"Ik ben
nu rijp
voor de
massa"
De wedergeboorte
van Lucy Steymel
Ze was ooit voorbestemd een
deftig celliste te worden, in
een respectabel kamerorkest.
Maar het lot wilde anders. Ze
liet haar geboortestaat Texas
voor wat hij was en koerste
naar Europa, waar men al
gauw ontdekte dat ze ook nog
zingen kon. Via Berlijn en
Hannover belandde ze
uiteindelijk in Nederland,
waar ze twee langspeelplaten
volzong. Niet zonder succes,
maar de doorbraak bleef uit.
Die doorbraak moet nu
komen, na een reeks
teleurstellingen waarvan ze
naar eigen zeggen veel geleerd
heeft. Het breekbare sfeertje
van weleer heeft
plaatsgemaakt voor een
vrijzinnige stijl die veel meer
mogelijkheden biedt voor
haar granieten stemgeluid.
Bij wijze van voorproefje
daarvan verscheen vorige
week een nieuwe single,
getiteld "I love you's".
Over enkele weken volgt haar
derde lp "Three's a charm",
wat zoveel betekent als
driemaal is scheepsrecht.
Want daar is het haar om
begonnen: ze wil revanche
nemen. Revanche voor
gemaakte fouten. Revanche
ook voor haar geflopte
deelname aan het Nationaal
Songfestival 1981, waar ze
zonder scrupules werd
weggejureerd. "Ik stond voor
lui", is wat ze er nog over kan
uitbrengen.
Lucy Steymel,
negenentwintig herfsten.
Geboren in Witchita Falls,
niet ver van de familie Ewing.
Ze woont alweer twee jaar in
Leiden, waar ze met haar man
en musicus Fred op de Oude
Rijn een stemmig stulpje
bevolkt. Sinds vorige week
weet ze dat ze in verwachting
is van een tweeling. Met
behulp van een echoscopie
heeft ze ze al op een
beeldscherm gezien. Het was
even wennen, maar het
plezier is er niet minder om.
"Het zijn twee schattige
hulken", zegt ze.
door
Wilem Schrama
De ervaring was bitter. We
schrijven 1976 als de zo
juist geformeerde Lucy
Steymel Band genoteerd
staat voor een optreden in
Rotterdam. Met als entree
haar goed verkopende de-
buut-lp "Gift from a stran
ger" maakt ze haar op
wachting in een etablisse
ment met het veelzeggen
de opschrift "Exit". Ze
wordt er een beetje ver
moord.
"Het was tuig hoor, dat wel.
Maar daar stond ik met mijn
gevoelige luisterliedjes, ter
wijl die jongens en meisjes al
leen maar wilden rock rol
len. En toen werden dus op
eens de microfoondraden
doorgeknipt. Wat ik voelde
was een combinatie van jan
ken en de microfoon met
draad en al naar iemands kop
gooien. Ik was kwaad. Ik was
beledigd. Ik heb gejankt, uit
pure rauwe emotie. Maar we
zijn gewoon doorgegaan. Ik
heb alleen na afloop tegen die
zaaleigenaar gezegd: weet
voortaan in godsnaam wat je
doet. Die lui boeken maar, en
weten soms totaal niet wat
voor muziek ze in huis ha
len"
Wakker
Toch is er een zeker verband
met de avond waarop ze de
Leidse muzikant Roland de
Leeuw tegen het lijf liep, nu
zo'n anderhalf jaar geleden.
Tijdens een optreden in café
Napoleon kon je zoals zo
vaak een speld horen vallen,
maar na afloop beet De
Leeuw haar toe: je moet meer
rocken Lucy! Dat was het be
gin van een vruchtbare sa
menwerking.
De Leeuw begon als een razen
de haar teksten van nieuwe
en eigentijdse composities te
voorzien. Het tweetal ging er
de boer mee op en vond uit
eindelijk een nieuwe platen
maatschappij (CBS) en een
producer van naam (Pim
Koopman) bereid om Lucy's
metamorfose gestalte te ge
ven. Na een jaar lang inten
sief werken achter de scher
men is dan nu het Uur U aan
gebroken. Het zo lang ge
koesterde folkstijltje is eraf
gepoetst en heeft plaats ge
maakt voor goed in het ge
hoor liggende ballades en ste
Lucy Steymel: "Ik ben nog nooit in de mode geweest".
vige rock die doet denken
aan Kim Carnes.
Lucy: "Het klikte gigantisch.
