measnammmtKm
'Lingerie middel om muziek te verkopen'
'Balatum'bekoorlijk ballet
'Gun Club' is levensmoe
Brigitte Bardot en de gewenning
TV-rubriek
Pikante meidengroep Appolonia 6
LTERDAG 22 SEPTEMBER 1984
KUNST
PAGINA 33
De afgelopen drie televisiewe-
ken werden opgevrolijkt, en ten
dele ook afgevrolijkt, door Bri
gitte Bardot, in de wandeling be
kend als BB (niet te verwarren
met MM en CC, en zeker niet met
DD). Dit jaar 50 geworden, net
als Sophia Loren (SL) maar wel
acht jaar jonger dan Marilyn
Monroe nu geweest zou zijn en
vijfjaar ouder dan Claudia Cardi-
nale (en tien jaar jonger dan Do-
ris Day).
Afgevrolijkt werden we door
de films, waarin zij zo beroemd
werd. Donderdagavond was dat
'Les Pétroleuses', toch wel de
meligste film sinds de Franse ci
nematografie met 'Une Partis
des Cartes' van Georges Méliès
in 1896 de bioscoopdeuren open
de. Maar dat kon zij niet helpen,
dat moet je de regisseur, Chris-
tian-Jaque verwijten, zult u zeg
gen. Die maakte met Gérard Phi
lips in 'Fanfan la Tulipe' toch een
aardige film, tenminste dat den
ken we anno 1984, maar mis
schien zou die nu ook erg tegen
vallen. Gezegd moet worden, dat
de juiste keuzes die Brigitte Bar
dot de laatste tien jaar doet (voor
zeehondjes en landhondjes, kort
om voor alle levende niet-mense-
lijke schepselen tegenover alle
levende onmenselijke schepse
len), niet kunnen verbloemen dat
zij altijd minder gelukkig is ge
weest in de keuze van de film
scripts. Ik hoorde tot mijn stom
me verbazing dat 'Et Dieu créa la
Femme', dat altijd als haar film
debuut in mijn geheugen was
blijven hangen, weliswaar haar
eerste grote succesfilm was,
maar ook al haar achttiende film!
door
W/Ê Scheepmaker
1 1956, vier jaar na haar
Overigens begon Marilyn Mon
roe op dezelfde manier, als het
domme blondje in kleine rol
letjes in onbetekenende films.
Haar debuut in 1948 in 'Scudda-
Hoo! Scudda-Hay!' (je ziet haar
in de verte even roeien in een
bootje) staat ook niet bekend als
een mijlpaal in de filmkunst.
Maar al in haar zesde film, 'The
Asphalt Jungle' van niemand
minder dan John Huston, viel ze
toch al op in een klein rolletje, en
daarvoor zat ze al met de Marx
Brothers in een film ('Love Hap
py'). In de rest van haar carrière
zat ze in zulke serieus te nemen
films c.q. comedies als Gentle
men prefer blondes, The Seven
Year Itch (nog altijd een classic),
Bus Stop, The Prince and the
Showgirl. Some like is hot (ook
eenclassic), The Misfits en haar
eerste opgemerkte debuut in All
about Eve.
Zo'n prestigieuze lijst kan Bri
gitte Bardot niet tonen, maar dat
neemt natuurlijk niet weg dat ze
een fenomeen was (en is), en dat
haar films dankzij dit fenomenis-
me toch aansloegen, - ze brach
ten evenveel deviezen binnen als
de Renault-fabrieken, werd in de
derde aflevering van de docu
mentaires over BB opgemerkt.
In een van de eerste afleveringen
zei Brigitte dat zij als eerste
naakt op het filmdoek ver
scheen, maar ten eerste was die
naaktheid hoogst betrekkelijk,
en ten tweede was ze bepaald
niet de eerste. De eerste was, bij
mijn beste weten, Hedy Lamarr,
geboren in 1913 in Wenen, die in
1933 opschudding veroorzaakte
toen zij in de Tsjechische film
'Extase' in een scène van tien mi
nuten naakt optrad. En ik herin
ner me de lichtelijke sensatie
nog die de Deense film 'Ditte,
een mensenkind' veroorzaakte,
omdat Ditte daarin naakt te wa
ter ging. Dat was in 1946.
