Slijtageslag in studio en huiskamer
Japanse pop met eigen gezicht
VAKKLEDING
Sandii and the Sunsetz op Nederlandse tournee
NOS-verslaggeving van Olympische Spelen
VRUETIJDSKIEDING
ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1984
RADIO-TV-KUNST
Lucy Steymel is een Leidse Amerikaanse, die op het
ogenblik in Vianen woont. Oorzaak van dat laatste
is haar tweeling, die achttien maanden geleden het
levenslicht zag. Want Jasper en Emma maakten de
etage in Leiden op slag te klein.
Het moederschap heeft ook haar loopbaan als
zangeres tot staan gebracht. Tijdelijk, want met
componist Ronald de Leeuw werkt ze hard aan een
vierde langspeler en een eerste hitsingle. Vooral dat
laatste is belangrijk. Want al wordt Lucy in de pla-
tenwereld voor vol aangezien - ze kreeg vorig jaar
een Edison voor haar elpee 'Three's a charm' - het
publiek is minder gretig. Ze is bereid daarom dit
keer veel water bij de wijn te doen, al vindt ze dat
niet echt leuk: "De platenmaatschappij heeft al heel
wat in me geïnvesteerd. Wit ik platen blijven ma
ken, dan moet ik wat terugdoen".
Als tv-kijkster heeft ze een ruime ervaring. In Te
xas bracht ze vaak hele dagen voor de beeldbuis
door. $n ook in Nederland kan ze uren naar het
scherm turen. Dynasty, Dallas en Falcon Crest heeft
ze op de voet gevolgd, ook films op België ziet ze
graag. En verder veel kinderprogramma's; want al
begrijpen ze nog niet alles, de tweeling wordt er wel
rustia van.
Na de moedermelk is de televisie
een van de eerste dingen waar
mee je te maken krijgt in het
land waar ik vandaan kom. In
mijn ouderlijk huis in Wichita
Falls, Texas stond de televisie 24
uur per dag aan, of er werd geke
ken of niet. Altijd flitsende beel
den en achtergrondgeluid, een
doorlopende voorstelling van se
ries en reclamespots; je groeit er
mee op en - het mag vreemd lij
ken - ik kijk nog steeds graag. Ik
denk ook dat mijn jeugdige 'in
jectie' daar alles mee te maken
heeft.
Geen zware opgave voor mij
dus om mijn televisie-notities
van afgelopen week bij elkaar te
zetten. Het aanbod was mijns in
ziens niet zo denderend de afge
lopen dagen. Misschien heeft het
te maken met de vakantie-perio
de. De zomer-programmering
komt mij een stuk zwakker voor
dan hetgeen we in de winter
voorgeschoteld krijgen. Jammer,
want zeker met dat trieste weer
zou een goede film 's middags er
best wel eens ingaan. Wat dat be
treft ligt Vianen helaas te ver lan
dinwaarts om bijvoorbeeld ITV
te kunnen ontvangen. Overigens
is het tijdstip dat hier in huis de
knop ingedrukt wordt sinds en
kele maanden met een half uur
tje vervroegd. Bij de eerste tonen
van Sesamstraat kijkt de ander
half jaar oude tweeling vol her
kenning op en nestelt zich naast
Fred op de bank om wijzend en
geboeid de avonturen van Bert
en Ernie, Ieniemienie en Frank
en Sien gade te slaan. Voor mij is
dat even een rustpunt: kan ik
even wat anders doen dan poli-
tie-agent spelen. Sesamstraat
spot overigens wel met alle logi
ca van de seizoenen. Met 25 gra
den hartje zomer gaan zitten kij
ken naar het optuigen van een
kerstboom en kinderen die aan
het schaatsen zijn met oorwar-
mers op is een vreemde gewaar
wording. Ook voor kinderen lijkt
me. Waarschijnlijk kampt Se
samstraat met een gruwelijk te
kort aan materiaal, maar dit lijkt
me niet de oplossing. De hoe
veelheid herhalingen is overi
gens ook vaak irritant.
