c
'Geboorte van de dichter'
RO-Theater bizar spektakel
D-
PODIUMBLIK
Knappe acteerprestatiesin onvoorspelbare'Rosmersholm'
Japanse tentoonstelling
van Hollandse meesters
'Het Nieuwe Leven'
niet altijd boeiend
Zanger Borland van 'The Sound' ontroert uitverkocht LVC
DINSDAG 24 APRIL 1984
Kunst
LEIDEN - Het is Paasvakantie
en dus tijd voor kindertheater.
Drie Leidse groepen brengen
een kinderproduktie op ver
schillende podia. In het LAK
deze week drie belangwekken
de toneelprodukties uit Eind
hoven, Amsterdam en Den
Haag. De Schouwburg doet het
nog steeds kalm aan en biedt
slechts onderdak aan de jaar
lijkse uitvoering van de Timde-
lerclub.
Toneelgroep Globe hoopt - na
twee eerdere afzeggingen dit
seizoen in Schouwburg en LAK
- morgen naar het LAK te ko
men met 'Alleman's kost'. Deze
kleine-zaalproduktie van Kees
Hulst en Gijs de Lange draait
om voedsel, waarbij de keuken-
prinsen Gilbert de Lange en
George Hulst als smaakmakers
fungeren. Ze maken daarbij
gebruik van teksten van Oscar
Wilde en Helmut Eisendle.
In de interpretatie, die de Thea
terunie maakte van Ibsens'
'Rosmersholm' is niet de voor
malige dominee Rosmer, maar
Rebecca West het centrale per
sonage. Zij is de aanleiding
voor de zelfmoord van de eerste
vrouw van de dominee, en ook
voor de dubbele zelfmoord van
Rosmer en haarzelf. Frans
Strijards regisseerde 'Rosmers
holm' en Karst Woudstra ver
taalde de tekst van Ibsen. El
ders op deze pagina meer over
deze voorstelling, die donder
dag naar het LAK komt.
Met 'Broeder Eichmann' in het
gelijknamige stuk van de Nieu
we Komedie wordt de SS-er
Adolf Eichmann bedoeld, die
in de Tweede Wereldoorlog vele
gruweldaden op zijn geweten
had. Schrijver Heinar Kip-
phardt brengt oorlogsmisda
den in zijn toneelspel terug tot
administratieve handelingen.
Hij legt de nadruk op de per-
sooonlijke achtergrond van
Eichmann, die volgens Kip-
phardt in veel opzichten niet
verschilt van die van u en mij.
In een eerder in deze krant ver
schenen recensie wordt 'Broe
der Eichmann' een afwisselend
taai en fraai praatstuk ge
noemd, waarin het decor van
Albert Diederik opvalt.
Christelijke toneelgroep de Tim-
delergroep trekt eenmaal per
jaar kluchtig van leer. Vrijdag
is het weer zo ver. Dan wordt in
de Leidse schouwburg 'Daar
gaat de bruid' van Ray Cooney
en John Chapman gebracht.
Een jong stel besluit in het hu
welijk te treden en kiest daar
een stralende dag voor uit. He
laas, het zonnetje blijkt het eni
ge te zijn dat meewerkt. Vader
Timothy is met zijn gedachten
steeds bij de reclamecampagne
voor bustehouders, die hij moet
organiseren en stuurt alles in
het honderd. Enfin, dan weet u
zo ongeveer wat u kunt ver
wachten.
Dan het kindertheater, of in het
geval van 'Kweenie' beter: jon-
gerentheater. 'Geen gehoor' is
een voorstelling voor 13- tot 16-
jarigen. Sjon is de centrale per
soon. Hij is altijd redelijk zeker
geweest van zich zelf, maar
gaat steeds meer twijfelen. Hij
is zanger in een roek-groep,
waarvan alle leden hun eigen
ambities hebben. Sjon heeft er
moeite mee alles emotioneel te
verwerken. In de Waag aan de
Aalmarkt in Leiden wordt
vanavond om 20.30 uur een
proefvoorstelling gegeven, de
officiële première is morgen in
Rasa in Utrecht.
'Klef staat voor de derde maal in
enkele weken in Leiden op het
podium met 'Ze kunnen me
wat'. Een voorstelling voor kin
deren van zes tot twaalf jaar
over de voorbereidingen voor
een feestje in het buurthuis. Om
14.30 uur in de Kapelzaal van
het K O-gebouw aan de Oude
Vest.