Het leek wel of ik ineens
wakker werd. Roland zei:
kijk dan naar Cliff Richard,
naar Stevie Wonder, moeten
die zich schamen? Nou, alles
behalve natuurlijk. Ik was al
tijd bang voor commercie. Ik
vond het maar een vies
woord. Ik was bang om ver
geleken te worden met mu
ziek die je zo door de wc
spoelt. Bang ook voor mijn
vriendenkring: Lucy gaat
zich goedkoop maken en zich
door allerlei bochten wrin
gen. Maar hoe ouder ik word,
hoe meer lak ik er aan krijg.
Ik maak nu lekkere nummers
die mensen mooi vinden. Je
maakt tenslotte geen platen
om je eigen ego te strelen,
omdat je donders goed weet
dat je zoveel mogelijk men
sen wil bereiken. En natuur
lijk doe je dan concessies.
Maar gelukkig ben ik een lp-
artieste - dat blijf ik vinden
die ook nog haar eigen din
gen kwijt kan. Laat de Top-40
dan commercieel zijn, ik wil
ze allebei hebben!"
Hit
Waarmee de dictatuur van het
hitwezen zich heeft aange
diend. Lucy: "Je moet een hit
hebben, anders verkoop je
niet. Klaar uit Maar wat is
een hit? Als je dat weet, ben
je miljonair. Die meneer
Abraham weet wat een hit is.
En niet te vergeten André
Hazes. Je kan zeggen wat je
wilt, maar ik heb daar toch
bewondering voor. Als je
eenmaal die bekendheid
hebt, word je ook niet meer
zo snel gepasseerd. Wie kent
nou eigenlijk Lucy Steymel?
Misschien nog 'n beetje van
het songfestival. Maar zo doe
ik het dus nooit meer. Het
was een poging van de pla
tenmaatschappij om mij
weer in de picture te krijgen.
Een zeer moeilijke poging -
met een nederlandstalig lied
nog wel waar ik achteraf
ontzettend veel spijt van heb
gehad".
En het was nog wel zo'n mooie
titel: Een nieuw begin. Pijn
lijk gedegradeerd ten faveure
van de smartlap Het ia 'n
wonder. Lucy: "Ik stond ver
stijfd toen ik die juryleden
zag. Opa's, burgemeesters en
ambtenaren. Het leek wel een
circus van bejaarden. Er was
nauwelijks een jong gezicht
tussen. Dit jaar was er nog
een deskundige jury, maar ik
moest het doen met leken uit
de regio. Als er jongelui had
den gezeten had ik gescoord
en misschien nog gewonnen
ook. Nu moest ik het doen
met een opmerking achteraf
van Sor\ja Barend. Ik was de
enige kandidaat die de moei
te waard was, zei ze in haar
programma. Toch leuk om te
horen van iemand die er echt
iets van af weet".
"Maar het is natuurlijk wel leer
zaam. Ik zag later op de video
hoe bang ik was. Ik stond er
met knikkende knieën. Mu
ziek is toch ook eigenlijk
geen stuff voor een wedstrijd.
Het is toch geen sport! Wie
bij een voetbalwedstrijd de
meeste ballen in het doel
schopt heeft gewonnen. Maar
muziek blijft toch een kwes
tie van smaak? En dan is het
toch niet relevant wie de
mooiste tieten en het leukste
stemmetje heeft?"
Uit je dak
"Als iemand tegen mij zegt dat
de Beatles rommel maakten,
dan denk ik: hoe kan iemand
nou zoiets beweren? Het
blijft een kwestie van smaak.
Er zijn wereldgrootheden die
door menigeen niet ge
pruimd worden. Neem nou Ju
lio Iglesias. Daar moet ik dus
van braken, maar als je kijkt
naar zijn verkoopcijfers dan
heeft die man de wereld ver
overd. Kennelijk vinden mil
joenen mensen dat mooi".
"Ikzelf ben een beetje in de zes
tiger jaren blijven steken. Ik
ben nog altijd een Beatles
freak. En als er dan weer een
lp van McCartney uitkomt
dan vind ik dat mooi. Ik kan
er niets aan doen. Inhoude
lijk behoort het tot de sterk
ste muziek van het ogenblik.
Als je dat soort mensen live
bezig ziet, dan ga je wel even
uit je dak hoor".
"Ik ben blij dat ik van die gene
ratie afkomstig ben. Ik zou
nooit aan het schrijven van
muziek zijn toegekomen als
ik een kind van deze tijd was.
Ik kan niet kicken op alleen
maar gimmicks. Ik vind het
bespottelijk dat er artiesten
zijn die in drie uur tijd een
nummer inzingen en het in
de zaal niet waar kunnen ma
ken. Ik kan het niet uitstaan
als je voor je ogen genept
wordt".