Uit mijn moederland is een
slechte nieuwe serie komen
overwaaien: Knight Rider. Een
gecomputeriseerd, futuristisch
automobiel beleeft, al wauwe
lend met zijn bestuurder een
clichématig Amerikaanse vlotte
boy de meest vergezochte
avonturen. Overschakelen maar
weer.
Met heel veel plezier heb ik ge
keken naar de tweedelige serie(?)
over de eerste moderne Olympi
sche Spelen in Athene 1896.
Goed geacteerd en realistisch
verfilmd. Met name het onder
zoek van de atleten naar de te ge
bruiken voorwerpen als discus
en kogel aan de hand van oude
Griekse beschrijvingen waren
goed in de serie verweven. Uit
stekende entertainment en zeer
interessant. Eén minpunt: de Ne
derlandse omroepen gaan er,
vanuit een vervelend soort kij
kersbinding-idee, steeds meer
toe over om een wat langere tele
visie-film in twee of meer
mootjes te hakken. Eerlijk ge
zegd houd ik daar persoonlijk
niet zo van.
Wat betreft documentaires is
op Nederland en België (de BRT
loopt zoals gewoonlijk hierbij
weer voorop) de Afrika-serie aan
de gang. De afleveringen bekijk
ik trouw en ze geven me een ver
rassend beeld van de historie en
eeuwenoude cultuur van dit in
veler ogen zo onbekende en on
derschatte continent.
Natuurlijk is er in dit huis deze
week fanatiek naar de uitzendin
gen uit Los Angeles gekeken. Ik
vind 's nachts tot een uur of drie
voor de buis zitten een of twee
keer leuk. maar ik ben geen
sportfanaat dus ik blijf er be
perkt naar kijken.
Even terug naar mijn eigen
stiel: uiteraard kijk ik zoveel mo
gelijk naar de muziekprogram
ma's en videoclips. Opvallend
daarbij is steeds weer dat ook
hier de omroepen slaafs achter
de hitparades aanlopen. Éénzelf
de artiest die een hit heeft zie je
in twee weken tijd al gauw vier a
vijf keer door het beeld schui
ven. Er wordt in Nederland door
heel veel mensen hele goeie mu
ziek gemaakt waar de televisie
nauwelijks of helemaal geen aan
dacht aan besteedt Misschien
biedt de abonnee-tv in de toe
komst voor muziekliefhebbers
wat meer.
LUCY STEYMEL
HAARLEM/TOKYO (GPD) -
„Mag ik een beetje meer hees op
1 mijn stem?", vraagt Sandii Suzu-
e ki. De geluidstechnicus reageert
onmiddellijk op het verzoek. San
dii is uitgelaten en komt met
meer kleine wensen. „Hoe kun je
haar nou iets weigeren?", vraagt
1 bü rhetorisch, wijzend op de char-
1 mante zangeres die zich tijdens de
repetitie in het Haarlemse cen
trum Het Patronaat af en toe hele
maal vergeet. Tot diep in de nacht
schaafden Sandii and the Sunsetz
onvermoeibaar hun groepsgeluid
bij. De eerste Nederlandse tour
nee van deze Japanse band liep
immers afgelopen dinsdag in Vlis-
singen van stapel.
krachtig en stuwend zijn. Al bij al
dus een allegaartje".
Tot nu toe waren Japanse platen
in Nederland slechts spaarzaam
verkrijgbaar, laat staan dat popmu
sici uit het land van de Rijzende
Zon dikwijls live te bewonderen
waren. Tot nu toe bleef het aanbod
beperkt tot de elektronische groep
Yellow Magic Orchestra, de har
drockband Loudness en de fusion-
groep Casiopea - laatstgenoemde
band boekte enorme successen op
het North Sea Jazz Festival en bij
optredens in Londen. Dat was op
zichzelf al reden voor het belang
rijkste Japanse tv-net NHK om flit
sen tijdens de journaals uit te zen
den. De export van Japanse arties
ten blijft achter bij die van video
recorders en auto's, omdat Nippon
geen duidelijk beeld heeft van de
interesse van de westerse markt.
