De oprechte
eenvoud van
Lee Towers
,/n Paard
laat je
toch ook
niet
zingen
als een
kanarie
pietje
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 1982
door
Sjak Jansen
Lee Towers afgelopen dinsdag in de Leidse Stadsgehoorzaal: Jullie waren een fantastisch publiek" <Foto: l®*11 Zoyderduim
Ruim drie uur voordat zijn show begint, komt Lee
Towers de Leidse Stadsgehoorzaal binnenlopen;
een entree die gepaard gaat met een lichte teleur
stelling. Want in één oogopslag constateert de zan
ger dat hij zijn lichtbakken niet kwijt kan. ,,En",
stelt hij al evenzeer vast, „een horizon heb ik hier
ook niet. Met m'n lichteffecten kan ik het dus wel
schudden vanavond."
Ietwat aangeslagen onderwerpt Towers de zaal aan
een wat nadere inspectie. Het is een mooie, barokke
concertzaal. „Maar het blijft een ouwe troep na
tuurlijk", stelt Towers. „Ik kan hier niet eens m'n
lichtbakken ophangen. En dat podium is eigenlijk
veel te klein voor de dansers.
Gelukkig gaat de soundcheck
van een leiert dakje. Vier, vijf
keer bestijgt Towers de toon
ladder en ook nu haalt hij
moeiteloos vier octaven. Vol
bewondering kijkt hij naar
het dertienkoppige orkest
van Freddy Golden. „Dat
klinkt straks als een gek",
verzekert hij.
Met dat orkest, een achter
grondkoortje en de ballet
dansers van Penney de Jager
maakt de zanger uit Krimpen
aan den IJssel een toernee
langs 's lands concertzalen.
Vanavond staat de tweede
van een reeks van zestiens
shows op het programma.
„Alle concerten geef ik op
m'n vrije dag, meestal op
dinsdag", vertelt Lee. „Ik kan
er geen schnabbels voor af
zeggen, daarvoor liggen de
kosten te hoog."
Stimulans
Een half uur voordat hij op
moet, besluit de zanger zijn
kleedkamer op te zoeken. Zo
even had hij met een zoveel
ste kop honingthee nog in al-
ie rust zijn stembanden ge
smeerd en een praatje ge
maakt met z'n kennis Jan, die
belangstellend vroeg hoe het
ermee ging. „Nou ja", zei Lee,
,je ziet: visueel is hier niet
veel mogelijk. Ik kan m'n
lichtbakken niet kwijt en je
hebt hier geen horizon."
Niettemin hijst Lee zich vol
goede moed in z'n zwarte
smoking om een kwartier la
ter handenwrijvend zijn
show te beginnen voor een
vrijwel uitverkochte zaal. Wie
goed luisterde, kon hem een
zucht van verlichting horen
slaken, „want ze hadden mij
verteld dat Leiden moeilijk is
en dat je met een halfvolle
zaal al blij mocht zijn."
Als het orkest de begintune
reeds heeft ingezet, zegt Lee
nog: „Dat zoveel mensen
voor mij komen, is wel zo'n
enorme stimulans. Meer heb
ik niet nodig. Let maar op, nu
gaat het allemaal vanzelf."
Dertien liedjes later, als het
pauze is, verschijnt de zanger
stralend in z'n kleedkamer en
roept uit: „Wow, wat een
grandioos publiek". Al bij het
vijfde liedje begon het pu
bliek mee te klappen. „Te
gek", meent Towers, „wat
ging dèt lekker. Gewoon niet
te filmen! En dan moetje na
gaan dat wat je nou zag, ei
genlijk een slap aftreksel is
van watje anders ziet. Als die
lichtbakken er namelijk wèl
zijn en die horizon ook, dan
kun je het rode licht voor het
blauwe laten vallen en zo ont
staan soms de meest fabel
achtige lichteffecten. Deze
dieptewerking mis je nu."
Swinger
Lee wordt onderbroken door
twee collega-artiesten die
hem complimenteren voor
het spektakel. „Dank je jon
gens, maar na de pauze ge
beurt het pas écht", reageert
de zanger, terwijl hij zijn
smoking verwisselt voor een
grijs zijden kostuum.
In dat pak ziet het publiek hem
een half uur later Love Potion
Number Nine zingen en I can
see you clearly now. zijn laat
ste single. „Ik ben een swin
ger, een echte swinger. Het
liefst zou ik de hele avond al
leen maar swingen", had Lee
Towers eerder die dag ver
teld en dat blijkt nu ook.
Telkens als de blazers een
break geven, geeft Lee een
rechtse directe in het luchtle
dige of een por met zijn elle
boog naar achteren. En on
derwijl gaat in ijltempo die
rechter voet maar op en neer.
Onophoudelijk, alsof hij een
luchtbed staat op te pompen.