Ook 'Min 8' van Imperium was al
eerder in Leiden te zien. De
voorstelling is bedoeld voor
'achtplussers' en wordt zon
dagmiddag om 14.30 uur ge
bracht in het Micro-theater aan
de Oude Vest.
Het poppentheater van Damiet
van Dalsum komt zondagmid
dag naar het LAK. Dan brengt
ze 'Lord Wanhoop', een voor
stelling over een jongen die zijn
Scène uit 'Broeder Eichmann' van de Nieuwe Komedie, vrijdag en
zaterdag in het LAK (Foto Pan Sok)
hoofd kwijt raakt. Hij kan niet
meer denken, niet meer luiste
ren en niet meer kijken. Na
lang speuren vind hij zijn
hoofd terug op de meest voor de
hand liggende plaats.
AMSTERDAM De manier
waarop Ibsen in 'Rosmers
holm' de schijnheiligheid en
het werken met een dubbele
moraal aan de kaak stelt, zou
bij een traditionele uitvoering
het publiek misschien nog
maar nauwelijks aanspreken.
De huidige mens raakt niet
meer zo snel overstuur van een
dominee die vrijdenker wordt
en komt evenmin onder de in
druk van de suggestie dat vrij
denkers de "vrije liefde" be
drijven.
Predikant Johannes Rosmer
haalt zich er echter de vijand
schap van zijn vriend, de ultra
rechtse rector Kroll mee op de
hals. De liberale Mortensgard
laat hem pas vallen als blijkt
dat hij ook zijn geloof heeft af
gezworen en zijn naam het aan
zien van de partij zou kunnen
schaden. Als de beide heren
precies op dat moment met de
beschuldiging van overspel
komen op basis van feiten die
hen reeds lang bekend waren,
is de karikatuur niet ver meer
en wordt ons mededogen met
de ongelukkige Rosmer tot een
minimum gereduceerd.
Beter navoelbaar zijn de schuld
complexen ten gevolge van de
zelfmoord van zijn vrouw en
de complicaties als blijkt dat
die bewust werd uitgelokt
door een vriendin van het echt
paar. Maar de spanning in de
"platonische" relatie tussen
deze Rebecca en Rosmer kan
ook nauwelijks nog modern*
worden genoemd.
Dat de Stichting Theaterunie
van 'Rosmersholm' toch een
fascinerend avondje theater
heeft gemaakt, is vooral te dan
ken aan het feit dat onder lei
ding van regisseur Frans Strij
ards een voorstelling tot stand
kwam die de ene verrassing
bovenop de andere stapelt,
zonder dat dit het effect van
een voorspelbaar mechanisme
oplevert. De sensueel beladen
klanken van Wagners Tristan-
muziek en een benauwd, som
ber decor bepalen het kader
van de bloedserieuze tragedie
die met name door Canci Ge-
raedts en Rudolf Lucieer
wordt opgevoerd. Aan geen en
kel verwachtingspatroon
wordt echter voldaan en het in
consequente wordt tot lei
draad verheven doordat de
personages constant anders
reageren dan men zou mogen
veronderstellen.
De tekst wordt zodanig gespro
ken, dat steeds de indruk ont
staat dat er iets totaal anders
bedoeld wordt, traditionele
dialoogrelaties worden volle
dig op hun kop gezet, belang
rijke scènes spelen zich achter
het decor af, een emmer wordt
als stoel gebruikt, enz. enz. Bo
vendien heeft iedere dramati
sche scène minstens één ver
rassende "gimmick" met als
hoogtepunt het moment waar
op de beide hoofdpersonen be
sluiten tot een gezamenlijke
zelfmoord: de dialoog wordt
overgenomen door de televisie
waarnaar Rosmer gaat zitten
kijken, terwijl Rebecca nog
snel even een rode tandenbor
stel pakt die zij vergeten heeft
in te pakken.
Over de "bedoeling" van het ge
heel kan men stevig discussië
ren, maar onvoorspelbaar is
deze aanpak zeker wel en knap
geacteerd wordt er ook. De
vraag is alleen of het resultaat
echt een goede voorstelling is,
of dat ik heb zitten kijken naar
de nieuwe kleren van de kei
zer... Een bezoek aan de voor
stelling donderdag in het LAK
brengt hopelijk meer duide
lijkheid. PAUL KORENHOF
TOKIO (ANP) - Prinses Mi-
kaza, schoonzuster van de
Japanse keizer, heeft gis
termiddag in Tokio de
tentoonstelling „Maurits-
huis, Nederlandse schil
derkunst uit de Gouden
Eeuw" geopend. Zij was
in gezelschap van haar
echtgenoot, prins Mikaza,
die erevoorzitter is van de
vereniging Japan-Neder
land.