Binnenkort maakt een distri
butieovereenkomst met het kleine
Nederlandse label Idiot-Pick Up
Records een einde aan deze status
quo. Behalve van Sandii and The
Sunsetz (van wie een verzamelaar
Viva Lava Liva is verschenen) ko
men er opnamen van het Yellow
Magic Orchestra, Ruichi Sakamo
to, Melon, Miharo Koshi en ande
ren op de markt. Bij deze nadere
kennismaking zal blijken dat de
Japanse pop wel degelijk een eigen
gezicht heeft, al is het dan niet cli
chématig Japans.
„Sinds we elkaar gesproken heb
ben is het bergaf gegaan met onze
platenmaatschappij Alfa", zo ver
telt Sandii in Haarlem tussen de re
petities door. „Je zou kunnen zeg
gen dat ze vrijwel failliet zijn ge
gaan. In elk geval was er geen bud
get om ons naar het buitenland te
sturen en dan blijf je op den duur
verstoken van impulsen. We had
(foto GPD)
den het geluk om David Bowie te
ontmoeten, die gek was van de
band en zich tot het uiterste heeft
ingespannen om ons te promoten.
Hij heeft zelfs onze eigen directeur
opgebeld om de man te compli
menteren met zijn smaak, maar die
weigerde te geloven dat het Bowie
persoonlijk was".
Australië
„Makoto en ik zijn eind vorig jaar
op eigen kosten naar Australië' ge
reisd om daar de belangstelling te
peilen. Toen bleek wat Bowie voor
je kan doen. Onze naam was bij alle
media bekend en enkele maanden
later konden we er op tournee
gaan. Het werd een gekkenhuis,
compleet met afschuwelijke rellen
rond enkele concerten. Zo'n reac
tie stoort je, verwart je", zegt San
dii met geheven handen. „In een
voorstad van Sydney bleek bij een
concert zelfs een jongen van zeven
tien overhoop te zijn gestoken door
een veiligheidsbeambte. Alleen
maar omdat hij probeerde de con
certzaal in te komen. Zelf merk je
daar op het moment dat het ge
beurt niets van, maar later krijg je
er de terugslag van. Denk je eens
in: jarenlang is het martelen om
succes te krijgen, en als je het dan
krijgt, krijg je te veel".
Het zal wel even duren voordat
Sandii and The Sunsetz opnieuw
de studio ingaan voor een studioal
bum. De band bevindt zich mid
den in een overgang van Alfa naar
vermoedelijk WEA Records. Dezer
dagen zijn ze echter volop live te
zien: Sneekpopfestival in Sneek (4
augustus), Stadspark Groningen
(5/8), Blue Tiek-in Rotterdam (9/8),
in Edo Machi Rotterdam (10/8), De
Melkweg Amsterdam (11/8) en het
Vondelpark Amsterdam (12/8; 16
uur).
John Oomkes
Bijna twee jaar geleden zag ik
Sandii and the Sunsetz optreden in
het Tobacchi House, een presti
gieuze, maar kleine club in Tokio.
De band stond aan de vooravond
zijn eerste tournee naar het
Westen en de stemming was ner-
s. Hoe zou Engeland reageren
een Japanse groep, die maar
weinig typisch Japanse elementen
in zijn aanpak stopte en feitelijk in
tense muzikale contacten onder
hield met musici uit het Westen,
als David Sylvian (toen nog van de
band Japan) en Steve Scales en
Dolette McDonald (destijds bij Tal
king Heads)?
Het vooroordeel waartegen San
dii The Sunsetz zich in eigen
land moesten verweren was omge
keerd evenredig aan het verwijt
dat ze in het buitenland nog te
wachten stond. Het Japanse pu
bliek had het er maar moeilijk
mee: een Japanse band met een in
ternationaal geluid. Nee, dan maar
liever the real thing uit Amerika. In
•het westen van hetzelfde laken een
pak: waarom luisteren naar een Ja
panse band als er niets „Japans"
aan is?
Makoto Kubota, maakt sinds
1980 samen met Sandii de spil van
de band uit. Ze vormen een stel
letje en schouder aan schouder zit
ten ze tegenover de interviewer.
