Schaken
Dammen
POP
Engeland
uit Engeland
Hoogtepunt op
de valreep
Overal en
nergens
Slecht pak van
zelfde laken
Juweeltje van
tuttigheid
KRUISWOORD
nm.
'WkMW*
JK>m2FL*
ÜJJii
mL
MJÊkJkJk
*mAmAwf
i ja syi
ZATERDAG 29 DECEMBER 1984
OUDEJAARSBIJLAGE
PAGINA 15
Bijdragen van:
Bart Jungmann
Wim Koevoet
Ariejan Korteweg
Mark Knopfler
Mike Oldfieid
'The Killing: Fields'
'Cal'
Het gaat goed met de Engelse
film. De produktie draait op vol
le toeren, het publiek groeit in
getal en internationaal telt de
Britse cinema ook weer mee. De
popmuziek, het al twintig jaar
meetellende produkt van Engel
se bodem, levert daar ook haar
bijdrage aan. Het resultaat is nu
weer te horen op twee sound
tracks, waarvan de films nog
moeten komen.
Mark Knopfler gaf al
klankkleur aan 'Local Hero' en
nu heeft hij zijn krachten gewijd
aan 'Cal'. Regisseur Pat O' Con
nor verfilmde daarmee het ge
lijknamige en prachtige boek
van Bernard MacLaverty over
een jongen die verstrikt raakt in
de Noordierse strijd. Logisch
dus dat Knopfler 'Cal' goot in
een verpakking van Ierse volks
muziek. Paul Brady blaast op de
Knopfler-composities mee op de
tin whistle en Liam O'Flynn doet
hetzelfde op de Uilleann Pipes.
Nietsvermoedende fans van
Dire Straits zullen er hun oren le
lijk aan branden. Vrijwel ner
gens klinkt het markante gitaar
spel van Mark Knopfler door.
Meer dus een plaat voor de lief
hebbers van Ierse folk. Waarbij
dan ook wel beseft dient te wor
den dat de muziek vooral is ge
maakt om de toon te zetten voor
de film, duidelijk sfeerbepalend.
Op de grammofoon levert dat
muzikaal behang op, maar dan
wel van eersteklas kwaliteit.
Iets minder genietbaar is 'The
Killing Fields', een soundtrack
van Mike Oldfieid. Ook hij voeg
de zich naar het verhaal waarin
een journalist in Cambodja in de
klem komt. Preston Heyman
slaat mee op oriëntaalse percus-
Net als Vladimir Cosma deed
bij 'Diva' combineert Mike Old-
field klassieke- met computer
muziek. Dat leverteen merk
waardig allegaartje op en met na
me de mechanische klanken
kunnen niet zonder het beeld
van regisseur Roland Joffé. Om
het maar eens onvervaard te zeg
gen: zenuwemuziek.
Red Guitars
'Slow to fade' - (Self drive re
cords)
Red Guitars. De afstraffing van
de elektronica als noodgreep in
de popmuziek. De afstraffing
ook van de met garagerock ver
warde impasse. De afstraffing,
nog een keer, van plastic groe
pen als Duran Duran, Wham en
Spandau Ballet die met knappe
kapsels, valse pathos en peper
dure doch holle clips menen een
wezenlijke bijdrage aan de pop
muziek te leveren.
Red Guitars. Vijf Britten die
met slechts bas, drums, zang en
gitaar (2x) zo veel meer doen, de
luisteraar onvoorstelbaar veel
luisterplezier bezorgen, hem/
haar onderhouden en zijn/haar
fantasie niet platwalsen doch
aanspreken.
'Slow to Fade' is een debuutel
pee. De groep is al langer actief
en heeft via een wat obscuur, on
afhankelijk label al wat fraaie
nummers gedistribueerd. Sterk
ste troef is het gitaarspel van het
duo Hollan Lewis en John Row
ley. Het doet een beetje denken
aan dat van Tom Verlaine's Tele
vision, ook al een groep waarbij
gitaarfreaks zoals ondergeteken
de oren tekort komen. In zijn to
taliteit klinkt de groep, vooral op
'Marimba', een beetje als XTC.
Red Guitars, wat een toepasselij
ke naam trouwens, rekent af met
de veelgehoorde bewering dat de
gitaar niet langer meer als grens-
verlegger functioneert omdat al
les op dit snareninstrument al
zou zijn gedaan. Nog nooit heb ik
twee gitaristen elkaar zo knap
horen aanvullen, zonder dat één
van de twee ook maar een mo
ment domineert. Tussen al die
razendknappe borduursels loopt
dan ook nog een keer het grillige
vlechtwerk van bassist Lou Bar
low en drummer Matt Higgins.
