'Dibboek'; gezongen legende
als band met joods verleden
PODIUMBLIK
W. Beeren
directeur
Stedelijk
Rademakers verfilmt 'De Aanslag'
DINSDAG 5 FEBRUARI 1985
KUNST
PAGINA 17
LEIDEN - De Leidse theaters
bieden deze week toneel en caba
ret. De Nieuwe Komedie komt op
6 en 7 februari naar het LAK met
'De Negers' en Baal doet op 8 en 9
februari hetzelfde theater aan
met 'Dibboek'. Marijke en Sito
Hoving staan op 9 februari op de
planken van de Leidse Schouw
burg met hun cabaretprogram
ma ,'t Geluk komt overmorgen
pas'.
Met 'De Negers' wilde Jean Ge
net in de jaren vijftig de houding
van de blanken ten opzichte van
de kleurlingen aan de kaak stel
len door het overtrekken en daar
mee belachelijk maken van een
aantal ingewortelde vooroorde
len. Daartoe ontwierp hij een
even dubbelzinnige als virtuoze
constructie: een stuk dat door ne
gers opgevoerd moet worden voor
een publiek van blanken en dat
gaat over een stuk dat door ne
gers opgevoerd moet worden voor
een publiek van blanken. De dub
bele bodem, maar ook de diepte
werking van het geheel wordt bo
vendien versterkt door zijn eis,
dat de blanken in het stuk ge
speeld moeten worden door ne
gers met een wit masker.
De plot zelf is tamelijk simpel.
Als er een blanke vrouw ver
moord is, moet een neger dat ge
daan hebben en dus bewijzen de
negers voor een tribunaal van
blanken hun (on)schuld met aan
het slot een soort Barbertje-effect:
als blijkt dat zij niet schuldig
zijn, kan in elk geval geconsta
teerd worden dat zij de misdaad
gepleegd zouden kunnen hebben.
Aan het stuk kleven, de goede
bedoelingen ten spijt, enkele be*
zwaren. Genets tekst is wel erg
aan de lange kant, bevat vele
herhalingen, is soms wat vaag en
bovendien worden er een aantal
open deuren ingetrapt. Een groot
deel van deze zwakke punten
valt echter weg bij een voorstel
ling door kleurlingen, zoals de
Nieuwe Komedie in samenwer
king met het jubilerende Soete-
rijn Theater tot stand bracht. De
hypocrisie van de blanke wordt
sterker belicht, maar de humor
krijgt ook meer kansen en wordt
niet gedwarsboomd door een col
lectief schuldgevoel dat meteen
op de loer ligt als een geschmink
te blanke acteur 'leuk' gaat doen.
De door Rufus Collins en Henk
Tjon geregisseerde voorstelling
wordt bovendien opgeluisterd
door een heel scala actualiteiten
en vondsten rond met name de
verschijningsvormen van de ne
ger in de folklore en als amuse
mentsobject.
Volgens een eerder in deze ko
lommen gepubliceerde recensie
mondt de voorstelling niettemin
uit in langdradigheid, die nog
wordt versterkt door een gebrek
kige techniek van enkele mede
werkers. Ook de brokkeligheid
van het geheel wordt in bedoelde
recensie gekritiseerd. Men kan
'De Negers' woensdag- en don
derdagavond in het LAK-theater
gaan zien.
Met 'Dibboek' grijpt regisseur
Marijke en Sito Hoving, (foto pn"
Leonard Frank terug naar een
theatrale vorm waarin de groep
Baal groot is geworden: muziek
theater waarin het ritmisch pa
troon van beelden, muziek en stil
tes nauwkeurig is afgewogen.
Het verhaal van 'Dibboek' is ge
baseerd op een Chassidische le
gende. Lea en Chanan hebben el
kaar lief. Als Lea aan een ander
wordt uitgehuwelijkt, sterft Cha
nan. Zijn ziel nestelt zich in Lea.
Nog voordat de rabbi deze geest
heeft kunnen uitdrijven sterft
ook Lea en verenigt haar ziel zich
Voor eeuwig met die van Cha
nan. Liefde en mystiek hebben
gezegevierd. Typisch joods-ortho
doxe aspecten zijn in deze bewer
king weggelaten om het alge
meen geldige van deze liefdesge
schiedenis te doen uitkomen, zo
staat in de vooraankondiging te
lezen. Elders op deze pagina
meer over deze produktie, die
vrijdag- en zaterdagavond naar
het LAK-theater komt.