Van enige formaliteiten, zo type
rend in gesprekken met Japanners
is geen sprake. Binnen de kortste
keren spreken ze in vurig, zelfs
geagiteerd enthousiasme over hun
muziek. Makoto, bij die eerste ont
moeting in Tokio: „We zijn te wei
nig politiek ingesteld. We missen
een eigen organisatie die een steun
in de rug kan zijn, en dat is in dit
land een groot nadeel. En wat de
sound betreft, dat is geen door
dachte strategie. We hebben onze
-eigen identiteit nodig en in muzi
kaal opzicht is die nu eenmaal in
ternationaal. We willen onze eigen
muziek maken. Vooral in het En
gels (de taal waarin we spraken -
JO) is het moeilijk onder woorden
te brengen waar die eigen identi
teit nu precies uit bestaat".
„Misschien is het wel zo", zegt
Kubota, „dat Sandii en ik te veel
tijd in Amerika hebben doorge
bracht voordat we terug in Japan
deze band begonnen. Daardoor
zijn we op veel dingen attent ge
maakt, zijn we volledig op de hoog
te van de stand van zaken in de
popmuziek. Het maakt je bewust
van de mogelijkheid je eigen iden
titeit te bepalen. Je doet dat echter
alleen binnen de mogelijkheden
van de popmuziek, en die is nu
eenmaal internationaal".
Hij vermoedt niet dat de jongere
generaties Japanse muzikanten
klakkeloos alles imiteren wat er uit
het buitenland op hen afkomt. Ma
koto: „Ik weet het niet. Het ziet er
niet over de hele linie naar uit.
Sommigen proberen te klinken als
The Clash, anderen willen het zelf
de kunnen als Larry Carlton".
Hij glimlacht trots als het com
pliment wordt gegeven dat Sandii
The Sunsetz 'westers' klinken
zonder klakkeloos te imiteren. Ma
koto: „We hebben in het verleden
schaamteloos gekopieerd. Dat doe
je, denk ik, allemaal als je begint.
Ik heb alles gedaan, van Peter Paul
Mary tot The Greatful Dead.
Mijn favoriete Amerikaanse gita
rist is John Fahey, nog meer dan
Ry Cooder en David Lindley. Als
gitarist heb ik zelf geen enkele bin
ding met Japanse snaarinstrumen
ten, maar de laatste jaren heb ik
wel meer waardering gekregen
voor oriëntaalse muziek in het al
gemeen. Ritmisch gezien vind ik
Caraibische ritmen en syncopen
het waardevolste, omdat ze zeer
HILVERSUM (GPD) - „Het is al gezegd, maar voor de volledig
heid wellicht ten overvloede nog even het volgende". Wie NOS-
sportverslaggever Heinze Bakker zo'n verbale krachttoer hoort
volbrengen, krijgt sterk de indruk dat hij zijn tijd volpraat zonder
iets te zeggen te hebben. Dat klopt. Bakker vult op zo'n moment
een gat dat valt omdat de turnsters nog niet afgemonteerd zijn, de
wielrenners nog in geen velden of wegen te bekennen zijn of de
samenvatting van het hockeyen te kort is uitgevallen. Maar de
olympische zendtijd van de NOS is al lang geleden besteld en
betaald en moet dus worden gevuld.
NOS-medewerkers samengepakt in de redactieruimte van één van de televisiestudio's.
door
Chris Kijne
Dat is in een notedop het probleem
van de uitgebreide NOS-ploeg die
sinds het begin van de Olympische
Spelen in Los Angeles dagelijks in
dertien uur televisie en twaalf uur
radio verslag doet van wat zich in
Amerika afspeelt. Een mammoet
onderneming die door de betrok
kenen zelf graag als „historisch"
wordt omschreven en wat omvang
betreft inderdaad zijn weerga in de
Nederlandse omroepgeschiedenis
niet kent. Een onderneming even
wel, die een enorme hoeveelheid
geld en zendtijd opslokt en in de
huiskamers de nodige vraagtekens
oproept.