Kortom: er is vreselijk veel te be
leven op deze plaat.
De spanningscurve bij Red
Guitars loopt uiterst stijl. Vooral
op het mooiste nummer van de
plaat, 'Sting in the Tale'. De tek
sten (helaas vol spelfouten afge
drukt op de binnenhoes) zijn de
ene keer mysterieus, dan weer
heel concreet, zoals op 'Marim
ba', dat handelt over imperialisti
sche cultuurvernietigers. Aan de
wat klagerige zang van Jerry
Kidd moet je even wennen. Hoe
dan ook: in het nieuwe jaar hoef
je je niet te vervelen.
WK
David Johansen
'Sweet Revenge' (Virgin)
Wie in het begin van de jaren
zeventig maar een beetje bij de
tijd was, had de New York Dolls
hoog in het vaandel. Muziekblad
Oor, toch nooit scheutig met pos
ters, gaf zelfs een affiche van de
vijf wildebrassen cadeau. De
Dolls grepen terug op de jaren
zestig met hardhandige grotes-
tads-muziek, die een verademing
was temidden van alle afgetrok
ken symphonische- en jazzrock,
die in die tijd de boventoon voer
de.
Van de Dolls kon je zeggen wat
je wilde, ze stonden in elk geval
ergens voor. David Johansen,
hun voormalige zanger, staat
zo'n beetje overal voor. Zijn op
treden op het Werchter-festival
van dit jaar maakte dat al duide
lijk. Met als gevolg dat 'Sweet re
venge' nergens naar lijkt. Een
ballade, een rap-song, stevige
rock of middle of the road, Jo
hansen gaat geen zee te hoog.
Zijn schuurpapieren stem blijft
op deze plaat zo vlak als de Mar
kerwaard.
Een paar van de ruigere num
mers, en dan met name Too ma
ny midnights' en 'N.Y. Doll' zijn
nog wel de moeite waard. De rest
wordt vergald door slechte com
posities, flutteksten en een sma
keloze produktie. De vocalen
van Johansen boksen op tegen
muren van geluid. Gitaren
scheuren als formule 1 wagens
door de bocht, waar ze worden
opgewacht door klavecimbel of
namaak-strijkers. Hele muzie
kwinkels zijn er met de haren bij
gesleept.
Na twee keer draaien kun je al
le nummers meezingen, dat wel.
Liever had ik het zo ver niet laten
komen.
Fee Waybill
'Read my lips' (EMI)
Over deze solo-elpee van Tu
bes-zanger Fee Waybill kunnen
we heel kort zijn: volstrekt over
bodig. Maar dat krijg je, als je op
herhalingsoefening gaat, zeker
als je slechte dingen nog eens
over doet.
Het enige wat Waybill aan
toont is dat het met de Ameri
kaanse Tubes goed fout zit. De
laatste elpee van deze groep viel
erg tegen. Van de prettige waan
zin van dit voorheen helse gezel
schap is niets meer overgeble
ven. Gekomen is koele, gladge
streken hardrock, op Toto-leest
geschoeid.
Ook voor zijn solo-elpee heeft
Fee een Toto-blik opengetrok
ken. De Porcaro's zijn weer van
de partij evenals scheurijzer
Lukather. De teksten zijn van
een bedenkelijk niveau.
'Read my lips' is van hetzelfde
laken een pak als Tubes' vorige
misbaksel. De heimwee naar 'Re
mote Control' of die spetterende
live-dubbelaar wordt er alleen
maar groter door. Eén ding moet
toch worden gezegd. En dat is
dat Waybill een heel goede zan
ger
WK
Swans way
'The fugitive kind' (Mercury/
Phonogram)
Helemaal uit het niets meldt
zich 'Swans way', twee heren en
een dame uit het zuiden van En
geland. Ze hebben jaren gebroed
op nogal aanstellerige, maar
daarom niet minder aandoenlij
ke muziek. Hun half akoestische
instrumentarium is sterk op
nachtclub-achtige jazz en soul
geënt: piano, viool, cello, beperkt
slagwerk, (fretloze) bas en slaggi-
taar. De solo's worden meestal
door blaasinstrumenten ge
speeld: sax, trompet en trombo
ne. Het driemanschap krijgt op
deze plaat dan ook assistentie
van diverse strijkers en blazers
van buitenaf. Ze zijn een beetje
te vergelijken met Heaven 17,
maar dan zonder alle elektronica.
Voor een debuutelpee klinkt
'The fugitive kind' zeer stijlvast.
