D
Reagan bereikt
omgekeerde
van wat hij wil
LEZERS SCHRIJVEN
NAVO-bijdrage
C
Herstel
Slaaf
Woonruimteverdeling (1)
DONDERDAG 25 FEBRUARI 1982
'De lijken vertonen sporen van ver
minkingen. Onthoofding, ver
krachting van vrouwen en meis
jes zijn aan de orde van de dag.
Soms wordt het hoofd enkele me
ters vanaf de plaats van het li
chaam gevonden. Een andere
keer worden meerdere hoofden
op dezelfde plek gevonden. Van
zwangere vrouwen wordt de
buik opengereten. Ongeboren ba
by's worden achter het lijk van
hun moeder gelegd. Het hoofd
van de echtgenoot of vriend
wordt aangetroffen in de openge
reten ingewanden van vrouw of
vriendin. Altijd zijn de identi
teitspapieren weggehaald. Iden
tificatie is daarom uitzonderlijk
moeilijk".
"Het geval Rafaèl Antonio Caria.
Gearresteerd vorig jaar februa
ri. Over zijn borst en rug gooiden
zij een bijtend zuur. De militai-
ren probeerden dit ook in zijn
ogen te gooien, maar door snel
zijn hoofd te draaien kon hij dit
voorkomen. Hij kreeg elektrische
schokken op zijn voetzolen. Ze
stopten een bezemsteel in zijn
anus. Hij werd in een put gehan
gen, zijn hoofd werd herhaalde
lijk onder water gehouden. Hij
hing ondersteboven, kreeg klap
pen met een kapmes in zijn nek.
Vervolgens, aan het eind van de
dag, werd hij naar de kamers
van de Nationale Garde ge
bracht. Daar werd hij naakt
vastgebonden op een metalen
bed. Water werd over zijn li
chaam gegooid en twee uur lang
kreeg hij elektrische schokken.
Alle gardisten die in de kamer
waren, sloegen hem beurtelings.
Zij lieten hem tenslotte zes dagen
lang zonder voedsel achter".
Dit zijn twee voorbeelden uit het
rapport van Pax Christi over de
mensenrechten in El Salvador.
Een onderzoeksteam van deze
vredesorganisatie heeft dat Mid-
denamerikaanse land bezocht en
schreef zijn bevindingen in een
Ujvig rapport neer. Evengoed
hadden dit citaten kunnen zijn
uit een rapport van Amnesty In
ternational, de mensenrechten
organisatie die zich ook in El Sal
vador op de hoogte stelt van de
mensenrechtensituatie daar.
En voor hetzelfde geld hadden dit
citaten kunnen zijn uit het rap
port van de Amerikaanse onder
zoekscommissie die in opdracht
van president Reagan in El Sal
vador de situatie heeft onder
zocht.
Maar in dit laatste rapport kwamen
dergelijke beschrijvingen niet
voor. Integendeel, volgens Tho
mas Enders, de leider van de de
legatie, viel het met de schen
ding van de mensenrechten in El
Salvador reusachtig mee.
Voor Ronald Reagan was dit een
vrijbrief om het Congres voor te
stellen de militaire en economi-
Meningen
EL
SALVADOR -
Guerrillastrij
ders tijdens
een korte
gevechtspauze
nabij
Jucuaran.. Het
leger heeft de
afgelopen
weken 400
ongewapende
bewoners van
dit
Salvadoriaan-
se dorp om het
leven gebracht,
aldus is van
officiële zijde
vernomen.
sche hulp aan de junta in El Sal
vador gigantisch op te voeren.
Omgedraaid
Met El Salvador als belangrijkste
thema wordt zaterdag 27 februari
een landelijke demonstratie in
Amsterdam gehouden. Deze de
monstratie is gericht tegen de in
menging van de VS in Midden-
Amerika. De demonstratie begint
om 14.00 uur op het Beursplein.
Zijn naar obsessie neigende
angst voor een communistische
overheersing in Midden-Ameri-
ka, de achtertuin van de Verenig
de Staten, vormt de achtergrond
voor dit machtsspel dat meer
Reagan voert als reden voor zijn
'strategie' aan dat Nicaragua ook
ten prooi is gevallen aan de com
munisten, nadat dictator Somoza
daar was weggejaagd. Gemaks
halve draait hij op deze manier
oorzaak en gevolg om.
