Stelsel van
sociale
zekerheid
niet meer
te betalen
Blik in de weekbladen
KISEVIERS
DONDERDAG 25 MAART 1982
Clavell
..Wat zullen we eens gaan doen?"
heb ik aan James Clavell ge
vraagd. Hij stond van 1 tot 4 uur
tot mijn beschikking, ik kon met
hem doen wat ik wou.
„Ik heb nog nooit een echte Rem
brandt gezien", zei Clavell, „kun
nen we een Rembrandt gaan be
kijken? En daarna lunchen in
een gewoon restaurant, niet zoals
dit hier. Simpel voedsel, daar heb
ik behoefte aan".
Bovenstaand begin van deze co
lumn beantwoordt aan de eisen
die James Clavell kennelijk aan
het begin van een roman stelt.
'Tai-Pan' (alleen al van de pa
perback-editie werden meer dan
3 miljoen exemplaren verkocht)
begint aldus:
„Dick Struan kwam het achterdek
op iwn het vlaggeschip Vengean
ce en liep naar het gangboord".
'Shogun' (32 weken op de bestsel
lerslijst van de New York Times,
van de gebonden editie werden
meer dan l miljoen exemplaren
verkocht, van de paperback meer
dan 6 miljoenbegint aldus:
„Blackthorne was plotseling wak
ker".
En 'Noble House' (1180 bladzijden,
van de gebonden editie werden
er binnen een maand 400.000 ex
emplaren in Amerika verkocht)
begint aldus:
„Zijn naam was Ian Dunross en in
de stortregen reed hij voorzichtig
met zijn oude MG-sportauto
Dirks Street in, een straat die
aan de haven -van Hongkong
langs Struan Building liep".
Dick Struan, John Blackthorne en
Ian Dunross worden als de hoofd
personen van deze drie bestsel
lers meteen in de eerste zin ge
noemd, zoals ik mijn hoofdper
soon, de schrijver James Clavell,
ook in de eerste zin heb genoemd.
Want je leert er steeds weer iets
bij. ..Wat voor man was Rem
brandt eigenlijk?" vroeg hij me,
voordat we het Amstel Hotel ver
lieten op weg naar het Rijksmu
seum. Ik keek hem aan. „Iemand
zoals u", zei ik (of 'iemand zoals
jij', dat weet je maar nooit in het
Engels). Nu de naam eenmaal ge
vallen was. viel een zekere gelij
kenis me opeens op: zelfde gestal
te. soortgelijke brede kop. zet hem
een baret op, plak hem een snor
aan en geef hem een penseel in
zijn hand. en hij kan zó op voor
een tableau vivant met Rem
brandt als middelpunt. „Dat is
wel vaker tegen me gezegd", zei
hij tevreden.
Ik vertelde hem van de vele zelfpor
tretten die Rembrandt geschil
derd had en hoe Bert Haanstra al
die zelfportretten zó gefilmd had
dat de ogen steeds precies samen
vielen, waardoor je. vanaf het
jongste zelfportret tot en met het
oudste, het gezicht rondom die
ogen gaandeweg zag verouderen,
terwijl, wonderlijk genoeg, die
ogen steeds hetzelfde bleven!
Clavell vertelde me toen dat een
Amerikaans artsenechtpaar iets
dergelijks had gedaan. Ze had
den een meisje dat nog maar net
kon staan neergezet, daarnaast
een iets ouder meisje, daarnaast
een nog iets ouder meisje, enzo
voort. tot en met een stokoud
vrouwtje. Allemaal naakt recht
opstaand naast elkaar, en ver
volgens hadden zij ze, van jong
naar oud. langzaam gefilmd, zo
dat je 'de mens' (de vrouw in dit
geval, maar een zelfde rij hadden
zij van jongens en mannen ge
maakt) 'zag' groeien, in krachten
zag toenemen, zoals je haar ver
derop ook weer ineen zag schrom
pelen en in krachten zag afne
men. Het was tegelijk indruk
wekkend. aangrijpend maar ook
triest stemmend, vond hij, omdat
je op deze manier de onontkoom
bare dood en het verval van
krachten zo duidelijk voor ogen
kreeg getoverd. Dat zelfde artse
nechtpaar had trouwens ook hun
eigen zoon elke drie maanden
naakt gefotografeerd tot aan zijn
27e jaar. Ook die 108 foto's, ach
ter elkaar afgedraaid, hadden
een fascinerend inzicht gegeven
in de groei en de ontwikkeling
van één menselijk lichaam.