Een bezoek aan de olympische
studio van de NOS in het Hilver-
sumse omroepkwartier maakt veel
duidelijk en schept begrip voor de
schoonheidsfouten die de mara
thonuitzending kenmerken. Eén
van de zes grote NOS-studio's is
daar omgebouwd tot wat door de
corontwerper Arnold Kroon is be
doeld als een Amerikaanse drive-
in-bioscoop uit de jaren '50, com
pleet met Chevrolet Impala, een
Volkswagen 1303 en een Buick
Eight. Alle drie met linnen dak af
komstig van de Cabriolet Club Ne
derland. Naast deze ruimte die als
centrale presentatievloer dienst
doet, telt de studio een Amerikaan
se keuken, waar Koos Postema el
ke dag een ter plaatse door de
Amerikaanse kok bereid ontbijt
krijgt opgediend, en de presenta
tiedesk van Joop van Zijl voor het
avondoverzicht en de journaal-
blokken in de ontbijtshow.
Bovendien is in de studio een
volledig uitgerust redactiegebouw
opgetrokken, met uitzicht op de
vloer, waarin naast de televisie
ploeg de redactie, de regie en pre
sentatie van het programma Radio-
lympia gehuisvest zijn. Een samen
werking tussen radio en televisie
zoals die gedurende bijvoorbeeld
vele jaren Tour de France-verslag-
geving vaak is gewenst, maar nooit
gerealiseerd.
Overdaad
In al die ruimten staan monito
ren vanaf vijf uur 's middags tot ze
ven uur 's ochtends een volstrekte
overdaad aan beeld en geluid uit te
braken. Via drie satellietkanalen
komen daar de continue live-beel
den binnen, die ook op de drie gro
te schermen in de presentatieruim
te te zien zijn. De samenstelling
van dat pakket, dat slechts een se
lectie is van door de Amerikaanse
omroepmaatschappij ABC tot in
de details geregistreerde Spelen, is
al van tevoren in Europees ver
band bepaald. Verantwoordelijke
lieden van de European Broadcas
ting Union verzorgen vanuit een ei
gen redactieruimte in Los Angeles
dit basispakket, dat tweemaal per
dag wordt aangevuld met een sa
menvatting van evenementen die
niet live worden verslagen.
Daarnaast heeft de NOS-televisie
de beschikking over een vierde ka
naal waarop beelden kunnen wor
den opgevraagd die voor de andere
Europese landen niet interessant
genoeg zijn, zoals bijvoorbeeld
hockey of waterpolo. Omdat deze
satellietruimte apart betaald moet
worden, wordt daar echter spaar
zaam gebruik van gemaakt. Dat is
de reden dat bijvoorbeeld de Ne
derlandse hockeyers woensdag
avond maar een kwartier in actie
kwamen, terwijl ze toch echt een
hele wedstrijd hadden gespeeld.
Via dat vierde kanaal kan de
NOS-ploeg in Los Angeles ook het
zelfgemaakte materiaal doorstu
ren. Ten behoeve van de ontbijt
show van Koos en de avondsamen
vatting van Joop worden elke dag
de nodige interviews en achter
grondreportages gemaakt. Daartoe
heeft de NOS, in samenwerking
met Finland, Denemarken en
Noorwegen vier cameraploegen
rondlopen. Dagelijks wordt tussen
vijf en zeven 's ochtends een blok
met materiaal voor alle vier de lan
den naar Hilversum doorgestraald;
in één seconde via twee satellieten
en diverse grondstations over een
afstand van 150.000 kilometer.
Met al dat aanbod moet een
redactie onder wisselende leiding
van Evert ten Napel en Eddy Poel-
mann en via de presentatie van
Marga van Arnhem en Frank Kra
mer proberen de kijkers tussen
half negen 's avonds en de vroege
ochtend op de hoogte te houden
van wat er in Los Angeles gebeurt.