Een stapje terug in de historie
brengt namelijk twee opmerke
lijke dingen aan het licht:
de Verenigde Staten gevoed
door dezelfde communiste
nangst als waarmee Reagan nu te
kampen heeft - steunden jaren
lang het regime van dictator So
moza, economisch en militair.
Echter de revolutie werd niet ge
voed door het communisme (ge
volg), maar door de afkeer van
een volk tegen de onderdruk
king door één enkele familie
(oorzaak). Toen president Carter
onder internationale druk -
inzag dat de situatie daar niet
meer te houden was stopte hij de
Amerikaanse hulp aan het regi
me in Nicaragua. De revolutie
van de Sandinisten voltrok zich,
Somoza werd verjaagd en er
werd een regering gevormd,
waarin ook zakenlieden (compa-
nen van Somoza) zitting hadden.
Kort daarop maakten de Verenig
de Staten - eerst onder Carter,
vervolgens onder Reagan - een
fout: in plaats van Nicaragua
'voor de communisten te behoe
den' door economische hulp te
verlenen voor de wederopbouw
van het land, lieten zij Nicaragua
in het diepe zwemmen. De bevol
king was grotendeels analfabeet,
ondervoed en straatarm. Boven
dien moest het land een enorme
schuld, door Somoza gemaakt,
afbetalen. Nicaragua was kortom
bankroet en moest zelf maar uit
die hopeloze situatie zien te ko
men.
Het mag dan ook nauwelijks ver
wondering wekken dat de nieu
we regering van Nicaragua al
spoedig haar heil zocht bij rege
ringen die niet bepaald tot de
vriendenkring van Washington
behoren. En dat als gevolg van
die stap de rechtse leden uit de
regering traden en links daarin
de meerderheid kreeg.
Dit feit grijpt Reagan nu met beide
handen aan om praktisch onge
breideld uit te pakken tegen het
communistische gevaar, dat op
een zelfde manier op de loer ligt
in El Salvador, maar ook in ande
re Middenamerikaanse landen
als Guatemala en Honduras.
Parallel
De parallel tussen El Salvador en
Nicaragua is tamelijk duidelijk:
El Salvador wordt geleid door
een junta, die de steun heeft van
veertien families van groot
grondbezitters. Nicaragua werd
bestuurd door één grote familie
van grootgrondbezitters, de So-
moza's. Ook in El Salvador groei
de en groeit het verzet van de be
volking tegen deze dictatuur. Dit
verzet heeft zich, evenals inder
tijd de Sandinisten in Nicaragua,
gebundeld en strijdt samen te
gen de dictatuur. Net als Somo
za, krijgt nu het regime van El
Salvador steun van de VS. En
evenals in Nicaragua, staat El
Salvador aan de rand van een
bankroet Mocht in El Salvador
het verzet de strijd winnen, dan
valt van de zijde van de VS geen
hulp te verwachten voor de dan
aantredende regering. Met als ge
volg, dat ook El Salvador steun
zal zoeken bij communistisch
georiënteerde landen.
Indien Reagan zijn beleid op deze
manier doorzet, ligt het voor de
hand dat zo het omgekeerde
wordt bereikt van wat hij wil.
Naarmate de bemoeienissen van
de VS in El Salvador groeien,
neemt het verzet daartegen toe
en veroorzaken de VS zélf een
grotere communistische invloed
in een gebied, dat strategisch van
groot belang is voor Washington.
Dezelfde fouten die zijn voorgan
gerts) in Nicaragua maakten, be
gaat hij nu in El Salvador. En
mogelijk ondergaan Guatemala
en Honduras eenzelfde lot Ten
koste van tienduizenden slacht
offers toont Reagan aan dat ten
minste één verkiezingsbelofte
wordt waargemaakt: de VS zul
len hun militaire overwicht her
winnen. Alleen schiet hij hier
mee zijn doel razendsnel voorbij.
Als het resultaat van een derge
lijk krampachtig beleid niet zo
treurig was, zou het stof zijn voor
komieken, genoeg om een
avondvullende show mee te vul
len
ANNEMIEK RUYGROK.
Het plaatsen van brieven van lezers betekent niet dat de
redactie de daarin weergegeven mening onderschrijft.
Brieven kunnen van redactiewege worden ingekort.
Staat u mij toe dat ik inga op het
interview met dr. W. Dekker in
de serie "De ondernemers, de po
litiek en de crisis". Zie deze
krant van 11 februari. In het in
leidende kadertje treft men de
volgende passage aan: "Het pro
bleem is voor iedereen duidelijk.