"Misschien dat ik daarom ook
nooit in de mode ben ge
weest. Ik werd 's nachts op
Hilversum 3 gedraaid, of in
Candlelight van Jan van
Veen. Het publiek kent mij
alleen maar van programma's
die zelden of nooit beluisterd
worden. Daarom luidt de
aanpak nu: naar de massa! Ik
heb het gevoel dat ik er ein
delijk rijp voor ben. Een paar
jaar gelden was ik nog veel
minder capabel om dit aan te
kunnen. Mijn zelfbeheersing
was toen nog nihil. En als je
in dit vak wilt doorgaan zul je
toch eelt op je zieltje moeten
kweken en leren relativeren.
Want hard is het hoor. De bijl
gaat erin, zo simpel ligt het".
Cello
De cello hangt inmiddels
troosteloos aan de muur. Op
gestuurd door haar moeder
nadat ze - zoals ze zegt - op
18-jarige leeftijd de kont te
gen de krib had gegooid. Ze
had enkele maanden tevoren
op de universiteit van Austin
(Texas) een muziekconcours
gewonnen met als prijs een
beurs om verder te studeren.
Maar ze werd naar de smaak
van pa Steymel teveel door
hippies omnngd, en dus te
ruggehaald. Ze verkocht haar
schamele bezittingen en
boekte een enkele reis naar
Berlijn. Maar ze had de een
zaamheid onderschat en
sprak geen woord Duits. Ze
werd au pair bij een modelge
zinnetje in Hannover en kon
van haar schaarse D-Marken
eenmaal per maand privé-les
nemen bij een cellist, maar
eenmaal thuis streek ze weer
voornamelijk met een plank
eronder.
"Ik was natuurlijk niet naar Eu
ropa gekomen om babybil
letjes schoon te maken en om
's zondags met de familie
door het bos te wandelen",
zegt ze achteraf. Dus dook ze
alweer gauw met een geleen
de gitaar in koffiebars, waar
een Amerikaanse in die da
gen als een prinses werd ont
vangen zolang ze maar liedjes
van Bob Dylan zong ("je kon
een boer laten, ze vonden het
allemaal prachtig, want het
was Amerikaans").
Met een vriendin trok ze een
jaar door Duitsland en liftte
vervolgens naar Rotterdam
waar ze bij aankomst op 30
april - onkundig van de Ko
ninginnedagviering - de in
druk kreeg m een paradijs te
arriveren. Via de Rotterdam
se folkscene kwam ze terecht
in een programma van Ram
ses Shaffy in het Utrechtse
theater De Kikker, waar ze
Harry Sacksioru ontmoette.
Die zag wel wat in Lucy en
produceerde op het Harle
kijn-label haar eerste lp "Gift
from a stranger", een uiter
mate muzikaal maar in
trovert werkstuk waarop ze
een paar jaar later zou terug
komen.
Afscheid
Niet voor niets heette haar
tweede iangspeler "Goodbye
to grey". Ze wilde afrekenen
met een jeugdverschijnsel.
Maar het pakte wéér anders
uit. "Waar het aan lag... je
kunt er eeuwig over praten.
De plaat ging gedeeltelijk
(foto Dirk Kruimel
mank aan overproductie. En
achteraf heb ik begrepen dat
het allemaal zo ver weg was
van mijn eerste liedjes, dat
mensen me niet meer konden
terugvinden. En ik maar blij
zijn dat ik eindelijk dat
breekbare sfeertje kwijt was.
Tot overmaat van ramp wer
den er twee verkeerde singles
van afgetrokken: allebei tear
jerkers. De een heette "Till
my eyes went dry" - dat
rijmt op cry dus het regende!
De ander ging over twee
mensen die uit elkaar groei
den. Ook ellende dus. Maar je
laat het tenslotte aan vak
mensen over want die kun
nen het weten. Hoe dan ook:
de plaat heeft nauwelijks pro
motie gehad en flopte ver
schrikkelijk".
"Maar deze keer heb ik duide
lijk gekozen voor een plaat
die ook in commercieel op
zicht zo verantwoord moge
lijk is. Vroeger besefte ik
nauwelijks dat een platen
maatschappij veel geld in je
stopte en dat je daarvoor een
zekere verantwoording
schuldig was. Dat kwam door
nujn koppigheid. Ik heb in de
loop der jaren geleerd mtjn
bek dicht te houden en eens
naar anderen te luisteren Ik
geloof in deze combinatie Ik
geloof dat ik kan verkópen.
Want dat is uiteindelijk de
kick. Dat er op een bepaald
moment tweeduizend men
sen komen voor jou. Dat is 'n
hele positieve energie-uitwis
seling. Je geeft zoveel en je
krijgt zoveel. Het is toch ne
men hoor. Maar ja, met vijf
honderd mensen ben ik ook
al heel blij....".