James Clavell wou linea recta naar
de Rembrandts toe, bekeek op
mijn aandringen ook nog wel de
Vermeers, de Metsu's, de Hont-
horsts en de Versproncks. maar
daarna wou hij weer weg. Zon
der ook iets op de reproduktieaf-
deling te kopen, hij bewaarde de
beelden liever in zijn geheugen.
Wou hij de speciale Hokusai-ten-
toonstelling nog zien? Nee. saké
en jenever verdroegen elkaar
niet, zei hij. en hij legde uit waar
om hij genoeg had aan de Rem
brandts en bang was die indruk
ken te laten verdringen door
weer andere indrukken van min
dere schilderijen (na een kanten
kraag bij Rembrandt wilde hij
een kanten kraag die door een
andere schilder zo op het oog toch
even fijn verlakt geschilderd
was. met meer bekijken): beelden
'slijten' als je ze te veel ziet.
Als je te gast bent in een Japans
huis ('Shogun' speelt in Japan),
vertelde hij, dan hangen ze de
mooiste perkamentrol met de
kunstzinnigste afbeelding in je
kamer op. Maar de volgende dag
is die toch vervangen door een
andere, omdat de Japanners vin
den dat geen kunstwerk, hoe
mooi ook. een langere aanblik
kan verdragen. Hoe meer gewen
ning er optreedt, hoe minder 'ef
fect' het kunstwerk heeft. Daar
om vervangen ze het liever door
een minder mooie, maar nog niet
eerder geziene perkamentrol.
LONDEN Het is zelden goed
voor een krant, als die krant
zelf nieuwsonderwerp is. Bij
The Times heerst dan ook de
beheerste vreugdë. dat de
naam van dit dagblad de af
gelopen dagen nu eens niet in
de kolommen van andere
kranten is voorgekomen.
Er is in korte tijd veel gebeurd
met deze gezaghebbende, zeg
maar gerust eerbiedwaardige
krant. Het heeft er zelfs even
naar uitgezien dat The Times,
dat bijna 200 jaar oude natio
nale instituut, helemaal niet
meer zou uitkomen.
Echter, de Australische eige
naar van de krant. Rupert
Murdoch, heeft de afgelopen
weken zo goed als helemaal
zijn zin gekregen, en het
zwaard van Damocles, dat hij
eigenhandig boven de krant
had opgehangen, weer ver
wijderd.
In twee opzichten heeft Mur
doch veranderingen bij The
Times gewild en erdoor ge
kregen. Allereerst zullen de
komende weken enige hon
derden mensen worden ont
slagen. Bovendien heeft de
vorige week hoofdredacteur
Harold Evans zijn ontslag in
gediend. en gekregen.
De ontslagen onder het perso
neel, die had iedereen van te
voren zien aankomen. Toen
Murdoch, ruim een jaar gele
den. de noodlijdende en
sinds elf maanden in staat
van staking verkerende krant
kocht, zei hij al direct dat er
veel te veel mensen bij de
krant werkten.
Daar had hij gelijk in. Bij mo
dernere Britse kranten kan
men met veel minder mensen
toe (en hierbij moet niet in de
eerste plaats worden gedacht
aan journalisten, maar aan
zetters, drukkers en dienst
verlenend personeel), dan
The Times.