Een onderneming die niet zelden
tot een rommelig en onoverzichte
lijk geheel leidt. De voortdurend
uit de hand lopende organisatie in
Amerika zorgt ervoor dat het sche
ma dat 's middags globaal voor de
avonduitzending wordt opgesteld
zelden langer dan tot acht uur 's
avonds stand houdt. „Vanaf dat
moment herroep ik elke dertig se
conden een beslissing", aldus
dienstdoend eindredacteur Ten
Napel. Zou het, zo rijst de vraag,
niet beter zijn geweest om inplaats
van de continue-uitzendingen van
nu de reportages te beperken tot
een tweetal overzichtelijke blok
ken per avond?
Evert ten Napel: „Zeker, zo zou
je een veel rustiger en overzichte
lijker programma kunnen maken.
En wij denken nu ook vaak: kon
den we maar een uur niets uitzen
den. Het aanbod is soms zo vol
strekt toegesneden op de commer
cie - die Amerikanen laten medail
lewinnaars bijvoorbeeld eindeloos
ererondjes draaien omdat ze in die
goed bekeken fragmenten hun
commercials kwijt moeten - dat
het materiaal soms schandalig is.
Maar die beslissing om zoveel uren
te maken is lang geleden op een
hoog niveau genomen en daar kun
nen we nu niet meer onderuit. We
zijn nog anderhalf uur per dag te
ruggegaan toen de boycot van de
Oostbloklanden een feit was, maar
verder terug kon niet meer".
„Ik heb overigens wel begrip
voor die keuze. De Nederlandse
omroep werkt met uurbedragen en
alleen om het gigantische bedrag
aan rechten op te hoesten was het
al nodig om zoveel uren te maken.
Bovendien zou het voor de omroe
pen heel onaantrekkelijk zijn om
steeds gaten tussen onze uitzen
dingen te moeten opvullen. Als
daar al iemand voor te vinden is,
zou die er toch niet zijn beste pro
gramma's neerzetten".
Beroep
De olympische operatie doet ook
een enorm beroep op de in Hilver
sum aanwezige mankracht op ge
bied van sportverslaggeving. Alles
wat in Hilversum wel eens door
een sportwedstrijd heen heeft ge
praat, is ingeschakeld. Luisteraars
en kijkers krijgen daardoor wei
eens de indruk dat niet iedere ver
slaggever volledig voor zijn taak
berekend is. Ten Napel: „Dat is wel
een probleem. Bij de omroepen
zelf zit zo weinig deskundigheid op
sportgebied - alleen de AVRO
heeft een vaste sportredactie dat
we echt alle registers moeten open
trekken. Alleen de ploeg in Los
Angeles bestaat al voor driekwart
uit free-lancers".
„Toch geloof ik niet dat de des
kundigheid erg tekort schiet.
Meestal hebben we toch een spe
cialist op de diverse sporten staan
die weet waar hij over praat. Alleen
Jan Stekelenburg, die in onze
Amerikaanse studio commentaar
verzorgt bij de samenvattingen,
heeft het erg zwaar. Die moet over
alles praten en dan ook nog zonder
dat hij de wedstrijden zelf gezien
heeft. Het is wel zo, dat er nu nie
mand ziek kan worden. Alles luis
tert zo nauw en we hebben zoveel
hulptroepen ingezet, dat de hele
zaak dan in elkaar stort".
Ook een minzame en tevreden
ogende Kees Boerhout, chef van
de NOS-sportredactie, heeft geen
spijt van de keus die indertijd ge
maakt is: „Wij kunnen nu veel fle
xibeler zijn dan anders. Actuele ge
beurtenissen kunnen we meteen
kwijt en omdat de Duitsers en de
Belgen ook alles rechtstreeks laten
zien, zijn we wel gedwongen het zo
aan te pakken. Bovendien denk ik
dat we toch een boeiend pakket
aan de kijkers voorzetten. Niet ide
aal, omdat zelfs dat aparte vierde
kanaal zo vol zit dat we voor ons
interessante evenementen niet al
tijd snel genoeg kunnen laten zien,
maar dat zal naarmate de Spelen
vorderen, beter worden. De uitzen
dingen zullen dan ook minder rom
melig worden".