Er komt te weinig geld binnen.
De verzorgingsstaat wordt te
duur. Dus iedereen moet inleve
ren. Alleen dan kan de economie
zich herstellen".
Laat ik vooropstellen dat de econo
mie zich alleen dan herstelt als
de mens zich herstelt. Die is ziek
en vandaar de crisis. Laat ik er
aan toevoegen dat iedere ziekte
zijn medicijn kent. De vraag is
evenwel: is het medicijn al ge
vonden? Het antwoord daarop
luidt: ja, zeker, al jaren, maar de
mens wil er niet aan, neemt het
niet.
Ik weid over de beginselen op dit
moment niet uit, omdat de erva
ring geleerd heeft dat de meesten
terugschrikken, maar ga tips van
de sluier oplichten waarachter
dat krachtig werkend genees
middel te vinden is.
Het is echt geen kwestie van geld
hoor. Want dat zou betekenen
dat geld regeert, dat geld het ver
mogen bezit ergens een kwestie
van te maken, en dat is natuur
lijk niet zo. Dat doen wij. Wij wil
len geld hebben, en dan is het
een kwestie.
Maar wij moeten hele andere din
gen willen, tenminste als wij op
een vredige manier met elkaar
willen samenleven. Om te begin
nen moeten we leren onze eigen
wil te geven aan een doel dat bui
ten onszelf ligt: het dienen van
het geheel, de mensheid. Als wij
dat in gedachten hebben, ons in
zetten voor het welzijn van ande
ren in de eerste plaats, dan zullen
we bemerken dat het ons goed-
gaat. Eerst geven! Onvoorwaar
delijk. Het leven willen dienen,
onbevooroordeeld, dus ook het
samenleven.
Met elkaar moeten we deze wereld
leefbaar maken, niet alleen Ne
derland. Zonder partijenstelsel,
want dat is ik-gericht. Zonder
oorlog, want die is ik-gericht.
Zonder staking, want die is ik-
gericht. Zonder geestelijkheid,
want die is ik-gericht, gericht op
behoud van haar positie, haar
macht.
Het wordt ook hoog tijd dat de re
geringsleiders en koningen in de
wereld inzien dat zij moeten sa
menkomen in een wereld-om
spannende vergadering, die deze
besluiten neemt, in het vertrou
wen dat dat plan goed is:
a wij bekampen elkaar niet meer;
b wij zien de bodemschatten van
deze aarde als onsjjemeenschap-
pelijk bezit;
c wij stellen een wereldregering in;
d wij hebben uitsluitend de zorg
voor het gebied dat ons in toever
trouwd;
Daarnaast is het zaak dat de mens
heid van die beginselen in ken
nis wordt gesteld, zo gauw moge
lijk, want dan zal men inzien, on
getwijfeld:
dat men matiging moet betrach
ten (de verzorgingsstaat is te
duur; als men teveel heeft, moet
er worden ingeleverd, verwor
venheden van de welvaartsstaat
ook);
dat pijn en moeite aan welzijn
voorafgaan;
dat wij groeien als wij ons posi
tief instellen.
(Instellen ten opzichte van wie of
wat?)
dat het economisch probleem al
leen wordt opgelost als wij mee
werken aan dat beginsel van we
reldeenheid, matiging willen be
trachten, willen delen, tevelen
willen inleveren; daarin moeten
wij geloven, vertrouwen stellen;
dat "in een geweldige recessie
zitten", afgezien van onvoorziene
invloeden van buiten, zuiver
mensenwerk is, en ongedaan kan
worden gemaakt als wij de kop
pen bij elkaar steken, overal in
de wereld, om mee te werken aan
de wederopbouw van onszelf;
dan herstelt de balans zich, en
daarmee ook wijzelf; we moeten
leven met de bodemschatten die
de aarde geeft; die moeten wor
den verdeeld, van hier naar daar
en van daar naar hier; eerlijk,
want zo willen wij het; we móe
ten gewoon;
dat "de onderneming z'n gang la
ten gaan", kan, maar uiteraard in
een beperkte mate, want anders
worden grenzen overschreden
en komt de vrijheid van de ander
in gevaar; dan zou er door de re
gering, die het overzicht heeft,
moeten worden bijgestuurd; als
we tenminste willen dat de rege
ring overzicht heeft, wy haar
goed hebben geïnformeerd; niet
dingen achter houden om er be
ter van te worden;
dat "zoals het nu gaat, gaat het
verkeerd" niet betekent "Dus je
moet iets anders doen", maar "je
moet het doen op een andere ma
nier; waarop ben je gericht?;
dat men zich aan afspraken zal
houden, betrouwbaar is, als men
in het beginsel gelóóft...