De overbemanning bij The Ti
mes had alles te maken met
de tot voor kort volstrekt ar-
chaische verhoudingen bin
nen het bedrijf. Murdoch
heeft daar de bezem willen
doorhalen, en dat is - zo
moesten de bonden schoor
voetend erkennen - zijn goed
recht.
Immers. The Times en The
Sunday Times maken mo
menteel op jaarbasis een ver
lies van 75 miljoen gulden.
En dat verlies is groot genoeg
voor vele hoog opgetrokken
wenkbrauwen binnen Mur
doch's multinationale nieuw-
simperium News Internatio
nal.
Goed, dat werd dus door Mur
doch geregeld. Meer dan 450
vaste krachten eruit, en nog-
eens enkele honderden part
timers. en dat was dat. Mur
doch zei, toen hij die slag ge
wonnen had. weer alle ver
trouwen in de toekomst van
de krant te hebben
Op het moment dat hij dat zei,
verschenen de eerste berich
ten in de kranten dat de po
ten onder stoel van hoofdre
dacteur Harold Evans vrijwel
geheel waren doorgezaagd.
aftreden.
Aanvankelijk werd dat natuur
lijk door Evans en Murdoch
gelijkelijk ontkend, maar aan
de stroom van geruchten
(Fleet Street, centrum van de
Britse krantenwereld, hangt
van roddels aan elkaar),
kwam geen einde.
Evans stond in die dagen ver
slaggevers te woord als een
echte hoofdredacteur. „U
stelt de goede vragen, maar
ik geef u geen antwoord", zei
hij bemoedigend tegen een
van hen Uiteindelijk bleek
de geruchtenmachine echter
gelijk te hebben: hij trad af.
Een combinatie van factoren
heeft tot zijn aftreden geleid.
Allereerst is daar de omstan
digheid. dat Evans en Mur
doch politiek niet op dezelfde
lijn zitten. Murdoch staat als
uitgesproken rechts bekend,
Evans is meer een man van
het midden.
Evans is bovenal een man die
gelooft in woord en weder
woord. En dus liet hij vak
bondsbaas Ray Buckton een
stuk op de opiniepagina van
The Times schrijven tijdens
de stakingen bij de spoorwe
gen. En dus liet hij critici van
de door Murdoch fanatiek ge
steunde regeringen van Rea
gan en Thatcher uitvoerig
aan het woord.
In zijn commentaren liet Evans
bovendien blijken, sympa
thie te hebben voor de So
ciaal Democratische Partij
(SDP). de partij die iets links
van het midden staat. Voor
Murdoch, als aartsconserva
tief, moet het een gering ge
noegen zijn geweest deze me
ningen in de kolommen van
zijn krant te lezen.
Nu dienen de eigenaren van
Engelse dagbladen zich niet
met de identiteit van die
kranten te bemoeien (in het
geval van The Times werd
die identiteit zelfs uitvoerig
gegarandeerd toen Murdoch
de krant kocht), maar bij de
autoritaire Murdoch bleek dit
toch maar relatief pnnci-
Hij liet bij verschillende gele
genheden openlijk weten
niet gelukkig te zijn met de
door Evans ingeslagen weg.
en The Times zelfs te zien als
een spreekbuis voor conser
vatief Engeland
Daar komt bij. dat ook heel wat
oudgedienden onder de jour
nalisten van The Times niets
voelden voor Evans' benade
ring. Zy vonden dat de krant,
door geen sterke eigen me
ning te verkondigen aan ge
zag verloor. Evans vonden ze
te weinig consistent.