Radio
De radio, die met Radiolympia
elke dag tussen negentien uur en
zeven uur in een soort Radio Tour
de France-formule verslag doet
van de Spelen, heeft minder last
van die onoverzichtelijkheid. Ener
zijds door de uitwijkmogelijkheid
in muziek, die de uitzending min
der afhankelijk maakt van het aan
geboden materiaal, en doordat al
les door eigen verslaggevers wordt
gemaakt. Ook de filosofie achter
het programma speelt hierin ech
ter een rol.
Kees Buurman, chef actualitei
ten en sport van de NOS-radio en
eindredacteur van Radiolympia:
„Onze mensen hebben een op
dracht. Denk aan het oor van de
luisteraar en niet aan de verslagge
ver die aan zijn gerief moet komen.
Jaap Hofman, als producer van
'Langs de Lijn' al een gematigd
man, zit daartoe in Los Angeles en
de presentatie hier is daar ook op
toegesneden. Zo brengen we 's
avonds met Samplonius, Ter Weij-
den en Postema meer informatie
en ligt het accent 's nachts met Pe
ter Knegjens en Henk Terlingen
meer op entertainment".
Buurman is ook zeer te spreken
over de nauwe samenwerking tus
sen radio en televisie: „Hofman en
Martijn Lindenberg, de teamleider
van de televisie, zitten in Los An
geles knie aan knie en ook hier zit
ten we vrijwel in dezelfde redactie
ruimte. Op die manier hebben we
een veel grotere deskundigheid in
de verslaggeving en de presentatie
en gebruiken we onze middelen
veel efficiënter. Alle geluidslijnen
komen hier bijvoorbeeld in één
schakelcentrum bij elkaar en zijn
onderling uitwisselbaar. Zo kan
Heinze Bakker zijn radioverslag in
dezelfde microfoon spreken als
zijn televisiecommentaar, wat
weer een commentaarpositie van
16.000 dollar uitspaart".
Ook Buurman heeft geen spijt
van de omvang van het evenement
en de overeenkomstige investe
ring. „Het bedrag dat hiervoor is
uitgetrokken hadden we toch ner
gens anders voor kunnen gebrui
ken. Iedere ton die ik per jaar over
houd gaat terug naar de regerings
commissaris. Je kan dus hooguit
ethische bezwaren hebben tegen
een dergelijke uitzending in een
tyd waarin de omroep moet bezui
nigen".
Hamburgers
Op geheel eigen wijze probeert
de restauratieve dienst van de NOS
overigens iets van de geinvesteer-
de 6,7 miljoen terug te verdienen.
Op de studiovloer, waar Frank en
Marga onverstoorbaar doorpresen
teren en -interviewen terwijl boven
hun hoofd drie sprintende fietsers
met de sturen in elkaar raken of
een mindeijarige turnster op een
bloedstollende manier de hoge leg
ger van de brug mist, is ook een
heuse hamburgerstand ingericht.
Behalve de nodige vloeibare ver
snaperingen zet deze per avond
ook zo'n 200 hamburgers, 100 hot-
dogs en 70 Mexicaanse taco's om.
Een onmisbare service voor gasten
en medewerkers, van wie de mees
ten gemiddeld veertien a vijftien
uur per dag in touw zijn.
Iedereen heeft daarbij zijn eigen
methode om bij deze op een dieet
van hamburgers, popcorn en cola
uitgevoerde uitputtingsslag ge
zond te blijven. Marga van Arnhem
loopt elke dag een rondje over de
dijk in haar woonplaats om lijf en
leden recht te houden, terwijl
Frank Kramer dagelijks tennist en
eens in de drie dagen op de fiets
van Amsterdam naar Hilversum
komt. Anderen hebben hun voor
zorgen genomen om het dagelijks
leven niet volledig door het Ameri
kaanse ritme te laten ontregelen.
Zo stuurde Kees Boerhout vrouw
en kinderen met vakantie. „Maar
dat is ook niet alles", aldus de Stu
dio Sport-chef, terwijl de atleten
op de drie schermen zich in het
zweet staan te werken. „Vanmid
dag kwam ik erachter dat ik hele
maal geen schone overhemden en
onderbroeken meer heb".
ADVERTENTIE
feTIMMERMAN^
203-205
Utian M.tTO72