Ire "DIOK
'We kunnen
nu zeggen:
mensen
kom maar
naar DIOK'
"Kind is groot geworden"
Rugby: goed
voor uw
nachtrust..
'Vader' Goddijn over zijn cluppie:
Praeses Cees Ahsmann:
ZATERDAG 11 DECEMBER 1982
Sport
PAGINA 1
door
Paul de Tombe
staan nog geen twaalf jaar en dan
heb je al zoiets opgebouwd. Alles
bij elkaar, met het veld. de ac
commodaties en het parkeerter
rein mee, kost dat spulletje toch
gauw drie miljoen. Ongelooflijk
toch?"
Op verzoek draait hij de film terug.
De beelden uit het begin herle
ven. De shots volgen elkaar snel
op, hijzelf spreekt af en toe het
commentaar in. Henk Goddijn
als brandweerman in Amster
dam bezig aan een onderdeel van
de politietraining (rugby dus);
Henk Goddijn als eigenaar van
een Leidse broodjeszaak die
veelvuldig wordt bezocht door
bij het LSRG spelende studen
ten. Henk Goddijn als reserve
van het Leids Rugby Gezelschap
("ze hadden mensen tekort"), als
plannenmaker ook.
Intekenlijsten in zijn zaak met 24
namen. Een informatie-avond
met Jaap Sonnewille van de
NSF, die rugbyfilms komt verto
nen voor acht man. De eerste
training, onder leiding van Jan
Sluymers. Locatie: het Piet Paal-
tjenspad, "we kregen alle mede
werking van de studenten". Vier
overgebleven Leidse knapen, die
vreemd aankijken tegen de
"dummy-sissers" en de "mauls".
"We wisten niet eens wat dat be
tekende". Maar de blik aan het
eind van de training verraadt
veel: "wie het ovaal eenmaal in
zijn handen heeft gehad, is be
smet".
Part twee van de film. Het is inmid
dels voorjaar 1970. Steeds meer
mensen op de set. Het aantal le
den groeit snel. De stem van
Goddijn: "Allemaal vrienden
van vrienden. Een heel geme-
leerd gezelschap, van straatma
ker tot arts. Dat is altijd de
kracht van DIOK gebleven, ie
dereen voelt zich er thuis". De
oprichtingsvergadering: 6 okto
ber 1970. De eerste wedstrijden
in de D-poule, vaak bij LSRG,
soms op andere velden. DIOK in
gevecht om een eigen terrein, op
een vroege zondagochtend in de
scrum voor de deur van de
Sportstichting onder het motto:
als we geen veld krijgen, dan kra
ken we de boel..
De camera zwenkt naar de Leidse
Hout: het oude Roodenburg-
veld, nu van AV Holland en de
Bataven. Na anderhalf jaar pra
ten het eerste veld voor DIOK.
Op proef, "maar we waren er dol
blij mee. We hadden mazzel: wie
krijgt er na anderhalf jaar een
veld van de gemeente?". Geen
wilde plannen meer, DIOK
wordt sportief een echte kraker.
De sprookjesachtige opmars in
beeld. In vijf jaar 'feestend' naar
de ereklasse. De verhuizing naar
de Kikkerpolder. De kleedkamer
van DIOK voor een duel met het
gerenommeerde HRC. Goddijn
die de spelers fel opzweept. De
kleedkamer van DIOK na het
duel met HRC. Huilende spelers.
Goddijn die ze opbeurt. De kan
tine waar het verdriet zingend
wordt verdronken. Nog een keer
die kleedkamer, een jaar later.
Juichende rugbyers, de landsti
tel is er. Goddijn die nu huilt.
Spot uit, licht aan, pauze
Henk Goddijn achter de bar.
Triomfantelijk. "Iemand van de
Sportstichting had DIOK na de
oprichting een doodgeboren
kind genoemd. We zijn nu een
gespierde om zich heen stam
pende jongeling. Het kind is
groot geworden".