Minister L.C. Brinkman van WVC
hield bij de door meer dan 800
genodigden bezochte opening
een toespraak, waarin hij de ten-
Marcel Janco,
oprichter van
Dada-beweging
overleden
TEL AVIV (UPI) - In Israël is zater
dag de schilder Marcel Janco,
een van de stichters van de Da
da-beweging, op 89-jarige leeftijd
overleden.
De in Roemenië geboren Janco
stichtte Dada in 1916 in Zurich
samen met Tristan Tzara, Hugo
Ball, Hans Arp en Richard Hul-
senbeck en de Nederlander Otto
van Rees om te protesteren tegen
da heersende artistieke conven
ties en af te rekenen met de be
schaving die had geleid tot de
Eerste wereldoorlog. De bewe
ging werd snel groter en er wer
den soortgelijke groepen ge
vormd in Berlijn, Parijs en New
York. Picasso was een van de
aanhangers.
Marcel Janco brak met Dada nadat
hij zich in 1921 in Parijs vestigde.
Later keerde hij terug naar zijn
geboortestad Boekarest, waar hij
in Roemeense experimentele ar-
vistieke en literaire kringen ver
keerde. In zijn schilderijen ging
hij over op een figuratieve, ex
pressionistisch getinte voorstel
lingswijze.
Wegens de nazi-sympathieën van
de Roemeense autoriteiten ver
trok hij in 1941 naar Palestina.
Hij stichtte er op de berg Karmel
de kunstenaarskolonie Ein Hod
en gaf lessen in de buurt van Tel
Aviv. Vorig jaar werd in Ein Hod
een museum opgericht dat is ge
wijd aan Janco en de Dada-be
weging.
toonstelling een van de belang
rijkste gebeurtenissen van het
Holland-Japan-jaar 1984 noem
de. „We willen", aldus Brink
man, „binnen een jaar een door
snee geven van onze samenle
ving, zowel op economisch als op
cultureel gebied". De minister
zei dat het voor het eerst in de
geschiedenis dat Nederland zich
zo wijd geschakeerd in het bui
tenland vertoont. Behalve deze
tentoonstelling komen er ver
schillende muziekgezelschappen
naar Japan, is er een filmfestival
in het najaar en presenteert het
Nederlandse bedrijfsleven zich
op tal van manieren gedurende
1984.
In het Museum van de Westerse
Kunst in Tokio zijn 42 stukken
uit de Mauritshuiscollectie ten
toongesteld, waaronder het be
roemde meisjeskopje van Van
Meer (door Mauritshuisdirecteur
Hans Hoetink in zijn toespraak
de „Mona Lisa van het noorden"
genoemd), een aantal zelfportret
ten van Rembrandt, waaronder
zijn laatste, en Ruysdael's be
roemde 'Gezicht op Haarlem'. De
expositie omvat werk dat dateert
van het begin van de zogenaam
de Tokugawa-periode, waarin de
Nederlanders de enigen waren
die een handelspost in Japan
mochten onderhouden en die sa
menviel met onze Gouden Eeuw
Heruitgave
werk J. C.
van Schagen
DEN HAAG - Een comité is opge
richt om het werk van de Zeeuw
se schrijver en beeldend kunste
naar J. C. van Schagen opmeuw
uit te geven. Het gaat om niet
eerder gepubliceerd en moeilijk
verkrijgbaar werk. De publicatie
zal drie delen omvatten: een deel
poëzie, een deel correspondentie
en proza en een op de persoon
Van Schagen gericht deel, waar
in fotomateriaal en een bibliogra
fie. Alle delen worden met kalli-
grammen en ander beeldend
werk verlucht.
Het eerste deel moet in de lente
van het volgend jaar verschijnen.
Het comité bestaat uit G.A. de
Kok, K. Laansma, M. de Bruin,
Simon Carmiggelt, Anton Korte-
weg, Andreas Oosthoek, Hans
Warren, Hans Redeker en M.C.