Nu was de oude garde bij The
Times toch al niet blij met
Evans. Hy kwam van The
Sunday Times, een zeer goed
verkopende zondagskrant,
en de sfeer bij The Sunday
Times en The Times is nu
eenmaal totaal verschillend
The Times is een instituut stof
fig, massief, zijn kracht ontle
nend aan uiterst gedegen en
nauwkeurige journalistiek
The Sunday Times moet het
van snelle journalistiek heb
ben. van onthullingen, pri
meurs. briljante schrijvers
Evans, vijftien jaar lang hoofd-
redactuer van The Sunday
Times, trachtte te vergeefs
van The Times ook een snelle
krant te maken. Hij maakte
de opmaak levendiger,
schuwde enige sensatie niet,
en kocht een aantal uitste
kende schrijvers aan tegen
salarissen van soms 150.000
gulden per jaar.
Dat zette kwaad bloed bij tal
van nijvere, studieuze en on
derbetaalde collega's bij The
Times Bovendien. Evans'
aanpak paste eenvoudig niet
bij de mammoet die The Ti
mes is. Hy wilde te veel te
snel. Tegengesteld aan zyn
verwachtingen, groeide de
verkochte oplage maar heel
langzaam - in tien maanden
van 281 000 naar 294 000, dat
is een groei van 4,3 procent.
Voor Murdoch ontstond het
volgende beeld hier zit ik
met een hoofdredacteur die
ik te links vind. die een deel
van zijn journalistieke staf te
gen zich heeft, die te veel
geld uitgeeft, en die boven
dien myn krant niet beter
doet verkopen. De conclusie
was duidelyk.
Evans dus exit Hij is inmiddels
opgevolgd door een keurige
conservatief, Charles
Douglas-Home. neef van de
vroegere Britse premier met
die naam. De 43-jange
Douglas-Home werkt sinds
1965 by The Times, en valt
goed by de oude garde Hun
hoop dat de nieuwe hoofdre
dacteur van The Times weer
The Times maakt.
(Door Bote de Boer Lzn.)
Ons schitterende stelsel van so
ciale zekerheid is onbetaal
baar geworden!, zo heeft de
minister van financiën nu
keihard in ons gezicht ge
zegd. Verrassend was de me
dedeling niet. Al eerder waar
schuwden anderen, meestal
vanaf een veilige katheder,
dat ons, ook door hen als bij
zonder goed gekwalificeerde
systeem van sociale zeker
heid, onbetaalbaar zou wor
den. Nu is het kennelijk zo
ver en als dat zo is dienen we,
de politici voorop, er inder
daad naar te handelen; daar
heeft mr. Van der Stee gelijk
in. Maar is het zo? Er past op
zijn minst een kanttekening
bij deze conclusie.
Eerst een woord over de kwali
teit van ons stelsel. Sommi
gen weten zó plastisch te
schetsen hoe schitterend het
wel niet is, vergeleken dan al
tijd met het buitenland, dat
we ons er zowat voor gaan ge
neren. Een aardige voorberei
ding op de afbraak van het
stelsel, dan hoef je het niet
meer te betalen. Het is te
goed, mijne heren! Wie het
zeggen hoeven er meestal
niet op terug te vallen.
Inderdaad, ons stelsel kan de
toets der vergelijking met die
van andere landen, ook de
heel hoogontwikkelde, glans
rijk doorstaan, zij het mis
schien toch niet in alle onder
delen. Wie meent dat ons stel
sel van sociale zekerheid het
beste ter wereld is, kan van
mij zo gelijk krijgen. Is dat
dan een schande? Trouwens,
wat zegt het? Het kan immers
ook betekenen dat de stelsels
van sociale zekerheid elders
onvoldoende zijn, dus niet
deugen.