Te groot soms voor de 'vader', die
er af en toe geen grip meer op
heeft. Hij schroomt zich niet kri
tiek te spuien. "Ik heb echt een
poos gedacht dat we verkeerd
bezig waren. Het bestuur wilde
de eer teveel voor zich opeisen.
Dat was geen eenheid en is dat
volgens mij nog niet. Het moet
allemaal zakelijker worden. Dat
gaat ten koste vam de gezellig
heid en dat doet misschien pijn,
maar dat is de prijs van het groot
worden (DIOK heefl nu meer
dan 300 leden). Zo zakelijk is het
allemaal nog niet".
Hij denkt de oorzaken te kennen.
"We zijn misschien nog wat te
jong om dat goed te kunnen run
nen. Ik ben met mijn 43 jaar de
oudste en ook de oudste actieve
rugbyer in Leiden. Er zijn ook
bestuursleden die nog spelen.
Dat is jammer. Ze willen teveel
invloed op de samenstelling van
de teams hebben. En ik persoon
lijk vind De Bruin niet altijd
even fair. Hij is de beste trainer
van Nederland, laten we dat
vooropstellen, maar hij stelt te
vaak het: "Hij eruit, of ik eruit".
Dat moet hy niet doen. Daarom
ben ik ook uit het bestuur ge
gaan, anders laat je 300 andere
jongens in de kou staan en hij
heeft DIOK tenslotte naar de ti
tel gebracht".
Ziin vertrek uit het bestuur deed
hem pyn, "maar ik ben erelid,
dus ik heb-nog wel wat te vertel
len. En ze vragen me ook steeds
om raad. Ik ben de enige die de
statuten uit zyn hoofd kent, dat
vinden ze soms niet zo leuk,
nee".
Zand over de kritiek. Goddijn richt
de blik richting Morsch. Het
prachtige complex, "dat recht
doet aan onze proporties". Be
taald met het verkopen van te
gels, subsidies van gemeente en
NSF. plus een fikse Infakfl
"Maar er zit toekomst in, er is
niet verkeerd geïnvesteerd", zegt
Goddijn. "Als de Stevenshof
klaar is verwachten we een grote
aanwas. Dan kunnen we echt de
grootste vereniging van Neder
land worden. In de breedte nog
sterker worden. We hoeven niet
elk jaar kampioen te worden, als
we met alle teams maar lekker
meedraaien. Als je jeugd maar
'gezond' blijft, een kampioen
schap is dan meegenomen".
De film kan opnieuw beginnen.
Burgemeester Goekoop heeft z'n werk gedaan. Met een ferme ruk aan het papieren gordijn opende hij gisteravond de gloednieuwe accommodatie
van DIOK in de Mors. Voorzitter Cees Ahsmann kan er om lachen.
door
Ad van Kaam
LEIDEN - Lyrisch kan hij van
zijn cluppie worden, senti
menteel soms ook. "Op het
moment dat we het Neder
lands kampioenschap pak
ten, heb ik in de kleedkamer
zitten blèren", bekent hij
zonder schroom. "Er zijn tij
den geweest dat ik dacht:
jongens, we zijn verkeerd be
zig en ik heb er nu weieens
pijn van als ik die knapen
van het eerste hier op zater
dagavond aan de bar zie zui
pen. maar op dat ene mo
ment brak alles. Ik ben gaan
zitten en ik ben gaan bieren.
Die titel en de tijd net ervoor,
dat was echt het mooiste wat
ik meegemaakt heb. En ik zie
het weer gebeuren. Ik voel
het. Ze zijn weer net zo bezig.
Over twee jaar kunnen we
die titel wéér pakken"
Henk Goddijn. op een donkere
achternamiddag bezig achter de
tap van een bekende Leidse bar.
Onderwerp van gesprek de rug
byclub DIOK uiteraard. De toon:
die van de trotse vader die over
zijn snel opgroeiende kind
spreekt. De teneur: hoe is het
mogelijk dat we dit allemaal heb
ben bereikt.
