De "Sterrensliow' en de strijd tegen de kou
'Begenadigde vertellers (volks)
TV-rubriek
Sneeuwstorm in Goes en verminkte koppen in Zwijndrecht
De Wereldreiziger, wel
aardig, niet duidelijk
Big Band Bollenstreek
van redelijk gehalte
Warmbloedig spel
Herman Uhlhorn
ZATERDAG 19 JANUARI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA
door
Nico Scheepmaker
Zou dat nou evenzogoed nog
moeilijk zijn, vroeg ik me don
derdagavond opeens af. Kan ie
dereen het, of heb je er een vaste
hand en veel gevoel voor timing
voor nodig? Moetje iemand heb
ben die niet drinkt, en dus geen
last heeft van trillende handen
zoals Marjan Berk van zichzelf
onthulde in RUR. waarmee ik
overigens niet wil impliceren dat
ze drinkt, of kun je beter ie
mand recruteren uit het leger
van regelmatige flipperkastspe-
lers en beoefenaars van video
spelletjes? Je moet er iemand
voor hebben, denk ik, die op de
kermis met feilloze hand die
scherpgepunte bommetjes feil
loos uit het rondcirkelende vlieg
tuigje op het hoogste nummer
weet te laten neerkomen door op
het allerjuiste moment op een
knop te drukken. Pas als je dat
goed kan, ben je geschikt voor de
hoogst verantwoordelijke func
tie van wegpieper bij de monta-
gedienst van de NOS.
Ik zou niet graag de mensen de
kost willen geven die nog altiid
denken dat minister Brinkman
elke avond hoogst persoonlijk
voor zijn toestel thuis zit met een
versterkte afstandsbediening,
zoals de vader van Frits Egters in
'De Avonden' bij de radio zat met
'hard en zacht' op zijn schoot. En
dat de minister, terwijl vrouw en
kinderen gespannen toekijken,
bij elke merknaam schielijk de
knop indrukt, waardoor hij die
kwalijke naam nog juist bijtijds
weet weg te werken (voor de
deur van zijn huis staat iedere
avond een straalzender van de
PTT, want zonder versterkt sig
naal redt hij het natuurlijk niet).
Welnu, ik kan u melden dat het
zo in ieder geval niet gaat, u hoeft
niet bij mij aan te komen klop
pen voor de kost. Donderdag
avond, werd RUR weer danie
versjteerd of versierd (het is
maar hoe je het bekijkt) door
kort muizegepiep. Als je niet van
het programma houdt, vind je el
ke piep die het gesprokene kor
ter maakt wellicht meegenomen,
ik kan me zelfs voorstellen dat er
preutse gezinnen zijn die de on
gegeneerde praat van Marjan
Berk of Cor Jaring zozeer
verfoeien dat zij elke piep als een
vrolijke noot verwelkomen, zich
alleen verontrust afvragend of
het niet beter zou zijn die piepjes
naar die ongegeneerde vertelsels
te dirigeren. Maar wacht u rustig
af, dat is de volgende stap, voor
lopig wordt er alleen geoefend
op de merk- en Firmanamen,
straks komt de rest aan de beurt!
Hoe zouden ze die welgemikte
piepjes nu eigenlijk technisch
verwezenlijken, vroeg ik mij af.
en ik belde Veronica op, waar
Wim Schaffelaar het mij precies
kon vertellen:
„Als een programma wordt op
genomen, loopt er gelijk met het
beeld- en geluidssignaal een tijd
code mee op de band. Die tijdco
de dient als referentie bij het
monteren van het programma
materiaal. De delen die nu niet
hoorbaar gemaakt moeten wor
den, kun je uitmonteren, of ver
vangen door een piep. Aan de
hand van de tijdcode kun je de
gewraakte passages inlezen in de
editor, dat is de montage-een
heid, waarna je met behulp van
de geluidsmengtafel de pieptoon
uit de toongenerator haalt. Er
loopt namelijk een kleurenbalk
met pieptoon mee om de band
goed te kunnen inregelen, en die
zelfde pieptoon kan worden ge
bruikt om dubieuze tekst te kun
nen wegpiepen".