Minister Van der Stee
De kwestie is niet of ons stelsel
in vergelijking met andere
beter of slechter is. Daar
schieten we hier niets mee
op. Het gaat erom of ons stel
sel de sociale zekerheid biedt
die hier en nu naar ieders oor
deel nodig is. De toetssteen
voor een stelsel van sociale
zekerheid kan niet anders
zijn dan de vraag of het stel
sel de mensen die de dupe
zijn van omstandigheden
waar ze geen of slechts wei
nig invlped op hebben, op
vangt of in de kou laat staan
(in deze definitie past de kin
derbijslag niet, maar dat acht
ik da ook een bepaalde vorm
van inkomensherverdeling;
ook de AOW is mijns i
een ander hoofdstuk)
Als
stelsel, nu het er echt
op aan komt, niet meer te be
talen is, dan is het een slecht
stelsel, hoeveel beter het ook
Willen
Is het niet meer te betalen9 De
mededeling van minister Van
der Stee suggereert inder
daad dat we het niet meer
kunnen betalen. Gerede
neerd vanuit het geldende re
geerakkoord is dit juist. In
het akkoord staat immers dat
de collectieve lastendruk
moet worden gestabiliseerd.
Of we ons stelsel van sociale ze
kerheid kunnen betalen,
hangt intussen af van de prijs
die we ervoor over hebben.
Het is niet een kwestie van
kunnen, maar van willen.
Als meer mensen een beroep
moeten doen op een sociale
uitkering en dat bovendien
gemiddeld langer dan vroe
ger, dan kom je met de be
staande premies niet meer
uit. Het aantal premiebeta
lers loopt daarbij ook nog te
rug. Vandaar dan ook dat de
minister van financien toen
hij constateerde dat het onbe
taalbaar is geworden, tevens
voorstelde de premie voor de
werkloosheidswet te verho
gen. Eigenlijk heel inconse
quent en in ieder geval het
bewijs dat zyn stelling on
juist is.
Solidariteit
Onbetaalbaar9! Dat is een zaak
van solidariteit of liever van
het gebrek eraan Er is na
tuurlijk ook een afschuwelijk
gebrek aan solidariteit De
één poogt onder zijn bydrage
aan de gemeenschap uit te
komen of zyn lasten op een
ander af te wentelen, de an
der maakt misbruik van het
schitterende stelsel van so
ciale zekerheid Beiden hel
pen het daarmee om zeep
Mede daardoor is het i
„onbetaalbaar" geworden.
En voor de rest heeft men het
voor een medemens eenvou
dig niet over
Nu kan men nuchter constate
ren dat we in een boze wereld
leven en dat het dus is zoals
het is en daarnaar handelen.
Goed. dan stellen we eenvou
dig vast dat het onbetaalbaar
zijn van ons stelsel van socia
le zekerheid het gevolg is van
onwil, van gebrek aan solida
riteit, van menselyk falen. We
willen eenvoudig niet en
daarom kunnen we niet. La
ten we dan zo eerlijk zijn het
te erkennen en niet met be
hulp van geleerde betogen en
berekeningen omtrekkende
bewegingen te maken
Wanneer we wel bereid zouden
zijn de rekening te betalen,
zouden we best ook eens kri
tisch naar ons stelsel van so
ciale zekerheid mogen ky-
ken. Geen tuin kan eeuwig
ongewied blijven. Maar aan
passen en snoeien, hoe nodig
ook. gaat voorbij aan de kern
van de zaak. Dat is of we de
tegenslagen samen opvangen
of het de toevallig getroffe
nen alleen laten doen
De toevallig getroffenen, jaze
ker. Dat iemand werkloos is,
is slechts bij hoge uitzonde
ring zyn persoonlijke schuld.
En dat iemand (nog) niet
werkloos is. is heel zelden
zijn persoonlijke verdienste.
De omstandigheden bepalen
het veelal Dit is juist het on
rechtvaardige dat door soli
dariteit moet worden gecorri
geerd En hier mag ook geen
misverstand over zyn: wie
werkloos blijft, is wel niet tot
de bedelstaf, laat staan de
hongerdood veroordeeld,
maar wel degelijk tot armoe
de, al is die betrekkelijk wan
neer we ver over de grenzen
kyken. Die betrekkelyke ar
moede komt alleen maar
sneller wanneer doorgaat wat
de meerderheid van het Col
lege Algemene Bystandswet
heeft uitgedokterd
Deze week in VN het laatste deel in
de serie "Verslaafd zijn in Neder
land". Een gesprek met commis
saris Blaauw en hoofdinspecteur
Jansen van de Rotterdamse poli
tie èn met enkele dealers.