In gedachten reist de 43 jarige op
richter van de club van het oude
veld in de Kikkerpolder naar het
riante nieuwe onderkomen in De
Morsch, waar een uniek rugby-
centrum is verrezen, met alles er
op en eraan. Hij is er vaak zo
maar langsgereden met zijn
vrouw, niet begrijpend. Hoofd
schuddend.
"Het is gewoon niet te geloven. Als
je van de Kikkerpolder naar De
Morsch rijdt, lijkt het wel of je
onderweg een kus van een
sprookjesprinses hebt gehad. In
eens staat er zo'n paleis. We be-
LEIDEN - De set is opnieuw en van
de grond af opgebouwd, het decor
totaal veranderd. Inplaats van het
uitgeleefde houten hok op de Kik
kerpolder is er nu een splinter
nieuw stenen paleis aan de Morsch
verrezen, inplaats van wrakkige en
gebrekkige omkleedruimten zijn er
nu fraai geoutilleerde kleed- en
douchelokalen gecreëerd en in
plaats van een hobbelige zand- of
blubbervlakte ligt er nu een egale
groene grasmat waarop proper rug
by gespeeld kan worden. Het peer
tje van een gezellig, maar schamel
verleden is gedoofd, de spotlichten
voor een nieuwe en veelbelovende
toekomst knippen aan.
Nog wat onwennig zittend in zijn zeer
ruim bemeten bestuurskamer, die na
drukkelijk geurt naar vers metselwerk
en hout, graait voorzitter/producer Cees
Ahsmann in een stapel papieren. Zijn
regisseur, DIOK-man van het eerste uur
Ruud Breedveld. loopt in en uit, want er
moeten in deze laatste dagen voor de of
ficiële opening nog zoveel zaken wor
den geregeld. Laatstgenoemde kan, on
danks de negen maanden van onafge
broken werken en de toenemende druk,
nog lachen. Ahsmann heefl daar meer
moeite mee. Hij is moe, doodmoe.
Maar doet, op instigatie van zijn rechter
hand, dan toch maar een poging alle on
gemakken die zo'n supersnelle beval
ling - in mei was dat Morsch-gedeelte
nog geheel maagdelijk - nu eenmaal on
omstotelijk met zich meebrengen te ver
geten en de blik over de horizon te rich
ten. Ahsmann knikt. Zegt dan toch dat
het hem is tegengevallen, met name
waar het de inbreng van de eigen leden
betreft. "Dat het meeste werk op de
schouders van Ruud, Alex van Doornik
en mijn persoontje is terecht gekomen
vind ik niet erg. Alles bijelkaar hebben
zo'n vijftien leden zich daadwerkelijk
ingespannen en dat zijn er toch wel wat
weinig. Waarmee weer eens blijkt dat er
wel veel pompen zijn, maar dat er in de
praktijk slechts weinig water geven.
Maar wellicht dragen die anderen straks
in de toekomst hun steentje nog bij."
Jeugd
Dat woord 'toekomst', het zal niet vreemd
zijn, ligt de 28-jarige praeses van de
Leidse rugbyclub voor in de mond. "Na
tuurlijk", zegt hij, "want daar draait het
allemaal om. De grondgedachte voor de
verhuizing en de bouw ligt bij de jeugd.
We schaamden ons dood ten opzichte
van de ouders voor de manier waarop
we hun kinderen op de Kikkerpolder
moesten opvangen. Twee jaar geleden
werd het plan geboren om tot nieuw
bouw te komen. De ledenraad was una
niem voor waarna we met de gemeente
in de slag zijn gegaan. Aanvankelijk
werd de boot afgehouden, was er geen
geld. Maar we hielden aan, kwamen zelf
met uitgewerkte ideëen en pasklare te
keningen. Toen we eenmaal het groene
licht kregen heeft de gemeente fantas
tisch meegewerkt. Niet om het een of
ander, maar Leiden heeft wel degelijk
de beschikking over daadkrachtige
ambtenaren. In recordtijd is deze pad
destoel uit de grond gestampt en exact
op de manier zoals we het wilden."