Bij RUR zat de fotograaf Cor
Jaring, een begenadigd verteller
met een markante kop (dat is ook
altijd meegenomen op de televi
sie). Als ik zo iemand bezig zie op
televisie vraag ik mij altijd af of
er wel een opsporingsdienst be
staat bij de omroepen die zo'n
man (of vrouw) meteen in een
kaartenbak vastlegt onder de ti
tel 'Begenadigde vertellers
(volks)'. De Nederlandse televi
sie moet nu eenmaal woekeren
met een achterban van hooguit
veertien miljoen Nederlanders,
van wie een groot deel afvalt
doordat ze baby zijn, inconti
nent, of oersaai. Daarnaast is er
de Club van Duizend, bestaande
uit een duizendtal Nederlanders
die steeds maar weer komen op
draven als er over hun speciali
teit gesproken moet worden. Het
kunnen er ook vijftienhonderd
zijn. Professoren als Galjaard en
Kloosterman behoren ertoe. En
dan opeens komt er iemand in
een actualiteitenprogramma of
praatshow die je nog nooit ge
zien hebt en die op verkwikkend
heldere wijze een probleem uit
eenzet. Noteer die man, denk ik
dan, die is bruikbaar voor het
medium, die kun je nog wel eens
vaker vragen!
Er zou een kaartsysteem van
zulke 'mediamiek' begaafde Ne
derlanders op allerlei gebied
moeten worden samengesteld,
zodat de keuze wat groter wordt,
en ook beter. Er zijn nu eenmaal
zat mensen die alles van een on
derwerp af weten, maar die het
niet over kunnen brengen, of'het
smoel' niet hebben voor de tele
visie. Ik heb onder mijn vrienden
een paar die het voortreffelijk
zouden doen op het scherm, die
iets te vertellen hebben en dat
ook perfect kunnen, maar die
nooit gevraagd worden omdat ze
net buiten het openbare schijn-
werperlicht vallen. Zonde toch?
De Sterrenshow gaat door tot het bittere einde. Nu de winter
Nederland al een poosje in een vastberaden greep houdt, is de
vraag wat de VARA bezielt om juist in dit jaargetijde met een
circustent rond te trekken, actueler geworden dan men bij deze
omroep ooit had kunnen voorzien. „We willen wekelijks voor de
nodige opwinding zorgen", zo stond in een enkele maanden gele
den verspreid persbericht te lezen. Die belofte werd reeds na een
week op pijnlijke wijze waargemaakt. Door de lage temperaturen
sukkelde de PTT met de straalverbinding waardoor de show
noodgedwongen drie kwartier te laat begon en kort daarop door
een Eurovisie-uitzending ook nog vroegtijdig moest worden af
gebroken.
Als VARA amusementsbaas Han van Essen aan die ogenblik
ken terugdenkt, kruipt de benauwdheid weer in hem omhoog.
„Moet je je voorstellen", vertelt hij kort voor de rechtstreekse
uitzending in Goes, „ben je zojuist begonnen aan een voor de
Nederlandse televisie volstrekt uniek project en dan gebeurt er
zoiets. Overal is rekening mee gehouden en dan krijgen we koud
ste winter sinds jaren op ons dak. Om heel snel grijs van te wor
den". "Ik weet ook wel dat het voor de televisiekijkers niets uit
maakt of ze nu een Sterrenshow zien vanuit Waalwijk of Goes.
Daar gaat het ook niet om. Met dit project komen we naar de
mensen toe, op plaatsen waar we anders nooit komen door het
ontbreken van een geschikte theateraccommodatie. In circus-
vorm is dat ook aantrekkelijk. We willen de mensen in de keuken
laten kijken".
Of het doel van Van Essen en de zijnen inderdaad zonder ern
stige kleerscheuren wordt bereikt, is voor een groot deel afhan
kelijk van dé ongeveer 25 potige mannen die belast zijn met de
wekelijkse verhuizing van het VARA-circus. Onder leiding van
de voormalige acrobaat en specialist in de verplaatsing van cir
cussen, Joska Lorch uit Naarden, moet die gigantische klus nog
zevenmaal worden geklaard. Dick Versteeg volgde de verhuizing
van Goes naar Zwijndrecht. Een verslag van het grote afzien ach
ter de schermen van een reizend televisiecircus.
Sneeuwstorm
Goes, zaterdagavond 12 januari,
21.50 uur: op het drukbevolkte po
dium in de circustent vloeit de
champagne. De aftiteling beleeft
zijn laatste ogenblikken. De mu
ziek sterft weg, de verbinding met
Hilversum wordt verbroken, de to
neellampen doven en maken
plaats voor de ontnuchterende
tentverlichting. Het publiek schui
felt naar buiten. Vara's Sterren
show nummer drie is voltooid
verleden tijd. Willem Ruis trekt
zich terug in een achter het po
dium geparkeerde camper.