Verburg. Men is nog zoekende
naar middelen om de uitgaven
mogelijk te maken.
'De Geboorte van de Dichter' van
Kathy Acker door het RO-Theater.
Regie: Richard Foreman. Gezien
op 21 april. Uitsluitend in de Rot
terdamse Schouwburg nog te zien:
van 26 t/m 29 april en van 1 t/m 6
ROTTERDAM - Het RO-Thea-
ter heeft een experimentele
pröduktie onder leiding van
gastregisseur Richard Fore
man op het repertoire geno
men. Foreman (regisseur,
schrijver, vormgever en theo
reticus) wordt in vakkringen
beschouwd als een belangrij
ke, tot de Amerikaanse Avant-
garde ('Ontological Hysterie
Theatre') behorende theater
maker. Bij 'De Geboorte van
de Dichter' horen naast Fore
man nog drie namen. Het
tekstmateriaal is van Kathy
Acker, die deze tekst op ver
zoek van Foreman heeft ge
schreven. De muziek en het de
cor zijn onafhankelijk van el
kaar en zonder overleg vooraf
met regisseur Foreman tot
stand gekomen. De muziek is
van Peter Gordon, die al eens
voor het RO-Theater heeft ge
werkt, en decorontwerp en
kostuums zijn van beeldend
kunstenaar David Salle, die
enige tijd geleden in Boymans
van Beuningen heeft geëxpo
seerd.
Muziek, toneelbeeld en tekst laat
Foreman in het regieconcept
op elkaar inwerken: daarbij is
afgezien van elke poging om
deze elementen zinvol op el
kaar af te stemmen. We zien
hier zelfstandige aspekten, die
gelijktijdig naast elkaar en
deels met elkaar hun eigen
"verhaal" via het eigen speci
fieke medium "vertellen". Het
is, zo blijkt uit verschillende
interviews, de eerste keer, dat
Foreman geen invloed op de
cor en muziek heeft gehad.
Ook voor hem had deze werk
wijze dus iets nieuws; het bood
hem de mogelijkheid om aan
gewenning van zijn eigen ex
perimentele werkwijze te ont
snappen. Het lijkt bovendien
goed te passen in zijn idee van
deconstructie, dat je zou kun
nen omschrijven als een po
ging om zijn theatervorm aan
bestaande categorieën te ont
trekken.
Fundamenteel probleem bij het
zien van een dergelijke theater-
produktie is het geven van een
goed gemotiveerde beoorde
ling. Noem je 'De Geboorte
van de Dichter' een bizar spek
takel met een soms grimmige.
soms poëtische ondertoon, dan
ga je vooral van eigen emoties
uit. Probeer je daarentegen
met rationelere argumenten
dit experiment en het wel of
niet slagen daarvan te beoorde
len, dan verval je toch in een
reeks criteria, waarvan de toe
pasbaarheid in dit geval nu
juist zo twijfelachtig is.
'De Geboorte van de Dichter' be
staat uit drie delen. Het eerste
toont de angst en paniek voor
een dreigende ramp, hetgeen
zich volgens het tekstboekje in
een kerncentrale afspeelt. Het
decor maakt deze locatie niet
direct zichtbaar. De muziek is
aanvankelijk oorverdovend en
verhevigt aldus het gevoel van
angst. Gedurende de voorstel
ling wordt de muziek echter
zachter en melodischer. In dit
eerste deel, maar ook in de bei
de andere delen, bewegen de
spelers zich voornamelijk vol
gens choreografische patro
nen. De spots op het toneel
schijnen voor een belangrijk
deel op het publiek. Via de ge
luidsinstallatie zijn duidelijke
flarden tekst hoorbaar.
In het tweede deel staan de hoer
Cynthia en de (klassieke)
dichter Propertius centraal. De
taal is rauw en behandelt de
seksuele relatie van Cynthia en
Propertius, de seksualiteit in
het algemeen en soms ook de
relatie seksualiteit - kunst.
Cynthia wordt "gespeeld"
door Kate Manheim; een En
gels gesproken rol van deze
Amerikaanse actrice, die privé
Foremans levenspartner is en
vaste hoofdrolspeelster in zijn
theaterprodukties. Foreman
zelf schrijft haar een belangrij
ke invloed toe op zijn benade
ring van de acteurs.