Er is lang gewikt en gewogen
voor de tien titels zijn opgeno
men, dat kun je horen. De arran
gementen steken zorgvuldig in
elkaar, zodat de muziek ondanks
het uitgebreide instrumentarium
steeds helder blijft. De (manne
lijke) vocalen zijn gekunsteld,
maar sluiten daardoor des te be
ter aan bij de gefluisterde dames
koortjes.
En 'Swans way' kan nog com
poneren ook. De enkele langere
stukken als 'The Blade' en Club
Secrets' komen spankracht te
kort. Maar de korte nummers,
opgebouwd volgens het klassie
ke schema van twee coupletten
en dan een refrein, zij soms ju
weeltjes van tuttigheid. Zoals
'Soul train', een mooie ballade,
en 'Illuminations', een werkelijk
voorbeeldig zwijmelnummer.
'Feeling total pleasure', hijgt het
koortje steeds; voor je het weet
loop je dat op straat te
AK
Horizontaal
1. omheining, 3. stuf, 5. in
houdsmaat, 7. lokmiddel, 9. vlak
temaat, 10. roem, 11. opstootje,
12. dwaas, 13. smart - pijn, 14.
tijdperk, 15. dicht, 16. mijnheer
(Eng.), 17. studeer-/schrijfkamer.
18. Chinees spel, 19. streling, 20.
kort gedicht, 24. vitziek mens, 28.
felle woordentwist, 32. Chinees
gerecht, 36. berg op Kreta, 37.
zeil- en roei wed strijd, 38. hache
lijk, 39. in naam van Jezus (Lat.
afk.), 40. familielid, 41. uitholling
in muur, 42. houten vat, 43.
kloosterlinge, 44. wilde haver, 45.
bid, 46. tennisterm, 47. kleur, 48.
telwoord. 49. pausenaam, 50.
kloosteroverste.
Verticaal
1. houten vervoermiddel, 2.
vuurwapen, 3. gekwetste, 4. bijna
altijd, 5. zeevrouw, 6. nieuw-
griekse munteenheid, 7. Engelse
hoorn, 8. aanlegplaats, 21. af
stammelingen in rechte lijn, 22.
zwaar - gezet, 23. een zekere, 25.
ik, 26. mak, 27. Japanse gordel,
28. tamme buffel, 29. uitgeput,
30. verdrag, 31. verbintenis (Fr.) -
vluchtige liefdesbetrekking, 32
melkwol, 33. in zijn geheel - on
verkort, 34. Italiaans nationaal
gerecht, 35. jaloezie.
Oplossing met vermelding van
'puzzel' voor vrijdag op brief
kaart of in enveloppe zenden
aan Redactie Leidsch Dagblad,
Postbus 54, 2300 AB Leiden.
Vandaag een tweede serie bij
zondere opgaven. In diagram I is
de legendarische Morphv met
zwart aan zet in een partijtje kof
fiehuisschaak. Maar ook daarin
toonde hij zijn talent. Hoe maak
te hij het uit? In diagram II is een
andere historische figuur aan zet
met wit, namelijk wereldkam
pioen avant la lettre Adolf An
dersen. Hij staat bijna mat, maar
toch wist hij nog op miraculeuze
wijze te winnen. Hoe? Diagram
III is een eindspelstudie. Hoe
kan wit dit merkwaardige pion-
neneindspel winnen? Ook in dia
gram IV kan wit aan winnen. Hij
moet daarbij vermijden dat
zwart pat komt te staan. Hoe lukt
hem dat?
iHBil'
m m pi
bede f g h
pi m
yW'
i M'"m i
De oplossingen van de opga
ven van vorige week luiden als
volgt.
Diagram III: 1. Th6 Th6: 2. h8-
D+ Th8: 3. b5 en het is pat tenzij
zwart Td7 gevolgd door c6
speelt, maar dan wint wit zelfs
Diagram IV: 1 e7 Da3+ 2. Tb4
Da7+ 3. Kc4: De7 4. Pg6:+ fg6:
5. Lf6+ Df6: 6. Kd5+ Kg5 7. h4+
Kf5 8. g4+ hg4. 9. Tf4+ Lf4: 10. e4
mat.
Q
door
Hans Vermin
1 2 3 4 5
1 2 3 4 5
-
Tussen Kerstmis en Nieuwjaar
zult u ongetwijfeld wat lichtere
kost willen hebben dan al dat
eten. Nu met deze problemen
kunt u zich helemaal uitleven. Ik
zou zeggen, schop iedereen de
deur uit zodat u rustig kunt ge
nieten van het fraaie slagwerk.