KEES SMIT
Eurovisieplein 23
IJsselstein
Aan minister André van der Louw
Ik ben een slaaf. Ik zit niet in een
hok maar in een systeem opge
sloten. Als ik niet doe wat de
baas zegt, krijg ik geen eten. De
baas hemelt op over mensen
rechten en tekent afspraken
daarover. De baas heeft echter
één wetje zelf toegevoegd: ieder
een moet werken, anders tellen
die rechten niet
Protesteren helpt niet, want je
wordt direct in de kou gezet
Daarom doet iedere slaaf maar
net alsof de baas zo'n grote vent
is en wijzen ze naar verre landen
waar het zo slecht zou zijn.
Ik ben een slaaf. Ik zit niet in een
hok maar in een systeem opge
sloten. Als ik niet doe wat de
baas zegt, kryg ik geen eten....
Spike S. Wolters
Boshuizerlaan 52
Leiden
Amerika is niet tevreden over
de wijze waarop de Europea
nen voor hun veiligheid zor
gen. Over de penode 1979 tot
en met 1982 zullen slechts zes
bondgenoten in de NAVO
voldoen aan de afspraak om
hun defensiebudget jaarlijks
met reéel 3 procent te verho
gen Vier hebben een groei
die beduidend lager is en dne
kunnen helemaal geen groei
realiseren. Daarbij komt nog
dat de Amerikanen een stij
ging met 3 procent niet meer
voldoende vinden om de mi
litaire ontwikkelingen bin
nen het Warschau-pact op
een verantwoorde wijze het
hoofd te kunnen bieden.
Nog onlangs heeft op een bij
eenkomst in München de
NAVO-opperbevelhebber.
generaal B. Rogers, gewezen
op de noodzaak van een reèle
verhoging van de nationale
defensiebudgetten met 4 pro
cent per jaar.
Dit soort verzoeken komt ech
ter in een merkwaardig dag
licht te staan, wanneer uit
rapporten blijkt dat de NA
VO jaarlijks, vooral op het ge
bied van de materieel-inves-
teringen, miljarden guldens
verspilt. Veel landen ontwik
kelen zelfstandig wapensys
temen die een gelijke functie
hebben (bijvoorbeeld tanks)
en dat kost handenvol geld.
Ook andere factoren werken
de verspilling in de hand.
Binnen de organisatie wor
den projecten gestart waar
van het op zijn minst twijfel
achtig is, of zij de verdedi
gingskracht van de NAVO
ten goede komen. Engeland
gaat in de jaren '90 zijn vier
Polans-onderzeeboten met
strategische kernwapensys
temen vervangen door het
Amerikaanse Trident-onder-
zeebootsysteem met de D-5-
raket (bereik 9000 km). De
kosten van dit project wor
den nu geraamd op minstens
25 tot 30 miljard gulden.
Behoefte?
Heeft het Westen, gelet op de
reeds beschikbare atomaire
vernietigingskracht en de
Amerikaanse plannen op
kernwapengebied, wel be
hoefte aan deze vervanging?
Een andere vraag is, of Enge
land zijn doelstellingen op
kernwapengebied niet op een
meer goedkope wijze kan
verwerkelijken, bijvoorbeeld
door de installatie van Kruis
raketten op het land of aan
boord van schepen.
Een derde probleem binnen de
NAVO is, dat veel materieel
projecten, o.m. door afwijkin
gen van de oorspronkelijke
plannen, veel duurder uitval
len dan oorspronkelijk be
groot. De NAVO verspilt mil
jarden guldens. En voorwaar
den om op verzoeken tot ver
hoging van het defensiebud
get in te gaan, zyn myns in
ziens dan ook: de bevorde
ring van een meer gecoördi
neerd en financieel verant
woord materieelbeleid voor
de organisatie; meer samen
werking bij de ontwikkeling
en produktie van militaire
uitrustingsstukken en een
betere beheersing van de ma-
terieel-kosten.
De NAVO heeft niet alleen pro
blemen op materieel gebied.