Het valt daarom niet goed
meer te vatten waarom wij (ik
sluit mezelf niet uit) in 1956 en de
daaropvolgende jaren zonodig
naar die BB-films moesten, maar
dat komt misschien door gewen
ning c.q. afstomping. Naakt is
normaal geworden in de bio
scoopfilms, en sinds we die bio
scoopfilms ook op de televisie te
zien krijgen hoeven we er niet
eens meer de deur voor uit. Ster
ker nog, dankzij de videotheken
(en daarvoor nog dankzij de in
middels uitgestorven televisiepi
raten) is de onversneden porno
een huis-, tuin- en keukenartikel
geworden: 30 procent van de uit
geleende videobanden bestaat
uit pornofilms, en als men in een
stad als Amsterdam (in Roer
mond zal het wel moeilijker zijn)
de moeite neemt een van de
peepshow-etablissementen bin
nen te stappen, dan kan men
voor enkele guldens ook alle ho-
mosexuele en sadomasochisti
sche sexuele handelingen op uw
gemak bestuderen, en als het
meezit ook nog zien hoe je het
met varkens, herdershonden,
ezels, geiten, ponies, muizen en
palingen doet (ik citeer nu even
uit een aanbevelende catalogus
van Gold Medal Video die ik
laatst op de Firato kreeg aange
reikt).
Geen wonder dus dat we anno
1984 niet meer ondersteboven ra
ken van BB's PP's (Preutse Pi
kanterieën), en ons met enige
verbazing afvragen waar ieder
een (het Vatikaan bijvoorbeeld)
zich in de jaren vijftig zo druk
over maakte.
'Balatum', gedanst door Michèle An
ne de Mey en Roxane Huilmand.
Choreografie: Michèle Anne de Mey,
muziek: Thierry de Mey. Gezien op
21 september in het LAK, Leiden. Al
daar ook vanavond.
LEIDEN - De sfeer bij het be
gin is die van een landerige zon-
dagayond. Twee meisjes zijn al
leen in een appartement: ze zit
ten voor de vitrage in een leun-
Perez Prado, bepaalt in hoge ma
te de dansvoorstelling 'Balatum'
van de Belgische Michèle Anne
de Mey. Thierry, de broer van de
choreografe, heeft er allerlei va
riaties op gemaakt; deels kamer
breed georchestreerd, deels ook
als gortdroog slagwerk.
Het tweede bepalende element
is de dansvloer: met een regel-
w - - matig patroon bedrukt zeil van
stoel, buiten gaan de lichtjes van het type balatum, welbekend bij
een moderne grote stad
Ze
anders dan een opname van een
oudoom, die een nummertje cha
cha cha weggeeft op z'n magi
sche orgel, om dat gevoel te ver
drijven. Daar slagen ze volledig
in.
Die cha cha cha, 'Patricia' van
de jaren van de wederop
bouw in ons land heeft meege
maakt. De twee danseressen ge
bruiken die patronen vaak als
speelse leidraad voor hun dans.
Die dans valt in twee stemmin
gen uiteen. Als in de muziek het
Zuidamerikaanse overheerst zijn
de bewegingen heel vrolijk en
zwierig. Ritmische spelletjes, die
soms schijnbaar terloops synch
roon lopen en dan weer verschui
ven. Roxane Huilmand beweegt
zeer energiek, de langere, be
dachtzame patronen worden
door De Mey gemaakt.
Bij de enkel door slagwerk be
geleide delen slaat de stemming
om. Dan worden de bewegingen
tot krampachtige stuipen, die
door het ritme als spasmen lijken
te worden opgewekt. Het po
dium is dan ook veel donkerder,
alsof dan de nachtzijde van de
dromerige hinkelspelen op het
balatum wordt getoond. De pa
tronen van het zeil spelen dan
geen rol meer en er is geen on
derling contact meer. Toch is het
de solidaire vertrouwelijkheid
die uiteindelijk overheerst.
'Balatum' is een zeer bekoor
lijk werkstuk. Intiem en even
wichtig van sfeer en met steeds
ver op de achtergrond een slui
merend verhaal. Michèle Anne
de Mey presenteert er zich mee
als een belangwekkend choreo
grafe, die zich los van Anne Tere
sa de Keersmaeker (met wie zij
in 'Fasen' en 'Rosas' danste)
overtuigend staande kan hou
den. Ook de uitvoering was zeer
zorgvuldig. Het doorgaande rit
me was tot in de vingerkootjes
terug te vinden. Daarin werd de
maakster door de Nederlandse
Roxane Huilmand nog overtrof
fen.