Volgens Blaauw is drugsbestrij
ding 'dweilen met de kraan
open' "Als ik lees dat in de Gou
den Driehoek (Thailand, Laos en
Birma) zeshonderd ton opium
wordt geproduceerd, dan zie ik
dat met angst en beven tege
moet". Het aantal dealers dat
wordt opgepakt is bijna te ver
waarlozen. En dan zijn het altijd
nog de kleine handelaren. De
'Kilomannen' weten wel uit han
den van de politie te blijven. Het
systeem van infiltreren in de
handelslynen wordt door com-
missiaris Blaauw verworpen. "Je
moet dan de kleur van het milieu
aannemen, dat kan niet zonder
wetten te overtreden. Of, zoals de
Belgen het zeggen, ge kunt niet
de hoer spelen en toch maagd
blijven" Blaauw heeft zich on
langs uitgesproken voor strafver-
zwaring voor heroine-handela-
ren: levenslang. "Je moet het ze
zo onaantrekkelijk mogelijk ma
ken". Voorlopig wordt er in Ne
derland per jaar nog zo'n 3650 ki
lo herine gebruikt Blaauw: "Je
bent bezig de belendende perce
len nat te houden, en verdomd,
de rest brand af'.
Verder wacht VN met rode oortjes
de uitslag van de Statenverkie
zingen af: "De nonchalante bluf-
techniek van het CDA"; Een re
portage over de persmagnaat Ru
pert Murdoch en De stille strijd
in ziekenhuizen over euthanasie
op pasgeboren babies. Rest nog
te vermelden het boekennum
mer in VN's kleurcnkatern. Der
tien schrijvers geven hun me
ning over "de kwesties", ofwel
wat zij vinden van kernenergie,
krakersbeweging, werkloze jon
geren en de crisis in de verzor
gingsstaat.
In HP ondervragen Frank van Em-
pel en Martijn de Rijk minister
Van der Stee van financiën, of
wel 'soepele Fons'. De man die er
in slaagde in vier achtereenvol
gende kabinetten te zitten, zon
der over een duidelijke machts
basis (in z'n party, bij de vakbe
weging of bij de kiezer) te be
schikken. "Een politicus moet
zijn eigen meerderheid organise
ren. Maar voor my ligt dat funda
ment inderdaad niet buiten het
(Haagse) circuit En zo heeft
Van der Stee zich bijvoorbeeld in
het huidige kabinet weten te ver
zekeren van de steun van PvdA-
minister Van Dam. de eerste so
cialist die volgens HP in de gaten
had dat er te praten viel met de
minister van financiën en die in
onderonsjes zyn begrotingspro
blemen regelde.
Essotopman G. van Duivenbooden
spreekt tegen dat de oliemaat
schappijen, uit concurrentie-
overwegingen. ook zonder 'hc-
renakkoord' hun investeringen
in Nederland wel hadden ge
daan. "Het is heus niet zo gemak
kelijk als u nu denkt Ik heb wel
eens gezegd dat ik in New York
die investeringen voor de poor
ten van de hel heb moeten weg
slepen", zo bestrijdt hy de vra
gen van het sceptische verslag
geversduo Geert Jan Laan en
Rien Robijns
Rob Heukels signaleert in HP hoe
dienstweigeraars bij het vervul
len van vervangende dienst
plicht in feite worden gedwon
gen 'om als onderkruiper op de
arbeidsmarkt' te fungeren Ge
meenten en overheidsbedrijven
weten er raad mee: twee dienst
weigeraars voor de prys van één
ambtenaar in vaste dienst.
