lichtgewichten
Festival van de
De
achttien
liedjes
in
een
notedop
Door
Willem Schrama
PAGINA 17
Delï-
]ar,<KM'colebrengl
1 ,,"^-'chlaaer
Lucia lijkt een kopie van haar
collega Massiel, die destijds
voor Spanje maar liefst de
overwinning wegsleepte. Het
liedje "El" - hij dus - is een
pittige tango met een mond
vol tekst, knisperende cas
tagnetten en zowaar ook nog
een stemmig accordeonnetje.
Het geheel wordt afgerond
met een smakelijke zucht ty-
dens de solo. Doch ere wie
ere toekomt: de Spaanse in
zending is in elk geval origi
neel en bruist aan alle kan
ten. Zal ook wel hoog eindi
gen.
De mannelijke helft van dit
tweetal heet Michael Mell,
een jongeman die ooit zijn
carrière op niet mis te versta
ne wijze begon tussen de ble
ke Wiener Sangerknaben
Weer zo'n levensgevaarlijk
lied: vrolyk melodietje, ligt
gemakkelijk in het gehoor,
leuk dansje erbij en inhoude
lijk onschuldig, namelijk
over wat je allemaal op zon
dag kunt doen Kort en goed:
laat ontdekte kinderpret met
de geur van limoenen. Het
Duitse taalgebied zal plat
gaan.
11. Belgie
"Si tu aimes ma musique" -
Stella.
Voor de Belgen is dit natuurlijk
sluikreclame. Want van ach
teren heet Stella gewoon
Maessen en ze doet al voor de
derde keer mee (in 1979 nog
als Nederlandse met The
Hearts of Soul. in 1977 voor
Belgie met Dream Express
en nu voor haar nieuwe va
derland dus solo). Een sym
pathieke dame met een wat
houterige presentatie Toch
de trots van de Belgen, die nu
eenmaal weg zijn van disco
en synthesizers. En 'Si tu vas
a Rio' is iedereen al lang ver
geten
Met de van oorsprong Marok
kaanse zanger Avi Toledano
haakt Israél in op de succes
sen van vorige jaren. Dit lied
voldoet aan alles wat van een
festival-liedje mag worden
verwacht. Een soepel absor
berend deuntje, verpakt in
een gevat arrangement en en
thousiast gezongen door een
ervaren entertainer, die bo
vendien rugdekking heeft
van een goed ogend koortje,
dat er op los danst en klapt
Een snerpend viooltje rondt
het zaakje af. Zeker bij de
eerste vijf, zo niet hoger
Het wordt tyd om een Rennie
bij de hand te houden, mocht
u maagzuur krijgen by het
misplaatste enthousiasme
van deze 5-mans formatie.
Sinds Jorgen 6i Grethe Ing
mann heeft de afdeling Ko
penhagen van het Europese
lied niet veel meer te beteke
nen gehad, maar dit slaat zo
ongeveer alles. Een groep als
Bnxx wordt zelfs in een op
vangcentrum voor dnewie
lerterronsme weggehoond
Een notering hoger dan de
laagste zou onrecht beteke
nen aan iedere andere deel-
Hoe hard Joegoslavië ook ach
ter de Westeuropese muziek
aanholt, het punt van inhalen
is nog lang met in zicht, ge
tuige dit zeer ouderwetse
probeerseltje van de drie
struise tantes die samen de
groep Aska vormen Het
swingt ongemeen, maar daar
blijft het by Het is een beetje
shoobie-doo-wah zonder
bloedbaan Het is een beetje
tuttig. Het is een beetje niks
dus Maar er kan in elk geval
weer een spitsvondige lied
jcstitel in de annalen worden
by geschreven.
16. Nederland
"Jij en ik" - Bill van Dijk.
Zonder zyn act met de meisjes
Wanda. Lisa en Jodi zou deze
Bill van Dyk reeds by voor
baat zyn biezen kunnen pak
ken. Nu is er wellicht nog een
middenmootje voor hem
weggelegd Niettemin een
zeer middelmatig liedje van
Dick Bakker en Liselore Ger
ritsen. De tijd van de kleine
kokette Katinka's breekt
hiermee weer aan. en daar za
ten we toch niet op te wach
ten. Rogier van Otterloo heeft
de ondankbare taak om het
Britse orkest enn te doen ge
loven.
17. Ierland
"Here today, gone tomorrow"
- The Duskeys.