'Vuurrood' is de titel van het
stuk, waarmee de jeugdtheater
groep Sirkel zondagmiddag het
LAK-theater aandoet. Het decor
van dit toneelstuk bestaat uit
grote kubussen. Met deze kubus
sen probeert 'Spier' (Frans Mal-
schaert) een toren te bouwen.
Maar zijn vriendinnetje 'Spot'
(Anandi Teeuw) zint op wraak
omdat hij een hogere toren kan
bouwen dan zij. Ze vertelt verha
len en verzint gevaren die 'Spier'
moet bezweren. En de vuurrode
kubus die hij boven op de toren
moet plaatsen gooit ze in een
put... Voor kinderen vanaf zes
jaar.
Marijke en Sieto Hoving
staan zaterdagavond op de plan
ken van de Schouwburg met "t
Geluk komt overmorgen pas', het
nieuwste cabaretprogramma
van dit onverwoestbare cabare
techtpaar. De Hovings lopen al
zo lang in het Nederlandse caba
retwereldje mee dat hun naam er
onverbrekelijk mee verbonden is.
Hoewel het heilig vuur van het
maatschappelijk engagement uit
het begin van de jaren zestig in
de loop van de daarop volgende
periode aan felheid in is gaan
boeten en plaats begon te maken
voor een wat mildere aanpak
van allerlei heikele zaken, delen
zij nog heel wat venijnige prik
ken uit in hun van ironie door
trokken programma's. Ook in
hun jongste programma komen
de pijnen zowel als de vrolijke
kanten van de politiek naar vo
ren, veelal verpakt in puntige hu
mor. Een avondje traditioneel
cabaret, dat zeker publiek zal
trekken.
LEIDEN - Een toneelschrijver hield zich vroeger aan een
voorafbepaald genre. Hij schreef een tragedie of een komedie,
een historisch drama of blijspel, een allegorie of een klucht.
Werd toneel gecombineerd met een vorm van muziek, dan
was er sprake van een opera, een operette of een musical. De
diverse genres lagen vast, de regels waren welomschreven.
Bij het woord muziektheater dacht je aan Wagner of aan Of
fenbach.
Muziektheater is er de laatste
tien vijftien jaar echter in zeer
veel vormen. Haast net zoveel
vormen als er groepen zijn. De
enorme groei van de kleinere, zo
genaamde 'marge'-groepen heeft
daar belangrijk aan bijgedragen.
Wordt een voorstelling tegen
woordig als 'muziektheater' beti
teld, dan vraagt dat meteen om
een nadere uitleg. Gaat het om
een soort musical, of bedoel je
gewoon opera? Is het zoiets als
Hauser Orkater, of meer zoals
vormingstheater: realistische
scènes afgewisseld met swingen
de popsongs?
Ook toneelgroep Baal, sinds
kort zelfstandig beheerder van
het theater Frascatie aan de Am
sterdamse Nes, houdt zich vanaf
de oprichting in het begin van de
jaren zeventig, bezig met het
combineren van muziek en thea
ter. In haar nieuwste produktie
komende vrijdag en zaterdag in
het LAK-theater heeft ze hier
voor een geheel nieuwe vorm ge
vonden. Een vorm die - en dat is
ook het sterke punt op natuur
lijke wijze lijkt te zijn voortgeko
men uit de inhoud of meer nog
de culturele achtergrond van het
verhaal.
'Dibboek' is een stuk van de
Russische etnoloog, folklore-
kenner en dichter Sholem An-
ski. Het is gebaseerd op een oud
Joods verhaal, één van de vele
die hij verzamelde en optekende
op zyn reizen door de Oekraïne
vlak voor de Eerste Wereldoor
log. Een dibboek is de ziel van
een te vroeg gestorvene die zich
niet bij de dood neerlegt en zich
in het lichaam van een levende
nestelt en door diens mond
spreekt. De dibboeks waren
meestal mannen, de 'gastlicha-
men' meestal vrouwen.
Het stuk van An-ski speelt in
een kleine hechte gemeenschap
van Chassidische joden in Oost-
Europa. Chanan, een student in
de wetten en de mystiek van het
joodse geloof, sterft als zijn ge
liefde Lea aan een ander wordt
uitgehuwelijkt. Op de dag van
haar bruiloft neemt hij als dib
boek bezit van haar lichaam en
spreekt hij door haar mond. De
rabbi zal hem met overreding,
gebed, gezang en ritueel moeten
uitdrijven.