ARIEJAN KORTEWEG
Mr. Komelis Jacob Cath is voorzitter van het col
lege van bestuur van de Leidse Universiteit. Met
zowel stad als universiteit heeft hij nauwe en lang
durige banden. Geboren in 1921 in Leeuwarden als
kind van een arts kwam hij in 1939 naar Leiden om
er rechten te studeren. De oorlog onderbrak de stu
die, Cath werd lid van de studentenafdeling van de
Binnenlandse Strijdkrachten.
Na de oorlog werd de studie voortgezet. Calh
werd praeses collegii, (voorzitter) van het bestuur
van Minerva en voorzitter van de mede door hem
opgerichte Nederlandse Studenten Raad. In 1948
studeerde hij af en keerde na langdurige omzwer
vingen door advocatuur en bedrijfsleven pas in
1972 aan de universiteit terug, dit keer in zijn hui
dige functie.
Afgaande op zijn 'Dwangbuis' kijkt hij vaker te
levisie dan je van een zo drukbezet man (want Cath
heeft nevenfuncties in het maatschappelijke- en be
drijfslevenzou verwachten.
Mij te vragen over de televisie
programma's van de afgelopen
week te schrijven is zoiets als een
vegetariër verzoeken een week
lang in een slagerij rond te lopen
en te verslaan hoe de biefstuk
ken en het gehakt er uit zien. Te
levisiekijken zie ik als een goede
vorm van ontspanning als ik
niets anders wil doen en eens
lekker onderuit ga zakken; li
chaam en geest aan het freew
heelen, maar net genoeg geboeid
om niet aan moeilijke dingen te
kunnen denken.
Zaterdag was de eerste gele
genheid en dus het programma
bekeken. Eerst het journaal van
acht uur. De nieuwsprater kijkt
je aan met zo'n gezicht, dat je
echt moet aannemen dat wat hij
te vertellen heeft waar gebeurd
is. Natuurlijk weer het omgeval
len schip met de atoomresten in
het ruim. Veel nieuws zit er niet
in dat verhaal. Opvallende tegen
stelling tussen de enerzijds de
pogingen van journaal en actua
liteitenrubrieken de spanning er
in te houden en anderzijds de
broodnuchtere berichten van de
bergers. Dan wat gekeken naar
'Te land, ter zee en in de lucht'.
Prima rubriek, die de vindrijk-
heid in ons land weer eens laat
Daarna wordt het moeilijker.
Een film uit eigen land 'Op dood
spoor'. Toepasselijke titel. Zoals
zoveel Nederlandse films lood
zwaar en te langzaam. Dus de
drukknoppen verder langs ge
drukt. Op Nederland 2 veel im
port, en tenslotte Tina Turner. Je
wordt er moe van als je ziet hoe
hard die moet werken. Eigenlijk
in dubbel opzicht onmenselijk:
iemand zo aan de gang te zien om
een zangnummer te brengen zou
in elke andere branche door de
arbeidsinspectie als onmenselij
ke vrouwenarbeid worden ver
boden. En verder: is er aan zo'n
optreden wel iets echt mense
lijks? Dus verder doorgedrukt
langs de kabel, waar België en
Duitsland altijd wel iets hebben,
als je wilt freewheelen. Ook En
geland komt door, maar het is
blijkbaar moeilijk de regen en
mist uit de kabel te zeven. Bij
ons is tenminste de Londense
mist vaak niet van de beeldbuis
te krijgen.
Bijzonder geschikt voor de te
levisie zijn de natuurfilms. Zoals
zondagmiddag over de Nijlkro-
kodil, of aan het eind van die
avond over molens. Tussendoor
ook op Nederland 1 een prima
opvoering uit Glyndebourne van
'Leonore'.
Tot deze categorie reken ik ook
Kerkepad; een echte vondst van
een christelijke omroep. En oer-
Nederlands in de goede zin. De
letter C in hun naam aan een
breed publiek tonen met een
programma dat de rijkdom van
ons kerkelijk bezit op ontspan
nen manier laat zien. Jammer dat
er maandagavond zoveel in ge
praat moest worden. Daarin zijn
de Nederlandse omroepen stuk
voor stuk niet te verslaan. Ner
gens ter wereld wordt zoveel ge
legenheid geboden aan wie het
maar wil kleine boodschappen
uit te spreken, liefst uitgelokt
door omroepers die hun vragen
zo stellen dat het antwoord al
vaststaat. Als daarvoor eens een
aparte golflengte beschikbaar
kwam, dan zou de rest heel wat
aantrekkelijker zijn. Dat geldt
ook dikwijls voor parlementaire
rubrieken. Te dorps, met grote
aandacht voor tweebenig her
kauwen.