In de filmbylage van HP een vraag
gesprek met 'provocerende' (ex
kJoegoslaaf en regisseur Dusan
Makajev ('Sweet Movie' en 'Mon
tenegro'). De film 'Absence of
Malxe', met Paul Newman in de
rol van een onschuldige, maar in
de krant als schurk aangeklaag
de zakenman, inspireerde Fred
van Doorn tot een beschouwing
over het beeld van de journalist
ui de (Amerikaanse) film
hervormd
nederland
De moord op de ploeg van de
IKON in El Salvador vormt ook
voor Hervormd Nederland aan
leiding tot een reeks bezinnende
artikelen Tevens verschijnt de
laatste publikatie van de hand
van de vermoorde Koos Koster,
waarin hy beschrijft hoe de men
sen in de hoofdstad San Salva
dor aan het geweld gewend ra
ken Maar concludeert Koos
Koster "De hoofdstad moet voor
de junta dienen als etalage: volle
straten, winkelende vrouwen,
druk verkeer met etende mensen
in de cafés. Even buiten San Sal
vador is de situatie echter bien
yuca. erg gespannen
De Polynesische eilanden, die door
Frankryk voor atoomproevcn
worden gebruikt, zyn van een
bloeiend eilandenryk verworden
tot een geteisterde samenleving.
Ondanks protesten gaat Frank
ryk onverstoorbaar door met de
omstreden kernproeven, daarby
een spoor van ziekte en ellende
onder de bevolking achterlatend
"Maar de sterfgevallen (aan leu
kemie en andere vormen van
kanker - red.) worden nooit in
verband gebracht met stralings
gevaar Sterker nog van officiële
zijde worden alle mogelijkheden
ontnomen dat soort verbanden
te leggen Nadat de eerste bom in
1966 tot ontploffing is gebracht
zyn alle gezondheidsstatistieken
geheim geworden'.
"De mensen zyn bang Ze zyn
bang voor de atoombom, maar
niet zoals wij af en toe bang kun
nen zyn voor de mogelijkheid
dat er op een dag misschien een
atoomoorlog uitbreekt. Zy zyn
bang omdat ze al gedurende vijf
tien jaar een soort continue
atoomoorlog meemaken"
In het kader van de boekenweek is
er ook een zeer uitgebreide boe
kenbylage in HN opgenomen
De kiezers weten amper waarvoor
ze stemmen, aldus de conclusie
van een onderzoek dat het bu
reau Inter/view m opdracht van
De Tyd verrichtte aan de voor
avond van de verkiezingen van
gisteren. De resultaten van hel
onderzoek zyn onthutsend voor
de democratie Een ruime meer
derheid gelooft niet dat de poli
tiek oplossingen kan aandragen
voor de problemen van vandaag,
de roep om een zakenkabinet
steekt de kop op. Kamervoorzit
ter Dolman relativeert het onder
zoek wat ("enquêtes zyn onge
nuanceerd") en Parool-commen
tator Harry van Wynen zegt
"Het is een misverstand om te
denken dat het staatsburger
schap geen training vereist".
In het blad ook een gesprek met
Jaap Boersma, waarin de "eco
nomische chaos" centraal staat.
De van hem gebruikelijke pittige
standpunten 'Terlouw bescha
digt zich zelf' Tweern;! .r i
zuinigen, meer niet. anders komt
er niets van terecht". Onbegry-
pelijk vindt Boersma de keuze
van Den Uyl voor sociale zaken
in plaats van voor financiën Zelf
neigt hy tot een stem op de
I*vdA
De Tyd brengt deze week een boe
kenbijlage. met een aardig inter
view met Bob den Uyl. die schrij
ven ziet als een ordening van de
"warboel van het brein", een lof
zang van Wam de Moor naar aan
leiding van de nieuwe bundel
van Kees van Kootcn
Voorts een artikel over de Amen
kaanse vredesbeweging en deel 4
in de sene rond Pat Hearst