Zo'n uitdrijving was een open-
baré aangelegenheid. De publie
ke tribune, om zo te zeggen, zat
goed vol. Dibboeks vormden een
gevaar voor de hele gemeen
schap. Zoals Mira Rafalowicz,
die samen met Judith Herzberg
het stuk vertaalde, in haar uitste
kende inleiding bij deze voorstel
ling schrijft, was het leven in de
chassidische gemeenschappen
sterk doordrenkt met de magie
en de mystiek van het geloof. Do
den die geen rust vonden, dib
boeks, de bezwerende macht van
het woord, de van mond tot
mond overgeleverde verhalen,
de gezangen. Deze sterke ge
loofsbeleving was het enige wa
pen tegen de voortdurende angst
voor uitbuiting en onderdruk
king, voor de progroms, de plun
dertochten waarbij hele dorpen
werden verwoest en uitgemoord.
Het is deze cultuur van mys
tiek en gezang, deze geschiede
nis van de angst voor uitroeiing
of verstrooiing over de aarde, die
Baal ons in haar enscenering van
de 'Dibboek' presenteert. Echter
Fragment uit de Baal-produkt
zonder ook maar een moment te
vervallen in een folkloristische,
anecdotische of sterk geëmotio
neerde weergave.
De twaalf acteurs zijn tegelij
kertijd ook de twaalf zangers van
deze 'Dibboek'. Bijna de gehele
tekst is door de Amerikaan Jeff
Hamburg op muziek gezet. Ze
wordt door het ensemble a capel-
la, zonder ook maar een enkele
instrumentale begeleiding, ge
zongen. Vijf vaste Baai-acteurs
zijn aangevuld met drie gastspe-
lers en vier beroepszangers. De
acteurs spelen wel meer de be
langrijke personages, de zangers
nemen de wat moeilijker zang
partijen op zich. Maar de twaalf
zingen en spelen toch vooral in
groepsverband. De hoofdperso
nages lijken slechts daar waar
nodig even uit de gemeenschap
naar voren te stappen om er
daarna weer snel in onder te
gaan. De rol van Lea wordt bo
vendien door vier actrices ge
speeld: een eenvoudige doek
geeft aan wie op welk moment.
Hamburg heeft ook niet ge
streefd naar typisch joodse mu
ziek. "Wat wij in Baals voorstel
ling horen zijn de muzikale ken
merken die wij in Amsterdam
anno 1984 herkennen en accepte
ren als 'typisch joods', hoewel er
geen enkele typisch joodse noot
klinkt".
Er wordt maar een enkele keer
een scène echt gespeeld, van per
sonage tot personage. Door het
zeer brede en erg ondiepe toneel
is er ook nauwelijks sprake van
een andere fictieve ruimte. Het
publiek zit de spelers dicht op de
huid, als op een publieke tribu
ne. Voor deze tribune vertellen
de spelers, zingen de spelers aan
elkaar en aan ons het verhaal
over Lea en Chanan, het verhaal
van hun eigen angst en hoop.
De kleding is haast tijdloos al
ledaags. Donkere pakken voor
de mannen, donkere jurken voor
de vrouwen, met hier en daar een
enkele decoratie. Burgerlijk op
het truttige af. De gezangen zijn
voor deze hedendaagse burgers
de verbinding met een religieu
zer en mystieker joods verleden.
Met de synagoge als centrale
plaats van een nog hechte ge
meenschap. Het is alsof de rabbi
op het eind met een Sam-en-
Moos-mop probeert de ban te
breken. Maar tevergeefs. De clou
krijgt hij niet uit zijn mond, het
openingsgezang wordt weer in
gezet: "Waarom, waarom don
dert de ziel van de hoogste hoog
te, de diepste afgrond in?"
MARC VAN DER VELDEN
AMSTERDAM (GPD) - Wim Bee
ren (56) is benoemd tot directeur
van het Stedelijk Museum in Am
sterdam. De gemeenteraad heeft
hem maandagavond, na een flauw
debat dat precies een uur duurde,
met 27 tegen 18 stemmen verkozen
boven de tweede serieuze kandi
daat, Rudi Fuchs. Na een sollicita
tieperiode van zeven maanden is
volgens verschillende raadsleden
eindelijk een punt gezet achter ge
konkel en gelobby.