De van oorsprong uit dne meis
jes bestaande groep The Dus
keys is voor deze gelegenheid
uitgebreid met een jonge
man. maar baten zal het alle
maal niet. Wat de Engelse
groep Buck's Fizz vorig jaar
in Ierland mocht beleven
winnen dus - zal dit jaar om
ngekeerd niet het geval zijn.
De titel "Here today, gone to
morrow" mag dan aanleiding
geven tot niet malse bespie
gelingen, muzikaal pakt het
allemaal maar povertjes en
eentonig uit En vocaal valt er
ook maar weinig te beleven
18. West-Duitsland
"Ein bisschen Frieden" - Ni
cole.
Naast de Engelse inzending dé
grote kanshebber van het Eu
rovisie Songfestival 1982 Dit
is massa hypnose in optima
forma. Het Kelly Family-ef
fect Een 17-jang messcherp
mini-sopraantje dat over de
vrede zingt, harpje erby. ver
tederende violen en een
brommend James Last-ach-
Ug mannenkoortje aan het
slot Typisch geval van een
hit Slechts de beperkte rei
kwydte van de Duitse taal
kan dit lied van de eerste
plaats afhouden Maar in elk
geval kassa voor componist
Ralph Siegel
HARROGATE - Ondanks
ladingen hoon en huiver
aal ook het
xe venen twintigste
Eurovisie Songfestival
weer de geschiedenis
ingaan als de meest
bekeken
televisie-uitzending van
het jaar. En dat is voor ons
reden genoeg om er even
voor te gaan sitten.
Een voorspelling? Waarom
niet. In weerwil van zijn
oorlogsbesognes heeft
Groot-Brittaniê deze keer
de sterkste inzending in
hols, maar het grauwe
songfestival-verleden
heeft keer op keer
duidelijk gemaakt dat het
beste lied lang niet altijd
wint.
Gaat die ongeschreven wet
ook nu weer op, dan is het
ditmaal de beurt aan
West-Du its land dat een tot
tranen toe bewogen
zangeresje uit
Saarbrócken afvaardigt,
met in haar fietstas een
super-schlager voor de
leeftijdsgroep van acht tot
tachtig.
Israel, Cyprus, Spanje en
Oostenrijk mogen
vervolgens om trofeeën
van lager orde gaan
▼echten. En wat de
resterende twaalf liedjes
betreft is matigheid weer
troef. Ook de Nederlandse
inzending deelt in de
malaise, maar dat wist u
natuurlijk al.
De geslaagde rokjes-truc
van Buck's Fizz deed vorig
jaar het wanhopige
vermoeden rijzen dat de
gezamenlijke deelnemers
elkaar anno 1982 massaal
de kleren van het lijf
souden gaan trekken. Wees
gerust: dit zal niet
gebeuren, al is de weg naar
roem ook dit jaar weer
geplaveid met na-aperij.
Zo heeft het z.g.
Abba-effect ertoe geleid
dat er heden ten dage
vrijwel alleen nog maar
groepen of groepjes
worden afgevaardigd.
Solisten behoren tot de
zeldzaamheden. En zo se er
zijn, dan gaat het in de
meeste gevallen om een
herhalingsoefening van
een oudgediende.
Het competitie-element is
eigenlijk nog het enige
leuke aan so'n
songfestival. AI komt ook
dat facet lelijk op de tocht
te staan, nu landen bij
voorbaat al spontaan
afhaken. Maar liefst vier
notoire deelnemers
(Griekenland, Monaco,
Italië en Frankrijk) houden
het dit jaar voor gezien.
Maar niet getreurd: mocht
het muzikaal niet allemaal
precies aan uw smaak
voldoen, dan resteert altijd
nog het festival van de
glitter en de leuke toetjes.
Niettemin zijn we zo vrij
geweest de diverse
inzendingen van een kort
commentaar te voorzien.
ZATERDAG 24 APRIL 1982
Extra
De Portugezen hebben er ken
nelijk genoeg van om telkens
voor het oog van miljoenen
kijkers af te gaan, zoals vorig
jaar nog met het achterlijke
lied 'Play-Back' van zanger
Carlos Paiao. De groep Doce
vier wulpse meiden, die de
laatste jaren in eigen land
niet over succes te klagen
hebben - probeert het nu
eens met een op samba-leest
geschoeide discodeun. Maar
of het allemaal wat uithaalt
valt te bezien. Een matig tot
vrij zwak liedje.
4. Engeland
"One step further" - Bardo.