Van een zich in leven in de rol is
hier natuurlijk al helemaal
geen sprake; maar ook de hou
ding van de acteur tot zijn 'per
sonage' gaat veel verder dan de
Brechtiaanse distantie, die tot
nadenken bij spelers en pu
bliek moet aanzetten. Nage
streefd wordt een 'fragmenta
tie' van de rol, waarbij alle han
delingen op zich staan-en in
eerste instantie op het 'hoe' en
niet op het 'waarom' van de
handelingen wordt gelet. Ook
dat hangt nauw samen met Fo
remans idee van deconstructie.
De zichtbaar grote inzet van
het RO-Theater om zich naar
deze andere acteertechniek te
richten, verdient groot respect.
Op het toneel worden in het
tweede deel met regelmaat
grote objecten geplaatst; zo
verschijnt er een handcon
structie, waarin Cynthia even
wordt opgesloten, en een aan
tal verplaatsbare maiskolven.
Het laatste deel is nog niet het
minst grijpbaar, volgens de
toelichting leidt dit deel "tot
een staat van vrijheid, open
heid, sensualiteit, waarin elke
dwingende structuur lijkt te
zijn opgeheven De taal
(impliciet speelt taalonderzoek
in het geheel een belangrijke
rol) bestaat voor een belangrijk
deel uit korte zinnetjes. Evert
de Jager speelt in zwart kos
tuum de rollencombinatie Ali/
Hinkley: Ali verwijzend naar
de confrontatie Arabier - Jood
en Hinkley naar de dader van
de aanslag op Ronald Reagan.
Het toneel toont een basketbal
veld met overeenkomstig ge
klede spelers; daarna hullen zij
zich in historische kostuums
en dansen de dames met opge
rolde tuinslangen in het rond.
Op de achtergrond worden na
elkaar twee levensgrote figura
tieve schilderijen met mensen
groepen getoond.
Ondanks alle informatie rond de
ze bijzondere pröduktie komt
het bizarre spektakel zelf op
geen enkele wijze ook maar
enigszins aan de toeschouwer
tegemoet. 'De Geboorte van de
Dichter' laat dan ook een wir
war van beelden en een groot
vraagteken achter.
WIJNAND ZEILSTRA.
The Sound: Adrian Borland: zang,
Graham Bailey: bas, Colvin
Mayers: toetsen, Michael Dudley:
drums. Gehoord op zaterdag 21
april in het Leids Vrijetijds Cen
trum (LVC)
LEIDEN - Grote namen, volle
zalen. Dat mechanisme werd
zaterdagavond in het LVC
weer eens bevestigd waar The
Sound 'tegen redelijke voor
waarden' was gecontracteerd.
Voor de vaak interesante groe
pen die in Muziekkrant Oor het
predikaat 'veelbelovend' krij
gen, is het LVC niet vol te krij
gen, terwijl een inmiddels ge
vestigde groep als The Sound
moeiteloos de hele bak vult.
Het was druk, warm en goed. Dat
wel. The Sound is al bezig met
het maken van 'nieuwe' mu
ziek sinds de punkgolf het
Britse continent overspoelde.
In het begin verwierf de band
zich in het voetspoor van Echo
the Bunnymen een naam bij
de muziekminnende 'incrowd'.
Tegenwoordig staat de band
op eigen benen.
Dat dit geen zeebenen zijn bleek
zaterdagavond. Het gebodene
was een beetje wankel. De vier
bandleden werkten zich welis
waar in het zweet om hun
enigszins verslechterde toe
stand te maskeren, maar erg
overtuigend kwam dat niet
over.
Ondanks deze kanttekeningen
genoot het uitpuilende LVC
van de voordracht van zanger
Borland en de zijnen. Met het
noemen van de naam van deze
vocale grootheid is ook het be
langrijkste over The Sound ge
zegd. Borland bepaalt de
'sound'. De overige bandleden
spelen hun partij wel aardig,
maar uniek zijn ze zeker niet.
De bas benadert zijn soortge
noten in bands als de Au Pairs,
mooi en zwaar maar niet ka
rakteristiek voor de groep. De
drums zijn navenant en de
toetsenist is ondersteunend.
Elektro-instrumentale muziek van
de groep Het Nieuwe Leven. Com
posities van Jan Boerman, Maar
tje ten Hoorn, Gilius van Bergeyk
en Dick Borstlap, uitgevoerd door
tapes met elektronische muziek.