Binnen de organisatie is nog
geen overeenstemming over
het in de toekomst te voeren
beleid en de militaire strate
gie. Amerika lijkt zijn koers
op veiligheidsgebied te heb
ben uitgezet De Russische
expansie moet, waar dan ook
ter wereld, worden tegenge
gaan. En daarbij beperkt het
zich niet tot het reageren op
mogelijke daden van agres
sie, maar zal het in voorko
mend geval zijn (militaire,
economische en politieke)
macht ook aanvallend ge
bruiken tegen zwakke plek
ken in het Sowjet-systeem
Om dit beleid te kunnen voe
ren, ligt in de Amerikaanse
defensiebegroting voor de
komende jaren, het zwaarte
punt op onder meer. de uit
breiding van de zeestryd-
krachten; de vergroting van
de luchttransportcapaciteit
en de modernisering van de
strategische kernbewape
ning. Aan de Amerikaanse
vloot worden 113 nieuwe
schepen toegevoegd, waaron
der zes atoom-onderzeebo
ten, twee vliegdekschepen en
een vloot van schepen voor
duizenden Kruisraketten.
Kosten: 250 miljard gulden.
Taakverdeling
Amerika streeft op militair ge
bied. naar mijn mening, ook
naar een andere taakverde
ling tussen de regio's rond de
So wj et-Unie (Europa, het
Midden-Oosten, Japan) en de
Verenigde Staten. Deze re
gio's moeten in beginsel zelf
voor hun verdediging zorgen.
En in geval van nood spnngt
Door
generaal b.d.
M.H.von Meijenfeldt
Amerika bij. Natuurlijk blijft
Amerika bereid de regio's bij
de voorbereiding van hun
verdediging te helpen. Maar
daarbij ?al het aan het rijke
Europa zeker geen prioriteit
geven. Wij kunnen ons zelf
helpen. Het is nog onduide
lijk of Europa dit Amerikaan
se beleid, waarin de confron
tatie met Rusland een centra
le plaats heeft, wil volgen.
Binnen de NAVO is ook onze
kerheid over de te volgen mi
litaire strategie. De geldende
strategie van het aangepaste
antwoord, die voorziet in on
der meer het eerste en be
heerst gebruik van kernwa
pens. voldoet niet meer sinds
Rusland op kernwapenge
bied gelijkwaardig is aan het
Westen. Zullen wy ooit als
eerste kernwapens durven
gebruiken? De deskundigen
zijn onderling verdeeld over
de vraag hoe in deze situatie
de afschrikkingskracht van
het westerse defensiesys
teem moet worden gewaar
borgd. De een pleit meer voor
conventionele militaire mid
delen, de ander voor een uit
breiding van de kernbewape
ning.
Ontspanning
Onzekerheid binnen de NAVO
over het te voeren veilig
heidsbeleid en de militaire
strategie. En zolang de NA
VO op deze gebieden niet tot
een duidelijke keuze komt,
lijkt mij een verhoging van
de defensie-uitgaven weinig
zinvol. Wij moeten het eerst
eens worden over de weg die
wy samen willen gaan. Over
die weg het volgende. Europa
bevindt zich militair in een
meer kwetsbare positie dan
Amerika. Het ligt ingeklemd
tussen twee grootmachten.
En de mogelijkheid dat deze
hun conflict op ons grondge
bied uitvechten, mag met
worden uitgesloten. Wij zijn
dus meer gebaat bij een be
leid gencht op ontspanning
en wapenvermindering dan
op een verscherping van de
confrontatie tussen Oost en
West
Om onze toekomst zeker te
stellen, moeten wij proberen
de Sowjet-Unie en Amerika
wat dichter by elkaar te bren
gen. Dat vraagt o.a. een mili
tair beleid dat enerzyds ge
loofwaardig is in de ogen van
Amerika, anderzijds de Sow
jet-Unie niet provoceert, bij
voorbeeld door het opstellen
van kernwapensystemen die
Russisch grondgebied be
dreigen. Een voorwaarde om
een dergelijk beleid te ont
wikkelen is, dat wy in Euro
pa op militair gebied tot meer
samenwerking komen. Over
die samenwerking wordt
vandaag de dag veel gespro
ken. Voor onze toekomst is
het te hopen dat het niet al
leen bij woorden bLy/L
Koornbrugsteeg 2
2311 EK Leiden
Een kat in het nauw maakt rare
sprongen. Zo ook de Leidse ge
meenteraad, in het nauw gedre
ven door de woningnood. De
raad heeft zijn goedkeuring ge
geven aan een nieuwe regeling
voor de verdeling van woon
ruimte, die naar onze mening op
verschillende punten in strijd is
met de landelijke wetgeving en
de rechtspraak van de Raad van
State.