Bardo staat voor de 19-jange
Sally Ann Triplett en de 25-
jarige Stephen Fischer. Dit
tweetal is niet alleen een leuk
plaatje om te zien, maar heeft
bovendien de grootste kans
hebber in huis. Een stuk vol
wassen popmuziek met echte
hitpotentie, met fraaie twee
stemmige intervallen en met
een brutaal slot. Bij een nor
male jurering gewoon win
naar van het Eurovisie Song
festival 1982, al kan een 17-ja-
rig Duits meisje nog roet in
het eten gooien, i
ter.
7. Zwitserland
"Amour on t'aime" - Arlette
Zola.
Het niveau van de gemiddelde
Nederlandse inzending, dus
matig. Zwitserland doet dat
geheel volgens het beginsel
van de neutraliteit jaarlijks
om en om: eerst Duits, dan
Italiaans en vervolgens
Frans. Nu dus een franstalig
lied, waarmee je alle kanten
op kunt. Wie goed luistert
hoort ingrediënten van het
inmiddels vergeelde liedje
"Congratulations", waarmee
zelfs Cliff Richard het des
tijds al niet redde. Dus moet
ook deze Arlette maar ner
gens op rekenen.
2. Luxemburg
"Cours après le temps" -
Svetlana.
De in Parijs geboren zangeres
Svetlana lijkt op het type van
de ideale kleuteronderwijze
res. Met kabbelende bewe
gingen en een onaangenaam
hoge stem schotelt ze u een
melig liedje voor dat afschu-
welijkerwijs ook nog gemak
kelijk in het gehoor ligt. Dat
wordt dus levensgevaarlijk.
Ze was ooit de muzikale met
gezel van de zwaargebekte
Ivan Rebroff en je hoeft het
resultaat van die samenwer
king niet gehoord te hebben
om bij voorbaat al in tranen
uit te barsten.
Turkije behoort tot het handje
vol Europese landen dat nog
kan bogen op een echte eigen
lichte muziekcultuur. Maar
die wil er elders maar moei
lijk in, met als resultaat een
pijnlijke concessie in de rich
ting van de anglofiele popcul
tuur. Het liedje 'Hani' is niet
alleen een halfslachtig disco
experiment, het is ook nog
saai en eentonig. De groep
Neco is geformeerd rond de
33-jarige zanger Nejat Oezyil-
maz, naar het schijnt een top
per in zyn land.
Niet ijzersterk, maar een heel
pakkend melodietje. En met
net iets méér dramatiek ge
zongen dan het gemiddelde
notenpasteitje van deze
avond. Deze donkerogige
schoonheid kan qua stern-
timbre en presentatie zo
doorgaan voor een tweede
Vicky Leandros. Bij afwezig
heid van een bouzouki is ook
de begeleiding nog op mo
derne leest geschoeid, dus
een plaats bij de eerste drie is
een riante mogelijkheid. Ook
Anna deed al eerder mee, in
1980 voor Griekenland.
3. Noorwegen
"Adieu" - Jahn Teigen Ani
ta Skorgan.
Deden beiden al afzonderlijk
aan het Eurovisie Songfesti
val mee, overigens zonder
succes. Een voor Noorwegen
ongewoon redelijk liedje,
maar naar Europese maatsta
ven toch een chanson van
dertien-in-een-dozyn. Jahn
Teigen zorgde in 1978 te Pa
rijs voor een unicum door het
songfestival voor het eerst
met een protestliedje (over
het lot van de Lappen) op te
zadelen. De laagste notering
was zijn bittere loon. Ditmaal
gaat zijn optreden mank aan
een afwezige presentatie.
De niet van humor overlopen
de Finse zanger Kojo treedt
aan met eigenlijk best een
origineel lied. Een roek-song
die een verzorgde indruk
achterlaat, zonder cliché's en
maatwerk voor de ruige stem
van deze blonde rakker. Qe
titel lijkt iets van doen te heb
ben met iets levensgevaar
lijks, misschien wel kernwa
pens. Meer is uit deze onmo
gelijke taal niet op te maken.
Aan het slot van zyn liedje
ramt Kojo tot overmaat van
ramp tweemaal tegen zijn sla
pen...
Het welvarende Zweedse duo
Chips heeft kennelijk wat te
lang in de olie gelegen: twee t
kunstmatig slank gehouden
dames met een ouderwets en
plomp lied. dat qua toonzet
ting hier en daar zelfs remi
niscenties oproept aan de ou
de Lloyd Price (weet u nog.
van Personality). Het is alle
maal net iets te gezellig en
schreeuwerig. Met Abba en
daaromheen een paar goede
studiomuzikanten lijkt het
Zweedse arsenaal aan mu-
ziekpotentie toch wel beke
ken.