„Nog vannacht ben ik opgebeld
en ik vond vanmorgen nog brieven
op mijn deurmat", zei het PvdA-lid
Cnoop-Koopmans. Hij bekritiseer
de het gebrek aan openbaarheid in
deze benoemingsperiode en ver
langde van B en W de toezegging
dat het Stedelijk Museum nooit
aan het Rijk zal worden overgedra
gen. „Dit zinderende centrum van
culturele activiteiten" verdient vol
gens hem een directeur die een lan
gere zittingsperiode krijgt dan acht
jaar. De PvdA stemde in zijn ge
heel voor Fuchs.
De Amsterdamse wethouder
voor kunstzaken, mevr. Luimstra
(CDA), zei dat acht jaar niet kort
was. Onder grote hilariteit ver
klaarde zij: „Kijk eens naar de
Amerikaanse presidenten, die in
vier jaar heel wat kunnen doen".
Deze wethouder, die een aarzelen
de stem is geweest binnen het col
lege van B en W. legde uit dat een
meerderheid van B en W een voor
keur gaf aan Fuchs, die beter in
staat zou zijn de nieuwste ontwik
kelingen in de kunst in een zeer
vroeg stadium te tonen.
Mevr. Luimstra zei ten slotte, dat
er geen sprake is van nationalisatie
van het Stedelijk Museum. Over de
functie van het museum zei ze, dat
het zich niet zou moeten aanpassen
aan de smaak van de massa. „Het
museum mag zeker elitair zijn", al
dus de wethouder, „maar dan zo
breed mogelijk elitair. Bovendien
moet het allemaal spannend zijn en
blijven". Daarover zijn alle fracties
in de Amsterdamse gemeenteraad
het eens.
Wim van Beeren, die thans direc
teur is van het museum Boymans
van Beuningen in Rotterdam, was
maandagavond niet in de raadszaal
aanwezig, evenmin als zijn concur
rent Rudi Fuchs. Beeren wilde
overigens geen commentaar geven
op zijn benoeming totdat hij, na al
le onzekerheid, de bevestiging
daarvan in handen heeft.
n Jan Kok; di t/m z
Charousko Oude Rijn la, gouaches
van Paula van der Weerdt-Schmit, t/
m 15/2; dag. van 12-22 uur.
Lakenhal - Oude Singel, Leidse ate
liers V: werk van Aad van Houwelin-
gen, Fransje Krol en Rudolf Smeets,
voorts: Maastrichts aardewerk, tot 3/
3; di t/m za van 10-17 uur. zo van 13-17
Waaggebouw - Aalmarkt, presentatie
nieuwe aankopen Kunstuitleen, t/m
9/2; di t/m vr 10-18 uur, za van 10-17
De Oude Rijn - Stille Mare 4, Johan
nes Schimmer, olieverf, gouache, tot
18/2; di t/m za 10-18 uur, do tot 21 uur,
zo 11-18 uur, ma van 12-18 uur
Stichting Burcht - grafisch werk en
advertenties van Hans Koetsier, tot
10/2; woe t/m zo van 12-17 uur.
Odessa - Hogewoerd 18, foto's van
Willem Neuteboom, t/m 30/3.
Galerie Denise Stephan - Bakker-
steeg, schilderijen en prenten van
Frans de Haas, tot 24/2; vr, za en zo
van 13.30 tot 17.30 uur.
Nederlandse Ver. van Huisvrouwen -
Caeciliastraat 18, zeefdrukken van
Anneke Kok en beeldend werk van
Jozefien Verbiest, tot 9/3; za en zo van
12-16 uur.
Warmond
Mariënhaven - brooddeegfiguren Car-
la Pont thema 'Circus', tot eind febr.
Galerie de Pomp - Dorpsstraat, Frigit-
te Holster, gemengde batik technie
ken, Cor Stooff en Liesbeth de Rei
ger, keramiek, tot 28/2; woe, do,'vr,
14-16 u
eook v
110-12 u
Het Oude Raadhuis - Dorpsstraat,
Henny Rotteveel-Verstraate, romanti
sche paneeltjes in olieverf, tot 28/2;
woe, do en zo van 14-16 uur, za van
11-16 uur.