Het DIOK-project is bepaald geen 'low
budget' produktie geworden. Breedveld
schat dat de club voor bijna acht ton
heefl geinvesteerd. "Een gigantisch be
drag. dat zeker. Gedaan uiteraard weer
met het oog op de toekomst waarbij we
overigens elk risico hebben uitgesloten.
Zelfs al zou, wat natuurlijk niet gebeurt,
het ledental met de helft teruglopen dan
nog kunnen we de lening aflossen
DIOK is financieel gezien een gezonde
vereniging Ik denk dat we een jaartje
krap zullen zitten. Daarna moeten we
floreren".
En Ahsmann over de penningen "We
hebben elke cent goed besteed Ook
duidelijk prioriteiten gesteld. Meubilair
bijvoorbeeld is er nog niet, aigezien dan
van veertig barkrukken en de ronde ta
fel. Natuurlijk hadden we best nog een
paar duizend gulden meer kunnen le
nen. Maar zo blijf je bezig en op gegeven
moment hebben we een streep gezet.
Eerst dit en dat komt later wel. We we
ten hier precies tot hoever we kunnen
gaan Voorlopig zitten we dus even in de
wachtkamer. Ja. op de grond."
Alarminstallatie
Zo'n voorbeeld van het stellen van een
prioriteit is de alarminstallatie. "Belang
rijker dan gordijnen", wijst Breedveld
door de in een punt uitlopende uitbouw
naar buiten. "Óp de Kikkerpolder is in
de loop van de jaren zeker tien keer in
gebroken. Dat moeten we hier niet heb
ben. Als er namelijk niks te halen is ont
aarden die insluipingen vaak in vernie
lingen. Bij de bouw alleen al is voor
twintigduizend gulden schade aange
richt door pure baldadigheid. Noodzaak
dus dat de tent hermetisch wordt afge
sloten. En dat is wat we hebben gedaan
ook al kostte dat flink wat geld."
Zich echt ontplooien kan DIOK wanneer
in mei van het volgend jaar de opstallen
van het aanpalende IBB verdwijnen.
"Fase 2". noemt Ahsmann dat. "We krij
gen dan twee velden in de breedte plus
een oefenterrein. Tegen die tyd is ook
de bebouwing in de Stevenshof een
eind op streek en net als in De Morsch
zullen we daar een ledenwerf-actie hou
den. Toch zullen we. denk ik, geen echte
buurtclub worden DIOK vervult duide
lijk een regio-functie We hebben leden
uit Noordwyk, Zoeterwoude, ja zelfs
Ter Aar. Maar uiteraard hopen we te
profiteren van de nieuwbouw hier in de
buurt. We kunnen nu tenminste zeggen:
mensen kom maar Er is ruimte ge
noeg."
Plaats ook voor allerlei andere activitei
ten. Breedveld. "We moeten de Neder
landse Rugby Bond interesseren voor
ons nieuwe complex En dan doel ik
niet alleen op districts wedstrijden of in
terlands hier op De Morsch. maar met
name ook op cursussen. Voor scheids
rechters en trainers byvoorbceld Deze
bestuurskamer is daar uitermate ge
schikt voor Ik sprak deze week bonds
coach Dennis Power nog. Die was met
een enthousiast Kon zijn ogen ook niet
geloven tocn-ic hier langskwam."
Ahsmann zucht eens diep Draait voor
zichzelf de film nog eens terug en is al
een stuk opgewekter dan een uur of wat
geleden "Onvoorstelbaar wat er hier is
gerealiseerd In mei de eerste paal. in
december de opening van het mooiste
rugby-clubhuis in Nederland Wat dat
betreft maken we onze naam toch weer
volledig waar." Een toepassende titel in
derdaad: Doorzetten Is Onze Kracht
Na enkele (ramingen by DIOK
te hebben meegemaakt, meld
de mijn oudste zoon tx>rtg
jaar dat hij gaarne lid van
die vereniging wilde worden
Mijn gezicht moet niet direct
groot enthousiasme hebben
uitgestraald, want na mij een
moment gemonsterd te heb
ben, zei hij: "Je vindt het ze
ker weer niks. hë'" Op de toon
die 14-jarigen louter voor hun
ouders bewaren.
