPN-par-
tijkrant?
De Groene Amsterdammer, die
op haar beurt weer op het paard
moet worden geholpen door de on
langs aangetrokken, o zo geroem
de, hoofdredacteur Martin van
Amerongen geeft een goed beeld
van de problemen waarmee de
Waarheid-redactie te kampen
heeft. Stadsredacteur Bart Luirink
zegt: "Als CPN-standpunten inte
ressant zijn - en dat bedoel ik niet
badinerend, hoor dan moeten ze
zeker in de krant. Ik ben ook niet
tegen een bepaalde binding, maar
het is levensgevaarlijk om je aan
een strategie van een partij te bin
den". En dat, terwijl de lezers, het
dagelijks bestuur en niet in de laat
ste plaats de Tweede Kamerfractie,
klagen over te weinig CPN in de
krant.
De redacteuren zeggen het al:
"Je wordt er soms gek van", "Het
is allemaal zo zurig" en "Je krijgt
nooit eens een kompliment, nooit
is er oog voor het goede". Nee, het
lachen is de CPN'ers allang ver
gaan. Het verschil tussen een par
tijblad en een krant zal hen ook wel
nooit duidelijk kunnen worden ge
maakt.
Oeverloos
Ondanks de malaise ziet het om
slag van de Haagse Post er mooi
uit. Het is net alsof de letters aan
Emmy Verhey's strijkstok blijven
hangen. Ooit behaalde dit blad nog
eens een prijs voor de fraaie voor
platen van de hand van vormgever
Leendert Stofbergen. Nu de in
houd, daarmee is het wat minder
goed gesteld. Het artikel van Jan
Brokken over de dame op de voor
kant, violiste Emmy Verhey, gaf
hoop. Het verhaal is niet alleen
goed geschreven, maar er is ook
een juist evenwicht gevonden tus
sen feiten, sfeerbeelden en privé-
problemen. "Als ik wil kan ik heel
goed viool spelen. Dat is nog de
enige zekerheid die ik in m'n leven
heb", aldus de sympathieke Frie-
Wat de laatste tijd ontbreekt in
de verhalen van de HP zijn feiten.
De geïnterviewden mogen oever
loos zwetsen zonder in de rede te
worden gevallen door de journalis
ten. Neem nu de nieuwe voorzitter
van het ICTO (Interkerkelijk Co
mité Tweezijdige Ontwapening), in
drie ontmoetingen met Jan Tromp
heeft deze blaaskaak bladzijden
lang de meest waanzinnige onzin
mogen uitkramen zonder dat er
één werkelijk kritische vraag is ge
steld. Een en ander gaat op deze
toon: "De ontwikkeling in Zuid-
Afrika is een uiterst belangrijke
zaak, maar daar hebben we het nog
wel over. Ik had André (Van der
Louw, red.) moeten bellen, maar ik
zie dat ik dat niet eens meer haal".
De twee reislustige dames, Lieve
Joris en Carolijn Visser, die veel
van hun verhalen publiceren in het
NRC Handelsblad, zijn dit keer
voor de HP in de weer geweest. Jo
ris heeft in eigen land met Tamils
gesproken. Geen onaardig verhaal,
maar het voegt niets toe aan wat
we in de kranten al over deze
vluchtelingen hebben gelezen. Ter
wijl een weekblad er juist is om
meer achtergrondfeiten aan te dra
gen, om dieper op de problemen in
te gaan. Als zo'n Rob van Nunen
van de afdeling Vluchtelingen bij
de Vreemdelingendienst in Am
sterdam beweert: "Ik ben er heilig
van overtuigd dat het gros van die
mensen geronseld wordt", dan
moet de HP tenminste een poging
ondernemen om dit te bewijzen.
Dat is niet gebeurd. Tja, en daar
slagen de collega's van Vrij Neder
land vaak juist wèl in.
Flappen
Erg jammer overigens dat Vrij
Nederland voor de cover van haar
boekenbijlage geen auteur met een
paar respectabele zeiloren heeft
weten te vinden. Nu moet een oli
fantje dat niemand kwaad heeft ge
daan rondtrompettercn dat Rudie
Kagie een artikel heeft geschreven
over het fenomeen 'flaptekst'. In
een stuk dat meer dan twee pagi
na's beslaat, vertelt Kagie ons wat
we al wisten: namelijk dat we de
wervende tekst op de achterkant
van boeken met een flinke korrei
zout moeten nemen, dat we niet
moeten afgaan op het wervende
proza waarmee auteurs door hun
uitgevers worden aangeprezen. Hij
lardeert een en ander met wat kor
te interviewtjes, die soms goed
voor een glimlach zijn. Zo consta
teert Martin Ros bijvoorbeeld "tot
zijn blozende tevredenheid" dat de
door hemzelf geconcipieerde lof
tuitingen meer dan eens worden
overgenomen in de recensies.
Maar ach, ook de weekbladen
'flappen' er heel wat uit. De
schreeuwende advertenties op
dinsdag en woensdag beloven veel.
In werkelijkheid valt het vaak bit
ter tegen.