Van herkauwen gesproken:
prinsjesdag met des avonds de
commentaren op beide kanalen.
Als praatjes gaatjes vulden zou
Ruding geen problemen hebben.
Woensdag- en donderdag
avond routine. Nederland 1 be
gon eerst met de IKON, voor
beeld van een omroep die via ge
ruisloze infiltratie totaal van
doelstelling veranderde. Oor
spronkelijk kerkelijk werd nu
een Turks jongetje vertoond, dat
dichter wordt. Dallas sleept zich
verder voort. Veel over gehoord,
zelden gezien en niet het gevoel
iets te hebben gemist. Mijn beste
herinneringen zijn aan ontmoe
ting op Caragao met Amerikaan
se toeristen van een cruise-schip.
In Willemstad zaten twee oudere
vriendinnen op een terrasje. Wij
streken er ook neer en kwamen
in gesprek. Zij kwamen uit Dal
las. 'Daar hebben we tegenwoor
dig zo'n last van, vraag ons dus
niets over de serie'. Dat viel mij
niet moeilijk zoals u begrijpt.
K.J. CATH
HAARLEM (GPD) - „Er be
stond nog geen meidengroep die
de seks er zo duimendik boven
op legde als wij. Compleet met
de aankleding, de lingerie. Elk
ander groepje hield zich aan de
•ongeschreven wetten, een tikkel
tje pikant, een beetje wild. Maar
Prince wilde iets dat niet ge-
Iwoontjes was en er ook geen
doekjes om zou winden. Iets dat
al in zijn verschijning uniek zou
zijn. Wij hadden dan ook een
heel andere ..eh.. uitwerking. Het
kostte ons natuurlijk een tijdje
om aan elkaar te wénnen, om te
vergelijken wat we zelf hadden
geschreven, maar we konden ei
genlijk vanaf het begin goed met
elkaar opschieten".
De blonde Brenda Bennett (24,
Boston) voert het hoogste woord.
Samen met de Indisch ogende
Susan Moonsie (18, Minneapolis)
kent ze het klappen van de
zweep het langst. Brenda zat ja
ren geleden in een bandje dat
aan de Oostkust van de Verenig
de Staten het hoofd alleen boven
water kon houden door top-40-
materiaal na te spelen en het aan
bod van Prince moet er indertijd
hebben uitgezien als een paradij
selijk contract uit Hollywood.
Met het damestrio Vanity 6
kwam de beloofde wereldroem
inderdaad tot stand.
Na het eerste succes smeerde
de belangrijkste van het nieuwe
trio 'm. Vanity zag een solocar
rière in het verschiet. In Minnea-
Meidengroepen zijn bijna net zo oud als de popmuziek. In het
begin van de jaren zestig had je ze al: The Shirelles en Ronnie
Spector uit de stal van Phil Spector, Martha Reeves and the
Vandellas en The Supremes uit de Motown-catalogus. In de
jaren zeventig waren ze er ook wel, maar minder opzichtig: The
Three Degrees, Labelle. En altijd waren ze weer het produkt
van een of meer mannen, die likkebaardend weer de volgende
modellen contracteerden.
Nederland bleef niet achter: Luv\ Babe, Dolly Dots en Center
fold. Dat laatste, in lingerie optredende trio, is een flauwe ko
pie van een Amerikaans meidentrio, dat eerst Vanity 6 heette,
maar nu Appolonia 6 is gedoopt. Appolonia Kotero, Brenda
Bennett en Susan Moonsie dansen naar de pijpen van Prince,
het nieuwe Amerikaanse popidool, en treden in opwindende
lingerie en met teksten die niets aan de verbeelding overlaten
op in Purple Rain, het speelfilmdebuut van hun beschermheer.
Vorige week kwamen ze aan in Nederland. Zonder glitter, gla
mour en jarretels, wel met babbels.
polis keken Brenda en Susan, sa
men met hun ontdekker Prince,
dagenlang naar videotapes. Solli-
door
John Oomkes
citeren gaat tegenwoordig een
stuk makkelijker per slot van re
kening. Appolonia Kotero, een
24-jarige donkere brunette uit
Santa Monica in Californië, zag
er goed uit, kon zingen en dan
sen en kreeg het verzoek het
vliegtuig naar Minneapolis te ne
men, de thuishaven van Prince.
In Amerika denk je dan niet
meer na, maar neem je het eerste
vliegtuig.
Brenda:„Het enige dat voor
ons telde was, kon ze met ons
overweg? Kon ze wat? Had ze
wat meer in huis? Begrijp je?"