"Nou ja. eh. kijk, er zijn vast
aardiger sporten. Waar je
leuker met elkaar omgaat
"Ohï ik ik weet het al. je denkt
zeker dat er tuig op zit", nep
hij gebelgd
Ik probeerde nog te zeggen dat
ik dat niet bedoelde, maar als
een tank die rem loos de heu
vel ajkomt. ging hij door.
Breed schilderde hij de trai
ning en de graad van afpei
gering waaraan je werd
blootgesteld "Je denkt toch
zeker niet dat tuig daaraan
begint, hé Die kijken wel
mooi uit".
Aldus platgewalst ging ik de
volgende dag naar de winkel
om het begeerde clubshirt te
kopen. Van de prijs schrok ik
wel even. maar ik moet zeg
gen de ktvaliteit is er naar.
want het is nu nóg heel en dat
zeat u-at Zeker bij hem
Na één van zijn eerste wedstrij
den kwam hij met een gezwol
len oog thuis.
"Wat is dat nou'" vroegen mijn
vrouw en ik eerder nieutrs-
gieng dan bezorgd. Want dat
is het gekke als hij met iets
dergelijks van het voetballen
was teruggekeerd, zou ik mis
schien verontwaardigd zijn
geweest, maar bij rugby sta
je er niet zó van te kijken.
Tenslotte mag je elkaar daar
op allerlei manieren bij de
kladden, de lurven en de vod
den grijpen. Let u maar eens
op op wat voor zonderlinge
manier we geconditioneerd
zijn als het om sport gaat.
Uit zijn verhaal, doorspekt met
rugbyjargon. begrepen we
dat hij tegen iets was aange-
kletterd dat harder was dan
zijn eigen hoofd.
"Je ziet het, God straft metéén
riep ik uit. daarbij zijdelings
verwijzend naar een uiterst
bedenkelijk cijfer dat hy die
week voor een of ander proef
werk had gescoord. Hard-
vochtig, zult u zeggen en dat
is het ook. maar ja. een opvoe
der heeft er nimmer in my ge
stoken
In de loop der maanden kwam
er nog een reeks dingen bij:
een zere enkel, een pijnlijke
schouder, een gekwetst dij
been. een getreiterde spier
Hij zeurde er geen moment
over, dat moet uitdrukkelijk
worden gezegd.
Op een zaterdag keerde hy te
rug met een over de gehele li
nie zeer doende bast Hy had
"in de scrum" gestaan en toen
waren ze met een man af tien
over hem heen gekeild. Dat
had zijn lange, maar u>at ten
gere gestalte niet zo best ver
dragen.
Langzaam daagde het tn me
dat rugby toch wel een mooie
1 steun is voor zoekende, dwa
lende ouders, die zich pedago
gisch verantwoord staande
proberen te houden. Simon
Carmippelt heeft eens ge
schreven "Opvoeden is een
bezigheid voor onderwijzers
en pensionaatsnonnen, de
rest begrijpt er niets van"
Aan die twee hoekstenen zou ik
by deze een derde willen toe
voegen het rugbyveld Als ik
zelf hem ter corrigering van
stuitend gedrag die ku-etsu-
res had bezorgd, zou ik al
lang uit de ouderlijke macht
zijn ontzet Nu het via de rug-
bysport gebeurt, kraait er
geen haan naar
Wanneer hy nu iets doet, wat
me met zint, blijf ik ook tame
lijk kalm Dan denk ik zater
dag pdkken ze hem u*l weer
even, uit m i j n naam.
Zalig toch.
Heus. als u ook zo'n zoon heeft,
raad ik u aan hem warm te
maken voor deze nobele tak
van sport U spaart de zenu
wen en krijgt weer een goede
nachtrust.
De opvoeding in handen geven
van het rugbyveld - de eerste
revolutionaire gedachte na
de bevindingen van dr
Spock Waarom zoudt u er nu
toch mee wachten tol er ie
mand aan de Leidse universi
teit moeizaam op promo
veert?
RUUD PAAUW