Leiderdorp
Muzenhof - gouaches en etsen van
Margot de Jager, tot 6/2; ma t/m vr 14-
Wassenaar
Auberge De Kieviet - Stoeplaan, teke
ningen en aquarellen van Addi Kub-
Noordwijkerhout
Bibliotheek - beelden, aquarellen en
olieverfschilderijen van Margreet Po-
lanen, tot 15/2; tijdens openingsuren
bibliotheek.
Gould-collectie
op zicht
LONDEN (AP) - In Londen zijn de
kijkdagen begonnen voor de
Gould-collectie die op 24 april in
New York bij Sotheby's onder de
hafher zal komen. Pronkstuk van
de collectie is een uit november
1889 stammend landschap van Van
Gogh, dat naar verwachting tussen
de 8 miljoen en 10 miljoen dollar
(30 35 miijoen gulden) op zal
brengen.
Het doek maakte deel uit van de
collectie van wijlen Florence
Gould, de weduwe van de Ameri
kaanse spoorweg-erfgenaam
Frank Jay Gould. De opbrengst
van de totale Gould-collectie van
impressionisten zal waarschijnlijk
rond de 25 miljoen dollar liggen.
Daarmee zou de collectie van 200
schilderijen alle veilingrecords
breken.
LEIDEN - Met concerten in Amster
dam (Concertgebouw) en Leiden (Ka
pelzaal) maakt de concertpianist Mare
Ponthus zijn debuut in Nederland. Op
vrijdag 8 februari is hij te beluisteren in
het K&O-gebouw in Leiden. Hij zal
werken van Mozart (Sonate in c; KV
457), Chopin (Sonate, opus 58 en de Po-
lonaise-Fantaisie, opus 61) en Prokovjev
(Sonate nr. 8 in Bes, opus 84) ten gehore
brengen.
Een foto van hoofdrolspelers met auteur en regisseur. Achterste rij v.l.n.r. Casper de Boer (Peter), Harry
Mulisch, Johnny Kraaykamp (Cor Takes) en Huub van der Lubbe (Fake Ploeg). Daarvoor Monique van der Ven
(Truus/Saskia), regisseur Fons Rademakers en Derek de Lint (Anton). (foto anp)
ALMERE De verfilming van het boek ,De Aanslag'
van Harry Mulisch begint morgen in Almere. Fons Ra
demakers heeft de produktie en regie op zich geno
men en Derek de Lint, Monique van de Ven en John
ny Kraaykamp spelen de hoofdrollen. Theo van de
Zande verzorgt het camerawerk.
De roman De Aanslag is in 1982 gepubliceerd en
beleeft nu, nog geen drie jaar later, haar veertiende
druk. Het boek begint met een aanslag op een inspec
teur van politie in 1945. De man wordt doodgeschoten
en neergelegd voor het huis van Anton Steen wijk, de
hoofdpersoon van het boek. Vervolgens beschrijft
Mujisch de consequenties die deze aanslag heeft voor
de rest van het leven van Anton Steenwijk. Het ver
haal eindigt 37 jaar later, tijdens de vredesdemonstra-
tie in Amsterdam.
Mare Ponthus
Rademakers kwam op het idee om het boek te
PERFORMING POËT - De dichteres verfilmen door een tip van de Belgische schrijver Hu-
Pamela CoevMts treedt vanavond op go Claus. Een van de eerste acties die hij ondernam,
.n Scarabée. Veronica maakt weer op- was met v„f cameraploegen naar Den Haag gaan om
in elk geval van goede beelden van een massale vre
desdemonstratie verzekerd te zijn. Tot ieders grote
verbazing blijken er namelijk geen bruikbare beelden
van 'Amsterdam' te bestaan.
Toen beelden al waren geschoten en het een tijdje
rustig was rond de film, werd City Produktiedienst
opgekocht door de Cannon-groep. Daarom wordt de
film nu uiteindelijk door Cannon-City Produktiemaat-
schappij BV geproduceerd.
Op de vraag aan Harry Mulisch of hij niet bang is dat
er in zijn boek soortgelijke veranderingen kunnen
worden aangebracht als bij Marga Minco met Het Bit
tere Kruid het geval was, antwoordt hij: „Gerard Soe-
teman heeft het scenario geschreven en dat is door mij
en Fons Rademakers grondig doorgespit. En het is
werkelijk fantastisch geworden. Bovendien bestaat
een boek uit taal en een film uit beelden. Alleen de
dialoog is tekst, en die wil ik dan ook zien, daar word
ik op aangesproken. Zo'n blunder als De Jonge bij
Marga Minco heeft gemaakt kan Fons Rademakers
niet eens maken, daarvoor is hy te oud en te wijs".