De kandidaten en een groot deel
van de overige medewerkers aan
de show nemen bezit van de pof
fertjeskraam. De ontspanning na
bijna anderhalf uur rechtstreekse
televisie-uitzending kan een aan
vang nemen. Precies het tegen
overgestelde geldt voor Joska
Lorch en zijn manschappen. On
middellijk na afloop van het inte
De tent van 'Sterrenshow' wordt zondagochtend afgebroken in Goes.
Leiden
Rijksmuseum van geologie en mine
ralogie - Hooglandsekerkgracht. 'Ne
derland uit water', t/m 19/5; ma t/m vr
van 10-17 uur, zo 14-17 uur.
Bibliotheek - Nieuwstraat, wandkle
den van Anneke van Overloop, tot 11/
2: tijdens openingsuren bibliotheek
te bezichtigen
Lak-galene - Jan de Zoete: Heliogra
vure, tot 17/2.
Charousko - Oude Rijn la, gouaches
van Paula van der Weerdt-Schmit, V
m 15/2; dag. van 12-22 uur.
Lakenhal - Oude Singel. Maastrichts
aardewerk, tot 3/3; di t/m za van 10-17
uur. zo van 13-17 uur.
Cosi fan tutte - Gernt Doustraat, gra
fiektentoonstelling van-Enk jan, t/m
25/1; ma t/m vr van 10-18 uur, za en zo
van 11-17 uur.
De Oude Rijn - Stille Mare 4, Johan
nes Schimmer, olieverf, gouache, tot
18/2; di t/m za 10-18 uur, do tot 21 uur.
zo 11-18 uur. ma van 12-18 uur.
Stichting Burcht - expositie van gra
fisch werk en advertenties van Hans
Koetsie
17 i
t 10/2; v
t/m z
Galerie Denise Stephan - Boisotkade,
schilderijen en prenten van Frans de
Haas, tot 24/2; vr, za en zo van 13.30
tot 17.30 uur.
Ars Aemula Naturae - expositie van
werk van docenten, t/m 27/1; tijdens
op z
13-16
Piggelmee - Jan Vossensteeg, exposi
tie pasteltekeningen Marian Visser,
tot 1/2; ma 13-18 uur. di, woe, vr 9-18
uur, do 9-21 uur, za 9-17 uur
Holiday Inn - expositie Paul Franzen,
olieverf op gekleurd karton of gespo
ten hardboard, t/m 30/1.
Nederlandse Ver. van Huisvrouwen -
Caeciliastraat 18, zeefdrukken an An
neke Kok en beeldend werk van Joze-
fien Verbiest, tot 9/3; za en zo van 12-
Pijpenkabinet - Oude Vest, tentoon
stelling kleipijpen uit landen buiten
Europa, vn 20/1 t/m 21/4; zo van 13-17
Warmond
Het Oude Raadhuis - Dorpsstraat, fo
to's Peter Moerkerk, t/m 31/1; woe.
do. zo. 14-16 uur. za 11-14 uur
Galerie de Pomp - Dorpsstraat. A. van
den Ouweelen. winterobiecten. t/m
31/1; di 17-21 uur. woe 10-12 en 14-16
uur. do. za. zo 14-16 uur
Mariënhaven - expositie brooddeegfi
guren Carla Pont thema 'Circus', tot
eind febr.
Wassenaar
Auberge De Kieviet - Stoeplaan, teke
ningen en aquarellen van Addi Kub-
binga-Kwakkelstein. tot 14/2; dag.
Noordwijkerhout
Bibliotheek - beelden, aquarellen en
olieverfschilderijen van Margreet Po-
lanen, tot 15/2; tijdens openingsuren
rieur zal de gehele nacht in beslag
nemen.
Eerder op de avond heeft Joska
Lorch verteld over de barre om
standigheden waaronder zijn uit 25
man bestaande ploeg de week er
voor heeft moeten werken. „Met
het opbouwen, afbreken en ver
voeren van circustenten heb ik vrij
veel ervaring. Maar wat zich hier
heeft afgespeeld is echt ongeloofe-
lijk. Het afbreken van de tent in
Waalwijk gebeurde in een sneeuw
storm en met een temperatuur van
24 graden onder nul. Over het
transport naar Goes hebben we zes
uur gedaan en daar begon de ellen
de opnieuw. De pneumatische
boor, waarmee we gaten in de be
vroren grond moesten boren, ging
kapot. Ook raakte een kraanwagen
door bevriezing defect. Gelukkig
hebben we veel medewerking van
de gemeente Goes gekregen.