In december konden wij u in deze
rubriek nog verheugd berichten,
dat het spoedig gedaan zou zijn
met de zg. "regio-bepaling" in de
regeling woonruimteverdeling.
Die regio-bepaling hield in, dat
mensen, die in Leiden werken en
in de omgeving van Leiden wo
nen, geen recht hadden op regi
stratie als woningzoekenden in
Leiden. Veel andere plaatsen
kenden soortgelijke bepalingen.
In de lijn van de rechtspraak van
de Raad van State sprak de mi
nister van volkshuisvesting in
november zijn veto uit over deze
regio-bepalingen.
Leidse ambtenaren moeten toen
vervolgens pijlsnel opdracht
hebben gekregen een andere me
thode te verzinnen om economi-,
sche gebondenen uit de regio
van de Leidse woningmarkt te
weren.
We herhalen nog even, wat we hier
over in december al schreven. In
bijna heel Nederland geldt de
Woonruimtewet, die de gemeen
ten een instrument geeft om de
goedkopere woonruimte doel
matig te verdelen. Dat instru
ment is de woonvergunning bin
nen de grenzen van de Woon
ruimtewet en de Woonruimtebe
schikking stellen de gemeenten
voorwaarden voor het krijgen
van een woonvergunning. De be
langrijkste voorwaarde is wel die
van "economische gebonden
heid".
Dat is belangrijk. De woningnood
dwingt de gemeenten de goedko
pere woningen ter beschikking
te houden van haar "eigen" inge
zetenen en degenen, die op haar
grondgebied werken. Nu geeft
de Woonruimtebeschikking
nauwkeurig aan, wat onder "eco
nomische binding", moet wor
den verstaan. "Vrij vertaald"
komt dat hierop neer: je bent
economisch gebonden aan een
gemeente, als je werkt bij een in
die gemeente gevestigde instel
ling of bedrijf, als werknemer of
als zelfstandige, gedurende ten
minste 20 uur per week; als spra
ke is van een dienstverband,
moet dat een "continu" karakter
dragen.
Werk je in Leiden en val je onder
deze definitie, dan heb je dus
recht op een woonvergunning in
Leiden.Waar je woont.in Lei
den. in "de regio" of daarbuiten,
het doet niet terzake. Als een ge
meente dus mensen, die op haar
grondgebied werken, maar in
haar regio wonen, een woonver
gunning weigert, dan handelt zij
in strijd met de Woonruimtebe
schikking. Dat was al lange tijd
het geval, maar is nu nog eens
nadrukkelijk door de minister
van volkshuisvesting bevestigd.
Om haar regio-bepaling te verdedi
gen voerde de gemeente Leiden
in het verleden nogal eens aan,
dat de economische gebondenen
in kwestie (dus uit de regio) best
een woonvergunningin Leiden
konden krijgen. Dat was waar,
tenminste als die mensen zich
een koophuis of een duurdere
woning van een partikuliere ei
genaar (met een huurprijs van
min. 350) konden permitteren.
Maar voor allehuizen van woning
bouwverenigingen en van de
Leidse woningstichting èn voor
alle huizen van partikuliere eige
naren met een huurprijs van
minder dan 350 geldt, dat je er
alleen een woonvergunning voor
kunt krijgen, als je als woning
zoekende by de gemeente Lei
den bent geregistreerd. En, zoals
gezegd, voorregistratiekwamen
de economisch gebondenen uit
de regio niet in aanmerking.
De Raad van State heeft dat ver
band tussen registratie en woon
vergunning heel duidelijk onder
kend. Weigering van registratie
moet - volgens de Raad van Sta
te worden beschouwd als een
vooraf gegeven verklaring dat
aan de betrokkene geen woon
vergunning wordt verstrekt voor
een woning, die behoort tot een
bepaalde, omvangrijke categorie
huurwoningen. Is iemand aange
wezen op een woning, die tot de
ze categorie behoort, dan mogen
voor zyn recht op registratie
geen strengere voorwaarden
worden gesteld dan voor het ver
krijgen van een woonvergun
ning. Komt zo iemand dus uit de
regio en werkt hij in Leiden, dan
moet hij in Leiden kunnen wor
den geregistreerd.