Hoe belangrijk was Appolo-
nia's fysieke verschijning?
Susan giechelt. Brenda blijft
zichzelf: „Ze had iets in haar per
soonlijkheid... natuurlijk, ze was
erg knap. We dachten dat ze visu
eel gezien goed bij ons zou pas
sen. Ik moet zo eerlijk zijn om
toe te geven dat zij ons meer gla
mour verschaft, vooral in licha
melijk opzicht. Meer dan met Va-
The Gun Club. Leids Vrijetijdscen
trum. Gehoord: 21 september. Met
Jeffrey Lee Pierce-zang en gitaar, Pa
tricia Morrison-bas, Terry Graham-
drums en Kid Congo Powers-sologi-
LEIDEN - Met de recente el
pee 'The Las Vegas Story' geeft
pistolenclub-voorzitter J.L. Pier
ce een nog zwartgalliger visie op
zijn leven en dat van anderen
dan hij op voorgaande schijven
al heeft gedaan. De Amerikaanse
viermensformatie (de groep
heeft een bassiste in haar mid
den) zou kunnen worden be
schouwd als de absolute tegen
pool van bands als U2 en de Sim
ple Minds die in hun teksten en
muziek blijk geven van een rots
vast vertrouwen op 'beter', mits
daarvoor wordt gestreden, na
tuurlijk.
The Gun Club liet ook gister
avond op het podium van het re
delijk volgelopen LVC merken
dat het verblijf op deze donkere
aardbol maar het beste kan wor
den beëindigd door Het Laatste
Oordeel af te kondigen. Een an
dere uitleg aan de bedoeling van
de loodzware en met een overdo
sis aan volume gebrachte muziek
kan zelfs door een ras-optimist
niet worden gegeven.
Alleen al om te zien was het
viertal ronduit angstaanjagend.
Bassiste Patricia Morrison bij
voorbeeld hoeft alleen nog maar
de deksel van haar doodskist
achter zich dicht te doen, zo
klein is het verschil tussen haar
verschijning en die van een lijk.
En frontman Pierce met zijn ge
bleekte haar, zijn waanzinnige
geschreeuw en zijn ongecontro
leerde ademtochten door een sax
maakte de boel er ook al niet vro
lijker op.
Grootste bezwaar tegen de
groep is dat zij de door haar ge
predikte zinloosheid van het be
staan zo nadrukkelijk in haar ul
tra-furieuze muziek doorvoert
dat er voor de luisteraar niets te
raden, te overdenken, overblijft.
In feite is er geen enkele span
ning, het is alleen maar nihilis
me. verpakt in een onstuitbare
en verlammende orkaan van ge
luid, dat de klok slaat. Pierce en
de zijnen zijn absoluut niet in
staat om te relativeren. Depres
sieve lieden kunnen op de maat
van het gehak van drummer Gra
ham alleen maar nog dieper weg
zakken in het moeras. Voor de
optimisten, de doorbijters, res
teert een schouderophalen. En
een prop watten ter bescherming
van de oren, de meest geteisterde
lichaamsdelen, gisteravond.
Gitaren als drilboren, slagwerk
als olifantengestamp en een bas
die wordt bediend door een
bankwerkster, het is allemaal or
dinair effectbejag en te gemak
kelijk om nog serieus te worden
genomen.
WIM KOEVOET
nity het geval was. Ze lijken wel
op elkaar, maar....".
Al die tijd heeft het onderwerp
van gesprek rustig en lichtelijk
verveeld door de vermoeienissen
van dit eerste overladen bezoek
aan Europa zitten luisteren. Ap
polonia besluit in te grijpen: „Ik
denk dat de overeenkomsten
met Vanity duidelijk zijn. Zowel
Vanity als ik zijn het type waar
Prince op valt. Als je wat foto's
naast elkaar zou leggen van de
meisjes die hij heeft gehad, dan
zou je zien dat hij op het donkere
type valt. Misschien zit er een
blondje tussen. Natuurlijk telde
iedereens mening, het manage
ment moest ook het licht op
groen zetten. Maar ik viel in de
smaak en bezat de vereiste kwa
liteiten, denk ik".
Appolonia weegt het effect van
haar woorden. „Het is toch veel
prettiger als je tegen iemand als
Prince vriendelijk goedemorgen
kunt zeggen, dan dat het contact
koeltjes verloopt?"
- Zou je het baantje ook heb
ben gekregen als je een roodhari
ge Ierse schone zou zijn?