De kachels? Dat gaat perfect. Al
wordt het 40 graden onder nul, dan
nog krijgen we de tent lekker
warm. We werken met drie kachels
die constant hete lucht naar bin
nen blazen. Als het publiek in de
tent is, moet er zelfs één kachel uit,
anders zou het te warm worden".
Min 10 graden
Tijdens het leegmaken van de
tent in Goes toont Joska Lorch
zich de leider van een opvallend
gedisciplineerd en efficiënt
werkende ploeg. Volgens een lang
van tevoren uitgekiend systeem
wordt de tent ontdaan van zijn in
terieur. Een uur na afloop van de
uitzending is de helft van de tribu
ne al verdwenen en vertoont ook
de reusachtige videomuur in het
decor reeds een imposant gat. De
ontluistering grijpt onbarmhartig
om zich heen. Van de glitter en gla
mour die hier zojuist nog uitbun
dig regeerde is niets meer over.
In zijn als kleedkamer fungeren
de camper lijkt ook presentator
Willem Ruis emotioneel al afstand
te hebben genomen van zijn derde
Sterrenshow. Op zijn schoot rust
een blocnote waarin hij aanteke
ningen maakt. „Teksten voor de
volgende show", laat hij weten.
„Het is toch steeds weer een
vreemd gevoel na afloop van zo'n
uitzending. Je hebt er met z'n allen
hard aan gewerkt om een zo hoog
mogelijke kwaliteit te bereiken en
dan om tien voor tien is alles ge
woon weer voorbij. Wegwerpamu-
sement. Dat ontruimen van zo'n
tent geeft inderdaad een enorm
ontluisterend effect. Je hebt dat in
een theater natuurlijk, ook als de
lichten gedoofd zijn en de meest
schitterende decors worden afge
broken. Hier is het echter no'g ra
dicaler. Morgenmiddag herinnert
niets op deze plek aan de Sterren-
show".
Even later praat Ruis in de pof
fertjeskraam nog even met de kan
didaten. In de naast de grote tent
opgetrokken artiestenkleedka
mers waaien de laatste restjes
warmte naar buiten. De vorst zal
hier weldra zijn intrek nemen. En
kele medewerkers verdwijenen in
hun campers, de rest gaat richting
hotel. Tegen middernacht zijn al
leen nog de mannen van Joska
Lorch actief met het vullen van de
opleggers. De temperatuur is dan
al gedaald tot 10 graden onder nul.
Ijzige koude
Zondagochtend, 9 uur. De vries
kou hangt vredig over het nog niet
ontwaakte Goes. Op het plein is de
circustent nu geheel ontdaan van
de inhoud. Het doek aan de zijkan
ten is reeds verdwenen zodat de
opleggers naar binnen kunnen rij
den voor het laatste deel van de af
braak-operatie. Joska Lorch stapt
uit zijn camper. Hij heeft enkele
uurtjes geslapen en hervat de
werkzaamheden met een verba
zingwekkende geestdrift. „Als al
les meezit, kunnen we vanmiddag
om één uur richting Zwijndrecht
vertrekken".
Zondagmiddag, half vijf: de eer
ste Sterrenshow-campers hebben
hun plekje ingenomen op een gro
te lap asfalt in Zwijndrecht, waar
een snijdende ijskoude wind mee
dogenloos huishoudt. De mastwa-
gens staan op het middenterrein te
wachten, de opleggers met de rest
van de tent zijn nog onderweg. De
pneumatische boor hakt zich ter
gend langzaam een weg door het
asfalt en de bevroren grond daar
onder. Het doordringende geratel
doet de eerste nieuwsgierige bewo
ners van een nabijgelegen flatge
bouw op hun galerijen verschijne-
nen. Bij het invallen van de duis
ternis passeert de temperatuur op
nieuw de min-10-grens. De tenten-
bouwers gaan hun tweede achter
eenvolgende ijskoude nacht tege
moet.
Maandagmiddag, half drie: de
Sterrenshow-tent staat gedeeltelijk
onder een verse laagje sneeuw te
pronken op zijn vierde standplaats.