Aan de "regio bepaling" moest dus
een einde komen. Wat doet nu de
gemeente Leiden? U raadt het al
of misschien ook niet: zij gaat het
begrip "economische binding"*
op andere wijze beperken. De nu
geldende beperking betreft niet
meer de woonplaats, maar de
manier van wonen.
Wie in Leiden werkt en buiten Lei
den woont, wordt nu alleen nog
maar geregistreerd, als hij "inwo
nend" is, als hij een zelfstandige
huurwoning bewoont, die "be
nard" (te klein) is of als hij "een
dringende verhuisreden" heeft.
Wat een "dringende verhuisre
den" is, is gedefinieerd in de re
geling woonruimteverdeling.
Duidelijk is datje nooit een drin
gende verhuisreden hebt, als je
in de regio woont.
T.o.v. de "oude" regeling zijn de
economisch gebondenen uit de
omgeving van Leiden in zoverre
dus beter af, dat zy in aanmer
king komen voor registratie, als
zij in hun woonplaats op kamers
dan wel in een te kleine huurwo
ning wonen. Maar huren zij een
zelfstandige en niet-te-kleine wo
ning of hebben zy een eigen huis.
dan vissen zij wat de registratie
betreft nog steeds achter het net.
De enige manier waarop zy zich
in hun "werkplaats". Leiden dus.
kunnen vestigen is dan een huis
kopen of een particuliere woning
met een huurprijs van min. 350
huren. (Voor de volledigheid: zij
kunnen natuurlyk wel woning-
ruil plegen; dan wordt een woon
vergunning altijd verstrekt, mits
de woning niet te groot is t.o.v.
het aantal bewoners).
"Is dat nou zo erg"?, zult u zich
misschien afvragen. Die mensen
wonen toch in de buurt en ze
kunnen best op-en-neer-reizen
tussen woonplaats en werk. Dat
is waar, hoewel we daarby moe
ten bedenken, dat ook Den Haag
byv. nog onder de regio valt.
Maar toch vinden wij het wel erg
dat een bepaalde groep econo
misch gebondenen uit de regio
van de Leidse woningmarkt
wordt uitgesloten. Het mag nl.
gewoon niet Dit beleid is in
strijd met de tekst èn de bedoe
ling van de Woonruimtewetge
ving. Mensen moeten kunnen
wonenln de plaatswaar zy
werken, daar gaat het om. Een
recht op registratie moet er dus
zijn, althans voor hen. die zyn
aangewezen op een huis van een
woningbouwvereniging of op
een goedkopere partikuliere
huurwoning.
We vinden het erg, dat de gemeen
te in stryd met de wet blyft han
delen. Bovendien ontstaat hier
door rechtsongelykheid. Via de
Raad van State kan immers regi
stratie alsnog worden afgedwon-
5en. Mensen, die dat weten en
ie moeite nemen worden dus
geregistreerd; anderen in dezelf
stellen niet
Mensen, die in Leiden werken en
in de regio wonen, behoren dus,
ongeacht de manier waarop lij
wonen,in Leiden een reéle kans
te krygen op een voor hen ge
schikte woning Of hun verhui
zing wel altijd even urgent is,
valt inderdaad te betwiji. I. n
Maar onder de huidige groep ge-
registreerden bevinden zich on-
getwyfeld ook (groepen) men
sen. wier verhuizing helemaal
niet zo dringend is. Wat de ge
meente dan ook nodig heeft en
toch al nodig had, is een punten
systeem, waarin de woningzoe
kenden meer punten krygen
naarmate zy urgenter zyn en
waarby het aantal punten de
plaats op de "wachtlyst" bepaalt.
Nu de gemeenteraad besloten
heeft de regio-bepaling in enigs
zins afgezwakte vorm toch te
handhaven, zullen wy de minis
ter van volkshuisvesting hierop
wyzen en zyn oordeel vragen.
Daarby betrekken we dan ook
een aanverwante kwestie, die we
volgende week in deze rubriek
bespreken De daarop volgende
week stellen we de positie van ei
genaar/bewoner aan de orde
Voorlopig raden we mensen in
de hierboven beschreven situatie
aan AROB-bezwaarberoep in te
stellen tegen afwyzing van hun
verzoek om registratie/een woon
vergunning.