Brenda: „Het hangt er nog
maar van af... Ik weet het niet. Ik
denk dat als je kunt acteren, zin
gen en dansen... Als je een knap
pe roodharige was geweest en
persoonlijkheid zou hebben, dan
misschien... Ja, hij heeft de nei
ging om donkerharige, gekleur
de vrouwen wat voor te trekken,
maar hij sluit de deur niet af voor
andere dames. Er komen ook wel
wat andere vrouwen in Purple
Rain voor, blonde serveersters
als Katie en Kim, nee, het is een
allegaartje aan typetjes. Zout en
peper, net als wij".
ADVERTENTIE
in Den Haag
Huurprijs 405,- per maand.
Inl. 01727-7790
èöOOOOOCOQöOOOOC
- Maar als je nu zowel artistie
ke kwaliteiten zou hebben beze
ten, de juiste huid- en haarkleur,
maar bijvoorbeeld geen flinke
bos hout voor de deur, zoals wij
Nederlanders plegen te zeggen,
zou je dan zijn ingehuurd?
Susan, razendsnel: „Waarom
niet? Vanity had helemaal niks.
Ik denk dat het veel uitmaakt. Ze
was mooi, had impact".
Brenda: „In vergelijking met
Vanity zijn we vrouwelijker, heb
ben we meer glamour. Zij had
meer het beeld van een rock 'n'
roll-dame om zich heen hangen.
Er is nu eenmaal verschil tussen
een gele diamant en een blau-
Je noemt die aankleding in
lingerie typisch vrouwelijk? Veel
mensen zouden daar tegenwoor
dig toch wat anders over denken.
Appolonia: „Ik dacht toch dat
de mensen er in Europa wat an
ders tegenover zouden staan. Dat
ze wat ongedwongener waren in
hun opvattingen op dit punt. In
de VS zijn grote delen van je pu
bliek zeer conservatief.
Aardappelzakken
- Dat staat nog te bezien.
Appolonia: „Ik geloof niet dat
je iemand beledigt door zo op te
treden of dat je vrouwen er mee
vernedert. Het gebeurt met goe
de smaak. Het is een middel om
onze muziek te verkopen. Ik
denk dat we in aardappelzakken
het podium op kunnen, en dat de
mensen onze muziek dan nog op
prijs zouden stellen, want die
muziek is goed. Little Richard
werd jaren geleden al gekriti
seerd. Kijk eens naar hem.
Achteraf geeft iedereen die er
toch maar een beetje kijk op
heeft, graag toe dat hij meer in
huis had".
- Het visuele imago is tegen
woordig anders nog wel wat be
langrijker dan aan het eind van
de jaren vijftig.
Brenda: „Natuurlijk. Het onze
bewijst dat ook".
Appolonia: „Het heeft effect.
De mensen kijken. En als men
sen eenmaal kijken, dan luiste
ren ze ook. Het heeft allemaal
met elkaar te maken".
- Denk je dat je een faire kans
hebt om ook je muzikale talenten
te kunnen laten zien?
Brenda: „In het begin, met Va
nity 6, was het gedeeltelijk an
ders, omdat de seksualiteit die
toen onze act uitmaakte, zeer
zwaar aangezet was. Ook ai had
den sommige songs toen al het
nodige gewicht, ze werden toch
onderuit gehaald door de nieu
wigheid van onze aankleding.
Mensen dachten eerst dat het
een grap was. Wat willen die
meisjes proberen te bewijzen ei
genlijk? Het was een totale
shock. Wat een stelletje sletten,
was een veelgehoorde reaktie. Ze
zagen drie vrouwen in lingerie en
hun eerste reaktie was...".
Susan: „...Dat we seks aan de
man brachten."
Brenda: „Ja, mmm. Seks aan
de man brengen is niets nieuws
onder de zon."
Susan: „Sinds de eerste tv-
beelden is het niet weg te denken
geweest. Elke Ster-spot zit er
mee volgepropt. Overal zit weer
zo'n dubbele bodem achter".
Brenda: „Je gebruikt-seks ap
peal om iets anders te verkopen.
We deden dat niet opzettelijk. We
bedachten niet dat zo'n verkoop-
truc zou werken. Niet eerst shoc
keren en dan...Het zit een beetje
in ons. Susan is wat vrouwelijker
dan ik, maar we houden van het
gevoel van dit spul. Lingerie is
erg comfortabel om in op te tre
den".
Susan: „Het is altijd erg war
op het podium. Die lampen i
ADVERTENTIE