De opgave is, zoals gewoonlijk,
wit speelt en wint, behalve de
laatste twee problemen, daar for
ceert wit de winst.
JS
PL
-
c o o
In de rubriek van twee weken
geleden werden de volgende
twee spellen gegeven
Zuid speelt 4 Sch, west start
met Ru V. Zuid neemt de tweede
ruiten, we zullen straks zien
waarom, en speelt twee hoge
troeven. Nu volgt klaveren voor
oosts aas. Oost speelt Ha 9. noord
wint. De resterende klaveren
worden geïncasseerd, waarna
west aan slag wordt gebracht
met Sch V. West moet vervol
gens óf harten spelen, hetgeen
een slag kost, óf ruiten in de dub
bele renonce, hetgeen ook een
slag kost.
Zou oost tweemaal harten heb
ben kunnen spelen, dan winnen
OW een hartenslag en gaat zuid
down. Zuid moet dus voorko
men dat oost tweemaal aan slag
komt en weigert daarom de eer
ste ruiten. (Zou oost onverhoopt
in de eerste slag Ru H spelen,
dan neemt zuid uiteraard wel).
Zuid speelt 6 KI, west start Ru
H Zuid neemt, speelt klaveren
naar de vrouw, troeft een ruiten,
incasseert drie hoge schoppens
en troeft nogmaals ruiten. Ver
volgens worden Ha AV en Ha H
geïncasserd, waarna west alleen
nog KI A 10 8 heeft en zuid KI H 9
6. Zuid speelt van tafel Ru 10 en
troeft met de heer en hoe west
verder ook spartelt, hij maakt
niet meer dan één troefslag
IN DE LOOP van het vorige jaar
en dit jaar hebben we er twee
nieuwe verzamelgebieden bijge-
kregen, het Finse eilandenrijkje
Aland, dat voor de Zweedse kust
ligt en Alderney bij het Kanaalei
land Guernsey. Beide nieuwe ge
bieden hebben het tot nu toe bij
zonder rustig aangedaan; in het
eerste jaar kwamen beide slechts
met één emissie.
Alderney "scoorde"' het vorige
jaar 14 juni voor het eerst met
twaalf permanente zegels, waar
op beelden van Alderney, in
waarden van lp, 4p, 9p, lOp, lip,
12p, 13p, 14p, 15p, 16p, 17p en 18
pence. Dit jaar op 12 juni werd
pas de eerste bijzondere serie uit
gebracht. Het betreft een serie
van vijf zegels met daarop zeevo
gels: 9p, scholekster (Haemato-
pus ostralegus); 13p, steenloper
(Arenaria interpres); 26p, bont-
bekplevier (Charadrius hiaticu-
la); 28p, bonte strandloper (Cali-
dris alpina) en 31p, wulp (Nume-
nius arquata).
Met Aland maakten we het af
gelopen voorjaar voor het eerst
kennis. Op 1 maart verschenen
zes permanente zegels (0,20, 0,50,
1.10. 1,40, 3,00 en 10 mark) en één
bijzondere zegel (2,00 mark). Al
les wat daaraan werd toegevoegd
waren op 29 oktober drie fran-
keervignetten uit automaten van
1.10, 1,40 en 2,OU mark
Voor het komende jaar heeft
Aland slechts twee emissies op
het programma staan, een voor 2
januari en een voor 16 septem
ber. In beide gevallen drie zegels
Op 2 januari verschijnen twee
nieuwe permanente zegels van
het type "vissersboot" (0,10 en
1,20 mark) en een bijzondere ze
gel van 1,50 mark met daarop een
meiboom, die in de maand mei
bij de meeste dorpen op de ei
landjes van Aland wordt opge
richt. Van de emissie van 1 maart
waren ook drie permanente ze
gels van het type "vissersboot"
0,20. 0,50 en 1,10 mark
LIECHTENSTEIN - De 26e
augustus 1984 was een belangrij
ke dag in de geschiedenis van
het vorstendom Liechtenstein
Op die dag namelijk droeg de 78-
jarige vorst Franz Josef II alle
soevereine rechten over aan zijn
oudste zoon Hans Adam Naar
aanleiding van deze gebeurtenis
kwam Liechtenstein op 10 dc
cember met twee nieuwe perma
nente zegels: op een 1,70 frank
zegel wordt het portret van erf
prinses Maria verbeeld en op een
2,00 fr-zegel, dat van erfprins
Hans Adam
Op 10 december gaf Liechten
stein ook de jaarlijkse kerstze
gels uit 35 rappen, de blijde
boodschap; 50 rp.. de Heilige Fa
milie en 80 rp de Drie Konin
gen.
Swans way.