Een wat houterige manier
van bewegen, zo schijnt het,
maar daar heeft Towers ma
ling aan.
„Een paard is een paard", had
hij 's middags thuis in Krim
pen aan den IJssel uitgelegd,
„die laatje ook niet zingen als
een kanariepiet. Net zo goed
als datje een kanariepict niet
over hindernissen laat sprin
gen. Zo is het met mij nou
ook. Die pasjes, dat mooie be
wegen, dat past niet bij me.
Daar heb ik ook geen postuur
voor. Ik ben veel te bonkig."
„Maak ik die pasjes wèl, dan
voel ik me doodongelukkig,
als een vogeltje in een kooitje
zogezegd. Wat tegen mijn ge
voel indruist, kan ik nou een
maal niet."
Denkfout
„Ik heb het wel eens gepro
beerd hoor, ik ben wel eens
naar zo'n bewegingsleraar ge
weest. Maar toen had ik het
binnen een half uur al beke
ken. Weet je? Die jongens
maken één grote denkfout: ze
gaan niet van jouw persoon
lijkheid uit. Ze willen ge
woon een typetje van je ma
ken."
„Maar nog afgezien daarvan:
als ik morgen huppelend en
met een grote tandpas
ta-glimlach ga staan te zin
gen. durf ik te wedden dat de
mensen zich zullen afvragen:
wat is er met die Lee Towers
„Daar komt nog bij: wat versta
je onder leuk bewegen? Kijk,
drie pasjes naar voren, twee
naar achteren en drie naar
opzij, dat is geen kunst. Dat
kan ik ook. Maar wil je echt
perfect kunnen bewegen,
dan is daar gevoelsmatigheid
voor nodig en die heb ik niet
op dat terrein."
„Gevoelsmatigheid heb ik wèl
als het om zingen gaat. En
daar komen de mensen per
slot van rekening ook voor.
Ze komen voor mijn stem en
niet om mij te zien bewegen."
„Het leidt ook zo af hè, dat be
wegen. Je zag het laatst aan
Andy Williams in de Doelen.
Die moest ook zonodig een
dansje maken, maar dat ging
allerminst perfect en dus
ging het storen. Voor je eigen
concentratie is het ook
slecht. Het leidt af. En dat is
zonde, want wat heeft het
nou met zingen te maken?
Enfin, neem Aznavour. Een
kei van een zanger. Maar die
beweegt heleméal niet."
Poppetje
„Hoe je dan echter op zo'n bc-
wegingsles wordt benaderd,
daarbij kom ik verstand te
kort. Alsof je een poppetje
bent. willen ze je gebaartjes
en pasjes aanleren en een in
gestudeerd praatje. Ik kijk
wel uit."
„Weet je: die dingetjes ontwik
kelen zich vanzelf. Als ik bij
voorbeeld Happy Birthday
zing, vraag ik of er iemand in
de zaal jarig is. En dan is er
altijd wel één die luidkeels
jaaah roept. En dan zeg ik:
nou gefeleciteerd ermee. En
dan ligt iedereen in een deuk.
Voor dat soort grapjes heb ik
die lessen niet nodig."
Tijdens het concert 's avonds in
Leiden vraagt Lee of er in de
zaal toevallig iemand jarig is.
De zaal geeft geen kik. Ge
lukkig blijkt op dat moment
de trompettist jarig te zijn,
zodat Lee zegt: nou gefelici
teerd ermee. De zaal ligt in
een deuk.
Wanneer thans iets de zaal in
extase brengt, dan is het wel
Towers' stem en swingende
muziek. Als de Krimpenaar
ter afsluiting van het tweeë
neenhalf uur durende con
cert op vlammende wijze Si
natra's evergreen New York,
New York vertolkt, swingen
voor zover de ruimte tus
sen de stoelen dat toelaat -
de mensen op de achterste
rijen mee.
Wat dan volgt is een staande
ovatie. Later in de kleedka
mer verklaart de zanger: „Het
is me duizend procent mee
gevallen. Wat een fijne men
sen. Is het niet geweldig? El
ke keer wanneer ik dit beleef,
denk ik: hoe bestaat het? Nog
altijd kan ik daar niet over
uit"
Vetkuif
Eigenlijk heet hij Leen Huijzer.
Hij is 36 jaar oud, getrouwd
en vader van vier kinderen.
Bcroepszanger is hij pas zes
jaar. Daarvoor verdiende hij
zijn brood in de Rotterdamse
haven, als onderhoudsmon
teur van kranen.
Zingen doet hij echter al twin
tig jaar. „Ik ben begonnen in
de tijd van Cliff en de Sha
dows, weet je wel, met drie
gitaren. Veel talentenjachten
gewonnen en zo. Je was zes
tien. zeventien jaar, je dacht
dat je heel wat was. Wij wa
ren de Jumping Dynamites.