Binnen wordt gewerkt aan de op
bouw van het podium, de rest van
de tent, waarin de blaaskachels
hun heilzame werk weer verrich
ten, is nog kaal. Met grote stappen
beent Joska Lorch met uitgesto
ken hand op mij af. Een brede
lacht verdringt de vermoeide trek
ken op zijn gelaat. „We hebben een
verschrikkelijke nacht achter de
rug. Die kou maakt je sneller moe.
We zijn de gehele nacht doorge
gaan. Slechts enkelen hebben tus
sendoor wat geslapen".
Lorch wijst op de verminkte
(koppen van de stalen pennen in
het asfalt. „Er was bijna geen door
komen aan. De grond raakt steeds
dieper bevroren. Bij de politie heb
ben vannacht veel omwonenden
geklaagd over het lawaai van de
boren en de hamerslagen. Volko
men terecht natuurlijk. Onder nor
male omstandigheden doen we dit
veel sneller en geruislozer. Om die
mensen wat tegemoet te komen
hebben we een deel van de tenttou-
wen vastgemaakt aan een opleg
ger. En zo blijven we steeds naar
nieuwe oplossingen voor nieuwe
probelemen zoeken. Hoe lang dat
nog lukt? Als het iets minder koud
wordt is er niks aan de hand. Dan
gaan we gewoon door tot het bitte
re einde. Daar hebben ze ons ten
slotte voor ingehuurd. Maar als die
ijzige koude blijft voortduren zal ik
de VARA voorstellen een week
langer hier in Zwijndrecht te blij
ven staan. Dan kunnen de mannen
even bijkomen. Want ondezer deze
omstandigheden wordt het zo
langzamerhand onverantwoord".
"De Wereldreiziger" van Herman Koch door De Omweg. Spelers: Marlies
Heuer, Die van Duin en Dennis Malherbe. Regie: Wanda Reisel. Techniek:
Jeroen Jansen. Gezien op 18 januari in het LAK-theater. Daar ook van-
Het stuk "De Wereldreiziger" van Herman Koch heeft eigenlijk
één hoofdpersoon: de Thuisblijver. De hele dag zit hij binnenska
mers in zijn leunstoel, rookt een sigaretje en denkt na. Vindt hij
een bondige formulering voor het een of andere inzicht in een
Filosofisch probleem, dan schrijft hij dat op een kaart. Alle kaarten
staan keurig alfabetisch gerangschikt in een grote draaiende kaar-
tenstandaard. Behalve de inzichten staan er ook de ansichten in
die zijn reizende zuster hem stuurt: de Wereldreiziger. Verder is er
nog een halfbroer die beneden hem in de kelder woont: Gregor.
Deze rukt bij hem af en toe de blinden open en vertelt hem wat er
buiten in de wereld gebeurt. De Thuisblijver vindt het allemaal
maar voorspelbaar. Er gebeurt niets nieuws, alles herhaalt zich,
het is de moeite niet daarvoor de deur uit te gaan. De tijdelijke
thuiskomst van zijn zus versterkt hem alleen maar in deze visie.
Een goed reisverhaal kan ze niet vertellen. Slechts een duistere
onbedwingbare reisdrift lijkt haar voort te jagen over de aardbol.
Dennis Malherbe heeft van de Thuisblijver een amusante huis-
kamerolifant gemaakt. In zijn motoriek weet hij mooi aan te geven
hoezeer hij vergroeid is met zijn leunstoel. Vandaaruit weet hij
alleen al met zijn aanwezigheid de hele ruimte te beheersen. Hij
lijkt zich in zijn rol zo thuis te voelen dat je haast denkt te ruiken
dat hij zelf al weken niet uit de kleren is geweest. De beweeglijk
heid van Gregor (Die van Duin) en de Wereldreiziger (Marlies
Heuer) steekt hier uiteraard functioneel tegen af, maar gaat op den
duur irriteren. Van enige handelingen is namelijk nauwelijks spra
ke. Niet dat de tekst op zich verveelt. De vrij associatief aaneenge
regen dialogen bevatten een aantal grappige wendingen en scher
pe formuleringen. Maar Koch heeft de tegenspelers van zijn
Thuisblijver toch te weinig substantie meegegeven en het is zicht
baar dat met name Die van Duin daardoor houvast mist.
"De Wereldreiziger" is daarmee wel een aardige, maar zeker
geen dwingende voorstelling geworden. De spelers en regisseuse
Wanda Reisel weten het publiek niet duidelijk te maken waarom
ze nu juist deze voorstelling op deze manier op de planken hebben
willen zetten.