Naast Almere wordt een belangrijk deel van het
boek in Soest opgenomen. Het is de bedoeling om de
film eind november wereldwijd uit te brengen, want
ook het boek is inmiddels vertaald in het Frans,
Noors, Italiaans en Engels.
Lou Landré in de catacomben
'Krapp's laatste band' van Samuel
Beckett door Lou Landré (Haagse
Comedie). Vertaling: Jacoba van
Velden. Gezien in de catacomben
van de Koninklijke Schouwburg op
4 februari.
DEN HAAG Het stadium van
het uitzichtloze 'Wachten op Go-
dot' is voor de zeventigjarige
Krapp al lang verleden tijd. Zijn
beste jaren, "toen er nog een
kans op geluk bestond", zijn zin
loos voorbijgegaan en zyn eigen
Godot is niet gekomen, noch in
de vorm van erkenning, noch in
de vorm van menselijk contact.
Zijn schrijversloopbaan hield op
na zeventien verkochte exempla
ren en een kortstondige verliefd
heid bleek al even weinig kans
op succes in zich te dragen. Ge
plaagd door een moeizame stoel
gang en een gebrekkig contact
met de buitenwereld heeft hy
zich in zijn kamer teruggetrok
ken met als enige gezelschap een
oude taperecorder, waarmee hij
herinneringen van vroeger op
roept om die vervolgens op een
nieuwe band van commentaar te
voorzien. Zijn pessimisme en
misschien zelfs nihilisme zijn
echter omgeslagen in een niet
van humor ontblote berusting.
Hij heeft zich erbij neergelegd,
dat zijn leven zich nooit in het
heden heeft afgespeeld, maar
slechts uit een aaneenschakeling
van dromen en herinnerings
beelden bestond.
In 'Krapp's laatste band', een
monoloog voor een acteur en een
taperecorder, toont Beckett zich
van zijn mildste zijde, maar te
vens blykt deze verpersoonlij
king van het avant-gardetoneel
hier een naturalist, die een minu
tieus uitgewerkt spel speelt met
het conventionele acteurstoneel.
In zijn tekst laat hij niets aan het
toeval over: elk detail van de ens
cenering en zelfs de lengte van
de stiltes werd uitdrukkelijk
voorgeschreven. Hy heeft echter
niet kunnen voorzien, dat een
kwart eeuw later in de kelders
van de Haagse schouwburg de
ideale entourage voor dit stuk
gevonden zou worden in stoffige,
bekalkte gewelven met nissen,
leidingen en verwarmingsbui
zen. In zo'n omgéving wordt de
terugkeer naar het door de au
teur zelf gewilde naturalisme
functioneel. Het publiek,
zich daar in Krapps vervallen
woning en is gedurende een
klein uur getuige van diens mis
lukte leven. Beckett's spel met
de theatrale middelen, door Lou
Landré met een opmerkelijk ge
voel voor perfectie naar deze om
geving vertaald, verliest zelfs de
schijn van het theatrale en gunt
de toeschouwer een kort mo
ment v^n inzicht in een uitzicht
loosheid die de zijne niet is.
Schokkend is de confrontatie
niet, daarvoor zorgen zowel de
humor van Beckett als het door
Landré opgeroepen gevoel van
intimiteit. Een verrassende thea
terervaring biedt de gang naar
Den Haag echter wel. Een pretti
ge verrassing zelfs.
PAUL KORENHOF
Willinks trekken 80.000 kijkers
ARNHEM (ANP) - De begin no
vember vorig jaar in het Arnhems
gemeentemuseum geopende Carel
Willink-tentoonstelling heeft in to
taal ruim 80.000 bezoekers getrok
ken. Nooit eerder in de geschiede
nis van het museum heeft een ex
positie in korte tijd zo veel publiek
getrokken.
De Willink-tentoonstelling be
leefde zondag haar laatste dag.
Drie maanden lang liepJiet vrijwel
dagelijks storm voor de expositie,
de eerste van enige omvang sinds
de dood van de magisch-realisti-
sche schilder in 1983. Er waren
ruim vijftig werken te zien, waar
onder enkele schilderijen die zel
den of zelfs nog nooit eerder wer
den geëxposeerd.