Boerman, Borstlap, Ten Hoorn
(viool) en Maud Sauer (hobo). Ge
hoord in De Waag op 20 april.
LEIDEN De Waag bleek een
prima akoestische ruimte voor
de elektronische en improvisa-
tiemuziek. De groepsleden zijn
ex-leerlingen van de bekende
Haagse elektronische compo
nist Dick Raaijmakers. Het
eerste stuk Ontketening van
Jan Boerman werd, tezamen
met het ten gehore brengen
van voorbespeelde banden
met elektronische muziek, uit
gevoerd door de componist en
Dick Borstlap op een soort
slagwerk, bestaande uit drie in
grootte oplopende aluminium
platen. De platen zijn met con
tactmicrofoons verbonden en
de klank wordt in vier hoeken
van de zaal door luidsprekers
weergegeven. De muziek op de
band bestaat uit zich herhalen
de en in sterkte toenemende
elektronische tonen, al of niet
gevolgd door een serie sterk
ritmische signalen. Op het po
dium wordt dit aangevuld door
het bewerken van de alumi
nium platen met allerlei stok
ken: trommelstok, strijkstok,
staalborstel etc. Hoewel de ver
schillende en mogelijke varia
ties gedurende het stuk wer
den uitgevoerd bleef het ge
heel, ondanks het iets heftiger
slot, mü niet boeien.
Na de pauze gaven violiste Maar-
tje ten Hoorn en hoboïste
Maud Sauer een akoestisch (af-
maar springt er zeker niet uit.
Nee, dan het emotionele stemge
luid en de verschijning van
Adrian Borland. Papperig van
de drank (één van de redenen
dat het een jaar lang erg stil is
geworden rond 'The Sound')
en gekleed in het zwart toonde
hij zijn grote kwaliteiten als
ontroerende zanger.
Zijn melancholische en spannen
de manier van zingen is vaak
vergeleken met Jim Morisson,
ik hou het op James Osterberg,
die als Iggy Pop op de bühne
verschijnt. Deze vergelijkin
gen zijn niet ten onrechte waar
het gaat om het wekken van
ontroering bij de toeschouwer.
gezien van een versterkte
viool) duet met improvisatie
elementen, op deze toch al wei
nig in de jazz gebruikte instru
menten. Leuk was de hierna
volgende nieuwe elektroni
sche compositie van Maartje
ten Hoorn, die zelf achter de re-
geltafel de muziekband met
elektronische klanken liet ho
ren. 'De Roep' van Gilius van
Bergeyk werd vertolkt op alt
hobo door Maud Sauer, die
met een fluisterende blaaswij-
ze een ijle en dunne klankkleur
produceerde. Dit werd aange
vuld met Dick Borstlap met
elektronische klanken, terwijl
Maartje een serie plastic beker
tjes op ritmische wijze voor
een microfoon kapotkneep.
Het stuk miste echter de melo
dische contrasten, die sommi
ge muziek van Gilius zo
boeiend maakt.
Compositie'72, muziek voor ta
pes van Jan Boerman, had wel
enkele vervreemdende effec
ten maar klonk als andere
stukken Musique Concrète.
Het eerste deel van het experi
mentele stuk Pianoforte van
Dick Borstlap was uitermate
boeiend door de klankkleur en
het aparte ritme. De door
Borstlap aangeslagen tonen op
de vleugel werden met micro
foons op de snaren versterkt
en gecombineerd met elektro
nische klanken weergegeven.
In het tweede deel nam de rit
mische spanning helaas af. Dit
was het slot van een avond in
het kader van een beperkte
muzieksoort, die buiten con
servatoria weinig wordt ge
hoord.
WILLEM WINSEMIUS
Want behalve een heerlijk
agressieve en harde vertolking
van 'Golden Soldiers', weet
Borland hart en ziel te raken
met het mooie 'Winter', waarin
hij zichzelf akoestisch bege
leidt.
Deze twee nummers staan op de
nieuwe mini-elpee Shock ol
Daylight, waarvan alle num
mers zaterdag werden ge
speeld. Misschien heb ik me
daarom wel zo geamuseerd. De
schok van het daglicht is na
melijk heel aantrekkelijk
Vooral als je wordt gewekt
door Adrian Borland.
DIRK JAN ROELEVEN
Canci Geraedts en Rudolf Lucieer in een scène uit 'Rosmersholm'
Alphen)