MARC VAN DER VELDEN
Kwaliteit Big Band Ball matig
Big Band Ball met de big band Voor
schoten, Hans Dubbelaar big band.
Big Band Bollenstreek o.l.v. Aad La-
ros en de Frits Landesberger big
band o.l.v. Aad van Velzen gehoord
op 18 januari in de Stadsgehoorzaal.
Een avondje met amateur Big
Band muziek, waarbij gedanst
moet worden heeft natuurlijk
niet de pretentie pure kunst te
maken. De bands lieten steeds
een half uur van hun kunnen ho
ren. Begonnen werd met big
band Voorschoten, die keurig
een aantal arrangementen ten ge
hore bracht als ware het klassie
ke muziek. Het samenspel ging
met name bij de overgangen de
mist in. De solisten speelden
plichtmatig, maar niet slecht. In
de tweede set speelden ze mo
dernere composities als suite Es-
pagnol en A child is bom en The
Pink Panther, maar grepen daar
in soms te hoog.
De band van Hans Dubbelaar
concentreerde zich meer op de
sound en klonk moderner. Voor
de gelegenheid was het orkest
aangevuld met een vioolsektie,
die helaas te weinig was inge
speeld. De nummers kwamen
meer uit het amusementsreper
toire met titels als Big spender
en On a clear Day. De uitsteken
de ritmesectie was uitgebreid
met gong en timbales en over
vleugelde de rest van het orkest,
dat soms vals speelde. In het
tweede deel was een mooi num
mer van Harry James met een
felle trompetsolo van de leider.
De "big band Bollenstreek was
daarentegen het meest jazzy or
kest met wat oudere stukken en
een nummer van Glenn Miller en
soms een Ellington-achtige
sound. Het ritme was subtiel en
de trombone en trompetsectie
waren duidelijk herkenbaar met
redelijke solisten.
Het Frits Landesbergenorkest
o.l.v. Adrie van Velzen was een
massief swingend orkest met een
uitstekende trompettist, maar de
stukken gingen op de duur een
beetje vervelen. Gespeelde num
mers waren I remember Clifford
en Sweet Georgia Brown of One
O clock jump. In hun tweede op
tredens legden de orkesten meer
de nadruk op het dansmuziekre-
pertoire, waar het eigenlijk bij
een Big Band Ball om begonnen
WILLEM WINSEMIUS
Eerste concert in Brahms-cyclus
Even leek het er op dat het eerste concert in de Brahmscyclus
onder minder gunstige omstandigheden zou plaats vinden: we
gens verhindering van Alexander Warenberg moest Herman Uhl
horn op zeer korte termijn, d.w.z. in enkele dagen, diens plaats
innemen. Zoiets is altijd al een moeilijke opgave, maar zeker wan
neer het kamermuziek van Brahms betreft waarin de pianist be
paald geen begeleidende functie heeft, maar een gelijkwaardige
en soms zelfs hoofdrol speelt. Brahms, zelf pianist, componeerde
zijn werken vanuit de piano, ook wanneer hij voor andc-re instru
mentale bezettingen schreef. Het vraagt van de invaller behalve de
vanzelfsprekende dosis pianistisch kunnen een groot invoelings-
en aanpassingsvermogen. Het pleit voor Herman Uhlhorn's artis
tieke en muzikale kwaliteiten dat hij zich zo naadloos in dit sa
menspel wist te voegen, alsof hij er van het begin af had bij ge
hoord.
In de Sonate voor viool en piano op. 78 bleek zijn muzikale
persoonlijkheid veel krachtiger dan dat van de violiste, zodat haar
spel wat bleeh. afstak bij het zijne. Qua temperament pasten pia
nist en cellist echter uitstekend bij elkaar, waardoor de Sonate
voor piano en cello op. 38 van bijzonder hoog niveau werd. De
zingende brede en geschakeerde toon van Herre-Jan Stegenga
vond een ideale tegenhanger in het zangrijke en warmbloedige
spel van Herman Uhlhorn. Meesterlijk was het Menuet. Zo luchtig
en speels als dat bij Brahms maar mogelijk is, geflankeerd door
met een bruisende vitaliteit geladen hoekdelen.
De zeer doorleefde vertolking van het Pianotrio op 8 schoof het
verschil in temperament op de achtergrond, vooral het Adagio
werd door zijn intensiteit een muzikale belevenis.
De volgende concerten van deze Brahmscyclus worden op 15
februari en 8 maart gegeven.
MIES ALBARDA