Ik was een echte nozem toen,
met een vetkuif. Ik had zulk
peenhaaï, niet te filmen. Het
model dat erin zat leek wel
oorlog."
„In die tijd speelde iedereen
twee of drie accoordjes. Wij
speelden er echter meer.
Maar toen de Beatles kwa
men waren we opeens ner
gens meer."
Later is hij bij de Drifting Five
gaan zingen totdat Willem
Duys hem in zijn Vuist liet
optreden. Nadien is de zang
carrière van Lee Towers in
een stroomversnelling ge
raakt. „Maar", beseft de zan
ger zich terdege, .je kunt de
sterren van de hemel zingen,
maör als de mensen je niet
pruimen, eet je morgen weer
straatstenen."
Zes uur voor zijn optreden in
Leiden borduurt Lee thuis in
Krimpen aan den IJssel nog
even op die opmerking voort.
„Het extreme voorbeeld is
natuurlijk Mohammed AU.
Naar hem gingen de mensen
niet kfjken omdat hij zo goed
bokste, maar omdat ze hoop
ten dat hij op z'n lazer kreeg."
Las Vegas
„Ik heb het geluk dat een hele
boel mensen in mij de verper
soonlijking zien van die klei
ne arbeidersjongen die het
ver heeft geschopt. Je moet
weten: elke keer is het voor
mij weer een hoogtepunt als
mijn manager me vertelt dat
ik zes maanden vooruit ben
volgeboekt. Ik kan het in Ne
derland byna niet aange
werkt krijgen. Werkelijk."
„Daarom hoef ik niet zo nodig
naar Amcnka. Mensen vra
gen mij dat wel eens. Of Las
Vegas me niet trekt. Of
Broadway. Maar ik denk dan
altyd maar: als het zover is.
komt het vanzelf wel."
„Wil je daar nu iets kunnen op
bouwen, dan moet er iemand
zijn die vertrouwen in je
heeft en bereid is een paar
miljoen in je te steken. Maar
dat houdt in dat je aan de lei
band moet lopen van zo ie
mand. Als die iemand vindt
dat je pasjes moet leren, dan
heb je dat maar te doen. Ik
moet er niet aan denken."
„Laat mij maar die gewone jon
gen zijn, die vroeger onder
houdsmonteur was. Bewe-
gingslessen, contactlenzen,
hippe kostuums... al dat soort
dingen is aan mij niet zijn be
steed. Wat dat betreft ben ik
misschien een zouteloze jon
gen. Ik rook niet, ik drink
niet, ik kom niet op feestjes.
Ik geef daar allemaal niks
om. Veel bever zit ik thuis by
m'n gezin. Zo is mijn karak
ter."
„Vanzelfsprekend heeft dat
met je jeugd te maken Ik ben
opgegroeid in Bolnes, bij
Rotterdam. Als kleine jongen
hielp ik de kruidenier en de
melkboer. Je moet weten
thuis hadden we het met
breed."
Tiende elpee
„Mijn moeder had werkhuizen,
die ging elke ochtend
schoonmaken. Mijn vader zat
op de vaart en toen hij aan
wal kwam, lagen de baantjes
niet voor het opscheppen. Op
z'n achtenzestigste was hy
nóg classificeerder."
„Wat we verdienden, brachten
we thuis. Je had zakgeld,
maar de rest was nodig Ik
haalde oude kranten op om
een drumband by elkaar te
sparen. Toen ik pas in dit vak
begon, kon ik niet zeggen
Pa. geef 'ns even duizend gul
den. Dan had-ie gevraagd of
ik leip was geworden."
Onlangs bracht Lee Towers
zijn tiende elpee uit. Van de
vorige negen gingen meer
dan tweehonderdduizend ex
emplaren over de toonbank
«en zowel jongeren als oude
ren accepteren dc Krimpcnsc
zanger. „Haast overal word ik
gevraagd In disco's, voor ga
la-publiek, in gewone feestza
len. bruine kroegen en ik
vind het allemaal even fyn."
„Maar machtig vind ik het.
wanneer er een groot orkest
achter me staat, zoals van
avond Dat big band genre
heeft myn voorkeur. Veel
swing, weet je wel. zonder
dat het romantische geweld
wordt aangedaan, dat is het
helemaal voor my".
Lee Towers drinkt zyn kopje
honingthee uit. Een blik op
de klok leert'dat het tijd is
koers naar Leiden te zetten.
Dra loodst de zanger z'n Mer
cedes door het Leidse stads
verkeer Gemakshalve par
keert hij zyn automobiel
maar half op de stoep voor de
Stadsgehoorzaal, waar ge
spierde lui podiumstukken
en lichtbakken uitladen Ras
beent Lee Towers naar bin
nen maar terstond consta
teert hy iets heel vervelends.
PAGINA 21
